- Η Μαγεία των Λέξεων -
Συνάντησα την *Σ* περίπου πριν εικοσιπέντε χρόνια... Eγώ, ακόμη στη δραματική σχολή κι εκείνη δασκάλα μου σε ένα μεταμορφωτικό σύστημα εργασίας στον εαυτό... Αρκετοί, την ακολουθήσαμε και μετά την αποφοίτησή μας... Ό,τι είχε να προσφέρει με το μάθημά της, ήταν περισσότερο από ανατρεπτικό για τα συνήθη δεδομένα της κινησιολογίας... Και γι΄αυτό το λόγο, για κάποιους από εμάς που φέραμε τη βούλα του ερευνητή, άκρως ελκυστικό...
Στην ομάδα μπαινόβγαιναν αρκετά άτομα, κάποιοι όμως παραμέναμε σταθεροί... Για χρόνια μετά... Ακόμη και τώρα που, πλέον δεν ασχολείται τόσο ενεργά με τα μαθήματά της, κρατάμε την ανθρώπινη επαφή...
Ο *Δ*, ήταν από αυτούς που συνέχισαν για λίγο ακόμη με την ομάδα... Συνάδελφος στη δραματική σχολή, συμπορευτής στη συνέχεια στους κύκλους των μαθημάτων της *Σ*... Έως ότου κάποια στιγμή, έκλεισε ο δικός του κύκλος και αποχώρησε από την παρέα...
Πρόσφατα, τον είδα - μετά από χρόνια - στο δρόμο... Αλλιώτικος μου φάνηκε, αλλά και ποιος δεν αλλάζει με το χρόνο... Σταθήκαμε λίγο να μιλήσουμε... Τον παρατηρούσα, όπως φαντάζομαι έκανε κι αυτός... Είχε αλλάξει τα μαλλιά του και τον τρόπο που ντύνεται, αλλά τα μάτια του είχαν την ίδια σπίθα και επιμονή... Εξ΄άλλου, κατάφερνε ακόμη να δουλεύει στο θέατρο... Και αυτό, για μένα, έδειχνε έναν άνθρωπο που δεν το βάζει κάτω, ακόμη και σε αυτές τις - πολλές φορές - άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος...
Μιλώντας με τη δασκάλα μας στο τηλέφωνο, της μετέφερα τα της Συνάντησης... Πάντοτε της αρέσει να μαθαίνει νέα για όλους... Της μετέφερα για τις αλλαγές στην εμφάνισή του, για το ίδιο επίμονο παράστημά του και τη δύναμή του να συνεχίζει... Πολύ είχε ευχαριστηθεί...
Δεν είχε περάσει ούτε μία εβδομάδα από αυτό το τηλεφώνημα, όταν η *Σ* με πήρε τηλέφωνο... Μου μετέφερε με αγωνία πως, μία άλλη μαθήτρια συνάντησε κι αυτή τον *Δ* στο δρόμο... Και της φάνηκε αδυνατισμένος, σαν άρρωστος... Της φάνηκε κουρασμένος κι απεριποίητος, σαν να τα έχει παρατήσει... Πολύ είχε λυπηθεί...
Εγώ, μένοντας άναυδη από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής, έμεινα να αναρωτιέμαι...
Ακόμη κι αν ήταν έτσι, ακόμη κι αν η εντύπωση της άλλης κοπέλας δεν ήταν συγγενής με τη δική μου, τι επιλέγουμε αλήθεια να μεταφέρουμε σαν πληροφορία για κάποιον?... Ακόμη κι έτσι, είναι κάτι που γίνεται συνειδητά?... Ή, από ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για την κατάσταση κάποιου?...
Στα αραμαϊκά, αυτό το "αμπρακατάμπρα", έχει ουσιαστική μετάφραση και σημαίνει...
"Θα υλοποιήσω, όπως ακριβώς μιλάω"...
Οι λέξεις μας, έχουν μαγεία... Και μαγεία, θα πει "επηρεάζω κάποιον, κάτι ή και τον εαυτό μου - παρεμβαίνοντας στο περιβάλλον του, με τη χρήση της ενέργειας..."... Και προκαλώ ανάλογη υλοποίηση...
Αν θα μπορούσαμε να δούμε την πνευματική αλήθεια υπό το πρίσμα της κίνησης της ενέργειας, στα δύο παραπάνω παραδείγματα, θα παρατηρούσαμε τα εξής....
Οι πρώτες πληροφορίες, δεν επηρέασαν καθόλου την *Σ* με τρόπο ώστε να υποκινηθεί αγωνία, φόβος, ανασφάλεια, ανησυχία για τον *Δ*... Κάθε άλλο... Μίλησαν για δύναμη, για επιμονή, για κουράγιο, για σθένος... Αυτήν, θα την λέγαμε "θετική" εικόνα για κάποιον, έτσι δεν είναι?... Κι έτσι, το πιο πιθανό είναι να του έστελνε κάποια στιγμή με τη σκέψη της - συνειδητά ή ασυνείδητα - τις ευχές της για ό,τι καλύτερο στο δρόμο του... Ή, απλά θα έμενε με τη χαρά της, πως όλα είναι εντάξει για εκείνον... Από την άλλη, ο *Δ*, ακόμη και χωρίς να επικοινωνήσουν πραγματικά, θα μπορούσε κάποια στιγμή και για "αδιευκρίνιστο" για εκείνον λόγο, να νιώσει ξαφνικά μία ευφορία, μία γαλήνη, ακόμη και κάτι σαν αγάπη ή φροντίδα να τον σκεπάζει... Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα αποτέλεσμα της αποστολής της θετικής σκέψης και της ευχαρίστησης της *Σ* προς τα εκείνον...
Οι δεύτερες πληροφορίες όμως, υποκίνησαν ξεκάθαρα την αγωνία και το "φόβο για το μέλλον αυτού του παιδιού"... Ο εγωισμός, λατρεύει να τρέφεται από καταστάσεις πόνου και φόβου... Η σκέψη της *Σ*, είχε μετακινηθεί σε ένα σκοτεινό πεδίο... Και πιθανά, εκεί που θα καθόταν το βράδυ, θα έφερνε στη σκέψη της την εικόνα που της δόθηκε, με αποτέλεσμα να "στέλνει" στον *Δ*- ξαναλέω, συνειδητά ή ασυνείδητα - τη δόνηση του φόβου και της αγωνίας... Ακόμη και με τις καλύτερες των προθέσεων... Αυτό, θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα, να νιώσει κάποια στιγμή ο *Δ* δυσφορία, ανησυχία, ακόμη και τον ίδιο το φόβο της *Σ* ως σκεπτομορφή, χωρίς να μπορεί να καταλάβει από "πού του ήρθε", έτσι στα ξαφνικά....
Για να υπογραμμίσω καλύτερα τα αναγραφόμενα, φανταστείτε πόσο μπορεί να αυξηθεί η δύναμη της σκεπτομορφής που προβάλλεται, αν συμμετάσχουν σε αυτό περισσότερα άτομα...
Αν μία ομάδα ανθρώπων αποφασίσει με την πρόθεσή της να στείλει ευλογίες, αυξάνεται γεωμετρικά η δύναμη του φωτός που αποστέλλεται...
Αν μία ομάδα ανθρώπων αποφασίσει να στείλει φόβο, σκοτάδι, ανησυχία, τότε θα αυξηθεί γεωμετρικά αυτή η ποιότητα...
Έχει μεγάλη σημασία - και εκ του αποτελέσματος - η έννοια της συνάθροισης, της συναγωγής... Όπως αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων"...
"Όλες οι Ιδέες γίνονται δυνατότερες, όταν μοιράζονται..."...
Όταν πολύ άνθρωποι προσέρχονται μαζί, ενωμένοι με μία Ιδέα, η Ιδέα αυτή αυξάνει τη δύναμή της γεωμετρικά, λόγω της συμμετοχικής διαδικασίας... Αυτή είναι και η έννοια, η χρησιμότητα των εκκλησιών, των τόπων λατρείας και γενικά των τόπων όπου συγκεντρώνονται πολύ άνθρωποι μαζί... Για την ενδυνάμωση του πιστεύω τους... Για λογαριασμό της Ιδέας που του έφερε μαζί...
Τα πάντα γύρω μας, είναι ενέργεια... Και θα ήταν ωφέλιμο για όλους, να αρχίσουμε σιγά-σιγά να κατανοούμε αυτή την αλήθεια... Το ότι δεν "βλέπουμε", δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνει...
"Ορατών τε πάντων και αοράτων..."... Και έχουμε ήδη περάσει σε μία Νέα Εποχή, που επιζητά αυτού του είδους την οξύνοια και προσοχή... Ακόμη κι αν προς το παρόν, θεωρείται "υπερευαισθησία"...
Η τοξικότητα που μπορεί να προκληθεί σε εμάς τους ίδιους ή σε άλλους από "σκοτεινές σκέψεις", είναι πρακτικά υπαρκτή, μετρήσιμη σε μηχάνημα που δύναται να μετρήσει ενέργειες (όπως πχ το μηχάνημα του βιοσυντονισμού)... Το μηχάνημα αναγνωρίζει την τοξικότητα, σαν ο ίδιος ο άνθρωπος να έχει καταπιεί δηλητήριο... Ομοίως, μετρήσιμο αποτέλεσμα έχει και η αποστολή ευλογίας, ευχών και γενικά θετικών σκέψεων... Ενδιαφέρον, δεν είναι?....
Χρειαζόμαστε όλοι να γνωρίζουμε... Και χρειαζόμαστε όλοι να αλλάξουμε τον παλαιό τρόπο μας... Όλα αλλάζουν και θα συνεχίσουν να αλλάζουν... Θα ήταν καλό, σε αυτή την Αλλαγή, να συμπεριληφθούν και οι λέξεις μας... Να δούμε πως έχουμε ευθύνη για ό,τι επιτρέπουμε να γίνεται λέξη... Μέσα στο νου ή έξω από το στόμα... Είναι πολύ μικρή η απόσταση, από τη λέξη στην ύλη...
Abraq Ad Habra..... "Υλοποιώ όπως μιλάω"... Και η κάθε σκέψη, έχει και ήχο... Η πρόθεσή σου ακούγεται.... Από όλους...
Λοιπόν?.... Πόλεμος ή Ειρήνη?... Σκοτάδι ή Φως?... Κόλαση ή Παράδεισος?...
Όλα είναι - οφείλουν να είναι - Επιλογή... Και τίποτα, τόσο ανάξιο Λόγου όσο νομίζουμε...
Ενδιαφέρον... Δεν είναι?....
