- Αντίστροφη Μέτρηση - 

Περαστικέ Ταξιδιώτη... 

Ετοιμάζεσαι?... 

Η Μεταμόρφωση είναι κοντά...

Έρχεται συμβολικά, με την αλλαγή του ημερολογιακού έτους... 

Ετοίμαζε σιγά-σιγά τη βαλίτσα σου, Ταξιδιώτη... 

Όλα να τα τακτοποιήσεις... Όλα να τα δεις...

Το κόκκινο πουλόβερ σου, που γράφει "Πάθος"... 

Το τζιν σου το παντελόνι, για όλες τις ώρες, που γράφει "Δημιουργία"...

Ναι, ναι... 

Όλα τα ρούχα σου... 

Να τα δεις όλα, έτσι, καθώς τα βάζεις με τάξη το ένα δίπλα στο άλλο... 

Τίποτα να μην ξεχάσεις πίσω... 

Για τίποτα να μην ντραπείς... Ούτε καν για ο,τι έχεις πολυφορεμένο...

Κι αυτό το πλεκτό που γράφει "Ανασφάλεια" κι αυτό το φόρεμα που ποτέ δεν έβαλες, που λέει "Ευαισθησία και Ρομαντισμός"... 

Το δερμάτινο μπουφάν σου, με τη λέξη "Δύναμη"... 

Και το άλλο, για τα χιόνια, που γράφει "Φοβάμαι"... Είναι κι αυτό έτοιμο, καθαρό για να μπει στη βαλίτσα σου... Χωράει, μην το φοβάσαι...

Και τις μπότες σου, που γράφουν "Αντέχω" και τα παπούτσια σου με το τακούνι... 

Ξέρεις, τα λουστρίνια, που λένε "Είμαι Εδώ"....

Όλα μαζί σου να τα πάρεις...

Όλα μαζί... 

Να μη λείπει τίποτα... 

Γιατί, όλα δικά σου ρούχα είναι κι όλα, μόνο ρούχα είναι... 

Και όλα σε προστατεύουν... 

Μόνο να τα δεις... Και να τα βάλεις σε τάξη... 

Κι όταν πια τελειώσεις με την τακτοποίηση των πραγμάτων, 

Κλείσε τη βαλίτσα σου με χαρά...

Και ετοιμάσου, 

Ταξιδιώτη... 

Ένα Νέο Ταξίδι ξεκινά...

Σε  5....4....3....

https://www.youtube.com/watch?v=j2TG5eenVws

- Η Μαγεία των Λέξεων - 

Συνάντησα την *Σ* περίπου πριν εικοσιπέντε χρόνια... Eγώ, ακόμη στη δραματική σχολή κι εκείνη δασκάλα μου σε ένα μεταμορφωτικό σύστημα εργασίας στον εαυτό... Αρκετοί, την ακολουθήσαμε και μετά την αποφοίτησή μας... Ό,τι είχε να προσφέρει με το μάθημά της, ήταν περισσότερο από ανατρεπτικό για τα συνήθη δεδομένα της κινησιολογίας... Και γι΄αυτό το λόγο, για κάποιους από εμάς που φέραμε τη βούλα του ερευνητή, άκρως ελκυστικό... 

Στην ομάδα μπαινόβγαιναν αρκετά άτομα, κάποιοι όμως παραμέναμε σταθεροί... Για χρόνια μετά... Ακόμη και τώρα που, πλέον δεν ασχολείται τόσο ενεργά με τα μαθήματά της, κρατάμε την ανθρώπινη επαφή... 

Ο *Δ*, ήταν από αυτούς που συνέχισαν για λίγο ακόμη με την ομάδα... Συνάδελφος στη δραματική σχολή, συμπορευτής στη συνέχεια στους κύκλους των μαθημάτων της *Σ*... Έως ότου κάποια στιγμή, έκλεισε  ο δικός του κύκλος και αποχώρησε από την παρέα... 

Πρόσφατα, τον είδα - μετά από χρόνια - στο δρόμο... Αλλιώτικος μου φάνηκε, αλλά και ποιος δεν αλλάζει με το χρόνο... Σταθήκαμε λίγο να μιλήσουμε... Τον παρατηρούσα, όπως φαντάζομαι έκανε κι αυτός... Είχε αλλάξει τα μαλλιά του και τον τρόπο που ντύνεται, αλλά τα μάτια του είχαν την ίδια σπίθα και επιμονή... Εξ΄άλλου, κατάφερνε ακόμη να δουλεύει στο θέατρο... Και αυτό, για μένα, έδειχνε έναν άνθρωπο που δεν το βάζει κάτω, ακόμη και σε αυτές τις - πολλές φορές - άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος... 

Μιλώντας με τη δασκάλα μας στο τηλέφωνο, της μετέφερα τα της Συνάντησης... Πάντοτε της αρέσει να μαθαίνει νέα για όλους... Της μετέφερα για τις αλλαγές στην εμφάνισή του, για το ίδιο επίμονο παράστημά του και τη δύναμή του να συνεχίζει... Πολύ είχε ευχαριστηθεί... 

Δεν είχε περάσει ούτε μία εβδομάδα από αυτό το τηλεφώνημα, όταν η *Σ* με πήρε τηλέφωνο... Μου μετέφερε με αγωνία πως, μία άλλη μαθήτρια συνάντησε κι αυτή τον *Δ* στο δρόμο... Και της φάνηκε αδυνατισμένος, σαν άρρωστος... Της φάνηκε κουρασμένος κι απεριποίητος, σαν να τα έχει παρατήσει... Πολύ είχε λυπηθεί... 

Εγώ, μένοντας άναυδη από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής, έμεινα να αναρωτιέμαι... 

Ακόμη κι αν ήταν έτσι, ακόμη κι αν η εντύπωση της άλλης κοπέλας δεν ήταν συγγενής με τη δική μου, τι επιλέγουμε αλήθεια να μεταφέρουμε σαν πληροφορία για κάποιον?... Ακόμη κι έτσι, είναι κάτι που γίνεται συνειδητά?... Ή, από ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για την κατάσταση κάποιου?... 

Στα αραμαϊκά, αυτό το "αμπρακατάμπρα", έχει ουσιαστική μετάφραση και σημαίνει...

"Θα υλοποιήσω, όπως ακριβώς μιλάω"... 

Οι λέξεις μας, έχουν μαγεία... Και μαγεία, θα πει "επηρεάζω κάποιον, κάτι ή και τον εαυτό μου - παρεμβαίνοντας στο περιβάλλον του, με τη χρήση της ενέργειας..."... Και προκαλώ ανάλογη υλοποίηση...

Αν θα μπορούσαμε να δούμε την πνευματική αλήθεια υπό το πρίσμα της κίνησης της ενέργειας, στα δύο παραπάνω παραδείγματα, θα παρατηρούσαμε τα εξής.... 

Οι πρώτες πληροφορίες, δεν επηρέασαν καθόλου την *Σ* με τρόπο ώστε να υποκινηθεί αγωνία, φόβος, ανασφάλεια, ανησυχία για τον *Δ*... Κάθε άλλο... Μίλησαν για δύναμη, για επιμονή, για κουράγιο, για σθένος... Αυτήν, θα την λέγαμε "θετική" εικόνα για κάποιον, έτσι δεν είναι?... Κι έτσι, το πιο πιθανό είναι να του έστελνε κάποια στιγμή με τη σκέψη της - συνειδητά ή ασυνείδητα - τις ευχές της για ό,τι καλύτερο στο δρόμο του... Ή, απλά θα έμενε με τη χαρά της, πως όλα είναι εντάξει για εκείνον... Από την άλλη, ο *Δ*, ακόμη και χωρίς να επικοινωνήσουν πραγματικά, θα μπορούσε κάποια στιγμή και για "αδιευκρίνιστο" για εκείνον λόγο, να νιώσει ξαφνικά μία ευφορία, μία γαλήνη, ακόμη και κάτι σαν αγάπη ή φροντίδα να τον σκεπάζει... Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα αποτέλεσμα της αποστολής της θετικής σκέψης και της ευχαρίστησης της *Σ* προς τα εκείνον... 

Οι δεύτερες πληροφορίες όμως, υποκίνησαν ξεκάθαρα την αγωνία και το "φόβο για το μέλλον αυτού του παιδιού"... Ο εγωισμός, λατρεύει να τρέφεται από καταστάσεις πόνου και φόβου... Η σκέψη της *Σ*, είχε μετακινηθεί σε ένα σκοτεινό πεδίο... Και πιθανά, εκεί που θα καθόταν το βράδυ, θα έφερνε στη σκέψη της την εικόνα που της δόθηκε, με αποτέλεσμα να "στέλνει" στον *Δ*- ξαναλέω, συνειδητά ή ασυνείδητα - τη δόνηση του φόβου και της αγωνίας... Ακόμη και με τις καλύτερες των προθέσεων... Αυτό, θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα, να νιώσει κάποια στιγμή ο *Δ* δυσφορία, ανησυχία, ακόμη και τον ίδιο το φόβο της *Σ* ως σκεπτομορφή, χωρίς να μπορεί να καταλάβει από "πού του ήρθε", έτσι στα ξαφνικά.... 

Για να υπογραμμίσω καλύτερα τα αναγραφόμενα, φανταστείτε πόσο μπορεί να αυξηθεί η δύναμη της σκεπτομορφής που προβάλλεται, αν συμμετάσχουν σε αυτό περισσότερα άτομα... 

Αν μία ομάδα ανθρώπων αποφασίσει με την πρόθεσή της να στείλει ευλογίες, αυξάνεται γεωμετρικά η δύναμη του φωτός που αποστέλλεται... 

Αν μία ομάδα ανθρώπων αποφασίσει να στείλει φόβο, σκοτάδι, ανησυχία, τότε θα αυξηθεί γεωμετρικά αυτή η ποιότητα...
Έχει μεγάλη σημασία - και εκ του αποτελέσματος - η έννοια της συνάθροισης, της συναγωγής... Όπως αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων"...
"Όλες οι Ιδέες γίνονται δυνατότερες, όταν μοιράζονται..."...
Όταν πολύ άνθρωποι προσέρχονται μαζί, ενωμένοι με μία Ιδέα, η Ιδέα αυτή αυξάνει τη δύναμή της γεωμετρικά, λόγω της συμμετοχικής διαδικασίας... Αυτή είναι και η έννοια, η χρησιμότητα των εκκλησιών, των τόπων λατρείας και γενικά των τόπων όπου συγκεντρώνονται πολύ άνθρωποι μαζί... Για την ενδυνάμωση του πιστεύω τους... Για λογαριασμό της Ιδέας που του έφερε μαζί... 

Τα πάντα γύρω μας, είναι ενέργεια... Και θα ήταν ωφέλιμο για όλους, να αρχίσουμε σιγά-σιγά να κατανοούμε αυτή την αλήθεια... Το ότι δεν "βλέπουμε", δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνει...
"Ορατών τε πάντων και αοράτων..."... Και έχουμε ήδη περάσει σε μία Νέα Εποχή, που επιζητά αυτού του είδους την οξύνοια και προσοχή... Ακόμη κι αν προς το παρόν, θεωρείται "υπερευαισθησία"... 

Η τοξικότητα που μπορεί να προκληθεί σε εμάς τους ίδιους ή σε άλλους από "σκοτεινές σκέψεις", είναι πρακτικά υπαρκτή, μετρήσιμη σε μηχάνημα που δύναται να μετρήσει ενέργειες (όπως πχ το μηχάνημα του βιοσυντονισμού)... Το μηχάνημα αναγνωρίζει την τοξικότητα, σαν ο ίδιος ο άνθρωπος να έχει καταπιεί δηλητήριο... Ομοίως, μετρήσιμο αποτέλεσμα έχει και η αποστολή ευλογίας, ευχών και γενικά θετικών σκέψεων... Ενδιαφέρον, δεν είναι?....
Χρειαζόμαστε όλοι να γνωρίζουμε... Και χρειαζόμαστε όλοι να αλλάξουμε τον παλαιό τρόπο μας... Όλα αλλάζουν και θα συνεχίσουν να αλλάζουν... Θα ήταν καλό, σε αυτή την Αλλαγή, να συμπεριληφθούν και οι λέξεις μας... Να δούμε πως έχουμε ευθύνη για ό,τι επιτρέπουμε να γίνεται λέξη... Μέσα στο νου ή έξω από το στόμα... Είναι πολύ μικρή η απόσταση, από τη λέξη στην ύλη... 

Abraq Ad Habra..... "Υλοποιώ όπως μιλάω"... Και η κάθε σκέψη, έχει και ήχο... Η πρόθεσή σου ακούγεται.... Από όλους...
Λοιπόν?.... Πόλεμος ή Ειρήνη?... Σκοτάδι ή Φως?... Κόλαση ή Παράδεισος?...
Όλα είναι - οφείλουν να είναι - Επιλογή... Και τίποτα, τόσο ανάξιο Λόγου όσο νομίζουμε...
Ενδιαφέρον... Δεν είναι?....

https://www.youtube.com/watch?v=KvOoR8m0oms&ab_channel=stereomusicvideo

- Αντί Προσευχής -

"Καλημέρα Πατέρα... 

Μου αρέσει να σε αποκαλώ έτσι...
Είναι το πρώτο πράγμα που κάνω πια, μόλις ανοίξω τα μάτια μου στην ημέρα... 

Ξέρεις, μου δημιουργεί απορία... Που, οι άνθρωποι σε αποκαλούν "Κύριε"... Μάλλον από σεβασμό... Ή, και από φόβο... Δεν το κατάλαβα ποτέ... 

Όμως, τι σχέση μπορεί να έχει ο φόβος με την απέραντη, αθώα Αγάπη και τη Γλυκύτητα?...

Αυτό το "Κύριε", δημιουργεί μία απόσταση... Έτσι δεν είναι?

Δεν νιώθουν άραγε, πόσο, μα πόσο κοντά είσαι? Ούτε καν δίπλα...

Πατέρα... Σου ψιθυρίζω τώρα, όπως και κάθε πρωί... Ξέρω πως έτσι ακούς καλύτερα...
Κι Εσύ άλλωστε, ψιθυριστά μας μιλάς...

Πατέρα.... Πάντα σε σένα ερχόμουν, όταν χρειαζόμουν κάποιον να με ακούσει και να με καταλάβει... Εσύ, από όλους, μας ξέρεις καλύτερα... Τον καθένα... Και αληθινά, βαθιά... Για ο,τι έχουμε στην καρδιά μας... Μας βλέπεις... 

Αναπνέω τις ανάσες που Εσύ μου έδωσες... Δική σου ήμουν από την αρχή, δική σου είμαι... 

Πατέρα... Ξέρω ότι γνωρίζεις... Το τι έχει κάνει η Αποκάλυψη της Αγάπης Σου στη ζωή μου... Πόσο τυχερή ήμουν... Τι Δώρο, αλήθεια, να σε Συναντήσω...
Και το ξέρεις... Δεν έχω μπορέσει να κάνω, όλα όσα μου ζήτησες...Ακόμη, υπάρχει κάτι που αντιδρά... 

Πατέρα... Οι άνθρωποι, χρειαζόμαστε την Υπομονή... Χρειαζόμαστε την Αγάπη... Και ξέρεις ποιοι την έχουν περισσότερο ανάγκη... Αυτοί, που την απαξιώνουν... 

Πατέρα... Το παράδειγμά Σου, είναι ο μεγαλύτερος Δάσκαλος για μένα...
Πατέρα... Κατεύθυνε τα βήματά μου... Κάθε φορά, πριν από κάθε πράξη μου, ρωτώ :
"Τι θα έκανε Εκείνος? Τι θα έκανες Εσύ, αν ήσουν στη θέση μου?"...
Δεν τα καταφέρνω πάντα, Πατέρα...Όμως, έχω Εσένα για Σημείο Αναφοράς των πράξεών μου..
Πατέρα... Ξεκινάω και σήμερα τη μέρα μου, υπό τη σκέπη Σου...
Παρακαλώ... Βοήθησε τα μάτια μου, πάντα προς τα Εσένα να κοιτάζουν...
Σε ο,τι κάνω, σε ο,τι Συναντήσω, σε ο,τι πω, ας Είσαι Παρών...
Είσαι μαζί μου... Είμαι μαζί σου... Είμαστε Ένα... "

https://www.youtube.com/watch?v=F24VqlFBvrU&ab_channel=IsabelJimenez

Marianne Williamson

"The Birth of Holiness"

https://www.youtube.com/watch?v=7-vHQJi7AQ0

- Wake-Up Call - 

Διανύουμε - όλοι μαζί και μηδενός εξαιρουμένου - καταπληκτικές και ανατρεπτικές εποχές... Που διαθέτουν μία ιδιαίτερη αίσθηση γοητείας, όταν καταφέρουμε να δούμε τη Μεγάλη Εικόνα...

Εποχές Αποκαλυπτικές, στην κυριολεξία... 

Αυτό χρειάζεται να περιμένουμε και, έτσι νιώθω πως χρειάζεται να το δούμε... Τη μία Αποκάλυψη μετά την άλλη και όλες μαζί, σαν μία ευκαιρία να γράψει ο καθένας από εμάς το δικό του βιβλίο...

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, παρατηρώ καθώς περιδιαβαίνω τους αγαπημένους μου δρόμους πως, αυτά ίσως θα είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περάσουμε με σκυμμένο το κεφάλι... Το έχεις παρατηρήσει κι εσύ?... Στον εαυτό σου ή στους άλλους?... Κανένας με το κεφάλι όρθιο... Σαν να συμμετέχουμε όλοι μαζί, σε μία κατευθυνόμενη χορογραφία παραίτησης και ήττας... 

Κι αφού προκύπτει τόσο έντονα στις κατ΄ιδίαν Συναντήσεις που πραγματοποιώ, θα μοιραστώ κάτι που έρχεται και ξανάρχεται σαν Μήνυμα... 

Παιδιά... Δεν γινόταν αλλιώς... 

Παιδιά... Είναι ο μόνος Τρόπος να ακούσουμε... 

Παιδιά... Μας φωνάζει ο Θεός... 

Μας καλεί : 

"Ε... Παιδιά... Παιδιά μου... Ξυπνήστε... Είναι πλέον ώρα... Ξεχάστε ο,τι νομίζατε πως ξέρατε, ο,τι νομίζατε πως είχατε... Αφήστε τα, όλα... Αφήστε τα όλα σε Μένα... Μόνο έτσι, μπορεί να ξυπνήσετε σε ο,τι Είναι πραγματικά η Ζωή... Εμπιστευτείτε..."...
Και, ακόμη...
"Γυρίστε το βλέμμα σας προς το Φως... Γυρίστε να κοιτάξετε προς τα επάνω... Και προς τα Μέσα... Εκεί Είμαι... Είμαι Εδώ..."

Ακούς?... Και, ξέρεις, πώς μπορεί να σε προδώσει, αυτός που σε έφερε εδώ?...

Τι νομίζεις, αλήθεια, πως είναι αυτό που δοκιμάζεται σε αυτήν την ιδιαίτερη εποχή που ζούμε?..

Μα, τι άλλο θα μπορούσε να είναι από την ίδια την Πίστη, την Πίστη όλων μας στη Ζωή?...

Ντρίιιιν... Έχεις Πίστη? Δύνασαι να εμπιστευτείς κάτι που - φαινομενικά - είναι έξω από εσένα?...

Ντρίιιιν... Μπορείς να αφήσεις τα πάντα στα Χέρια Του?...

Ντρίιιιν... Μπορείς να πεις "Παραδίνομαι... Παραδίδω τα πάντα... Παραδίδω τη ζωή μου ολόκληρη.... Παραδίδω τον εαυτό μου τον ίδιο... Αποχωρώ από ο,τι πιστεύω πως είμαι, για να κατανοήσω αυτό που αληθινά Είμαι... Παραδίνομαι στην Αγάπη Σου"?...

Ο Θεός μας καλεί και η Ζωή προσκαλεί κι εσένα... Δες κι εσύ τη Μεγάλη Εικόνα... Αφέσου, ώστε να δεις τη Μεγάλη Εικόνα... Δεν είναι τίποτα από αυτά που φαντάζεσαι... Ή, που μπορείς να φανταστείς... Γιατί είναι Μεγαλειώδες... Για τον καθένα... 

Ντρίιιιν... Θα το σηκώσεις?...

https://www.youtube.com/watch?v=gDadfh0ZdBM&ab_channel=TheMatrixFan314

- Δεκέμβρης Σαν Αύγουστος -

Το Μήνυμα για ολόκληρο το Δεκέμβρη, έχει να κάνει με τη Διαστολή του Χρόνου...
Όλα τα πράγματα, πιο αργά... Τίποτα βιαστικό, τίποτα με βιασύνη ή αναγκαστικά... 

Πολύ ξεκούραση, κι ας έχουν οι μέρες - ή, οι άλλοι - αντίθετη άποψη...
Πολύς ύπνος, ήπια άσκηση για όσους ασκούνται, διατροφή με ήπια συστατικά, αρκετός χαλαρός χρόνος, ανάπαυση του νευρικού συστήματος...
Ο,τιδήποτε γίνει επειδή "είθισται", δεν θα έχει θετικά αποτελέσματα... 

Και όλα, με την πρόθεση του "ανά"...

Ανα-θεωρώ, ανα-νεώνω και ανα-νεώνομαι, ανα-κουφίζομαι, ανα-συντάσσομαι...
Ειδικά από τις 17 Δεκέμβρη έως και μετά ένα μήνα, ένα διάστημα ανα-συγκρότησης και ανα-τροφοδότησης του Ονείρου...
Κατεβάζω ταχύτητες... 

Μένω εντός, κι ας μοιάζει πως "μένω εκτός"... 

Μένω εντός ημών... 

Αποσύρομαι για να ανα-προσδιορίσω και να ανα-διαμορφώσω....
Για να Ανα-γεννηθώ...
Μεταμόρφωση, που φλερτάρει με την Ελευθερία...

Η Ομορφιά, αρχίζει να ανα-δύεται κι αυτή, προς το τέλος του Ιανουαρίου... 

Καλές γιορτές, σε ένα περιβάλλον τόσο αργό, όσο και το περιβάλλον της Αγάπης... 

Επαληθευτική Χρησμοδότηση από το I Ching

Δεκέμβριος 2016

http://inthefamilyway.org/iching/hexagrams/h33/

- Αναγέννηση -

Το ξέρουμε όλοι καλά.... Όταν η ζωή μας "παρασύρει" στους δικούς της ρυθμούς - έτσι, τουλάχιστον, το λέμε - υπάρχει μία πιθανότητα να ξυπνήσουμε ένα πρωί, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να δούμε ένα άλλο πρόσωπο από αυτό που μέχρι τώρα γνωρίζαμε... Μόνο και μόνο, επειδή έχουμε καιρό να σταθούμε μπροστά μας.... 

Και να δούμε - έτσι ξαφνικά, ένα πρωί - μία λευκή τρίχα κάπου ανάμεσα στο ακόμη σκούρο, ή μία ρυτίδα που δεν υπήρχε μέχρι χθες το βράδυ... Ή, μπορεί ακόμη και μία συννεφιά στα μάτια, που δεν συμβαδίζει καθόλου με τη χαρά που κατοικεί στην καρδιά μας... 

Και είσαι έτοιμος, εύκολα, να πεις "γερνάω"... Ή, ότι είναι απλά "αυτή η ηλικία", γιατί εξ΄άλλου "όλοι οι συνομήλικοί μου" έχουν ρυτίδες, άσπρα μαλλιά, κοιλίτσες και κάποιες από τις μικρές ή μεγαλύτερες απορρυθμίσεις του συστήματος.... Μπορεί πάλι να πεις "μεγαλώνω", κάνοντάς το λίγο πιο απαλό για την ευαισθησία και την αυταρέσκεια... Και να πεις από μέσα σου "εντάξει, το δέχομαι" και να συμβιβαστείς... Να χαμογελάσεις, έστω και πικρά για το "χρόνο που περνάει"... 

Και να γυρίσεις την πλάτη στον καθρέφτη, για να μη βλέπεις...

Εγώ ήμουν που στάθηκα για λίγο μπροστά στον καθρέφτη... Χθες... Ή, την προηγούμενη από αυτή.... Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς.... Ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω τη μέρα μου.. Χωρίς να έχω πραγματικά τέτοιες σκέψεις... Την είδα, όμως, τη συννεφιά... Δεν είπα τίποτα... Χαμογέλασα μόνο, κι ας ήταν με μία πικρή γεύση... Είπα "δεν είναι τίποτα, η ζωή είναι...", αποφεύγοντας εν γνώσει μου την αλήθεια...

Κάνοντας να απομακρυνθώ από τον καθρέφτη, μα πριν να χάσω το είδωλό μου, ήρθε και με βρήκε το Μήνυμα.... Το πιο παράδοξο από οποιοδήποτε άλλο για το νου μου... Αυτόν, τον συνηθισμένο - υποθετικά - στη φύση του Παράδοξου... 

"The thought of "getting old" is a form of sin"... 

Απόρησα... "Η σκέψη της γήρανσης, είναι μία μορφή σφάλματος..."...
Στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", ο όρος "sin", δεν έχει αυτή την έννοια του "αμαρτήματος προς συγχώρεση".... Είναι όρος που προέρχεται από την τοξοβολία και αποδίδεται ως "σφάλμα"... Δηλαδή, "Ατυχής προσπάθεια στο να βρω το Στόχο"... Και ζητάει να "προσπαθήσεις ξανά".... Είναι ένα Σφάλμα προς Διόρθωση, για κάθε φορά που επιλέγουμε διαφορετικά... Στο γενικότερο πλαίσιο του βιβλίου και στο Σκεπτικό που παρουσιάζει, υπάρχουν μόνο "σφάλματα" στον προγραμματισμό μας... Και είναι μόνο προς αναγνώριση και Διόρθωση... 

Το Μήνυμα, μετέφερε ουσιαστικά την πεποίθηση του πράγματος...Ακόμα και την έννοια της γήρανσης δηλαδή, ως μία εξίσωση στο σύστημα των πεποιθήσεων.... Του δικού μου και του δικού σου συστήματος ή του συστήματος του συλλογικού ασυνείδητου... Που το εισ-πνέουμε και το εισ-πράττουμε, μέσα από οσμωτική διαδικασία... 

Ακόμη και το να "γερνάς", περιέχεται κατά πολύ σαν πεποίθηση - σαν σκέψη και σκεπτομορφή - στα συστημικά δεδομένα... Αν για παράδειγμα, οι βιολογικοί γονείς αποφάσισαν να γεράσουν στα πρώτα "-ήντα" τους, σιωπηλά θα το αποδεχθείς και για σένα... Γιατί, θα υπάρχει η εξίσωση στο σύστημα το δικό σου και θα κάνεις "Αccept".... Και μπορείς να φανταστείς, πόσο πίσω στις γενεές υπάρχει η σκέψη ετούτη... Όπως και κάθε άλλη σκέψη που θεωρούμε θέσφατο, επειδή απλά "έτσι συμβαίνει"... Και συνεχίζουμε να την επαναλαμβάνουμε, απαρέμβατα...

Μέσα σε αυτό το παράδοξο Μήνυμα, κρύβεται μία τεράστια, αποκαλυπτική Αλήθεια... Και η ίδια η έννοια της γήρανσης, είναι απόφαση... Και η Απόφαση πριν την απόφασή σου, είναι η απώλεια - ή το μη ίδωμα - της Αληθινής μας Ταυτότητας.... Είναι δηλαδή και για αυτό το θέμα, σαν να είμαστε εμείς - κι εγώ κι εσύ και όλοι μας - οι δημιουργοί του εαυτού μας και των σωμάτων μας... Και σαν να εναπόκειται στη δική μας διαχείριση το τι θα κάνουμε με αυτά, το πότε θα πούμε πως "γερνάμε", το πότε θα πούμε πως "τώρα είναι η κατάλληλη ώρα για ρυτίδες"...
Και πιστεύουμε πως είμαστε θύματα του χρόνου που περνάει αδυσώπητα από τα κύτταρά μας.... Και αναζητούμε την τάδε κρέμα και την τάδε θεραπεία για να σταματήσουμε το χρόνο....
Κατά το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", ο χρόνος είναι μόνο ένα Μέσο Εκπαίδευσης... Μία κατασκευή, ώστε να φαίνεται πως τα πράγματα δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα... Γιατί, αν το δούμε, αυτό συμβαίνει αληθινά... Υπό αυτό το πρίσμα, θα ενδιαφερόταν ο χρόνος - που δεν υπάρχει - για τις δικές μας ρυτίδες?...
"Θεωρείτε πως έχετε πολλά προβλήματα, αλλά σας λέω πως το Πρόβλημα είναι μόνο ένα... Κι αυτό, είναι ο Διαχωρισμός σας από το Θεό..."... Με αυτή τη φράση, το "Μαθήματα Θαυμάτων" διαψεύδει την πεποίθησή μας πως υπάρχουν πολλά διαφορετικά προβλήματα, με άλλες τόσες πολλές διαφορετικές επιλύσεις... Και πιστοποιεί πως το μόνο Πρόβλημα, είναι ο Διαχωρισμός από το Θεό... Αυτός ο Διαχωρισμός είναι που μας κινεί να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε "για τον εαυτό μας"... Κι αυτό, δεν χρειάζεται καν... Παρ'όλα αυτά, η φράση "το σταμάτημα του χρόνου" έχει κάποιο νόημα...  Υπάρχει ένα σημείο όπου ο χρόνος "σταματάει" να υφίσταται... Κι αυτό, είναι η Παρούσα Στιγμή... Το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρει πως...
"Γεννιόμαστε ξανά και ξανά, κάθε στιγμή που δεν παίρνουμε μαζί μας το παρελθόν και το μέλλον".... Αυτό είναι και το σημείο της θεραπείας, αυτό είναι και το σημείο της Αναγέννησής μας... Κι αυτό, είναι όντως θέμα Επιλογής...
Θα το έχεις δει κι εσύ... Και για τον εαυτό σου και για άλλους ανθρώπους... Όταν δεν "καθαρίζουμε" τελείως από κάτι που μας στεναχώρησε, κάτι που μας πλήγωσε, κάτι που μας θύμωσε ή που κρίναμε πως δεν αξίζαμε, αυτό κυριολεκτικά γράφεται στο πρόσωπο... Σαν θυμός, σαν δυσαρέσκεια, σαν ασκήμια, σαν παραμόρφωση... Γιατί, τι άλλο από παραμόρφωση μπορεί να είναι, όταν εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο... Και πάλι μέσα από το βιβλίο, λέγεται πως "Σκέψεις εκτός του Πεδίου της Αγάπης, δεν είναι σκέψεις... Είναι παραισθήσεις..."...
Η Παρούσα Στιγμή, είναι το μόνο Σημείο όπου ο Κάθετος Άξονας - ο Χρόνος του Θεού, ή αλλιώς Αιωνιότητα - τέμνει τον Οριζόντιο Άξονα της τρίτης διάστασης, που αντιπροσωπεύει την εξωτερική μας κίνηση στο χώρο και τον χρόνο, όπως τα γνωρίζουμε... Κάθε φορά που κατοικούμε καθ΄ολοκληρία σε αυτήν την Παρούσα Στιγμή και την επόμενη και την επόμενη, κατοικούμε αδιαλείπτως στο Άχρονο Παρόν.... Αυτό επηρεάζει και τα κύτταρά μας, τόσο που μπορεί να καθυστερήσει σε μεγάλο βαθμό - ή και να διακόψει τελείως - την γηραντική διαδικασία....
Με πιο απλά λόγια... Δεν είναι ο χρόνος που μας "γερνάει" αλλά οι σκέψεις μας... Δεν είναι τα κιλά που μας βαραίνουν, αλλά οι σκέψεις μας... Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να χρήζει θεραπείας, πέρα από την προσωπική μας Παρανόηση.... Την παραισθητική διαδικασία που ονομάζουμε "σκέφτομαι"...
Η Θεραπεία για όλα τα πράγματα, είναι η διαρκής σύνδεσή μας με την Πηγή που μας γέννησε... Αυτή είναι που μας θρέφει, που μας τροφοδοτεί και μας ανανεώνει.... Η παραδοχή του "γερνάω, μαμά", είναι αποκοπή από την Πηγή... Από την Αγάπη... Από τις μόνες αληθινές σκέψεις που υπάρχουν.... Από τις Σκέψεις της Αγάπης... Γερνάμε, γιατί επιλέγουμε τις παραισθήσεις... Ενδιαφέρον, δεν είναι?...
Πάντοτε υπάρχει κάτι που μπορούμε να "κάνουμε"... Για όλα τα πράγματα... Το βασικό μοτίβο - όπως προτείνεται και στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" - είναι να δηλώσουμε τη Θέλησή μας, να δούμε την κάθε συνθήκη διαφορετικά... "Έχω τη Θέληση να δω τα πράγματα διαφορετικά"...
Βοήθεια, υπάρχει πάντα... Και για όλους... Φτάνει να το ζητήσουμε... Και η Βοήθεια, θα έρθει πάντα με τη συμβατότερη μορφή που μπορεί να έχει, ώστε να γίνει αποδεκτή από το σύστημα του παραλήπτη... Και μπορεί όντως να είναι με τη μορφή άσκησης, ή διατροφής, ή κάποιου άλλου πράγματος που θα μπορεί να γίνει χρήσιμο... Είναι ένας τρόπος... 
Ένας Άλλος Τρόπος, είναι να πας κατευθείαν στο Στόχο...
Μέσα στο κομμάτι του βιβλίου, που περιέχει τις Ασκήσεις για πρακτική εφαρμογή όλων των νοητικών προτάσεών του, υπάρχει και ένα Μάθημα που επαναλαμβάνεται...
Κι αυτό είναι...
"Είμαι Όπως με Δημιούργησε ο Θεός"....
Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και αυτό, γίνεται κατανοητό από το σύστημά μας μόνο δια της πρακτικής εφαρμογής... Θα το Δεις, μόνο αν το δοκιμάσεις...
"Είμαι Όπως με Δημιούργησε ο Θεός"...
Είμαι Δημιούργημα κατ΄Εικόνα και Ομοίωση της Αλήθειας... Και η Αλήθεια δεν υπόκειται σε αλλαγές... Η Αλήθεια και η Αιωνιότητα, είναι Ένα...
"Είμαι Όπως με Δημιούργησε ο Θεός"...
Είμαι το Αμετάβλητο...Το Αναλλοίωτο... Το Άχρονο...

Είναι κι αυτός ένας τρόπος...
Είναι ο Τρόπος που ο Χρόνος Τελειώνει... 

Έτσι... Σε Μία Στιγμή... 

ACIM - "Μαθήματα Θαυμάτων" 162 -
http://www.acim.org/Lessons/lesson.html?lesson=162

https://www.youtube.com/watch?v=wWsoj9fHOFs&index=19&list=RDEMMEyqul3lDnDAGkRlTl8g5Q&ab_channel=o2RecordLabel

- Μία Απρόσμενη Απάντηση -

Αγαπώ να περπατώ στους δρόμους... Να κοιτάζω και να νιώθω τους περαστικούς, ακόμη κι αν γνωρίζω πως κάτι τέτοιο, μπορεί να με τρομάξει ή να με κουράσει καμιά φορά... 

Το ίδιο και τις προάλλες... 

Περπατούσα, πάντα παρέα με τις αναρωτήσεις μου... 

"Τι μπορεί να είναι, άραγε, που κάνει τα πράγματα τόσο δύσκολα μεταξύ μας? Τόσο δύσκολα στη ζωή όλων μας?"...

Με αυτή την αναρώτηση, περπατούσα...
Ψάχνοντας την απάντηση, δεν ξέρω, να έρθει κάπου από τον ουρανό... 

Η Απάντηση όμως, ήταν κάπου εκεί κοντά μου... Καθόταν και με περίμενε, σε ένα στενό δρομάκι... 

Συναντηθήκαμε, αναπόφευκτα...
Και η Απάντηση, ήταν...

"Φιλαυτία"...

https://www.youtube.com/watch?v=s__rX_WL100&ab_channel=madonna

- Μόλις χθες - 

Στο δρόμο, έβρεχε... Όλοι οι περαστικοί δίπλα μου, περπατούσαν σκυφτοί... Όλα, γκρίζα, στο περιβάλλον και τις διαθέσεις... 

"Κάτι δεν πάει καθόλου καλά"... Ήταν σαν να άκουσα το νου να μου απευθύνεται, σχεδόν θυμωμένος... 

"Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με σένα...."

"Γιατί?", αναρωτήθηκα... "Γιατί το λες αυτό, έτσι ξαφνικά?"...

Κι αμέσως, άρχισα να ψάχνω να βρω... Τι ήταν αυτό που "δεν πήγαινε καλά"...

Δεν άργησα πολύ... 

Χαμογελούσα... Αυτό ήταν... Χωρίς λόγο και αιτία... Χωρίς κάτι να συμβαίνει φανερά χαρμόσυνο... Απλά, χαμογελούσα... Αληθινά... Σε μένα, μα και σε όποιον συναντούσα... 

"Ε, λοιπόν, θα πρέπει να τρελάθηκες", ξανάκουσα το νου να μου λέει... "Δεν υπάρχει τίποτα γύρω, που να σε κάνει να χαμογελάς από την καρδιά σου"...

Αρνήθηκα να απαντήσω... Τις γνωρίζω καλά, όλες αυτές τις ατελείωτες κουβέντες του νου... 

"Θα χαμογελάω", ήταν σαν να έλεγα από μέσα μου... 

"Θα χαμογελάω, ο,τι κι αν συμβαίνει, ο,τι κι αν ποτέ συμβεί.... Δεν μπορεί το χαμόγελό μου να εξαρτάται από τις συνθήκες... "

"Αυτός, θα είναι ο Τρόπος μου.... Ο δικός μου τρόπος Αντίστασης", χαμογελώντας ακόμη πιο αποφασιστικά...

Δεν ξαναμίλησε... 

Ο νους μου, κάθισε ηττημένος σε μία γωνία... 

Με παρακολουθούσε βουβός, καθώς συνέχιζα να χαμογελάω... 

Ερήμην του... 

Επιμένοντας...

https://www.youtube.com/watch?v=YcY3FH208l8&ab_channel=PhilCollins

- Το Τελευταίο Ρούχο -

Ξαφνικά... Έτσι έρχονται να με βρουν τα Μηνύματα... Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι μία μορφή διδασκαλίας ή και καθοδήγησης, αν δεν ήταν "στα ξαφνικά?"... Αυτός είναι ο Τρόπος, ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι τρελές ταχύτητες με τις οποίες κινείται ο νους... Ο μόνος τρόπος για μία διαφορετική, απελευθερωτική κατανόηση... 

Το Μήνυμα που έλαβα λίγο καιρό πριν, είχε να κάνει με τον προσδιορισμό αυτού που με κινεί και την καθαρότητα των προθέσεών μου... Ήταν μία παρότρυνση να εξετάσω τα κίνητρά μου, για ο,τι σκέφτομαι και πράττω... 

Τα Μηνύματα, μου αφήνουν πάντοτε κάποιο διάστημα να τα αναλογιστώ... Να τα προσεγγίσω θεωρητικά... Και πάντοτε, έρχεται μία στιγμή που ζητούν την υλοποίησή τους... Ξαφνικά... 

Βρισκόμουν, λοιπόν, σε μία έντονη διένεξη με κάποιον... Σε μία διαμάχη, που με είχε βγάλει εκτός εαυτού... Χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω την ώρα εκείνη πως, όλες οι διαμάχες, δεν είναι ποτέ με "τον άλλο", αλλά πάντοτε με τον ίδιο τον εαυτό μας... Δια ασήμαντον αφορμή, μπορεί να νιώσουμε πως κάτι από τον τρόπο μας δεν γίνεται αποδεκτό, ή πως ένα κομμάτι του εαυτού μας κινδυνεύει με ανυπαρξία... 

Η διαμάχη συνεχίστηκε για ώρα και, σαφώς, χωρίς να φαίνεται πως θα λυθεί σύντομα... 

Τότε ήταν που ήρθε το Μήνυμα... "Για ποιο Λόγο?"

Η ξαφνική ερώτηση, με γέμισε με Κενό... Πάτησε φρένο, σε όλα τα λόγια που στερούντο του Λόγου...

"Για ποιο Λόγο?" ... Τι θα πει αυτό?... 

"Για ποιο Λόγο?"... Δεν ήξερα να απαντήσω... 

Ο νους, χαροπάλευε με τις τελευταίες του ανάσες... Ζητούσε να συνεχίζει να διεκδικεί τη θέση του στον κόσμο... Ο νους, δεν μπορούσε πια να γαντζωθεί από πουθενά... 

Η διένεξη, δεν σταμάτησε απλώς... Καταργήθηκε στη ρίζα της... Η τυφλή παρόρμηση, η πεποίθηση, η προσωπική άποψη, αυτός ο εσωτερικός δαίμονας που ζητάει πάντα να τραφεί με το "δίκιο" το δικό του ενάντια σε ο,τι άλλο, δεν είχαν απλώς σταματήσει... Είχαν σβηστεί... 

Και παρακολουθώ έτσι ξαφνικά, τον εαυτό μου να στέκει άδειος, μπροστά σε αυτό που ήταν πριν "ο αντίπαλος"...  Και να έχει γεμίσει με ένα καταλυτικό Κενό και μία Σιωπή, που είχε τη δύναμη να σταματήσει τον κόσμο να κινείται... 

Εκείνη ακριβώς την ώρα, η αίσθησή μου ήταν σαν να έφευγε από πάνω μου και το τελευταίο ρούχο που φορούσα... Αυτό, που ήταν φορεμένο κατάσαρκα... Έπεσε στη γη, σαν το τελευταίο ξερό φύλλο από ένα δέντρο... Χωρίς θόρυβο... Δεν  ήξερα τι να πω, αληθινά δεν ήξερα τίποτα για τίποτα εκείνη την ώρα...  

"Για ποιο Λόγο?"... Η ερώτηση είχε λειτουργήσει σαν ένα καταλυτικό Κοάν... 

Στη θέση της προηγούμενης διαμάχης, υπήρχε τώρα μία Γαλήνη, κυριολεκτικά από αλλού φερμένη...

"Για ποιο Λόγο?"... 

Το τελευταίο μου φύλλο, που με έντυνε κρατώντας με ακάλυπτη σαν αδαμιαία περιβολή, είχε πέσει καταγής... Μόνο ο κορμός μου, έμενε να στέκει εκεί...
Ακίνητος, Σιωπηλός και Μόνος στη μέση του δάσους...
Καθαρός, καταμεσής του Τίποτα... 

https://www.youtube.com/watch?v=ESv5uhrHqpM

- Ο Δρόμος -

Ήταν πολλά χρόνια πριν... Πολύ πριν συμβεί το ο,τιδήποτε... Πριν καν φανταστώ πως υπάρχει κι άλλος τρόπος.... Πως θα μπορούσα να υπάρχω αλλιώς...

Βρέθηκα μέσα στον προαστιακό σιδηρόδρομο, ήταν ο μόνος τρόπος επιστροφής από τα προάστια στο κέντρο, ολοκληρώνοντας μία δουλειά που είχα αναγκαστικά αναλάβει... 

Η αλήθεια είναι πως, υπό αυτό το πρίσμα της "αναγκαστικής" εργασίας, τα κέφια μου δεν ήταν και τα καλύτερα... Το σώμα μου πονούσε, το ίδιο και το κεφάλι μου... Είχα όμως μία σχετική ανακούφιση, σκεπτόμενη πως η υποχρέωση έχει τελειώσει... Ήμουν μαζεμένη, σχεδόν κουρνιασμένη στη θέση μου, μέσα στο βαγόνι... Με τα μάτια κλειστά, μόνο αναπνέοντας και κάνοντας υπομονή, έως ότου βρεθώ σπίτι... Αγκαλιά με τα πράγματά μου, τις τσάντες και τα άδεια ταπεράκια από το φαγητό που είχα πάρει μαζί μου, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στην ολοήμερη εργασία... 

Είχε πια βραδιάσει... Το τρένο είχε ήδη ξεκινήσει, το ίδιο και ο δρόμος της επιστροφής μου... 

Ήταν τότε που, σαν κάτι να άγγιξε απαλά το μάγουλό μου, για να μου σηκώσει το κεφάλι και να κοιτάξω στον πίνακα που εμφάνιζε ηλεκτρονικά, τις επόμενες στάσεις... 

Και εκεί, με αγγλικά γράμματα, ξαφνικά βρέθηκα να διαβάζω ... "Destination...Unknown"... 

Κοίταξα την ανακοίνωση απορημένη... "Δεν είμαστε με τα καλά μας...", σκέφτηκα... "Καλά, δεν γνωρίζουμε ούτε πού πάμε?... Σε ποιο τρένο μπήκα?..."...
Κοίταξα γύρω, μήπως και δω αντιδράσεις από τους συνεπιβάτες, μα κανείς άλλος δεν φαινόταν να την έχει δει... Κάποιος θα είχε αντιδράσει, έστω και σε αυτή τη θέα της σήμανσης... "Άγνωστος Προορισμός"...
Μα ούτε κι εγώ είχα καταλάβει πως, αυτή η "ανακοίνωση" ήταν για μένα... Και σηματοδοτούσε την Έναρξη του Δρόμου μου.... Αυτού, του πολύ προσωπικού.... Του λιγότερο ταξιδεμένου... 

Το Μήνυμα αυτό, επαναλήφθηκε αρκετές φορές έκτοτε... Για να το θυμάμαι και να το αναγνωρίζω... Και σαν υπενθύμιση, για κάθε που φοβόμουν... 

Ο Προορισμός είναι Άγνωστος... Κι ο Δρόμος ανοίγεται μπροστά μας, όπως και τώρα συμβαίνει για όλους, σε αυτούς τους καιρούς της Μεγάλης Αλλαγής και του ξεκινήματος της Εγκατάστασης του Νέου Τρόπου...
Κι αλήθεια, δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε το "πού", το "πώς", το "γιατί"... Τίποτα... 

Και, δεν πειράζει καθόλου αν υπάρχει και φόβος μαζί... Έστω, για λίγο...
Το πρώτο βήμα... Αυτό είναι το σημαντικό...

Κι ο Δρόμος θα φροντίσει για όλα τα άλλα... 

Και θα ανοιχτεί με μεγαλοπρέπεια μπροστά σου... Θα το καταλάβεις, θα το νιώσεις... 

Και ξέρεις, ο Δρόμος είναι που θα έρθει σε σένα... Είναι βέβαια φτιαγμένος έτσι, που να πιστεύουμε πως πηγαίνουμε εμείς σε αυτόν... Έτσι, για να νομίζουμε πως κάτι κάνουμε κι εμείς...
Αστείο δεν είναι?... 

Ο Δρόμος έρχεται και μας βρίσκει... Όπου και να είσαι... Όπως και να είσαι...
Είναι ο δικός σου Δρόμος... Σε διάλεξε, πολύ πριν ξεκινήσει ο χρόνος να μετράει... 

Συνάντησέ τον... Κι ας είναι, σαν να λες... 

"Καλώς Όρισες...."

https://www.youtube.com/watch?v=lo5xl8_YIx0&ab_channel=heshter

- Η Φούσκα - 

Υπάρχει μία κόκκινη, αιμάτινη κλωστή που συνδέει μαγικά την πιο βαθιά μου ουσία με όλους τους εαυτούς που υπήρξα ποτέ και όλα όσα είμαι...

Σχεδόν σε όλη μου τη ζωή, είχα την πεποίθηση πως κάτι δεν πάει καλά με μένα... Η αίσθηση του ότι δεν ανήκω εδώ, ήταν πάντοτε παρούσα... Από πολύ μικρή... Μπορούσα να βλέπω τους ανθρώπους ή και να ακούω τις σκέψεις τους, ή ακόμη και να διαβάζω τις προθέσεις τους και τις ψυχικές τους κινήσεις... Και πάντοτε, απορούσα... Σαν να ήμουν ένας ψύχραιμος παρατηρητής σε κάτι που μόνο με "τρέλα" μου έμοιαζε... 

Συμπορευόμουν επί ματαίω, κυρίως κάνοντας υπομονή... 

Αυτή η αίσθηση, του "μη ανήκειν", μπορούσε να κατευθύνει τις επιλογές και την ύπαρξή μου σε κάθε φάση της ζωής μου, δημιουργώντας μου ριζικά αισθήματα αναξιότητας και καθολικής ανεπάρκειας... Από αυτό προερχόταν και άλλη μία βαθιά αίσθηση... Ότι κάτι έχω, πως είμαι άρρωστη ή και χρίζω θεραπείας... Η ασθένεια από την οποία "έπασχα", μου ήταν άγνωστη... Αλλά, θα έκανα τα πάντα για να την εντοπίσω... Όχι απαραίτητα για να τη θεραπεύσω, δεν γνώριζα αν θα το μπορούσα... Μα, για  να τη βρω... Για να γνωρίζω... Κάθε θεραπεία ξεκινάει από τη διάγνωση... 

Κι έτσι, πολύ συχνά επισκεπτόμουν κάποιο γιατρό... Η καρδιά, οι πνεύμονες, τα οστά, το αίμα, κάτι έψαχνα να βρω... Και η μία ιατρική εξέταση μετά την άλλη... Και τίποτα, ποτέ... Φυσικά!

Συνέχιζα να ζω για πολύ καιρό σύμφωνα με τις εξωτερικές προβολές.... Δηλαδή, από τις προβολές του ευρύτερου περιβάλλοντος, επάνω μου... Οι επιλογές που ανέκαθεν έκανα, δεν ήταν - αυτό που θα λέγαμε - κοινά αποδεκτές από τα καθεστώτα... Και συχνά, οι αντιδράσεις με κατέβαλλαν... Ο,τι ήταν που γινόταν "μη αποδεκτό" από το περιβάλλον, επέστρεφε πίσω σε μένα ως τάση αυτοκαταστροφής...

Όσο κι αν προσπαθούσα, δυσκολευόμουν πολύ να συνυπάρχω... Η κομματιασμένη ανθρώπινη φύση, μου γινόταν αυτόματα φανερή... Αυτό το "άλλα λέω κι άλλα κάνω" που έβλεπα γύρω μου... Υπό αυτή τη συνθήκη, μου ήταν ανυπόφορο να κρατήσω σχέσεις, όποιες κι αν ήταν αυτές.... Οικογενειακές, φιλικές, συντροφικές... Ένιωθα, αδιευκρίνιστα "αλλού"...

Ανέκαθεν μπορούσα να "βλέπω", παρόλα αυτά όμως - ίσως λόγω έλλειψης πίστης ή μη κατανόησης του πώς έχουν τα πράγματα - δεν μπορούσα πάντοτε να λαμβάνω Μηνύματα... Δεν "άκουγα", κι ακόμη κι αν κάτι έφτανε σε μένα ως τέτοιο, το απέρριπτα με μιας ως "η φωνή μέσα στο κεφάλι μου" που χρειαζόμουν να αποκρύπτω από το περιβάλλον, για τη δική μου ασφάλεια... 

Το να διαμορφώσει κάποιος τις συντεταγμένες του εαυτού του, με βάση τα στοιχεία του περιβάλλοντος, είναι ο,τι χειρότερο και ο,τι πιο αυτοκαταστροφικό μπορεί να κάνει... Και το μόνο που μπορεί να προκαλέσει, είναι μία εσωτερική αγωνία χωρίς τέλος...

Ευτυχώς για μένα - και το λέω αυτό, αφού πια έχω κατανοήσει - ήρθαν οι συνθήκες της ζωής μου έτσι, που έμεινα για καιρό μόνη μου... Για χρόνια... Κι εκεί, μέσα στην ερημιά αυτής της ησυχίας που μου πήρε κάποιο χρόνο για να αναγνωρίσω τη χρησιμότητά της, άρχισα να λαμβάνω τα πρώτα Μηνύματα που αφορούσαν την ύπαρξή μου... 

Και όλα, είχαν τη βάση τους σε αυτό... Πως δεν μου συμβαίνει τίποτα απολύτως... Πως δεν πήγαινε τίποτα "λάθος" με μένα... Πως ήταν όλα σωστά... Και πως ό,τι έβλεπα, είχε ήδη γίνει πολύ καιρό πριν, κατά την έννοια του χρόνου όπως τη χρησιμοποιούμε... 

Και μάλιστα, ό,τι ήταν που "εγώ" θεωρούσα πλέον μειονεξία, μου παρουσιαζόταν τώρα, μέσα από τα Μηνύματα, ως προσόν προς χρήση και ανάπτυξη... Ως ταλέντο και ως εφόδιο... Κι όχι μόνο για μένα, κι όχι μόνο για το δικό μου καλό....

Η Ευαισθησία, η Ενσυναίσθηση, η Ανασφάλεια, το Χιούμορ με το οποίο διαχειριζόμουν τις δύσκολες καταστάσεις, όλα μου παρουσιάζονταν μέσα από τα Μηνύματα, ως τα πιο δυνατά μου όπλα και καθόλου ως ένας "τυχαίος" ή "λάθος προγραμματισμός"... Άνοιγαν όμως, κι αυτό ερήμην μου, το Δρόμο προς μία άγνωστή μου κατεύθυνση...
Ποτέ δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει με ποιο τρόπο είναι χρήσιμος... Με ποιο τρόπο μπορεί να υπηρετήσει την Εξέλιξη των Πραγμάτων... Και όλα, όσα θεωρούμε "ταλέντα" και όσα θεωρούμε "μειονεξίες", όλα θα χρησιμοποιηθούν για το Ανώτερο Καλό...
Και με αυτόν τον τρόπο, το κάθε Μήνυμα ήταν μία Ελεγεία Προς την Ελευθερία...

Τα Μηνύματα που λάμβανα, δεν ήταν για να αυξηθεί ο εγωισμός και σίγουρα δεν τα αντιλαμβανόμουν ως τέτοια... Είχα αναγνωρίσει πως, λόγω του περιβάλλοντος ή κι αυτής της ιδιοσυγκρασίας μου, χρειαζόταν να αποκατασταθεί μία Ισορροπία, που είχα απωλέσει στη διαδρομή... Ήταν, για να μπορέσω να δω αληθινά, εμένα την ίδια... Και όλα ήταν για την Αναγνώριση και την Αποδοχή του Αληθινού Εαυτού... Επίπονη - ομολογουμένως - διαδικασία... Αυτή, της Κάθαρσης από τον Κόσμο και τις Απόψεις του... 

Όλα αυτά τώρα, δεν τα γράφω μόνο για να μιλήσω για μένα... Τα γράφω με εμένα σαν αφορμή.... Γιατί πλέον γνωρίζω πως έχεις κι εσύ την ίδια αίσθηση... Την έχεις βιώσει κι εσύ, κάποια στιγμή στη ζωή σου... Τα γράφω, γιατί αν δεν τα μοιραζόμουν, θα ήταν σαν να κρατάω κρυφή μία Μεγάλη Αλήθεια, που είναι και δική σου... Κι αυτή την Αλήθεια, τη μοιραζόμαστε...

Άκουσέ με, αν θέλεις... Είσαι σπουδαίος... 

Άκουσέ με... Μπορείς να κάνεις ο,τι θέλεις, όπως κι αν νιώθεις πως είσαι... 

Άκου... Το μόνο που μπορεί να σε περιορίσει, είναι ο,τι έχεις δεχθεί εσύ ως "περιορισμό".... Γιατί, άκου, η φύση σου η φύση μας, είναι απεριόριστη... 

Άκου... Ξέχνα τι έχεις ακούσει για σένα από τον κόσμο, όποιος κι αν είναι αυτός... Ξέχνα, την "προσωπική ιστορία" σου... 

Άκου... Γίνε ο,τι πιο αλλόκοτο έχεις φανταστεί... Είσαι χρήσιμος, ακριβώς όπως είσαι....
Άκου... Δεν μπορείς καν να διανοηθείς το Μέγεθος της Αξίας σου... Τη διαφορά που κάνεις και μόνο που υπάρχεις... 

Και, άκου... Μην ακούς κανέναν... Ούτε εμένα... Δοκίμασε μόνος σου...
Ο κόσμος, είναι εδώ για να τον υπερβείς... Τι άλλο έχεις να κάνεις?...

Να τολμήσεις να βγεις από εκεί... Από αυτή, τη Φούσκα του κόσμου... Μόνο φούσκα είναι... Μόνο μιά φούσκα σε κρατάει... 

Άκουσέ με, αν θέλεις... Ξέχασέ τα όλα... 

Να ζήσεις... Να ζεις...
Με αφοβία...
Σε χρειαζόμαστε...

https://www.youtube.com/watch?v=9hULoQN-99U

- Ξημερώνει -

Με το ξεκίνημα της χθεσινής μέρας, ένιωσα σαν κάτι να έχει αλλάξει... 

Πριν ξημερώσει, ήταν σαν να έρχεται από τον Ορίζοντα ένα Νέο Άνοιγμα, για όλους... 

Αυτή ήταν η αίσθηση που είχα, χωρίς να μπορώ ακόμη να το κάνω νοητική κατανόηση... Ο δικός μου τρόπος για να αφήνω να ωριμάζουν μέσα μου οι λέξεις και πριν καν τις αρθρώσω, είναι να βάζω το σώμα μου σε μία - οποιασδήποτε μορφής - δραστηριότητα...

Κάθε πρωί αφού ξυπνήσω, πριν από όλους τους άλλους, ασχολούμαι με αυτό που λέμε "τα πρακτικά"... Αρχικά, με την καθαριότητα και την τάξη του χώρου... Όπως και χθες... Κατά μία έννοια, είναι ο τρόπος μου να υποδεχθώ την καινούργια μέρα... Οι εργασίες του σπιτιού δεν μου ήταν ποτέ βάρος ή υποχρέωση... Αντίθετα, με συγκεντρώνουν... Σαν να κάνω με αυτό τον τρόπο, το δικό μου, πολύ προσωπικό διαλογισμό... 

Ήταν κάπου εκεί, μεταξύ της οργάνωσης και της εκτέλεσης των εργασιών, που συνέβη... Ξαφνικά, άρχισα να σκέφτομαι... "Αυτό θα το κάνω έτσι", "εκείνο θα το κάνω αλλιώς"... Είχα, χωρίς να το πάρω είδηση, χαθεί μέσα στη σκέψη, σε μία ξαφνική "τρέλα" που ήθελε να κάνει τα δικά της και μου δημιουργούσε μία απίστευτη ένταση... Χωρίς να το καταλάβω...

Εκεί, ήρθε το Μήνυμα : "What does it matter?"... 

Μία δυνατή εισπνοή μπήκε έτσι ξαφνικά μέσα μου, για να με συνεφέρει από τις πυρετώδεις κινήσεις... Έμεινα να κοιτάζω στο πουθενά, σαν να βρέθηκα σε Κενό...

Το Μήνυμα επαναλήφθηκε... "What does it matter?"... 

Ακριβώς εκεί, που ούτε και μπορώ να θυμηθώ το πού με βρήκε το Μήνυμα, ήταν που ένιωσα κάτι καταπληκτικό... Σαν να ενσωματώθηκε ξαφνικά αυτό το "Τι Σημασία έχει?" στο σώμα μου... Και, ακριβώς εκεί, πουθενά, ήταν σαν να απεκδύθηκα με μιας όλες τις προσμονές, όλες τις προσπάθειες και όλο τον έλεγχο που γύρευε η σκέψη μου να έχει στα πράγματα... 

"Τι Σημασία έχει?"... Δεν ήξερα να απαντήσω... Ο νους μου, είχε μαγικά σταματήσει... Εκεί, πουθενά, με τα χέρια κάτω και με το νου και τις δραστηριότητες σε παύση, ένιωσα να αποχωρίζομαι με απαλότητα τον Εαυτό που πασχίζει να επιβάλλει τη γνώμη και τον τρόπο του... 

Η αίσθησή μου ήταν σαν να αλλάζω δέρμα, απαλά και χωρίς πόνο....Σαν να απομακρύνεται δια παντός, ένα κομμάτι από μετάξι που δεν χρειάζομαι πια... Εκεί ακριβώς, βρέθηκα να υπάρχω στην αγκαλιά μιας πρωτόγνωρης ελαφράδας... 

Και, αλήθεια, τι σημασία μπορεί να έχει?...

Θα ήταν χρήσιμο να μπορούμε να δούμε πως, τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι όλα όπως χρειάζεται... Και μάλιστα, με μία θεϊκή ακρίβεια και τελειότητα στην ουσία τους... Να μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια αυτή την τελειότητα, που δεν απαιτεί καθόλου τη δική μας συμμετοχή....

"Τι Σημασία έχει?"...

Το πιο καταπληκτικό για μένα είναι πως, όταν λαμβάνω ένα Μήνυμα το οποίο μου στο οποίο αντιδρώ ή χρειάζομαι κάποιου είδους επαλήθευση, ζητώ να λάβω συμπληρωματικές πληροφορίες... Και στέκομαι με τη σιγουριά και τη βεβαιότητα, πως θα μου δοθούν... Διατηρώντας για όσο χρειαστεί, πιο τεταμένη την προσοχή μου στα Σημάδια γύρω μου... 

Λίγο αργότερα λοιπόν, Συναντήθηκα με έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο... Περνούσαμε την ημέρα μας όμορφα και με ησυχία, όταν ξαφνικά κι αυτός - όπως κι εγώ το ίδιο πρωί - δέχθηκε "επίθεση" από το μυαλό του... Και, με αφορμή κάποιες αναμνήσεις που τον επισκέφθηκαν απρόσμενα, άρχισε τα παράπονα για ό,τι δεν έχει κάνει και για ό,τι θα ήθελε και δεν έχει γίνει... Έμεινα με το στόμα ανοιχτό... Κι όχι για τα αιτήματά του, αλλά γιατί αδυνατούσε εκείνη την ώρα να δει και να εκτιμήσει όσα η Ζωή του είχε προσφέρει, που ήταν πολύ πιο πολλά από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο ίδιος, ή οποιοσδήποτε άλλος... Μένοντας στις απόψεις του μυαλού του, αδυνατούσε να δει πως έχει ήδη μεγαλουργήσει... Κυριολεκτικά... Και πως, όλα, πάντοτε, ήταν ακριβώς όπως χρειαζόταν για να περπατήσει το δικό του, μοναδικό δρόμο... 

Αυτός ο αδιαπέραστος - ως προς την Αλήθεια - τοίχος, ήταν προφανής σε εμένα καθώς παρακολουθούσα, όχι όμως και σε εκείνον που, όλως αιφνιδίως, πάσχιζε...

Μόλις είχα λάβει την πρόσθετη πληροφορία που χρειαζόμουν, από ένα παράδειγμα έξω από εμένα...

"Εντάξει... Κατάλαβα....", ήταν σαν να έλεγα από μέσα μου... "Κατάλαβα, υποφέρουμε όλοι χωρίς λόγο... Από συνήθεια... Κατάλαβα... Όλα είναι πάντα, ακριβώς όπως χρειάζεται να είναι... Κατάλαβα... Όλα εξυπηρετούν μία Αλήθεια που μπορεί να μην μπορούμε ή και να μη χρειάζεται να δούμε... Κατάλαβα... Δεν χρειάζεται να τα γνωρίζουμε όλα... Κατάλαβα... Η Ζωή, είναι αυτό που συμβαίνει όταν την αφήσουμε να αναπνέει στο ρυθμό της... Κατάλαβα... "Τι Σημασία έχει?"... Κατάλαβα..."... 

Κι ούτε έχει καν σημασία να απαντήσουμε ή να διαπραγματευτούμε την ερώτηση... 

Απάντηση, είναι η ίδια η ερώτηση-κοάν... "Τι Σημασία έχει?"...

Κι από το στόμα μου βγήκαν αυθόρμητα σαν τραγούδι, οι λέξεις που ήρθαν από τον Ορίζοντα για να με Συναντήσουν... 

"Ανοίγω... Ξημερώνει..."

https://www.youtube.com/watch?v=_kvJy87q4Yc

- "Mary..."

- "Mmmm?"

- "Wake up...It's Time..."

- "But...It is too early..."

- "Mary... Wake up...."

Κάπως έτσι, ξεκινούν πια οι μέρες μου... 

Κάπως έτσι και τα Μηνύματα και όλες οι λέξεις που φτάνουν εδώ...
Μέσα στην ησυχία και το σκοτάδι, πριν ακόμη η καινούργια μέρα να φανεί...

Μου αρέσει που με αποκαλούν "Mary"...

https://www.youtube.com/watch?v=8_5U0M9ErGA&list=RDzufpr8BwY9U&index=27

- 'Ερως -

Ευλογήθηκα - έτσι το νιώθω - σε αυτή τη ζωή, με Συναντήσεις πολλών ιδιαίτερων και ταυτοχρόνως, ποικιλότροπα δυνατών ανθρώπων... Ακόμη κι αν υπήρχαν φορές που ένιωθα "ξένη" προς αυτό που συνέβαινε ή ακόμη πως οι συνθήκες με υπερέβαιναν, η αλήθεια είναι αυτή... 

Σεβάστηκα με τον τρόπο μου και την πράξη μου, την παρουσία όλων τους στη ζωή μου, αυτών που βρίσκονται ακόμη κοντά μου και αυτών που οι δρόμοι χωρίστηκαν... 

Η Συνάντησή μου με τον *Π* έγινε πολλά χρόνια πίσω... Το θυμάμαι πια, σαν να ανήκει σε μία άλλη πραγματικότητα...Σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν... 

Η μνήμη της πρώτης μας επαφής με κάνει πλέον να χαμογελάω... Η πόρτα άνοιξε, μπήκε στο χώρο κι εγώ κράτησα γερά τα μπράτσα της πολυθρόνας που με φιλοξενούσε, για να μην λιποθυμήσω... 

Η Συνάντηση αυτή, ταίριαξε πολύ με την τότε ζωή μου, με τον τότε τρόπο μου και για καιρό μετά... Μπορούσα να έχω ο,τι χρειαζόμουν από μία σχέση, χωρίς τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς... Χωρίς επενδύσεις ψυχής... Ήταν - ας το πούμε διακριτικά - άνετα... Χωρίς να μπορώ να καταλάβω τότε πως, όλα έχουν τίμημα και πάντοτε "κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις"... Χωρίς να μπορώ να καταλάβω τότε πως, αυτό το "κάτι χάνεις", μπορεί να είναι ένα κομμάτι από την ίδια σου την ψυχή...

Γιατί, ίσως να το έχεις νιώσει κι εσύ... Πόσο μπορεί η καρδιά μιας γυναίκας να μένει μακρυά από το σώμα?...

Μαζί με την ευλογία των Συναντήσεων, ευλογήθηκα και από μία επίμονα δυνατή Καθοδήγηση, κάθε που ήταν να "δω" κάτι από αυτά που δεν φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού... Γιατί, όπως επανειλημμένα διαπίστωνα, άλλο η αλήθεια που θέλουμε να πιστεύουμε και άλλη η Αλήθεια των πραγμάτων...

Εκείνη την εποχή, δεν είχα ακόμη την επίγνωση, ούτε και την αναγνώριση, την εμπιστοσύνη ή την αποδοχή των ικανοτήτων που μου δίνονταν... Σχεδόν τρόμαζα, κάθε που άνοιγε η πνευματική μου όραση προς κάτι που δεν ήταν ακριβώς απτό με την τρισδιάστατη πραγματικότητα... 

Στην αρχή, επισκεπτόμουν τον *Π* όποτε ταίριαζε στο πρόγραμμά μου... Κάποια στιγμή όμως, χωρίς να το καταλάβω, είχα μαγευτεί... Και, χρησιμοποιώ τη λέξη κυριολεκτικά... Είχα δεσμευτεί και σε κάθε δική του κλήση, έτρεχα για να τον συναντήσω... Μου ήταν σχεδόν αδύνατο να παραβώ τις εντολές, ή να αρνηθώ τις προσκλήσεις του... Ήμουν δεμένη... 

Εκείνη τη νύχτα, βρισκόμασταν από νωρίς στο κρεβάτι... Είχαμε ήδη περάσει αρκετό χρόνο σε περιπτύξεις παντός είδους... Είχα γείρει στη μεριά που μου παραχωρούσε στο κρεβάτι του, σχεδόν εξαντλημένη... Το ασταμάτητο του χαρακτήρα του, με προσκαλούσε διαρκώς... 

Ήταν περίπου τότε, που ξαφνικά το πεδίο άλλαξε... Τότε, αυτό ήταν κάτι που γινόταν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις προειδοποίησης της παραβατικής μου λειτουργίας... 

Ενώ το σώμα μου βρίσκεται ακόμη στο κρεβάτι, ο χρόνος έχει μετακινηθεί προς τα πίσω... Και ξαφνικά, βρίσκομαι στον ίδιο χώρο, μία μέρα πριν... Στο ίδιο κρεβάτι και στα ίδια σεντόνια, μία άλλη γυναίκα είναι στη θέση μου... Βρίσκομαι εκεί, σε αυτή τη στιγμή που ονομάζεται "πολύ προσωπική"... Δεν με βλέπουν, φυσικά... Εγώ όμως, το ζω κανονικά και με όλες τις λεπτομέρειες... Μία άλλη γυναίκα... Την έβλεπα καθαρά, όλη την εικόνα της... Και τον *Π*, με τα ίδια τερτίπια και τις ίδιες ακριβώς κινήσεις... Ξαφνικά, στο ίδιο κρεβάτι και στα ίδια σεντόνια, είμαστε τρεις... 

Συνήλθα μόνο από μία βαθιά ανάσα που μπόρεσε να με επαναφέρει στον σύγχρονο χρόνο... Ο *Π* είχε προς στιγμήν, παραδώσει εαυτόν στο Μορφέα κι εγώ έμεινα να τον κοιτάζω...  Ναι, μου είχε περάσει από το νου πως, αυτός ήταν ο τρόπος που ζούσε... Που είχε επιλέξει να ζει... Και τώρα, το είχα δει και μπροστά μου... 

Και δεν ήταν για να τον κρίνω ή για να θυμώσω... Ήταν μόνο για να μπορέσω να δω τη δική μου αλήθεια... Ή, καλύτερα, την αλήθεια που ζούσα μαζί του ενώ υποσχόμουν στον εαυτό μου πως αντέχω...

Και δεν άντεχα... Δεν γύρευα να τον διεκδικήσω, όχι... Ούτε και να ηθικολογήσω... Η κατάσταση της ελευθερίας, είναι πολύ σημαντική για εμένα την ίδια και μόνο έτσι μπορώ να κοιτάζω και τους άλλους ανθρώπους... 

Μόνο τότε και μόνο έτσι όμως μπόρεσα να νιώσω, πως ήταν η καρδιά της γυναίκας μέσα μου, που γύρευε να κατακτηθεί... Και αυτό, ήταν κάτι που δεν θα γινόταν ποτέ... Όχι εκεί...

Για το σώμα, είναι εύκολο... Η καρδιά όμως, θέλει τρόπο... Και, κάθε καρδιά, τον δικό της τρόπο... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αρνήθηκα να συνεχίζω να είμαι "μισή" γυναίκα... 

Κατάλαβα πως έψαχνα σε λάθος σεντόνια... Σηκώθηκα από το κρεβάτι απαλά, για να μην τον ξυπνήσω... 

Αφού ντύθηκα και μάζεψα τα πράγματά μου, πήγα κοντά του, ψιθυρίζοντας του γλυκά...

"Γνωρίζω... Σας είδα... Σ αγαπώ πολύ, το ξέρεις και να το θυμάσαι... Και τώρα, φεύγω... Ευχαριστώ... Για όλα..."

Είχε ήδη ανοίξει τα μάτια του και με κοίταζε... Άφωνος... Δεν είπε λέξη... Ούτε και έκανε να με σταματήσει... Σαν να τον είχαν καταπιεί τα σεντόνια του...

Του χαμογέλασα, καθώς έκλεινα πίσω μου την πόρτα στις ψευδαισθήσεις του Έρωτα...

https://www.youtube.com/watch?v=BpeWHPtviFQ&ab_channel=HelenBrites

- Γυναίκες -

Σαν συνέχεια του προηγούμενου Μηνύματος, αυτού της πανσελήνου στο μέσον του Νοέμβρη, ζήτησα να λάβω Διευκρίνιση σχετικά με την Αλλαγή που βρίσκεται καθ'οδόν για όλους...

Το Μήνυμα, άμεσα συμπληρώθηκε με αυτή τη λέξη : "Γυναίκες"...

Οπωσδήποτε, μία Μεγάλη Αλλαγή που είναι ήδη δρομολογημένη, δεν μπορεί να αφορά μόνο ένα μέρος του πληθυσμού, παρ'όλα αυτά έγινε ξεκάθαρο το πού απευθύνεται με μεγαλύτερη δύναμη και πρόθεση... 

Για όσες από εμάς έχουν περάσει δυσκολίες αυτόν τον καιρό - και δεν εννοώ τις πρακτικές, ή οικονομικές δυσκολίες, που έτσι κι αλλιώς θα χρειαστεί να διαχειριστούμε σε μαζική κλίμακα - να γνωρίζουν πως δεν είναι μόνες... 

Η Θηλυκή Ενέργεια, βρίσκεται σε μία φάση Μεταμόρφωσης... Μία Καινούργια Γέννα πραγματοποιείται σταδιακά, από την οποία και θα γεννηθεί μία Νέα Αρχή... 

Ο Πόνος και οι δυσκολίες, εάν και όσες βιώσατε κάτι τέτοιο αυτόν τον καιρό, προέρχεται από αυτή τη Μετάβασή μας... Ανεξάρτητα από το σενάριο ζωής σας, μπορεί τα λόγια αυτά να ακουστούν αληθινά στην καρδιά σας, αν απεμπλακείτε από τον τρόπο που τα πράγματα "φαίνονται"... 

Ο Κλήρος πέφτει στις Γυναίκες, καθώς φυσιο-λογικά είμαστε οι Κυοφορείς... Και ως τέτοιοι, θα χρειαστεί να ανοίξουμε το Δρόμο για το Καινούργιο, για τον Νέο Τρόπο... 

Ευλογηθήκαμε με αυτήν την πολύ σπουδαία Αποστολή... Όλες μας... 

Χωρίς φυσικά να γνωρίζω το πότε αυτό θα υλοποιηθεί, ή θα καταφέρει να εγκατασταθεί πλήρως σε αυτή τη διάσταση, λαμβάνω σοβαρά υπ'όψιν το Μήνυμα... 

Αυτή τη λέξη, "Γυναίκες", την έχουμε κάπως ξεχάσει... Δεν συμφωνείς? 

Η Αρσενική και η Θηλυκή Ποιότητα, είναι εντός όλων, καθώς όλοι φέρουμε μέσα μας το ίδιο Σύμπαν... Όμως πιστεύω, κάποια στιγμή, δημιουργήθηκε μία Ανισορροπία σχετικά... Αρχίσαμε να αντιπαλεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, την ίδια μας την Ύπαρξη, μαχόμενες για το καθημερινό, την επιβίωση, τις διεκδικήσεις και τα λοιπά... Η πάλη αυτή, έφτασε να είναι και μεταξύ των γυναικών... 

Πολύ απλά, αυτό που τώρα χρειάζεται, αυτό που τώρα μας ζητείται, είναι να εγκαταστήσουμε ξανά στο Σύστημά μας την Ισορροπία... Ακόμη και αν χρειαστεί αρκετή Τόλμη για αυτό... 

Πολύ απλά... Ποια θεωρούμε να είναι χαρακτηριστικά του Θηλυκού? Όπως μου αρέσει να λέω, ποιες είναι οι Συχνότητες που περιγράφουν το Θηλυκό?

Να κάποιες λέξεις...

Γλυκύτητα, Απαλότητα, Δεκτικότητα, Τρυφερότητα, Θελκτικότητα, Βραδύτητα, Ηπιότητα, Θέρμη...Χαμόγελο... Καρδιά... 

Θα πρότεινα να κοιτάξουμε μαζί τις Λέξεις αυτές... 

Και όποια από αυτές σας κάνει να χαμογελάσετε, γράψτε την σε ένα χαρτί και βάλτε το κάπου που να το βλέπετε... Και να την κοιτάζετε συχνά... 

Αφήστε την να περάσει μέσα σας... Αρχίστε να την ενσωματώνετε και μετά, στην καθημερινή συμπεριφορά σας... Όχι με τη βία, μα με διακριτικότητα και απαλότητα, σαν να υποδέχεστε με χαρά έναν Επισκέπτη, τον Καινούργιο Εαυτό σας... 

Βάλτε στις γεύσεις που λαμβάνετε την ημέρα, τη γλυκιά γεύση... Όχι με ζάχαρη, προφανώς, αλλά με φυσικά προϊόντα, φρούτα και λαχανικά που διαθέτουν τη γεύση αυτή... 

Πίνετε πολύ νερό, ώστε να βοηθήσετε επιπλέον το σώμα σας να αποβάλλει το παλιό και να δεχθεί στη συχνότητά του, το Νέο... 

Ας υποδεχθούμε αυτό για το οποίο είμαστε εδώ, το Νέο Τρόπο... 

Και ας υποδεχθούμε με Αγάπη και Σεβασμό, όλες τις Αλλαγές - όσο επίπονες, λόγω της αντίστασής μας, μπορεί να είναι - που φέρει μαζί του για εμάς... 

Ο Σκοπός, είναι μεγαλύτερος από ο,τι μπορούσαμε να φανταστούμε... Για τη Θεραπεία τη δική μας, των ετέρων, αλλά και της Γης... Και αυτή, είναι Γυναίκα...

Ας υποδεχθούμε τη Θεϊκή μας Φύση... 

Δεχόμαστε και Επιτρέπουμε...

Είμαστε Εδώ.... 

Και είμαστε Έτοιμες...

https://www.youtube.com/watch?v=pxdHY2g6Fk4&ab_channel=KeishaMoore

- Παύση - 

Μου συμβαίνει καμιά φορά... Συμβαίνει όταν ξεχνιέμαι... Αυτό κάνει για όλους μας αυτός ο κόσμος... Μας μπερδεύει... Υπάρχουν ακόμη αυτές οι στιγμές... Που μπορεί να θυμώσω, ή να στεναχωρηθώ, ή να εκνευριστώ... Πιστεύοντας πως είναι κάτι "έξω από εμένα" που το προκαλεί όλο αυτό... Κάποιος άλλος... Μπερδεύομαι και ξεχνάω... 

Μα τελευταία, αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι αλλιώτικο... Και να δω τι μπορεί να αλλάξει... 

Και έτσι... Κάθε που Συναντώ κάποιον που με θυμώνει... Κάθε που Συναντώ κάποιον που καταφέρνει να με στεναχωρήσει... Κάθε που Συναντώ κάποιον που θα με εκνευρίσει... Γνωστό ή άγνωστό μου, έτσι, γιατί η στιγμή μου είναι τέτοια... Αντί να μπω στη διαδικασία να αντιδράσω και να απευθύνω αυτό που νιώθω επί παντός επιστητού, παίρνω πρώτα μία βαθιά ανάσα... Και ζητάω να έχω λίγο χρόνο να το διαπραγματευτώ... Με τον εαυτό μου... Και κάνω μία παύση... 

Αποφασίζω να σκεφτώ διαφορετικά... Για να μπορέσω και να το δω διαφορετικά... 

Κι έτσι, λέω από μέσα μου...

"Από όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν εδώ... Από όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσα να Συναντήσω... Από όλους τους ανθρώπους και όλες τις πιθανότητες... Εγώ Συνάντησα εσένα... "...

Και τότε, είναι σαν να βλέπω τα πράγματα με άλλα μάτια... Από άλλη σκοπιά... Και ξαφνικά, το Αυθόρμητο είναι ο σεβασμός... Είναι η καλοσύνη... Είναι το χαμόγελο... 

Καμία Συνάντηση δεν είναι τυχαία... Για όσο είναι να διαρκέσει, για όποιο λόγο κι αν γίνεται, δεν είναι τυχαία... Δεν είναι σύμπτωση, αυτό, που Συναντηθήκαμε... Κι αν ο λόγος μας υπερβαίνει, πώς θα αποφασίσεις να σταθείς?... 

Τι άλλο από καθρέφτης δικός μου, μπορεί να είναι ο,τι Συναντώ?... Τι άλλο από καθρέφτης δικός σου, μπορεί να είναι ο,τι Συναντάς?...

Ο,τι με θυμώνει, με εκνευρίζει ή με λυπεί, βρίσκεται μέσα μου... 

Ο,τι θα μπορούσε εύκολα να γίνει αντίδραση, γυρίζει πίσω σε μένα...

Κι όταν φωτιστεί, μόνο τότε μπορώ κι εγώ να το δω... Και μου το φωτίζεις εσύ... 

Και με αυτόν τον τρόπο, ολόκληρη η εμπειρία δεν αφορά πλέον κάποιον "άλλο"... 

Η Δύναμη, επιστρέφει στην πηγή της... Γυρίζει σπίτι... 

Και τότε, χαμογελάω... Γιατί, αποφάσισα να μην ξεχαστώ... Έστω, για λίγο... 

Κι έτσι, κάνω μία Παύση... Και σε κοιτάζω... 

"Από όλους τους ανθρώπους και όλες τις πιθανότητες, εγώ Συνάντησα εσένα..."...

Και ξέρεις... 

Τώρα, σε βλέπω... Μόνο τώρα, μπορώ να σε δω... 

Κι εσένα και τον εαυτό μου μαζί... 

Αληθινά... 

https://www.youtube.com/watch?v=1mzDQbmtPZ0&ab_channel=TinaTurnerQueenTV

- Ματ -

Ευτυχώς, έχουμε πάνω από το σπίτι όπου κατοικούμε, έναν υπέροχο λόφο... Γεμάτο δέντρα, βράχους και πρασινάδα... Εκεί, μπορούμε και ξεφεύγουμε λίγο από το γκρι... Ευτυχώς, αυτές τις ημέρες όλο το σκηνικό είναι ηλιόλουστο... Παρέα με τον ήλιο, ξεκινήσαμε τη βόλτα μας... Με αφορμή και χαρούμενο άλλοθι, τον τετράποδο φίλο μας... 

Ανηφορίσαμε το δρόμο και βγήκαμε στην κορυφή του λόφου... Ήμασταν μόνοι, παραδόξως... Περπατήσαμε αρκετά, όλοι μαζί, αναπνέοντας το δροσερό πια αεράκι... Έχει αλλάξει ο καιρός... 

Ήταν λίγο πριν φύγουμε και λίγο πριν πέσει και ο ήλιος πίσω από το μακρινό βουνό, όταν ακούστηκαν θόρυβοι από μηχανές... Ανέβαιναν με βιασύνη την ανηφόρα, όχι από εκεί που υπήρχε δρόμος, μα από τη ράχη του λόφου... 

Στις μηχανές, επέβαιναν άντρες με στολές αστυνομικού... Από τις Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης... Αυτό, δεν ήταν προς έκπληξή μας, καθώς η περιοχή αστυνομεύεται διαρκώς για γνωστούς και συγκεκριμένους λόγους... 

Τρεις άντρες οδηγούσαν, τρεις ήταν και οι συνεπιβάτες... Έξι άτομα, όλοι με τις στολές, με τα κράνη τους και εν πλήρη εξαρτήσει... 

"Τι έγινε ρε παιδιά?... Πώς φτάσαμε ως εδώ?...", άκουσα τον έναν να λέει... 

Εμείς απλά παρακολουθούσαμε ακίνητοι, από μακρυά... 

Έβγαλαν τα κράνη τους, που έκρυβαν τις φυσιογνωμίες μικρών παιδιών... Μπορεί γύρω στα εικοσιπέντε με τριάντα... Μόνο οι στολές τους ήταν που εξέπεμπαν αυστηρότητα... Τα μάτια τους, ήταν σαν χαμένα... Γύρευαν να καταλάβουν που έχουν τώρα βρεθεί... 

Αφού κατέβηκαν όλοι από τις μηχανές, μας κοίταξαν... Μείναμε για λίγο έτσι, να κοιταζόμαστε... Με αυτό τον δυνατό αέρα που είχε ξεκινήσει στο λόφο, ήταν σαν σκηνή από ταινία... Ή θα μονομαχούσαμε σαν ξαφνικοί αντίπαλοι, ή θα αγκαλιαζόμασταν σαν φίλοι από τα παλιά... Μας είχε καταπιεί όλους μια διφορούμενη παύση...

Ένας - δυό από αυτούς, βρήκαν τα λόγια να  μας ρωτήσουν : "Χαθήκαμε... Πώς μπορούμε να ξαναβγούμε στο δρόμο?"...

Παρατήρησα πως όλοι, είχαν μία θέση σχεδόν αμυντική... Που, εύκολα, θα μπορούσε να γίνει επιθετική... Έτοιμοι για όλα... Πάντως, σε μία αδιευκρίνιστη ένταση... Για κάποιο λόγο... 

"Γεια σας βρε παιδιά", τους είπα με αφέλεια... Δεν ήξερα να τους πω για το δρόμο που ζητούσαν, μόνο να χαμογελάσω ήξερα εκείνη την ώρα... Οι στολές, δεν με ενδιέφεραν.... Ποτέ... Καμμία στολή και καμμία ταυτότητα... Τους κοιτούσα και το βλέμμα μου, τους διαπερνούσε... Εγώ έβλεπα μικρά αγόρια και τους γιους μίας κάποιας μάνας..

Βλέποντας τη χαλαρή μας στάση, χαλάρωσαν κι εκείνοι...

Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες και, αφού τους χαιρετίσαμε, ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε... Μπροστά μας, ήταν ένα μονοπάτι που οδηγούσε τελικά στο δρόμο... 

Άρχισα να φωνάζω για να με ακούσουν "Εεεεε!!! Παιδιά.... Ο δρόμος είναι από εδώ...Ο δρόμος είναι από εδώ... Ο δρόμος που ψάχνετε, είναι από εδώ...."

Σε πολύ λίγο, οι μηχανές μας πλησίασαν, κατηφορίζοντας το δρόμο που τους υποδείκνυα.... 

Δεν φορούσαν ακόμη τα κράνη τους και έτσι, μπορούσαμε να δούμε τα χαμόγελά τους... 

"Ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε...."... Έξι "ευχαριστούμε" ακούστηκαν σαν μιά χαμογελαστή οχλαγωγία, καθώς σταματούσαν για λίγο δίπλα μας, για να μας προσπεράσουν στη συνέχεια... 

Τα μάτια τους, συνέχιζαν να έχουν ένα δισταγμό... Κάτι σαν απορία...Σαν να είναι συνηθισμένοι να τους αποπαίρνουν ή να τους βρίζουν για τη θέση τους... Ή, συνηθισμένοι να δέχονται επιθέσεις κι όχι να τους απευθύνονται με ανθρώπινες κουβέντες...

"Ο δρόμος είναι από εδώ, παιδιά", τους είπα μητρικά...

"Καλό δρόμο παιδιά...."...
Και ήταν σαν να τους λέω.... "Μη μας συνερίζεστε...Κανέναν από εμάς... Δεν καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει διαχωρισμός... Πως είμαστε όλοι στα ίδια... Τη σκιά μας, φοβόμαστε... Ο καθένας με τη στολή του...Όλοι, στρατιωτάκια στη Σκακιέρα του Κόσμου... "
Καθώς τους έβλεπα να φεύγουν, αναρωτήθηκα τι πραγματικά κάνουμε στον εαυτό μας και στις ζωές μας... Είναι δυνατόν να μπορούν οι στολές να μας διαχωρίζουν και να μη μπορούμε να δούμε τους ανθρώπους?... Σε τι παραμύθια μπλεκόμαστε....
Για όσο λίγο ή για όσο πολύ... Αν μιά Συνάντηση μπορέσει κάτι σε μάθει, τότε ήταν χρήσιμη... Κι αν έχει καταφέρει να είναι χρήσιμη για έναν, τότε είναι για όλους... Και με αυτόν τον τρόπο, έχει ολοκληρώσει το σκοπό της...
Επιλογές, πάντα υπάρχουν... Θα μπορούσαμε να μη μιλήσουμε καθόλου... Θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε το έργο που παίζεται συνήθως... Να αγριοκοιταχτούμε και ποιος ξέρει τι άλλο...
Διαλέξαμε αλλιώς... Και δώσαμε χώρο στο Ανθρώπινο... Και ήταν κέρδος για όλους... Πώς το ξέρω?... Όλοι, αποχωρήσαμε χαμογελαστοί... Ο λόφος, είχε γεμίσει ελαφράδα και φως...
Κατηφορίζοντας το δρόμο για το σπίτι, ένιωσα πως - με ένα τρόπο - η τάξη είχε αποκατασταθεί... 

Και ήταν η Αγάπη, που είχε κάνει ματ...

https://www.youtube.com/watch?v=lqGrrTu4wIk&ab_channel=TwiggieHecate

- Η Γωνιά του *Α* -

Ο *Α* ζει για χρόνια στο δρόμο... 

"Έκανα λάθος"... Αυτό μου είχε πει ένα πρωί, όταν πλησίασα να τον ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι...

"Έκανα λάθος να πιστεύω πως οι γονείς μου θα ήταν πάντα εδώ, ή πως θα είχαμε για πάντα αυτά που είχαμε... Ήμασταν εύποροι, ξέρεις... Και τώρα, βρίσκομαι εδώ... Να, κοίτα..."...

"Τι μπορώ να κάνω για σένα?..." τον είχα ρωτήσει, κάνοντας πως δεν άκουσα τα λόγια του... Δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ... Το είχε καταλάβει... 

"Μόνο να μου μιλάς, όταν θα περνάς από εδώ...."

Περνούσα επί τούτου από το πεζοδρόμιό του, ήταν η γωνιά του *Α*... Τον έβλεπα από μακρυά, καθώς πλησίαζα τη μεριά του και χαμογελούσα μπροστά στη δύναμή του... Που δεν το έβαζε κάτω... Δεν είχε το χέρι του απλωμένο για ελεημοσύνη, μόνο έμενε σκυφτός και περίμενε... Ήταν πάντα σαν να περίμενε κάτι... Από κάπου... 

Πολλές φορές του πήγαινα μία τυρόπιτα, ένα καφέ, ή τα τσιγάρα του... Μαζί με ένα αναπτήρα, πάντα τον έχανε... Ή του τον έκλεβαν... Μόνο τον αναπτήρα... Για να μην μπορεί... 

Καθόμουν δίπλα του και κοιτούσαμε παρέα τους περαστικούς... Πολλές φορές και χωρίς να μιλάμε...  Σκεφτόμουν πως, ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι ο *Α*... Εν δυνάμει, να βρεθεί στη θέση του... Από λάθη που μπορεί να μη διορθωθούν... Ή, από κάτι απρόβλεπτο, που μπορεί να περιμένει τον καθένα σε κάποια γωνιά της ζωής του... Τον κοιτούσα και δεν τον ένιωθα "ξένο"... Μα σαν να ήταν κάποιος δικός μου, ή σαν να ήμουν εγώ.... Και έτσι τον φρόντιζα, με όποιο τρόπο παρουσιαζόταν την κάθε φορά... Σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος... 

"Τι χρειάζεσαι?... Ο καιρός κρυώνει σε λίγο..." του είχα πει ένα πρωί... 

"Αν έχεις και αν θέλεις και αν μπορείς...Ένα σκέπασμα ή μία κουβέρτα ή κάτι...."...

Ήταν πάντα διακριτικός σε όλα του... Δεν ζητούσε και δεν είχε απαιτήσεις... Γνώριζε καλά πως δεν μπορούσε πια να έχει... 

"Εντάξει, θα σου φέρω μία..."..."Δεν  ξέρω όμως πότε θα προλάβω, κοίτα να μη λείπεις από εδώ....", του είπα χαμογελώντας... Με κοίταξε σιωπηλός, κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά... 

Την επόμενη μέρα, έβαλα σε μία μεγάλη τσάντα ένα παχουλό σλιπινμπάγκ, καθαρό και μοσχοβολιστό από την ντουλάπα μου, μαζί με κάποια πουλόβερ καλοδιατηρημένα, για να ζεσταίνεται... Είχα από νωρίς καταπιαστεί με δουλειές και άργησα να φτάσω στη γωνιά του *Α*, ξεπερνώντας κατά πολύ τη συνήθη ώρα που Συναντιόμασταν... 

Άνοιξα το βήμα μου, με την ελπίδα πως δεν θα έχει φύγει... Φτάνοντας μπροστά του, η αναπνοή μου είχε κοπεί... Τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω, τα είχα κάνει τρέχοντας... Βρέθηκα στη γωνιά του, αγκαλιά με τα πράγματα που του είχα τάξει... Δεν μπορούσα ακόμη να μιλήσω και τον άκουσα να μου λέει χαμογελώντας... 

"Τώρα έλεγα να φύγω, μα ήταν σαν κάτι να μου είπε "μη φύγεις ακόμη, έρχεται".... Ξέρεις εσύ.... Οι Άγγελοί μου με ειδοποίησαν...."...

Τον κοίταξα με έκπληξη... Χωρίς να πω τίποτα... Δεν τον είχα ξαναδεί να χαμογελάει... Κι ήταν η πρώτη φορά που κοιταζόμασταν στα μάτια... Κι ήταν η πρώτη φορά που λέγαμε κάτι σοβαρό... Είχα καιρό να πω με κάποιον, κάτι τόσο σοβαρό... Ξαφνικά, μιλούσαν οι ψυχές μας... 

Ακούμπησα την τσάντα με τα πράγματα στο πεζούλι και κάθισα δίπλα του... Μείναμε για λίγο στη σιωπή, έτσι, να κοιτάμε το δρόμο και την κίνηση των αυτοκινήτων και τους περαστικούς που έτρεχαν... Κοιτούσαμε χωρίς να κοιτάμε πραγματικά... Εμείς οι δυό, είχαμε σταματήσει... Ούτε χρόνος δεν υπήρχε...Και οι δυό, χωρίς τίποτα...

"Αυτό είναι το δικό του δώρο....", σκέφτηκα εκείνη την ώρα...
"Ξέρει κι εκείνος ποιος είναι εδώ, ποιος είναι που βοηθάει... Ποιος είναι που μας φροντίζει, όλους, μέσα σε αυτό το Όνειρο του Κόσμου..."...

Οι Άγγελοί του, τον ειδοποίησαν ένα πρωί πως θα έρχονταν να τον πάρουν.... Ήταν έτοιμος από καιρό... Ο δρόμος του, είχε φτάσει στο τέλος του... Και η γωνιά του, θα έμενε μόνο με το όνομα πια... Χωρίς κάτοικο...

Αυτή η γωνία, είναι πάντα για μένα η "γωνιά του *Α*"... Του δικού μου ανθρώπου... 

Κάθε που περνάω από εκεί, χαμογελάω σαν να τον ξαναβλέπω... Σαν να είναι ακόμα εδώ... 

Και εύχομαι οι Άγγελοί του να τον φροντίζουν, όπως κανένας άλλος δεν μπόρεσε...

Καλό ταξίδι, *Α*...

https://www.youtube.com/watch?v=QJhVM930YXY&ab_channel=extravaganza

- Ακούω... -
"Show me the Place,
Where you want your slave
To go..."

https://www.youtube.com/watch?v=WCtoVoE5Mm4&list=RDWCtoVoE5Mm4