- Χωρίς Λόγια -

Είναι τώρα κάποιος καιρός που αποφάσισα να αλλάξω... Λίγος καιρός, σε σχέση με τα χρόνια που κατοικώ στην ίδια πολυκατοικία και στην ίδια γειτονιά... Είπα "ποτέ δεν είναι αργά"...
Έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως είμαι απλά "περαστική", δεν είχα ποτέ στο νου μου να δημιουργήσω "δεσμούς" με τους ανθρώπους που καθημερινά Συναντώ... Περνούσαμε ο ένας δίπλα από τον άλλο, ή με το κεφάλι σκυμμένο σαν να είχαμε να κρύψουμε κάτι, ή με κάτι μασημένα και άναρθρα λόγια που μόνο έμοιαζαν με χαιρετισμό... Σαν να είμασταν κάτι άλλο και όχι άνθρωποι... 

Αποφάσισα λοιπόν, έτσι ξαφνικά ένα πρωί, να αλλάξω τον τρόπο μου... Και αντί αυτού του τυπικού και φορές άβολου "καλημέρα" μέσα στο ασανσέρ, να μιλάω στους άλλους από την καρδιά μου - δηλαδή, να μιλάω πραγματικά - όπου με παίρνει κι όπου βλέπω πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος.... 

"Τι κάνετε?"..."Πώς πήγε η μέρα σας?..." "Θα σας κρατήσω εγώ την πόρτα, τα χέρια σας είναι γεμάτα από τα ψώνια"... Ανοιχτή, έτοιμη να ακούσω τι θα μου έλεγαν... 

Κοίταζα να έχω στο πρόσωπο, ένα αυθόρμητο χαμόγελο για το καλωσόρισμα... Το άλλο, το τυπικό, διαπίστωνα πως με κούραζε... Σχεδόν πονούσε το πρόσωπό μου όταν το φορούσα... Αυτός, ήταν ένας από τους λόγους που είπα να το αλλάξω... Το έκανα για μένα...

Σιγά-σιγά, οι άνθρωποι ανοίγονταν... Στην αρχή φαινόταν πως δεν ήταν εύκολο, γιατί ήταν ασυνήθιστο... Όταν όμως άρχιζαν να καταλαβαίνουν πως οι ερωτήσεις μου ήταν αληθινές, δηλαδή περίμεναν την απάντησή τους, άρχιζαν να ανοίγονται και να μαλακώνουν... Σαν να μην είχαν συνηθίσει να ρωτάει κάποιος για εκείνους και τη ζωή τους... Σιγά-σιγά, άρχισα να μαθαίνω πράγματα... Για τους περισσότερους από τους ανθρώπους του κτιρίου όπου διαμένω... Μου τα έλεγαν... Τα μοιράζονταν... Παρατηρούσα πως, σιγά-σιγά κι εκείνοι εγκατέλειπαν στο παρελθόν το τυπικό τους χαμόγελο... Ίσως και για εκείνους, το ψεύτικο και αναγκαστικό χαμόγελο να πονούσε... 

Αποφάσισα να επεκταθώ και στους γύρω... Σε όλους με τους οποίους θα είχα "οπτική επαφή"... Γιατί να το αφήσουμε να πάει χαμένο?...

Στην απέναντι πολυκατοικία, στο ίδιο ύψος με το δικό μου διαμέρισμα, διαμένει ένας γλυκύτατος στην όψη άντρας... Έχει κι αυτός ένα σκύλο, όπως κι εγώ... Το πρώτο μας κοινό στοιχείο, ήταν προφανές... 

Όταν κάποια στιγμή τον είδα που είχε βγει στη βεράντα του, αποφάσισα να τον χαιρετήσω... 

"Καλημέρα... Όλα καλά?"... 

Μόνο μου έγνεψε με το κεφάλι... Η φωνή του, δεν ακούστηκε... Μόνο χαμογέλασε... 

Την επόμενη μέρα, το ίδιο... Και την ημέρα μετά από εκείνη, το ίδιο... Μία κίνηση του κεφαλιού κι ένα χαμόγελο...

Συναντηθήκαμε και στο δρόμο, βγάζοντας βόλτα τους τετράποδους φίλους μας... Στα εξ απεναντίας πεζοδρόμια...

"Καλημέρα...'Ολα καλά?"... Του ξαναείπα... Για να δεχθώ πάλι, το ίδιο χαμόγελο και την ίδια κίνηση του κεφαλιού... Χωρίς λόγια... 

"Μα καλά", σκέφτηκα κάποια στιγμή, "είναι δυνατόν να μη βγάζει λέξη?... Τόσο δύσκολο του είναι πια?... Τι αντικοινωνικός άνθρωπος είναι αυτός?"...

Άκου τώρα, πως το μυαλό πάει διαρκώς να φτιάξει ιστορίες αντιπαλότητας... Για ποιο λόγο να μη μου μιλάει, εμένα, που τώρα κάνω αυτήν την προσπάθεια σύνδεσης με τον έξω κόσμο... 

Λες και έπρεπε να ανταποκριθούν όλοι, στο ρόλο που εγώ είχα απαιτήσει για εκείνους...
Τι να πεις... 

Κάποια στιγμή, ο δικός μου τετράποδος φιλαράκος είχε ένα ατύχημα... Έτσι, με δεμένο το πίσω πόδι πηγαίναμε τη βόλτα μας για αρκετό καιρό... Με πιο αργούς ρυθμούς και πολύ υπομονή... 

Ώσπου Συναντηθήκαμε ξανά, στα εξ απεναντίας πεζοδρόμια, με τον άνθρωπο της απέναντι πολυκατοικίας...  Βλέποντάς τον, του απευθύνω τον ίδιο χαιρετισμό... 

"Καλησπέρα... Όλα καλά?"... Μας κοίταξε από μακρυά... Το ίδιο χαμόγελο και η ίδια κίνηση του κεφαλιού... Πήγα να προσπεράσω... Η περίπτωσή του ήταν ανίατη... Δεν θα μιλούσαμε ποτέ... 

Αυτή τη φορά όμως, η αγάπη του και το ενδιαφέρον του για τα ζωντανά, τον έφερε στο δικό μου πεζοδρόμιο... 

Σταμάτησα και τον κοίταξα με απορία, περιμένοντας... Στάθηκε μπροστά μας, σαν για να ρωτήσει με αγωνία τι έπαθε το σκυλάκι μου... Για να διαπιστώσω προς μεγάλη μου έκπληξη πως, ο μόνος τρόπος που είχε για να το κάνει αυτό, ήταν κάτι άναρθρες κραυγές και κάτι σπασμωδικές κινήσεις των χεριών και του προσώπου του...Το βλέμμα μου είχε μετακινηθεί, από τις σκέψεις μου στα χέρια του...

Οι σπασμωδικές κινήσεις που έβλεπα, ήταν η νοηματική γλώσσα... Ήταν κωφάλαλος...

Κατάλαβα όλες τις ερωτήσεις του, από την ένταση και την προσπάθεια που έκανε για να γίνει κατανοητός... Όπως μπορούσα εκείνη την ώρα, ανταποκρίθηκα κι εγώ με κινήσεις των χεριών... Ένιωσα αναλφάβητη...

Αυτή η πρώτη μας ουσιαστική συνδιαλλαγή, έληξε όπως πάντα ξεκινούσε... Με ένα χαμόγελο και μία κίνηση του κεφαλιού... Αυτή τη φορά κι από τους δύο μας... Μιά παράξενη, πρωτόγνωρη αίσθηση σεβασμού προς το πρόσωπό του, μόλις είχε βρει τη θέση της μέσα μου...

Αυτή η φορά, δεν ήταν όπως είχα συνηθίσει... Να προσκαλώ, δηλαδή, τους ανθρώπους στο δικό μου περιβάλλον, κάνοντας τις ερωτήσεις μου... Αυτή τη φορά, με είχε προσκαλέσει εκείνος, στο δικό του... Για να συνεννοηθούμε, χρειαζόταν να πάω εγώ προς τη δική του κατεύθυνση... Για να "μιλήσουμε", χρειαζόταν να μάθω να μιλάω "χωρίς λόγια"...

Με το που έκανε ένα βήμα για να συνεχίσει το δρόμο του, κατέβασα το κεφάλι... Αισθανόμουν ντροπή και ένιωθα πως είχα κοκκινίσει ολόκληρη, όχι μόνο στο πρόσωπο... Είχα προλάβει να κρίνω τη συμπεριφορά του, χωρίς να γνωρίζω... Και η ερώτηση που είχα αναρωτηθεί για το δικό του χαρακτήρα, γύρισε επάνω μου... "Τι άνθρωπος είμαι?"...

Από τις ανατροπές μαθαίνουμε όλοι και έτσι μαθαίνω κι εγώ... 

Σε όλη την απογευματινή βόλτα και μέχρι να επιστρέψω σπίτι, σκεφτόμουν... Πως ο άνθρωπος αυτός, μου είχε μόλις δώσει ένα μεγάλο μάθημα... Αυτό που λέει πως "πάντα συμπεραίνουμε για τον άλλο"...Πως "κρίνουμε εξ΄ιδίων"... Πως βγάζουμε κάτι ανεδαφικά, a priori συμπεράσματα για τον καθένα - ειδικά όταν εκείνοι δεν ανταποκρίνονται ικανά, στο ρόλο που τους έχουμε φορέσει και σε ό,τι περιμένουμε από εκείνους - χωρίς να γνωρίζουμε την αλήθεια του καθενός... Κρατώντας αποστάσεις αποξενωτικής ασφαλείας, εκ του αποτελέσματος... Πώς μπορείς να γνωρίζεις πού βρίσκεται και τι περνάει ο καθένας, εκείνη τη στιγμή που τον συναντάς και κάθε στιγμή?... Μπορείς να γνωρίζεις από τα λόγια?...

Εκείνη την ώρα, μου φάνηκε πως θα ήταν πιο ανθρώπινα λογικό και πιο ακριβές, πιο ειλικρινές από μέρους μου, να έχω συμπεράνει - ακόμη και πριν από κάθε Συνάντησή μου με κάποιον - πως κάνει το καλύτερο που μπορεί, όπως κι εγώ... Πως παλεύει για τη ζωή του και την οικογένειά του, όπως κι εγώ... Πως αντιμετωπίζει κι εκείνος τις δυσκολίες του κόσμου, πως κι εκείνος πάσχει, κουράζεται και κάνει λάθη, όπως κι εγώ...

Πως είναι Αθώος, όπως κι εγώ...
Αυτή είναι η ουσία... Η Ουσία μας... Κι ας μη φαίνεται πάντοτε  να είναι είναι έτσι...

Πόσα κοινά έχουμε, τελικά...

Στο ξεκίνημα του ανοίγματός μου στον έξω κόσμο, είχα ζητήσει έναν άλλο τρόπο από τον συνηθισμένο μου... Και τώρα, μου φανερωνόταν...

Έκτοτε, είμαι πιο προσεκτική... Αποφεύγω να βγάζω συμπεράσματα για όποιον Συναντώ... Τώρα, είχα κι εγώ με τη σειρά μου μαλακώσει και είχα κι εγώ ανοίξει με έναν αλλιώτικο τρόπο... 

Όλα τα λόγια, έξω στον κόσμο και μέσα στο κεφάλι μου, ήταν πηγή παρεξηγήσεων... 

Κι έτσι...Σε Συναντώ...

Και σε χαιρετίζω από την καρδιά μου...
Με ένα χαμόγελο και μία κίνηση του κεφαλιού...
Τώρα, γνωρίζω... Τώρα, σε βλέπω...
Αυτό σου λέω...

Έτσι...
Χωρίς Λόγια...

https://www.youtube.com/watch?v=UrIiLvg58SY

- Ένας Άλλος Τρόπος - 

Τις τελευταίες μέρες, επισκέπτομαι συχνά ένα νοσοκομείο για την περίπτωση ενός προσφιλούς προσώπου... Είχα καιρό να το κάνω, είχε καιρό να μου συμβεί... Στο δρόμο για την πρώτη μέρα της επίσκεψής μου, θυμήθηκα μία συμβουλή που, κάπου, κάποτε, είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο... Η συμβουλή έλεγε πως είναι καλό ο άνθρωπος να επισκέπτεται συχνά - ακόμη και χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή για κάποιο δικό του πρόσωπο - ένα νοσοκομείο ή ένα νεκροταφείο... Για να θυμάται και να μην ξεχνάει, πως όλο αυτό που ζούμε εδώ, δεν είναι παρά μία προσωρινή διαδρομή... Προσωρινή, όπως όλα τα Πράγματα αυτού του κόσμου... Προσωρινή και χωρίς ιδιαίτερη σημασία, παρά μόνο για ό,τι αποφασίζει ο καθένας από εμάς να κάνει με αυτή τη διαδρομή... Για να θυμάται πως, είμαστε όλοι περαστικοί από εδώ και έτσι - όπως μοιραζόμαστε το Παροδικό - η Αγάπη και η Συμπόνοια, να μας είναι πιο εύκολη... Η ουσία φυσικά της συμβουλής αυτής, δεν ήταν για να τρομάξει τον κόσμο ή για να τον προκαλέσει να επισκέπτεται χώρους που απευχόμαστε - για κάποιο παρανοϊκό λόγο - να επισκεφθούμε, αλλά για να προσφέρει μυστικά το δώρο μίας συνειδητοποίησης και τον τρόπο που αυτή θα μπορούσε να αλλάξει το βλέμμα και τη συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου στα πράγματα και την καθημερινότητά του...

Στις πρόσφατες αυτές επισκέψεις μου, λοιπόν, παρατήρησα κάτι θαυμαστό... Ο χώρος του νοσοκομείου, είχε μία αργή, μία πυκνή ατμόσφαιρα... Μία ησυχία... Αποφάσισα να περάσω έξω από τα δωμάτια και να κοιτάξω... Διακριτικά... Σαν να είχα μία ευκαιρία για μελέτη... Οι άνθρωποι που βρίσκονταν στο χώρο του νοσοκομείου για κάποιο τους θέμα, κάθως παρέμεναν ακίνητοι στα κρεββάτια της θεραπείας τους, είχαν μία - σχεδόν αγιασμένη - ηρεμία... Μία γαλήνη, που δεν την συναντάς εύκολα στον "έξω κόσμο"... Φαντάστηκα τον καθένα από αυτούς, να έχουν τις οικογένειές τους, τις δουλειές τους, τα οικονομικά τους, τα τρεξίματα ή τους καυγάδες, τις διαφορές τους με άλλους ανθρώπους και ό,τι άλλο μπορεί να περιέχει για τον καθένα, αυτό που λέγεται "ανθρώπινη εμπειρία"... Κι όμως, τώρα, ήταν αλλιώς... Τώρα, ήταν ο καθένας συγκεντρωμένος στο δικό του... Κάτι μέσα τους είχε αφεθεί... Κάτι μέσα τους, είχε εγκαταλήψει τις εγκόσμιες προσπάθειες... Κάτι μέσα τους είχε παραδοθεί... Σε ό,τι θα μπορούσε να τους επιστρέψει στην αρχική τους κατάσταση... Σε κάποιο γιατρό της εμπιστοσύνης τους ή στο Θεό τον ίδιο... Ο άνθρωπος, τον θυμάται τον Θεό σε τέτοιες περιπτώσεις... Τα πρόσωπά τους, είχαν μία παιδική γλυκύτητα που είναι κάτι άλλο από το προσωπείο του ενήλικα, που πασχίζει, που διεκδικεί, που ζητάει, που βρυχάται για τη ζωή του... 

Ηρεμία... Γαλήνη... Παράδοση... Τι άλλο θα μπορούσαν?...

Και από την άλλη, οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του ασθενούς, επιδείκνυαν με το χαμόγελό τους, μία δύναμη...Ήταν κι εκείνοι ήσυχοι με έναν τρόπο, κάνοντας το καλύτερο που μπορούσαν... Προσφέροντας στον άνθρωπό τους, υπομονετικά... Η ίδια αυτή συνθήκη που μοιράζονταν τώρα, τους καλούσε για αυτό... 

Χαμογέλασα... Σκέφτηκα πως, τελικά μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο να φτιάξουμε τον Παράδεισο στη Γη... Γιατί, τι άλλο από Παράδεισος ήταν εκείνη την ώρα, αυτό που έβλεπα... Μία σιωπηλή συμφωνία για συμπόρευση, χέρι με χέρι... "Είμαι εδώ για σένα"...

Τι άλλο εκτός από αυτό, υπάρχει?....

https://www.youtube.com/watch?v=lB6a-iD6ZOY&ab_channel=StingVEVO&ab_channel=StingVEVO

Το ίδιο συνέβαινε και με τον δικό μας άνθρωπο... Μάλιστα, έφτασε ο ίδιος στο σημείο να μιλήσει για αυτό... Τόσο έντονο ήταν, τόσο προφανές και τόσο διαφορετικό από το συνηθισμένο του τρόπο... 

"Κάτι τέτοιες στιγμές, κάτι τέτοιες φορές, ξεχνάς λίγο την τρέλα που σε δέρνει εκεί έξω..."... 

Και δεν εννοούσε την τρέλα των πρακτικών πραγμάτων, αλλά αυτήν που κουβαλάμε μέσα μας... 

Συμφώνησαν όλοι, κουνώντας το κεφάλι τους καταφατικά... Επιβεβαιώνοντας την αλήθεια... 

Λες, τελικά, να γνωρίζουμε όλοι από τι πάσχουμε?...

Σε ένα επόμενο επισκεπτήριο, μπήκε στο δωμάτιο ένας φίλος... Είχα καιρό να τον δω... Η πρώτη μου σκέψη ήταν, πως είναι τόσο όμορφο να δηλώνει κάποιος με την παρουσία του, τη συμπαράστασή του για ό,τι είναι που συμβαίνει... Δεν πρόλαβα καν να τελειώσω τη σκέψη μέσα στο μυαλό μου... 

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο... Με τα γλυκά του στο χέρι, μας άρπαξε όλους με βία να μας χαιρετήσει... Η ορμή του ήταν ίδια με άνεμο πολλών μποφόρ, ξαφνικά, μέσα στο δωμάτιο... Οι ασθενείς στο δωμάτιο αναστατώθηκαν, το ίδιο κι εγώ... Άρχισε να μιλάει δυνατά για τον εαυτό του και ό,τι του συμβαίνει αυτόν τον καιρό, κάνοντας σε τακτά διαστήματα προκλητικές ερωτήσεις, για να δει αν όλοι οι παρεβρισκόμενοι "πάσχουν" το ίδιο πολύ, όπως κι εκείνος αυτόν τον καιρό... Το βλέμμα του ήταν έντονο και αδιάκριτο, προς πάσα κατεύθυνση... Ήταν αρκετό, για να βγω εκτός εαυτού... 

Αυτό είναι αλήθεια για μένα... Κάποια πράγματα, μου είναι πλέον αφόρητα... Αν δεν περιέχουν την αναγνώριση της Στιγμής, της Ηθικής και του Μέτρου, αδιανόητα... Ο τρόπος που πλέον βλέπω τα πράγματα, είχε κρίνει ήδη τη συμπεριφορά του φίλου, ως "ανάρμοστη" για το περιβάλλον που ο ίδιος είχε επιλέξει να βρεθεί... Θύμωσα, γιατί ένιωθα πως εκεί ήταν το βασίλειο της ηρεμίας και της γαλήνης για τους ανθρώπους που περιθάλπτονται και όχι δημόσιο ψυχιατρείο για τις πληγές των επισκεπτών... Η εντύπωσή μου, δριμεία... Το αναγνωρίζω... Μου ήταν αβάσταχτο... 

Ευτυχώς, αυτή η ανυπόφορη συνθήκη άλλαξε γρήγορα... Κάποιοι άλλοι επισκέπτες ήρθαν και ο φίλος χρειαζόταν αναγκαστικά να αποχωρήσει... Έτσι χρειαζόταν να γίνει, φαίνεται... 

Γύρισα σπίτι... Βάλθηκα να αναρωτιέμαι, το γιατί ενοχλήθηκα τόσο πολύ... Οι αναρωτήσεις μου με οδήγησαν στο να "δω" την εικόνα ως παρατηρητής... Είχα νιώσει πως υπήρχε κάτι για μένα, σε όλο αυτό που είχε συμβεί και με τον τρόπο που είχε συμβεί... Αν υπήρχε κάτι που θα χρειαζόταν διόρθωση μέσα μου, χρειαζόμουν να το δω... 

Κατάλαβα λοιπόν πως, το ό,τι βρέθηκα εκτός εαυτού - δηλαδή, εκτός εσωτερικού κέντρου - είχε αυτόματα μειώσει το δείκτη νοημοσύνης μου... Ο φίλος μιλούσε για τα δικά του κι εγώ, στην προσπάθεια να επαναφέρω το περιβάλλον στην αρχική του γαλήνη, κάθε άλλο παρά αυτό έκανα... Η δονητική μου κατάσταση είχε χαμηλώσει τόσο, ώστε ήμουν στο σημείο να συνδιαλέγομαι μαζί του στο επίπεδο της απόγνωσης, όπου εκείνος βρισκόταν... Δεν είχα μπορέσει να κρατήσω την ενέργειά μου έτσι, ώστε ακόμη και χωρίς λέξεις, να μπορέσει κι εκείνος να δει και να κατανοήσει το πού βρίσκεται και το τι προαπαιτούν οι συνθήκες για τη δική του συμβατότητα με το περιβάλλον... Εκείνος έμεινε στις πληγές του κι εγώ εκτός εαυτού... Εκείνος, είχε "ξεχάσει" κι εγώ έπεσα στον ίδιο λάκκο της Λήθης, μαζί του...Και οι δύο, σε ύπνωση... Κερδισμένος, κανείς... Ήταν ενδιαφέρον...

Κατανόησα όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό... 

Αυτό που απουσίαζε από την αρχή, αυτό στο οποίο ο φίλος υπολειπόταν άμα τη εμφανίσει,  ήταν ο Λόγος... Ο Λόγος προσδιορίζει τις κινήσεις και την ύπαρξή μας και όχι το αντίθετο... 

Κάθε φορά, όπου βρίσκεσαι και σε ό,τι επιλέγεις... Ποιος είμαι και για ποιο Λόγο είμαι εδώ?... Για κάθε τοπογραφική περιγραφή... Αυτές είναι οι δύο Σωστές Ερωτήσεις που χρειαζόμαστε... Μόνο αυτές τις δυό... Δεν θα χρειαστεί να μεριμνήσεις για ο,τιδήποτε άλλο... Αυτές θα σε καθαρίσουν από όλο το παρελθόν κι από όλο το μέλλον που κουβαλάς...
"Ποιος είμαι" και "Για ποιο Λόγο είμαι εδώ"...

Κι ο Λόγος για να επισκεφθείς κάποιον σε έναν τέτοιο χώρο, δεν μπορεί να είναι ο εαυτός σου... Δεν πρόκειται "για σένα"... Η Αλήθεια είναι πως, σχεδόν τίποτα δεν πρόκειται "για σένα"...Με την παρουσία σου, λες "είμαι εδώ για σένα"... Με την παρουσία σου, λες "υπάρχει κάτι που μπορώ να προσφέρω?" κι όχι "τι μπορώ εγώ να πάρω εγώ, τι μπορώ να κερδίσω από την κατάσταση"... 

Έχουμε μάθει να "παίρνουμε"... Έχουμε μάθει να διεκδικούμε τα εαυτοίς... Κι έχουμε διαστρέψει τα πάντα να γυρνάνε γύρω από εμάς...  Τα δικά μας θέματα, τα δικά μας προβλήματα, η δική μας ζωή, οι δικές μας πληγές...
Να θυμάσαι, όσο Υπέρβαση είναι για κάποιον μία συνθήκη, άλλο τόσο η ίδια συνθήκη - ακόμη κι αν είναι για άλλους λόγους - είναι Υπέρβαση και για σένα... 

Και πάντα, κάτι θαυμαστό συμβαίνει - αν το επιτρέψεις - όταν "φύγεις" από το "δικό σου"... 

Όταν δεις, πως έχει μία άλλη δυναμική το να προσφέρεις... Το να δίνεις την καρδιά σου, από την καρδιά σου... Όταν μετακινηθείς από το "τι μπορώ να πάρω" στο "τι μπορώ να προσφέρω"... Δεν στερείς από τον "εαυτό" σου κάτι, αντίθετα, μόνο έτσι του το προσφέρεις... Η ανιδιοτέλεια, θα σε κρατήσει ξεκούραστο... Μόνο ο εγωισμός κουράζεται...

Και η Καλωσύνη, η Συμπόνοια και η Αγάπη, ο Σεβασμός και η Αξιοπρέπεια, μόνο τότε γυρνούν σε σένα και πλουτίζεις, όταν τις προσφέρεις αμερόληπτα και χωρίς άλλη σκέψη...

Ευχαριστώ τον εν λόγω φίλο, για ετούτα τα μαθήματα που έγιναν και η αφορμή για τη συγγραφή του κειμένου...Αν και με τη λέξη "μαθήματα", συνήθως ονομάζουμε κάποιες συνθήκες που μας έχουν δείξει ή διδάξει πράγματα με το δύσκολο τρόπο...
Υπάρχει όμως και μία άλλη εκδοχή, για όλα τα πράγματα... Ένας Άλλος Τρόπος... Για να επιλέξεις, την κάθε στιγμή... Ακόμη κι αν δεν είμαστε στο σημείο της Φώτισης, μπορούμε να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε το πώς θα μπορούσε να μοιάζει μία τέτοια συμπεριφορά... Με το να την μιμηθούμε αρχικά, έστω και σαν παιχνίδι, σαν αλλαγή από το συνηθισμένο μας τρόπο...
Και συνεχίζω να επιμένω από την καρδιά μου, για τον Τρόπο που έχω δει... Η Ζωή μας το δείχνει, σε όλους... Ένας Άλλος, είναι ο Τρόπος για να συνεχίσουμε... Για να μη χαθούμε αύτανδροι... 

Ο Τόπος της πραγματικής Δύναμης κι ο Τρόπος της πραγματικής επιβίωσης...
"Σε αυτήν την Προσωρινή Διαδρομή, είμαι εδώ για σένα"...
Γιατί, εδώ που τα λέμε, τι άλλο καλύτερο υπάρχει να κάνουμε?... Την εκδοχή "είμαι εδώ, μόνο για μένα", τη ζούμε από τότε που έχουμε μνήμη... Και το έχει δείξει, δεν λειτουργεί... Είναι - φυσικά - συνήθεια, αλλά  δεν είναι η φύση μας... Και έχουμε όλοι διαπιστώσει το όριό της...
Υπάρχει Ένας Άλλος Τρόπος... Που μπορεί να κάνει τη ζωή όλων μας λίγο καλύτερη επειδή θα την κάνει λίγο πιο εύκολη στα μεταξύ μας... 

Υπάρχει Ένας Άλλος Τρόπος... Και δεσμεύομαι στην Αλήθεια του...
Υπάρχει Ένας Άλλος Τρόπος... Το υπενθυμίζω και σε μένα...
Κι ας μην τα καταφέρνω πάντα... 

https://www.youtube.com/watch?v=WxG5NvDzHrQ

- Εδέμ -

Χθες, συνάντησα ξανά τον Αδάμ... Μετά από καιρό... Αυτή τη φορά ήταν πιο κοντός από ό,τι τον θυμόμουν... Τα μαλλιά του, κοντά κι αυτά... Είχε γένια στο πρόσωπο... Η φυσιογνωμία του, ήταν αλλιώτικη... Τα μάτια όμως... Τα μάτια μένουν πάντα ίδια... Όσοι αιώνες κι αν περάσουν... Από το βλέμμα τον γνώρισα... Και το χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπό μου... Εκείνος, όπως πάντα, δεν με γνώρισε αμέσως... Είχε άλλες έγνοιες...Πάλευε για τα χρήματα... Δεν είχε καθόλου... Ούτε για μεσημεριανό... Πήρα την πρωτοβουλία και τον φώναξα στο σπίτι... Έτσι έκανα πάντα... Του άνοιγα πάντα την πόρτα του σπιτιού μου... Και αμέσως, την κατσαρόλα στη φωτιά... Η πείνα του, διαταγή... Να τον ταίσω, για αυτό είμαι εδώ... Ήταν σκυφτός, δεν του θύμιζα τίποτε... Την πείνα του μόνο άκουγε... 

Είχαμε βρεθεί κι άλλες φορές, σε αυτή τη ζωή... 

Στην αρχή, ήταν ένας μελαχροινός νέος... Νέα κι εγώ, τότε... Μόνοι μας, σε μιά παραλία... Μόνοι εμείς....Εκείνος, εγώ και το φίδι... Το φίδι, ήταν πάντα μέσα μου... Μαζί μου, όπου πήγαινα... Εγώ ήμουν πάλι, που τότε πήρα την πρωτοβουλία... "Αφού είμαστε μόνοι μας σε αυτή την παραλία και σε αυτή τη ζωή, θέλεις?"... Μείναμε μαζί για χρόνια... Και τότε, την πείνα του τακτοποιούσα... Την πείνα του, στο τραπέζι και στο κρεββάτι... Το φίδι, μου μιλούσε συχνά... Κάτι άλλο πάντα έψαχνε... "Κάτι άλλο", μου ψιθύριζε, για κάτι άλλο από αυτό που υπήρχε... 

Υπάκουσα... Κάτι άλλο, βρήκα κι εγώ... 

Μα, κι εκείνος ο Αδάμ, αυτός ο ψηλός, σγουρομάλλης κι εκείνος την ίδια πείνα είχε... Και αμέσως, η κατσαρόλα στη φωτιά κι εγώ στο κρεββάτι... Σαν ένα σενάριο που επαναλαμβανόταν πάντα δραματικά... Με το φίδι να σιγοψιθυρίζει λίγο αργότερα... 

"Κάτι άλλο".... Υπάκουσα... Το φίδι ήταν μέσα μου για τόσο καιρό, που ήταν πια δεύτερη φύση μου... 

Πήρα τηλέφωνο τον επόμενο Αδάμ... "Σε ψάχνω", του είπα... "Σε ψάχνω χρόνια... Έλα να με βρεις"... Και, ήρθε... Ήταν μόνος του, μόνη κι εγώ... Μεγαλύτερη πια... Κι όμως, ίδια... Πάλι εγώ πήρα την πρωτοβουλία και του είπα..."Αφού είμαστε μόνοι μας σε αυτή την πόλη και σε αυτή τη ζωή, θέλεις?"... Και πάλι, μείναμε μαζί... Η κατσαρόλα στη φωτιά κι εγώ στο κρεββάτι... Και πάλι, οι τρείς μας... Και πάλι, λίγο αργότερα, αυτός ο ψίθυρος... "Κάτι άλλο"...

Πέρασε καιρός... Δεν το φανταζόμουν πως θα τον συναντήσω ξανά... Κι όμως... Ήρθε πάλι στο σπίτι... Και το χαμόγελο, επέστρεψε πάλι στο πρόσωπό μου... Και η κουζίνα, λειτουργούσε ξανά... Μαζί της, κι εγώ... Φρόντισα και για τη δική του πείνα...

Είχαν περάσει οι εποχές και είχε έρθει η ώρα... Το φίδι μου, άλλαξε δέρμα... Το φύλαξα σε ένα από τα ράφια της βιβλιοθήκης μου... Ακόμη όμως ψιθύριζε... "Κάτι άλλο"... Και με αυτόν τον ψίθυρο, άλλαζε και το βλέμμα μου... Δεν αρκούσε ούτε αυτός πια... "Κάτι άλλο"... 

Στον Αδάμ που συνάντησα σήμερα, του έδωσα ένα πράσινο μήλο που έχω πάντα στην τσάντα μου για αυτές τις περιπτώσεις... Το έφαγε αχόρταγα... 

Ίσως ήταν η πρώτη φορά που στάθηκα να τον κοιτάξω... Ένα παιδί... Όσο χρονών κι αν ήταν, ήταν ένα παιδί... Που γύρευε να χορτάσει την πείνα του... Που θα υπάκουε για αυτό το λόγο, σε ό,τι κι αν του έλεγα... Εγώ, ή το φίδι... Ένα παιδί... Μα εγώ, ήμουν γυναίκα... 

Στάθηκα να τον κοιτάξω... Και όλα του τα πρόσωπα πέρασαν από μπροστά μου με μιάς... Με τα αλλιώτικα σώματα, μα με τα ίδια μάτια... Όλοι, ένα παιδί... Και τότε κατάλαβα... Πως ο Αδάμ, ήταν η δική μου πείνα... Η δική μου πείνα με τύφλωνε, τη δική μου πείνα γύρευα να ικανοποιήσω... Πως ο Αδάμ, ήταν μόνο η προβολή της δικής μου ανάγκης να υπάρχω με ένα τρόπο... Το μόνο τρόπο που ήξερα... Ταίζοντάς τον, τρεφόμουν εγώ...
Και, κάθε φορά, αδικούσα οικτρά τον εαυτό μου...
Κάθε φορά, σε αυτούς τους αιώνες, είχα δέσει μόνη μου τον εαυτό μου, με μιά αδιόρατη μαγεία... Εις το όνομα μιάς παρεξηγημένης αγάπης... Εις το όνομα μιάς πείνας... Έλεγα πως είμαι "κομμάτι" του, μιά σαρξ εκ της σαρκός... Ελεύθερη, ποτέ... Παρούσα, εγώ, ποτέ...
Πόσο αδίκησα τον εαυτό μου, εις το όνομα μιάς παρεξηγημένης αγάπης...

Στάθηκα να τον κοιτάζω, έτσι όπως έτρωγε το μήλο... Ένα παιδί, που σκούπιζε το στόμα του με το μανίκι του... Χωρίς να μιλήσω, γύρισα το πρόσωπό μου από την άλλη μεριά... Χωρίς να μιλήσω, έφυγα...

Γύρισα σπίτι... Μόνη, αυτή τη φορά... Αυτή τη φορά, δεν πήρα καμμία πρωτοβουλία... Καμμία πρόσκληση... Κατευθύνθηκα στη βιβλιοθήκη μου... Πήρα στα χέρια μου το δέρμα του φιδιού και το έκοψα στα δύο... Ένα κομμάτι για μένα, το άλλο για τον Αδάμ... Μοιρασμένο... 

Αυτή τη φορά, τα μάτια της κουζίνας, θα έμεναν κλεισμένα... Το κρεββάτι, αδειανό... 

Ετοίμασα τα πράγματά μου...
Ξετύλιξα το φίδι από γύρω μου και το ξερίζωσα από μέσα μου... Το άφησα σε μία γωνιά του Κήπου... Κάθε Κήπος, εξ΄άλλου, οφείλει να έχει ένα φίδι... 

Βημάτισα μέχρι την έξοδο... Με τα λίγα πράγματά μου στο ένα χέρι, έκλεισα με το άλλο πίσω μου την σιδερένια πύλη... Πόσο αδίκησα τον εαυτό μου... 

Ένα βήμα ακόμη κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου, σε όλα τα πριν...

Έτσι κι αλλιώς, παράδεισος δεν ήταν ποτέ...

"Να ζήσω χωρίς ανάγκη πια... Να ζήσω για μένα...."

Είχα αποφασίσει να κάνω τα πράγματα αλλιώς...Να μην αφήσω ξανά, το ίδιο σενάριο να επαναληφθεί... Να ακούσω τη δική μου φωνή... Να ζήσω ελεύθερη... Πέρα από το φόβο...
Ολόκληρη, εγώ... 

Το όνομά μου, ήταν Εύα...

Εύα, ως εδώ...

https://www.youtube.com/watch?v=OHetWA5iFA0

- Από το Μαύρο στο Άσπρο  -

Ερχόντουσαν και για μένα Μηνύματα, κάθε φορά που βρισκόμουν σε δυσχερή θέση ή που όταν χρειαζόταν να "αφαιρεθεί" κάτι από την κατανόησή μου... Να αφαιρεθεί... Να αποσυνδεθεί, για να επανασυνδεθεί με άλλο τρόπο... Τα Μηνύματα, ήταν περισσότερα και πιο συχνά, κατά την μακρά περίοδο που - εκ των συμφραζομένων - μου έγινε φανερό πως επρόκειτο για την περίοδο της Εκπαίδευσής μου... 

Αν και είχα αρχίσει να αναγνωρίζω την ποιότητα και το αποτέλεσμα των Μηνυμάτων, κάθε φορά και χωρίς εξαίρεση, έμενα με το στόμα ανοιχτό... Και με ένα κενό στο μυαλό μου και την νοητική διεργασία... Ήταν σαν κάθε Μήνυμα, να με επέστρεφε στο Μηδέν... Για να το ξαναπάρω αλλιώς...

Τα Μηνύματα φαίνονταν παράδοξα - αυτό ήταν που κάθε φορά με εξέπληττε - αλλά μόνο σε σχέση και κατόπιν σύγκρισης με ό,τι ο νους μου είχε ως δεδομένο... Δηλαδή, με τον συνηθισμένο Τρόπο του κόσμου... Για όλες τις εξισώσεις στις οποίες ο εγκέφαλός μου είχε από χρόνια εκπαιδευτεί, για κάθε παγιωμένη άποψη και γνώμη, υπήρχε κι ένα Μήνυμα που τον έβγαζε "εκτός"... 

Εκτός Τόπου και εκτός Χρόνου, με μία μεταφυσική κυριολεξία... 

Κατανόησα στην πορεία των πραγμάτων, πως η αληθινή Εκπαίδευση έρχεται όταν αρχίσεις να ξε-μαθαίνεις ό,τι νομίζεις πως έχεις μάθει και όλα αυτά που ξέρεις... Μία αντίστροφη δηλαδή πορεία... Με τη βοήθεια των Μηνυμάτων Μεγάλης Αγάπης που μου απευθύνονταν προσωπικά, οι νευρώνες μου δοκίμαζαν και διαφορετικές μεταξύ τους συνδέσεις... Όχι πάντοτε με ευχαρίστηση ή ευκολία...Η διαδικασία της Απο-εκπαίδευσης, ήταν αρκετές φορές σοκαριστική... 

Έτσι είναι η Αλήθεια του Πνεύματος... Τα Μηνύματα είναι πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια, καθαρά και με βασικό χαρακτηριστικό τους, τις εκ διαμέτρου αντίθετες προτάσεις από αυτές του κόσμου, έτσι που οδηγούσαν αναπόφευκτα την αντίληψή μου σε τελείως άλλα πεδία...

Για παράδειγμα, τα Μηνύματα έλεγαν...

"Μην ξεχνάς να γελάς... Το χιούμορ σου, είναι ένα δυνατό όπλο...", ή "Η δύναμή  σου όλη, περιέχεται στην ανασφάλειά σου...", ή "Μόνο ό,τι προσφέρεις στους άλλους, αυτό είναι που σου ανήκει και που μένει δικό σου", ή ακόμη " Δεν χρειάζεσαι τα χρήματα για να δημιουργήσεις... Όλα βρίσκονται στην προθυμία σου...", δίνοντας έμφαση στα σημεία που διακόπτουν ευγενικά τις δικαιολογίες και τα άλλοθι, στα σημεία που μας κάνουν "ανθρώπους", σε όλα εκείνα τα σημεία που τείνουμε να ξεχάσουμε, περπατώντας εδώ, εθελούσια υποκείμενοι σε κανόνες πολύ διαφορετικούς από τους Κανόνες του Πνεύματος...

Το πεδίο της τρίτης διάστασης, ρωτάει διαρκώς..."Υποφέρεις πολύ, ή ακόμα?..."

Το Πεδίο του Πνεύματος, παραμένει με εμπιστοσύνη... "Ελευθερώθηκες, ή ακόμα...?"...

Σημαντική διαφορά... Έτσι δεν είναι?
Απόκλιση εκατών ογδόντα μοιρών... 

Από το Μαύρο, στο Άσπρο...

Έτσι δεν είναι?...

https://www.youtube.com/watch?v=rIgXnhzjelw

- Όλο το Βάρος του Κόσμου -

Ξαφνικά... Έτσι συνέβη κι αυτό... Δεν είχα τίποτα υπ΄όψιν μου, καμμία συγκεκριμένη απαίτηση... Έτσι ξαφνικά, εκεί που εκτελούσα τις καθημερινές μου σπιτικές εργασίες, ξαφνικά στάθηκα μπροστά του, σταματώντας τα πάντα... Ακόμη και το χρόνο... 

Στάθηκα μπροστά σε αυτόν τον μικρό βωμό που έχω φτιάξει, λέγοντας...

"Ε, λοιπόν, δεν αντέχω άλλο... Όλο αυτό το βάρος του κόσμου, επάνω μου... Μάζεψα γύρω μου πολλά και δεν μπορώ πια να κουνηθώ... Πεποιθήσεις, παράπονα, παρελθόν... Βάρυνα... Δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο έτσι... "

Έμοιαζα να είμαι όρθια, αλλά ήμουν στα γόνατα από το βάρος...Αυτό καταλάβαινα, μέσα σε αυτή τη ρωγμή που βρέθηκα... Ξαφνικά...

Ούτε κι εγώ το πίστευα πως μιλούσα λέγοντας τέτοια λόγια... Ούτε κι εγώ το ήξερα, πόσο είχα βαρύνει... 

Μόνο, για μία στιγμή στάθηκα... Κι αυτό το "δεν αντέχω άλλο", ήταν μία ικετευτική παράκληση για βοήθεια, από την αλήθεια της καρδιάς μου... 

Μόνο μία ανάσα μεσολάβησε...  

Και, ξαφνικά, ένιωσα να κατέρχεται από το ταβάνι και να με λούζει ένα απέραντο φως... Από το κεφάλι προς τα πόδια... Ήταν σαν να κάνω ένα καθαριστικό ντους, μέσα στο σαλόνι μου... Κοιτούσα γύρω το σώμα μου και έβλεπα σάρκινες αλυσίδες... Που ξαφνικά, ξεκολλούσαν με κρότο από πάνω μου, έπεφταν στο πάτωμα κι εξαφανίζονταν... Πολλές, σάρκινες αλυσίδες... Όλο το βάρος του κόσμου που κουβαλούσα πάνω μου, είχε κάνει σώμα με το σώμα μου... Χωρίς να το έχω πάρει είδηση, είχα μόνη μου δεθεί... Το είχα δεχθεί...

Αλλά τώρα, από αυτή - τη μία και μόνη - ικεσία μου, οι αλυσίδες από τις πεποιθήσεις, τα παράπονα και το παρελθόν, έσπαζαν από γύρω μου, από μέσα μου κι από παντού... 

Μόνο μία ανάσα μεσολάβησε, μεταξύ του πριν και της απελευθέρωσής μου... 

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και ορθάνοιχτα μάτια... Μπροστά του...

Δεν γνώριζα - έως τώρα - πόσο γρήγορα μπορεί να έρθει η Εξιλέωση... 

Φτάνει να το ζητήσεις... 

Φτάνει να πεις "δεν αντέχω άλλο έτσι"... Κι ας μην ξέρεις πώς αλλιώς γίνεται....

Φτάνει να παραδώσεις στο Φως, ό,τι δεν χρειάζεσαι πια... Τι άλλο, θαρρείς, πως είναι η προσευχή?..

Στην παραμικρή σου αληθινή ικεσία, η Βοήθεια θα έρθει με την ταχύτητα μίας ανάσας...

Η Ελευθερία σου, ήταν πάντα Εδώ... Και βρίσκεται στην από καρδιάς Εξιλέωση... 

Από όλες τις αλυσίδες που σε κρατούν δέσμιο...

Από όλο το βάρος του κόσμου...
"Τους ζυγούς...Λύσατε..."

https://www.youtube.com/watch?v=QrY9eHkXTa4

- Η Χώρα των Θαυμάτων -

Μιλάω με ανθρώπους σε κάθε ευκαιρία... Για τα καθημερινά πράγματα της ζωής τους... Για να διαπιστώνω συχνά πως, αρκετοί πλέον έχουν υιοθετήσει λέξεις από αυτήν την "new age" ορολογία... Περί σύμπαντος, συμπαντικών μηνυμάτων και κατευθυντικών σημάνσεων... Πολλοί φαίνεται να αναγνωρίζουν - ως ένα σημείο - τη βοήθεια που προσφέρεται διαρκώς και αδιαλείπτως, σε όλους μας ανεξαιρέτως... Χωρίς απαραίτητα να φτάνουν να το κάνουν "λέξεις", δηλαδή να διαμορφώνουν μία λεκτική κατανόηση γύρω από το θέμα, ή και χωρίς απαραίτητα να το πηγαίνουν "ένα βήμα παρακάτω"... Οι διαπιστώσεις τους, πάντως, για την πρακτική βοήθεια που δέχονται "από κάπου" σε κάποια φάση της ζωής τους, παραμένουν... Έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως "κάτι παίζει", πέρα από θεωρία και φιλοσοφικά πλαίσια... Έτσι αναγνωρίζω στις κουβέντες μας... 

Ας πούμε, σχεδιάζεις να πας ένα διήμερο για διακοπές με φίλους... Οι λόγοι για τους οποίους το θέλεις, είναι πολύ σαφείς και δικαιολογημένοι... Όλα "φαίνονται" πως έτσι χρειάζεται να γίνει... Για να διαπιστώσεις στο δρόμο σου πως, μέχρι να συμβεί αυτό, υπάρχουν δυσκολίες και ξαφνικά εμπόδια... Έχεις μία αίσθηση σαν οι "δρόμοι να είναι κλειστοί" ή κάτι να πηγαίνει στραβά... Νευριάζεις και επιμένεις... Χωρίς αποτέλεσμα... Το σαββατοκύριακό σου θεωρητικά "καταστρέφεται", μόνο για να διαπιστώσεις άμεσα μέσα στις επόμενες μέρες πως, χρειαζόταν να είσαι εδώ για κάποιο σημαντικό λόγο που δεν μπορούσες από πριν να γνωρίζεις ή πως μία ξαφνική θεομηνία έπληξε το μέρος που ήθελες να επισκεφτείς και ουσιαστικά, γλύτωσες από πολλά... Χωρίς τη θέλησή σου, έλειπες από δυσκολίες... 

Ας πούμε επίσης πως, επιμένεις να τελειώσεις κάποιες από τις προγραμματισμένες εργασίες σου μέσα στην ημέρα... Αν και δεν έχεις διάθεση, κρίνεις πως είσαι πολύ συνεπής και εργατικός, οπότε... Μάλιστα... Κάτι μέσα σου όμως "λέει", να ακολουθήσεις μία διαφορετική διαδρομή...  Μόνο για να διαπιστώσεις στην πορεία πως, αλλάζοντας το υποτιθέμενο πρόγραμμά σου, συναντάς στο δρόμο κάποιον άνθρωπο που θα σου μεταφέρει μία πληροφορία πολύ σημαντική για σένα, για την πολύ συγκεκριμένη στιγμή της ζωής σου... 

Ή πάλι, βρίσκεσαι σε ένα κομβικό σημείο αλλαγών στη ζωή σου και "ξαφνικά", βλέπεις να σου έρχονται άνθρωποι, βιβλία και καταστάσεις που σε προετοιμάζουν για το επόμενο βήμα σου... Αν δεν το ονομάσεις "σύμπτωση" από φόβο για το τι ακριβώς συμβαίνει, από φόβο για το Άγνωστο ή την Αλήθεια, θα έχεις πολύ πρακτικά μία ευκαιρία αλλαγής στον μέχρι τώρα τρόπο της αντίληψής σου... Μία πολύτιμη ευκαιρία Νοητικής Μετακίνησης...

Όλοι έχουμε ζήσει παρόμοιες τέτοιες στιγμές σαν τα παραπάνω παραδείγματα... Έτσι δεν είναι?...
Αν το παρατηρήσεις, είναι όντως έτσι... Χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμε...

Αυτό που ακόμα αποφεύγουμε, είναι το να εμπιστευτούμε αυτό που παρατηρούμε... Να το εμπιστευτούμε - εννοώ, πρακτικά - ενσωματώνοντάς το στη ζωή μας και δίνοντάς του το χώρο που του ανήκει... Προϋπόθεση, να "ζητήσουμε να δούμε" τι είναι που κατευθύνει τις ζωές μας... Τι είναι αυτό που μας αποτρέπει από τις δυσκολίες... Τι είναι αυτό που κάνει τα πράγματα να παρουσιάζονται θαυμαστά - όταν δεν αντισταθούμε - ή, αν τελικά όλα απορρέουν από μία δραματική τυχαιότητα....

Για να πάρεις Σωστές Απαντήσεις, θα χρειαστεί να κάνεις τις Σωστές Ερωτήσεις... 

Η Πόρτα για τη Χώρα των Θαυμάτων, σε περιμένει... 

Η Πόρτα, ανοίγει από τη δική σου μεριά... H Πόρτα, είναι στο μυαλό σου...

Διαθέτουμε όλοι, ένα Εσωτερικό Σύστημα Πλοήγησης... Σαν να λέμε, ένα εσωτερικό GPS... Με προχαρτογραφημένες διαδρομές... Και πολύ γνώση... 

Από ό,τι έχω διαπιστώσει, ο κάθε άνθρωπος - δηλαδή, το κάθε διαφορετικό σύστημα συντεταγμένων - έχει και διαφορετικό τρόπο αναγνώρισης της προσωπικής του διαδρομής... 

Πρακτικά, λοιπόν... 

Ας πούμε πως, σε προσκαλούν για συνέντευξη σε μία δουλειά... Είσαι έτοιμος και διαθέσιμος, αλλά φτάνοντας εκεί, σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι, ή ένας πόνος χαμηλά στην κοιλιά... Όχι, δεν είναι ότι δεν θέλεις να δουλέψεις, ούτε ότι έχεις κάτι... Είναι ο τρόπος του "ενστίκτου", της "διαίσθησης" - υπάρχουν πολλές εκφράσεις για τον Εσωτερικό σου Πλοηγό - για να σου πει "φύγε γρήγορα από εδώ - δεν είναι για σένα - θα μπλέξεις"...

Ή, γνωρίζεις κάποιον και τον ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά... Ίσως, το ίδιο και ο άλλος... Βρίσκεις όμως, συχνά τον εαυτό σου - για παράδειγμα - να κλαίει, ή την καρδιά σου να πονάει χωρίς προφανή λόγο... Είναι ο τρόπος να δεις πως "υπάρχει κάτι εκεί που σου διαφεύγει", ή πως "έχεις μεταφράσει την κατάσταση με το λάθος τρόπο για σένα", ή "έχεις παραλείψει να λάβεις υπ΄όψιν, κάποιες πληροφορίες που σίγουρα σου έχουν δοθεί, αλλά επιμένεις να αγνοείς", από ανάγκη για παρέα ή από ανάγκη για τον ίδιο τον έρωτα... Πως κινείσαι - δηλαδή - κατά παράβασιν της Αλήθειας σου, ακόμη και αν προς το παρόν σου διαφεύγει το "ποια είναι"...

Ή, ακόμα, το πιο απλό και σύνηθες...Κάποιος σου μιλάει για κάτι και την ίδια στιγμή, μπορείς να νιώθεις αν είναι αλήθεια ή όχι... Μάλιστα, όταν αυτό είναι αλήθεια, το δέρμα σου σε κάποιο σημείο του σώματος αντιδρά, αυτό που λέμε "ανατριχιάζεις", ή "σηκώθηκε η τρίχα μου"...

Το Εσωτερικό Σύστημα Πλοήγησης, όπως και κάθετι άλλο, είναι δημιουργημένο για το Ανώτερο Καλό μας... Για προστασία και βοήθεια στα πράγματα της ζωής... Για να μπορείς να αλλάξεις κατεύθυνση, όταν αυτό θα είναι απαραίτητο... Και φυσικά, δεν είναι απαραίτητο οι Ενδείξεις να δίνονται από πριν... Κάποιες φορές χρειάζεται να έρθεις σε επαφή με κάποια περιβάλλοντα, ώστε να "πάρεις" τη σωστή πληροφορία, τη σωστή για σένα στιγμή...

"Ακούω τον εαυτό μου", θα πει "αναγνωρίζω τα φυσικά σημάδια που μου δίνονται εκ των Έσω, για να πορεύομαι με τον καλύτερο για μένα τρόπο στον κόσμο"... 

Ταυτόχρονα με τον Εσωτερικό Πλοηγό, υφίστανται και τα Εξωτερικά Σημεία... Αν για κάποιο λόγο, αγνοήσεις ή παραμελήσεις μία εσωτερική ένδειξη, θα σου φανερωθούν "πινακίδες" - φαινομενικά από τον εξωτερικό χώρο - για να σε ανακατευθύνουν όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό...

(Να σημειώσω εδώ, πως χρησιμοποιώ "καταχρηστικά" και για λόγους περιγραφής και κατανόησης, τις έννοιες του "εσωτερικού" και του "εξωτερικού", καθώς η διαφοροποίηση δεν υπάρχει κατ΄ουσίαν... )

Ένας τρόπος για να ανοίξεις την Πόρτα στη Χώρα των Θαυμάτων, είναι η παραδοχή - ή, η αποδοχή - πως "τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται"... 

Αν αφήσεις τα μάτια σου να κοιτάζουν τον κόσμο της τρίτης διάστασης, ως τον μόνο αληθινό και τον μόνο που υπάρχει, τότε πολύ εύκολα μπορείς να καταλήξεις σε δυσάρεστα αποφθέγματα, όπως "τίποτα δεν είναι λειτουργικό", "όλα είναι μάταια", "ο κόσμος είναι εχθρικός κι επικίνδυνος", και τα λοιπά...Είναι όντως έτσι, αφού η Περιοχή της τρίτης διάστασης είναι ένας θνητός κόσμος συλλογικών ψευδαισθήσεων, δημιουργημένος από και βασισμένος στο φόβο και την άγνοια... Δημιουργημένος για να τον "ξεπεράσουμε" εσωτερικά και μετά, να τον "ανασκευάσουμε", να τον "μεταμορφώσουμε"...
Ο ίδιος αυτός κόσμος, προσκαλεί διαρκώς την Υπέρβασή μας... Και προκαλεί τα μάτια μας να ανοίξουν... 

Η Αλήθεια βρίσκεται πάντα, ένα βήμα πίσω... Παρατήρησε, αν θέλεις... Χρειάζεται να Δεις...

Ένας τρόπος να "δεις", είναι να σταματήσεις να πείθεις τον εαυτό σου πως "δεν βλέπεις"...
Κάτι που δεν είναι αληθινό, αφού τα Σημάδια είναι συνέχεια γύρω μας... 

Το περιβάλλον Σύμπαν, διαθέτει κι αυτό ένα δικό του σύστημα πλοήγησης, για τη δική του πορεία και το δικό σου ρόλο μέσα σε αυτό...
Φτάνει να έχεις τη θέληση να το ζητήσεις... "Άνοιξε τα μάτια μου, για να δω..."
Η παρατήρησή σου, θα σου φανερώσει τις διαδρομές αυτού του - εξαιρετικά φιλάνθρωπου - οργανικού Σύμπαντος... Η μετατόπιση της ματιάς σου, από το σύνηθες ορατό στα σημεία του σύμπαντος, μπορεί να σου αλλάξει την αντίληψή σου για πολλά... Αν απομακρυνθείς για λίγο από την "συμπτωσιολογία" - που το μόνο που κάνει είναι να κρατήσει την Αλήθεια μακρυά από σένα και μόνο ως πλεονέκτημα για λίγους και όχι απαραιτήτως "καθαρούς" - η Πόρτα για τη Χώρα των Θαυμάτων, θα ανοίξει και για σένα...
Και θα αρχίσεις να βλέπεις το δικό σου ρόλο, στο Σχέδιο του Σύμπαντος... Και να αναγνωρίζεις, τι δική σου, πολύτιμη θέση σε αυτό...
Θα γίνεσαι δυνατός, γιατί θα καταλαβαίνεις πως είσαι απαραίτητος...
Δεν θέλει πολύ...
Όποτε το αποφασίσεις... "Δώσε μου να δω"... Και μετά, είναι και αυτό, θέμα Επιλογής...
Ό,τι επιλέξεις να κοιτάζεις, θα δημιουργήσει τον κόσμο στον οποίο θα ανήκεις...
Με τον κόσμο της Επιλογής σου και με τους Νόμους που τον διέπουν, θα συνδιαλέγεσαι...
Εσύ, τι επιλέγεις να κοιτάζεις?...
Την Τυχαιότητα ή το Θαύμα?...

https://www.youtube.com/watch?v=WANNqr-vcx0

- Δελτίο Καιρού -

Ενέργειες μεγατόνων κατακλύζουν τον πλανήτη

Ενέργειες Καρδιάς 

Για τη Ρύθμιση του τέταρτου τσάκρα

Μοιάζει σαν χειρουργική επέμβαση

Είναι θεϊκή παρέμβαση

Για όσα δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας

Αν αντισταθείς

Θα έχει πόνο
Και θα μοιάζει με Πόλεμο

Θα το νιώθεις σαν τσιμπίματα στην καρδιά

Αφέσου

Η Αλλαγή είναι μαζική

Είναι η Ώρα της 

Είναι η Ώρα για την Αλλαγή που αδημονούσες

Σε όλα τα επίπεδα

Μέχρι το τέλος Μαρτίου

Άκου την Καρδιά

Και όσα σου λέει

Συντρόφεψέ την

Κλάψε αν χρειάζεσαι

Για να καθαρίσεις από το Παλιό

Και όλα όσα ονόμασες "λάθη" σου

Για όλα όσα ήταν "παραβάσεις"
Κατά της Ζωής και της Αλήθειας σου

Καθάρισε με τα δάκρυά σου

Τον Εσωτερικό σου Χώρο

Τίποτα από το παρελθόν

Δεν είναι για να επιστρέφει
Όχι με τον ίδιο Τρόπο

Θα βγεις καθαρός

Θα βγεις κενός

Θα βγεις καινός

Δηλαδή, καινούργιος

Είναι ο Τρόπος του Σύμπαντος

Για να σου πει

"Σε χρειαζόμαστε Εδώ"

"Άφησέ τα Όλα 

Να Πεθάνουν"
Και

    "Έχει κι άλλο"....

(Αρχικό Μήνυμα στα αγγλικά : "Let it All Die")

https://www.youtube.com/watch?v=Ah2ckzXgrx4

Χρησμοδότηση από το I-Ching 

46 - Ascending SHENG

http://inthefamilyway.org/iching/hexagrams/h46/

- Ο Μιχαήλ του Φωτός -

Τον θυμάμαι πάντα... Κάθε φορά που βλέπω την εικόνα του μέσα στο μυαλό μου, χαμογελάω... Κάθε φορά που τον φέρνω στο νου, είναι σαν να ανοίγει η καρδιά μου.... 

Ήταν ένας όμορφος, αρρενωπός άντρας...Με γλυκά, γαλανά μάτια...Ο μόνος στην οικογένεια με αυτό το προνόμιο... Ένας μεγάλος άντρας, από πολλές απόψεις...

Ήταν στρατιωτικός....Είχε πολεμήσει, με αγάπη για την πατρίδα και τα ιδανικά - τότε φαίνεται, υπήρχαν - σε όλους τους πολέμους που είχαν συμβεί... Είχε γνωρίσει - όπως και όλοι οι σύγχρονοί του - τη δυστυχία, τη φτώχεια και την πείνα... Και μετά, τον αγώνα, την ελευθερία και τη συνέχιση της ζωής με ανθρώπινους ρυθμούς και αξιοπρέπεια...Είχε επιβιώσει και αυτό φαινόταν μεγαλειώδες, ακόμη στο ανήλικο τότε μυαλό μου...

Δεν μιλούσε πολύ... Ποτέ... Ήταν φειδωλός στα λόγια και ολιγαρκής στις ορέξεις του και στην εξάρτησή του από τα υλικά αγαθά... Έλεγε, πως "δεν έχει τόση σημασία τι βάζεις μέσα σου, όσο το τι βγάζεις από μέσα σου", εννοώντας τα λόγια που λες...Το μόνο που διέθετε σε περίσσεια, ένα φωτεινό χαμόγελο προς όλους και προς όλα, διαρκώς και ανεξαρτήτως συνθηκών... Ποτέ δεν συμμετείχε σε οικογενειακούς καβγάδες ή κουτσομπολιά ή ανακυκλωμένες κουβέντες...Ήταν πάντα, σαν κάτι άλλο να συνέβαινε μέσα στο μυαλό του... Σαν να ήταν και σαν να μην ήταν μαζί μας... Πάντα παρών με πραότητα, χωρίς τις αιχμηρές, βολκανικές εξάρσεις των υπολοίπων... Με μία ήρεμη αγάπη προς όλους και μία κατανόηση χωρίς όρια για όλα τα πράγματα...

Ερχόταν να με πάρει από το σχολείο... Αυτή την αποστολή είχε...Εγώ τότε, πολύ μικρή ακόμη... Στεκόταν αγέρωχος μπροστά μου... Σαν ένας γίγαντας... Για μένα, έτσι καθώς τον κοιτούσα από το δικό μου ύψος, ήταν σαν να υπήρχε ανάμεσα σε δύο κόσμους... Τα πόδια του ήταν στο έδαφος, αλλά το φωτεινό του πρόσωπο βρισκόταν στον ουρανό... Το σώμα του, υπήρχε εδώ αλλά οι σκέψεις του ήταν ψηλά... Από-κοσμος...

Με θάμπωνε τόσο, κάθε  που σήκωνα τα μάτια μου να τον κοιτάξω... Και κάθε φορά, είχε την ίδια λέξη στο στόμα του... "Ακούω..."... Έτοιμος για όλα τα χατήρια και διαθέσιμος για ό,τι ζητήσω... Ένιωθα πως δεν ήταν για να με καλοπιάσει ή να με κακομάθει... Ήταν για να μου "δείξει"...
Ακόμη και τώρα, έτσι καθώς γράφω για εκείνον, χαμογελάω... Ήταν σαν ένα τζίνι, που δεν χρειαζόταν ούτε να το τρίψεις... Απλά, ήταν εκεί για να προσφέρει... 

Μαθαίνω από τους ανθρώπους... Όχι τόσο από αυτά που λένε, ή αυτά που ξέρουν να λένε, από τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης τους ή τα κατορθώματά τους... Αλλά, από το Παράδειγμά τους... Από τον Τρόπο που οι ίδιοι στέκονται στη ζωή και στο κάθετι... Από αυτά που φέρουν και αυτά που είναι... Όλα, επάνω μας "γράφουν"... Και όλα - άρρητα - φαίνονται...

Εκείνος, ήταν για μένα η προσωποποίηση της Απλότητας, της Καλοσύνης, της Υπομονής... Γιατί, αυτό ήταν για όλους, γνωστούς και αγνώστους... Ένα κινούμενο Φως...
Κι εκείνος - όπως και όλοι μας φυσικά - εκπαιδευόταν από τη ζωή... Και είχε επιλέξει αποφασιστικά αυτόν τον τρόπο να υπάρχει... 

Ξέρεις, για ό,τι κάνουμε και για ό,τι είμαστε, δεν χρειάζεται να το κάνουμε λέξεις για να το "αποδείξουμε"...

Η Παρουσία μας, τα λέει όλα... Για την καρδιά, για το δρόμο και τις επιλογές μας... 

Δεν το περιγράφεις, το περιέχεις...

Χωρίς πολλά λόγια... Τα λόγια - στην καλύτερη των περιπτώσεων - αναμεταδίδουν πληροφορίες... Για την Ουσία όμως, δεν μπορείς να μιλήσεις... Τα λόγια δεν τη χωράνε... Την Ουσία, χρειάζεται να την ενσωματώνεις... Μόνο έτσι μπορείς να τη Δείξεις...  Αυτός είναι ο τρόπος της πραγματικής διδασκαλίας, για όλα τα σημαντικά πράγματα... 
H πραγματική διδασκαλία, υπογραμμίζεται από αυτό που Είσαι... 
Ποτέ δεν ξέρεις για ποιον θα γίνεις παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή...
Υπάρχει Ευθύνη...Είναι σημαντικό... Γιατί και τα παιδιά μας, έτσι μαθαίνουν... 

Για να Φωτίζουμε, είμαστε εδώ...

Για να Φωτίζουμε, με το Παράδειγμά μας...
Για να Φωτίζουμε, με τη ζωή μας....

Χωρίς πολλά λόγια... 

Μιχαήλ, αυτό το "Ευχαριστώ", είναι για σένα...

https://www.youtube.com/watch?v=ThmaPON_nhM

 

- Πόλεμος και Ειρήνη -

"Μα πώς το έκανα εγώ αυτό?..." αναρωτιόμουν, σε κάθε σταγόνα που έπεφτε πάνω μου... 

"Πώς ξέχασα να πάρω την ομπρέλα μου μαζί?..."

Η βροχή δυνάμωνε καθώς περπατούσα εκείνο το πρωί, για να πάω στη δουλειά μου... Ακόμα κι αν ο ήλιος απουσίαζε, ήταν ηλίου φαεινότερο πως μέχρι να φτάσω, θα είχα γίνει μούσκεμα... Αποφάσισα βιαστικά, να κάνω κάτι που δεν συνηθίζω... Να πάρω ένα ταξί... Και μετά, βλέπουμε για την επιστροφή... 

Οι δρόμοι, ήταν σχεδόν άδειοι... Ήταν πολύ νωρίς ακόμη, είχε ακόμη χρόνο μέχρι να πλημμυρίσουν πάλι οι δρόμοι από αυτοκίνητα... 

"Ταξί!", φώναξα και ο οδηγός, τσακάλι κατ'επάγγελμα, με είδε και σταμάτησε πάραυτα...

Μπήκα μέσα, ανακοινώνοντας φωναχτά την ανακούφισή μου...

"Ευχαριστώ πολύ που σταματήσατε έτσι γρήγορα... Θα γινόμουν παπί μέχρι να φτάσω με τα πόδια..."

"Άκου κορίτσι μου... Έτσι είναι αυτή η δουλειά... Χρειάζεται αυτιά και μάτια... Πού πάμε?..."

Του είπα για τον προορισμό... Ξεκινήσαμε... Στην αρχή και για λίγο, βουβοί... Και μετά, ξεκίνησε η κουβέντα... 

"Ξέρεις, εγώ είμαι τελείως διαφορετικός από όλους αυτούς που βλέπεις γύρω... Υπάρχουν δεκατέσσερις χιλιάδες οδηγοί στην Αθήνα, μα εγώ είμαι τελείως διαφορετικός από αυτούς... Δεν μιλάω σε κανέναν, το αποφεύγω..."...

Μου κατονόμασε διάφορα χαρακτηριστικά για τους "συναδέλφους" του... Σχεδόν, βρίζοντας.... 

Έτσι, στα καλά καθούμενα... 

Συνεχίζοντας ακάθεκτος, τη διαδρομή μας και το μονόλογο... 

"Εγώ είμαι χαμογελαστός, θέλω να κάνω τη δουλειά μου σωστά... Μιλάω στον κόσμο που μπαίνει εδώ και τους φέρομαι καλά... Είμαι τελείως διαφορετικός από όλους"... 

Τον άφησα να μιλάει μόνος του... Κοιτάζοντάς τον πού και πού, μέσα από τον καθρέφτη... 

Ξαφνικά, τα μάτια μου έπεσαν στο ταξίμετρο... Δεν ήταν σε λειτουργία... 

"Ξεχάσατε να βάλετε το ταξίμετρο", του είπα με αφέλεια, επίτηδες... 

"Όχι, δεν το ξέχασα... Αλλά, αφού τα έχουν κάνει έτσι, δεν θα τους δώσω και το φπα...Ό,τι σώσουμε, καταλαβαίνεις..."...

"Οι "ποιοι" τα έχουν κάνει και πώς "έτσι"?", αναρωτήθηκα από μέσα μου, αναγνωρίζοντας πως η διαδρομή είχε αρχίσει να "μπάζει νερά"...

Έμεινα αμίλητη για το υπόλοιπο της διαδρομής, περιμένοντας τη συνέχεια... Δεν είχαμε και πολύ ακόμη... 

"Εδώ όπου μπορείτε, με αφήνετε"...

"Πολύ ωραία, είναι πεντέμιση ευρώ..."

Τη διαδρομή, έχει τύχει να την κάνω ξανά με ταξί... Κι άλλες φορές... Και με άδειους δρόμους, όπως τώρα... Και γνώριζα το κόστος της... 

Τον κοίταξα άλλη μία, τελευταία φορά, από τον καθρέφτη του... Ετοίμασα τα χρήματα... Στον ήχο τους, το χέρι του ετοιμάστηκε να αρπάξει... Και όταν το άπλωσε πίσω σε μένα, του είπα...

"Τώρα, άκου κι εσύ... Ξέρω πόσο κοστολογείται η διαδρομή... Την έχω ξανακάνει.... Έχεις υπολογίσει αυτά που σου "λείπουν"... Με κλέβεις, τώρα... Βλέπεις πως δεν είναι οι "άλλοι"?... Είσαι μαζί τους... Δεν είσαι διαφορετικός, όπως νομίζεις, είσαι ακριβώς ίδιος με αυτούς που κατηγορείς.... Ίδιος με αυτούς, ίδιος και με όλους... Ίδιος, ακριβώς... "

Αυτή τη φορά, κοιταχτήκαμε στα μάτια... Όχι μέσα απο τον καθρέφτη... 

Τίποτα δεν είπε... Κι εγώ, έκλεισα την πόρτα πίσω μου... 

https://www.youtube.com/watch?v=nLsnJAj5cms

Αλήθεια, τι νομίζεις πως είναι ο Πόλεμος?... 

Είναι αυτό ακριβώς... Αυτό το "εγώ είμαι διαφορετικός", αυτό το "εγώ" και οι "άλλοι" που λες... 

Αυτός ο Διαχωρισμός, αυτή η Παρανόηση μέσα στο μυαλό σου...

Κανένας μας δεν είναι "διαφορετικός"... 

Τι νομίζεις πως μπορεί να φέρει ή, έστω να ξεκινήσει - μέσα μας πρώτα - την κατάσταση της Ειρήνης?... Αυτή την κατάσταση, που ονομάζεται "Παράδεισος επί Γης"?...

Η αναγνώριση πως "είμαι ίδιος με όλους τους άλλους"...

Και μετά, πολύ μετά ίσως, πως "εγώ Είμαι όλοι οι άλλοι"... 

Πώς, άραγε, αυτή η Κατανόηση μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που σκέφτεσαι και τον τρόπο που φέρεσαι?... Στον εαυτό σου και στους "άλλους"?...

Τι νομίζεις, αλήθεια, πως έχεις έρθει να "κάνεις" εδώ?... 

Να ζήσεις αρπάζοντας ό,τι και όπως μπορείς, για να "επιβιώσεις"?... 

Τα χέρια μας, δεν είναι για να αρπάζουν... 

Τα χέρια μας, είναι για να κρατηθούμε... Για να κρατήσουμε ο ένας τον άλλο... 

Μπορείς να το ονειρευτείς?...

Δεν είναι θεωρία... 

Είναι πράξη, καθημερινή, στα μικρά και στα μεγάλα, στα απλά και στα δύσκολα... 

Κι όσοι έχουν Κατανοήσει, χρειάζεται να αρχίσουν και να το εφαρμόζουν... 

Όλοι μαζί πορευόμαστε... 

Είμαστε Όλοι, Ένα... 

Έως τότε, μην απορείς για τον Πόλεμο που βλέπεις γύρω... 

Όποια μορφή κι αν παίρνει...

Γιατί ο Πόλεμος, είναι μέσα σου... 

https://www.youtube.com/watch?v=tqpu5WzNaFs&list=PLYv5G_-1VTV23eYOo0DFW-A3G8l7FYyly

https://www.youtube.com/watch?v=OmLNs6zQIHo

- Στα Λιοντάρια -

Αυτό καταλαβαίνω, έτσι προχωρώντας στον κόσμο... Ό,τι χρειάζεσαι να μάθεις, ό,τι χρειάζεσαι για την ωρίμανση και την απελευθέρωσή σου, δεν βρίσκεται κρυμμένο κάπου... Ό,τι χρειάζεσαι, βρίσκεται στις σχέσεις και τους ανθρώπους που "παρουσιάζονται" στη ζωή σου... Ειδικά στους "κοντινούς"... Αρκεί να έχεις ένα βλέμμα για τα πράγματα, πέρα από αυτή την ονοματοδοσία της "σύμπτωσης"... Αρκεί να έχεις ένα βλέμμα καθαρό - και άρα, αποστασιοποιημένο - για να δεις πως ό,τι χρειάζεσαι, το έχεις ήδη... Και αντί να το δικάζεις, ή να το βρίζεις και να το απεύχεσαι και να το απορρίπτεις, να τολμήσεις - γιατί, πολλές φορές η τόλμη είναι απαραίτητη - να το κοιτάξεις για αυτό που είναι... Ένα κομμάτι του Θεϊκού Σχεδίου, αφιερωμένο με πολύ αγάπη σε σένα αποκλειστικά, για τη δική σου Κατανόηση και τη δική σου Εκπαίδευση... Το  Θεϊκό Σχέδιο, δεν φέρνει ποτέ κάτι που δεν θα αντέξεις...

Και η Αλήθεια, βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω... 

Ήμουν μικρή, πολύ μικρή όταν γεννήθηκε... Ήμουν αρκετά μικρή για να μην καταλαβαίνω τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι μεγάλοι, αλλά επαρκώς ευαίσθητη ώστε να αντιληφθώ ότι υπήρχε "κάποιο πρόβλημα"... Έτσι, τουλάχιστον, έλεγαν... 

Απρόοπτα, μέσα στην ευρύτερη οικογένεια, είχε έρθει ένας ιδιαίτερος επισκέπτης... Ξεχωριστός, από ό,τι καταλάβαινα... Ο μικρός, είχε καταφέρει να αναστατώσει και να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα δυσαρέσκειας με τον ερχομό του... Άκουγα τους μεγάλους να μιλάνε για "σύνδρομο"... Αυτό τους είπαν οι γιατροί, αυτό ήταν που είχε φέρει την αναστάτωση... 

"Σύνδρομο Ντάουν"...

Περνούσαμε τα καλοκαίρια μας, όλες οι οικογένειες μαζί... Τα παιδιά της οικογένειας, μαζί με άλλα παιδιά που είχαν έρθει στο ίδιο μέρος για τις διακοπές τους, παίζαμε παρέα στα πλακόστρωτα... Δίπλα μας, οι μεγάλοι για να μας προσέχουν, πίνοντας τον καφέ τους... 

Ήθελα πάντα και τον μικρό μαζί μου... Αυτή την αίσθηση θυμάμαι πως είχα, πως δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως... Έτσι τον κοίταζα και έτσι τον έβλεπα...Ίσως για αυτό με αγαπούσε...
Η Αθωότητα, είναι αντίδοτο για τον κόσμο... 

Παρατηρούσα πως το πρόσωπό του είχε κάτι διαφορετικό από τα άλλα παιδιά, μα τούτο δεν με απασχολούσε... Ήταν διαφορετικός, μα το ίδιο ήμασταν και όλα τα άλλα παιδιά...Ούτε και στο ότι δεν μιλούσε έδινα σημασία... Είχε ένα πανέμορφο χαμόγελο... Και ήταν ξανθός, σαν ξωτικό... Εγώ, τον θεωρούσα πάντα "μέλος"... Παίζαμε, τον τάιζα, τον αγκάλιαζα, τον χάϊδευα έτσι μικρός που ήταν... Ένιωθα πως χρειαζόταν προστασία...

Αυτό που σίγουρα δεν καταλάβαινα, ήταν τα βλέμματα των μεγάλων... Κι όχι μόνο της οικογένειας του μικρού ή της ευρύτερης... Ο κόσμος στο δρόμο, τον κοιτούσε με οίκτο... Φορές, γυρνώντας τα μάτια τους από την άλλη... Δεν καταλάβαινα...  

Οι σπασμωδικές του σωματικές κινήσεις, έκαναν φανερά έκδηλη την κατάστασή του όσο μεγάλωνε... Κι όσο μεγάλωνε εκείνος, τόσο και η "δυστυχία" που είχε φέρει ο ερχομός του για την οικογένεια... Η ύπαρξή του η ίδια, φαινόταν να είναι ένα "μυστικό" που έπρεπε να κρατηθεί μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου... 

Η μητέρα του, είχε ήδη αρχίσει να κλείνεται στο σπίτι... Δεν ήθελε να βγει έξω, μην τυχόν και τη ρωτήσουν κάτι σχετικά... Δεν ήξερε να απαντήσει... Ο κόσμος, την είχε ήδη δαγκώσει στο λαιμό και δεν μπορούσε να αναπνεύσει...

Μαζί με όλα τα άλλα, μεγάλωνα κι εγώ... Τους επισκεπτόμουν συχνά, το σπίτι τους ήταν κοντά με το δικό μας... Κι αυτό που παρατηρούσα, ήταν μία αδυναμία διαχείρισης και αποδοχής των πραγμάτων ως είχαν... Τα "υγιή" μέλη της οικογένειας, ήθελαν βιαίως να απεξαρτηθούν από αυτή την ευθύνη και από αυτή την καταδίκη... Είχαν ξεχάσει να αγαπούν... 

Η δική μου η Αθωότητα, παρέμενε ζωντανή... Ήταν πάντα πιο δυνατή από το ο,τιδήποτε άλλο... Θυμάμαι να λέω στη μητέρα του "Μα ποιος φοβάσαι πως θα σε κρίνει?... Ποιος είναι άξιος?... Επειδή κανένας δεν κοιτάει τα δικά του?..." Δεν μου απαντούσε ποτέ, θεωρώντας πως η δική της συνθήκη είναι η πιο δύσκολη από όλες....Ή, αρνούμενη να αφήσει να ανθίσει μέσα της, το ένστικτο της Μάνας, που τώρα θα ήταν πιο χρήσιμο από ποτέ... Και να κλείσει την πόρτα στα λόγια του κόσμου που, εδώ που τα λέμε, οι βασικές του ιδιότητες είναι η άγνοια και ο πόνος... 

Από εκεί ξεκινάει η πνευματική ασθένεια... Η σημασία που δίνουμε στον κόσμο... 

Αν θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα μπορούσαμε να δούμε πως εδώ που είμαστε, όλοι πάσχουμε από κάτι... Μπορεί να μην είναι το συγκεκριμένο σύνδρομο, είναι όμως άλλα... Και ίσως πιο επικίνδυνα, γιατί αυτά μπορεί να μην "γράφουν" στο πρόσωπο και το σώμα και να μπορείς να τα κρατήσεις κρυφά από τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου...Σωματικά ή πνευματικά ασθενείς, δεν έχει σημασία... Όλοι σε διαδικασία Ανάνηψης...

Αυτά που της έλεγα, δεν μπορούσε να τα καταλάβει... 

Θεωρούσε το παιδί, προσωπική της αποτυχία... 

Ανησυχούσα για την έκβαση των πραγμάτων... Χρειαζόμουν να τη βοηθήσω, μα δεν μπορούσα να βρω τρόπο... Ακόμη και έτσι, στην εφηβεία μου, χωρίς να γνωρίζω αυτά που τώρα ξέρω, ένιωθα να ζητάω - εγώ, για μένα - να μου φανερωθεί ένας τρόπος για να προσφέρω βοήθεια... 

Και μου δόθηκε... Ήταν ένα βράδυ, χαζεύοντας τηλεόραση... Στην οθόνη, εμφανίστηκε ξαφνικά ένα πρόσωπο με κοντινά χαρακτηριστικά προσώπου με αυτά του παιδιού... Δεν είχα ξαναδεί άλλο, εκτός από εκείνον... 

Η ιστορία της ταινίας - άκου τώρα σύμπτωση (...) - ήταν για μία μητέρα που είδε και απόειδε με τον κόσμο που είχε τις ίδιες φυσικά αντιδράσεις με αυτές που είχα διαπιστώσει για τη δική μας περίπτωση... Και θύμωσε τόσο, που αποφάσισε να μεγαλώσει το αγαπημένο της παιδί, με το δικό της τρόπο... Μακρυά από τον κόσμο... Να το θρέψει με στοργή και αγάπη, με φροντίδα και προσοχή, όπως αξίζει σε κάθε παιδί... Ήταν σαν μία λέαινα που βρυχάται, σε κάθε περίπτωση που το νεογνό της κινδυνεύει...
Ένας τέτοιος θυμός, μπορεί κάλλιστα να είναι συστατικό της Αγάπης... Αυτής, που τόσο έχουμε παρεξηγήσει... Η Αγάπη, καμμιά φορά, χρειάζεται να γίνει ένας άγριος, πρωτόγονος βρυχυθμός όταν πρόκειται για την προστασία των δικαιωμάτων της φυλής...

Η εξέλιξη της ιστορίας της ταινίας, με συνεπήρε... Το παιδί άρχισε, με την υπομονή και την αστείρευτη προσφορά της μητέρας του, να αποκτά επαφή με τον κόσμο... Να καταλαβαίνει... Να νιώθει τη μητέρα του... Να αντιδρά στα ερεθίσματα...

Εκείνη, είχε πει το "όχι" στον κόσμο... Είχε τολμήσει - γιατί, περί αυτού πρόκειται - να πιστέψει πως υπάρχει κι άλλος Τρόπος... Με την αντίστασή της, είχε αρχίσει να φαντάζεται μία άλλη πιθανότητα, μία άλλη πραγματικότητα για εκείνη και το παιδί της... "Αντί-να-σταθεί" σε αυτό που φαινόταν, στο δικό της ερεβώδες σενάριο ζωής, αποφάσισε να αλλάξει το μυαλό και τη δράση της... Και με την απόφασή της, πήγε εκεί που είναι ο Τόπος των Θαυμάτων... Κάνοντας "κλικ" στην αντίληψή της για το "πρόβλημα"... 

Η μητέρα, ήταν αποκαμωμένη αλλά επέμενε... Είχε καταφέρει να του προσφέρει κι άλλη ζωή, πέρα από τη βιολογική του... Από την καρδιά, από το αίμα και τις σάρκες της, το παιδί είχε σχεδόν ξαναγεννηθεί... 

"Αυτό χρειάζεσαι", της είπα ένα πρωί σε μία από τις επισκέψεις μου... 

"Να γίνεις λιονταρίνα"... "Να θυμώσεις και να τον αναλάβεις... Χωρίς να σε φοβίζει ο κόσμος... Με τη δύναμή σου, θα μεγαλώσει κι αυτός..."...

https://www.youtube.com/watch?v=6zpYFAzhAZY

Τι μπορεί να ζητήσει η ζωή από σένα?... Τι άλλο... Την Υπέρβασή σου.. Για όλα τα πράγματα... 

Στα δικά μου τα μάτια, είναι σαν κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση, η ζωή να σε προκαλεί να απαντήσεις :  "Τώρα?...Τι θα κάνεις με αυτό?..." 

Λιονταρίνες... Αυτό είμαστε όλες οι γυναίκες... Είτε μητέρες με δικά μας παιδιά, είτε μητέρες για τα παιδιά όλου του κόσμου... Λιονταρίνες, με καρδιά, με δύναμη και βρυχυθμό και ακόμα - όπου χρειαστεί - και δόντια λιονταριού... Για να τα δείξουμε ή για να δαγκώσουμε... 

Εμείς χρειάζεται να σταθούμε όρθιες, εμείς χρειάζεται να στηρίξουμε τα παιδιά, εμείς τα μεγαλώνουμε... Τα παιδιά ανεξαρτήτου ηλικίας... Εμείς είμαστε η Δύναμη της Οικογένειας... Εμείς είμαστε ο Πυρήνας για τη διασπορά της Αγάπης... 

Κάθε γυναίκα έχει μέσα της ένα Λιοντάρι...

Μην το ξεχνάς... Επίτρεψέ του να ξυπνήσει... Είναι Ώρα...

Και τον κόσμο που σε μπερδεύει, ρίξε τον βορά στα λιοντάρια...

https://www.youtube.com/watch?v=RuA3GhL1QRY

- Το Δώρο της Θεραπείας -

Ήταν περίπου ένα χρόνο πριν, όταν ξεκίνησε για μένα αυτό το μεγάλο - διαφορετικό από ό,τι μέχρι τότε είχα δοκιμάσει - ταξίδι... Η οργάνωση, υποστήριξη και εκτέλεση καλοκαιρινών, εναλλακτικών διακοπών... Είχαμε αποφασίσει με τους συνεργάτες να το ανοίξουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούμε να προσκαλέσουμε και ενδιαφερόμενους από το εξωτερικό... 

Προτού αρχίσει η επίσημη παρουσίαση του σχεδίου, χρειαζόμουν να κάνω μία έρευνα σχετικά... Να συναντήσω τα δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή τι είναι που προσφέρεται ως "παροχή" σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι ανάλογο και αντάξιο πιθανών προσδοκιών... 

Η έρευνα αυτή, με έφερε ουκ ολίγες φορές να αναρωτηθώ... Ο κόσμος - όπως διαπίστωσα προς μεγάλη μου έκπληξη - είναι γεμάτος από "θεραπευτές" και "δασκάλους"... Πολλές φορές συναντήθηκα, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, με τις επωνυμίες "healers", "master healers", "gurus", που διέθεταν ποικιλία αποδεικτικών για τους τίτλους τους... Που μπορούσαν να απλώσουν στα πόδια σου, ατελείωτες σειρές περγαμηνών που να αποδεικνύουν τις ταυτότητες και να επαληθεύουν τις ικανότητές τους... Πώς να αντισταθείς και πώς να αμφισβητήσεις μία ακριβοπληρωμένη περγαμηνή?... Ο κόσμος, είχε βάλει τη σφραγίδα του και τα διαπιστευτήριά του σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις που υπέπεσαν στην αντίληψη και τη μελέτη μου... 

Αυτό, ήταν ένα σημείο στο οποίο εγώ υπολειπόμουν... Τον καιρό που εγώ ξεκίνησα με πίστη, το δικό μου ταξίδι και τη μελέτη στη γιόγκα, δεν είχε ακόμη "εφευρεθεί" η εκμετάλλευσή της με αυτόν τον τρόπο... Λίγοι άνθρωποι είχαν συναντηθεί με τη γιόγκα και τις πρακτικές της, στην Ελλάδα... Και φορές, αυτό το θυμάμαι γελώντας, όπου πήγαινα να ζητήσω απασχόληση με την ταυτότητα της πρακτικού αυτής της κατεύθυνσης, οι επιχειρηματίες δεν γνώριζαν για τι πράγμα τους μιλάω... Με κοιτούσαν με απορία, προσπαθώντας να κάνουν μέσα στον εγκέφαλό τους ένα κάποιο συνειρμό, μήπως και εντοπίσουν σε κάποιο συνδυασμό συνάψεων, το τι ακριβώς λέμε... Χωρίς αποτέλεσμα... Εγώ, παρ΄όλα αυτά, συνέχιζα... Κάποιοι άνθρωποι με είχαν ήδη βρει, κάποιοι άνθρωποι με είχαν ήδη εμπιστευτεί και τα ιδιωτικά μας μαθήματα είχαν εμφανή αποτελέσματα στη φυσιολογία και τη συμπεριφορά τους... Ποτέ δεν ονόμασα εαυτόν "δασκάλα" ή "θεραπεύτρια"... Κι όχι από δειλία ανάληψης της ευθύνης ενός τέτοιου τίτλου... Αλλά γιατί, αυτό που ένιωθα κι αυτό που παρατηρούσα, ήταν πως με κάποιο τρόπο και χωρίς απαραίτητα να το κατανοώ, δεν ήμουν "εγώ" αυτή που έκανε τα μαθήματα... Τα λόγια και οι ασκήσεις έρχονταν μόνα τους, δίνοντας πάντα το καλύτερο για την κάθε στιγμή και για τον κάθε συμμετέχοντα... Δεν ήμουν "εγώ" η δασκάλα ή η θεραπεύτρια, αλλά "κάτι" από εμένα, κάτι από μέσα μου που γνώριζε να κάνει τα πράγματα καλύτερα από ό,τι "εγώ" θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ... 

Ήταν κάτι που γινόταν με ευκολία... Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν "να φεύγω από τη μέση"... "Εγώ", μαζί με όλες τις πεποιθήσεις, τις προσδοκίες, τις μελέτες και τις απόψεις "μου"... Ήταν σαν το κάθε μάθημα, να γινόταν από "αλλού"... Αυτό, με είχε σύντομα φέρει σε θέση να σέβομαι τη διαδικασία κι ας μη την κατανοούσα τότε στο σημείο να την κάνω λέξεις... Πολλές φορές, κατάλαβα, οι λέξεις περιττεύουν...

Αυτή μου η εμπειρία ήταν που με έκανε να απορώ... Αυτή μου η εμπειρία ήταν που ερχόταν σε αντίστιξη με ό,τι συναντούσα στην έρευνά μου... Αυτή μου η εμπειρία ήταν που συγκρουόταν με αυτή την "αυτοπεποίθηση" της ιδιοποίησης και κατά κόρον χρήσης τέτοιων τίτλων... Το δικαιολογούσα φυσικά, σκεπτόμενη πως κι ο κάθε ενδιαφερόμενος θα χρειαζόταν κάποια διαπιστευτήρια για να φτάσει στο σημείο να "αγοράσει" κάτι από σένα... Είναι ακόμη τα πράγματα έτσι σε αυτόν τον κόσμο...

Πέρασε καιρός, το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή και οι εβδομάδες των εναλλακτικών διακοπών ξεκίνησαν... Ήταν προς τον Αύγουστο, όταν υποδεχθήκαμε ξανά κάποιους ανθρώπους... Μεταξύ αυτών, και ένας που ονόμαζε κατ'επανάληψη εαυτόν "θεραπευτή"...

Το έχω ξαναγράψει, αυτό το θαυμαστό πράγμα... Το τι είναι που η Ψυχή γνωρίζει... Όχι μόνο η δική μου, αλλά και η δική σου και όλων... Για κάθε περίπτωση, αν "φύγεις από τη μέση", η ίδια η Ψυχή σου θα σε διδάξει πράγματα φέρνοντάς τα στο φως της κατανόησής σου...Και με αυτόν τον τρόπο, δεν μαθαίνει μόνο ο "άλλος", μαθαίνεις κι εσύ... 

Αυτός είναι ο μόνος Δάσκαλός σου... 

Ο Μόνος Δάσκαλος... Αυτός, ο Δάσκαλος που υπάρχει Εντός των Πάντων...Συνεπώς, και μέσα σου...

Είχαμε καθίσει στο τραπέζι για το δείπνο... Η ταυτότητά του γύρευε ξανά επαλήθευση, οπότε και βρεθήκαμε στο σημείο να ακούμε και πάλι, τα περί "δασκάλου" και "θεραπευτή"... 

Ήταν τότε, που άκουσα την Ψυχή  μου - ερήμην μου, γιατί τα λόγια βγήκαν από μόνα τους - να λέει...

"Τι εννοείς "θεραπευτής"?... Εννοείς πως μπορείς "εσύ" να θεραπεύσεις τον καρκίνο ή τη σκλήρυνση κατά πλάκας?... Δεν είσαι "θεραπευτής", γιατί δεν μπορείς να είσαι...Δεν είσαι εσύ, η Γενεσιουργός Πηγή... Ο καθένας μας, είναι μόνο ο Ενδιάμεσος.... Είμαστε τα δοχεία, μέσα από τα οποία - Θεού θέλοντος και επιτρέποντος - απορρέει η ενέργεια που θα φέρει στα χέρια της κάτι τέτοιο...
Η Θεραπεία, δεν είναι γήινης προέλευσης...Η Θεραπεία, έρχεται από αλλού... Είναι ένα Άνωθεν Προερχόμενο Δώρο..."

Δεν ήταν πως προσπαθούσα να τον προκαλέσω ή να τον πτοήσω... Παρουσιάστηκε ξαφνικά, μία Ευκαιρία Κατανόησης, για όλους τους συνδαιτυμόνες γύρω από εκείνο το τραπέζι... 

Το να είσαι πρακτικός κάποιας τεχνικής, είναι μία Ευλογία... Τόσο για εκείνον που τη λαμβάνει, όσο και για σένα που την προσφέρεις... Η τεχνική σου και εσύ ο ίδιος, είναι το Μέσον... Η Αλήθεια, είναι αυτό που θα συμβεί ερήμην σας και σε ένα πεδίο πίσω από "αυτό που φαίνεται"... 

Κανένα παιδί του Θεού δεν είναι ξεχωριστό και όλα τα παιδιά του Θεού είναι ξεχωριστά... Με αυτόν τον τρόπο, κανένας μας δεν είναι θεραπευτής και όλοι μας είμαστε θεραπευτές... Επιτρέποντας τη Διέλευση του Φωτός, της ενέργειας της Αγάπης και της Προσφοράς, να μας διαπεράσει και να εκταθεί προς όλους και όλα... Και είναι ανεξάρτητο από την κοσμική ταυτότητα, από την τεχνική ή την εργασία, από ο,τιδήποτε είναι που "κάνεις"...
Αυτό που φέρει την ενέργεια της Θεραπείας, είναι αυτό που διέρχεται μέσα από αυτό που Είσαι...
Αυτό που λειτουργεί μέσα από σένα, όταν του δώσεις τη θέση σου...

Όλα Είναι ΄Ενα, εσύ γιατί να είσαι αλλιώς?...

Κάθε είδους "ταυτότητα", δημιουργεί ένα διαχωρισμό και μία παρανόηση που δεν μας αξίζει... 

Το Μεγαλείο που φέρουμε ως οντότητες δημιουργημένες από τον Έναν, δεν μπορεί να συγκριθεί με καμμία ψευδή "αυτοπεποίθηση" προερχόμενη και διαπιστευμένη από τον κόσμο...

Το Μεγαλείο είναι Εκεί...Πάντα Εκεί και για όλους... 

Το Θαυμαστό είναι πως για να το Δεις, χρειάζεται "να λείπεις εσύ"... Ακούγεται "αντιφατικό", μόνο επειδή κάτι εκ των έσω "παρεξηγείται" με αυτό το αίτημα....
Δεν χρειάζεται να το πιστέψεις...
Χρειάζεται να κάνεις Χώρο...
Και θα Δεις... 

https://www.youtube.com/watch?v=Mx5Iq0LTYw0

- Δύναμη -

Περπατούσα στους δρόμους, αποφασισμένη να φέρω εις πέρας τις δουλειές μου παρ΄όλη την τρέλα που αντιλαμβανόμουν γύρω... Και την κίνηση και την αναστάτωση και τη γενική δυσαρέσκεια... 

Είχα ήδη εκτεθεί αρκετή ώρα στο περιβάλλον... Με επιμονή, σχεδόν ενάντια σε όποιο εμπόδιο συναντούσα...Με πυγμή και το κεφάλι ψηλά...

Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, ένιωσα ξαφνικά πως δεν έχω δύναμη... Καθόλου... Πως το σώμα μου είχε απορροφήσει όλα τα παραπάνω και είχε αντιδράσει... Ήθελε να σταματήσει εκεί, ήθελε να με σταματήσει από το ο,τιδήποτε έκανα... 

Σταμάτησα σε μία πλευρά, σε ένα ήσυχο και ηλιόλουστο - ευτυχώς - στενό... Το σώμα μου, ήταν αδύναμο... Έκανα χειρονομίες, ψάχνοντας τις τσέπες μου όπως όταν ψάχνεις τα κλειδιά σου...

Ήταν, σαν ξαφνικά να αναρωτήθηκα...

"Η δύναμή μου... Πού είναι η δύναμή μου?"... Σαν να τη γύρευα στις τσέπες μου, ή μέσα από το μπουφάν ή στην κρυφή, εσωτερική τσέπη... 

Και, ήταν σαν να ακούστηκε μία Φωνή...

"Πού ψάχνεις για τη δύναμή σου? Η δύναμή σου, δεν είναι στο σώμα... Κοίταξε Μέσα..." 

Εκεί που βρισκόμουν ακίνητη, ήταν σαν να είδα το σώμα μου να εξαφανίζεται σαν σκόνη και να μένει μόνο η Ουσία... Ένας δυνατός, φωτεινός κύλινδρος κατά μήκος και στο κέντρο του σωματικού μου περιγράμματος... Κάτι  που έμοιαζε με ενεργειακή μπαταρία, στο μέγεθος του σώματός μου... 

Όλη μου η προσοχή στράφηκε προς τα εκεί... Προς τα Μέσα...Ένιωσα να τροφοδοτούμαι ξανά... 

Και, κατάλαβα...

Τη Δύναμή σου, δεν τη χάνεις ποτέ... Φτάνει να ξέρεις πού να ψάξεις... 

Δεν είναι στο σώμα, πόσο μάλλον στις "τσέπες σου"...

Η Δύναμή σου, είναι πάντα Εντός... Εκεί ψάξε... 

Αυτό φοβούνται...

https://www.youtube.com/watch?v=ei8Hw6iZ8GY&ab_channel=Marios