- Αλλαγή Σκηνικού -
"Είμαι σε κατάσταση σοκ"...
Δεν το γνώριζα αυτό, μέχρι χθες το απόγευμα... Λίγες ημέρες είναι μόνο που έχω αλλάξει συνθήκη... Κι όμως, αυτό ήταν που άκουσα τον εαυτό μου να εξομολογείται... Έτσι όπως περπατούσα, ανάμεσα από βράχους και δέντρα, για να μυρίσω το χώμα....Κοντοστάθηκα... Δεν το γνώριζα αυτό... Δεν μπορούσα να το γνωρίζω και, ίσως, δεν επιτρεπόταν να το γνωρίζω μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία... Για να αποφύγω το να σπάσω στη διαδρομή... Χρειαζόταν πρώτα να τακτοποιήσω όλο τον όγκο των πραγμάτων που είχα για καιρό συσσωρεύσει και να διευθετήσω όλες τις εκκρεμότητες που είχα επιτρέψει να χάσκουν πάνω από το κεφάλι μου και πάνω από τη ζωή μου για περίπου δεκαπέντε χρόνια τώρα... Πόσα, αλήθεια, "πράγματα" χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά?... Αυτό χρειαζόταν, να πράξω το δικό μου μέρος για αυτή την Αλλαγή που ετοιμαζόταν, πριν να γίνει - από μόνη της, έτσι, ξαφνικά - αυτή η διαπίστωση... Ούτε και ξέρω από πού ήρθε... "Είμαι-σε κατάσταση-σοκ"...
Ευτυχώς - και είναι έτσι για όλους - όταν βρισκόμαστε σε απορία, σε μία δυσχερή ή πρωτόγνωρη κατάσταση, σε ένα νοητικό ή άλλης φύσεως αδιέξοδο, υπάρχουν πάντοτε Μηνύματα που έρχονται για να στέρξουν και να υποστηρίξουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο... Πάντοτε με τον τρόπο που θα είναι ο καταλληλότερος για τον καθένα για να ακούσει, να δει και να αντιληφθεί πως κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση, υπάρχει Βοήθεια...
Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο μου... Το "Μαθήματα Θαυμάτων"... Το κείμενο του βιβλίου, εκεί που όλως τυχαίως άνοιξε η σελίδα, έγραφε περίπου αυτό...
"Φαντάσου κάποιους φυλακισμένους, δεμένους με αλυσίδες στα πόδια, κλεισμένους στο σκοτάδι...Για καιρό... Αδύνατοι, αδύναμοι και πεινασμένοι... Όταν ξαφνικά ελευθερωθούν από αυτή τη φυλακή, είναι μάλλον απίθανο να αρχίσουν να χοροπηδάνε από εδώ και από εκεί από τη χαρά τους... Θα χρειαστούν χρόνο για να συνέλθουν... Για να κατανοήσουν τι πραγματικά έχει συμβεί... Χρειάζεται χρόνος... Και χρειάζεται σιωπή... Μπορεί να κοιτάζουν με απορία γύρω τους... Μπορεί απλά να δακρύσουν λίγο, αντικρίζοντας τον ήλιο μετά από καιρό...Χρειάζεται μία διαδικασία προσαρμογής στα νέα δεδομένα, σε αυτήν την παρούσα κατάσταση της - ξένης ακόμη για τη σάρκα - ελευθερίας..."...
Δεν υπονοώ φυσικά πως εγώ ανήκα σε αυτή την κατηγορία κυριολεκτικά... Φαινομενικά, η ζωή μου ήταν καθ΄όλα τακτοποιημένη, με παροχές που πιθανά άλλοι άνθρωποι δεν διαθέτουν ή που θα χρειάζονταν καιρό για να "αποκτήσουν"... Η αχαριστία μου, δεν φτάνει στο σημείο να με τυφλώνει...
Τίποτα από ό,τι είχα, δεν ήταν δικό μου... Ίσως, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δεν το κατανοεί αυτό... Το "δικό μου"... Καμμιά φορά, το διεκδικώ όταν ξεχνιέμαι και πιστεύω πως κάτι έχω δικό μου... Αλλά, πολύ σύντομα συνέρχομαι...
Ζούσα σε ένα σπίτι στην Κυψέλη... Πολλοί από τους αναγνώστες με είχαν επισκεφθεί εκεί και το γνωρίζουν... Ζούσα σε ένα σπίτι που προσπάθησα πολύ για να κάνω δικό μου... Δεν τα κατάφερα ποτέ... Δεν ένιωσα ποτέ πως ήταν το δικό μου σπίτι... Ίσως γιατί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το όνειρό μου ήταν μόνο η φύση... Ούτε στον εαυτό μου δεν το ομολογούσα αυτό...
Όταν οι γονείς μου μπήκαν στη διαδικασία αυτής της παροχής, ως είθισται κατά τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα να κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους, η δική μου θέση ήταν απλά η συναίνεση... Κάτι λόγια έβρισκα μόνο να ψελλίζω, για το ό,τι δεν έχω ανάγκη την οποιαδήποτε ιδιοκτησία... Δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω το γιατί είναι απαραίτητο κάποιοι άνθρωποι να μπουν σε τέτοια χρονοβόρα και ενεργοβόρα περιπέτεια, όταν οι συνθήκες της ζωής δεν είναι - ας πούμε - ευνοϊκές... Ή, οι κατάλληλες... Και μαζί με αυτό, δεν κατανόησα ποτέ τη δική μου τη θέση, για να τα λέμε όλα... Που, ενώ πίστευα πως είναι κάτι που μόνο θα "τραβάει" ενέργεια, έδωσα τη συγκατάθεσή μου σιωπηλά... Και άφηνα τα γεγονότα να παρασύρουν τη ζωή μου... Ευθύνη για ετούτο, δεν πήρα ποτέ... Και η συναίνεσή μου, ήταν συνενοχή... Και η συνενοχή μου αυτή, μου απαγόρευε να παραπονιέμαι για το παραμικρό... Ολόκληρος ο φαύλος κύκλος, ήταν δικός μου...
Είχα πάντοτε, ακόμη και χωρίς να το γνωρίζω συνειδητά, την αίσθηση της απομόνωσης... Ναι, της φυλακής, με ένα τρόπο... Και είχα μία αίσθηση πως το σπίτι προστάτευε τη ζωή μου, μέχρι να είμαι έτοιμη για να αναλάβω την ευθύνη της...
Τα πράγματα, πολλές φορές, έγιναν αφόρητα... Μη διαχειρίσιμα και μη βιώσιμα... Και κάπου ανάμεσα, μαζί με κάποιους ανθρώπους που έδιναν με τον τρόπο τους, λίγη ακόμη ζωή στη ζωή μου, έφταναν και τα Μηνύματα....
Ένα από αυτά τα Μηνύματα, είχε να κάνει με αυτή μου την αίσθηση του "εγκλεισμού"... Ήταν μία πολύ δυνατή αίσθηση πως, έτσι χρειαζόταν προς το παρόν να είναι... Μαζί με μία εικόνα, που πολύ έμοιαζε με αυτήν παρακάτω....
"Ιερή Απομόνωση"... Φυλακή και προστασία, μαζί... Σαν μία διαδικασία Εκκόλαψης, απαραίτητη... Αυτό, το δέχτηκα... Για χρόνια... Για όσο χρειαζόταν...
Χρειάζεται να είμαστε εναργείς, ξύπνιοι, ξυπνητοί για αυτό που επιλέγουμε να γίνει Κατοικία μας... Κάποιοι χώροι, λόγω κακού προσανατολισμού, λόγω του περιβάλλοντος της γης όπου βρίσκονται, λόγω των προηγούμενων κατοίκων του και για έναν σωρό άλλους λόγους, είναι δυνατόν να είναι ζημιογόνοι... Με κάθε έννοια... Το Γεωπαθητικό στρες, για παράδειγμα, είναι ένας τέτοιος λόγος... Και είναι ένας παράγοντας που μπορεί να προκαλέσει ερήμην και εν αγνοία μας, πολλές δυσκολίες και σε πολλά επίπεδα... Μπορεί, για παράδειγμα, να αντιμετωπίζει κάποιος οικονομικές δυσχέρειες παρά την όποια προσπάθεια καταβάλλει... Και - για κάποιον που "βλέπει", είναι εύκολο να το δει - να ευθύνεται για ετούτο κάτι τελείως πέρα από τις εύκολα αντιληπτές συνθήκες... Δεν είναι πως το "ψάχνω" πολύ - αν και αυτό, είναι της ιδιοσυγκρασίας μου - είναι ακριβώς έτσι...
Είναι επίσης αλήθεια πως, ό,τι κάνουμε διαποτίζεται και φέρει την ενέργεια με την οποία το κάνουμε... Αν, για παράδειγμα, κάνουμε ένα δώρο σε κάποιον, ας πούμε το πιο όμορφο φαινομενικά στολίδι... Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το διαποτίσει με κακές σκέψεις, σκέψεις ζήλιας και φθόνου, το πιο όμορφο δώρο μπορεί να γίνει "δηλητήριο" - στην κυριολεξία - για κάποιον... Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν λαμβάνουμε υπ'όψιν μας λόγω παρούσης τυφλότητας ή επειδή δεν θέλουμε να γνωρίζουμε... Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν λειτουργούν με ένα τρόπο που δύναται τελικά να υλοποιηθεί και σε φυσικό επίπεδο...
Πέρα από όλα αυτά και μαζί με όλα τούτα, το σπίτι συντρόφεψε την ψυχή μου σε ένα σωρό πνευματικές εμπειρίες που - πιθανά - δεν θα μπορούσα να δεχθώ εάν κατοικούσα μαζί με άλλους ανθρώπους εξ'αρχής... Και έγινε για καιρό, ο τόπος διαμονής και - ταυτόχρονα - εργασίας...
Όμως, ξέρεις, όταν δεν ζεις σύμφωνα με αυτό που θέλει η καρδιά σου και η ψυχή σου, αρχίζουν οι αναρωτήσεις... Η ψυχή, από μόνη της, το κάνει... Και να ξέρεις, κάποια στιγμή η ίδια η ψυχή θα σε ρωτήσει... Και θα σου ζητήσει το Λογαριασμό... Και θα σου ζητήσει, αν τολμάς, να ζήσεις με Ακεραιότητα... Χωρίς ψεύδη, ούτε καν τα κατά συνθήκη... Χωρίς φόβους και χωρίς δισταγμούς... Χωρίς δικαιολογίες προς καμμία κατεύθυνση για το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου... Για το πότε ίσως θα το κάνεις αυτό... Για το πόσο χρόνο πιστεύεις πως έχεις... Για το τι περιμένεις... Για το ποιος είναι που ζει τη ζωή σου...
Μόνο εκεί χρωστάς, μόνο στη ζωή... Και μόνο αυτό που εσύ δεν δίνεις, μόνο αυτό είναι που λείπει... Εγώ, ξέρεις, κοιμόμουν... Και με αυτό εννοώ πως, σαν άνθρωπος, ποτέ δεν θα επέλεγα να κάνω κάτι που να προσβάλλω ή να βλάψω κάποιον άλλον, κατά κανένα τρόπο... Κι έτσι, μόνο κατάπινα... Μην αναγνωρίζοντας πως, το μεγαλύτερο κακό, το έκανα στον ίδιο μου τον εαυτό, με το να μην αποφασίζω να ζήσω όπως υποδείκνυε η ψυχή μου... Και άφηνα ένα σωρό άλλοθι να γεμίζουν το χώρο... Έφτανα να νιώθω γελοία απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μου λόγω ανασφάλειας, αποφεύγοντας να αναλάβω την ευθύνη μου... Ίσως γιατί κάπου βαθιά μέσα μου γνώριζα πως αυτό, θα δημιουργούσε αναπόφευκτα κραδασμούς που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω... Το Αναπόφευκτο, φυσικά, φυγήν αδύνατον...
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήρθε τελικά για μένα μία στιγμή... Η Στιγμή...
Και ξύπνησα... Και είδα, πως χρόνος δεν υπάρχει... Και πως, για αυτό και μόνο το λόγο, δεν χρειάζεται να καθυστερούμε... Πως, αν χρειάζεσαι κάτι, Τώρα είναι απλά η πιο κατάλληλη ώρα... Κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτές τις σκέψεις... Για όλα αυτά που θα ήθελα, για όλα αυτά που θα μου άρεσε να ζήσω σε αυτή τη ζωή... Ξύπνησα...
Δεν ήταν απλό... Πρώτα για μένα, κι ας πεις πως ήμουν εγώ αυτή που χρειαζόταν να το πράξει, εγώ που τελικά ανέλαβα όλη τη διαδικασία... Δεν ήταν απλό, γιατί θα χρειαζόταν να αντικρίσω όλα τα "λάθη" μου, όλους τους συμβιβασμούς μου, όλες τις κενές συναινέσεις μου, όλα αυτά που "νόμιζα"...
Το θυμάσαι αυτό που λένε?... Πως "θέλει αρετή και τόλμη"?... Έτσι είναι κι όχι μόνο για την Ελευθερία... Και η Αλήθεια, το ίδιο απαιτεί... Αρετή και τόλμη... Ο χρόνος της Εκκόλαψής μου είχε τελειώσει για μένα... Δεν το "έκανα" εγώ, δεν ήταν ακριβώς "εγώ" που το έκανα, πώς θα μπορούσα... Είχε έρθει η ώρα μου και με τη θέλησή μου, συμμετείχα σε αυτή τη Διάλυση όλων των ψευδαισθήσεων που για χρόνια είχα πάρει αγκαλιά...
Και, ξέρεις... Αυτό είναι που λέει πάντα το μυαλό μας... "Και τώρα?...Τι?"...
"Και τι θα κάνεις?... Θα μείνεις στο δρόμο?...Θα αλλάξεις πορεία?... Θα καταστρέψεις τη ζωή σου?"...
Τίποτα από αυτά δεν με συγκίνησε... Στην κυριολεξία... Δεν με συν-κίνησε... Δεν με μετακίνησε από τη σταθερότητα της θέσης μου, ούτε στιγμή... Ούτε όταν τα σκεφτόταν το μυαλό μου, μα ούτε κι όταν τα άκουγα από τρίτους...
Θα παίξω ζάρια... Θα παίξω ζάρια, παρέα με το Θεό...
Κι ας γίνει ό,τι θέλει...
Η Φωτιά, είχε ανάψει μέσα μου για τα καλά... Απλωνόταν με ορμή στο κάθετι της μέχρι τώρα ζωής μου, αφήνοντας για παρελθόν μόνο κάποιες στάχτες...
Το έβλεπα να έρχεται... Αυτό, το μπέρδεμα της σκέψης μου, πριν καν ακόμη συμβεί το ο,τιδήποτε... Είναι σωστό, είναι λάθος?...Είναι ωφέλιμο, είναι αχρείαστο?...
Όταν τα πράγματα πάνε για να μπερδευτούν, η μόνη διέξοδος που προσωπικά βρίσκω είναι να τα αφήσω όλα από τη δική μου διαχείριση... Σαν να τα παραδίδω, για να τα κοιτάξω από μακρυά...
Οι αντιφάσεις με είχαν κάνει να νιώθω σαν μπαλάκι του πινγκ-πόνγκ...
Είχα βαρεθεί κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου... Κι αποφάσισα να αναλάβω δράση, με τον μόνο τρόπο που γνωρίζω πια στη σάρκα μου πως λειτουργεί...
Πολλές φορές έκανα σχέδια - και σχέδια επί σχεδίων - και πάντα με τις καλύτερες των προθέσεων... Όσοι με γνωρίζουν, το ξέρουν, τους το έχω πει η ίδια... Και μάλιστα, με μία αίσθηση υπερηφάνειας...Αυτό το "είμαι ευχαριστημένη, γιατί ό,τι ιδέα μου ερχόταν ποτέ στο κεφάλι, κοίταζα να την υλοποιήσω"... Μην γνωρίζοντας αληθινά πως αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να "φας" το κεφάλι σου... Και για να αντιληφθώ πολύ αργότερα πως, δεν είναι αυτός ο Τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα... Δεν είμαστε οι διαχειριστές του σύμπαντος και ούτε μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε... Όχι με την έννοια του περιορισμού, μα αν κάτι απουσιάζει από το Συμβόλαιο Ψυχής ενός ανθρώπου, απλά δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθεί, όσες καλές προθέσεις κι αν προφασίζεται... Με άλλα λόγια, ακόμη πιο αληθινά ίσως, κανένα ανθρώπινο σχέδιο δεν είναι εφαρμόσιμο εάν και εφόσον δεν είναι συντονισμένο με το Μεγάλο Σχέδιο Ζωής... Αυτός είναι και ο λόγος που είναι απαραίτητη η προσευχή, ο διαλογισμός, η άσκηση στην "ακοή" και την "όραση" του Αόρατου Περιβάλλοντος... Όλα ετούτα, δεν έχουν σκοπό να μας κάνουν "φωτισμένους δασκάλους" για λόγους προσωπικής ικανοποίησης και εγωιστικής επίδειξης ενός επιτεύγματος που δεν ανήκει σε εμάς, αλλά Ανθρώπους με σεβασμό και αναγνώριση στο Μεγαλείο και τη Φροντίδα που μας περιβάλλει... Χρειάζεται - και είναι απαραίτητο - να "φεύγουμε" από τη μέση, ώστε τα πράγματα που είναι ενδεδειγμένο να συμβούν, να μπορούν να συμβούν χωρίς εμάς για εμπόδιο... Υπάρχει - τελικά - μία Αλήθεια που χρειάζεται να αναγνωρίσουμε και να παραδεχθούμε... Κανένα από τα "δικά" μας σχέδια δεν δουλεύει... Και όχι μόνο αυτό... Θα έπρεπε να θεωρούμε εαυτόν τυχερό, αν τα πράγματα - κατά τη δική μας διαχείριση - δεν φτάσουν να γίνουν επικίνδυνα...Προσωπικά, σε αυτό το σημείο έφτασα για να καταλάβω και να παραδεχθώ τελικά πως ό,τι ήταν "προσωπική" μου επιλογή, ήταν επικινδύνως ενάντιο για τη Ζωή...
Μόνο ένα σχέδιο είναι λειτουργικό κι αυτό είναι το Σχέδιο με το κεφαλαίο "Σ"... Όταν αποφασίσουμε να αφήσουμε τη διαχείριση σε Αυτόν που τα Πάντα Ορά... Κάνοντας ένα βήμα πίσω και αφήνοντας Εκείνον να οδηγήσει το κάθετι... Ακολουθώντας αυτόν τον Δρόμο και συμμετέχοντας με το δικό μας μερίδιο στην πρακτική εφαρμογή του...
Μόνο ένα σχέδιο είναι λειτουργικό κι αυτό είναι το Σχέδιο με το κεφαλαίο "Σ"... Όταν αποφασίσουμε να αφήσουμε τη διαχείριση σε Αυτόν που τα Πάντα Ορά... Κάνοντας ένα βήμα πίσω και αφήνοντας Εκείνον να οδηγήσει το κάθετι... Ακολουθώντας αυτόν τον Δρόμο και συμμετέχοντας με το δικό μας μερίδιο στην πρακτική εφαρμογή του...
Εκείνο το πρωί, αποφάσισα να καθίσω ήσυχα στη θέση που κάθομαι συνήθως για να προσευχηθώ... Έκλεισα τα μάτια και τα λόγια βγήκαν από μόνα τους...
"Λοιπόν... Δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς τι είναι που ζητώ... Το μόνο που γνωρίζω - το μόνο που πια ξέρω στο πετσί μου - είναι πως ο τρόπος που ζω, δεν λειτουργεί... Τίποτα δεν είναι λειτουργικό, στον τρόπο που ζω και που ζούσα τα τελευταία χρόνια... Δεν λειτουργεί.... Τώρα, το βλέπω τόσο καθαρά, που σχεδόν δεν το αντέχω... Λοιπόν... Χρειάζομαι μία αλλαγή... Όχι όμως αυτή που εγώ θα κατευθύνω ή αυτή που εγώ "θέλω"... Γιατί δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θέλω ή τι είναι χρήσιμο... Ό,τι ήταν που "εγώ ήθελα", δημιούργησε όλο αυτό το χάος... Τον αβίωτο βίο... Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είναι να συμβεί... Για αυτό το λόγο, αφήνω τα πάντα στα χέρια Σου... Το μόνο που θα μπορούσα να ζητήσω για όποια αλλαγή είναι να έρθει, είναι το να μην είναι για μένα ή μόνο για μένα, αλλά για το Ανώτερο Καλό όλων των εμπλεκομένων πλευρών"...
Με ένα τρόπο και με άλλα λόγια, ήταν σαν να λέω...
"Αρκετά με μένα... Ό,τι ονειρεύτηκα, έγινε εφιάλτης... Τώρα, είμαι έτοιμη... Θα κάνω ένα βήμα πίσω, χρειάζομαι να δω τι είναι που Εσύ Ονειρεύεσαι για μένα... "...
Με ένα τρόπο και με άλλα λόγια, ήταν σαν να λέω...
"Αρκετά με μένα... Ό,τι ονειρεύτηκα, έγινε εφιάλτης... Τώρα, είμαι έτοιμη... Θα κάνω ένα βήμα πίσω, χρειάζομαι να δω τι είναι που Εσύ Ονειρεύεσαι για μένα... "...
Και είναι σίγουρο - χωρίς να μπορώ να το αποδείξω "επιστημονικά" - πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υλοποιηθεί μία Πραγματικότητα Κοινής Ωφελείας...
Ήταν - ίσως - η πρώτη φορά που δεν ζητούσα κάτι "για μένα" αποκλειστικά... Για το "δικό μου" συμφέρον ή τη "δική μου" διευκόλυνση, με ό,τι προβλήματα κι αν έφερναν μαζί τους όλα ετούτα, εδώ που τα λέμε.... Και - ίσως - ακριβώς για αυτό, όλα τα πράγματα άρχισαν να ξεκλειδώνουν με ευκολία, το ένα μετά το άλλο - μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια μου που μόνο παρακολουθούσαν - με ένα θαυμαστό και αλλιώτικο τρόπο...
"Τι θα κάνεις?... Τώρα, που τα πράγματα βαίνουν προς την ολοκλήρωση των διαδικασιών... Τι σκέφτεσαι να κάνεις?... Πού θα πας?... Ξέρεις πού θα πας?..."
"Όχι...Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τίποτα... Δεν θα κανονίσω τίποτα... Δεν θα κάνω κανένα σχέδιο... Όχι εγώ... Θα αφεθώ με πίστη στη Ζωή... Εκείνη, ξέρει..."...
Αυτή ήταν η στιχομυθία που μοιραστήκαμε με ένα πολύ αγαπημένο φίλο, που βοηθούσε στη διαδικασία...
"Δεν γνωρίζω... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τίποτα..."...
Καταλάβαινα βαθιά μέσα μου πως ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα και το εννοούσα... Πόσο συχνά επιτρέπουμε στους εαυτούς μας ως "ενήλικες" να το εκστομίζουμε αυτό?... Σχεδόν πρόκειται για κάτι που δεν επιτρέπεται, σχεδόν είναι κάτι απαγορευμένο... Σαν ενήλικας, χρειάζεται να έχεις ένα σχέδιο, ένα πλάνο ζωής... Λες και μπορείς να προβλέψεις το μέλλον... Λες και το να έχεις ένα πλάνο, σε καθιστά λίγο περισσότερο ενήλικα, έναν άνθρωπο που γνωρίζει πού πάει, λες και από αυτό εξαρτάται το μέγεθος της σοβαρότητάς σου... Και καταλάβαινα για μένα πως, τα σχέδια που πάντα έκανα ήταν μόνο για να νιώθω ένα είδος ασφάλειας... Ότι με έναν τρόπο, γνωρίζω πού πάω και έχω τα πράγματα υπό τον έλεγχό μου... Και καταλάβαινα πως αυτός είναι ο πιο δειλός τρόπος για να ζει κανείς... Δεν υπάρχει ίχνος ελευθερίας στην ασφάλεια... Η ίδια η Ζωή δεν έχει καμμία σχέση με την όποια ασφάλεια... Κι εγώ, μόλις είχα διαλέξει για τον εαυτό μου την πλήρη, απόλυτη και καθ' ολοκληρία Ελευθερία...
Το μέλλον, δεν μπορεί να προβλεφθεί... Δεν είναι αυτή η "δουλειά" μας... Και η Πίστη στη Ζωή, δεν σημαίνει "πηγαίνω στα τυφλά"... Σημαίνει "περπατάω, βήμα το βήμα, στιγμή τη στιγμή, με Όραμα"... Και καταλάβαινα πως, αν όντως ήθελα "τα πράγματα αλλιώς" αυτή τη φορά, θα χρειαζόταν - για αλλαγή - να μη γνωρίζω τίποτα...
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του φίλου μου, συνέχισα λέγοντας...
"Άκου... Αυτή είναι η ευκαιρία μου... Να πέσω μέσα στα Νερά της Ζωής και να δω... Μπορώ να κολυμπήσω?...Εως πού?... Ξέρεις, αν δεν εκπαιδευτώ εγώ η ίδια στην Ολοκληρωτική Πίστη, πώς θα μπορέσω να μιλήσω για κάτι τέτοιο?..."...
"Όχι...Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τίποτα... Δεν θα κανονίσω τίποτα... Δεν θα κάνω κανένα σχέδιο... Όχι εγώ... Θα αφεθώ με πίστη στη Ζωή... Εκείνη, ξέρει..."...
Αυτή ήταν η στιχομυθία που μοιραστήκαμε με ένα πολύ αγαπημένο φίλο, που βοηθούσε στη διαδικασία...
"Δεν γνωρίζω... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τίποτα..."...
Καταλάβαινα βαθιά μέσα μου πως ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα και το εννοούσα... Πόσο συχνά επιτρέπουμε στους εαυτούς μας ως "ενήλικες" να το εκστομίζουμε αυτό?... Σχεδόν πρόκειται για κάτι που δεν επιτρέπεται, σχεδόν είναι κάτι απαγορευμένο... Σαν ενήλικας, χρειάζεται να έχεις ένα σχέδιο, ένα πλάνο ζωής... Λες και μπορείς να προβλέψεις το μέλλον... Λες και το να έχεις ένα πλάνο, σε καθιστά λίγο περισσότερο ενήλικα, έναν άνθρωπο που γνωρίζει πού πάει, λες και από αυτό εξαρτάται το μέγεθος της σοβαρότητάς σου... Και καταλάβαινα για μένα πως, τα σχέδια που πάντα έκανα ήταν μόνο για να νιώθω ένα είδος ασφάλειας... Ότι με έναν τρόπο, γνωρίζω πού πάω και έχω τα πράγματα υπό τον έλεγχό μου... Και καταλάβαινα πως αυτός είναι ο πιο δειλός τρόπος για να ζει κανείς... Δεν υπάρχει ίχνος ελευθερίας στην ασφάλεια... Η ίδια η Ζωή δεν έχει καμμία σχέση με την όποια ασφάλεια... Κι εγώ, μόλις είχα διαλέξει για τον εαυτό μου την πλήρη, απόλυτη και καθ' ολοκληρία Ελευθερία...
Το μέλλον, δεν μπορεί να προβλεφθεί... Δεν είναι αυτή η "δουλειά" μας... Και η Πίστη στη Ζωή, δεν σημαίνει "πηγαίνω στα τυφλά"... Σημαίνει "περπατάω, βήμα το βήμα, στιγμή τη στιγμή, με Όραμα"... Και καταλάβαινα πως, αν όντως ήθελα "τα πράγματα αλλιώς" αυτή τη φορά, θα χρειαζόταν - για αλλαγή - να μη γνωρίζω τίποτα...
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια του φίλου μου, συνέχισα λέγοντας...
"Άκου... Αυτή είναι η ευκαιρία μου... Να πέσω μέσα στα Νερά της Ζωής και να δω... Μπορώ να κολυμπήσω?...Εως πού?... Ξέρεις, αν δεν εκπαιδευτώ εγώ η ίδια στην Ολοκληρωτική Πίστη, πώς θα μπορέσω να μιλήσω για κάτι τέτοιο?..."...
Μία πρωτόγνωρη δύναμη έβγαινε από μέσα μου, ένα πρωτόγονο κουράγιο... Και έστεκα μπροστά σε αυτό το Θαύμα που από μόνη της είναι η Ζωή, με Δέος... Με Σεβασμό... Με Ευλάβεια θρησκευτική για τη δύναμή της να αντιστέκεται, να αντέχει και να συνεχίζει...
"Είμαι-σε κατάσταση-σοκ"...
Πώς το ξέρω?... Περπατώ και τα βήματά μου είναι αργά... Είναι μουδιασμένα... Σαν να δοκιμάζω να περπατήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου... Και όλες οι αισθήσεις μου, η όραση, η γεύση, η οσμή, κι αυτές μουδιασμένες είναι... Κι αυτές, σαν να λειτουργούν λίγο αλλιώτικα από πριν... Γυρεύουν να βρουν τον εαυτό τους, μέσα σε αυτή την Αλλαγή του Σκηνικού...
Και, αλήθεια, τώρα που γράφω αυτά, τώρα κι εγώ καταλαβαίνω... Γιατί, η Αλλαγή Σκηνικού δεν είναι για τις εξωτερικές συνθήκες... Όχι, καθόλου... Αυτό, δεν έχει ποτέ καμμία σημασία... Η Αλλαγή του Σκηνικού, έχει συμβεί μέσα μου... Το Εσωτερικό Σκηνικό είναι που έχει αλλάξει... Επαναπροσδιορίζεται με ένα τρόπο, ο Τρόπος που υπάρχω...
Μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος... Ή, περισσότερος χρόνος... Ή, και καθόλου χρόνος...
Νιώθω σαν μόλις να έχω βγει από το αυγό μου και, προς το παρόν, δοκιμάζω τα πατήματά μου στη γη... Μέχρι να συνέλθουν και τα φτερά μου... Μέχρι να δοκιμάσω να τα ανοίξω...
Προς το παρόν, "σε κατάσταση-σοκ"...
Φροντίζοντας με πολύ κόπο για τις βασικές μου ανάγκες, βρέθηκα μέσα στο τοπικό παντοπωλείο... Οι πρώτες νότες του τραγουδιού, με πέτυχαν στην είσοδο... Δεν είχα ξανακούσει με αυτόν τον τρόπο το τραγούδι... Ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά... Και χαμογέλασα από την καρδιά μου, ακούγοντας το ρεφραίν από τα μεγάφωνα του καταστήματος...
"Γέλα, πουλί μου, γέλα, είναι η Ζωή μία τρέλα"...
Είναι...
Έτσι δεν είναι?...
Πώς το ξέρω?... Περπατώ και τα βήματά μου είναι αργά... Είναι μουδιασμένα... Σαν να δοκιμάζω να περπατήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου... Και όλες οι αισθήσεις μου, η όραση, η γεύση, η οσμή, κι αυτές μουδιασμένες είναι... Κι αυτές, σαν να λειτουργούν λίγο αλλιώτικα από πριν... Γυρεύουν να βρουν τον εαυτό τους, μέσα σε αυτή την Αλλαγή του Σκηνικού...
Και, αλήθεια, τώρα που γράφω αυτά, τώρα κι εγώ καταλαβαίνω... Γιατί, η Αλλαγή Σκηνικού δεν είναι για τις εξωτερικές συνθήκες... Όχι, καθόλου... Αυτό, δεν έχει ποτέ καμμία σημασία... Η Αλλαγή του Σκηνικού, έχει συμβεί μέσα μου... Το Εσωτερικό Σκηνικό είναι που έχει αλλάξει... Επαναπροσδιορίζεται με ένα τρόπο, ο Τρόπος που υπάρχω...
Μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος... Ή, περισσότερος χρόνος... Ή, και καθόλου χρόνος...
Νιώθω σαν μόλις να έχω βγει από το αυγό μου και, προς το παρόν, δοκιμάζω τα πατήματά μου στη γη... Μέχρι να συνέλθουν και τα φτερά μου... Μέχρι να δοκιμάσω να τα ανοίξω...
Προς το παρόν, "σε κατάσταση-σοκ"...
Φροντίζοντας με πολύ κόπο για τις βασικές μου ανάγκες, βρέθηκα μέσα στο τοπικό παντοπωλείο... Οι πρώτες νότες του τραγουδιού, με πέτυχαν στην είσοδο... Δεν είχα ξανακούσει με αυτόν τον τρόπο το τραγούδι... Ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά... Και χαμογέλασα από την καρδιά μου, ακούγοντας το ρεφραίν από τα μεγάφωνα του καταστήματος...
"Γέλα, πουλί μου, γέλα, είναι η Ζωή μία τρέλα"...
Είναι...
Έτσι δεν είναι?...
