- Χαμένοι στη Μετάφραση -
Μεταξύ των ανθρώπων που με έχουν επισκεφθεί στις Συναντήσεις, ήταν και μία γυναίκα που θυμάμαι καλά... Και μόνο από την παρουσία της, θα μπορούσε κάποιος να αναγνωρίσει πως βρισκόταν σε μεταιχμιακό σημείο για τη ζωή της... Όχι πως είχε κάτι εξωτερικά... Το αποτύπωμα που πήρα με το που την είδα, ήταν σαν να κουβαλάει μία τρικυμία γύρω, μέσα και επάνω της...
Χρειαζόταν - και ήθελε - να βρει την άκρη... Επιτέλους και απεγνωσμένα... Και αυτό, ήταν ευχάριστο... Και είχε βαλθεί να κάνει την όποια δυνατή προσπάθεια μπορούσε για να βγει από το "αδιέξοδο" που, εκείνο τον καιρό, βίωνε...
Στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" και στο "Μάθημα 131", αναφέρεται...
"Κανείς που αναζητά την αλήθεια, δεν μπορεί να αποτύχει"...
Ήταν προφανές πως έψαχνε μία άλλη άποψη... Είχε κουραστεί χωρίς αποτέλεσμα, ψάχνοντας για απαντήσεις σε εξωτερικά φαινόμενα και μεθόδους... Τίποτα δεν είχε αποδώσει καρπούς... Και τώρα πια, γύρευε την Αλήθεια...Η απόγνωσή της το έδειχνε, κι ας μην ήταν ίσως αυτές ακριβώς οι λέξεις που η ίδια θα χρησιμοποιούσε...
Ο δρόμος που προτείνεται από το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", προσεγγίζει εκείνη την Αλήθεια που επιστρέφει στον Εαυτό... Προτείνει, χωρίς να μονοπωλεί ή να διεκδικεί τα πρωτεία σχετικά με την Αλήθεια... Με μία αίσθηση "Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσεις με ό,τι λέγεται εδώ, απλώς ίσως θα ήθελες να γνωρίζεις το πώς έχουν τα πράγματα"... Και επισημαίνεται - ήδη από την αρχή του βιβλίου - πως στόχος του είναι η επίτευξη της Εσωτερικής Ησυχίας... Τι άλλο πολυτιμότερο άραγε, θα μπορούσε να ζητήσει κανείς...
Ανάμεσα από πλήθος πληροφορίων που είχε λάβει από γνωστούς και φίλους της, για το πού θα μπορούσε να αποτανθεί για να βοηθηθεί, της είχαν προτείνει και τις Συναντήσεις... Συνήθως, οι άνθρωποι που απευθύνονται στον τρόπο της Πνευματικής Ψυχοθεραπείας - που περνάει μέσα από το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" - έχουν κάνει ένα μεγάλο κύκλο σε κοινά αποδεκτές μεθόδους... Για να ανακαλύψουν πως - τουλάχιστον, για τους ίδιους - οι τρόποι αυτοί, δεν στάθηκαν λειτουργικοί... Καταλήγουν να βρεθούν σε μία παρόμοια Συνάντηση, διά της ατόπου απαγωγής, αφού αποκλειστούν όλες οι άλλες εκδοχές... Όλες οι άλλες μεταφράσεις...
Εκείνη την εποχή, οι Συναντήσεις ήταν ανοιχτές για το κοινό και πραγματοποιούνταν σε ένα φιλικό μου χώρο που με φιλοξενούσε, στο κέντρο της Αθήνας...
Η γυναίκα ήρθε να με βρει ένα Σάββατο μεσημέρι... Μπήκε μέσα αμίλητη, με μιά διάθεση "ας το ακούσουμε κι αυτό"... Κάθισε στον καναπέ απέναντί μου... Ήταν σχεδόν σαν να σωριάστηκε από τα "βάρη" που κουβαλούσε... Το κάθισμά της, έκανε κρότο... Σαν να χρειαζόταν να βυθιστεί κάπου και να μείνει έτσι εξαφανισμένη για μέρες...
Η Συνάντηση, προμηνυόταν ενδιαφέρουσα και για μένα... Για τη δική μου έρευνα... Σκέφτηκα πως αν θα μπορούσε να λυθεί ένας τέτοιος "ασήκωτος" γρίφος, τότε ο τρόπος της Πνευματικής Ψυχοθεραπείας μέσα από το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", θα αποδείκνυε την ικανότητα της δράσης του για πολλά περισσότερα...
Ήμουν και παραμένω σε διαδικασία έρευνας... Για όλα τα πράγματα...
Ξεκίνησε να μιλάει, ενώ εγώ άκουγα με προσοχή... Αναγνώρισα αμέσως πως, πολλά από τα πράγματα που περιέγραφε δεν ήταν ασυνήθιστα για τη ζωή ενός σύγχρονου ανθρώπου... Δεν ήταν δηλαδή ότι συνέβαινε κάτι τρομαχτικά διαφορετικό... Όλα τα πράγματα είχαν να κάνουν με τον τρόπο της ζωής όλων μας...
Ο σύγχρονος άνθρωπος ασθενεί, καθώς έχει ξεχάσει - ή έχει αμελήσει ή δεν έχει ποτέ διδαχθεί - τα περί των αναγκών της ψυχής... Κινείται σπασμωδικά μέσα στο περιβάλλον της τρίτης διάστασης, θεωρώντας την τη μόνη υπαρκτή πραγματικότητα, παρασυρμένος από τις επιταγές της.... Το χρήμα, τις δημιουργημένες και συνήθως άτοπες ανάγκες του - όπως ονομάζονται και στο βιβλίο "οι διαχωρισμένες ανάγκες" - την έλλειψη πνευματικής άσκησης και ουσιαστικής πνευματικής κατεύθυνσης για τη στήριξη και την ανοσοποίηση της ψυχής του απέναντι στον παραλογισμό της σύγχρονης ζωής και σε όλα τα "φαινομενικά δύσκολα"... Και - κατά γενική ομολογία και εκ του αποτελέσματος - παραπαίει, αποδεχόμενος ουσιαστικά την ημίτρελη - στην περιφέρεια της σχιζοφρένειας - κατάστασή μας, ως τη μόνη εκδοχή που υπάρχει... Και που απλά θα χρειαστεί να αντέξει, μέχρι την αποχώρησή του, που φτάνει να την εύχεται ήδη...
Έχουμε γίνει ειδικοί στο τι "δεν πιστεύουμε", χωρίς να αποφασίζουμε για το τι "πιστεύουμε" πραγματικά... Μη παραδεχόμενοι την τυφλότητά μας και την βασική ανικανότητα να πορευτούμε στη ζωή χωρίς πνευματική γραμμή, είναι προφανές και αναπόφευκτο να χτυπάμε συχνά το κεφάλι μας σε τοίχους... Χωρίς ποτέ να επιτρέψουμε να αναρωτηθούμε την πλέον καταλυτική φράση...
"Δεν-μπορεί-να-είναι-μόνο-αυτό..."...
Είναι ιδιότητα και τρόπος της Ψυχής, να "κλίνει" προς τα κάπου... Να χρειάζεται καθοδήγηση... Να χρειάζεται τη συμβουλή, ακόμη κι αν αυτό θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην πολύ απλή αλλά καταλυτική αποδοχή του "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα"... Η Ψυχή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα "κλίνει" προς τα κάπου... Χρειάζεται κάπου να ακουμπήσει... Και η απουσία της οποιασδήποτε πίστης ή της ενασχόλησης με μία σοβαρή πνευματική άσκηση, την οδηγεί - αναπόφευκτα - στο να "κλίνει" σε "κάτι άλλο", σε κάτι "ό,τιδήποτε" εξωτερικό, σε κάτι που καλύτερα θα ήταν να μην "έκλινε"... Και, συνήθως, μία τέτοια παρανοημένη κλίση, είναι που οδηγεί σε εξαρτήσεις πάσης φύσεως, με τη μορφή υπερβολής και κατάχρησης... Από άλλους ανθρώπους, από καταστάσεις, από πράγματα, ή από ουσίες...
Για κάθε Συνάντηση, υπάρχει κι ένα Κλειδί που την ξεκλειδώνει... Και τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, το Κλειδί το δίνει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος... Για ό,τι είναι να ακουστεί για λογαριασμό του ανθρώπου που έχω απέναντί μου, όλες οι πληροφορίες αντλούνται από τα λεγόμενά του... Έτσι έγινε και με αυτήν την περίπτωση... Εξομολογούμενη πως, μέσα σε όλες της τις προσπάθειες του απεγκλωβισμού της, είχε οδηγηθεί και στον καναπέ της ψυχοθεραπείας... Ο θεραπευτής που την είχε αναλάβει, βασισμένος στις δικές του σπουδές. στις γραμμές και τους κανόνες που είχε διδαχθεί, είχε προσπαθήσει να την "στριμώξει", να την κάνει να χωρέσει και να την προσαρμόσει σε κάποιο από τα προδιαγεγραμμένα καλούπια, μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές... Και σαν να μην έφταναν τα πράγματα που τώρα - στην Παρούσα Στιγμή - η ίδια είχε να αντιμετωπίσει ως "τρέχοντα", την είχε βάλει στην επίπονη διαδικασία να ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της, καταγράφοντας σε ατελείωτες κόλλες χαρτί, όλα τα γεγονότα από τα παιδικά της χρόνια...
Δεν την αδικώ... Ο μόνος τρόπος για να δεις αν κάτι είναι λειτουργικό για σένα ή όχι, είναι να μπεις μέσα σε αυτό ολόκληρος και με την καρδιά σου... Να αφοσιωθείς...
Αυτό που λέω όμως - το οποίο αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο - είναι πως καμμία απάντηση για κανένα ερώτημα δεν βρίσκεται στο "παρελθόν" ή στο "μέλλον"... Η μόνη ενεργή στιγμή που υπάρχει, είναι η Παρούσα Στιγμή... Σε αυτήν βρίσκεται η Απάντηση για ό,τι μπορεί να χρειαστεί...
Όπως επίσης και το ότι δεν μπορεί να επιλυθεί κάποιο θέμα, από το ίδιο Πεδίο που το δημιούργησε... Το ίδιο πεδίο, μόνο μεταφράσεις μπορεί να προσφέρει... Αυτό που θα χρειαστεί είναι η Προοπτική... Ένα Άλλο Ίδωμα... Το οποίο σαν κίνηση, είναι μόνο αυτοαναφορική και δεν έχει να κάνει με ό,τι παρουσιάζεται ως "συνθήκη" στον κόσμο των φαινομένων...
Το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", αφορά σε όλα τα πράγματα χωρίς να μιλάει συγκεκριμένα για κάτι... Κι ακόμη και για αυτά, τα "παιδικά χρόνια" που για πολλούς ανθρώπους είναι πηγή τραυμάτων, αναφέρει πως "ακόμη και τα παιδικά σας χρόνια, δεν έχουν συμβεί με τον τρόπο που τα έχετε φανταστεί"... Υπογραμμίζοντας έτσι τις παρανοήσεις που προκύπτουν μέσα από κάθε είδους προσπάθεια μετάφρασης των πραγμάτων...
Για τον τρόπο της Πνευματικής Ψυχοθεραπείας αλλά και από την ίδια την εικόνα της γυναίκας, αυτή η διαδικασία της καταγραφής, ήταν για την ίδια - σε αυτή τη φάση της ζωής της - αν μη τι άλλο, ανώφελη...
Από τη μεριά του περιβάλλοντος της Κβαντικής Πραγματικότητας, που είναι η οπτική που παρέχεται από τη μαθητεία στο "Μαθήματα Θαυμάτων", η Θεραπεία της Ψυχής πραγματοποιείται μόνο στο Τώρα... Οι υπόλοιπες διαδρομές, δεν είναι παρά ένα ανασκάλεμα, ένα ηθελημένο και εκ προθέσεως άνοιγμα ενός κουτιού της Πανδώρας... Σαν να ανακατεύεται ο ενδιαφερόμενος με καταστάσεις-φαντάσματα, που δεν έχουν πια λόγο και ύπαρξη στη ζωή του... Ακόμη και ο ίδιος, δεν είναι πλέον ο άνθρωπος που κάποτε ήταν... Η ψυχοθεραπεία, είναι θεραπεία των αναμνήσεων και αυτό είναι κάτι που έχει αξία στο σωστό χρόνο και για ό,τι μπορεί να αφορά στη θεραπεία του παρελθόντος, υπό την έννοια της Συγχώρεσης και του καθαρισμού των Πεδίων... Και είναι χρήσιμη, στο βαθμό που δεν δημιουργεί παρεμβολές και εμπόδια για αυτό που είναι η ουσιαστική θεραπεία στο Τώρα...
Οι Συναντήσεις, βασίζονται αποκλειστικά στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" και στις Αρχές που προτείνει... Αρχές που περιέχουν παγκόσμια θέματα πνευματικής φύσεως και - για αυτό το λόγο - κοινά για όλους... Και εντελώς κατανοητά για όλους, καθώς όλοι γνωρίζουμε ήδη τα πάντα... Ο τρόπος του, είναι πολύ συμβατός με το προσωπικό μου ίδωμα για τα πράγματα... Ανέκαθεν θεωρούσα τον κάθε άνθρωπο μοναδικό και ταυτόχρονα, ούτε περισσότερο και ούτε λιγότερο μοναδικό από όλους τους άλλους ... Γι αυτό και κάθε μορφής "μέθοδο", την έβρισκα να είναι ικανή για το "τόσο - όσο"... Χωρίς να αποτελεί πανάκεια, παρά μόνο μία πιθανή διέξοδο...
Η Κβαντική Οπτική, παρέχει την εικόνα της Ζωής στην παρούσα στιγμή.... Εκεί, όπου όλα είναι Ένα, εκεί όπου υπάρχουν απέραντες επιλογές και δυνατότητες διαχείρισης... Γνωστοί θεραπευτές ανά τον κόσμο έχουν μιλήσει για αυτόν τον Τρόπο - έχουμε ήδη περάσει στην εποχή ενός Άλλου Τρόπου - που πια γίνεται βασικό προαπαιτούμενο κι όχι μόνο ανάγκη... Εκεί, όπου για τον κάθε άνθρωπο - για την κάθε ψυχή - Συναντιούνται ενοποιημένες η πνευματικότητα, η θρησκευτικότητα, οι "υποχρεώσεις" από προηγούμενες ζωές, οι παρούσες ενεργειακές επιρροές από άλλους ανθρώπους και καταστάσεις, τα αρχέτυπα και τα Συμβόλαια Ψυχής...
Τα πράγματα που λέγονται στις Συναντήσεις, είναι Απλά... Γιατί, η ίδια η Αλήθεια είναι Απλή... Τόσο Απλή, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς το πόσο απλά μπορεί να είναι τα πράγματα... Η ζωή είναι πολύπλοκη... Και γι αυτό μπερδευόμαστε... Έχουμε συνηθίσει - σχεδόν είμαστε εθισμένοι - στη δυσκολία, στην προσπάθεια και στο ενδεχόμενο της "αποτυχίας"... Η Αλήθεια είναι τόσο Απλή, που οι πιθανότητες να μην την λάβεις υπ'όψιν, είναι τεράστιες... Η απλότητά της, δημιουργεί συνειδησιακό κραδασμό σε ό,τι έχουμε θεωρήσει δομημένο και δεδομένο...
Η Αλήθεια απαιτεί το μέγεθος εκείνο της πίστης, που θα οδηγήσει τον άνθρωπο - όχι μόνο στο να ακούσει, να λάβει και να αποδεχθεί - αλλά και να εφαρμόσει πρακτικά τις Οδηγίες που θα του δοθούν... Και που θα συνεχίσουν να του δίνονται, όσο αυτοεκπαιδεύεται ολοένα στην Ακρόαση αυτού που στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" αποκαλείται "Ο Εσωτερικός Δάσκαλος"....
Το ίδιο το βιβλίο δηλαδή στοχεύει στην αυτονομία, στην απελευθέρωση από ο,τιδήποτε "έξω από εμάς" και την απεξάρτηση από πάσης φύσεως μεταφράσεις... Και στην ανάπτυξη όλων εκείνων των παραμελημένων αλλά κληρονομημένων, εγγενών "αισθήσεων", ώστε να μπορέσει ο καθένας να πορεύεται στη ζωή του με ελευθερία, με πίστη, με εμπιστοσύνη... Με αυτό που είναι η ίδια η Δύναμή του, που είναι πάντα εκεί για να την ανακαλύψει ξανά με την επιστροφή του στον Εαυτό...
Με λιγότερα λόγια, το βιβλίο προτείνει να πιστέψουμε ξανά σε εμάς τους ίδιους...
Να πιστέψουμε ξανά στο Μεταξύ μας...
Θα το πίστευες πως τα γνωρίζεις ήδη όλα?... Θα το πίστευες πως δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να κάνεις?... Είναι μεγαλειώδες... Και είναι αποστομωτικό... Αλλά τελικά, αν το Δεις, είναι η Αλήθεια που μοιραζόμαστε...
Όταν η Συνάντησή μας ολοκληρώθηκε και η γυναίκα αποχώρησε, σηκώθηκα από την καρέκλα μου... Και κάθισα ακριβώς απέναντι, στον καναπέ που καθόταν πριν λίγο εκείνη.... Ζήτησα να βρεθώ στη θέση της.... Ένα χαμόγελο αναδύθηκε αβίαστα από μέσα μου, κατακτώντας το πρόσωπό μου... Και χαμογελούσα μπροστά σε αυτή την αναγνώριση που λέει για το "Μαθήματα Θαυμάτων".... "Ο Τρόπος μου, δεν είναι Δύσκολος... Είναι Αλλιώτικος"... Η μόνη δυσκολία βρίσκεται στο να καταφέρει κάποιος να εφαρμόσει τις Αρχές που προτείνονται, επανεκπαιδεύοντας τον εαυτό του να δρα μέσα από αυτόν τον Αλλιώτικο Τρόπο, στο καθετί της ζωής του...
Η γυναίκα είχε αποχωρήσει λίγο διαφορετική από ό,τι ήταν όταν ήρθε... Είχε στο βλέμμα της αυτή την αίσθηση του απρόσμενου, για ό,τι ήταν που είχε ακουστεί σε όλη τη διάρκεια της Συνάντησης... Το έχω ξαναδεί αυτό το βλέμμα, που παρουσιάζεται σαν έκφραση του σταματημένου νου.... Όλες οι Πληροφορίες που της δόθηκαν, την ωθούσαν στην άμεση ανάκαμψή της και όλες ήταν αποστομωτικές στην απλότητά τους... Ή, χάριν σε αυτή...
Δεν την ξαναείδα έκτοτε και δεν μπορώ να γνωρίζω τι επέλεξε τελικά... Διατηρούσα όμως τη σιγουριά και τη βεβαιότητα πως μέσα από τη Συνάντηση, είχε μπορέσει να δει ένα φως στην άκρη αυτού του σκοτεινού δρόμου που θα διάβαινε, για λίγο μόνο ακόμη...
Και τώρα, χαμογελούσα και για εκείνη και για μένα και για όλους μας... Γιατί ένιωσα ξαφνικά πως, όταν κάποιος καταφέρει να δει το Φως, η κάθε παραπλανημένη διαδρομή γίνεται πια μονόδρομος... Η ίδια η Ψυχή του - αυτή που είπε "βαρέθηκα με τις μεταφράσεις" - θα τον οδηγήσει εκεί...
Και θα Συναντηθεί με το Φως...
Αναπόφευκτα...
