- Γράμμα Απ' Τον Πατέρα - 

"Πολυαγαπημένοι μου, 

Σας έχω στο Νου μου... Είστε μέλη του Εαυτού μου και κομμάτια της Σκέψης μου...
Σας μιλάω διαρκώς και σας καλώ...Προσκαλώ τον καθένα από εσάς και όλους μαζί με Λόγια Αγάπης, που όμως δεν φαίνεται να κατανοείτε... Ίσως, επειδή σας μιλώ απέρριτα... Έχετε γεμίσει την καρδιά και το μυαλό σας με "πράγματα", έτσι που η Απλότητα σας αφήνει αδιάφορους... Ίσως πάλι, η Συντομία των λόγων να μην σας αρκεί... Αρέσκεστε στο να μιλάτε πολύ και έτσι και ακούτε... Και συγχέετε το "πολύ" με το "ικανό"... Για αυτό τώρα αποφάσισα να σας γράψω αυτό το Γράμμα, χρησιμοποιώντας δικό σας λεξιλόγιο - με λέξεις που θα μπορείτε να καταλάβετε - όπως θα μιλούσε ένας πατέρας στο παιδί του... 

Ξενιτεμένοι μου σε Ξένη γη, 

Είμαι μαζί σας από τα πρώτα σας βήματα σε αυτόν τον κόσμο και σε κάθε σας βήμα έκτοτε... Είμαι πάντα Εδώ, φανερός μέσα από τις Πράξεις μου κι ας μένω ακόμη αόρατος για τα μάτια σας... 

Χαμογελούσα από χαρά πάνω από το μικρό σας κορμάκι, όταν γεννηθήκατε... Εκεί, σε αυτήν την πρώτη σας κραυγή, για εκείνη την πρώτη σας εισπνοή που ξεκινούσε την περιπέτειά σας εδώ...

Και μετά, πάλι μαζί σας στην πρώτη ημέρα στο σχολείο... Θυμάστε που θέλατε να κλάψετε από φόβο για αυτήν την αλλαγή?... Και, θυμάστε άραγε πως νιώσατε ξαφνικά κάτι να σας ακουμπάει στοργικά στην πλάτη?... Κάτι που δεν μπορέσατε να δείτε κι ας γυρίσατε το κεφάλι πάνω από το μικρό σας ώμο για να κοιτάξετε από το ξάφνιασμα της τρυφερότητας...
Ήμουν Εγώ, που με τον τρόπο μου σας έλεγα "προχώρησε"...

Ήμουν εκεί, στην πρώτη σας παρέλαση... Για μένα, δεν είχε σημασία αν ήσασταν στην τελευταία γραμμή... Ο κόσμος, έχει πολύ περίεργα κριτήρια σχετικά με τη Σειρά των Πραγμάτων... Εγώ σας καμάρωνα, όπως σας καμαρώνω πάντα σε κάθε προσπάθεια... Και σας στηρίζω... 

Και μετά, όταν δεν θυμόσασταν την απάντηση για το διαγώνισμα παρά το ξενύχτι πάνω από τα βιβλία, ήμουν Εγώ που την ψιθύρισα στο αυτί σας... Είμαι Εδώ για όλα... Στο πρώτο σας εμβόλιο, στην πρώτη εκδρομή με το σχολείο, την πρώτη φορά που κλάψατε από πόνο, στην πρώτη σας δουλειά, στο πρώτο σας φιλί... Τότε και κάθε φορά έκτοτε... Νοιάζομαι για το τι θα φορέσετε, τι θα φάτε, τι θα πιείτε, τι σας ταιριάζει... Για όλα τα "επιβιωτικά" σας, που φαίνεται να σας απασχολούν πιο πολύ κι από την ίδια τη ζωή... Μα, δεν καταλαβαίνετε πως ό,τι σας έφερε εδώ, θα φροντίσει και για όλα τα απαραίτητα?... Λέτε, δεν γνωρίζω άραγε ποια είναι τα απαραίτητα για τον καθένα σας και γα όλους μαζί?... Η Αφθονία, είναι αυτό που προσφέρω... Η Έλλειψη, είναι δική σας κατασκευή... Πόσο λίγο με ξέρετε...
Εγώ Επιμένω κατά τον Τρόπο της Αγάπης, Πάντα Παρών, κι ας μην το καταλαβαίνετε... Άγρυπνος, από πάνω σας... Είμαι Εδώ κι όμως, το αγνοείτε... 

Παραστρατημένοι μου, 

Το καταλαβαίνω... Το βλέπω... Ο κόσμος έχει τον τρόπο του μαζί σας... Σας μπερδεύει... Μπερδεύεστε... Γι αυτό ξεχνάτε... Ξεχνάτε ό,τι είναι Σημαντικό... Και δίνετε σημασία σε κάτι πράγματα περαστικά, φθαρτά, θνητά....Εγώ, δεν δημιουργώ κάτι που πεθαίνει... Τίποτα που να μπορεί ποτέ να πεθάνει... Είναι αδύνατο για την Αγάπη, αυτό... Η θνητότητα, κι αυτό δικό σας κατασκεύασμα είναι... Κατασκεύασμα και επιλογή, κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά... 

Παιδιά μου,
Υπάρχει κάτι στον τρόπο που έχετε υιοθετήσει, που είναι ασύμβατο με τους Όρους της Ζωής... Κάτι που δεν είναι λειτουργικό... Το ξέρετε κατά βάθος κι ας επιμένετε για το αντίθετο...
Είστε Πολεμοχαρείς από συνήθεια.. Σας αρέσει η Πολεμική... Πολεμάτε τον κόσμο, πολεμάτε ο ένας τον άλλο, πολεμάτε τον εαυτό σας... Κι όχι πάντα με όπλα... Πολεμάτε τα πάντα πάρα πολύ και για ετούτο, έχετε από μόνοι σας κατασκευάσει έναν εξαιρετικά επιθετικό κόσμο... Και πιστεύετε πως, ό,τι ζείτε εδώ, έχει να κάνει με τον "απέναντί" σας... Πάντα να φταίει κάποιος άλλος, σε μία δραματική μετάθεση Ευθύνης που δεν είναι παρά άλλοθι για την επιβίωση του εγωισμού σας... Κι αυτός, είναι ο τρόπος που ζείτε... Και το έχετε σαν δεδομένο και σαν αναπόφευκτο... Είναι όμως κάθε στιγμή Αναστρέψιμο, γιατί δεν είναι η Αλήθεια...Μόνο η Αλήθεια δεν αναστρέφεται, γιατί μόνο η Αλήθεια δεν έχει άλλη εκδοχή...
Δείτε, ο άλλος που ονειρεύεστε δεν υπάρχει... Εδώ, κατοικεί μόνο Ένας... 

Φοβόσαστε... Φοβόσαστε το θάνατο, φοβόσαστε τη ζωή, φοβόσαστε Εμένα, φοβόσαστε τον απέναντί σας, φοβόσαστε τον ίδιο σας τον εαυτό και τη σκιά σας...
Μα ξέρετε, τη σκιά σας τη βλέπετε μόνο επειδή έχετε γυρισμένη την πλάτη στο Φως... 

Επιμένετε στο φόβο κι αυτό σας κάνει επιθετικούς... Και δεν σας περνάει καν από το νου, να κοιτάξετε προς τα Εμένα... Να σηκώσετε το κεφάλι πάνω από την Φθορά...
Και η Αγάπη, που είναι η Απάντηση για όλα τα πράγματα, είναι το τελευταίο που θα σκεφτόσασταν ποτέ... Την Αγάπη που νομίζετε πως την ξέρετε, την έχετε κι αυτήν παρερμηνεύσει... 

Είμαι κι εγώ πολύ παρεξηγημένος στα μάτια σας, ξέρετε, όπως είναι όλα μέσα από τα μάτια του κόσμου που διαστρεβλώνουν τα πάντα... Με τοποθετήσατε - αξιωματικά - "έξω" από εσάς, κάπου μακρυά για να ψάχνετε μονίμως να με βρείτε... Σε αέναη αναζήτηση, στην καλύτερη των περιπτώσεων.... Στη χειρότερη, τα παρατάτε νωρίς... Κι ας γνωρίζετε πως η Αγάπη δεν τα παρατάει ποτέ...
Και μου δώσατε ανθρώπινα χαρακτηριστικά, για να εξυπηρετήσετε παρ΄όλα αυτά, την ανάγκη σας για οικειότητα... Με ευκολία μου παραχωρήσατε τα χαρακτηριστικά σας... Το θυμό, το φόβο, την τιμωρία... Δεν Είμαι Εκεί... Και σας λέω πως η μόνη μου Ιδιότητα, είναι η Αγάπη... Αυτό είναι που δεν κατανοείτε, γιατί σας ξεπερνά... Δεν το χωράτε... Δεν έχετε ακόμη μέσα σας το Χώρο για κάτι τόσο τεράστιο... Καταλαβαίνω... Αν γνωρίζατε μόνο το Μέγεθος της Αγάπης, δεν θα το αντέχατε... Θα έκανε την καρδιά σας να τεντωθεί πέρα από τα συνηθισμένα της όρια, θα πονούσε προς στιγμήν από την Επέκταση και τη Μεγαλοσύνη... Κι όμως... Τότε μόνο θα βλέπατε ποια είναι Αληθινά η καρδιά σας... Και έως πού μπορεί να φτάσει...
Κι αν ο Πόνος έρχεται στη ζωή σας, να γνωρίζετε πως δεν εκπορεύεται από έναν πατέρα εκδικητικό... Ο Πόνος, είναι μόνο δική σας επιλογή... Παραμένει - παρ΄όλα αυτά - ένας τρόπος κι ένα μέσον... Ίσως, ο μόνος τρόπος για να σταματήσετε... Να σταματήσετε ό,τι κάνετε, ό,τι λέτε κι αυτό το θόρυβο μέσα στο μυαλό σας... Είναι ένας τρόπος για να με Ακούσετε... Συχνά, χρειάζεται να τα χάσετε όλα, ό,τι είναι που θεωρείτε σημαντικό για τη ζωή σας, για να μπορέσετε να δείτε αυτό που Μένει... Η Εκπαίδευσή σας, εξακολουθεί να γίνεται δια της Αφαιρέσεως... Κι αυτό, δεν σας είναι εύκολο... Καταλαβαίνω... 

Πολλοί από εσάς, με νομίζουν για αντικείμενο λατρείας... Και για εκπρόσωπο θρησκευτικών κατασκευασμάτων... Έτσι με δέχεστε κάποιοι, έτσι και κάποιοι με απορρίπτετε... Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ τι σχέση μπορεί να έχω εγώ, με όλα ετούτα... Αυτά, είναι ανθρώπων έργα, φτιαγμένα από Ανάγκη.... Κι ο μόνος τρόπος να λυθεί αυτή η μαγεία, είναι να πάρετε την Παρουσία και το Λόγο μου, προσωπικά... Να τα κάνετε δικά σας....Να τα αναγνωρίσετε μέσα σας... Να σας αφορούν στο κάθετι... Όταν θαυμάζετε κάτι ή κάποιον, δεν αναρωτιέστε σε κάθε σας κίνηση "τι θα έκανε άραγε εκείνος τώρα?", ή "τι θα έκανε εκείνος τώρα?".... Τι θα μπορούσε να συμβεί άραγε, στο ενδεχόμενο να Μοιραζόμασταν τις Ίδιες Σκέψεις?...
Η Θεοποίησή σας, περνάει αναπόφευκτα μέσα από τον Εξανθρωπισμό που έχετε αμελήσει...
Και η Απόλυτη Ελευθερία που εγώ εύχομαι για τα παιδιά μου, δεν περιέχει καμμιά ανάγκη... Κι αυτό είναι η Ευχή μου για τον καθένα από εσάς και για όλους μαζί...
Η καθολική Ελευθερία που περιγράφει και υποστηρίζει την Αυτοπραγμάτωσή σας...
Αυτό Είναι το Θέλημά μου και η Ευχή μου για τον καθένα από εσάς και για όλους μαζί...  

Σας αποκαλώ "παιδιά μου"... Κι εσείς, έτσι ονομάζετε τους εαυτούς σας... Και το αποδέχεστε... 

Ξέρετε - άραγε - το λόγο?... 

Αυτό το "παιδιά", δεν είναι ένας συγκριτικός προσδιορισμός μιάς δικής σας κατωτερότητας, σε σχέση με Εμένα... Καθόλου... Επιμένετε να ξεχνάτε πως δημιουργηθήκατε "κατ΄εικόνα και ομοίωσιν"... Αυτό το "παιδιά", χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά σας και έχει μόνο να κάνει με αυτό που εσείς οι ίδιοι πιστεύετε για τον εαυτό σας, τουλάχιστον προς το παρόν... Και ό,τι πιστεύτε για τον εαυτό σας, είναι και αυτό που κατευθύνει τις επιλογές και τον τρόπο σας...
"Μεγαλώνω", δεν σημαίνει απαραίτητα και "Ωριμάζω" για εσάς... Και για τα Δικά Μου μάτια, είναι σαν να αποστρέφεστε πεισματικά τη μεγαλειώδη εκδοχή σας... Κι έτσι - αναπόφευκτα - επιλέγετε για πολλά ζητήματα, τη μικρότητα...
Αυτό συμβαίνει για όλα τα πράγματα του κόσμου... Για όλα τα πράγματα, πάντα μεταξύ των Δύο έχετε να επιλέξετε και κάθε Στιγμή, η Επιλογή σας, αναδημιουργεί το περιβάλλον που ζείτε και εσάς τους ίδιους... Είναι Σοβαρό... Μα, να θυμάστε, κάθε Στιγμή Μπορείτε να Επιλέξετε Ξανά...

Είστε σαν μικρά, κακομαθημένα παιδιά, που συνεχίζουν να βάζουν το χέρι τους στην πρίζα παρά τις συστάσεις ή γυρεύουν το βάζο με τη μαρμελάδα, όταν οι μεγάλοι δεν κοιτούν... Που πιστεύουν πως γνωρίζουν τα πάντα... Και επιζητάτε το "δικό σας" τρόπο, για όλα τα πράγματα... Κι αν δεν το καταφέρετε όπως εσείς "θέλετε", τότε θυμώνετε, αγριεύετε, χτυπιέστε...Υποφέρετε... Και τότε, εγώ σιωπώ, γιατί τότε δεν ακούτε πια... Μα, τι υπάρχει αλήθεια να "θέλετε", όταν μπορείτε να δείτε πως Όλα Είναι Εδώ?... Και τότε, αναμένω να αναθεωρήσετε... Και στο μεταξύ, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι πιο πολύ ακόμα να σας Αγαπώ... 

Αν μπορούσατε μόνο να δείτε αυτό που Ονειρεύομαι για εσάς...
Αν μπορούσατε μόνο να δείτε με τι Αγάπη κρατώ στα χέρια Μου τον κόσμο... 

Παιδιά μου.
Σας παίρνει πολύ χρόνο για να καταλάβετε πως είστε όλοι εδώ για να υπηρετήσετε το Συμβόλαιο της Ψυχής σας... Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό...
Αυτό θα πει πως θα Συναντήσετε όλους εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους έχετε Συνυπογράψει - πριν την Κατάβασή σας εδώ - να φέρουν ψυχικά σας κομμάτια, δικά σας ψυχικά μέρη... Αυτά, θα σας επιστραφούν μέσα από την μεταξύ σας συνδιαλλαγή... Δεν υπάρχουν "συμπτωματικές Συναντήσεις"... Είναι όλα με ακρίβεια οργανωμένα... Και ως τέτοια, θα ήταν χρήσιμο να τα αντιμετωπίζετε... Και με αυτό, δεν εννοώ πως δεν έχετε Λόγο στην Εξέλιξη... Αυτό που λέω είναι πως καμμία Συνάντηση δεν υπόκειται στην τυχαιότητα, καθώς τυχαιότητα δεν υφίσταται... Ο δικός σας ρόλος που μένει Ανοιχτός, το δικό σας μέρος συμμετοχής και ευθύνης, είναι το τι θα κάνετε με αυτές... Δεν θεωρείτε, αλήθεια, πως αν είχατε αυτή τη γνώση, θα φερόσασταν διαφορετικά μεταξύ σας?... Δεν θα ήταν κάθε Συνάντηση, σαν να λέτε ο ένας στον άλλο "Καλώς ήρθες... Γνωρίζω πως φέρεις ένα δικό μου κομμάτι, ένα μέρος της Ολότητάς μου...". Δεν θα ήταν τότε ο Σεβασμός, η Αποδοχή και η Συγχώρεση, για ό,τι μόνο φαινομενικά λαμβάνει χώρα, πιο ανεμπόδιστες στην έκφρασή τους?... Δεν θα αναγνωρίζατε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ως απαραίτητη για τη Θεραπεία σας?... Και τι άλλο μπορεί να είναι η Θεραπεία, από το να μεταβείτε στην Ολότητά σας?... Η Ολοκλήρωσή σας, μόνο μέσα από τον άλλο συμβαίνει... Μέσα από τη Συνάντηση και τη Συνδιαλλαγή... Μέσα από τον άλλο συμβαίνει η Συνειδητοποίηση πως Είστε Ήδη Ολόκληροι... Όχι μέσα από την ετερότητα στην οποία επιμένετε, μα από την Αλληλία, την αναγνώριση των Ομοίων.... Οι Ψυχές, είναι όλες ίδιες...
Και να γνωρίζετε, κάθε φορά που επιλέγετε να Συναντηθείτε ο ένας με τον άλλον με αυτόν τον Τρόπο, Είμαι κι Εγώ Εκεί...
Και για να σας είναι πιο πιστευτό στο ορατό σας πεδίο, πιο χειροπιαστό και κατανοητό, οι άνθρωποι που θα Συναντήσετε, θα χρειαστεί να φέρουν για λογαριασμό σας και συγκεκριμένες, προσυμφωνημένες ταυτότητες... Αυτό, ισχύει για όλους... Αυτό, είναι ο καθένας που συναντάτε... Μία ταυτότητα, αναγνωρίσιμη με κατάλληλο τρόπο από εσάς, ώστε να μπείτε στο παιχνίδι του σεναρίου και να ξεκινήσει η Εκπαίδευσή σας... Με αφορμή τις ταυτότητες γίνεται η Τριβή σας, μέχρι να λειανθεί κάθε σας αδρή γωνία... Μέχρι να μαλακώσετε...Είναι μόνο για Καλό...
Διαμάντια, αυτό είστε ήδη για Μένα και διάφανοι όλοι στα μάτια Μου...
Ανθρώπινα κοσμήματα, είναι αυτό που εύχομαι για τον καθένα σας και για όλους μαζί...
Σας παροτρύνω... Αφαιρέστε την κάθε ταυτότητα από τη ζωή σας... Αφαιρέστε τις ταυτότητες από όσους Συναντάτε και δείτε καθαρά... Όλοι, παιδιά σε Ανάδοχες Οικογένειες είστε... Και αυτές οι ταυτότητες, μέσα στο σενάριο της ζωής σας είναι... Αποπροσωποποιείστε τα πάντα... Αφήστε όλα τα κοσμικά κατασκευάσματα... Πίσω από τις ταυτότητες, βρίσκεται η Αλήθεια που σας περιμένει...
Μόνο μία είναι η Πραγματική σας Οικογένεια... Και όλοι, μεταξύ σας, Αδέλφια...
Αυτή η Αναγνώριση και μόνο... Η Αναγνώριση και όλες οι Αλλαγές που μπορεί να φέρει στον τρόπο που φέρεστε, αυτός είναι ο Παράδεισος... Βλέπετε πόσο στο χέρι σας είναι?...
Σταματήστε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον, δεν σας αρμόζει... Σταματήστε να πληγώνετε ο ένας τον άλλο, γιατί ό,τι κάνετε, μόνο στον εαυτό σας συμβαίνει...
Κι αυτό το "συγνώμη" που εκκρεμεί, εκείνο που το καταπίνετε από εγωισμό και δεν το προφέρετε όπου χρειάζεται, μόνο εσάς αρρωσταίνει... Γι αυτό το "συγνώμη", έρχεται η Ώρα αναπόφευκτα... Έρχεται πάντα και για όλους, λίγο πριν το φυσικό σας θάνατο... Εκείνη ακριβώς τη Στιγμή, που η Αναδρομή της ζωής σας, σας δείχνει πως ίσως τα πράγματα να μην έγιναν ακριβώς όπως εσείς επιμένατε να τα μεταφράζετε... Και τότε, μπορείτε να δείτε καθαρά... Πως μόνο η Αγάπη έχει Αληθινή Υπόσταση και Ύπαρξη... Και πως, πράγματι, Τίποτα Άλλο Δεν Υπάρχει...
Μπορείτε να το Δείτε τότε, μπορείτε όμως να το Δείτε και Τώρα...
Γιατί να μην το αποδώσετε Τώρα?... Γιατί να καθυστερείτε την Απελευθέρωσή σας?... Γιατί να μη δείτε όσο πιο γρήγορα γίνεται, τι μπορεί να κάνει για τη ζωή σας ένας τόσο μικρός και ασήμαντος θάνατος, όπως αυτός του εγωισμού σας?... Τι άλλο μπορεί να σας κρατάει πίσω - δεσμώτες - από το να εκφράζετε και να ζείτε κάθε Στιγμή την Αλήθεια της ίδιας σας της Φύσης, από αυτόν τον ιδιότυπο Αντίπαλο που θεωρείτε για σύμμαχο?...
Θεωρείτε πως ο κόσμος, δεν μπορεί να περιέχει την ευαισθησία σας... Και πως, καλύτερα να προστατεύσετε τον εαυτό σας, για να μην κινδυνέψετε....
Είναι παράδοξο κι αυτό για τον κόσμο σας, αλλά χρειάζεται να γνωρίζετε πως η Δύναμή σας δεν βρίσκεται στο να είστε ατρόμητοι, αλλά στην πιο βαθιά σας - καλά κρυμμένη - αδυναμία... Από το πιο τρώτο σας σημείο, αναδύεται....
Αγαπημένοι μου,
Υπάρχει ένα Σχέδιο που ζητά την υλοποίησή του... Επιτρέψτε μου... Κάνετε ένα βήμα πίσω κι επιστρέψτε μου να Προπορεύομαι... Για το κάθετι στη ζωή σας... Αφήστε όλα τα "θέλω", όλες τις παρορμήσεις κι όλες τις απαιτήσεις που πιστεύετε πως σας προσδιορίζουν κι επιτρέψτε μου να σας Οδηγώ... Μόνο με δική σας Απόφαση μπορεί να γίνει αυτό... Ο Δρόμος, είναι το Μαζί... Ζητώ να χρησιμοποιήσω το νου σας, τα λόγια σας, τις πράξεις σας, την καρδιά σας... Καλωσορίστε και αποδεχθείτε την Άνωθεν Βοήθεια... Η δική σας συμμετοχή, είναι απαραίτητη...
Δεν είναι αλήθεια πως, ό,τι δεν είναι ορατό, δεν υπάρχει....
Είμαι Εδώ, φανερός μέσα από τις Πράξεις μου....Και Είναι Έτσι....Μπορείτε να το Δείτε?...
Είναι αργά... Αλλά δεν είναι ακόμη μεσάνυχτα... Υπάρχει λίγος ακόμη χρόνος για να Δείτε την Αλήθεια που Υφίσταται πέρα από την προσωρινή οπτική σας ικανότητα... Για να ζήσετε την Αλήθεια που είναι διαθέσιμη... Φτάνει να δείτε σύντομα πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος... Η Μόνη Οδός, είναι να επιλέγετε να είστε η Καλύτερη Εκδοχή σας, για τον εαυτό σας και για τους άλλους, κάθε στιγμή...
Κάθε στιγμή να ζητάτε να γνωρίσετε, ό,τι Εγώ ονειρεύομαι για τον καθένα σας...
Γυρίστε το βλέμμα σας προς τα Εμένα και κοιτάξτε Με... Ό,τι κοιτάζετε, αυτό και γίνεστε....
Η Ενσάρκωση του Μεγαλείου είναι ό,τι επιθυμώ για τον καθένα από εσάς και για όλους μαζί...
Για όλη τη Δημιουργία... Η Πνοή, είναι μέσα σας ήδη...

Σκοπός αυτού μου του Γράμματος, δεν είναι να κατευθύνω παρεμβατικά τη σκέψη σας σε κάτι που δεν θα θέλατε... Θεώρησα, όμως, χρήσιμο να μάθετε από Εμένα το πώς έχουν τα πράγματα...Και το πως, το μόνο Ταξίδι της ζωής σας, είναι η Μετάβαση από το Νου στην Καρδιά... Από ό,τι σκέφτεστε, στην Αλήθεια αυτού που γνωρίζει ήδη η Ψυχή σας πως είστε...
Αυτή είναι η πραγματική Μεταμόρφωση... Για τον καθένα από εσάς και για όλους μαζί...
Τι άλλο πιο Άξιο-Λόγου Δώρο, μπορείτε να ζητήσετε για τον εαυτό σας για αυτή τη ζωή?...
Η Υπέρβαση του κόσμου, δεν είναι για κάποιους ή για τους λίγους... Είναι για Όλους...
Γιατί σε αυτόν τον κόσμο, ό,τι Ένας μπορεί, Όλοι το μπορούν...
Και είναι πράγματι Απλό, το να Επιστρέψετε...
Το να το Θελήσετε, είναι το μόνο Προαπαιτούμενο...
Ποτέ - εξ΄άλλου - δεν ζητάω κάτι που δεν μπορείτε να κάνετε...
Κι αν έκλεινα αυτό το Γράμμα με την φράση "με πολύ αγάπη", ίσως να το θεωρούσατε τετριμμένο και να μην το λαμβάνατε υπ΄όψιν... Ίσως και να μην το διαβάζατε καν... Γι΄αυτό, θα κλείσω τα λόγια μου με ετούτο μόνο...

Η Πίστη που έχω σε σας, αρκεί και για τους δύο μας...
Παιδί μου, Γύρισε Σπίτι... 

Αληθινά Δικός σας,  

Ο Πατέρας Σας... 

https://www.youtube.com/watch?v=411iOnRcjAU&ab_channel=VittorioMalpassuti

- Φυσική Ιστορία - 

Είναι αλήθεια... Ποτέ δεν ένιωσα πως ανήκω ανάμεσα στο μπετόν, τους μυριάδες ορόφους και τις ακατάπαυστες φωνές των ανθρώπων... Φυσικά, θα μπορούσε κάποιος να πει για μένα πως είμαι "μοναχική" και πως αυτός είναι ο λόγος της άβολης αίσθησης στο πετσί μου.... Αυτής της αδυναμίας μου για προσαρμογή... Αλλά όσο κι αν αυτό είναι μία αλήθεια, δεν είναι η ουσία... Και η Φύση με έλκυε πάντοτε, σαν μία δική μου, πολύ προσωπική και μυστική κρυψώνα... Σαν καταφύγιο και σαν ένας τόπος όπου μπορούσα - λίγο καλύτερα από ό,τι αλλού - να νιώθω οικεία... 'Ο,τι μπορούσα να κάνω - όσο ζούσα στην πόλη - ήταν να ξεκλέβω λίγο από το χρόνο και τις διάφορες απαιτήσεις, για να βρεθώ ανάμεσα στα δέντρα και το χώμα.... Μα όλο αυτό, μόνο σαν ένα διάλειμμα από την τσιμεντένια ροή των πραγμάτων... Δεν ήταν δηλαδή πως ένιωσα ποτέ να ανήκω ολοκληρωτικά στη Φύση και το περιβάλλον της... Ήταν λίγο σαν να τσαλαβουτώ στα νερά της, να παίρνω μία ανάσα, για να συνεχίσω αργότερα απνευστί ό,τι ήταν που χρειαζόταν να "κάνω"... Κάτι σαν μία επιβιωτική σανίδα σωτηρίας... Κι όσο για αυτό που "είμαι", πολύ δύσκολα υποστηριζόταν από το αστικό περιβάλλον... Τόσο, που σχεδόν ξεχνούσα τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο... Το να "κάνω", νικούσε καθημερινά το να "είμαι"... Και χαμογελούσα καμμιά φορά, όταν καταλάβαινα πως το κόλπο είναι καλά στημμένο μέσα στις πόλεις... Γιατί, το να είσαι μονίμως σε μία - σχεδόν επιβαλλόμενη από τις εξωτερικές συνθήκες - ακατάσχετη πράξη, κρατάει καλά κρυμμένη από όλους μας, τη δύναμη που περιέχεται στην παρουσία... Το καθεστώς της ζωής μέσα στην πόλη, με τους ένα σωρό περισπασμούς της προσοχής μας, καταφέρνει να κρατάει καλά κρυμμένη από όλους μας αυτή την απλότητα του "είμαι"... Και, φυσικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο στον τρόπο των πραγμάτων του κόσμου... 

Είχα φυσικά την αίσθηση πως η Φύση, πάντοτε μου "μιλούσε" με έναν τρόπο... Για όσο "λίγο" ή "πολύ" βρισκόμουν κοντά της... Όπως σε όλους μας, φυσικά... Όπως επίσης, είχα την αίσθηση πως οι βόλτες μου ως απλού "επισκέπτη", δεν μπορούσαν να είναι ικανές για τη σπουδή που αναζητούσα... Για όλα εκείνα τα πράγματα που μπορούμε να μάθουμε από τη Φύση, αν της δώσουμε την ευκαιρία, το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται... Κι όχι για να μάθουμε από τη Φύση για την ίδια τη Φύση, αλλά από τη Φύση για εμάς τους ίδιους... 

Εδώ που είμαι τώρα, είμαι μέσα της... Είμαι στα δικά της λημέρια... Περαστικός ταξιδιώτης, ναι, αλλά όχι πια περιστασιακός επισκέπτης... Και η αλήθεια είναι, δεν μπορούσα να γνωρίζω το πόσο γρήγορα θα ξεκινούσε η εκπαίδευσή μου από τη Φύση... Είναι - φαίνεται - η Ώρα...

Υπάρχει κάτι που αλλάζει μέσα μου... Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είναι, μα και δεν θέλω να μάθω... Δεν νιώθω ότι κάτι τέτοιο είναι δική μου δουλειά... Είναι σαν να χρειάζεται να αφήνω τώρα τα πράγματα να συμβούν από μόνα τους, χωρίς να έχω δική μου άποψη για το τι, το πώς και το πότε... 

Ακόμη περπατάω αργά... Κι αν καμμιά φορά ακόμη ξεχνιέμαι και επιστρέφω στους φρενήρεις ρυθμούς που είχα για χρόνια συνηθίσει, το ίδιο το σώμα μου "κλωτσάει" και με επιστρέφει... Σαν να μου λέει "είναι αταίριαστο για εδώ που βρίσκεσαι τώρα"... Σαν αυτός ο αργός ρυθμός να χρειάζεται, έως ότου πραγματοποιηθεί - ερήμην μου - μία αλλιώτικη ρύθμιση εντός μου... 

Ωραία, τότε... 

Βρέθηκα σε αυτήν την παραλία... Εδώ, τους καλοκαιρινούς μήνες, οι λουόμενοι φέρουν μαζί τους όλες τις αστικές τους συνήθειες, όλη τη βουή, τις φωνές, το σωρό των αντικειμένων και των πραγμάτων που έχουν ανάγκη για να περάσουν καλά... Και αλήθεια, μήπως άραγε καταλαβαίνουμε κάθε φορά το πού βρισκόμαστε?... Το ότι είμαστε πάντα και παντού "φιλοξενούμενοι" σε ένα περιβάλλον του οποίου δεν είμαστε οι διαχειριστές του και δεν είναι αντικείμενο χρησικτησίας μας?... Αμφιβάλλω... 

Τώρα, τίποτα δεν είναι ίδιο, μέσα σε αυτό το φθινοπωρινό σκηνικό... 

Περπατούσα κατά το μήκος της παραλίας... Τα βήματά μου ήταν αργά, κι όχι μόνο λόγω της άμμου... Αρχίζω να καταλαβαίνω πως στέκομαι λίγο διαφορετικά, πως είμαι ήδη λίγο διαφορετική μέσα σε αυτό το περιβάλλον... Το ίδιο το περιβάλλον, μου προκαλεί ένα αίσθημα ευλάβειας... Που χρειάζομαι να το εκφράσω με τον τρόπο και το βηματισμό μου, για να μπορέσει και η ίδια η Φύση να το δει από μέρους μου και να με δεχθεί... Είμαι, ούτως ή άλλως, στα λημέρια της... 

Η θάλασσα, στα αριστέρα μου... Ήσυχη... Μπλέ...  Έφτασα στο τέρμα της παραλίας, για να έχω παρέα και τα βράχια... Αποφάσισα να καθίσω για λίγο... 

Κοιτούσα γύρω μου, με απόλυτη σιωπή... Υπήρχε γύρω μου απόλυτη σιωπή... Το ίδιο και μέσα μου... Κι εκείνη την ώρα κατάλαβα, πως ήμουν μόνη μου... Εντελώς μόνη μου... Δεν υπήρχε κανείς άλλος γύρω... Ήμουν τέλεια μόνη... Τέλεια... Ήταν τέλεια... Κι όμως, δεν έλειπε τίποτα... Τίποτα δεν μπορούσε να κατονομαστεί ως "απουσία"... Χωρίς καμμία σκέψη, χωρίς τίποτα στο μυαλό μου, κοιτούσα γύρω... Χωρίς καν να ονομάζω το ο,τιδήποτε... 

Δεν έλειπε τίποτα απολύτως... Είχα αυτή τη βεβαιότητα... Μία αίσθηση ξαφνικής πληρότητας... 

Κι όμως... Μιά στιγμή... Αυτό δεν είναι απολύτως σωστό... Μιά στιγμή... 

Όχι, δεν είναι ακριβώς έτσι... Κάτι έλειπε... Υπήρχε όντως κάτι που έλειπε... 

Ο Χρόνος... Χρόνος, δεν υπήρχε... Ο Χρόνος, ήταν απών...

Μόλις μπορούσα να αντικρίζω τα πράγματα, διαφορετικά από ό,τι συνήθως... Χωρίς μονάδα μέτρησης... Ά-χρονα... 

Ναι, φυσικά και υπάρχει μία εναλλαγή των εποχών ή μία εναλλαγή από ημέρα σε νύχτα... Όχι όμως χρόνος... Και ήταν, σαν όλα ξαφνικά να απέκτησαν ένα άλλο χρώμα... Μία άλλη διάσταση, κυριολεκτικά... Μία άλλη φρεσκάδα... Σαν να γεννιόταν το κάθετι, κάθε φορά που ακουμπούσα το βλέμμα μου επάνω του... Σαν τότε - και, μόνο τότε - να υπήρχε... 

Και ξαφνικά, είχα μέσα μου την εικόνα πως όλοι εμείς - και μόνο εμείς - είμαστε οι Φορείς του Χρόνου... Σαν να έχουμε καταπιεί από γεννησιμιού μας ένα ρολόι... Για ό,τι κάνουμε και για ό,τι είμαστε, ακούγεται - πίσω στο φόντο - ένα μόνιμο τικ-τακ... Σαν να είμαστε, ο καθένας από εμάς, κινουμένες μονάδες μέτρησης του χρόνου, όπως εμείς τον ορίζουμε... Και γέλασα, όταν φαντάστηκα αυτή την εικόνα στην υπερβολή της, σαν να είμαστε όλοι ωρολογιακές βόμβες, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή προς ανάφλεξη... Σαν να έχουμε εφεύρει ακόμη έναν τρόπο αυτοεκβιασμού... Ακόμη ένα "πράγμα" από το οποίο γατζωνόμαστε, το αφήνουμε να μας επηρεάσει και να μας γεράσει, το κυνηγάμε και αναφερόμαστε σε αυτό, σαν να είναι ένα πολύ σπουδαίο και σημαντικό πράγμα για τη ζωή μας την ίδια ... Αυτό το τικ-τακ μέσα μας, είναι η ύπνωσή μας... 

Ο Χρόνος, είμαστε εμείς... Μόνο εμείς... 

https://www.youtube.com/watch?v=c14qMbmP9eg&ab_channel=PLACEBO

Μία ακτίνα φωτός έπεσε ακριβώς επάνω στα μάτια μου... Έτσι όπως έκλεισα τα βλέφαρα, θυμήθηκα πως στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" - αλλά, όχι μόνο εκεί - ο χρόνος αναφέρεται ως "μηχανισμός εκπαίδευσης"... Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο... Είναι ουδέτερο από τη φύση του, όπως όλα τα πράγματα αυτού του κόσμου και εξαρτάται αποκλειστικά από τον τρόπο της χρήσης του - υπό την έννοια, των σκέψεων που χρησιμοποιούμε εμείς για να διαμορφώσουμε μία οντότητα ώστε να κατανοούμε - όπως ισχύει για όλα τα πράγματα αυτού του κόσμου... Κι εμείς, από "λάθος" χρήση ή από κεκτημένη ταχύτητα, δημιουργήσαμε εις το όνομά του ακόμη ένα είδωλο που μας χρησιμοποιεί... 

Έμεινα εκεί, με δική μου επιλογή... Μέσα σε αυτό το κενό διάστημα που ένιωθα καθαρά πως είχε ανοίξει παντού γύρω μου... 

Είχα μία αίσθηση πως, ξαφνικά, είχα διαλυθεί.... Δεν υπήρχα σαν "σώμα" πια... Εκτεινόμουν παντού γύρω, απεριόριστα παντού... 'Ενα με όλα... Ένιωθα πως ήμουν και η θάλασσα και οι πέτρες και η άμμος και ο ουρανός, όλα μαζί... Ταυτόχρονα... Και πια, δεν έβλεπα τη θάλασσα και την άμμο και τον ουρανό, αλλά την Παρουσία της θάλασσας, την Παρουσία της άμμου, την Παρουσία του ουρανού, ντυμένα με ένα αλλιώτικο, εκτυφλωτικό φως που μου έκοβε την ανάσα... Εγώ, μέσα σε όλα και όλα, μέσα σε μένα...

Ο Χρόνος, είναι μία κατασκευή... Από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο.... Και με αυτή την έννοια, ψευδής αίσθηση... Ψευδαίσθηση... Πουθενά αλλού στη Φύση, δεν υφίσταται με αυτόν τον τρόπο, η εκβιαστική έννοια του Χρόνου... 

Κι αυτό που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε, είναι να κινούμαστε στο πεδίο του Χρόνου όπως τον εννοούμε και τον κατανοούμε εμείς, το οποίο είναι μία κίνηση σε οριζόντιο άξονα... Είναι αυτό που ονομάζεται στη Μεταφυσική, "το Πεδίο των Περιστάσεων"... Ό,τι συμβαίνει, το μεταφράζουμε με όρους οριζόντιας κίνησης, μέσα σε αυτό το πεδίο των φαινομένων που έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως ανήκουμε... Το οποίο, φυσικά, δεν είναι η Αλήθεια με το κεφαλαίο "Α"... 

Ποιος έκανε τι, ποιος είπε τι, πόσα χρήματα κόστισε, τι θα κάνω με το ένα ή με το άλλο... Το σημαντικό στοιχείο για το Πεδίο των Περιστάσεων, των Φαινομένων, είναι ότι εκεί περιέχονται όλα τα αντίθετα... Είναι καλό - είναι κακό, είναι σωστό - είναι λάθος, είναι μαύρο - είναι άσπρο, το παρελθόν και το μέλλον... Ένα ατελείωτο κι εξαντλητικό νοητικό τικ-τακ, ανάμεσα σε αντίθετα σημεία... 

Αρκετό καιρό πριν, όταν μου ζητήθηκε να κάνω ένα "ενεργειακό διάβασμα" ενός πολύ αγαπημένου φίλου, η εικόνα που μου είχε έρθει, ήταν αυτή....

Ο αγαπημένος αυτός φίλος, είχε ολοκληρώσει την κίνησή του στα άκρα σημεία... Πώς το γνωρίζω και πώς το ήξερε κι ο ίδιος?... Είχε αρχίσει να κουράζεται και να καταλαβαίνει πως αυτός, απλά, "δεν είναι τρόπος"... Μπορεί να το έχεις νιώσει κι εσύ... Χωρίς να μπορείς να το αποδείξεις, να έχεις μία αίσθηση πως υπάρχει διάσταση, απόσταση μεταξύ "αυτού που κάνω" κι "αυτού που νιώθω πως είμαι"... Το πιθανότερο είναι πως, όλοι μας, για να πραγματοποιήσουμε κάποια αλλαγή στη ζωή μας, για να ζητήσουμε να το δούμε αλλιώς, χρειάζεται πρώτα να κουραστούμε, να βαρεθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τον τρόπο μας, να πιάσουμε ένα κυριολεκτικό ή μεταφορικό πάτο, ώστε να πούμε πως "δεν μπορεί, θα υπάρχει κι άλλος τρόπος"... Και, φυσικά, ίσως ούτε τότε... Μα αυτό, θα ήταν ένα καλό σημείο να ξεκινήσει κανείς... 

Υπάρχει λοιπόν, πράγματι... Υπάρχει κι ένα άλλο Πεδίο, πέρα από ό,τι τα μάτια μας μπορούν να αντιληφθούν, πολύ περισσότερο Πραγματικό.... Είναι αυτό που στη Μεταφυσική ή με όρους Κβαντικής Πραγματικότητας ονομάζεται "το Πεδίο της Αγάπης", ή "το Πεδίο του Θεού", ή " Ένας Νους"...

Εαν οι ανθρώπινες κατασκευές του χώρου και του χρόνου είναι ο Οριζόντιος Άξονας, το Πεδίο του Θεού είναι ο Κάθετος... Η Μόνη Στιγμή που τα δύο αυτά Πεδία συναντιούνται και ενώνονται, είναι μόνο στην Παρούσα Στιγμή... Είναι αυτή η κεντρική σφαίρα, που μένει καταφέρνει να μένει ακίνητη... Που διακόπτει όλη την οριζόντια κίνηση, όλη την παραφροσύνη του τικ-τακ... Είναι το μόνο σημείο Ορθής Ευθυγράμμισης με Αυτό Που Είναι... 

Χρησιμοποιώντας λίγο πιο "παρεξηγημένους" όρους, αυτούς της Κόλασης και του Παραδείσου, όλη η ατέρμονη κίνηση στον οριζόντιο άξονα, αντιπροσωπεύει την Κόλαση... Πώς μπορείς να το γνωρίζεις?... Αναρωτήσου για το πώς νιώθεις...

Η αναστάτωση, η θλίψη, το άγχος, η αγωνία, ο φόβος, είναι συμπτώματα της κίνησης στον οριζόντιο άξονα, αενάως σε μία ευθεία μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος... Εκεί κατοικοεδρεύει η προσωπική ή και συλλογική μας κόλαση, δια δικού μας χειρός... Με άλλες λέξεις αλλά με το ίδιο νόημα,  η προσωπική ή και συλλογική παραφροσύνη...
Αν κάποια στιγμή, έστω και μέσα από μία "τυχαιότητα", βρεθεί κάποιος σε Ορθή Ευθυγράμμιση, τα βασικά του αισθήματα θα είναι γαλήνη, εσωτερική ησυχία, αγάπη προς όλους και όλα... Τι άλλο είναι αυτό από Παράδεισος, φυσικά... 

Στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρεται : "Πιστεύετε πως έχετε πολλά προβλήματα, αλλά σας λέω πως έχετε μόνο ένα... Κι αυτό είναι ο διαχωρισμός σας από το Θεό"...

Το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν είναι θρησκευτικής προελεύσεως ή κατεύθυνσης, αν και το λεξιλόγιο του ομοιάζει κάποιες φορές... Ουσιαστικά, είναι ένα βιβλίο βασικής μεταφυσικής και επαναπρογραμματισμού του νου, από το πεδίο του Φόβου - μέσα στο οποίο είναι κατασκευασμένος ο ορατός κόσμος - προς το πεδίο της Αγάπης... Και η αναφορά στο Θεό, επίσης δεν είναι θρησκευτική, παρά μία αναφορά στον Ένα Νου... 

Η συγκεκριμένη λοιπόν φράση, μιλάει για αυτήν την - από συνήθεια κεκτημένη - αέναη κίνηση μας στον οριζόντιο άξονα, ενώ αγνοούμε τελείως την Ευθυγράμμιση, την πλήρη εσωτερική ακινησία στον κάθετο και το Σημείο που τα δύο αυτά τέμνονται... 

Aκόμη και μόνο μία φευγαλέα ματιά σε αυτό το Πεδίο, μπορεί να είναι ικανή να μεταμορφώσει τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα... Και, πολύ σύντομα μετά από αυτό και, ίσως αναπόφευκτα, να μετα-μορφώσει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τον τρόπο που υπάρχουμε... 

Γιατί, σε αυτό το Σημείο που ενώνεται η οριζόντια κίνησή μας με τον κάθετο άξονα, το "κάνω" και το "είμαι", παύουν να ανήκουν διαχωρισμένα στο πεδίο των αντιθέτων και ενσωματώνονται αλχημιστικά σε αυτό που τελικά γίνεται η Ανα-γέννησή μας... Αυτό, είναι το Ξύπνημα... 

Ο Νέος Άνθρωπος, η Νέα Γη, δεν είναι σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποιο άλλο τόπο ή χρόνο... Είναι ζήτημα Καθαρής Όρασης και προσωπικής επιλογής, στην κάθε Στιγμή... 

Αυτή είναι - από τη μεταφυσική πλευρά - και η έννοια του σταυρού.... Η υπόδειξη και υπενθύμιση του μόνου Σημείου από όπου προκύπτει η Θεουργία... Το μόνο Σημείο όπου μπορούμε να ζήσουμε τον Παράδεισο τώρα και κάθε στιγμή, το Σημείο όπου γινόμαστε Συν-Δημιουργοί με τον Ένα Νου, ενώ βρισκόμαστε μέσα στο κοσμικό κατασκεύασμα αλλά πλέον, όχι υπό την επήρειά του... 

Οι λέξεις - όλες οι λέξεις και στην καλύτερη των περιπτώσεων - είναι απλά βοηθήματα για νοηματοδότηση.... Σύμβολα... Κατασκευές, κι ετούτες... Η ουσία, για όλα τα πράγματα, είναι η Εμπειρία... Αυτή και μόνο αυτή, μπορεί κανείς να φέρει μαζί του... Κι ας μένει Α-περίγραπτη... Χωρίς ικανή - για το μέγεθός της - περιγραφή... Το Ά-φατο, αυτό που δεν περιγράφεται και δεν λέγεται, αυτό και μόνο ανήκει σε εμάς...
Μόλις ο Χρόνος αποσύρθηκε, ήταν σαν να καθάρισαν τα μάτια μου απ΄τη Σκόνη του Κόσμου... Και σαν να μου είχε - ξαφνικά, αλλά εντελώς φυσικά - αποκαλυφθεί η Αληθινή Διάσταση των πραγμάτων....Η Πραγματικότητα, ήταν παρούσα... 

Κι αυτή η έννοια της Ενότητας των Πάντων, ήταν πλέον μία πολύ φυσική ιστορία... Είχε καταγραφεί σε κάθε μου κύτταρο, χωρίς την κατασκευή του χρόνου να επηρεάζει το κοίταγμά μου...
Τίποτα δεν μπορώ να πω... Ήταν μεγαλειώδες και μου ήταν δυσβάσταχτο.... Η αναπνοή μου άρχισε να επιταχύνεται, χωρίς να μπορώ να την ελέγξω... Ξέσπασα σε λυγμούς... Φυσικά... Και δεν μπορούσα να γνωρίζω, αν αυτό ήταν με αφορμή το μεγαλείο που είχε ανοιχθεί μπροστά μου, ή αν ήταν θρήνος για τον χρόνο που χάθηκε - πριν να κατανοήσω πως χρόνος δεν υπάρχει - ή από μία βαθιά αίσθηση πως η Αληθινή Φύση των Πραγμάτων μας διαφεύγει διαρκώς κι ας είναι πάντα εδώ.... Πως φοβόμαστε, με ένα τρόπο, να αφήσουμε κατά μέρος τις κατασκευές που έχουμε δημιουργήσει, μη τυχόν και Συναντηθούμε με την Αλήθεια... 

Γιατί, ξέρεις, αρεσκόμαστε στο να ελέγχουμε τα πράγματα... Και ξέρουμε κατά βάθος πως, η Αλήθεια, δεν είναι ένα από αυτά... Αν κάτι μπορέσεις να κάνεις σχετικά με την Αλήθεια, είναι να τη Ζήσεις... Και η Συνάντηση με την Αλήθεια, μέρος του Αναπόφευκτου της Εκπαίδευσής μας, είναι... Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...
Εκεί όπου βρισκόμουν, πεσμένη στα γόνατα και καταμεσίς της άμμου, σήκωσα ξανά το βλέμμα μου προς τα έξω, μη τυχόν και όλα ετούτα ήταν της φαντασίας μου... Δεν ήταν... Μέσα από τα δάκρυα που τώρα καθάριζαν τα μάτια μου, κοίταξα - όχι χωρίς κάποια δυσκολία - έως πέρα μακρυά... Μέχρι το βουνό που βρισκόταν απέναντί μου... Και ήταν, σαν να έλεγε - έτσι, για να μου δώσει κουράγιο - "κοίτα, έχω κι εγώ δάκρυα γύρω μου"...
Είναι κι αυτά, φαίνεται, αναπόσπαστο κομμάτι της εργασίας μας εδώ... 

Κι οφείλεις να συνεχίζεις, παρ΄όλα αυτά...
Βήμα το βήμα, σκαλί το σκαλί, γέλιο και δάκρυ κι αυτά μαζί στο Δρόμο μας προς την Ωριμότητα...
Είχε αρχίσει να ψιλορίχνει... Και οι σταγόνες της βροχής μαζί με τις ακτίνες του ήλιου, έφτιαχναν τώρα ένα ουράνιο τόξο που ακουμπούσε στην καρδιά του βουνού... Κι όπως το κοίταξα, ακούμπησε και τη δική μου... 

Έτσι απλά... Για συμπαράσταση... 

Και ήταν Ώρα να σηκωθώ ξανά...

https://www.youtube.com/watch?v=Rlms9btyiRI&ab_channel=SimaMuslima

Το αποφάσισα...Να σηκωθώ... Να σταθώ στα πόδια μου.... Να δοκιμάσω να περπατήσω, έτσι καινούργια που ήμουν Τώρα...
Η Ουσία της Αλλαγής, είναι να της επιτρέψεις να Ενσωματωθεί...
Πολύ σύντομα, θα ξαναγύριζα μέσα στον κόσμο... Αυτό δεν θα το απέφευγα, πώς θα μπορούσα... Δεν βρίσκεται στην Αναχώρηση το Ωφέλιμον... Μέσα στον κόσμο συμβαίνει η Εκπαίδευση μας... Μέσα στον κόσμο γίνεται πρακτική εφαρμογή, η κάθε θεωρία ...
Ό,τι ήταν που είχε συμβεί, ό,τι είχε από μόνο του αποκαλυφθεί, είχε ήδη καταγραφεί βαθιά μέσα μου... Τις Αλλαγές που συμβαίνουν εντός, όσο αδιόρατες κι αν μείνουν "εξωτερικά", δεν μπορείς παρά να τις φέρεις... 

Όταν καταφέρεις να Δεις, τότε Γνωρίζεις και τότε Είσαι Αλλιώς... 

Κι αυτό που αλλάζει, είναι η ίδια σου η Ύπαρξη, ο τρόπος με τον οποίο υπάρχεις και κινείσαι μέσα στον κόσμο.... Αλλάζεις εσύ, όχι ο κόσμος... Ή, μαζί με εσένα κι αυτός...Στην ώρα του...
Μα, πρώτα Εμείς...
Ένα άλλο Πεδίο είχε ανοίξει τις Πύλες του κι ένας Αλλιώτικος Τρόπος είχε ανοίξει τις Πόρτες του... Κι εγώ τώρα, θα έφερα μαζί μου όπου κι αν βρισκόμουν, σε ό,τι κι αν "έκανα", αυτήν την Κατανόηση του "είμαι"... Κι ας εξέλειπαν οι λέξεις και οι περιγραφές ακριβείας...
Κάνοντας τα πρώτα μου βήματα πάνω στην άμμο, χαμογέλασα... Στον εαυτό μου και παντού γύρω... Για το πόσο φυσικό είναι για όλους μας αυτό... 

Το Α-διάστατο... Το Ά-χρονο...
Πόσο είναι η ίδια μας η Φύση...
Μία πολύ φυσική ιστορία...
Πραγματικά...

https://www.youtube.com/watch?v=W4aEh7GW0hA&ab_channel=LightChill

- Οκτώβριος 2017 -
Περαστικέ Ταξιδιώτη
Πώς είναι έως τώρα
Το ταξίδι σου?...
Είσαι κουρασμένος?
Είσαι εξαντλημένος?
Μην εγκαταλείψεις
Μην παραιτηθείς
Μην παραιτείσαι
Ούτε Τώρα
Ούτε ποτέ
Να γνωρίζεις
Τίποτα δεν έχει ακόμη τελειώσει
Τίποτα δεν έχει ακόμη Τελειωθεί
Το ταξίδι συνεχίζεται
Σε αυτή τη Χώρα των Ψευδαισθήσεων
Για λίγο ακόμη
Και για Καλό
Μόνο για Καλό
Ό,τι άφησες πίσω
Ήταν για Καλό
Ό,τι άλλαξε στον κόσμο γύρω σου
Ήταν για Καλό
Όλες οι Αναταραχές
Όλες οι Προκλήσεις
Όλες οι Αναχωρήσεις
Μόνο για Καλό
Κι όχι μόνο δικό σου
Κι ας μη Φαίνεται ακόμη
Το ταξίδι συνεχίζεται
Προς τα εκεί που δεν θα το περίμενες,
Ταξιδιώτη
Το ταξίδι τώρα πηγαίνει προς τα Μέσα
Αν τόσον καιρό οι Αλλαγές ήταν Εκτός
Τώρα προχωρούν στα Εντός
Για τους τρεις τελευταίους μήνες του έτους
Που είναι το Έτος του Τέλους
Για όλες τις Ψευδαισθήσεις που σε έθρεψαν
Για όλους τους Εφιάλτες που έθρεψες
Έρχεται το Τέλος
Το ταξίδι Τώρα
Είναι προς τα Μέσα
Προς το εσωτερικό των Πραγμάτων
Προς τον Πυρήνα σου
Για όσα πιστεύεις πως είναι
Η βασική σου δομή
Η τελευταία χειρουργική παρέμβαση
Προς την Ελευθερία
Θα γίνει αυτούς τους μήνες
Και θα γίνει στην καρδιά της Καρδιάς σου
Από εκεί θα αφαιρεθούν
Και τα τελευταία
Κατά Συνθήκη Ψεύδη
Ετοιμάσου, Ταξιδιώτη
Να ζήσεις την Αλήθεια σου
Ετοιμάσου
Να Ζήσεις
Για ό,τι αφήσεις πίσω
Για όσους αφήσεις πίσω
Να μην γυρίσεις να κοιτάξεις ξανά
Ό,τι μόνο ήταν "κάποτε"
Αν γυρίσεις να το κοιτάξεις ξανά
Θα σε παγώσει
Θα γίνεις Στήλη Άλατος
Μα θα είναι εύκολο
Να μην κοιτάξεις
Αν μόνο για μία Στιγμή θυμηθείς
Από ποιά Φωτιά έρχεσαι
Με τη βαλίτσα σου στο χέρι,
Ταξιδιώτη
Συνέχισε τώρα
Να προχωράς
Αγκαλιά με το φόβο σου
Αν έχεις πραγματικά
Φόβο για το Άγνωστο
Έχεις, αλήθεια?
Να προχωράς
Χωρίς να κοιτάξεις ποτέ ξανά πίσω
Η Χαρά σε περιμένει στο δρόμο σου
Ναι, η Χαρά
Κι ας μη Φαίνεται ακόμη
Προχώρα με Κουράγιο
Άκου μόνο την Καρδιά σου
Κι ας μην ξέρεις ακόμη πού πας
Γιατί φέτος
Θα τα περάσεις τα Σύνορα
Από τη Χώρα των Ψευδαισθήσεων
Προς αυτόν τον Τόπο της Ψυχής σου
Χωρίς πυξίδα
Μόνο με Πίστη
Χωρίς χάρτη
Μόνο με Χαρά
Πρώτα εσύ, να χαίρεσαι
Έτσι θα Συναντηθείς με τη Χαρά
Έτσι θα σε γνωρίσει κι εκείνη
Να προχωράς, Ταξιδιώτη
Να μην κοιτάξεις ποτέ ξανά πίσω
Είσαι πολύ κοντά στα Σύνορα
Κι ας μην το ξέρεις
Κι ας μη Φαίνεται ακόμη
Ό,τι ήξερες, ήταν "κάποτε"
Από εδώ και Εμπρός
Θα είναι κάτι άλλο
Αλλιώτικο
Μόνο για σένα
Σχεδόν, δικό σου
Να προχωράς, Ταξιδιώτη
Να χαίρεσαι...
Είσαι τόσο Κοντά
Στην Αλήθεια σου...

https://www.youtube.com/watch?v=hLhN__oEHaw&ab_channel=yurksemesh