- Ο Σκοπός -

Όταν άκουσα για τη *Μ*, εκείνη εργαζόταν ως θεραπεύτρια και ήταν πολύ ικανή δασκάλα μίας πρωτοεμφανιζόμενης, εναλλακτικής θεραπευτικής μεθόδου... Μόλις είχε επιστρέψει από την Ινδία - η εκπαίδευσή της, την είχε κρατήσει εκεί για αρκετά χρόνια - και ήδη η φήμη της είχε αρχίσει να εξαπλώνεται...
Συναντηθήκαμε, μετά από δική μου αναζήτηση... Για να γνωρίσω από κοντά τη μέθοδο που εκπροσωπούσε και να αποκτήσω την εμπειρία στη σάρκα μου... Μόνο έτσι μαθαίνω, για μένα και για όλα τα πράγματα... 

Αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε συνεδρίες.... Επιλέξαμε από κοινού να είναι αυτός ο τρόπος πληρωμής, για τις υπηρεσίες που θα προσέφερε η μία στην άλλη... Η *Μ*, θα μου παρουσίαζε τη μέθοδο και τον τρόπο της κι εγώ στη συνέχεια θα εφάρμοζα σε εκείνη μία πρακτική από το δικό μου γνωστικό πεδίο... 

Συμφωνήσαμε να Συναντηθούμε στο δικό μου το χώρο... Είχαμε τελειώσει με την ανταλλαγή των θεραπειών... Εγώ είχα προηγηθεί... Τώρα, ετοιμαζόταν κι εκείνη να ανασυνταχθεί, καθώς είχε ολοκληρωθεί και η δική μου προσφορά...
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτός ήταν και ο σκοπός της Συνάντησής μας... Δηλαδή, η γνωριμία και η ανταλλαγή των πληροφοριών... Ήταν όντως έτσι, σε ένα επίπεδο...
Η *Μ* είχε ήδη ετοιμαστεί και, μαζεύοντας τα πράγματά της, κατευθυνόταν τώρα προς την έξοδο... Βρισκόμασταν στο σημείο του αποχαιρετισμού, όταν ένιωσα απροειδοποίητα το Πεδίο γύρω και ανάμεσά μας, να αλλάζει... Σαν μία διαστολή του χώρου και του χρόνου... Έτσι το ένιωθα πάντα... Είχε ξαφνικά αποκτήσει τη γνώριμη βραδύτητα που προηγείται και αντιλήφθηκα πως επρόκειτο να δεχθώ κάποιο Μήνυμα... Ίσως ήταν για εκείνη... Ίσως για εμένα... Σχεδόν πάντα, είναι και για τους δύο... Υπάρχει λόγος, για το πότε και με ποιο τρόπο παρουσιάζονται τα Μηνύματα... 

Το σώμα μου στεκόταν ακίνητο μέσα στο χώρο που πραγματοποιούσα τις θεραπείες...
"Κάτι λέγεται...", της είπα... Ο χώρος γύρω μου πύκνωσε λίγο ακόμη.... Με λόγια απλά και ικανή ουδετερότητα, χωρίς συναισθηματικό πρόσημο, είπα στη *Μ*...
"Λένε... "Να μη φοβηθώ"..."...
Με τη Συνάντηση δύο ανθρώπων - δύο οντοτήτων - η δύναμη του Πεδίου μεταξύ τους αυξάνει γεωμετρικά... Και δημιουργείται έτσι, η  καλύτερη δυνατή συνθήκη για τη διέλευση του φωτός... Ή, με άλλα λόγια, των Πληροφοριών... Ή και με άλλα λόγια, της Θεραπείας...
Ίσως, και όλα αυτά μαζί.... Όλα, Ένα πράγμα είναι.... 

Το πότε λαμβάνει κανείς τα Μηνύματα - και με αυτό εννοώ πως όλοι είναι σε θέση και όλοι έχουμε την ικανότητα να τα λαμβάνουμε - με το πότε αυτά θα φτάσουν να υλοποιηθούν στη δική μας διάσταση, έχει φαινομενικά μεγάλη απόκλιση....
Ο Χρόνος παρ'όλα αυτά, κατά το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", δεν είναι παρά ένα εκπαιδευτικό εργαλείο... Είναι ο τρόπος που χρειαζόμαστε για την πλήρωση της εκπαίδευσής μας εδώ, που αποτρέπει τα Πράγματα από το να συμβαίνουν ταυτόχρονα... Γιατί - αν το δεις - έτσι συμβαίνουν...
Αυτός ήταν ο τελικός Σκοπός που ολοκλήρωνε πια και τη Συνάντησή μας... Αυτή η ενδυνάμωση του Πεδίου, ώστε να αναγνωριστεί το Μήνυμα...
Το Μήνυμα αυτό, ήταν πρώτα για μένα... Το διάστημα που μεσολάβησε από εκείνο το χωροχρονικό σημείο όπου βρέθηκα μαζί με τη *Μ*, ήταν δύο χρόνια...
Δύο χρόνια μετά, κατάλαβα τι θα σήμαινε για τη ζωή μου..."Να μη φοβηθώ"....
Ο Σκοπός, ήταν Ιερός... 

https://www.youtube.com/watch?v=Ra2Qndv_xeE&ab_channel=RobertCrayVEVO

 - Καλοκαίρι -

Δεν ξέρω... Και δεν μπορώ και να το περιγράψω... Μα είμαι βέβαιη πως κάτι συμβαίνει με μένα και το καλοκαίρι... Λες και κάτι έχει μαζί μου... Θα μπορούσε να είναι και η ιδέα μου, όμως αποδεδειγμένα έως τώρα, τα καλοκαίρια της ζωής μου δεν μυρίζουν διακοπές... Και έχουν στη βάση τους, μιά καταλυτική τριβή με ανθρώπους και καταστάσεις... Σαν να επιβάλλεται να επιτρέψω στην κάψα του καλοκαιριού, να αλλάξει κι εμένα... Να με κάψει κι εμένα...
Κάθε ένα από τα καλοκαίρια μου, κάτι συνέβαινε... Κάτι ανατρεπτικό... Κάτι έξω από τα συνηθισμένα μου, αν υπάρχουν τέτοια...
Εκείνο το καλοκαίρι ήταν πολύ ζεστό... Ασυνήθιστα... Η παραμονή μου στην Αθήνα - λόγω εργασίας - το έκανε δυσκολότερο... Λίγο νωρίτερα, είχε διακοπεί μία σχέση μου που είχε προλάβει να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μου... Δεν ξέρω πώς, μα αποφάσισα - καθώς δεν φαινόταν στον ορίζοντα καλοκαιρινή διαφυγή - να βοηθήσω λίγο τα πράγματα... Τον εαυτό μου...
Μία καλή φίλη, μου μίλησε τότε για την *Κ*... Η *Κ*, ήταν ψυχοθεραπεύτρια και εργαζόταν στο πεδίο της μη παρεμβατικής συμβουλευτικής... Κατά τα φαινόμενα, με παρέμβαση ή όχι, εγώ τότε χρειαζόμουν μία συμβουλή από κάποιον... Από όποιον... Για να προχωρήσω...
Αλήθεια δεν ξέρω πώς το αποφάσισα, καθώς δεν πιστεύω και πολύ στις ψυχοθεραπευτικές διαδρομές... Κυρίως, λόγω του τρόπου που βλέπω τα πράγματα... Θα μου ήταν ίσως πιο συγγενές να Συναντηθώ με κάποιον που θα μπορούσε ταυτόχρονα να διαθέτει και μία πνευματική διάσταση στην προσέγγισή του... Όταν η πνευματική διάσταση εκλείπει ή ακόμη και απορρίπτεται, νιώθω μέσα μου πως δεν χωράω... Πως δεν θα μπορέσει κάποιος να με δει σαν ολότητα...
Παρ'όλα αυτά, επικοινώνησα μαζί της... Είχα ακούσει καλά λόγια και ευελπιστούσα πως θα βρεθεί μεταξύ μας ένας κοινός τόπος, για να μπορέσω να βοηθηθώ...
Κλείσαμε ένα τηλεφωνικό ραντεβού... Την επόμενη μέρα, ήμουν κιόλας έξω από το γραφείο της... 

Η *Κ* μου άνοιξε την πόρτα... Και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου άνοιξε και την αγκαλιά της... Αμέσως μόλις με είδε...
Χρειάζεται να το παραδεχθώ... Αυτό με βοήθησε πολύ να λυθώ... Να νιώσω μαζί της εμπιστοσύνη... Να αφεθώ...
Και χρειαζόμουν να είμαι ειλικρινής... Της μίλησα για το σημείο που βρισκόμουν... Για το τέλος της σχέσης και τις ανατροπές που είχε φέρει... Για την εργασιακή μου συνθήκη... Για όλες τις πρακτικές δυσκολίες... Και πολύ γρήγορα, κατά τη διάρκεια της δεύτερης μας Συνάντησης την επόμενη κιόλας μέρα, πέρασα στο "παραμέσα"... Η *Κ*, μου έδινε απλόχερα πολύ χρόνο... Της μίλησα για αυτό το δικό μου ίδωμα στα πράγματα... Για την πνευματική όραση... Για την αντίληψη ενός άλλου, παράλληλου κόσμου που είχα από παιδί.... Για τα Μηνύματα που λάμβανα... Για το Θεό...
Με παρακολουθούσε σιωπηλή... Δεν έλεγε τίποτα... Είχα σκεφτεί πως αυτός θα είναι μάλλον ο τρόπος της μεθόδου... Η "μη παρέμβαση", μάλλον θα ήταν η σιωπή...
Σταμάτησα να μιλάω... Δεν είχα κάτι άλλο να πω... Μου φάνηκε κι εμένα παράξενο το πώς μπόρεσα να χωρέσω όλα τα πράγματα, μέσα σε δύο - έστω και διασταλμένες χρονικά - Συναντήσεις...
Η *Κ* με κοιτούσε στα μάτια... Το είχα εκτιμήσει αυτό... Ξαφνικά σηκώθηκε από την καρέκλα του γραφείου της... Είχα θεωρήσει πως η Συνάντησή μας είχε λάβει τέλος και έκανα να σηκωθώ κι εγώ... Δεν ήταν έτσι...
Αυτή η πολύ καλλιτεχνική, πολύχρωμη φυσιογνωμία της, ερχόταν τώρα κατά επάνω μου με ανοιχτά τα χέρια... Με αγκάλιασε σφιχτά.... Και με κρατούσε έτσι για ώρα...
Εγώ, τα είχα χάσει... Τα χέρια μου, παρέμεναν στο πλάι... Δεν μπορούσα να καταλάβω αν χρειαζόταν να ανταποδώσω την καλοσύνη....
Ο,τι κατάφερε να ψελλίσει, ήταν ένα... "Λυπάμαι...Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα"...

Μου φάνηκε πως σχεδόν είχε δακρύσει... Και συνέχισε, λέγοντας....
"Είσαι μόνη σου.... Τόσο μόνη... Γι 'αυτό εφήυρες το Θεό, καρδιά μου!... Για να μην είσαι τόσο μόνη σου!... Δεν είσαι από εδώ... Δεν χωράς σε αυτόν τον κόσμο... "...
Την κοίταζα παραξενεμένα... Δεν μου φαινόταν καθόλου επιστημονική η άποψή της... Όπως και μου φαινόταν πολύ μακρυά από αυτά που εγώ γνώριζα... Με σιγουριά και με βεβαιότητα, για την ύπαρξη και τη λειτουργικότητά τους... Για την Παρουσία τους...
Θα ήμουν αγνώμων, αν έκανα εκείνη την ώρα - με την όποια συγκατάθεσή μου στα λεγόμενά της - να αγνοήσω τα Δώρα που επανηλειμμένα δέχθηκα για τη ζωή μου...
Ο,τι έχω να θυμάμαι, ήταν μία σκέψη δική μου, σιωπηλή...
"Δε νομίζω πως είναι έτσι... Δεν εφήυρα εγώ το Θεό... Και σίγουρα, όχι για να μην είμαι μόνη μου.... Εκείνος με επισκέφθηκε... Δεν πρόκειται για μία "εφεύρεση", αντίδοτο σε μία ανελέητη μοναξιά, παρά για την Αποκάλυψή Του στη ζωή μου".... Δεν είπα τίποτα...
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνουν οι άνθρωποι χωρίς μιά Ελπίδα... Χωρίς ένα Πιστεύω... Χωρίς έστω μία οποιαδήποτε πνευματική πρακτική, που να μπορεί να χωρέσει τον Άνθρωπο για αυτό το Ολόκληρο που είναι... Πώς καταφέρνουν να επιβιώνουν, χωρίς καν μία υποψία από αυτήν την αδιανόητου μεγέθους Αγάπη που υπάρχει για όλους μας... 

Εκείνη την ημέρα, ήταν και η τελευταία Συνάντησή μας με την *Κ*... Την κράτησα στο μυαλό μου με αγάπη....
Αποχωρώντας από το γραφείο της, βγήκα πάλι έξω στους δρόμους... Τα πάντα γύρω μου έκαιγαν... Tο ίδιο γινόταν και μέσα μου...
Θα γύριζα σπίτι... Και θα μιλούσα σε Εκείνον που με ξέρει...
Χρειαζόμουν λίγη δροσιά.....

https://www.youtube.com/watch?v=guKoNCQFAFk&ab_channel=HayalEvi

- Αδιαλείπτως -
"Κύριε ημών Ιησού Χριστέ... Υιέ του Θεού... Eλέησόν με..."...

https://www.youtube.com/watch?v=YqpwIikLRsc&index=11&list=PLOW7363eE7bmpYnv6SHX36iZdu348hsHx&ab_channel=PALMPictures

 - Η Μύηση -

Το καλοκαίρι του 2007 έχει καταγραφεί στο ημερολόγιο και τα κύτταρά μου, ως το "καλοκαίρι της Μύησης"...
Μύηση... Έτσι το ονόμασα... Για να το δεχθώ... Για να το καταλάβω... Ακόμη κι αν καταλάβαινα πως ήταν αδύνατο να καταλάβω... Μιά μύηση σε κάτι που δεν γνώριζα και που δεν είχα συνειδητά προσκαλέσει... Μία μύηση που έμελλε να φέρει μαζί της αδιανόητες και αποκαλυπτικές αλλαγές...

Εκείνον τον καιρό μελετούσα και έκανα την άσκησή μου σε κάποιες πρακτικές ... Με πολύ αγάπη και αφοσίωση, όπως και για κάθε τι που καταπιανόμουν... Με αυτόν τον τρόπο περνούσαν οι μέρες μου... Μέσα σε ένα περιβάλλον σχετικής απομόνωσης...

Τίποτα - τουλάχιστον από όσο μπορούσα να αντιληφθώ - δεν προμήνυε τον ερχομό από κάτι τόσο έντονο... Ούτε μπορώ να θυμηθώ τι είχε προηγηθεί, ή ακόμη κι αν είχε προηγηθεί κάτι...

Καθόμουν και μελετούσα μεθοδικά, με τα βιβλία και τις σημειώσεις μου στο αγαπημένο μου τραπέζι της κουζίνας... Στη θέση μου...
Η μελέτη μου, για αδιευκρίνιστο λόγο, χρειαζόταν ξαφνικά να διακοπεί... Σαν κάτι να με τράβηξε, προσκαλώντας με στο κέντρο του σαλονιού... Έπιπλα δεν είχα πουθενά σε εκείνο το χώρο, καθώς τον χρησιμοποιούσα για τα μαθήματα που παρέδιδα και για τις θεραπείες...

Ευτυχώς για μένα, με την τροπή που πήραν τα πράγματα...
Στάθηκα στη μέση του σαλονιού... Σαν κάτι να περίμενα... Σαν να ήμουν έτοιμη... Το σώμα μου - θυμάμαι - είχε μία στάση σαν να λέει "ακούω"... Με τα χέρια ανοιχτά στο πλάι...
Το περιβάλλον γύρω μου, άλλαξε ξαφνικά... 

Και "άκουσα" μία βροντερή φωνή μέσα στο νου, να μου απευθύνεται....
"Άφησέ τα όλα... Για χάρη του Θεού"...

Το μυαλό μου είχε σταματήσει... Δεν είχα τρομάξει από τη δύναμη της φωνής, αλλά από την παραίνεση που δεν μπορούσα να αγνοήσω... Κι ας μην καταλάβαινα τι εννοούσε...
Τη φωνή ακολούθησε μία ηλεκτρική εκκένωση σαν κεραυνός, που με χτύπησε στην καρδιά... 

Λιποθύμησα... Έπεσα στο πάτωμα... Ένιωθα πως είχα διαλυθεί... Και έμεινα εκεί... Με το σώμα μου, σαν ένα ρούχο που δεν το μάζεψε κανείς... Στη μέση του σαλονιού... Στο πουθενά... Και για ώρες μετά... Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου...

Ούτε μπορούσα να συνέλθω, ούτε και μπορούσα να μιλήσω... Είχα τις αισθήσεις μου, μα κάτι είχε αλλαξει... Δεν θυμόμουν τι κάνω εδώ... Δεν θυμόμουν τίποτα από το γύρω μου χώρο... Δεν θυμόμουν ποια είμαι... Δεν θυμόμουν ούτε το όνομά μου... Δεν μπορούσα τίποτα να καταλάβω με το νου μου....Όλα, ακατανόητα... 

Κοιμόμουν για ώρες... Και μέσα στον ύπνο μου, έτσι πεσμένη, άκουγα μέσα στο κεφάλι μου ανθρώπινες φωνές... Μου φαινόταν σαν να είναι από πολύ μακριά... Μιλούσαν σε ξένη γλώσσα...
Είχα μεταφερθεί με το μυαλό μου, στο σκηνικό μιάς σιδηροδρομικής τραγωδίας... Είχα βρεθεί εκεί για να βοηθήσω, με όποιο τρόπο μπορούσα... Αυτό και έκανα... Το θυμάμαι καλά... Το έβλεπα, το έπιανα, το μύριζα... Ήμουν εκεί... Κι ας ήμουν ακόμη στο πάτωμα...
Όταν άρχισα να συνέρχομαι, περί την επόμενη ημέρα, θεώρησα όλο αυτό που είχε συμβεί σαν ένα όνειρο... Ούτε καλό, ούτε κακό... Μόνο όνειρο...
Σταδιακά ανακτούσα τις σωματικές μου δυνάμεις... Βγήκα για έναν περίπατο... Έτσι, για να δοκιμάσω τα πόδια μου... Περπατούσα αργά... Στάθηκα έξω από ένα περίπτερο... Μιά ματιά στις εφημερίδες... Το βλέμμα μου, έπεσε κατευθείαν στις φωτογραφίες που περιέγραφαν το σιδηροδρομικό δυστύχημα... Όλες, ήταν οι εικόνες που είχα μέσα σε αυτό που ονόμασα "όνειρο"... Πήρα μία βαθιά ανάσα... Με κάποιον τρόπο, ήμουν κι εγώ εκεί...  Δεν το χωρούσε ο νους μου... Ήταν τρομαχτικό... Ένιωθα όμως πως είναι κάτι που θα χρειαστεί να αντέξω... Γιατί τώρα, κάτι είχε αλλάξει για πάντα μέσα μου...
Επιστρέφοντας σπίτι, ήμουν καταλυτικά σιωπηλή... Και "ζήτησα" μία καθοδήγηση... Ή, μία εξήγηση... Ή τέλος πάντων, κάτι που να με βγάλει από την Απορία...
Τα βήματά μου με οδήγησαν από μόνα τους μπροστά στη βιβλιοθήκη μου... Το χέρι μου άπλωσε αργά, πιάνοντας ένα βιβλίο που μου είχε δανείσει για μελέτη ο δάσκαλός μου της γιόγκα, μα δεν είχα προλάβει ακόμη να καταπιαστώ μαζί του... Έκλεισα για λίγο τα μάτια... Ανοίγοντας το βιβλίο, που ήταν γραμμένο στα αγγλικά, διάβασα αυτό...
"Κάνουμε λάθος που πιστεύουμε πως ο Θεός βαπτίζει με Νερό... Δεν είναι αλήθεια...
Ο Θεός, βαπτίζει με Φωτιά... "....
Υπάρχει ένα Μεγαλείο που δεν γνωρίζουμε... Ένα Μεγαλείο που δεν κατανοούμε... Κάτι που είναι πέρα και πάνω από κάθε δική μας γνωστική περιοχή και δυνατότητα αντίληψης...
Και αν ήταν όντως έτσι - αν με κάποιο τρόπο με είχε διεκδικήσει - εγώ ήδη είχα αποφασίσει...
Ή, απλά συναινούσα...
Ήμουν, Είμαι και Θα Είμαι... Δική Του για Πάντα...
Στα γόνατα...

(Πρωτότυπο Μήνυμα στα αγγλικά : "Let it go... For God's sake...")

https://www.youtube.com/watch?v=RLG1ys2CGcI&ab_channel=Vale

- Ο Ενδιάμεσος -

Έζησα μόνη... Τα περισσότερα από τα χρόνια της ζωής μου εδώ... Δεν ήταν κάτι που με πείραζε... Το θεωρούσα φυσικό και συχνά αναγκαίο... Ένιωθα πως χρειαζόταν... Και πως το χρειαζόμουν... Ήταν - αδιευκρίνιστα - δίκαιο... Ήταν Σωστό... Σε Αρμονία...
Έζησα μόνη, μα δεν ένιωσα πραγματικά μόνη ποτέ...
Χωρίς να αναρωτιέμαι το γιατί ή να μπορώ να το αποδείξω σε κάποιον... Προσωπικά, δεν χρειαζόμουν καμμία απόδειξη... Ακόμη κι όταν αυτή - από μόνη της - αποφάσισε να δηλώσει την Παρουσία της....
Η ημέρα δεν είχε καν φέξει ακόμη... Βρισκόμουν ξαπλωμένη στο στρώμα που είχα τοποθετημένο στο πάτωμα, αντί για κρεβάτι... Τα μάτια μου έκαναν να ανοίξουν σαν κάτι να χρειαζόταν να δω... Κι ας μην ήθελα ακόμη να ξυπνήσω... Δεν εξαρτώνται όλα από εμάς...
Εκεί, μέσα σε αυτόν τον Ενδιάμεσο Τόπο - μεταξύ ύπνου και ξύπνιου - ένιωσα πως με σκέπαζε και κάτι άλλο, πέρα και πάνω από την κουβέρτα μου... Όπως άνοιξα τα μάτια διερευνητικά, το ένα από τα σκεπάσματά μου αποχωρούσε... Ακούστηκε ένα φτερούγισμα που απομακρυνόταν... Μου φάνηκε πως μου χαμογελούσε φεύγοντας... Είχε ολοκληρώσει την εργασία του... Με είχε κρατήσει προστατευμένη...
Και κατάλαβα...
Ο ύπνος μου, είχε τελειώσει...
Είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσω...

https://www.youtube.com/watch?v=-FdSRqopIQI&ab_channel=bluesiren84&ab_channel=bluesiren84

https://www.youtube.com/watch?v=1nEnenji0PI&ab_channel=TrixieWhitley

- Το Πρωτόκολλο -

Το σώμα μου ήταν ανέκαθεν πολύ δυνατό... Υπήρχαν παρ' όλα αυτά περίοδοι που βίωνα κάποιες ενοχλήσεις, για τις οποίες δεν είχα μπορέσει να βρω απάντηση μέσα από την κλασική ιατρική... Ένας φίλος τότε - το φθινόπωρο του 2010 - μου σύστησε έναν πρακτικό από το πεδίο της κινέζικης ιατρικής... Μου έδωσε το τηλέφωνό του, μιλώντας μου για αυτόν με τα καλύτερα λόγια... Για τις γνώσεις και τα αποτελέσματα του θεραπευτικού πρωτόκολλου που ακολουθούσε...
Όταν πήρα την απόφαση να επικοινωνήσω μαζί του, διαπιστώσα πως το νούμερο του τηλεφώνου που είχα στα χέρια μου, ήταν λάθος... Με διαβεβαίωνε για ετούτο, η άγνωστη γυναικεία φωνή από την άλλη μεριά της γραμμής... Ζητώντας συγνώμη, έκλεισα το ακουστικό...
Ένιωθα πως χρειαζόταν - για κάποιο λόγο κι όχι απαραίτητα για το λόγο που εγώ πίστευα - να Συναντηθούμε με τον *Μ*... Σχεδόν, ήταν ανεξήγητα επιβεβλημένο... Κάτι με τραβούσε με δύναμη προς τα εκεί... Γνώριζα επίσης πως ο φίλος που μου είχε αρχικά δώσει το νούμερο του τηλεφώνου, θα έλειπε στο εξωτερικό, πράγμα που καθιστούσε αδύνατο τη μεταξύ μας επικοινωνία και την πιθανότητα επανόρθωσης του σφάλματος μέσα από εκείνον... Έκανα μία απόπειρα να βρω το τηλέφωνο του στον τηλεφωνικό κατάλογο, από το ονοματεπώνυμο και τη διεύθυνση... Ο *Μ* δεν ήταν καταγεγραμμένος...
Κατάλαβα με έναν τρόπο πως ψάχνοντας "έξω", δεν θα μπορούσα να το βρω... Ούτε αυτό... Θα τολμούσα να χρησιμοποιήσω άλλη διαδρομή... Γιατί δεν φαινόταν να έχω άλλη επιλογή... Και πριν κάνω την οποιαδήποτε άλλη σκέψη, έκλεισα για λίγο τα μάτια...
"Παρακαλώ, χρειάζομαι το τηλέφωνο αυτό που ψάχνω... Δεν γνωρίζω πραγματικά το λόγο, μα αν είναι όντως έτσι, αν είναι όντως να Συναντηθούμε, παρακαλώ να καθοδηγηθώ στο σωστό τηλεφωνικό νούμερο..."... 

Δεν πέρασε στιγμή και σαν το αίτημά μου να ήταν διαταγή, με το που σήκωσα ξανά το ακουστικό, το χέρι μου πληκτρολογούσε τώρα - και από μόνο του - ένα νέο νούμερο... Τα μάτια μου, μπορεί να έδειχναν έκπληκτα μα μέσα μου είχα τη βεβαιότητα πως αυτή τη φορά θα τον έβρισκα...
Στην αντρική φωνή που αποκρίθηκε στο κάλεσμά μου, είπα... : "Σας ψάχνω... Εσείς είσαστε ο ιατρός *Μ*, έτσι δεν είναι?"...
Όντως ήταν... Και κλείσαμε το ραντεβού... Θα Συναντιόμασταν την επόμενη κιόλας ημέρα...

Μη έχοντας αυτοκίνητο, χρειαζόταν να φτάσω με το λεωφορείο πολύ μακρυά έξω από την Αθήνα και στη συνέχεια, να τον περιμένω, όπως ήταν κανονισμένο, να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητό του για τα επόμενα χιλιόμετρα... Το σπίτι ήταν κρυμμένο μέσα στο βουνό....
Τον ένιωσα που ερχόταν....  Τον ένιωσα... Και μαζί, πως αυτή η Συνάντηση δεν ήταν τυχαία... Όταν το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μου, άνοιξα - με μιά ξαφνική χαρά που με κατέκλυσε - την πόρτα του συνοδηγού και χωρίς να χαιρετηθούμε κατά τον τυπικό τρόπο, του έδωσα ένα φιλί....
"Χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε", άκουσα τον εαυτό μου να λέει... Την ίδια στιγμή που αναρωτιόμουν μήπως και τρελάθηκα για την οικειότητα που δείχνω σε έναν "άγνωστο"...Και τι εννοούσα "ξαναβρισκόμασταν"?... Είχαμε δηλαδή ξανασυναντηθεί?...
Με κοιτούσε έκπληκτος... Όχι απορημένος από την ιδιαίτερη συμπεριφορά μιάς άγνωστης.... Με κοίταζε αμίλητος, σαν να καταλάβαινε πως λέω αλήθεια...
Ήξερα πού είναι το σπίτι του... Ήξερα πως θα συναντήσουμε εκείνη τη λακούβα με το νερό από την πρωινή βροχή... Εκεί, στο συγκεκριμένο σημείο που βρισκόταν... Θα τη βλέπαμε λίγο μετά τη στροφή του δρόμου... Όπως και τα τρία σκυλιά που προστάτευαν την περιοχή... Όλα τα γνώριζα, σαν να τον είχα επισκεφθεί ξανά... Του το είπα...  

Μετά από αυτήν την πρώτη Συνάντηση, γύρισα σπίτι... Και είχα την αίσθηση πως είχα Συναντηθεί με κάποιον παλιό, πολύ παλιό γνώριμό μου... Σαν να επρόκειτο για κάποιον πρώην σύζυγο ή εραστή... Πρώην... Πολύ πρώην... Από πολύ παλιά... 

Δεν πέρασε πολύ ώρα και πριν κλείσει εκείνη η ημέρα, με πήρε τηλέφωνο... Η φωνή του, είχε μέσα της μία "ανάγκη", που υπερέβαινε το λόγο για τον οποίο φαινομενικά είχαμε βρεθεί... Χρειαζόταν να με ξαναδεί... Δίστασα προς στιγμήν, καθότι οι συνεδρίες μαζί του είχαν ικανό κόστος και εγώ είχα τα χρήματα ακριβώς υπολογισμένα για τις απαιτούμενες ιατρικές επισκέψεις... Χωρίς να καταλαβαίνω και χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήγα...

Η ενέργεια μέσα στο σπίτι του, ήταν αλλιώτικη αυτή τη φορά... Δυνατή και πυκνή... Με υποδέχθηκε... Στάθηκα δίπλα του και "άκουσα" τον εαυτό μου να λέει...  : "Σε ποιόν απευθύνομαι?"... Παράξενη ερώτηση, δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο της... Δεν πήρα απάντηση...
Από όλους τους δασκάλους που είχα - και είχα πολλούς σε αυτή τη ζωή - ο μεγαλύτερος Δάσκαλός μου, παρέμεινε αυτή η Ψυχή που Γνωρίζει τα Πάντα.... Αυτή, που βρίσκεται μέσα σε μένα, μέσα σε σένα και μέσα σε όλους... Που περιμένει υπομονετικά να αφήσεις στην άκρη όλους τους "γήινους" δασκάλους και να παροτρύνεις να σου μιλήσει, λέγοντάς της κάποια στιγμή - ίσως τώρα, ίσως αύριο - το μόνο που χρειάζεται να ακούσει από σένα... "Ακούω"...
Παρατηρώντας Αυτήν, άρχισα να ξαναθυμάμαι ό,τι είχα ξεχάσει...
"Έλα μαζί μου, έλα να σου δείξω", μου είπε... Και ανεβήκαμε στο επάνω πάτωμα του σπιτιού του.... Εκεί, στο μικρό δώμα που φιλοξενούσε κάποτε την αγαπημένη του... Εκεί όπου κάποτε υπήρχε αγάπη, εγώ τώρα "έβλεπα" φωνές, τρικυμία, τσακωμό και εγκατάλειψη... Ένιωθα πως "κάτι" είχε συμβεί, που ίσως ήταν και ο λόγος για αυτή του τη θλίψη... Περπατήσαμε για αρκετή ώρα χωρίς να μιλάμε, προς τα έξω στον κήπο... Άρχισα να νιώθω τι συμβαίνει, άρχισα να νιώθω τον πόνο του... Χρειαζόταν υποστήριξη και χρειαζόταν να συνεχίσει... Το εύκολο ήταν, πως η καρδιά του ήταν ανοιχτή σε σχέση με εμένα, για κάποιο λόγο.... Ίσως κι αυτός, όπως κι εγώ, χρειαζόταν να ελευθερωθεί από τον Πόνο... Ο καθένας για τον δικό του... Και καταλαβαίνω, έτσι περιδιαβαίνοντας τη ζωή μου και παρατηρώντας, πως κάθε μία Συνάντηση - ανεξάρτητα από το φαινομενικό λόγο για τον οποίο συμβαίνει - είναι μία Θεραπευτική Ευκαιρία για δύο... Ποτέ για έναν μόνο και πάντα για δύο τουλάχιστον...

Εκείνος, γύρισε την πλάτη του κάνοντας πως κοιτάζει τη θέα που όντως ήταν υπέροχη από εκεί, αν φυσικά μπορούσε να βλέπει... Γιατί ήταν τόσο βουτηγμένος στη θλίψη του και στις εικόνες του παρελθόντος, που σίγουρα δεν έβλεπε τίποτα από την ομορφιά... Το βλέμμα του, ήταν προς τα μέσα... Η ψυχή του ήταν που έκλαιγε... 

Εκείνη την ώρα και έτσι στα ξαφνικά, η ενέργειά μου άλλαξε... Σαν κάτι να μπήκε μέσα μου, διαπερνώντας με από το κεφάλι και προς τα κάτω... Είχα κι άλλες φορές παρόμοιες εμπειρίες, αυτή τη φορά όμως ήταν με τη δύναμη ενός σεισμού... Μία διαφορετική συχνότητα έκανε ξαφνικά όλο μου το σώμα να δονείται και ένιωσα σαν να κατοικούμαι από μία άλλη οντότητα...Και με άκουσα να λέω - με αλλαγμένη φωνή, ούτε γυναίκα ούτε άντρας - σαν να μιλούσε "κάτι άλλο" και "από κάπου αλλού" μέσα από μένα, αυτά τα λόγια...  "Δεν - είσαι - μόνος σου"...
Γύρισε απότομα και με κοίταξε ξαφνιασμένος...
"Σε αγαπάνε πολύ, με τον ίδιο τρόπο που μας αγαπούν όλους... Να τη θυμηθείς αυτή την Αγάπη... Μην την ξεχνάς... Την ξέρεις... Χρειάζεται να συνεχίσεις... Δεν - είσαι - μόνος σου"....
Τα μάτια του γούρλωσαν, σαν να έκαναν όλες τις ερωτήσεις του κόσμου μαζί... "Αυτό χρειαζόμουν, πώς το ξέρεις?"... "Ποια είσαι?"... "Γιατί τώρα?"... "Τι συμβαίνει?"....
Μέχρι να κάνουμε με το αυτοκίνητο τη συνηθισμένη διαδρομή προς το λεωφορείο της επιστροφής, δεν εκστόμισε καμία από τις ερωτήσεις του.... Δεν ξαναμιλήσαμε καν....
Μέχρι να χωριστούμε, δεν είπαμε λέξη... Τίποτα.... Ούτε αυτός, ούτε εγώ...

https://www.youtube.com/watch?v=NAj8suae3WY&ab_channel=KateBushMusic

Μέχρι να Συναντηθούμε ξανά για την τελευταία προκανονισμένη συνεδρία μας, τον είχα πολύ στο μυαλό μου... Τον παρακολουθούσα με το νου μου, από μακρυά... Ένιωθα το τι ένιωθε, τι σκεφτόταν και το αν γιατρευόταν σιγά-σιγά από τη θλίψη του... Δεν μου ήταν καθόλου δύσκολο.... Είχα αναγνωρίσει τη δύναμη της σύνδεσής μας, όπως και το - φανερό για μένα - γεγονός πως είχαμε Συναντηθεί για την από κοινού ίασή μας...
Ο καθένας μας, ασθενούσε κι από κάτι... Ήταν Σωστό...
Με την ολοκλήρωση και της τελευταίας - από τις τέσσερις, κατά το πρωτόκολλο - συνεδρίες μας, σηκώθηκε από το γραφείο του και πήγε στην κουζίνα... Θα έφτιαχνε να πιούμε ένα τσάι με βότανα, για τον αποχαιρετισμό μας...
Καθίσαμε οκλαδόν και οι δύο στο πάτωμα, με τα φλυτζάνια μας στο χέρι... Ο ένας απέναντι στον άλλον... Και ήταν σαν να μην υπήρχε κενό μεταξύ μας... Σαν να ήμασταν ένας... Ήμασταν "ένας" εκεί... Το πρόσωπό του, άλλαζε μορφές με την ταχύτητα του φωτός... Μπορούσα να το βλέπω... Του το είπα...
Άρχισε να μιλάει...
"Δεν ήξερα ποια είσαι... Δεν ξέρω γιατί δεν σε κατάλαβα από την αρχή.... Το Πρωτόκολλο, δεν είναι αυτό που κάνω... Το Πρωτόκολλο, είσαι εσύ..."...
Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε...Φαινόταν εκνευρισμένος και δεν καταλάβαινα γιατί... Η επικοινωνία μας, είχε περάσει ξαφνικά σε άλλη διάσταση... Κυριολεκτικά... Επικοινωνούσαμε τώρα, χωρίς να μιλάμε καθόλου... Θα το έλεγε κανείς, τηλεπαθητικά... Ή θα το έλεγε "κάτι απολύτως φυσικό"... Αυτό που θα μπορούσε να συμβαίνει σε όλους και για όλους, αν θυμόμασταν ξανά το τι ακριβώς είμαστε... Για όποια απορία, η απάντηση ερχόταν - χωρίς να ακούγεται - μέσα από όσα δεν λέγαμε... Και παρακολουθώ τώρα το νου μου, με αδιανόητη αγάπη και επιείκεια, να του απευθύνεται...
"Είσαι πολύ ικανός... Πολύ δυνατός στη δουλειά σου... Γιατί όμως χρεώνεις τόσα πολλά?... Γιατί αποκλείεις ανθρώπους που σε χρειάζονται?... Δεν υπάρχει ανάγκη να είσαι υλιστής... Γνωρίζεις ήδη πως έχουν τα πράγματα... Δεν κινδυνεύεις από κάτι... Η επιβίωσή σου, δεν κινδυνεύει από τίποτα.."...
Είχε ακούσει τα λόγια μέσα στο νου του... Πετάχτηκε πάνω... Τώρα πια ήταν έξαλλος μαζί μου...
"Θα κάνω ό,τι θέλω", μου φώναξε... "Και, ναι, είμαι υλιστής..."...
Ήταν θυμωμένος όσο δεν πήγαινε... Μπορούσα να το μυρίζω... Και μπορούσα να το βλέπω... Με την πνευματική μου όραση, έβλεπα ξαφνικά να φεύγουν από το σώμα του μυριάδες κόκκινα βέλη... Από εκείνον και προς τα εμένα... Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο... Για κάθε βέλος που έπεφτε πάνω μου, το σώμα μου πονούσε τραγικά... Χτυπούσε την ενέργειά μου και το σώμα μου σφάδαζε... Τα βέλη με γέμισαν τρύπες... Κάθε χτύπημα και μία πληγή στο ενεργειακό μου σώμα, ώσπου έπεσα στο πάτωμα λαβωμένη...
Το μόνο που μπόρεσα, ήταν να σταθώ για λίγο στα χέρια μου ώστε να σηκωθεί το πρόσωπό μου από το χαλί που βρέθηκα πεσμένη... "Χρειάζομαι να γυρίσω σπίτι", είπα ψελλίζοντας και χωρίς καθόλου δύναμη...
Φύγαμε από το σπίτι του, χωρίς να συμμαζέψει το χώρο και όλα τα πράγματα που αφήσαμε πίσω μας... Ούτε καν το θυμό του...
Ευτυχώς για μένα, το λεωφορείο πέρασε αμέσως... Χρειαζόμουν επειγόντως να κοιμηθώ... Δεν φανταζόμουν κάποιον άλλον τρόπο για να γιατρευτώ ψυχικά από αυτό που είχε συμβεί... Είχα ακούσει ξανά τον όρο "ψυχικές επιθέσεις", δεν γνώριζα όμως πως πρόκειται για κάτι τόσο δυνατό και τόσο αληθινό... Τόσο χειροπιαστό κι ας μη φαίνεται... Τόσο οδυνηρά αποτελεσματικό... Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου... Ο δρόμος της επιστροφής, μου φάνηκε αιώνας...
Ξαφνικά, χτύπησε το κινητό μου... Το άκουγα να χτυπά επίμονα, μέσα από τη λήθη που βρισκόμουν... Άνοιξα την τσάντα μου με δυσκολία... Το σήκωσα... Ήταν εκείνος... Ήθελε να δει - δεν ξέρω για ποιο λόγο - πού ήμουν και τι έκανα... Ούτε θυμάμαι τι απάντησα ή αν απάντησα κάτι... Εκείνος, μιλούσε με ακατανόητα λόγια από την άλλη μεριά... Ήταν σαν η φωνή του να απομακρύνεται σταδιακά και δεν έφταιγε το σήμα... Το μόνο που μας συνέφερε και τους δύο - εκείνον από τα λόγια κι εμένα από τη λήθη - ήταν όταν ξαφνικά ακούστηκε ένας ήχος ανάμεσά μας, σαν μιά πόρτα που κλείνει δυνατά... Τον κρότο, τον ακούσαμε και οι δύο... Ήταν φανερό... Γιατί και οι δύο ξαφνικά παγώσαμε...
Στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρεται πως καμμία Συνάντηση δεν βρίσκεται στο πεδίο της τυχαιότητας... Είναι να συμβεί... Για κάποιον λόγο, πέρα από αυτόν που φαίνεται σαν συνθήκη και για την από κοινού ωρίμανση και θεραπεία... Και πως όσοι είναι να Συναντηθούν, θα Συναντηθούν... Αναπόφευκτα... Το τι θα γίνει με τη Συνάντηση, εναπόκειται στη δική μας διαχείριση...
Ο κρότος με είχε συνεφέρει... Και με είχε προσωρινά ανακουφίσει...
Κατάλαβα πως δεν θα βρισκόμασταν ξανά...
Το πεδίο μεταξύ μας, είχε γίνει απαγορευτικό...
Η πόρτα της δικής μας Συνάντησης - τουλάχιστον, για αυτή τη φορά - είχε κλείσει....
Με κρότο...

https://www.youtube.com/watch?v=_iXqCvkW1pg&ab_channel=TheHybridPro1

https://www.youtube.com/watch?v=lxmz3RcNNBE&ab_channel=OneoftheImmortals

- Το Δώρο του Ρόδου -
Πέρασα από πολλές εκπαιδεύσεις και από πολλά διαφορετικά επαγγέλματα, κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου μου εδώ.... Αν και συμμετείχα ολόψυχα σε καθένα από αυτά, δεν ταυτοποιήθηκα ποτέ και με τίποτα... Όλα αντιπροσώπευαν για μένα, διαφορετικές εκδοχές του εαυτού μου...
Και διαπιστώνω, έτσι εκ των υστέρων, πως υπάρχει κάτι κοινό που διατρέχει όλες τις εμπειρίες μου, μία αόρατη συνδετική γραμμή... Ακόμη κι αν φαινομενικά παρουσιάζονται ασύνδετες και άσχετες μεταξύ τους... Κι αυτή, είναι η αδιάλειπτη προσευχή....
Αυτό έκανε πάντα η ψυχή μου, από μόνη της... Σαν να ήξερε... Ή, μήπως πάντα γνωρίζει?...
Αυτός ο τρόπος που είναι το μέσον για την πνευματική θεραπεία - γιατί, τι άλλο υπάρχει που να χρειάζεται ίαση - ήταν που με έκανε να αντέχω και να συνεχίζω.... Κάθε ημέρα ήταν διαφορετική και κάθε ημέρα η προσευχή μου άλλαζε... Τα λόγια της... Δεν ήταν της ιδιοσυγκρασίας μου να επαναλαμβάνω μηχανιστικά πάντα τα ίδια λόγια, όπως συμβαίνει με όλες τις προσευχές που μαθαίνουμε "απ'έξω"....Θαρρείς πως κάθε φορά, πρόσταζε η ίδια η ημέρα το δικό της το Λόγο.... Γιατί, κάθε ημέρα είχε όντως το Λόγο της που γεννιόταν... Με λόγια βγαλμένα από την καρδιά μου, από μία βαθιά εσωτερική ουσία, απευθυνόμουν σε Κάτι... Πολύ αγαπημένο, πολύ δικό μου, που με καταλαβαίνει, με παρακολουθεί και προστατεύει όλες τις μέρες μου...
Δεν είχε όνομα, δεν τολμούσα να το περιορίσω έτσι... Απλά του μιλούσα... Κάθε ημέρα... Για όλα τα πράγματα... Και στα δύσκολα και στα εύκολα... Προσφέροντάς του - σαν δώρο - κι ένα ρόδο από την καρδιά μου... Και ήμουν σίγουρη και ήμουν βέβαιη από την αρχή πως, παραδίδοντας την ημέρα μου σε διαθεσιμότητα στα χέρια εκείνα, την παρέδιδα στο μόνο μέρος που μπορούσε να είναι αληθινά ασφαλής... Από την Αρχή έως την Αιωνιότητα...

https://www.youtube.com/watch?v=zxSTzSEiZ2c&ab_channel=Str3nq

- Meeting People, Meeting God -
Η διεύθυνση αυτού του χώρου καταγραφής των πνευματικών μου εμπειριών, μέσα από τον τρόπο που πάντοτε το βλέμμα μου άγγιζε τα πράγματα - χωρίς να διεκδικεί να γίνει κατανοητός ή ακόμα και αποδεκτός - βρίσκεται υπό τον τίτλο "Meeting People, Meeting God"....

Σε αυτή την τρίτη διάσταση διαμονής, αναγνωρίζουμε και νιώθουμε και κατανοούμε τα πράγματα δια της Παρουσίας ή της Ελλείψεώς τους.... Και ίσως από την Έλλειψη να μαθαίνουμε καλύτερα, γιατί από την Έλλειψη αναγνωρίζουμε την Αξία... Ό,τι είναι Παρόν, το παίρνουμε ως δεδομένο... Αξιωματικά... Και γι΄αυτό, γίνεται αδιόρατο... Παραβλέπουμε, ό,τι είναι ήδη Εδώ.... 

Αν θα μπορούσα να πω πως η ζωή μου είχε ένα Ζητούμενο, αυτό θα ήταν η Γνώση... Και η Μελέτη στην Αγάπη.... Αυτό με απασχολούσε... Και αυτό ζήτησα να Μάθω...
Η Αλήθεια αποκαλύπτεται, σε όλους όσους την αναζητούν πραγματικά.... Κι όταν αληθινά γυρεύεις την Αλήθεια, δεν μπορεί παρά να Συναντηθείς μαζί της.... Είναι αναμενόμενο... Δεν είναι μακρυά από εμάς, έτσι κι αλλιώς... 

Οι Σχέσεις μου με τους ανθρώπους, είτε με έφερναν με ευκολία πιο κοντά στο Θείο Στοιχείο που αναγνώριζα μέσα μου, είτε μου έδειχναν - μέσα από τις δυσκολίες και τις τριβές τους - όλα εκείνα τα Σημεία εντός μου που δεν ήταν ακόμη έτοιμα για να δεχθούν το Φως... Όλα καλώς καμωμένα, για να αναζητήσω ξανά και να ανακτήσω αργότερα, με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη, την Προσωπική Σχέση που ανέκαθεν ένιωθα να έχω με το Θεό... Τίποτα ποτέ δεν πάει χαμένο... Για κανέναν... 

Από το ίδιο το Πνεύμα και τους Τρόπους Του, έμαθα την Αγάπη... Όπως θα μπορούσε να είναι και ανάμεσά μας και όπως μπορεί να είναι για κάθε Στιγμή που θα αποφασίσουμε διαφορετικά, για κάθε Στιγμή που θα Θελήσουμε να το Δούμε Αλλιώς....
Κάθε ένας που θα Συναντηθεί με την Αγάπη, θα την μεταφέρει αναπόφευκτα εκεί που περισσότερο ανήκει... Εκεί που περισσότερο εκλείπει... Ανάμεσα στους Δύο...
Δεν μπορεί να υπάρχει "πνευματική αναζήτηση" κι "αγάπη για το Θείο", χωρίς την αναγνώριση του Πνεύματος - με όποιο όνομα - στο πρόσωπο του ανθρώπου που βρίσκεται κάθε στιγμή, ακριβώς απέναντί μας....
Σε κάθε μεταξύ μας Συνάντηση, εκεί κι ο Θεός...

https://www.youtube.com/watch?v=QFAfWH_CKVw&ab_channel=YaoWenLiang