- Α-Φθονία -
Πες πως Κοιμάσαι....
Και πες πως εκεί, στον ύπνο σου, εμφανίζεται μπροστά σου ένας Άγγελος...
Σου παρουσιάζεται και σου συστήνεται... Ο Άγγελος της Αφθονίας...
Στέκεται μπροστά σου, όλο φως... Μόνο φως...
Και σε ρωτάει...
"Αγαπημένο Παιδί... Τι θα ήθελες?... Τι θέλεις?"...
Τι θα του απαντούσες?...
Και πρόσεχε, να μη βιαστείς... Ό,τι απαντήσεις, να είναι με σιγουριά... Γιατί, αυτό που θα πεις πως "θέλεις", αυτό που θα καταθέσεις πως "έχεις ανάγκη", θα σημαίνει πως "δεν το έχεις ήδη"...
Θα πει πως "σου λείπει"...
Λοιπόν, Αγαπημένο Παιδί, τι θα ήθελες?...
Εκείνη η ημέρα, ήταν μία μέρα κανονική όπως τόσες άλλες... Έτσι φαινόταν τουλάχιστον... Απλά, περπατούσα για να πάω στη δουλειά μου... Τίποτα διαφορετικό ή ξεχωριστό δεν φαινόταν να συμβαίνει... Δεν βιαζόμουν αλλά ούτε και καθυστερούσα... Είχα ορίσει το χρόνο μου έτσι, ώστε με το ρυθμικό βηματισμό μου, να φτάσω στην ώρα μου... Παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν ξέρεις το πού και το ποτέ κάτι θα έρθει να σε βρει...
Γιατί έτσι συμβαίνει... Τα Πράγματα έρχονται και μας βρίσκουν.... Μόνο τότε είναι για εμάς, όταν έρθουν εκείνα...
Περπατούσα στο πεζοδρόμιο, φορτωμένη με τα απαραίτητα για την ημέρα... Τα αυτοκίνητα περνούσαν, σταματούσαν, κόρναραν, μία εντελώς συνηθισμένη και πολύβουη κατασκευή...
Και ξαφνικά, το περιβάλλον άλλαξε... Είχα ήδη αρχίσει να το συνηθίζω... Κι αυτό που παρατηρούσα σαν άμεση και ακούσια αντίδρασή μου, ήταν να μείνω ακίνητη για να μπορώ να δω τι ήταν αυτό που θα παρουσιαζόταν... Ακίνητη στο σώμα, σταματώντας στην άκρη του πεζοδρομίου... Ακίνητη και μέσα μου, στο νου μου... Για να δώσω χώρο σε ό,τι ήταν που ερχόταν να παρουσιαστεί...
Το περιβάλλον άλλαξε.... Η πρώτη αλλαγή ήταν στην εμφάνισή μου... Τα χέρια μου, ήταν αδειανά από τις τσάντες και από όλα αυτά τα πράγματα που κουβαλούσα.... Τα χέρια μου βρίσκονταν στο πλάι μου, ελεύθερα... Δεν φορούσα πια τα ρούχα τα δικά μου - αυτά της δουλειάς - μα ένα υπέροχο, μακρύ, λευκό και ταυτόχρονα φωτεινό ένδυμα, από πάνω ως κάτω... Ριχτό... Με τα μανίκια μακρυά... Τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει κι αυτά... Το πρόσωπό μου, ένιωθα να είναι - πρωτοφανώς - ήρεμο... Μόνο στο στόμα, ένα πολύ μαλακό χαμόγελο, που δεν ήταν για να εκφράσει ένα συναίσθημα... Ήταν εκεί, μόνο για να ανοίγει την καρδιά μου... Ήμουν ξυπόλητη, αλλά τα πόδια μου δεν ήταν στο πεζοδρόμιο... Δεν πατούσα πουθενά, γιατί δεν υπήρχε τίποτα για να πατήσω επάνω του... Σήκωσα τα μάτια μου στο περιβάλλον... Δεν υπήρχε τίποτα... Απολύτως τίποτα γύρω...
Βρισκόμουν ξαφνικά, έτσι ντυμένη στα λευκά, μέσα σε ένα ανάλογα λευκό και φωτεινό Τίποτα...
Θα ήθελα πολύ να έχω τρομάξει... Να έχω ανησυχήσει για το "πού πήγαν όλα"... Να έχω δηλαδή, μία "αναμενόμενα φυσιολογική" αντίδραση μέσα σε αυτό... Κι όμως... Η ανάσα μου παρέμενε σταθερή και ακίνητη και αυτή, στη θέση της... Από όλα τα προηγούμενα "κεκτημένα" μου, η ανάσα μου ήταν το μόνο που "είχα"...
Ένιωσα πως υπήρχε μέσα μου κάτι που γνώριζε μία άλλη αλήθεια και πως τώρα, χρειαζόταν να τη δω... Υπήρχε μέσα μου κάτι που μόλις είχε ολοκληρωτικά ανακουφιστεί... Έτσι... Σε μία στιγμή... Ακριβώς σε αυτή τη Στιγμή... Από όλη αυτή τη συνήθη φασαρία και την πυκνότητα του κόσμου... Υπήρχε μέσα μου κάτι που θεώρησε αυτή την αλλαγή και την παρούσα μου ύπαρξη σε αυτόν τον "χώρο" του Τίποτα, απολύτως φυσιολογική... Απολύτως οργανικά συμβατή... Και ήταν σαν ξαφνικά να υπήρχα μέσα στο μόνο φυσιολογικό περιβάλλον που θα μπορούσα ποτέ να υπάρχω... Ένιωθα πραγματικά σα στο σπίτι μου...
Δεν υπήρχε σκοτάδι πουθενά... Δεν υπήρχε φασαρία πουθενά... Δεν υπήρχε βιασύνη πουθενά... Δεν υπήρχε "τόπος" και "χρόνος" και δεν έλειπε τίποτα... Δεν υπήρχε τίποτα να "κάνω" και δεν υπήρχε "πουθενά" να πάω....
Μόλις είχα αποκτήσει την εμπειρία του Τίποτα... Δεν υπήρχε τίποτα απολύτως... Και την ίδια ακριβώς Στιγμή, τίποτα απολύτως δεν έλειπε...
Το περιβάλλον επέστρεψε ανώδυνα σε αυτό που γνώριζα προηγουμένως... Βρέθηκα πάλι ντυμένη με τα ρούχα της δουλειάς, στα χέρια μου είχα πάλι τις τσάντες και τα απαραίτητα για την ημέρα... Στο δρόμο τα αυτοκίνητα έτρεχαν, σταματούσαν ή κόρναραν... Ήταν σαν να είχε μεσολαβήσει ένα διάλειμμα σε αυτό που ζούσα... Μία Παρέμβαση από αλλού φερμένη, που αναδύθηκε - έτσι ξαφνικά - μέσα από μιά ρωγμή του τόπου και του χρόνου, για να μου φανερώσει κάτι που δεν χρειαζόταν να μένει πια μυστικό... Ή, για να μου θυμήσει κάτι που επέμενα να ξεχνάω...
Η αίσθησή μου ήταν πως δεν χρειαζόταν να βιαστώ... Η εμπειρία είχε ήδη καταγραφεί σε κάθε μου κύτταρο και θα παρέμενε με εμπιστοσύνη στη θέση της για να την επεξεργαστώ, όποτε θεωρούσα πως θα ήταν η καταλληλότερη - για μένα - στιγμή...
Προς το παρόν, είχα ακόμη δρόμο... Θα πήγαινα στη δουλειά μου και θα έκανα ό,τι ήταν που χρειαζόταν... Για το μετά, θα βλέπαμε....
Αυτό που απασχόλησε κάπως τη σκέψη μου, μέχρι να φτάσω στο χώρο της εργασίας μου, ήταν το αν υπήρχε μέσα μου κάτι που θα μπορούσε να έχει τροφοδοτήσει, προκαλέσει - ή ακόμα και προσκαλέσει - αυτήν την εμπειρία... Βάλθηκα να ψάχνω... Έτσι για κάποια βήματα, έτσι όπως περπατούσα... Τίποτα που να ήταν φανερό... Γνωρίζω καλά όμως, πως υπάρχουν πράγματα μέσα στο νου που δουλεύουν από μόνα τους, ακόμη κι αν δεν τα παίρνουμε είδηση... Οι σκέψεις που δεν αναγνωρίζουμε, είναι αυτές που μας καθορίζουν δραματικά και ερήμην μας... Και όχι μόνο εμάς, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε...
Εκεί λοιπόν, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ο νους μου από μόνος του είχε αρχίσει να κάνει υπολογισμούς, σαν ένα αυτόνομο κομπιουτεράκι... Θαμμένη κάτω από τις σκέψεις για την τρέχουσα καθημερινότητά μου, υπήρχε και μία σκέψη που "υπολόγιζε"...
"Τρείς-έντεκα-τρείς-δώδεκα-τρείς-δεκαπέντε και έντεκα...", χωρίς να την έχω καταλάβει... Αν είναι ικανοποιητικός ο μισθός που παίρνω, πόσα χρήματα χρειάζομαι για το μήνα, αν θα ήταν καλή ιδέα να ζητήσω αύξηση και τι να κάνω με τα ιδιωτικά μου μαθήματα, και, και, και... Και, ναι... Οι σκέψεις οι τόσο οργανικά δικές μας και τόσο αναπόσπαστες από την καθημερινότητά μας, ντύνονται το ένδυμα του "φυσιολογικού" και μετατρέπονται ύπουλα σε "αόρατες"... Μπορούν έτσι να περάσουν απαρατήρητες, δημιουργώντας από μόνες τους ένα περιβάλλον που - αν το αντιλαμβανόμασταν - θα το απευχόμασταν κιόλας... Χωρίς να το αναγνωρίζω, ο νους μου ήταν σε ανησυχία... Και για το ο,τιδήποτε "ανησυχούμε", είναι σαν να προετοιμάζουμε το έδαφος για την υλοποίηση αυτής ακριβώς της ανησυχίας, προγραμματίζοντας - κυριολεκτικά - τις συνθήκες ώστε να μορφοποιηθεί τελικά αυτό που σκεφτόμαστε...
Ο νους μας, έχει τεράστια δύναμη... Και όλες οι σκέψεις, δημιουργούν μορφή σε κάποιο επίπεδο, ακόμη κι αν δεν καταφέρνουμε να το δούμε "με τα μάτια μας"...
Το καλό ήταν πως τώρα, την είχα δει... Ακόμη κι αν είχα απορήσει κι εγώ η ίδια για το πώς τα είχε καταφέρει να μείνει αόρατη, είχα μόλις δει τη σκέψη που μου διέφευγε... Δεν θα μπορούσε να με ελέγχει πια, όχι χωρίς τη δική μου συγκατάθεση...
Το μέρος όπου κατοικούσε, είχε φωτιστεί... Είχε καθαρίσει...
Ενώ, λοιπόν, κατά τα "φαινόμενα" ήμουν άνετη, ελεύθερη και ωραία, μόλις είχα ανακαλύψει πως έλεγα ψέμματα στον ίδιο τον εαυτό μου... Όχι μόνο δεν ήμουν άνετη, μα είχα επιτρέψει να υπάρχει με πλήρη αυτονομία μέσα μου, μία διαδικασία που ουσιαστικά εμπόδιζε την ακεραιότητα και την καθαρότητά μου... Και μόλις είχα διαπιστώσει πως, η σκέψη αυτή που δημιουργούσε από μόνη της αυτή την "ανησυχία", δεν ήταν παρά φόβος... Φόβος για την επιβίωση... Με άλλα λόγια, τροφοδοτούσα ερήμην μου ένα αόρατο σαράκι που ροκάνιζε διακριτικά τη Ρίζα μου... Και δημιουργούσε υποσυνείδητα ένα περιβάλλον που δεν αναγνώριζα, το οποίο όμως το έφερα μαζί μου... Και καθώς όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, και καθώς όλοι γνωρίζουμε τα πάντα υποσυνείδητα, το περιβάλλον αυτό λειτουργούσε για μένα και τις εργασιακές - τουλάχιστον - σχέσεις μου, αρνητικά... Ακόμη και μυστικά, κανείς δεν έμενε σε ησυχία, γιατί όλοι αντιλαμβάνονταν - ακόμη κι αν δεν μπορούσαν να το κάνουν λέξεις - πως υπήρχαν κάπως, κάπου, "δεύτερες σκέψεις"... Κάτι ανικανοποίητο... Κι οι σκέψεις αυτές, είναι βασικό συστατικό για το σαμποτάζ που εφαρμόζουμε - πριν από όλους - εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας...
Δύο είναι οι όψεις όλων αυτών που σκεφτόμαστε, όλων αυτών που αντιμετωπίζουμε και όλων αυτών που τελικά ζούμε, ως υλοποιημένη πραγματικότητα... Δύο είναι οι πλευρές του νομίσματος... Η μία πλευρά γράφει "Φόβος" και η άλλη "Αγάπη"...
Και ό,τι δεν είναι Αγάπη σε απόλυτη τιμή, είναι Φόβος...
H ουσία, δεν βρίσκεται φυσικά στο να πει κανείς "όχι, όχι, όχι εγώ... Εγώ δεν φοβάμαι τίποτα", αποκρούοντας απεγνωσμένα την Αλήθεια... Ούτε και να επιτρέψει στον οποιοδήποτε φόβο να τον καθηλώσει... Αλλά να έχει το θάρρος να τον αντικρίσει κατάματα, να τον δει καθ΄ολοκληρία και να αποδεχθεί την ύπαρξή του... Τουλάχιστον τότε, δεν θα δρα αυτόνομα και εν αγνοία...
Κάθε τέτοια αναγνώριση, είναι και μία νοητική θεραπεία... Κάθε "αχά" για κάθε τέτοια κατανόηση, όσο δύσκολη και να είναι και όσο και να εκπλαγείς ή να απορήσεις διαπιστώνοντας την παρουσία της, είναι και μία θεραπεία αποτοξίνωσης και καθαρισμού.... Μία μικρή εμπειρία φώτισης...
Και ο δικός μου φόβος, που είχε τη μορφή μιάς κρυφής και κρυμμένης σκέψης, μόλις είχε πάρει φως... Τώρα, μπορούσα να κρατώ το νόμισμα στα χέρια μου και να κοιτώ και τις δύο πλευρές του...
Γυρίζοντας στο σπίτι, καθώς η ημέρα τελείωνε, αναρωτιόμουν...
Η Εικόνα που μου είχε παρουσιαστεί το πρωί, διέθετε μία αίσθηση Αλήθειας πολύ μεγαλύτερης και πολύ πιο καταλυτικής από αυτή που τα μάτια μπορούσαν να δουν...
Θυμήθηκα τότε - ή, ήταν σαν να άκουσα μέσα στο μυαλό μου - μία φράση από το αγαπημένο μου βιβλίο "Ο Μικρός Πρίγκηπας"...
"Μόνο με την Καρδιά μπορείς να δεις καλά... Η Ουσία, είναι αόρατη για τα μάτια"...
Είχα πολύ έντονη την αίσθηση πως υπήρχε κάτι που χρειαζόταν να δω... Δεν μπορούσα να το αποδείξω, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να αποδειχθεί καμμία από τις πνευματικές εμπειρίες... Κι όμως, είχα τη βεβαιότητα πως υπάρχει κάτι εκεί... Κάτι σημαντικό, που υπερβαίνει σε Αλήθεια την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε... Και που έχουμε μαζικά θεωρήσει "πραγματική"...
"Ζήτησα" να λάβω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Εικόνα, λίγο πριν κοιμηθώ το βράδυ... Κατά τη διάρκεια του ύπνου, το υποσυνείδητο είναι ελεύθερο τριβής από τα πρακτικά της τρίτης διάστασης και μπορεί να λαμβάνει πληροφορίες πιο άμεσα... Και η ψυχή μπορεί πιο άνετα να "ταξιδέψει" στις άλλες διαστάσεις και να συνδιαλλαγεί με περιβάλλοντα ικανά να απαντήσουν και στο πιο απίθανο ερώτημα... Δεν είναι χαρακτηριστικό ιδίωμα δικό μου, ούτε και κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο... Είναι αυτό που κάθε ψυχή δύναται να κάνει - και το κάνει, ακόμη κι αν δεν το αναγνωρίζουμε συνειδητά - για λογαριασμό της... Την ώρα του ύπνου, που το σώμα μένει βαρύ και μόνο του, άψυχο ανάμεσα στα σεντόνια, η ψυχή διαπραγματεύεται τα του Ιερού Συμβολαίου της, με τους οδηγούς, τους προστάτες και τους συνεργάτες της...
"Θα ήθελα να γνωρίσω... Θα ήθελα να μου δείξετε..."...
Στο παραμικρό αληθινό αίτημα, η Απάντηση έρχεται άμεσα και έρχεται για όποιον το ζητήσει...
Και η Απάντηση ήταν "Ο Αληθινός Εαυτός"...
Και μετά... "Η Πραγματικότητα με το κεφαλαίο "Π""...
ACIM - Μαθήματα Θαυμάτων 129
Το έχεις νιώσει κι εσύ, έτσι δεν είναι?... Μπορεί να έχεις αποφύγει το να το παραδεχθείς φωναχτά, γιατί ίσως ακόμη φοβάσαι πως θα σε περάσουν για τρελό όλοι αυτοί που - έτσι κι αλλιώς - δεν γνωρίζουν τίποτα, που έχουν όμως μεγάλη πειθώ στο να σε πείσουν πως γνωρίζουν τα πάντα... Μπορεί πάλι να το έχεις ψιθυρίσει στον εαυτό σου στον καθρέφτη... Και να το έχεις κρατήσει έτσι μυστικό...
Σαν να λες... "Δεν μπορώ να το αποδείξω... Μπορεί και να μην μπορώ καν να το ζήσω... Όμως ξέρω, το νιώθω, πως είμαι πολλά περισσότερα από αυτά που ζω"...
Σαν να μην ανήκεις εδώ...Σαν να νιώθεις πως είσαι ξένος... Λίγο εξωγήινος, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν έχεις ποτέ καταβάλλει... Έτσι δεν είναι?... Τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας, είναι που διαστρεβλώνουν και περιορίζουν την οπτική και την αντιληπτική μας ικανότητα...
Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις του σώματος, είναι μόνο μία ομαδική ψευδαίσθηση, μοιρασμένη σε ίσα μέρη... Για τον καθένα... Και η Αλήθεια είναι. πράγματι, πως δεν ανήκεις εδώ... Γιατί, δεν είσαι από εδώ... Γιατί είσαι πολύ πιο Πραγματικός, πολύ πιο Αληθινός και πολύ πιο Υπέροχος από ένα κομμάτι μιάς καταδικασμένης κατασκευής...
Η Εικόνα που μου δόθηκε, ήρθε για να μου θυμίσει αυτό που πραγματικά Είμαι... Ήρθε στην Ώρα της, για να ομολογήσει την Αλήθεια που μοιραζόμαστε, αποκαλύπτοντας την Πραγματικότητα με κεφαλαίο "Π"...
Η Αληθινή μας Ταυτότητα...
Ουσία, αναλείωτη και ανεπηρέαστη από το ο,τιδήποτε...
Αδιάστατη Ύπαρξη, μέσα σε κενό χώρο και χρόνο...
Παρουσία, χωρίς πραγματική Ανάγκη και χωρίς καμμία Έλλειψη....
Για του λόγου το αληθές, χρειάζεται να παραδεχθώ πως για λίγο μπερδεύτηκα... Στην αρχή... Γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω... Η Εικόνα, μου ήταν εντελώς αποδεκτή... Κυρίως, για τον τρόπο που με έκανε να νιώσω... Εκεί στα σωθικά μου, όπου γίνεται ο έλεγχος και η επαλήθευση για κάθε πληροφορία... Για αυτήν την Ανακούφιση και αυτή την αίσθηση πως βρισκόμουν στο μόνο οικείο περιβάλλον που υπήρξα ποτέ... Δεν μπορούσα όμως να κατανοήσω τον τρόπο που θα μου ήταν χρήσιμη... "Ρώτησα" ξανά...
Ο νους μας, ακόμη κινείται ανάμεσα σε άκρα... Μεταξύ αντιθέτων, μεταξύ των δύο... Και κρίνει, ή το ένα ή το άλλο... Και διαλέγει... Συνήθως, τη χειρότερη εκδοχή, εδώ που τα λέμε...
Η Αλήθεια όμως, περιέχει όλα τα Πράγματα και ό,τι περιέχει τα πάντα, δεν έχει αντίθετο... Και η Απάντηση που ήρθε, ήταν ανάλογη με αυτό... Προτείνοντάς μου, να κρατώ υπ'όψιν μου και τα δύο συγχρόνως...
Θα χρειαζόταν λοιπόν, να πειραματιστώ... Και αποφάσισα, την επόμενη φορά που θα βρισκόμουν στο δρόμο, μαζί με τα απαραίτητα αντικείμενα για την ημέρα μου, να πάρω μαζί μου και την Εικόνα... Θα την είχα μέσα μου, θα την έφερα μαζί μου...Σαν μία αόρατη αποσκευή.... Και θα παρατηρούσα...
Και φυσικά χρειαζόταν να εργαστώ... Και φυσικά χρειαζόταν να δρω... Και φυσικά χρειαζόταν - τουλάχιστον προς το παρόν - να υπάρχω κατά το φυσιολογικό... Να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου και όλα...
Κι όμως... Η Εικόνα, παρατηρούσα, δημιουργούσε μέσα μου ένα περιβάλλον Εμπιστοσύνης... Ησυχίας... Χωρίς τη βία και τη βιασύνη του κόσμου... Χωρίς την ανησυχία... Χωρίς τη διεκδίκηση και την απαίτηση... Χωρίς τους προ-υπολογισμούς κάθε μου κίνησης...
Ήταν σαν να είμαι μέσα στον κόσμο, αλλά και έξω από αυτόν...
Η Εικόνα με άλλαζε εκ των έσω... Άλλαζε ο Τρόπος που υπήρχα...
Συνηθίζουμε να πιστεύουμε πως ο τρόπος για να αποκτήσουμε τα αναγκαία - ή, τα λίγο περισσότερα - είναι η διαρκής προσπάθεια... Και αυτό το κάνουμε μέσα από μία πολεμική στάση, απέναντι σε όλους και όλα... Και δεν κατανοούμε πως, αυτή η ίδια η στάση μας, γίνεται ο παράγοντας που τελικά απωθεί την ίδια την Αφθονία για την οποία παλεύουμε, ακριβώς επειδή παλεύουμε...
Αυτό που καλούμαστε όλοι να αφήσουμε να συμβεί, είναι να επιτρέψουμε στην Πραγματικότητα να μας εκπαιδεύσει στους Τρόπους της... Μας έχει Αναλάβει όλους και σκοπός της είναι μόνο η Αυτοπραγμάτωσή μας σε αυτή τη ζωή... Αυτοπραγμάτωση, με την έννοια του να "είμαστε" η καλύτερη και η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή μας και - ταυτόχρονα - να "κάνουμε" αυτό για το οποίο προοριζόμαστε, για αυτή τη φορά σε αυτή τη ζωή... Ο Τρόπος της Πραγματικότητας μοιάζει να είναι δύσκολος, ακριβώς επειδή είναι Αλλιώτικος... Η δυσκολία έγκειται στο μέγεθος της αντίστασης που ο καθένας από εμάς θα προβάλλει στο Νέο Τρόπο ύπαρξης και συμπεριφοράς, μόνο και μόνο επειδή είναι ξένος προς τους τρόπους του κόσμου, στους οποίους και εκπαιδευόμαστε άμα τη γέννησή μας... Η ευκολία, παρ'όλα αυτά, έγκειται στο ότι ακόμη κι αν έχουμε εκπαιδευτεί στους τρόπους του κόσμου και ακόμη κι αν φαίνονται να έχουν γίνει ένα σώμα με το σώμα μας, απλά δεν είναι.... Δεν μπορούν να είναι... Κι όταν το δούμε αυτό, θα είναι πολύ εύκολο - έτσι, με μιά Απόφαση - να αφήσουμε πίσω μας ό,τι δεν είναι δικό μας, για Αυτό που μας ανήκει Πραγματικά...
Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο συνειδητά, έφερα την Εικόνα μαζί μου... Και παρατηρούσα πως τα πράγματα και ό,τι μπορεί να είχα ανάγκη, έρχονταν σε μένα λίγο πιο εύκολα από πριν... Είχα αρχίσει να την ενσωματώνω... Να την πιστεύω...
Ίσως είχε πια περάσει αρκετός καιρός... Και, έτσι συμβαίνει, χρειάζεται πού και πού να περνάμε από εξετάσεις, ώστε να επαληθεύεται το κατά πόσον έχουμε μάθει...
Ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω την ημέρα μου... Τα απαραίτητα αντικείμενα στα χέρια μου και μέσα μου, η Εικόνα... Κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας... Συνήθως κοιτάζω το γραμματοκιβώτιο, με την επιστροφή μου... Εκείνη την ημέρα, το έκανα αλλιώς... Βρέθηκα ξαφνικά με ένα φάκελο στο χέρι... Είχε το όνομά μου... Τον άνοιξα... Όσο κατέβαινα τις γραμμές του, τόσο πιο πολύ τα μάτια μου γούρλωναν... Είχα μόλις δύο μέρες για να εξοφλήσω ένα υπέρογκο ποσό από έναν καινούργιο και άξαφνο φορολογικό νόμο...
Το στιγμιότυπο κατάφερε να με βγάλει εκτός... Όλα τα σωματικά συμπτώματα έδειχναν πως η ανησυχία θα με νικούσε...
Θυμήθηκα την Εικόνα και - αναπνέοντας βαθιά - την επανέφερα στη μνήμη και την καρδιά μου... Δεν πέρασε πολύ ώρα, έως ότου "άκουσα"... "Πήγαινε στην τράπεζα"....
Σε αυτήν την κατάσταση του παροξυσμού που μόλις είχα βρεθεί, ο νους μου - όπως ήταν φυσικό επόμενο - άρχισε να αντιδιαλέγεται με το Μήνυμα... Ευτυχώς, εκείνο επέμενε....
"Πήγαινε στην τράπεζα"...
Αποφάσισα να κατευθυνθώ προς τα εκεί, παρεκκλίνοντας από την προκαθορισμένη διαδρομή μου... Αναρωτιόμουν τι να σήμαινε αυτό... Υπήρχε μεν ένας τραπεζικός λογαριασμός, μα όχι και καταθέσεις...
Έβαλα την κάρτα στο μηχάνημα... Σχεδόν γελούσα με τον εαυτό μου, έτσι, καθώς έμπαινα σε μία διαδικασία πειραματισμού με την πραγματικότητα... Πληκτρολόγησα το νούμερο... Ζήτησα μόνο απόδειξη, τι άλλο θα μπορούσα... Και λίγο πριν κάνω να φύγω, διαβάζω το νούμερο στο χαρτί της απόδειξης που μόλις είχε βγει από το μηχάνημα... Ήταν ακριβώς το ποσό που χρειαζόμουν για την αποπληρωμή του προστίμου... Τα χρήματα είχαν καθυστερημένα κατατεθεί, από μία εργασία που είχα παλαιότερα κάνει... Δεν τα περίμενα κι όμως ήρθαν στο Σωστό Χρόνο...
Σύμπτωση, είναι μία λέξη που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αυτό που μόλις είχε συμβεί... Προσωπικά, δεν το ονόμασα τίποτα.... Παρατηρούσα μόνο πως το μυαλό μου είχε σταματήσει, απέχοντας αποφασιστικά από την οποιαδήποτε μετάφραση...
Όπως παρατηρούσα επίσης πως το παραπάνω παράδειγμα, ήταν μόνο ένα από τα πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα που ακολούθησαν... Και πως, κάθε φορά που παρουσιαζόταν μία παρόμοια - ή άλλη - έλλειψη, υπήρχε "κάτι" που παρενέβαινε για να την πληρώσει, να την καλύψει.... Και πάντα, στο χρόνο το σωστό...
Το ακόμα πιο θαυμαστό από όλα τα πράγματα είναι πως, οι Νόμοι της Αφθονίας δεν υπόκεινται στους τρόπους του κόσμου.... Το θαυμαστό δεν περιοριζόταν μόνο στο γεγονός πως, κάθε φορά που υπήρχε Έλλειψη του οποιουδήποτε πράγματος στη ζωή μου, κάτι ερχόταν για να καλύψει το "κενό"... Το ακόμη πιο θαυμαστό για τους πειραματισμούς μου ήταν πως, κάθε τέτοια φορά που ο νους μου έμπαινε σε αυτή την λειτουργία του "δεν έχω" προσπαθώντας να περιορίσει τις κινήσεις μου, κάθε τέτοια φορά που συνέχιζα επιμένοντας να "δίνω" - όπου χρειαζόταν και όπου υπήρχε ανάγκη και δεν μιλάω μόνο για χρήματα - διαπίστωνα μία Ανταμοιβή να φτάνει προς το μέρος μου, πέρα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί... Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", "ο μόνος τρόπος για να "έχει" κανείς, είναι να δίνει τα πάντα σε όλους".... Τι μπορεί να είναι αυτό?... Μπορεί να είναι μία κουβέντα σε κάποιον που τη χρειάζεται, μπορεί να είναι ένα χαμόγελο σε κάποιον που βασανίζεται από θλίψη, μπορεί να είναι μία αγκαλιά σε κάποιον που νιώθει μόνος, μπορεί να είναι η καλύτερη ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα σε ένα περιβάλλον πολεμικής... Ναι, η Αφθονία για τα μάτια της Πραγματικότητας, δεν μεταφράζεται με μόνους όρους τα χρήματα...
Η Αφθονία, σχεδόν προυποθέτει το να "δίνεις", για να πληρωθεί από τη μεριά σου το κενό σε κάποιου άλλου ανθρώπου τη ζωή...
Οι τρόποι του κόσμου λένε πως, αν "δώσω" τότε θα χάσω εγώ... Αν "δώσω", θα δημιουργήσω έλλειψη στη δική μου ζωή... Στην Πραγματικότητα, αυτό δεν μπορεί να ισχύει...
Η στάση αυτή, ακόμη κι αν μοιάζει παράξενη, προέρχεται από μία κατάσταση του νου που έχει ξεφύγει την νοητική διαδικασία της 'Ελλειψης... Αυτή η ίδια η στάση, ομολογεί με τον τρόπο της πως "έχω τα πάντα σε Αφθονία"... Με άλλα λόγια, "κατοικώ διαρκώς το Περιβάλλον της Αφθονίας".... Και αυτό, μόνο με Αφθονία μπορεί να σε ανταμείψει...
"Ο Μόνος Τρόπος να Έχω, είναι να δίνω τα πάντα σε όλους"...
Παράξενο, δεν είναι?... Ξένο, δεν είναι?.... Όσο για του λόγου το αληθές, τίποτα από αυτά δεν μπορούν να αποδειχθούν παρά μόνο με τον πρακτικό πειραματισμό και από την προσωπική εμπειρία του καθένα.... Μπορούμε να ζήσουμε σαν όλα τα πράγματα να υπόκεινται στην τυχαιότητα ή μπορούμε να ζήσουμε σαν όλα τα πράγματα να είναι θαυμαστά... Θαυματουργά... Μεταξύ αυτών των δύο, αυτό που μένει δικό μας, είναι η Επιλογή και η Απόφαση για το ποιο Πεδίο επιλέγουμε να κατοικήσουμε.... Αυτό της ψευδαίσθησης ή αυτό που φέρει την Αληθινή μας Ταυτότητα.... Και ανάλογα με το Πεδίο - μέσα από μία Θεϊκή Αλχημεία - αλλάζει το περιβάλλον που επιλέγουμε να ζήσουμε, αλλάζει η νοητική μας κατάσταση, αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι... Κάθε Στιγμή, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και τα φαινόμενα, έχουμε Επιλογή...
Οι Συντεταγμένες και οι Διαδικασίες της Πραγματικότητας, δεν χρειάζεται ουσιαστικά να μας αφορούν... Δεν χρειάζεται να "προσπαθούμε" να τις κατανοήσουμε πριν να τις δεχθούμε... Όσο επικαλούμαστε αυτή την Άλλη Πραγματικότητα, όσο την προσκαλούμε καθημερινά και για το κάθετι στη ζωή μας - με μία Εικόνα σαν αυτή που με επισκέφθηκε, ή με όποιον άλλο τρόπο για τον καθένα χρήσιμο και αληθινό - αυτό που ουσιαστικά γίνεται είναι να της δίνουμε το Χώρο που της ανήκει... Επιλέγουμε να κατοικήσουμε το Περιβάλλον της... Επικαλούμαστε, όχι κάτι ανύπαρκτο - αν και "αόρατο" για τα μάτια... Επιτρέπουμε την Παρέμβαση και την Αρωγή της... Τη Δράση της ερήμην μας και για λογαριασμό μας... Το αποτέλεσμα, μπορεί να μη μοιάζει με αυτό που ο καθένας μας έχει στο νου του, μα έρχεται πάντα στο Σωστό Χρόνο με το Σωστό Τρόπο...
Και σταδιακά, έτσι παρατηρώντας και χωρίς απαραίτητα να βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα για το Πώς και το Γιατί, αρχίζουμε να πιστεύουμε εκ των πραγμάτων σε κάτι άλλο από αυτό που τα μάτια μας μπορούν να βλέπουν...
Η Αφθονία, είναι αναφαίρετο κληροδότημά μας...
Πατρογονικό...
Μόνο αυτό χρειάζεται, να ανοίξουμε προς την Πηγή...
Λοιπόν?... Κι αν σε ρωτούσε?...
Τώρα... Εδώ...
Αγαπημένο Παιδί... Τι θα ήθελες?...
Αγαπημένο Παιδί....Τι μπορεί να λείπει?...
Τώρα?...
Τώρα?...
Τώρα?...
