- Καθημερινές Αλχημείες -

Καμμιά φορά, το σκέφτομαι και γελάω... Από όλα τα πράγματα που έχω ποτέ σπουδάσει, από όλα τα "άξια λόγου" αντικείμενα με τα οποία έχω ασχοληθεί, από όλες τις διαδρομές που έχω περπατήσει με την καρδιά μου, αν με ρωτούσε τώρα κάποιος το τι μου αρέσει τελικά να "κάνω", η απάντηση θα φαινόταν σχεδόν πεζή... 

Μου αρέσει να μαγειρεύω... Να προσφέρω, ό,τι φτιάχνω με τα χέρια μου... 

Μπήκα σε αυτόν τον κόσμο της μαγειρικής από πολύ νωρίς... Από παιδί... Όποτε χρειαζόταν, έφτιαχνα μόνη μου το φαγητό για τα δύο μικρότερα αδέρφια μου... Το έβλεπα σαν παιχνίδι, αλλά και με τη σοβαρότητα που μπορεί να έχει ένα παιχνίδι... Τα παιδιά, όταν παίζουν, το παίρνουν πολύ σοβαρά... 

Και πάντα, σκαρφιζόμουν κάτι που να είναι νόστιμο, ευπαρουσίαστο και ταυτόχρονα θρεπτικό... Μου άρεσε να βλέπω στα πρόσωπά τους την ικανοποίηση όλων των αισθήσεων από αυτό που βρισκόταν στο στόμα τους, μαζί με το απροκάλυπτα εμφανές χαμόγελο ευχαρίστησης... Όταν μισοκλείνουν τα μάτια, είναι για να απολαύσουν καλύτερα... Κι αυτό, το απολάμβανα... Με χόρταινε... 

Μετά, ήρθαν οι "σχέσεις"... Κι εκεί, μου άρεσε να προσφέρω ανάλογα με αυτό που ο καθένας επιθυμούσε ή που πίστευε πως είχε ανάγκη... Μου άρεσε να έχει το σπίτι μυρωδιές από καλομαγειρεμένο, φροντισμένο φαγητό όταν εκείνοι επέστρεφαν από τη δουλειά τους... Η θαλπωρή και το νοιάξιμο, ξεκινούν από τις ευωδίες... 

Και αργότερα, χρειάστηκε να μαγειρεύω για κόσμο... Σε κοινότητες και εκπαιδευτικά προγράμματα στα οποία συμμετείχα, αναλάμβανα οικειοθελώς τη φροντίδα για τη σύτιση και την παρασκευή των γευμάτων... 

Το μαγείρεμα, ήταν πάντα για μένα μία διαλογιστική διαδικασία... Αφού έβρισκα την ιδέα, επέλεγα με προσοχή τα υλικά και ξεκινούσα... Παρατηρούσα τον εαυτό μου, έτσι όπως βρισκόμουν πάνω από τα κατσαρολικά... Μαζί με τα υλικά υλικά μου, φρόντιζα και για άλλα υλικά... Όπως κι αν ήμουν, όπως κι αν αισθανόμουν, έλεγα πως αυτό που θα φτιάξω ας είναι κάτι χρήσιμο, κάτι που θα χορτάσει την πείνα για όλα τα πράγματα... Σχεδόν, σαν προσευχή... Ή, εντελώς έτσι... 

Προσέχοντας να μην βάλω μέσα στο φαγητό, τίποτα από την τρέχουσα κατάστασή μου, αν δεν ήταν ωφέλιμη... Ανεξάρτητα από τα υλικά υλικά, τα "άλλα" υλικά που θα χρησιμοποιηθούν, μπορούν να αλλάξουν το φαγητό από εν δυνάμει "θεραπευτικό", σε απολύτως "τοξικό"... 

Ήταν σε ένα από τα σεμινάρια μαγειρικής που παρακολουθούσα, όπου πήρα την εξής πληροφορία... Ο "μάγειρας", είναι "μάγος" και "ιερέας" μαζί... 

Και, ναι, η μαγειρική είναι μία καθημερινή αλχημιστική πρακτική... 

Για μένα, η κουζίνα είναι χώρος ιερός... Για όλα όσα μπορούν να συμβούν εκεί.... Είναι η πηγή της τροφοδοσίας της οικογένειας, όποια μορφή κι αν αυτή παίρνει... Και ο ρόλος του διαχειριστή, πέφτει σε όσους από εμάς - σε αυτή τη ζωή - έχουμε έρθει φορώντας το ρούχο της γυναικείας παρουσίας... Κι αυτό, δεν είναι κάτι μικρό, ούτε και για να το αγνοήσουμε... Είναι - αντιθέτως - ένας έξοχος ρόλος, που ζητάει την πλήρη αφοσίωση και την έκφρασή του μέσα από εμάς, για το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε... Το να το απαξιώνουμε με διάφορες αιτιολογίες, ως μικροαστικό, καταπιεστικό ή βαρετό, είναι μόνο γιατί δεν έχουμε ακόμη ανακαλύψει την ουσία και τη δύναμή του... Το φαγητό, μπορεί να ενώσει ανθρώπους... Μπορεί όμως και να τους χωρίσει... Μπορεί να τους θρέψει, μπορεί να τους αλλάξει, μπορεί να τους θεραπεύσει ή να τους δηλητηριάσει... 

Το φαγητό, από τη σύλληψη μέχρι την παρασκευή του και την παρουσίασή του, είναι μία ιερή διαδικασία μετουσίωσης... 

Βρέθηκα πριν από κάποιο καιρό, καλεσμένη στο σπίτι μιάς φίλης, αρκετά μεγαλύτερης σε ηλικία από εμένα... Διατηρούμε μία επαφή μεταξύ μας, όχι συχνή, αλλά ικανά δημιουργική και για τις δύο μας, όταν αυτό συμβαίνει... Η Συνάντησή μας, όπως πάντα, θα περιείχε καφέ ή τσάι, συμπάθεια και κουβέντα για τις κοινές μας αναζητήσεις... 

Έφτασα στο σπίτι της, καλοντυμένη και περιποιημένη... Κάθε φορά που Συναντώ κάποιον, είναι για μένα σαν να Συναντώ μία άλλη εκδοχή του Θεού... Πάντα με τον ανάλογο σεβασμό και ανεξάρτητα από τις συνθήκες, όσο μπορώ και όσο η κατάσταση επιδέχεται... 

Καθίσαμε στην κουζίνα της, όπως κάνουμε πάντοτε... Μοιραζόμαστε σιωπηλά αυτήν την αίσθηση ιεροσύνης που διαθέτει ο χώρος από την κτήση του... Το τραπέζι της, καθαρό και τακτοποιημένο, ήταν κι αυτό στη διάθεσή μας... 

Εκείνη την ημέρα, το μενού είχε τσάι από διάφορα βότανα... Σκέτο, χωρίς ζάχαρη... Σέρβιρε εκείνη τα φλυτζάνια μας και κάθισε δίπλα μου... 

Δεν είχαν περάσει ούτε λίγα δευτερόλεπτα, όταν ξαφνικά πετάχτηκε επάνω... 

"Στάσου μιά στιγμή", μου είπε... "Ξέχασα πως έχουμε και γλυκό... Είναι κέικ σοκολάτα... Μου το έφερε χθες η γειτόνισσά μου... Θα σου κόψω λίγο"... 

Προσωπικά, αποφεύγω τη ζάχαρη... Όπως και εκείνη, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία μας... Την παρακολουθούσα, καθώς έβγαζε το κέικ από το ψυγείο, το ακουμπούσε στον πάγκο και έκοβε ένα μεγάλο κομμάτι με το μαχαίρι... Το σέρβιρε στο πιάτο που προοριζόταν για μένα, με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο.... Δεν είπα τίποτα σχετικά με την επιλογή μου της αποχής από τη ζάχαρη και τα παρόμοια... Ήθελε τόσο πολύ να προσφέρει εκείνη την ώρα, που δεν μπορούσα να της το στερήσω... Το να αποδέχεσαι αυτό που ο άλλος προσφέρει, είναι σαν να του επιστρέφεις το δώρο του και μάλιστα αυξημένο... Τα πάντα, ακόμη κι αν δεν φαίνεται, είναι δούναι και λαβείν... 

Στράφηκε προς το μέρος μου, αφήνοντας πίσω της την πιατέλα με το κέικ και κρατώντας το πιάτο με τη μερίδα μου... 

Τότε ήταν που άλλαξε η συνθήκη και άρχισα να βλέπω "αλλιώς".... Χρειαζόταν να "δω"... Εκείνη, πλησίαζε αργά... Όλα γίνονται λίγο πιο αργά, όταν είναι για να "δεις".... Το βλέμμα μου, έπεσε επάνω στο κέικ... Ενώ, κατά τα φαινόμενα - που, τελικά, μονίμως απατούν - ήταν ένα συνηθισμένο κέικ σοκολάτας και μάλιστα πολύ περιποιημένο εμφανισιακά, το περιβάλλον γύρω από το αντικείμενο ήταν σκοτεινό... Μπορούσα να διακρίνω τέσσερις - διαφορετικής ποιότητας, στην αίσθηση που μου δημιουργούσαν - σκούρες ενέργειες γύρω του... Να στροβιλίζονται και να μπαινοβγαίνουν μέσα και γύρω από το κομμάτι... Σαν να έφερε μαζί του ένα αιθερικό δηλητήριο, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού... 

Δεν ήταν πως τρόμαξα - δεν υπήρχε καμμία "λογικά παραδεκτή" νοητική διαδικασία σε λειτουργία εκείνη την ώρα - όμως ένοιωσα την σπονδυλική μου να ευθειάζεται και να τεντώνει, σαν να είχα μόλις μετατραπεί σε ένα αιλουροειδές που βρίσκεται μπροστά σε κίνδυνο... Έμεινα σιωπηλή, μέχρι να έρθουν να με βρουν οι κατάλληλες λέξεις από μόνες τους... 

Το περιβάλλον άλλαξε προς τις κανονικές συνθήκες τόπου και χρόνου, με το που προσγειώθηκε το πιάτο με το κέικ μπροστά μου... Την κοίταξα χαμογελώντας και προς το παρόν σιωπηλή και ακίνητη... Χαμογέλασε κι εκείνη, καθώς επέστρεφε για να βάλει την πιατέλα με το υπόλοιπο κέικ στο ψυγείο... Τότε βρήκα την ευκαιρία... 

"Τι κάνει η γειτόνισσά σου?...", τη ρώτησα... Θα απέφευγα να μπω σε συζητήσεις σχετικά με αυτό που είχα δει... Χρειαζόμουν να πάρω τις πληροφορίες, όσο γινόταν πιο διακριτικά....

"Εννοώ... Είναι καλά?..."

Η απάντηση, ήρθε εν αγνοία της να επαληθεύσει αυτό που μόλις είχα "δει"...

"Καλά είναι... Αντέχει ακόμη... Ξέρεις, της παρουσιάστηκαν τέσσερις μορφές καρκίνου, σχεδόν ταυτόχρονα... Αλλά δεν το βάζει κάτω.... Μαγειρεύει για όλους μας, εδώ στην πολυκατοικία... Της αρέσει να προσφέρει.... Πάντοτε έρχεται με το κατιτίς της..."... 

Φυσικά και δεν μου πέρασε από το μυαλό πως θα μπορούσε η γειτόνισσα να το κάνει επί σκοπού, μα σίγουρα πως δεν κατανοούσε τι ενέργειες διοχέτευε ερήμην της, μέσα σε ό,τι έφτιαχνε... 

Το θέαμα που είχα μπροστά μου ήταν, στην αίσθηση που είχα, απωθητικό... Δικαιολογήθηκα εκείνη την ώρα, λέγοντας στη φίλη μου πως θα ήταν καλύτερα να μην μπω στον πειρασμό, καθώς απέχω από τη ζάχαρη για αρκετό καιρό τώρα... 

"Να με συγχωρέσεις, μα θα πιω μόνο το τσάι μου... Ευχαριστώ πολύ..."...

Τα πάντα είναι ενέργεια.... Και δεν το λέω με την πρόθεση να επαναλάβω αυτή την πολύ συνηθισμένη νιού-έιτζ καραμέλα που κανείς δεν φαίνεται τελικά να κατανοεί, αλλά σαν κάτι που χρειάζεται να δούμε, σαν κάτι πολύ-πολύ πρακτικό για όλους... Τα πάντα είναι ενέργεια και ο,τιδήποτε κάνουμε, διαποτίζεται και περιέχει αυτήν την ίδια την ενέργεια με την οποία το κάνουμε... Και όπως για όλα τα πράγματα, αν δεν διαθέτουμε διάκριση τότε μπορεί να συμβεί το ο,τιδήποτε... 

Τα πάντα είναι ενέργεια σημαίνει με άλλα λόγια ειπωμένο, πως τα πάντα είναι συχνότητες... Με συχνότητες συνδιαλεγόμαστε, μέσα σε συχνότητες υπάρχουμε και συχνότητες αφομιώνουμε... Το φαγητό είναι ένας τρόπος διοχέτευσης, παροχής συχνοτήτων, με σκοπό τη θρέψη του συστήματος σε όλα τα επίπεδα... Διαφορετική συχνότητα και άρα διαφορετικό αποτύπωμα θα έχει μία φρέσκια τροφή, από μία μαγειρεμένη κι από μία άλλη που, καθώς παρασκευάζεται, της εγχύονται "υλικά" ακατάλληλα... 

Θα το έχεις παρατηρήσει κι εσύ... Έχεις προμηθευτεί τα πιο πλούσια, περίπλοκα και πρώτης ποιότητος υλικά, έχεις την καλύτερη ιδέα για ένα φαγητό, αλλά η συναισθηματική σου κατάσταση είναι "άντε να τελειώνουμε" ή "βαρέθηκα" ή "είμαι πολύ λυπημένη" ή "είμαι θυμωμένη" ή "έχω τα νεύρα μου" ... Ανάλογα με αυτά τα άλλα, τα μη-υλικά υλικά, θα βγει και το αποτέλεσμα... Και ενώ έχεις τα καλύτερα υλικά υλικά στα χέρια σου, το αποτέλεσμα να είναι για τα σκουπίδια... Σε αντίθεση, η  πιο απλή πρώτη ύλη μαγειρεμένη με τον πιο απλό τρόπο - ας πούμε, σε βραστό νερό - αλλά με τη δύναμη της χαράς, της φροντίδας και της αγάπης σου, μπορεί να δημιουργήσει ένα μαγευτικό και απολαυστικό - χωρίς υπερβολή - αποτέλεσμα...

Όπως για όλα τα πράγματα, το θέμα δεν είναι "τι" κάνουμε αλλά το "πώς"...  Ο Τρόπος είναι που κάνει τη διαφορά... Για όλα τα πράγματα... 

Και φυσικά δεν λέω πως, αν κάποιος άνθρωπος έχει θέματα, αυτό είναι και λόγος για να απέχει από τις συνηθισμένες του δραστηριότητες ή ακόμη και από αυτή τη διάθεσή του για προσφορά... Κάθε άλλο... Λέω όμως πως έχει, κάθε στιγμή, τη δυνατότητα να επιλέγει το πώς θα εργαστεί και το πώς θα ασχοληθεί με τα πράγματα και να επηρεάσει το αποτέλεσμα, προαποφασίζοντας με επίγνωση για τα υλικά που θα  χρησιμοποιήσει... Ορατά και αόρατα...

Αυτό που έχει Ουσία, αυτό που μπορεί να κάνει τη διαφορά για όλους τους τομείς της ζωής μας - μιάς που ακόμη σκεφτόμαστε με "τομείς" - είναι να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε την Ιερότητα των Πραγμάτων... Η κουζίνα σου, χώρος Ιερός... Τα υλικά σου, υλικά για να παρασκευάσεις το επόμενο φάρμακο... Οι κατσαρόλες σου, τα δοχεία της καθημερινής σου αλχημείας... Τα χέρια σου, καθαρά... Ο νους σου, πάνω από όλα, παρών στη Στιγμή... Ακόμη κι αν υπάρχει κάτι που σε προβληματίζει, ακόμη κι αν κάτι συμβαίνει, ακόμη κι αν σου φανεί παράξενο, η κουζίνα μπορεί να γίνει κι αυτή Τόπος Προσευχής... 

Να κλείσεις τα μάτια, να πάρεις μιά βαθειά ανάσα και πριν ξεκινήσεις, να πεις....

"Ας είναι αυτό που θα φτιάξω, ένα ωφέλιμο, θεραπευτικό φαγητό για τους αγαπημένους μου".... 

Ιδιότυπη προσευχή, έτσι?... Και μάλιστα, στην κουζίνα... Θα μπορούσε να ακούγεται σχεδόν βλάσφημο σε αυτιά που έχουν συνηθίσει στο διαχωρισμό... Κι όμως δεν είναι... 

Κι αφού "Όλα είναι Ένα", η ενοποίηση όλων των πραγμάτων θα χρειαζόταν να μας τραβήξει επιτέλους την προσοχή... 

Κάθε είδους προσευχή που βγαίνει από την καρδιά, ανοίγει το δρόμο για θαύματα... Όπου κι αν αυτή συμβαίνει... Γιατί, ούτε αυτό έχει σημασία, αφού ο τόπος και ο χρόνος, είναι μόνο ψευδαισθήσεις της παρούσας συνειδητότητάς μας... Ακόμη και στην περίπτωση της γειτόνισσας, μία τέτοια προσευχή θα μπορούσε να εμποδίσει τις "δηλητηριώδεις" ενέργειες του θέματος που αντιμετωπίζει από το να εμπλακούν στη δημιουργία... Θα μπορούσε να επιλέξει εκείνη την ώρα ποια υλικά θα χρησιμοποιούσε και ποια όχι... 

Όχι το "τι κάνουμε" αλλά το "πώς το κάνουμε"...

Όχι το "τι είμαστε" αλλά το "πώς είμαστε" εκείνη ακριβώς την ώρα που επιλέγουμε για να κάνουμε κάτι... Αυτό χρειάζεται να αποφασίζουμε κι αυτό ισχύει για όλα τα πράγματα... 

Το να επιλέγουμε κάθε στιγμή να είμαστε λίγο πιο φωτεινοί, λίγο πιο καθαροί και με επίγνωση, με αφοσίωση σε ό,τι κάνουμε, ακόμη και για την πιο ταπεινή - αν υπάρχει κάτι τέτοιο - εργασία, μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα... 

Το να μπορέσουμε να δούμε την Ιερότητα της κάθε στιγμής, δημιουργεί ένα διαφορετικό, προστατευτικό περιβάλλοντα χώρο για ό,τι κάνουμε... 

Αυτό το "μαγειρεύω από την καρδιά μου", είναι η Συνταγή των Συνταγών για την καθημερινή βρώση και πόση... Και αποτελεί μία μικρογραφία της εκπαίδευσής μας σε αυτή τη ζωή, μία προπόνηση για αυτό το "υπάρχω από την καρδιά μου" καθ' ολοκληρία...

Η Ιερότητα, η Καθαρότητα και η Ευλάβεια είναι απαραίτητα συστατικά για τις καθημερινές αλχημείες... Για την παρασκευή των καθημερινών θαυμάτων... 

Αυτά τα συστατικά θα μετουσιώσουν - πριν από όλα - εσένα...

Επειδή προτίθεσαι να τα προσφέρεις... 

Το καθένα από αυτά, είναι συστατικό της Προσφοράς... 

Το καθένα από αυτά, είναι κι ένα προσωνύμιο για την Αγάπη....

- Συνήθεις Διαδρομές - 

Παράξενη... Αυτή η πρόσφατη περιδιάβασή μου στους δρόμους, μόνο αυτό το όνομα θα μπορούσε να έχει... Παράξενη... Μόνο αυτό το κερδισμένο προσωνύμιο θα μπορούσε να διεκδικήσει για τον εαυτό της... Παράξενη... Μόνο αυτό...

Δεν έκανα τίποτα αλλιώτικο από άλλες φορές... Τους ίδιους δρόμους περιδιαβαίνω κατ' επιλογήν και πάντα χωρίς δικό μου σενάριο... Δεν είναι δηλαδή ότι περιμένω κάτι να δω, δεν κρατώ τίποτα στο μυαλό μου... Μένω - έτσι, άδεια - ώστε να μπορώ να δω... Κατ' επιλογήν... Μου αρέσει να παρατηρώ το πώς προσαρμόζονται οι δρόμοι στην Αλλαγή, μέρα με την ημέρα... Μου αρέσει να παρατηρώ το πώς προσαρμόζονται οι ίδιοι άνθρωποι, μέρα με την ημέρα... Η παρατήρησή μου χρειάζεται να βασίζεται στην ίδια δειγματοληψία... 

Καθώς περνούσα μέσα από το δάσος, τίποτα δεν προμήνυε αυτό που στη συνέχεια θα ακολουθούσε... 

Ο δρόμος μου μέσα από το δάσος, με οδήγησε αναπόφευκτα στους ανθρώπους... Τελευταία, όπως παρατηρώ στο σώμα μου, περπατώ λίγο πιο αργά σε σχέση με την - από χρόνια - κεκτημένη μου ταχύτητα σε αυτές τις συνήθεις διαδρομές... Σχεδόν διακριτικά... Σχεδόν αόρατη... 

Στην πορεία μου αυτή στους ίδιους δρόμους, πέρασα μπροστά από τα ίδια μαγαζιά... Και παρατηρούσα... Κάθε μέρα κι ένα ακόμη μαγαζί κλειστό... 

Το βήμα μου σταμάτησε μπροστά από ένα τέτοιο... Μα δεν παρατηρούσα τις εξωτερικές του συνθήκες εκείνη την ώρα... Έβλεπα με τα άλλα μου μάτια, εκείνη την ώρα... Έτσι όπως έστεκα μπροστά από τα κλειστά στόρια, ήταν σαν να άκουσα κάποιον να καρφώνει κάπου καρφιά... Όχι από κάπου από έξω... Ο ήχος, ερχόταν μέσα από το μαγαζί... Κι ας ήταν άδειο... Ακουγόταν ο ήχος του καρφώματος, σχεδόν επώδυνος για τα αυτιά μου... Χτυπούσε αργά και σταθερά... Αποφασιστικά... Κι εκεί, μέσα από τον παρατημένο και αδεινό χώρο, ήταν σαν να είδα να προβάλλει το σώμα του άλλοτε ιδιοκτήτη του, με τα χέρια ανοιχτά σε σταυρό και το κεφάλι του κεκλιμένο... Τα καρφιά που άκουγα, ήταν στα χέρια και τα πόδια του... 

Έμεινα ακίνητη... Η αναπνοή μου, μόλις είχε κοπεί και δεν ήταν από το περπάτημα... Καθόλου δεν περίμενα να αντικρύσω κάτι τέτοιο... 

Και ξαφνικά, ήταν σαν να αναδύεται από μέσα μου ένας Σεβασμός, σαν να είχα κληθεί - ερήμην μου - να συμμετάσχω σε κάποιου την κηδεία... 

Συνέχισα το δρόμο μου, βαδίζοντας ακόμη πιο αργά μετά από αυτό... Προς τα πάνω... Από τη μεριά που είναι οι ανηφόρες... Κι άλλο κλειστό μαγαζί... Κι άλλος ήχος από καρφιά... Κι άλλος ένας σταυρός... Και λίγο πιο πάνω ακόμη... Κι ακόμη ένα μαγαζί κλειστό... Και καρφιά... Και κάποιου άλλου η ζωή, να σταυρώνεται... 

Ευτυχώς για μένα, βρέθηκε μπροστά μου ένα περίπτερο... Το να σταματήσω εκεί, δεν ήταν καθόλου δύσκολο, αφού πια το βήμα μου είχε γίνει τόσο αργό που σχεδόν δεν πήγαινα πουθενά... Στάθηκα μπροστά στις άπειρες συσκευασίες και τα χρωματιστά σακουλάκια... 

Ήταν η πρώτη στιγμή που κάτι σκέφτηκα από μόνη μου... Τίποτα ιδιαζόντος ενδιαφέρον, παρ'όλα αυτά... 

"Θα πάρω τσίχλες... Θα εκτονώσω τις εικόνες και τους ήχους, μηρυκάζοντας..."... 

Αυτή ήταν η καλύτερη ιδέα που μου περνούσε από το μυαλό... 

"Καλημέρα", είπα στον άνθρωπο που θα με εξυπηρετούσε... Και, η αλήθεια είναι πως η φωνή μου είχε κάτι παράταιρα έντονο, όπως βγήκε από μέσα μου... Σαν να θέλω να διασκεδάσω την κατάσταση και να αποκρύψω αυτά που εγώ έβλεπα... 

"Καλημέρα... Θα πάρω αυτές... Πόσο κάνουν?..."

"Δεν ξέρω τι θα κάνουμε..."... Αυτή η φωνή ακούστηκε από τον περιπτερά, από τα βάθη του περιπτέρου και της ψυχής του....

"Συγνώμη?..."... Η ανάσα μου, μάλλον δεν θα επέστρεφε σε κανονικούς ρυθμούς για εκείνη την ημέρα... Δεν ήταν γραφτό, φαίνεται... 

"Δεν ξέρω τι θα κάνουμε... Δεν το βλέπεις?... Δεν το βλέπεις κι εσύ?.... Κάθε μέρα κι ένα μαγαζί κλειστό... Δεν ξέρω τι θα κάνουμε..."... 

Στεκόμουν εκεί, μπροστά του, με τις τσίχλες στο χέρι... Ακίνητη και αμίλητη... Ήταν σαν να είχε δει κι εκείνος τις ίδιες με μένα, εικόνες... Σαν να είχε ακούσει κι εκείνος τα καρφιά... Σαν να με είχε αναγνωρίσει από τη συμμετοχή μου στην ίδια κηδεία... 

Είχα Επιλογές... Κάθε στιγμή, έχουμε... 

Θα μπορούσα, ας πούμε, να του χαρίσω ένα όμορφο χαμόγελο και να το αφήσω να περάσει... Να πληρώσω και να συνεχίσω το δρόμο μου... 

Θα μπορούσα επίσης, να υποστηρίξω τη θλίψη και την απορία του και να πιάσουμε κουβέντες σχετικά με το δράμα, συναινώντας στο φόβο... 

Διάλεξα αλλιώς... Γιατί, εκείνη την ώρα, ήταν σαν να ξύπνησα... Εγώ, ή κάτι άλλο μέσα μου... Και ήταν, σαν να βγήκε προς τα έξω - έτσι, ξαφνικά - ένα θηρίο ανήμερο... 

Ακούμπησα τον αγκώνα μου επάνω στο ράφι που ήταν μπροστά μου, επάνω στις άπειρες συσκευασίες και τα χρωματιστά σακουλάκια του, με προσοχή για να μην χαλάσω την τάξη των πραγμάτων... Και έσκυψα προς το μέρος του, σαν να ήμουν μέλος της μαφίας που, για να με αναγνωρίσει, χρειαζόταν να του πω το συνθηματικό... Ή κάτι τέτοιο... 

Ένιωσα τα μάτια μου να γυαλίζουν... Και του ψιθύρισα - με σοβαρότητα και ορμή, μαζί - σαν να ήθελα να του θυμίσω κάτι... 

"Εγώ αυτό που δεν ξέρω, είναι τι περιμένουμε... Τι περιμένουμε για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας... Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, από εδώ και μπρος..."... 

Μεγάλη επιτυχία... Γιατί το μυαλό του σταμάτησε... Όλες οι διεργασίες τράβηξαν χειρόφρενο... Απότομα... Δεν ήξερε τι να πει... Δεν μίλησε... Επικίνδυνο πράγμα, οι Εναλλακτικές Πιθανότητες... Πού να ξέρεις τι θα σε κάνουν να "χάσεις", ποια από τα κεκτημμένα σου θα χρειαστεί να αφήσεις πίσω...Κι από ποιο λήθαργο θα χρειαστεί να ξεβολευτείς... 

Το Παράπονο, βολεύει... Η Δράση, απαιτεί...

Πλήρωσα το αντίτιμο για τις τσίχλες κι ας μην τις χρειαζόμουν πια... Τις έβαλα στην τσάντα μου για μία επόμενη αφορμή... Και συνέχισα το δρόμο μου και τη δειγματοληψία... Για αυτό το λόγο είχα βγει, εξ' άλλου, στο δρόμο... 

Σε κάθε βήμα, ακόμη ένα μαγαζί κλειστό... Που, χθες ήταν εκεί, αλλά όχι πια... 

Τώρα όμως, δεν επαναλήφθηκαν οι προηγούμενες εικόνες... Τώρα, έβλεπα αλλιώς... Και ήρθε και με βρήκε ξαφνικά μία λέξη... Που με πλημμύρισε, σαν να είχε μόλις εκραγεί ένα ηφαίστειο εντός μου... 

Την κράτησα μέσα μου... Δεν την ούρλιαξα κι ας ήθελε... 

"Κλέφτες"...

Και δεν ήταν θυμός, ούτε και απόγνωση ή συμπαράσταση... 

Για πρώτη φορά, δινόταν από μέσα μου  Όνομα σε αυτό που συμβαίνει... 

"Κλέφτες"...

Και, ξέρεις, συνήθως χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη για κάποιον που κλέβει χρήματα ή ένα πορτοφόλι ή το κινητό σου... Αυτό, είναι μικρό κακό... 

"Κλέφτες"... 

Ξέρεις γιατί το κακό είναι μεγάλο?... Γιατί κλέβουν την Ακεραιότητα... Γιατί κλέβουν το Ονείρεμα... Γιατί κλέβουν τους χυμούς σου... Γιατί κλέβουν τη στιγμή σου... Γιατί κλέβουν το μυαλό σου... 

"Κλέφτες"...

Όχι άνθρωποι - μην πας εκεί... Μην κατονομάσεις ανθρώπους - αλλά Συστήματα... 

Οι "αποδιοπομπαίοι τράγοι", είναι ανώφελος Περισπασμός...

"Κλέφτες"...

Υπάρχει κάτι θαυμαστό, όταν φτάσεις να πεις τα πράγματα με το όνομά τους... Τότε μόνο μπορείς να ξέρεις πως ό,τι συμβαίνει, δεν ανήκει στη σφαίρα του αδιόρατου και μη προσδιορισμένου... Μόνο όταν την ονομάσεις, μόνο τότε γνώριζεις την Ασθένεια... Και βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα ευχάριστο στο να είσαι ασθενής, το ευχάριστο όμως είναι πως, όταν το ονοματίσεις, μόνο τότε μπορείς να ξέρεις τι θα κάνεις και ποια θεραπεία να ακολουθήσεις για τη σωτηρία σου... 

Το Σχέδιο της Σωτηρίας σου, ξεκινάει να εφαρμόζεται όταν αρχίσεις να θεωρείς πως υπάρχει η Πιθανότητα να υφίσταται και ένας Άλλος Τρόπος... 

Και μόνη αυτή η θεωρία, αυτή  η αόριστη σκέψη, που ίσως ούτε και να καταλαβαίνεις τι σημαίνει, έχει τη Δύναμη να ανοίξει Πόρτες για άλλες διαδρομές από αυτές τις συνήθεις... Και οι Πόρτες που ανοίγονται, δεν είναι προς κάποιο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο... Είναι στο μυαλό... Κι αυτό, είναι από μόνο του ουσιαστικό, αν κατανοήσουμε πως κάθε σκέψη μορφοποιείται σε κάποιο περιβάλλον κι ας μην το βλέπουμε ακόμη... 

Το γεγονός είναι πως, δεν το έχουμε φανταστεί... Αυτό το "Αλλιώς"... Και η απόδειξη για αυτή την Έλλειψη, είναι ότι ακόμη ζούμε μέσα στο ίδιο εφιαλτικό όνειρο... Δεν έχουμε ζητήσει να το "δούμε Αλλιώς", δεν έχουμε ζητήσει τίποτα... Τις συνήθεις διαδρομές ακολουθούμε, περιμένοντας κάτι να αλλάξει... Αποφάσισέ το, αδιαπραγμάτευτα και με στυγνότητα, πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί... Έχουμε συνηθίσει να συμμετέχουμε στη Σταύρωση και στις κηδείες... Έχουμε μάθει να κοιμόμαστε... 

Άλλα βήματα, άλλες διαδρομές και Άλλο Τρόπο χρειάζεται να βρούμε... Από κοινού, αν κι εσύ συμφωνείς πως σε "κλέβουν", πως κάτι "παρά τω Νόμω" συμβαίνει... 

Μέσα σε αυτό το Μεγάλο Όνειρο που μοιραζόμαστε, υπάρχει και Άλλη Εκδοχή... Στον κόσμο του δυισμού, υπάρχουν πάντα και οι Δύο Πλευρές... Τουλάχιστον... 

Θα κοιμηθείς λίγο ακόμη ή θα αποφασίσεις να ξυπνήσεις?...

Θα πεις "είμαι ήδη νεκρός" και θα γυρίσεις πλευρό ή θα πεις "είμαι εδώ για τη Ζωή"?...

Θα συνεχίσεις στις συνήθεις διαδρομές ή θα πεις με βεβαιότητα - ακόμη και χωρίς να τον γνωρίζεις - πως "υπάρχει κι Άλλος Δρόμος"?...

Η Επιλογή, είναι δική μας... Πάντα... 

Και η Ανάσταση, για όλα τα πράγματα, είναι κι αυτή Εδώ... 

Περιμένει απλά, να τη διεκδικήσουμε... 

Περιμένει τη Δράση μας... Και, πάρ'το απόφαση, όλα στο χέρι μας είναι... 

Είναι Κληρονομημένη Ιδιότητα... Το αντέχεις?...

Κι αυτή η Διαδρομή - από τη Σταύρωση στην Ανάσταση - κι αυτή Δρόμος Πεπατημένος είναι και για αυτό το λόγο, τώρα πια ανοιχτός... 

Κάποιος, Κάποτε, τον περπάτησε για λογαριασμό μας... Το αντέχεις?...

Η Ερώτηση επαναλαμβάνεται - όχι ποιητική αδεία - αλλά γιατί αυτό ακριβώς θα χρειαστεί... 

Να Αντέξεις... Όχι αυτό που ζεις, αλλά αυτό που Μπορείς...

Θα τρόμαζες μπροστά στη Δύναμή σου... Όμως, μόνο τότε θα Κατανοούσες...
"Έχω τη Θέληση να το Δω Αλλιώς"...

Κάθε Στιγμή, ο Δρόμος γράφεται και γράφεται από σένα, από μένα και από τον καθένα... 

Ο "Άλλος Τρόπος", θα οδηγεί κάθε σου βήμα σε αυτή η Νέα Διαδρομή...
Φτάνει να το Αποφασίσεις...
Κι ας μην ξέρεις ακόμη... Κι ας μην καταλαβαίνεις...
Eυλογημένοι, όσοι Πιστεύουν χωρίς να έχουν δει...
Το Θαύμα, γεννιέται από την Ακλόνητη Βεβαιότητα... 

https://www.youtube.com/watch?v=pPR-HyGj2d0

- Η Ασπίδα της Αγάπης -

Πρόσφατα, μου ήρθε - έτσι, στα καλά καθούμενα - μία εικόνα από το παρελθόν... Χωρίς προηγουμένως να σκέφτομαι κάτι σχετικά... Χρειαζόταν - καθώς φαίνεται - να δω κάτι, ώστε να μπορέσει να περάσει στην περιοχή της κατανόησης.... Συνήθως, πράγματα από το παρελθόν επιστρέφουν, όταν ακόμη διαθέτουν σκοτεινές πτυχές και πλευρές που δεν έχουν φανερωθεί... Διανύω έτσι κι αλλιώς, μία πρωτόγνωρη εποχή για τη ζωή μου όπου, πολλές από τις παλαιές μου εμπειρίες έρχονται στην επιφάνεια για να ιδωθούν για μία τελευταία φορά και να επιστρέψουν υγιείς και φωτισμένες πια, στο χώρο όπου ανήκουν... 

Εκείνο τον καιρό, αφιέρωνα πολύ από τον καθημερινό χρόνο μου στη φροντίδα ενός εξαιρετικά αγαπημένου προσώπου... Η ασθένειά της, που όλο και προχωρούσε, την είχε πλέον καταστήσει σχεδόν ανίκανη να φροντίσει και το παραμικρό στον εαυτό και στο σπίτι της... Εκεί ήταν που μπήκα εγώ, με όλη τη δύναμη μου, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα...
Δεν χρειάζεται να ρωτήσεις έναν άνθρωπο να σου πει αν νιώθει καλά... Η πρώτη ένδειξη, είναι ο τακτοποιημένος - ή όχι - προσωπικός χώρος... Και στο δικό της σπιτικό, ήταν όλα άνω-κάτω... 

Περάσαμε αρκετό καιρό μαζί... Κατά τη διάρκεια της ημέρας, της έκανα συντροφιά, με κουβέντες και αστεία, έκανα τα ψώνια και το μαγείρεμα για το μεσημεριανό, τις απαραίτητες καθαριότητες στο χώρο... Και όταν πια ερχόταν το μεσημέρι, την έβαζα για ύπνο.... Χρειαζόταν να ξεκουράζεται... Άγρυπνη τότε εγώ, αναλάμβανα ένα δωμάτιο τη φορά... Πρώτα να το ανοίξω διάπλατα να αεριστεί... Άνοιγα τα συρτάρια, έβγαζα όλα τα ρούχα από μέσα, βρώμικα, ακατάστατα, ανακατωμένα χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά... Δύο-τρία πλυντήρια τη μέρα... Και μετά, πίσω στα συρτάρια και τις ντουλάπες, μοσχοβολιστά και τακτοποιημένα... Και μετά, άλλα συρτάρια, με άδεια χαρτόκουτα από φάρμακα, εξετάσεις, συνταγές γιατρών και γνωματεύσεις, παλιές σημειώσεις και άχρηστα αντικείμενα... Όλα για πέταμα... Πήρε καιρό, αλλά μου άρεσε που κοίταζα τα πράγματα να τακτοποιούνται.... Στο υπνοδωμάτιο, έβαλα λουλούδια και έφτιαξα μία γωνιά στη μία πλευρά του τοίχου με τις εικόνες των αγαπημένων της αγίων, που ήταν άλλοτε και αυτές παραπεταμένες εδώ και κει... Κάθε απόγευμα, έφευγα με δύο-τρείς γεμάτες σακούλες σκουπιδιών... Ο χώρος καθάριζε από τη σκόνη του κόσμου... Άξιζε τον κόπο... Η τάξη στο σπίτι και στον προσωπικό χώρο, παραμένει για μένα πολύ σημαντικό πράγμα... Με ένα τρόπο, η τάξη εξωτερικά, τακτοποιεί οργανικά τα πράγματα μέσα μας... Η τάξη, είναι πολύ ουσιαστική θεραπεία κι ας την αγνοούμε... 

Επέστρεφα - το βράδυ πια - στο σπίτι μου, αποκαμωμένη, αλλά δεν με πείραζε αυτό... Απλά το ένιωθα στα πόδια και τα χέρια μου... Δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να μου λειτουργήσει ανασταλτικά σε αυτό που είχα αναλάβει... 

Περνούσαμε έτσι αρκετές ημέρες μαζί... Η μόνη μου διάθεση, ήταν να είμαι αληθινά χρήσιμη... Δεν χρειαζόμουν να γνωρίζω τι θα κάνω και τι θα πω... Και μόνη η διάθεσή μου, με κατεύθυνε...
Και μου πήρε πολύ λίγο χρόνο για να καταλάβω πως ό,τι γινόταν, ήταν το ίδιο καλό για μένα όσο ήταν και για εκείνη....

To σπίτι είχε αλλάξει όψη, το ίδιο και εκείνη... Και το χαμόγελο στο πρόσωπό της από την ευγνωμοσύνη, ήταν σαν να μου επιστρέφει χίλιες φορές εκείνα τα λουλούδια που είχα βάλει στο υπνοδωμάτιο... 

Οι εργασίες στο σπίτι τελείωναν σιγά-σιγά και πια δεν είχε μείνει και η παραμικρή γωνία ή κρυφό σημείο σε ντουλάπι και σε δωμάτιο που να μην είχε τακτοποιηθεί... 

Εκείνη την ημέρα, θα έφευγα νωρίτερα από άλλες φορές... Ήταν μία ευκαιρία να συναντηθώ με έναν από τους συναδέλφους μου, που με είχε ειδοποιήσει το ίδιο πρωί πως θα ερχόταν στην Αθήνα για δικές του δουλειές...

Κανονίσαμε να περάσει από το σπίτι, με το που θα επέστρεφα... Θα συναντιώμασταν μετά από καιρό, θα είχαμε πολλά να πούμε... Κοινή εργασία και κοινά ενδιαφέροντα, είναι μία γόνιμη βάση για μία Συνάντηση... 

Έφτασα στο σπίτι, κοντά στην ώρα του κανονισμένου ραντεβού μας... Ικανοποιημένη από την πορεία των εργασιών και ταυτόχρονα σιωπηλή.... Εκείνο το μεσημέρι, δεν είχα επιστρέψει μόνη μου... Δεν μπορούσα όμως να καλοκαταλάβω τι συνέβαινε... 

Άφησα τα πράγματά μου σε μία καρέκλα και στάθηκα για λίγο όρθια, στη μέση του πουθενά, μέσα στην κουζίνα... Έκλεισα για λίγο τα μάτια, παίρνοντας μία βαθειά αναπνοή... Ναι, το σώμα μου ήταν εντάξει... Και ναι, και η αύρα μου γύρω ήταν εντάξει... Υπήρχε όμως "κάτι" γύρω από μένα, που διέθετε προς έκπληξή μου, μία διαφορετική, πρωτόγνωρη συχνότητα... Ένιωθα σαν να έφερα μαζί μου μικρά, αόρατα, παρείσακτα έντομα που ζουζούνιζαν γύρω μου ψάχνοντας την κατάλληλη περιοχή για την εισβολή τους και δοκίμαζαν να τρυπήσουν την αύρα μου για να περάσουν στο φυσικό σώμα... Ήταν παράξενο... 

Η μελέτη μου δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, το κουδούνι της κάτω πόρτας χτύπησε και ο συνάδελφός μου μόλις είχε καταφτάσει... Του άνοιξα, περιμένοντας όλο χαρά τον ερχομό του, ανοίγοντας εκ των προτέρων την πόρτα του διαμερίσματος.... 

Χαμογελάσαμε και οι δύο, καθώς έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, μετά από καιρό... Τον πέρασα μέσα και κατευθυνθήκαμε πίσω στην κουζίνα... Όρθιοι ακόμη, δεν είχε προλάβει να αφήσει καν τα πράγματά του... 

Και τότε, τον είδα να πισωπατάει... Τα μάτια του, είχαν γουρλώσει ή έτσι μου φάνηκε... Χωρίς να πει άλλη κουβέντα, πήγε μόνος του στο μεγάλο σαλόνι, δίπλα στην κουζίνα, ενώ εγώ ακολουθούσα με το βλέμμα μου, έκθαμβη, κάθε του κίνηση... Χωρίς λόγια... Πήγε εκεί μόνος του, κάνοντας με τα χέρια του τινάγματα και κινήσεις, σαν να ήθελε απεγνωσμένα να "καθαριστεί" από κάτι... Δεν καταλάβαινα ακόμη... Τον κοιτούσα με προσοχή... Κάτι τον είχε ενοχλήσει, ήταν φανερό... Το τι ήταν αυτό, μου διέφευγε... Έκλεισα για άλλη μία φορά τα μάτια, ζητώντας να "δω"... 

Και τότε, η πνευματική όραση άνοιξε, ανταποκρινόμενη άμεσα σε αυτήν την Αίτησή μου... Έτσι συμβαίνει, έτσι είναι... Στην παραμικρή, ειλικρινή παράκληση που δεν είναι για να ικανοποιηθεί η αχόρταστη πείνα της περιέργειας του εγωισμού αλλά μιά αληθινή, ειλικρινής αίτηση από την καρδιά, όλα τα Πράγματα είναι διαθέσιμα και είναι έτσι για όλους... 

Και τότε, "είδα"... Ο νους μου, για να με βοηθήσει και να μου δείξει, μετακινήθηκε στο κοντινό παρελθόν και βρέθηκα με τη σκέψη μου, στο σπίτι του συγγενικού μου προσώπου... Τόσο η ασθένειά της, όσο και ο φόβος της για αυτό που ένιωθε πως έρχεται, είχαν μειώσει τη δονητική της συχνότητα, κατεβάζοντάς την στην περιοχή του Φόβου... Η συχνότητα του Φόβου είναι εξαιρετικά χαμηλή και για αυτόν το λόγο, οι κραδασμοί αυτής της συχνότητας έχουν ταχύτητα... Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι συχνότητες, είναι αντιστρόφως ανάλογος της ταχύτητάς τους... Αντίθετα με το Φόβο, η συχνότητα της Κοσμικής Αγάπης που είναι η υψηλότερη των συχνοτήτων, στην υλοποίησή της δημιουργεί ένα εξαιρετικά αργό περιβάλλον...

Με το ο,τιδήποτε και με τον οποιονδήποτε ερχόμαστε σε επαφή - από ένα βιβλίο , ένα τραγούδι, από ειδήσεις στις εφημερίδες και την τηλεόραση, μέχρι έναν άνθρωπο, μία συνθήκη ή έναν χώρο - συμβαίνει μία σιωπηλή, αόρατη προς το παρόν αλλά εντελώς υπαρκτή, ανταλλαγή συχνοτήτων...
Κι αν ο καθένας από εμάς, δεν κατοικεί στο περιβάλλον της πραγματικής του δύναμης, τότε είναι φυσικό επόμενο να προσλαμβάνει κάθε είδους συχνότητες που θα τον διαπεράσουν και πιθανά θα αλλοιώσουν το ενεργειακό του πεδίο...

Στην περίπτωση μου, λόγω της θέσης που είχα οικειοθελώς αναλάβει - αυτή της Προσφοράς, που είναι μία εκδοχή της Αγάπης - ήταν για μένα σαν να φοράω μία ασπίδα προστασίας από όλα τα πράγματα... Όχι ηθελημένα, για να προστατευτώ από κάτι... Η ασπίδα ήταν το αποτέλεσμα της θέσης που είχα επιλέξει... Για αυτό, ακόμη κι όταν επέστρεψα σπίτι, όταν η αποστολή μου δηλαδή είχε τελειώσει, οι παρεμβολές στη συχνότητά μου υπήρχαν, χωρίς όμως να καταφέρνουν να με διαπερνούν.... Η Ασπίδα της Αγάπης, ήταν μόνιμα σε λειτουργία...
Με αυτήν την πρώτη χαιρετιστήρια αγκαλιά μας, όπου τα φυσικά μας σώματα ήρθαν σε επαφή ο συνάδελφός μου είχε εισπράξει αυτές τις δονήσεις που ήταν ξένες προς τα εμένα μεν, τις κουβαλούσα όμως δε... Ήταν σαν να είχε μόλις κολλήσει έναν "ιό", στο σύστημα των δεδομένων του... Tο δικό μου σύστημα δεδομένων ήταν, φύσει και θέσει αδιαπέραστο, για λογαριασμό της λειτουργίας που είχα επιλέξει... 

Εγώ, βρισκόμουν σε αυτήν την Αποστολή, σε αυτή την εργασία της προσφοράς από την καρδιά μου, στο σπίτι του αγαπημένου μου προσώπου και αυτή η Αγάπη γινόταν Ασπίδα, που προστάτευε από το ο,τιδήποτε... Είχα τη βεβαιότητα, τη σιγουριά και την πεποίθηση πως όλα είναι καλά και πως δεν "κινδυνεύω από τίποτα"... Πώς θα μπορούσα?..
Μου ήταν πια φανερό πως, αν είχα επιτρέψει στο νου μου να μετακινηθεί στην περιοχή του Φόβου, για το τι θα μπορούσε σαν πιθανότητα να συμβεί σε μένα, αυτό θα ήταν κάτι που αρχικά θα εμπόδιζε την προσφορά, αλλά κυρίως, θα άνοιγε αόρατες πόρτες για την ενεργειακή προσβολή μου από το ο,τιδήποτε... 

Από την άλλη, εκείνος ήταν απλά επισκέπτης... Που αναγνώρισε γρήγορα πως "κάτι συνέβαινε"... Και μην γνωρίζοντας - ίσως - το τι ήταν αυτό, το θεώρησε ξένο, θέλησε να το αποβάλλει... Το φοβήθηκε... Εκείνος, δεν διέθετε εκείνη την ώρα, καμμία παρεμφερή πεποίθηση πως "δεν κινδυνεύει από τίποτα, καμμία στιγμή"... Αντίθετα, η απεγνωσμένη του αμυντική στάση, νομιμοποιούσε από μόνη της εκείνη την ώρα πως "κάτι επικίνδυνο συμβαίνει" και αυτό, αυτόματα, είχε υποβιβάσει τη δονητική κατάσταση του συστήματός του στο ελάχιστο... Στην περιοχή του Φόβου... 

Από εκεί και πέρα, η Συνάντησή μας εξελίχθηκε κανονικά με παρέα και κουβέντα, αποσιωπώντας κάθε λέξη για το τι είχε συμβεί... 

Η συνθήκη, όπως παρουσιάστηκε και για τους δυό μας εκείνη την ημέρα, με τη δική του αντίδραση στα πράγματα, με τη δική μου έλλειψη νοητικής συμμετοχής και κατανόησης, παρέμενε αποθηκευμένη σε κάποια περιοχή του νου μου... Βρισκόταν σε κατάσταση αναμονής, με εμπιστοσύνη για τη στιγμή που θα παρουσιαζόταν ξανά για να φωτιστεί, όταν θα ήμουν έτοιμη να δω...

Όλη αυτή η συνθήκη, ήταν μία πολύ πρακτική άσκηση, μία πρόσκληση για δύο άτομα στο ταξίδι της μετακίνησης από το Φόβο στην Αγάπη...
Βέβαια, όλα όσα λέμε μπορούν να είναι μόνο ιδέες και να μένουν εκεί... Η Αλήθεια, βρίσκεται πάντα στην πράξη και στην προσωπική εμπειρία για τον καθένα... Όπως μου αρέσει να λέω, στην Εφαρμοσμένη Πνευματικότητα... Καθημερινά και για όλα τα πράγματα...
Αυτό... Μόνο αυτό να έχεις στο Νου σου...
Πως ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι κάνεις κι ό,τι λες, προέρχεται από την Αγάπη...
Για όποιον Συναντάς, αναρωτήσου πρώτα "τι θα έκανε άραγε η Αγάπη στη θέση μου?"...
Να είσαι σίγουρος πως, για όλα τα πράγματα, η Αγάπη είναι που σε υποκινεί...
Αυτή θα είναι η μόνη Ασπίδα που θα χρειαστείς ποτέ...
Όταν θα είσαι μόνο Αγάπη, η ίδια η Αγάπη θα σε προστατεύει...
Είσαι, εξ'άλλου, Παιδί της......
Και ένα άλλο Όνομα για την "Αγάπη", είναι "Θεός"...

https://www.youtube.com/watch?v=7Gx1Pv02w3Q&ab_channel=GiancarloLandeo

- Στροφή -

Έξω στους δρόμους... Μέσα στο αυτοκίνητο κι όχι πεζή, αυτή τη φορά...  Καλοκαιρινό μεσημέρι στην Αθήνα, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό... Η ατμόσφαιρα, ήδη πνιγηρή από τα καυσαέρια, τη θερμοκρασία και το ομαδικό άγχος για την - επιτέλους - επιστροφή στο σπίτι... 

Πολλά - αταίριαστα με τη φύση μας - αντέχουμε τελικά...

Μαζί με όλους, κι εγώ... Και, μόλις άρχισα να νιώθω πως ο συνδυασμός των συνθηκών σύντομα θα με οδηγούσε στο να με καταβάλλουν, αποφάσισα να δυναμώσω την ένταση στη μουσική... Και, γιατί όχι, να την ακολουθήσω και να τραγουδήσω μαζί της... Το τραγούδι είναι θεραπεία για όλες τις στιγμές... 

Εκεί, σε μία απότομη κατηφόρα που ήταν μαζί και στροφή, κατάλαβα πως τώρα είχε έρθει η ώρα... Τώρα, χρειαζόταν να έχω ακόμη περισσότερο το νου μου στο αυτοκίνητο και την οδική μου συμπεριφορά... Με την οδήγηση, όπως και με όλα τα πράγματα που "συνηθίζουμε", σταματάμε να τα παρατηρούμε πλήρως και φτάνουν κάποια στιγμή, να γίνονται μηχανικά... Κι αυτό ισχύει, για όλα όσα πιστεύουμε πως "γνωρίζουμε"... Απ'έξω και ανακατωτά... 

Έρχονταν λοιπόν από δεξιά, έρχονταν από αριστερά, έρχονταν από πίσω μου κι εγώ χρειαζόταν να συνεχίσω όπως με πήγαινε ο δρόμος... Χωρίς παρεκκλίσεις... Με προσοχή και ευθύνη - πρώτα για τον εαυτό μου και το όχημά μου - και έπειτα για τους άλλους... 

Τα χέρια μου στο τιμόνι, τα πόδια μου στα πετάλια, τα μάτια μου πολλαπλάσια του τέσσερα, ο νους μου να γνωρίζει το δρόμο μπροστά μου αλλά και το ολόκληρο το περιβάλλον, σε 360° γύρω μου, χωρίς να κοιτάζω τους καθρέφτες... Δεν είχα ένταση, όχι... Δεν ήταν "ένταση"... Ήταν από αυτές τις φορές που κατοικείς πλήρως το σώμα και πλήρως τη στιγμή και πλήρως αυτό που συμβαίνει... Σαν να δυνάμωσε ξαφνικά το φως του ήλιου από πάνω μας, για να φανερώσει όλα τα πράγματα αλλιώς... 

Πόσο μπορεί να διαρκεί μία στροφή του δρόμου, μάλιστα όταν αυτός είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας... Σε μονάδες μέτρησης του χρόνου όπως τον "γνωρίζουμε" - γιατί κι αυτός, μέσα σε αυτά που πιστεύουμε πως γνωρίζουμε, είναι - μόλις δέκατα του δευτερολέπτου... 

Κι όμως, για μένα εκείνη την ώρα, ο χρόνος διεστάλλει... Εκεί, επάνω στη στροφή, για αυτά τα δέκατα του δευτερολέπτου.. Και ξαφνικά, άρχισα να βλέπω όλα τα αυτοκίνητα, μαζί και το δικό μου, να κυλάνε στη λεωφόρο με παραμυθένια αργό ρυθμό... Χρειαζόταν, φαίνεται, αυτή η διαστολή του χρόνου, για να ακούσω... 

"Δες τις επιλογές για αυτήν την ώρα... Η μία, είναι η απόλυτη Παρουσία... Η άλλη, να επιλέξεις να ασχοληθείς με το τι κάνουν γύρω σου τα άλλα οχήματα και οι άλλοι οδηγοί... Θα ήσουν τελείως έξω από το σώμα, τελείως έξω από το όχημά σου, τελείως έξω από την Προσοχή... Δεν θα μπορούσε να είναι λειτουργικό για κανέναν, έτσι δεν είναι?"... 

Οι ταχύτητες αποκαταστάθηκαν άμεσα μετά από αυτό και εγώ ήδη είχα προσπεράσει τη στροφή του δρόμου, επιστρέφοντας στη ροή... 

Με έπιασαν τα γέλια... Αυτή η στροφή, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, μόλις είχε γίνει ο δάσκαλός μου για κάτι πολύ συγκεκριμένο... 

Και το γέλιο, είναι ο δικός μου τρόπος για να επιβεβαιώσω πως κατανόησα... 

Αυτό δεν κάνουμε όλοι?... Αντί να στρέφουμε ολόκληρη την προσοχή μας σε μας και στο "όχημά" μας, ζητάμε να ελέγξουμε και να διορθώσουμε τις πορείες και τους τρόπους των άλλων "οδηγών"... 

Είναι κι αυτός ένας τρόπος, ένα "δώρο", εξαιρετικά αφιερωμένο στον καθένα από εμάς από τον εγωισμό, για να απέχουμε από την πλήρη και καθ' ολοκληρία Παρουσία μας... Ο εγωισμός, απεχθάνεται το Ολόκληρο, άρα και την Παρουσία... Στην κατάσταση της Παρουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει...

Εκείνη την ώρα, σε αυτή τη συνθήκη, σε αυτή τη στροφή του δρόμου κατανόησα πως, ο μόνος τρόπος για να βρίσκεσαι μέσα στη Ροή, δεν είναι η Παρέμβαση... Όλες οι εντάσεις μας, από εκεί προέρχονται... Δεν μας αρέσει τίποτα, ακριβώς όπως είναι... Από εκεί και όλες οι χειρονομίες, τα λόγια και οι απαιτήσεις... Το κρυμμένο δηλητήριο της Παρέμβασης, είναι ότι "εμείς τα ξέρουμε όλα"... Μπορεί να είναι αλήθεια, λες?...

Αντ' αυτού, ο μόνος Τρόπος για να υπάρχουμε και - στη συνέχεια - να συνεργαστούμε με τη Ροή, είναι  η Άγρυπνη Επιτήρηση της προσωπικής μας πορείας, που είναι η Άγρυπνη Επιτήρηση του νου... Για όλα τα πράγματα και κάθε στιγμή...

Και αυτό, δεν σημαίνει "αδιαφορώ για τους άλλους"... Σημαίνει ίσα-ίσα πως, λαμβάνοντας την ευθύνη του δικού μας οχήματος, της δικής μας πορείας, στέκουμε με τη μόνη ευθύνη που μπορούμε ποτέ να έχουμε, τη μόνη ευθύνη που υπάρχει πραγματικά, τη μόνη που δεν είναι περισπασμός... 

Τον εαυτό σου να κοιτάς, τον εαυτό σου να επιτηρείς, τον εαυτό σου να συν-μορφώνεις... Μοιάζει να είναι εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό και υπερήφανο, αλλά στην ουσία του είναι ταπεινό... Γιατί ομολογεί πως "δεν είμαι εις θέση να διορθώνω τους άλλους, γιατί δεν γνωρίζω καλά-καλά ούτε εμένα".... Και πως, "όχι, δεν τα ξέρω όλα"... Και η αλήθεια είναι πως ό,τι θεωρούμε υπερηφάνεια και ό,τι θεωρούμε ταπεινό, είναι βαλμένα "απ'έξω κι ανακατωτά" για αυτόν τον κόσμο και σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις, από αυτές που κατέχουν στην Πραγματικότητα με κεφαλαίο "Π"....
Η εργασία στον εαυτό, είναι μία Εργασία πλήρους απασχόλησης, που όταν την ξεκινήσεις και την ακολουθήσεις με ευλάβεια - θα δεις - πως δεν θα έχεις χρόνο πια για να ασχοληθείς παρεμβατικά με τη διόρθωση των "άλλων" αλλά ούτε και θα σε νοιάζει αυτό... Γιατί, θα έχεις διακρίνει τι είναι ουσιαστικό και τι όχι...
Είναι σημαντικό και έχει ενδιαφέρον...
Κι όλα τα Πράγματα - όχι μαγικά, αλλά σαν από θαύμα, θα δεις - θα προσαρμοστούν σε αυτό εύκολα, μεταμορφώνοντας ερήμην σου και τον εαυτό τους και τις συνθήκες, γιατί όλα τα Πράγματα θα ανταποκριθούν άμεσα σε αυτή τη Μετά-Στροφή της προσοχής... 

Από τα έξω, προς τα μέσα....
Από τις φιγούρες, στην Ουσία...
Από τις ψευδαισθήσεις, στην Αλήθεια...
Από τη στροφή στο δρόμο, στην Επι-Στροφή στον Εαυτό.....

https://www.youtube.com/watch?v=wJzYHMBqF6Y&ab_channel=Mictlantecuhtli

- Κωδικός "Lazarus" -

Για σαρανταέξι ολόκληρα χρόνια, όση είναι δηλαδή και η παραμονή μου σε αυτόν τον κόσμο μέχρι τώρα, υπήρξα αυτό που λέμε "αναζητητής"... Μονίμως κάτι "έψαχνα"... Δεν το λέω ούτε για καλό, ούτε για κακό... Αυτός ήταν ο δικός μου ο τρόπος... Ο δικός μου προγραμματισμός, αυτό μου υποδείκνυαν οι συνδέσεις των συνάψεων του εγκεφάλου μου... Ο δικός μου ο τρόπος, βασισμένος σε μία τεράστια εσωτερική αγωνία - καθόλου φανερή, ούτε καν σε μένα την ίδια - πως κάτι δεν πάει καλά... Ούτε με μένα, ούτε με τον κόσμο, ούτε με αυτά που έβλεπα να εξελίσσονται γύρω μου... Αναζητούσα, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να κατανοήσω... 

Κάνοντας πολλές βόλτες και πολλούς κύκλους γύρω από την ουρά μου, έφτανα να χαμογελάω - ή ακόμη και να γελάω δυνατά - με τον ίδιο τον εαυτό μου, διαπιστώνοντας πολλές φορές πως είχα γίνει "επαγγελματίας" στην αναζήτηση... Αυτό το "πρέπει να ψάξω", είχε γίνει αυτοσκοπός... Ήταν δηλαδή, σαν να μην με πολυενδιέφερε μακροπρόθεσμα ο στόχος - τι ήταν δηλαδή αυτό που έψαχνα να βρω - αλλά αυτή καθεαυτή η διαιώνιση της ίδιας της πράξης και της τάσης μου της αναζήτησης... 

Καθόλου άσχημα, κατά μία έννοια... 

Έμαθα πολλά πράγματα, περισσότερα από όσα θα μπορούσα να φανταστώ πως θα γνωρίσω... Ή, πως θα αντέξω να τα γνωρίσω, εδώ που τα λέμε... Και συνάντησα πολλούς ανθρώπους... Κάποιοι από αυτούς ήταν βοηθοί μου στην αναζήτηση... Δέχονταν με ευχαρίστηση και με το αζημίωτο να μου δείξουν τον δικό τους τρόπο... Τη δική τους μέθοδο... Κάποιοι άλλοι, στάθηκαν εμπόδια στις αναζητήσεις μου και ως τέτοια, με εκπαίδευσαν ερήμην τους, στην Υπομονή και την Επιμονή... 

Έφτασα κάποια στιγμή να ζαλιστώ από όλους αυτούς τους ατελείωτους κύκλους... Γιατί ήταν γύρω από την ουρά μου... Η κάθε μέθοδος και ο κάθε άνθρωπος, ήταν οι Αφορμές... Αυτό που απέφευγα για καιρό, όχι όμως πια, ήταν να πάω παραμέσα... Και καταλαβαίνω τώρα, μετά από όλο αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα, το λόγο που πάσχιζα υποσυνείδητα να αποφύγω αυτό το "παραμέσα"... Γιατί τότε, μένεις αναπόφευκτα μόνος με τον εαυτό σου... Και τότε, δεν μπορείς πια να κρυφτείς πίσω από τίποτα και από κανέναν... Δεν έχεις πια άλλοθι... 

Έτσι είναι... Για όλους... Κάποια στιγμή, το ταξίδι στις Αφορμές χρειάζεται να σταματήσει... Και χρειάζεται να "παραιτηθείς" - αυτή ακριβώς είναι η λέξη - από την οποιαδήποτε μορφή "αναζήτησης"... Χρειάζεται πολύ δύναμη αυτή η μορφή παραίτησης... Χρειάζεται πολύ δύναμη να πεις πως θα σταματήσεις να λαμβάνεις πληροφορίες από έξω και πως αφοσιώνεσαι στις πληροφορίες που έρχονται εκ των έσω... Και πως τις ακολουθείς κατά γράμμα... Χρειάζεται πολύ δύναμη να αποποιηθείς τα παιχνίδια και να επιτρέψεις να αρχίσουν οι πιο Σοβαρές Ερωτήσεις...  

Αυτή η διαδρομή, απαιτεί και προϋποθέτει ριζική αλλαγή στον τρόπο αντίληψης... Απαιτεί να στρέψεις το κεφάλι σου αντίθετα από ό,τι κοίταζες έως τώρα... Απαιτεί μία στροφή 180°...  Όπως αναφέρεται με ένα τρόπο στα Μαθήματα Θαυμάτων, ο εγωισμός που μας κατευθύνει σε αυτόν τον κόσμο, είναι σαν αυτό το παιδικό παιχνίδι με το δαχτυλίδι... Το θυμάσαι?... "Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις"... Τίποτα δεν πρόκειται να βρεθεί μέσα στα Παιχνίδια του κόσμου, γιατί δεν είναι αυτή η πρόθεσή τους... Ο κόσμος, μαζί με όλα τα Παιχνίδια του, είναι εδώ για την αποπλάνηση και την παραπλάνηση... 

Παιχνίδια, ναι... Γιατί το σοβαρό, ουσιαστικό και φορές επίπονο ταξίδι είναι ένας τρομαχτικά μοναχικός δρόμος προς τα μέσα... Κάποια στιγμή, οφείλεις να σταματήσεις να ασχολείσαι με το "έξω" και τις "μεθόδους".... Κι αυτά, Παιχνίδια του κόσμου είναι... Και να επιλέξεις να κάνεις πιο Σοβαρές Ερωτήσεις... Μόνο αυτές, από τη φύση τους, μπορούν να προκαλέσουν και να προσκαλέσουν Σοβαρές Απαντήσεις...

Όχι, δεν προσπαθώ να καταργήσω τη σημασία της διαδρομής και την ουσία της αναζήτησης, μιλώντας με υποτιμητικά λόγια εκ των υστέρων, όχι... Λέω απλώς πως κι ο αναζητητής ο ίδιος, χρειάζεται κάποια στιγμή να Ωριμάσει... 

Η Αλήθεια... Ωραία λέξη και δύσβατος δρόμος... Μπορεί να λες πως την ψάχνεις για χρόνια, πως την κυνηγάς για αιώνες και πως εκείνη σου κρύβεται και σου διαφεύγει... Μπορεί κιόλας να υποστηρίζεις χαριτολογώντας πως, κάτι έχει μαζί σου και δεν σου αποκαλύπτεται... 

Μα η αλήθεια είναι πως την Αλήθεια τη φοβάσαι... Γιατί ξέρεις εκ των προτέρων, το γνωρίζεις στα σωθικά σου, πως η Αλήθεια καίει... Και πως, κάθε φορά που θα σου ζητάει να ξεφορτωθείς ένα πλασματικό ρούχο που σου έχει φορεθεί ή που το φόρεσες από μόνος σου, θα είναι σαν να αφαιρείς σάρκες από τη σάρκα σου... Ξέρεις πως θα πονέσεις και ξέρεις πως θα ματώσεις... Το ξέρεις... Και μπορεί να το νιώθεις σαν να έχεις χάσει τα πάντα... Έτσι γυμνός που θα στέκεσαι μπροστά στην Αλήθεια... Μα η αλήθεια είναι πως αν δεν απεκδυθείς τον κόσμο, άλλο ρούχο δεν σου δίνεται... 

Σε αυτές τις διαδρομές μου λοιπόν, κύκλο με τον κύκλο γύρω από την ουρά μου, συναντήθηκα με τους ανθρώπους... Η παρατήρησή μου περιοριζόταν στα εξωτερικά πράγματα και όχι στην αυτοπαρατήρηση...Ίσως για τότε, να ήταν καλύτερα έτσι για μένα... 

Και σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη θέση, την ηλικία τους, τις μεθόδους τους, τα επιτεύγματά τους, παρατηρούσα πως υπήρχε κάτι κοινό... Μία κοινή εξίσωση πληροφοριών, που επαληθευόταν στον καθένα... Μπορούσα να το διαβάζω στο σύστημά τους... Κι ας μην μου άρεσε, κι ας έλεγα για τον εαυτό μου πως είμαι επικριτική... 

Κοίταζα λοιπόν κι έλεγα από μέσα μου "αυτός έχει πολύ τρέλα" ή "εκείνος έχει πολύ τρέλα"... Έβλεπα ανθρώπους να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο... Κι όταν γινόταν και επί τούτου, κι όχι εν αγνοία, τότε ήταν που είχαν περισσότερη χαρά... Κι έβλεπα ανθρώπους, να τους δίνεται η ευκαιρία να προσφέρουν και να μην το κάνουν από εγωισμό... Κι έβλεπα ανθρώπους να καταστρέφουν τις ζωές τους, συγχνωτιζόμενοι με λάθος ανθρώπους και λάθος συνθήκες για εκείνους - "λάθος", υπό την έννοια της "ασυμβατότητας" - πιστεύοντας πως είναι πολύ ανίκανοι για να αλλάξουν κάτι και πολύ ασήμαντοι για να γλυτώσουν... Και έβλεπα ανθρώπους να υποτάσσονται στις γνώμες των "σημαντικών άλλων" τους και να υποφέρουν μέχρι θανάτου... Και έβλεπα τυφλούς, να πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα και πως όλα είναι του χεριού τους... Και έβλεπα, όλους αυτούς που μιλούσαν για την τρέλα των "άλλων", να μην έχουν ούτε στο τόσο αναγνωρίσει τη δική τους... Κι αυτό, μία διαδικασία είναι... Κι αυτό, μία διαδρομή... Για ο,τιδήποτε βλέπεις "έξω", είναι επειδή το έχεις "μέσα"...Γιατί, ποιός έχει κάνει κάτι που δεν έχεις κάνει εσύ?... Ποιός είναι κάτι, που δεν είσαι εσύ?... Και το να φτάσεις να ιδιοποιηθείς, να κάνεις κτήμα σου μία τέτοια αναγνώριση, χρειάζεται τόλμη...Και, πάνω από όλα, χρειάζεται να Δεις... 

Ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτούς... Μπορεί να έβλεπα την αλήθεια για τους "γύρω" και για τα "γύρω", δεν τολμούσα όμως να στρέψω το βλέμμα σε μένα... Η αλήθεια που κοίταζα "έξω", ήταν μόνο η αλήθεια με το "άλφα" μικρό... Η άλλη, αυτή με το "άλφα" το κεφαλαίο, βρίσκεται μέσα μας... 

Και τότε, έτσι ξαφνικά, ήταν σαν όλο αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα, να τελείωσε απότομα με έναν επώδυνο κρότο... Σαν να είχα φτάσει επιτέλους, μετά από μία πτώση διαρκείας, στον πάτο του πηγαδιού... Σύγκρουση αναπόφευκτη και μετωπική... 

Και ήρθε και με βρήκε μία συνειδητοποίηση που μου έκοψε την ανάσα για μέρες... Που μπόρεσε να σταματήσει όλα τα λόγια κι όλες τις σκέψεις για καιρό....Χρειαζόταν χώρο, φαίνεται, για να μπορέσω να τη χωνέψω... 

"Θεέ μου... Είμαι τρελή..."

"Μπάμ"... Ο κρότος ακούστηκε μέσα στα κύτταρά μου... Η ζωή μου, είχε χτυπήσει... 

Παρ'όλη την εγγενή μου οξύνοια και την νοητική κατανόηση αυτού του "Είμαστε όλοι Ένα", η παραδοχή του ότι μοιράζομαι κι εγώ μαζί με όλους αυτό το στοιχείο, ήταν κάτι που με ξεπερνούσε... Αυτή η Αλήθεια, με αποστόμωσε... Έμεινα έτσι... Με το ένα χέρι να κλείνει το στόμα μου και το άλλο να κρέμεται στο πλάι, χωρίς λόγια και χωρίς ανάσα, χωρίς να μπορώ να γνωρίζω τι θα γίνει με μένα από εδώ και πέρα... Τι μπορεί να υπάρχει μετά από κάτι τέτοιο?... Πώς θα συνέχιζα τη ζωή μου?... Πώς θα μπορούσα να φροντίζω τον εαυτό μου μετά από αυτό?... 

Δεν θα μπορούσα να μείνω για πολύ ακόμη σε αυτή τη στάση, σαν να είμαι άγαλμα... Κατέβασα το χέρι... Πήρα μία βαθειά ανάσα... Και πήρα την πληροφορία μέσα μου... 

Όταν κοιτάζεις κάτι χωρίς να το κρίνεις, τότε αυτό που κοιτάζεις μεταμορφώνεται... 

Και η μεταμόρφωση, παρουσιάστηκε κι αυτή ξαφνικά μπροστά μου... 

Σαν όλα να είχαν σταματήσει και σαν η ίδια αυτή η συνειδητοποίηση να ήταν πληγή και φάρμακο μαζί... Χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως, ένιωσα το χώρο μέσα μου να ανοίγει.... Και μία πρωτόγνωρη, διαφορετική Γαλήνη να με κατοικεί... Ο πάτος του πηγαδιού που φιλοξένησε την πτώση μου, είχε στη διάθεσή του και τη γιατρειά μου... Αλήθεια, ήταν σαν αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα να είχε μόλις λάβει τέλος... Και αλήθεια, αυτή η διαπίστωση δεν ήρθε χωρίς τη συνοδεία ενός κάποιου δισταγμού... Κι όμως... Σαν να ακουγόταν από βαθιά, μέσα από το πηγάδι, κάτι σαν :

"Συγχατητήρια... Νικήσατε... Μόλις Συναντηθήκατε με την Πηγή όλων των δεινών..."...

Και τότε, άνοιξαν οι Πύλες της ζωής μου προς τα πίσω... Και όλη η τρέλα, οι παρανοήσεις και οι παρερμηνείες που έφτιαχναν το κατασκεύασμα της ζωής μου, άρχισαν να αναδύονται... 

Έτσι συμβαίνει με τη Θεραπεία... Χρειάζεται να Δεις... Να έχεις την αντοχή να αντικρύσεις όλα όσα θα βγουν στην επιφάνεια για να απελευθερωθούν...Για να φωτιστούν...

"Θεέ μου...

Πώς μπόρεσα να αφήνω άλλους να ζουν τη ζωή μου?...

Πώς μπόρεσα να ονομάζω "αγάπη" την εξάρτηση, τη χειραγώγηση και την κλεψιά?...

Πώς πίστευα πως είναι όλοι καλοί, κωφεύοντας με επιμονή στις ίδιες τους τις λέξεις για το πόσο ικανοί για όλα, είναι?...

Πώς μπόρεσα να στηριχθώ σε ψευδή στηρίγματα?... 

Πώς επέτρεψα να ζήσω τόσο πειθήνια, τόσο αφελής, τόσο απούσα?...

Θεέ μου...

Τι χρειάζεται άραγε να ζήσω ακόμη για να πω "φτάνει, ως εδώ"?"...

Έπρεπε να το περιμένω... Μετά από όλες αυτές τις ερωτήσεις, που μάλλον έμοιαζαν με κρίση συνείδησης παρά με αυτοεξέταση, θα ερχόταν και η ώρα... Για αυτό, το "παραμέσα"... 

Η φωνή μου άλλαξε... Το ίδιο και η διάθεσή μου... Κάθισα απέναντι στον εαυτό μου, ακίνητη και σοβαρή... Κοιτάζοντάς με στα μάτια... Καθρεφτιζόμουν τώρα με ψυχραιμία στον πάτο του πηγαδιού... Τώρα, ήταν η σειρά των Σοβαρών Ερωτήσεων...

"Εγώ, πού ήμουν?... Πώς μπόρεσα να εκθέτω μονίμως και αδιακρίτως τον εαυτό μου στην Έλλειψη της Αγάπης και να θεωρώ πως όλα θα πάνε καλά για μένα?... Πώς μπόρεσα να ανεχθώ την Έλλειψη της Αγάπης και να τη νομιμοποιήσω στη ζωή μου, με το να την αποδέχομαι κα να την δικαιολογώ?... Πώς μπόρεσα να κάνω ανώφελες επιλογές, ακουμπώντας τη ζωή μου σε ανθρώπινα χέρια κι όχι στα χέρια Αυτού που Γνωρίζει?... Ποιες, αλήθεια, ήταν οι Επιλογές μου?... Γιατί Αληθινή Επιλογή, δεν είναι οι πρακτικές επιλογές που σχετίζονται με την επιβίωση.... Επιλογή σημαίνει "αποφασίζω να ζω την Αλήθεια μου με τόλμη και ειλικρίνεια", αντί την αλήθεια κάποιου άλλου... Είναι το να επιλέξω την ακεραιότητα, τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα από τη συγκατάβαση, το συμφέρον και το συμβιβασμό... Τι σκεφτόμουν?... Κάθε φορά που δεν έβαζα την Αγάπη μπροστά και πάνω από όλα, τι σκεφτόμουν?...Πού άραγε σκεφτόμουν πως θα την συναντήσω, αν όχι απευθείας προερχόμενη από την μοναδική της Πηγή?... Θεέ μου, πόσο τρελή, που άφησα τα μάτια μου και τα χρόνια μου να ασχολούνται με τον κόσμο"... 

Τι πραγματικά αναζητούσα όλα αυτά τα χρόνια?... Μπορούσαν μήπως οι μέθοδοι, οι τρόποι, οι δάσκαλοι και οι τεχνικές να μου δώσουν αυτό που έψαχνα?... Μήπως μπορούσαν να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο ή διαφορετικό από αυτόν που ήδη ήμουν?... Αλλάζει κανείς ποτέ?...
Αυτή η εσωτερική αγωνία που οδηγεί - συνειδητά ή και ασυνείδητα - στο να γίνουμε "αναζητητές", είναι επειδή η ψυχή μας ψάχνει μέσα στον κόσμο για αυτό που γνωρίζει πως υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να το βρει... Δεν γίνεται να το βρει μέσα στον κόσμο... Και ψάχνουμε και ψάχνουμε και ψάχνουμε για καιρό, για κάτι που μόνο με τη Μετά-Στροφή μας στα "εντός", μπορεί να βρεθεί... Η ψυχή, ζητάει την επανασύνδεση με τον Τροφοδότη της... 

Κάθε ερώτηση, φέρει μέσα της και την απάντηση... Για τούτο, δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ... Και οι Ερωτήσεις μου, είχαν ήδη αρχίσει να Αποκαλύπτουν μιά άλλη αλήθεια από αυτή που ζούσα... Από αυτή που θα μπορούσα να έχω επιλέξει, αν κάθε στιγμή και σε κάθε επιλογή αναγνώριζα την Αληθινή μου Ταυτότητα... 

Εξουθενωμένη, αποκαμωμένη, έπεσα στα γόνατα... 

Και ήταν σαν να υποκλίνομαι μπροστά στο ανυπέρβλητο Μεγαλείο της Αλήθειας που βρέθηκε για μένα εκεί, στα λασπωμένα και μουχλιασμένα απόνερα του πηγαδιού... 

Υποκλινόμουν με ευλάβεια, στην Αλήθεια που ήρθε να με απελευθερώσει...
"Εντάξει... Τώρα, βλέπω... Τώρα, το είδα... Τώρα?... Τι γίνεται τώρα?...
Αναγνωρίζω τώρα αυτό που κρυβόταν τόσο καλά, για τόσο πολύ... Είχε τη δύναμη, όσο δεν το έβλεπα, να κατευθύνει τις επιλογές μου και τη ζωή μου ολόκληρη... Χρειάζομαι να το δω διαφορετικά... Χρειάζομαι έναν άλλο Τρόπο... Έχω τη Θέληση να το δω διαφορετικά...
Παραδίδω τώρα τη μικρή μου αλήθεια, για την Αλήθεια...
Παρακαλώ για την Αποκατάσταση και αφήνω τη Θεραπεία μου στα χέρια Σου..."...
Αυτή η Γαλήνη που ξεκίνησε από μέσα μου, τώρα απλωνόταν και γύρω μου...
Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, κάθε στιγμή, αφήνοντάς τα με Θέληση στα χέρια του Θεραπευτή... 

Στον πάτο του κάθε πηγαδιού υπάρχει αυτή η Αλήθεια... Για τον καθένα από εμάς... Δεν το λέω ούτε για καλό ούτε για κακό... Αν χρειάζεσαι επαλήθευση για την κατάσταση που μοιραζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως, μην πας μακρυά... Κοίταξε γύρω σου... Μόνο τρελοί και παράφρονες είναι ικανοί για αποτρόπαια δημιουργήματα... Και μόνο όταν μάθουμε από τι πραγματικά πάσχουμε, μόνο τότε μπορούμε να λάβουμε το κατάλληλο Φάρμακο...
Συνήθως, προτρέπω τους αναγνώστες να επαναλάβουν τη φράση-κλειδί από κάθε κείμενο για να δουν πώς λειτουργεί στους ίδιους... Όχι αυτή τη φορά... 

Είναι δύσκολο να πεις "είμαι τρελός", πόσο μάλλον να το πιστέψεις και να αντέξεις το μέγεθος της Αλήθειας του...
Αυτή τη φορά, αναζητητή, χρειάζεται να γίνει οργανικά... Να σε βρει η Αποκάλυψη, όταν θα είσαι έτοιμος ψυχή τε και σώματι... 

Η φράση, είναι το κλειδί για την Απελευθέρωσή σου... 

Το κωδικό της όνομα, είναι "Lazarus" και είναι κοινό για όλους... 

Το password, πολύ προσωπικό για τον καθένα... 

Θα το βρεις, μόνο όταν κάνεις κι εσύ αυτή τη διαδρομή... 

Μόνο όταν φτάσεις εκεί κάτω, στον πάτο του πηγαδιού... 

Από εκεί, ακολούθησε τη Φωνή που σε φωνάζει...
Σε καλεί να Ανα-Σταθείς, ζωντανός πια... 

Από εκεί, Λάζαρε, ο Μόνος Δρόμος είναι Έξω... 

https://www.youtube.com/watch?v=C6xWKemuTKU

- Μιά Φωτισμένη Συζήτηση -

- Καλησπέρα... Καλώς όρισες...
- Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω μετά από τόσο καιρό...
- Θα πιεις κάτι?...
- Ευχαρίστως...
- Κάθισε...
- Ευχαριστώ...
(Παύση...)
- Ξέρεις...
- Τι πράγμα?...
- Θυμάσαι για εκείνον τον δάσκαλο που σου έλεγα?...
- Αμυδρά... Γιατί, τι έγινε?...

- Άκουσα πως είναι πολύ καλός... Μάλιστα, ακούστηκε πως δύο από τις μαθήτριές του...

- Ε, τι... 

- Ξέρεις... Φωτίστηκαν... 

- Φωτίστηκαν???,,,

- Ναι... Φωτίστηκαν... 

- Τι εννοείς με αυτό?...

- Δεν ξέρω... Έτσι ακούστηκε... 

- Εννοείς μήπως πως έγιναν καλύτεροι άνθρωποι?...

- Δεν ξέρω... Μόνο αυτό.... Ότι φωτίστηκαν... 

- Α, μάλιστα... 

- Ξέρεις, είναι πολύ καλό στοιχείο αυτό για έναν δάσκαλο... Να φωτιστούν οι μαθητές του... Όχι όλοι, βέβαια... Για αυτές τις δύο ξέρουμε μόνο... 

- Τις είδες από κοντά?... Σου μίλησαν?...

- Όχι... Αλλά δεν μπορεί να ακούστηκε έτσι... Θα φωτίστηκαν, δεν μπορεί... 

- Α, μάλιστα... 

- Φυσικά καταλαβαίνεις πως, μετά από αυτά, ο δάσκαλος αύξησε τις τιμές του... Πληρώνεις κάτι παρά πάνω, αλλά αν είναι να φωτιστείς... 

- Ναι... Φυσικά... 

(Παύση... Παύση... Παύση....)

https://www.youtube.com/watch?v=R-CpdAtgKQY

Κάποια τέτοια λόγια περιείχε αυτή η τελευταία συνάντηση με φιλικό μου πρόσωπο κι έμοιαζε σαν να είμαστε πρωταγωνιστές σε ένα ιδιωτικό θέατρο του παραλόγου... 

Στο δρόμο της επιστροφής μου στο σπίτι, δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρωτιέμαι... Από όλα τα τρέχοντα - σχεδόν με τη σήμανση του κατεπείγοντος - πράγματα της ζωής μας, αυτό είναι που μας απασχολεί περισσότερο?... Το αν, κατά πόσον και το πότε κάποιος φωτίστηκε, ή αν η ζωή θα επιλέξει κι εμάς για να φέρει μία παρόμοια κατάσταση και προς τη δική μας μεριά?... 

Στο νου μου, έτσι οδηγώντας και με την προσοχή μου στραμμένη στο δρόμο που ανοιγόταν μπροστά μου, ήρθε μία εικόνα... Μία σκάλα προς τον ουρανό... Και χαμογέλασα, γιατί είναι σαν να σπεύδουμε να ανέβουμε τα σκαλιά της εξέλιξής μας, πηδώντας τα δυό-δυό, τρία-τρία... 

Μα, κάθε σκαλί έχει τη σημασία του... Κάθε σκαλί έχει το λόγο του που υπάρχει... Και κάθε σκαλί, φανερώνει ένα κομμάτι από τον εαυτό... Και για κάθε σκαλί που αφήνεις πίσω, είναι μία ολάκερη μαθητεία στην ύπαρξη... 

Λοιπόν... Τα σκαλιά αυτά, έως ότου να φτάσεις στην κορυφή τους, περνούν πρώτα από το Ανθρώπινο... Από αξίες που θα θέλαμε να υπερπηδήσουμε, απαξιώνοντάς τες γιατί μπορεί να γίνουν και επώδυνες... Το να φωτιστούμε απλά και γρήγορα, θα ήταν προτιμότερο, γιατί θα μας έκανε - επιτέλους - να διαφοροποιηθούμε και να ξεχωρίσουμε από τους "υπόλοιπους"... Να γίνουμε "κάτι"... Να νιώσουμε "ξεχωριστοί" και "ιδιαίτεροι"... Με άλλα λόγια, να γιγαντωθεί αυτό που ήδη έχουμε υπ' όψιν για τους εαυτούς μας... Το αστείο είναι πως, θέλοντας κάτι τόσο απεγνωσμένα, ποθώντας το και κυνηγώντας το, εκείνο τρομάζει και απομακρύνεται τρέχοντας... Η φώτιση, όπως και όλα τα πράγματα, έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις και στο Σωστό Χρόνο κάθε φορά... 

Το Ανθρώπινο όμως, είναι που μας διαμορφώνει.. Το Ανθρώπινο είναι που λιώνει τον εγωισμό και την υπερηφάνεια.. Και αυτά τα σκαλιά, είναι επίπονο να τα περπατήσεις... Είναι διαδικασία εκπαίδευσης... Διαδικασία ζωής...Και δεν μπορείς - ούτε θα σου επιτραπεί - να την αποφύγεις...

Μπορεί να είναι κι έτσι... Μπορεί και αυτές οι φήμες για κάποιους που φωτίστηκαν, να είναι αληθινές... Η Απόδειξη για όλα, είναι στη συμπεριφορά... Και στο χαμόγελο που εγκαθίσταται στο πρόσωπο, μένοντας ανεπηρέαστο από συνθήκες... Γιατί, τώρα πλέον, "βλέπεις" αλλιώς...

Αληθινή φώτιση θα πει "αναγνωρίζω πως είμαι ένα με όλους και με όλα"... Αυτό και μόνο, αλλάζει τον τρόπο της δράσης... Εάν δεν τον αλλάξει, δεν έχεις κατανοήσει... Και μετά από αυτό, σπεύδω να είμαι εκεί, παρών και παρούσα, σε κατάσταση προσφοράς και βοήθειας όπου και όπως χρειαστεί... Και μόνη η Παρουσία μου, είναι επαρκής για να επιφέρει συχνοτικές μεταβολές στο περιβάλλον που κινούμαι και υπάρχω...

Δεν χρειάζεται όμως να φωτιστώ για να υπηρετήσω... Γιατί δεν μπορούμε να το δούμε αλλιώς?... Πρώτα ας υπηρετήσω και ό,τι άλλο είναι να έρθει, ας έρθει... Αν θα αποφασίζαμε να παίξουμε ένα οποιονδήποτε ρόλο, γιατί αυτός να μην ήταν μία πρόβα σε μία φωτισμένη συμπεριφορά?... Και το πώς θα μπορούσε να μοιάζει μία τέτοια συμπεριφορά και το πώς θα τη μιμούμασταν καλύτερα?...
Όλες οι υπόλοιπες προσμονές, οι ταμπέλες που έχουμε ανάγκη, είναι τακτικές καθυστέρησης και αναβολής... Για την ίδια μας τη συμμετοχή στη ζωή, καθημερινά και στο κάθε τι... Σχεδόν, μία διαστροφή, μία νοητική διαστρέβλωση...
Γιατί το να "θέλω να φωτιστώ" να είναι αλλιώτικο από το "θέλω χρήματα", ή "θέλω αυτοκίνητο", ή "θέλω επιτυχία", ή "θέλω αναγνώριση", ή όποιο άλλο "θέλω"?... Ίσα-ίσα που είναι πολύ πιο ύπουλο να "θέλω" κάτι τόσο ευγενές... Ο εγωισμός, βρίσκει πάντα την κατάλληλη παγίδα για να σε δεσμεύσει και να σε κάνει να απουσιάσεις... 

Όταν κάτι "θέλουμε", είμαστε ήδη εκτός εσωτερικού κέντρου... Εκτός Ισορροπίας... 'Εξω από την Παρούσα Στιγμή... Κινούμαστε απαιτητικά στην περιοχή του μέλλοντος, που δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία... "Θέλοντας", χάνουμε αυτό που "Είναι"... Τώρα, εδώ, μπροστά στα μάτια σου... Που περιμένει από εσένα, από εμένα και από τον καθένα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων... Που περιμένει από εσένα, από εμένα και από τον καθένα να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, κάθε φορά...

Αυτό είναι που έχει αξία... 

Κι ακόμη μεγαλύτερη αξία έχει να μάθουμε να ζούμε τη ζωή ως Άνθρωποι... 

Το Μεγαλείο μας, δεν είναι στη φώτιση... 

Το Μεγαλείο μας, είναι να στο να αποφασίσουμε να ζήσουμε τη ζωή με Ταπεινότητα, με Απλότητα και με Αλήθεια... Και με ένα χαμόγελο, επίμονα ανεπηρέαστο από τις συνθήκες... 

Το Μεγαλείο μας, είναι πάντα και μόνο στην Παρούσα Στιγμή...
Μας αποκαλύπτεται, όταν σταματήσουμε να "θέλουμε"...

Κι αν όντως τελικά φωτιστείς, να γνωρίζεις πως τότε θα έχεις Δουλειά να κάνεις...

Με Υπευθυνότητα... Με Σοβαρότητα... Με Ταπεινότητα...
Γιατί τότε θα ξέρεις για Ποιόν είσαι εδώ και για Ποιόν εργάζεσαι...

Όλα τα άλλα, ακόμα και υπό την πλέον "πνευματική" ονοματοδοσία, είναι μόνο ένα θέατρο ψευδαισθήσεων...