- Στιγμιότυπο -
Έξω στους δρόμους... Πάλι... Περνούσα μπροστά από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής... Χρειαζόμουν να προσευχηθώ, εκεί, στα καλά καθούμενα, για πράγματα που μόνο η ζωοδόχος πηγή μπορεί να γνωρίζει και να παρέμβει... Μπήκα μέσα... Όπως ήμουν... Με το τζιν και το μαλλί πιασμένο ατσούμπαλα... Ατημέλητη... Δε νοιάστηκα... Βρέθηκα με ένα κερί στο χέρι... 

Έκλεισα τα μάτια, αναπνέοντας βαθιά...

"Τη φλόγα ζωντανή... Σε παρακαλώ, κράτησε τη φλόγα ζωντανή"... Έτσι βγήκαν οι λέξεις από μέσα μου, φτιάχνοντας μιά ολοδική τους παράκληση... Μιά παύση και μετά το βύθισα βαθιά μέσα στην άμμο, τώρα θα ήταν παρέα με άλλα κεριά και άλλες προσευχές... 

Κι εκεί, όπως κοίταξα τη φλόγα να τρεμοπαίζει μέσα από τα μισάνοιχτα ακόμη μάτια μου, ήταν σαν να άκουσα....

"Στο μυαλό σου... Η φλόγα, είναι στο μυαλό σου"... 

Όλα στο μυαλό σου είναι, ακόμη κι αυτό... Ο ναός, είναι στο μυαλό σου, στο νου σου... Το κάθε κερί που ανάβεις, είναι στο μυαλό σου... Και η φλόγα, κι αυτή στο μυαλό σου είναι... Και με αυτό, δεν εννοώ "στη φαντασία σου"... Μιλάω για τον Ένα Νου, εκεί όπου όλα συνδέονται, εκεί όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός, μιλάω για το Περιβάλλον όπου Όλα υπάρχουν... Εκεί απευθύνεται... Εκεί χρειάζεται να κρατήσεις τη φλόγα αναμμένη... Κι αυτό, το να ανάψεις ένα κερί, κι αυτό μιά συμβολική κίνηση είναι... Δεν είναι πως ανάβεις το κερί σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο και μετά το αφήνεις πίσω σου και το ξεχνάς... Ανάβεις το κερί και το βυθίζεις βαθιά στην άμμο του νου σου...Και με αυτόν τον τρόπο, προσκαλείς το Φως... Να φωτίζει ό,τι σκοτεινό υπάρχει εκεί, μέσα στο μυαλό σου, ό,τι είναι που δεν κατανοείς... Ό,τι σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι και για ποιο λόγο είσαι εδώ... Και για όποιους προσεύχεσαι, το φως είναι που σας συνδέει... Για το φως στη ζωή τη δική σου και τη ζωή άλλων ανθρώπων, για αυτό προσεύχεσαι... Το φως είναι που διαλύει όλα τα σκοτάδια... 

Χρειάζεται απλώς να ανάψεις το φως... Γιατί, μόνο αυτό είναι το σκοτάδι... Η απουσία Φωτός... Χαμογέλασα... "Κοίταξε πόσο απλή μπορεί να είναι μία προσευχή... Με τα δικά μου λόγια... Απλή, όπως κάθε αληθινή προσευχή από καρδιάς"...
Λίγο πριν την έξοδό μου, τακτοποίησα τα μαλλιά μου... Τα έλυσα και τα συμμάζεψα ξανά, σαν να ήταν να βάζω με το χέρι μου επάνω τους, λίγο από το φως των κεριών... Βγαίνοντας, αποφάσισα να κράτησω το χαμόγελο στο πρόσωπό μου... Κι αυτό, φως είναι... 

"Τη φλόγα ζωντανή... Σε παρακαλώ, κράτησε τη φλόγα ζωντανή"... 

https://www.youtube.com/watch?v=KCBS5EtszYI

- Ο Μάγος του Οζ -

"Μιά φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, γεννήθηκε μία νύχτα και κάτω από ένα αστέρι, ένα αγοράκι... Η μαμά του, είχε ειδοποιηθεί για τον ερχομό του... Ένα βράδυ... Στον ύπνο της... Από έναν άγγελο.... Έναν αγγελιαφόρο του ουρανού... Έτσι γίνεται με τα μεγάλα πράγματα.... Για όλους τους ανθρώπους... Οι άγγελοι στέλνουν τα προμηνύματα, για να γνωρίζεις... Δεν υπάρχει "εκλεκτός".... Μόνο, αυτός που δέχεται να "ακούσει".... Η μητέρα του, είχε ενημερωθεί για την ποιότητα του παιδιού... Χρειαζόταν να είναι προσεκτική... Και να φέρει εις πέρας το έργο που της είχε ανατεθεί... Το παιδί της, θα ήταν απεσταλμένος του Φωτός... Για τη γνώση και για τη βοήθεια των σκοτισμένων... Είχε έρθει η Ώρα... Ο κόσμος ήταν, όπως πάντα, βουτηγμένος στην παρανόηση και την άγνοια... Θα ερχόταν να μιλήσει για κάτι σημαντικό... Για κάτι επαναστατικό... Για αυτό που οι άνθρωποι αποφεύγουν... Για αυτό και θα τον μισούσαν... 

Θα ερχόταν για την Αγάπη... 

Το παιδί μεγάλωνε με τη φροντίδα και την προσοχή των γονιών του... Πολύ σύντομα, άρχισε να ακούγεται η φήμη του... Πως έκανε θαύματα... Πως θεράπευε αρρώστους... Πως έδινε πίσω στον τυφλό κόσμο, την όρασή του... Πως έδινε πίσω τη ζωή, σε όσους την είχαν χάσει... 

Οι άρχοντες του κόσμου, είχαν αρχίσει να θορυβούνται... Κάτι τους έλεγε πως, η εξουσία που είχαν για δική τους, δεν θα ήταν δική τους για πολύ ακόμη...
Δεν ήταν απλά ένα "κύμα", αυτό που έβλεπαν να έρχεται κατά πάνω τους, αλλά μία "Θάλασσα" που θα τους καταπόντιζε με ορμή... 

Και δεν ήταν τα θαύματα που τους ενοχλούσαν... Θα μπορούσαν απλά να τον δυσφημίσουν, πείθοντας τους ανθρώπους πως πρόκειται για έναν ακόμη "μάγο"... Και με αυτόν τον τρόπο, να τον ξεφορτωθούν.. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό... 

Εκείνος, μιλούσε στους ανθρώπους... Σαν για μπορέσουν να "δουν"... Για να τους κάνει να αναζητήσουν ξανά τη δύναμή τους και να την πάρουν πίσω από όποια εξουσία την είχαν παραδώσει... Τους έλεγε πως, ό,τι κάνει εκείνος, όλοι τα ίδια και καλύτερα θαύματα μπορούν... Το να αγαπούν και να σέβονται ο ένας τον άλλο, αυτό ήταν το ουσιαστικό του Μήνυμα... Και με τον τρόπο του, όπου κι αν βρισκόταν, τους έδειχνε... Τον Τρόπο της Αγάπης και τους Νόμους του Κόσμου... Γιατί, αυτό ήταν εκείνος... Ένας από τους Δασκάλους των Νόμων του Σύμπαντος... Και δεν ήταν ο μόνος που περπάτησε ποτέ εδώ... Και όλοι, μίλησαν για μία Αλήθεια, όποιο όνομα κι αν της έδιναν...

Οι άρχοντες τον μίσησαν πρώτοι... Γιατί τον φοβήθηκαν πρώτοι... Τα λόγια, οι πράξεις του αλλά και η ίδια του η Παρουσία, έσπερναν αναταραχή στα καθεστώτα και στις καρδιές των ανθρώπων... Τον περιέλαβαν... Και τον δίκασαν... Ο θάνατός του, ήταν πια επιτακτικός... Ήταν ο μόνος τρόπος για να τον φιμώσουν... Να τον κάνουν να πάψει... Να τον εξαφανίσουν...

Εκείνη την ημέρα, λέγεται πως σταυρώθηκε η Αθωότητα...

"Συγχώρεσέ τους, Πατέρα"...Έτσι τον άκουσε κάποιος να λέει... "Συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν"... Έβλεπε το μίσος στα μάτια τους, τους είχε τυφλώσει... Τι θα μπορούσαν να καταλαβαίνουν άραγε από "σωστό" και "λάθος", την Ώρα εκείνη?... Χρειάζονταν να σκοτώσουν αυτό που δεν κατανοούσαν...Αυτό δεν κάνουν πάντα οι άνθρωποι?...
Ακόμη όμως κι η θανάτωσή του, φαίνεται πως ούτε αυτό ήταν αρκετό... Γιατί, υπήρξαν και άνθρωποι που τον κατάλαβαν... Που τον ένιωσαν... Και που, άρχισαν να αναρωτιούνται... 

Η Ύπαρξή του, είχε αφήσει πίσω της, τον Απόηχο της Ελευθερίας  που είχαν ξεχάσει... 

"Για σκέψου", έλεγαν μεταξύ τους οι άρχοντες του κόσμου, προετοιμάζοντας μία συνωμοσία πέρα από κάθε φαντασία... 

"Για σκέψου να καταλάβαινε ο καθένας πως δεν έχει χάσει τη δύναμή του... Για σκέψου να την έβρισκαν ξανά... Για σκέψου, ο καθένας να άρχιζε να καταλαβαίνει τον Τρόπο των Πραγμάτων... Και να έκαναν θαύματα... Για σκέψου να καταλάβαιναν πως δεν μας χρειάζονταν...Πού θα ήμασταν εμείς τότε?...Τι θα γινόμασταν?"...

Ε, λοιπόν... Τότε ήταν που ένα εξωφρενικό σχέδιο άρχισε να ξημερώνει στο κεφάλι τους... Ένα τέλειο σχέδιο... Ένα σχεδόν - ή, στην κυριολεξία - σατανικό σχέδιο... Ένα τέλεια στημένο κόλπο...
"Θα φτιάξουμε μιά θρησκεία γύρω από αυτόν", είπαν τρίβοντας τα χέρια τους... "Θα φτιάξουμε ένα είδωλο που θα του μοιάζει... Και όλο αυτό, θα το μετακινήσουμε στη σφαίρα της φαντασίας, των συμβόλων και των ειδώλων"....
Και πήραν τη δύναμη των ανθρώπων από τα χέρια και την καρδιά τους... Και έφτιαξαν είδωλα... Και εικόνες, και ιερά βιβλία και σταυρούς... Και περιόρισαν το Θεό να κατοικεί μέσα στο χώρο μιάς εκκλησίας, λες και ο Θεός δεν είναι παντού και μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου... Και είπαν για το Θεό πως είναι φόβος, λες και ο Θεός δεν είναι Αγάπη...
Οι άνθρωποι, ακούν ό,τι τους λένε... Γιατί θεωρούν τις αρχές και τους άρχοντες, πως είναι πάντα με το μέρος τους... Κι ας δείχνουν τα πράγματα αλλιώς... Κι έτσι, έφτιαξαν οπαδούς... Τους μεν και τους δε και τους άλλους... Αυτούς που συμφωνούσαν με το δόγμα κι αυτούς που το απεύχονταν... Και έτσι, οι άνθρωποι διαχωρίστηκαν ξανά...
Και έτσι, μετέτρεψαν ξανά τους ανθρώπους σε αρρώστους, σε τυφλούς και σε νεκρούς... Γιατί, είχαν χάσει τη δύναμή τους και, τώρα πια, είχαν ξεχάσει... Είχαν απομακρυνθεί από τη φύση τους... 

Και τώρα, χρειαζόταν οι άνθρωποι να έχουν άλλο ένδυμα για την αγορά, άλλο για το σπίτι τους, άλλο για την εκκλησία... Και παρακολουθούσαν με ευλάβεια το θέατρο σκιών... Και για όσα παραπτώματα, συγκαταβατικά έλεγαν πως "ήταν από το Θεό"... Και κάνανε πολέμους και κάνανε και ένα σωρό εγκλήματα για αυτό που πιστεύανε και εις το όνομα κάποιου Θεού, λες και ο Θεός δεν είναι Ειρήνη... Και άφηναν τους ανθρώπους, να περιφέρονται ρακένδυτοι στην Άνυδρη Γη... Και όλα, επέστρεψαν με την ίδια τάξη και ασφάλεια για τον κόσμο των αρχόντων...
Και ζήσαν αυτοί καλά"...

Έτσι τελειώνει αυτό το παραμύθι μας, αγαπημένο μου παιδί... Μα δεν τελειώνει με αυτό το παραμύθι η ιστορία των ανθρώπων... Γιατί θα έρθει μία μέρα, παιδί μου, που οι άνθρωποι θα ανοίξουν τα μάτια τους στην Αλήθεια, με όποιο όνομα κι αν την πουν... Και ό,τι ποτέ πίστευαν και ό,τι νόμιζαν, θα καταργηθεί... Δεν είναι γεννημένος ο άνθρωπος, παιδί μου, για να είναι σκλάβος κανενός... Κι όταν ένας-ένας θα αρχίσει να το καταλαβαίνει αυτό, τότε είναι που θα ξυπνήσει εντός τους η Αληθινή Δύναμη...Αυτή που κατοικεί μέσα στον καθένα, αλλά δεν είναι προνόμιο και ιδιοκτησία κανενός... Που δεν είναι "κύμα", αλλά "Θάλασσα"...
Και οι άνθρωποι θα αναζητήσουν ξανά, την καθαρότητα και τη φωνή της καρδιάς τους...
Και ένας προς ένας, θα πει τα θαυμαστά λόγια... "Φτάνει, ως εδώ"... 

Και τότε, αγαπημένο μου παιδί, όλα τα παραμύθια, ένα προς ένα, θα καταργηθούν κι αυτά... Αυτά τα παραμύθια που σου λένε οι άλλοι κι εκείνα που λες στον εαυτό σου κι όλα τα άλλα....Γιατί, υπάρχουν ήδη άνθρωποι που, όσο και να τους φιμώσουν και όσο και να τους σκοτώσουν, θα μιλούν για την Αλήθεια που έχουν δει... Για την Αλήθεια που τους αποκαλύφθηκε... Άνθρωποι που έχουν κατανοήσει τι ήρθαν να πουν όλες αυτές οι "διαφορετικές" παρουσίες στον κόσμο... Και πόσο απόσταση έχει η παρουσία και τα λόγια τους, από οποιαδήποτε θεολογία...
Και τότε, ένας προς ένας, θα ξυπνάνε οι άνθρωποι.... Και όλοι μαζί - γιατί έτσι θα γίνει - θα φτιάξουν από το Τίποτα, τη Νέα Γη της Επαγγελίας.... 

Κι αυτό, παιδί μου, δεν θα είναι παραμύθι...
Θα είναι το Θαύμα μιάς ομαδικής - πώς αλλιώς? - Αναγέννησης...
Θα είναι η Ιστορία των Ανθρώπων, όλη από την Αρχή....

https://www.youtube.com/watch?v=eeZAb1mdgXI&ab_channel=Calescent

- "X" Factor -

Πρώτα, κάποιες λέξεις... Και κάποιες σκόρπιες ιδέες... 

"Αυτό είναι το επόμενο κείμενο που θα γράψω", έλεγα με σιγουριά...Έξ' άλλου, έχω να γράψω καιρό... 

"Όχι...Πήγαινε Εντός... Πιο μέσα ακόμη"...

Και μετά, πάλι κάτι άλλες λέξεις και κάτι άλλες σκόρπιες ιδέες... Ένα άλλο κείμενο, φαινόταν να ξημερώνει...

"Οχι... Πήγαινε Εντός... Και ακόμη πιο μέσα σου"... 

Η Φωνή με οδηγούσε να σταματήσω... Να μη γράψω για τίποτα που θα ήταν φτιάξιμο νοητικό... Ή, ένα ωραίο, ποιητικό κείμενο που να βασίζεται σε γνωστικές κατασκευές... Η Φωνή, απαιτούσε από μένα την Αλήθεια...

"Go Deeper... Deeper Within"...  

Κάθε που είναι να προκύψει ένα κείμενο για αυτόν εδώ το χώρο, όσο απλό κι αν φαίνεται στον αναγνώστη του, περνάω από μία διαδικασία... Μία αλλαγή στη συχνότητά μου... Αυτή είναι η ένδειξη που λαμβάνω, όταν είναι για κάτι που χρειάζεται να αναγραφεί και - προφανώς - να διαβαστεί... Από κάποιον... Από όποιον... Από εμένα την ίδια, ή από κανέναν... 

Η Φωνή, συνέχιζε... 

"Έχει έρθει η ώρα.... Να συνδέσεις τις τελείες... Για να δεις το συνολικό σχέδιο... Τι είναι αυτό που οδηγεί όλα τα κείμενα που ως τώρα έγραψες"... 

Άρχισα να τρέμω εσωτερικά... Τρόμαξα σχεδόν, γιατί φαινόταν πως βρίσκομαι σε ένα σημείο που δεν έχει επιστροφή... Σε ένα σημείο που απαιτεί... Την Αλήθεια, ή τίποτα... 

"Να συνδέσεις τις τελείες... Υπάρχει ένας κοινός παράγοντας, σε όλα τα κείμενα και σε όλες σου τις απορίες... Χρειάζεται να τον βρεις".... 

Η Φωνή, ερχόταν και στον ύπνο μου με τα ίδια λόγια... Ένιωθα να με έχουν στριμώξει... Σαν να είναι κάτι που θα ήθελα ενστικτωδώς να αποφύγω, αλλά δεν γινόταν πια...

Τι είναι άραγε, αυτό που λείπει?... Αυτό που "μου" έχει λείψει σε κάθε συνάντηση με ανθρώπους και πράγματα και σε κάθε γεγονός της ζωής μου?... Ποιο είναι, άραγε, το χαμένο κομμάτι του πάζλ?... Το μυαλό μου, δούλευε σαν τρελό... Όχι υπό την έννοια του να κατασκευάσει κάτι, περισσότερο σαν να ήταν να λυθεί μία εξίσωση... Για τον Άγνωστο Παράγοντα "Χ"...

Μετά από αρκετές ημέρες και ατελείωτους συνδυασμούς, η λέξη άρχισε να φανερώνεται... 

Με τα γράμματά της, ένα προς ένα... Αργά και σταθερά, σαν να μου αποκαλύπτεται... 

"Το Ανθρώπινο".... 

Έπεσε μέσα μου σιωπή...

Αυτή ήταν η λέξη... Αστείο, δεν είναι?... Απλό, δεν είναι?... Το απλό είναι που πάντα διαφεύγει... 

Αυτό ήταν που έλειπε... Που "μου" έλειπε... Αυτό γύρευα...

Το Ανθρώπινο... Αυτό είναι που παραβαίνουμε... Από αυτό έχουμε αποκλίνει... Από αυτό, επειδή το θεωρούμε δεδομένο κληροδότημα της ύπαρξής μας... Και όμως, μέχρι να το αναζητήσουμε και να το εφαρμόζουμε αδιαλείπτως και με συνείδηση, δεν είναι... 

Το Ανθρώπινο, μιλάει από την καρδιά... Το Ανθρώπινο, δεν σκέφτεται μόνο τον εαυτό του... Το Ανθρώπινο, υπάρχει με αξιοπρέπεια, με σεβασμό, με ακεραιότητα... Με τον καλό λόγο, με την αγάπη και την προσφορά... Ξέρει πως δεν μπορεί να σταθεί μόνο του στον κόσμο... Πως χρειάζεται τους άλλους... Και για ετούτο, για αυτή τη σύνδεση που αναγνωρίζει, τους αγαπά και τους σέβεται... Ως ομοίους... Ως εαυτόν... Το Ανθρώπινο, ανεβάζει τον πήχυ στην ανθρώπινη συμπεριφορά... Λογαριάζει τα λόγια, λογαριάζει και τη σιωπή... Δίνει ευχές... Υπάρχει για τον άλλο, εν ελευθερία... 

Το Ανθρώπινο, δημιουργεί Σχέσεις, όχι εξαρτήσεις... Σχέσεις προσωπικές...Με όλα... Η Πρωταρχική του Σχέση, είναι αυτή με το Θεό... Χωρίς συμβιβασμούς, διαπραγματεύσεις, δόγματα και κανόνες δημιουργημένους από άλλους ανθρώπους... Αφέντης ή δούλος, κανενός... Γνωρίζει από πού έρχεται, γνωρίζει πού θα καταλήξει... Γνωρίζει τη φθαρτότητα και το προσωρινό όλων των πραγμάτων, για αυτό κατοικεί στη Στιγμή... Γνωρίζει το Δημιουργό, μέσα σε κάθε άνθρωπο... Δεν καταλαβαίνει από ταυτότητες, ανταγωνισμούς, ζηλοφθονίες, προκαταλήψεις, υπερηφάνειες και διαχωρισμούς...Δεν στέκεται στα φαινόμενα, αλλά στην ουσία της καρδιάς.... 

Το Ανθρώπινο, είναι η Θεϊκή Αθωότητα... Η Ευλάβεια προς όλες τις μορφές ζωής... 

Το Ανθρώπινο, εξαφανίζει τον άνθρωπο... Είναι ό,τι μένει, όταν φύγουν όλα τα περιττά... 

Το Ανθρώπινο, είναι η απαξιωμένη κατάσταση ύπαρξης που γίνεται από μόνη της μία κινούμενη προσευχή... Γιατί επιμένει να θυμάται... Και συνεχίζει να κοιτάζει ψηλά... 

"Πήγαινε Εντός... Και ακόμη πιο μέσα σου"... 

Οι λέξεις αυτές με καθοδηγούσαν... Είχα μπει εκεί, βαθιά μέσα στην καρδιά μου... Άκουγα και ήταν σαν να μαθαίνω ξανά... 

"Από εκεί να υπάρχεις, από εκεί να ζεις... 

Εκεί, όλος ο κόσμος είναι μέσα σου... Μαζί κι ο Θεός"... 

https://www.youtube.com/watch?v=5cV5DHaVKv4

https://www.youtube.com/watch?v=zHDrHRmaQjQ

- Ο Σωσμένος -

Παρακολουθούσα πρόσφατα μία ομιλία... Ο ομιλητής έχει από χρόνια διεκδικήσει τον τίτλο του "πνευματικού δασκάλου" από τον κόσμο και προσωπικά δεν έχω καμμία ένσταση επ' αυτού... Θεωρώντας τους οποιουσδήποτε τίτλους πάντα "επικίνδυνους" λόγω περιορισμού της καθολικής οπτικής, έμαθα να κοιτάζω πέρα και μέσα από αυτούς... Μιλούσε λοιπόν, όπως κάνει τα τελευταία χρόνια, στον κόσμο που παρουσιάζεται να τον ακούσει και να βοηθηθεί από αυτόν... Απευθυνόμενος κάποια στιγμή σε ένα άτομο από το πλήθος, διευκρίνισε την άποψή του για το πώς χρειάζεται να είναι ένας πνευματικός δάσκαλος... Και πως, ένας άνθρωπος με αυτήν την ταυτότητα, χρειάζεται να επικυρώνει το λόγο του μέσα από γραφές και συστήματα που να έχουν γίνει αποδεκτά από το σύνολο, ώστε να βασίζει το λόγο του σε αυτά και να έχει έτσι την κατοχύρωση που απαιτείται για να μιλάει... Να έχει έναν προδιαγεγραμμένο δρόμο για να βαδίζει... Και πως, υπάρχει πλέον μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που εξωτερικεύουν και κοινοποιούν τις προσωπικές τους πνευματικές εμπειρίες, χωρίς να τις βασίζουν στη Βίβλο ή σε κάποιες άλλες - κοινώς αποδεκτές - σελίδες... Για τις τελευταίες περιπτώσεις, ήταν σαν να έλεγε πως δεν υπάρχει η απαραίτητη νομιμοποίηση για τέτοιου είδους κινήσεις, οπότε και είναι ως μη γενόμενες ή - τουλάχιστον - λιγότερο αποτελεσματικές....

Σέβομαι το ο,τιδήποτε μπορεί να μου δώσει τροφή για σκέψη, με το όποιο αποτέλεσμα... Είτε συμφωνήσω τελικά, είτε όχι... Και η παρατήρησή του αυτή, με έκανε να σκεφτώ για μένα και τις δικές μου προθέσεις... 

Μελέτησα από πολύ μικρή - αυτή ήταν η τάση της ψυχής μου - τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες που έχουν εφευρεθεί ανά τον κόσμο... Από το βουδισμό στην τάντρα, στις ομιλίες και τα βιβλία του Όσσο, στους δασκάλους της Λευκής Αδελφότητας... Το χριστιανισμό, σαν καθεστώς και ως προσωπική και παραδοσιακή, καρμική καταβολή... Τη φιλοσοφία της γλώσσας του κόσμου, αυτής των μαθηματικών... Την ιστορία του στροβιλισμού, του σαμανισμού και των απανταχού "-ισμών"... Κάποια στιγμή και πολλά χρόνια πριν γίνει και αυτό ένα είδος καθεστώτος στην spiritual κοινωνία, έφτασε και στα δικά μου χέρια - από δάσκαλο σε μαθητή - το "Μαθήματα Θαυμάτων" ("Course in Miracles")... Οι πρακτικές έφταναν σε μένα και φρόντιζα να πλαισιώνω την άσκησή μου σε αυτές, με τη θεωρία που τις υποστήριζε... Από μία αχόρταστη πνευματική πείνα, ή από αυτή την πιο βαθειά μου ρίζα, που έλεγε "πρέπει να ψάξω"... Εννοώντας, την Αλήθεια και τη δική μου σχέση με ό,τι ήταν που μελετούσα...

Όλες αυτές οι γνώσεις και όλα ετούτα τα διαβάσματα, δεν ήταν για μένα παρά αυτό... 

Επιβεβαίωση... Ο,τιδήποτε πιστεύεις πως "μαθαίνεις" ποτέ, δεν είναι παρά επιβεβαίωση αυτών που ήδη ξέρεις.... Που ήδη γνωρίζεις... Κι εσύ και όλοι... Τίποτε από ό,τι ποτέ μελετήσεις, δεν μπορεί να σου προσφέρει κάτι που δεν ξέρεις ήδη... 

Έτσι αντιμετώπισα κι εγώ, αυτή ήταν και η δική μου αλήθεια για ό,τι ποτέ μελέτησα... Αυτό το "αχα" που λες από μέσα σου με χαρά... Σαν να λες "ναι, αυτό το ξέρω"... 

Το επόμενο βήμα, ήταν αυτό που με ενδιέφερε... Αυτό πιστεύω πως ζητάει και η ίδια η Γνώση από τον καθένα μας... Να γίνει βίωμα και προσωπική εμπειρία... Μόνο τότε ζωντανεύει ξανά... Μέσα από σένα και μέσα από όλους... Μόνο ζωντανή, υπάρχει ξανά και ξανά...
Η Εν-Σωματωμένη Γνώση... Κι όχι αυτή που μένει στις σελίδες ή υποστηρίζεται από αυτές... Από εκεί απορρέουν όλα τα λάθη μας... Επειδή κρατάμε τα πάντα έξω από εμάς... Ενώ, όλα μέσα μας είναι...

Και ακόμη, τίποτα από ό,τι διάβασα ποτέ, δεν συγκρίνεται στη δυναμική του εντός μου, με όσα εισέπραξα και ακόμη εισπράττω ως Μηνύματα και ως καθοδήγηση από την προσωπική μου εμπειρία και σχέση με την Κβαντική Πραγματικότητα... Θεωρώντας το πάντοτε, όχι δικό μου χάρισμα ή ιδιαιτερότητα, αλλά μία Κατάσταση Δυνητικής Ύπαρξης για όλους... 

Ας το πούμε, η Καλύτερη Εκδοχή μας, που είναι κληρονομημένο προνόμιο... 

Φυσικά και δεν απορρίπτω τίποτα από τα κείμενα ή τις φιλοσοφίες του κόσμου... Λέω μόνο αυτό που νιώθω, πως υπάρχει μία οργανική δυναμική στη μεταφορά προσωπικών εμπειριών, με την οποία μπορούν να σχετιστούν καλύτερα οι άνθρωποι... Μπορούν να συντονιστούν με αυτό που λες, πέρα από τη νοητική κατανόηση... Γιατί, αφού είναι κάτι που έχεις ζήσει, η συχνότητά του πράγματος έχει καταγραφεί, έχει χαραχτεί μέσα σου και αυτή τη συχνότητα της εμπειρίας σου, είναι που μεταφέρεις... Μέσα από το συντονισμό μας μοιραζόμαστε, μέσα από αυτόν αναγνωρίζουμε τη σύνδεση μεταξύ μας... Γιατί, όλοι από τα ίδια περνάμε... Πώς αλλιώς?...

Όλες αυτές οι σκέψεις, με οδήγησαν στην αρχική μου πρόθεση... Το να γράψω για τις δικές μου, προσωπικές πνευματικές εμπειρίες, είναι σαν με ένα τρόπο να τις αρχειοθετώ στο μυαλό μου και στη ζωή μου... Σαν να μην ενδιαφέρει το αν και ποιος θα τις διαβάσει ποτέ... Αν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, τότε ίσως και κάποιος άλλος να πιστέψει πως και οι δικές του, προσωπικές πνευματικές εμπειρίες, έχουν αξία... Και είναι υπαρκτές... Και με κάποιο τρόπο, τον καθοδηγούν... Και το καλύτερο, όταν τις πιστέψει και τις παραδεχθεί, μόνο τότε ένας άλλος κόσμος θα ανοιχθεί και για εκείνον... 

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι - κατά βάθος - εννοούσε ο εν λόγω ομιλητής με αυτή του την παρατήρηση σχετικά με την μη εγκυρότητα των προσωπικών πνευματικών εμπειριών και τη μεταφορά τους στο κοινό... Όπως δεν μπορώ να γνωρίζω την πρόθεση ενός ανθρώπου που τελευταία μου είπε...
"Μα γιατί τα γράφεις όλα αυτά?... Κανείς δεν καταλαβαίνει τι γράφεις και τι εννοείς"...

Το μόνο που ξέρω, είναι ότι χαμογέλασα και είπα... 

"Αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσω να γράφω...Μπορεί τα δικά μου αναγραφόμενα, να βοηθήσουν εμένα την ίδια... Μπορεί πάλι, να βοηθήσουν κάποιον άνθρωπο που "τυχαία" θα τα διαβάσει... Και μπορεί να μη βοηθήσουν κανέναν, παρά να γίνουν η αφορμή και κάποιος άλλος να γράψει...Και κάποιος άλλος να θελήσει και να ζητήσει την Αλήθεια... Και κάποιος άλλος να πιστέψει πως υπάρχει ελπίδα...Πως υπάρχει μία Αγάπη, πέρα από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε... Έστω, ένας... Κι όχι επειδή θα διαβάσει κάτι από αυτά και θα εισπράξει μία κατανόηση από το νου του, αλλά επειδή θα μετακινηθεί η καρδιά του... Επειδή θα είναι η Ώρα του... Γράφω, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Αυτός είναι ο μόνος λόγος που με κινεί... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς"...

Και μετά, θυμήθηκα μία αγαπημένη μου ιστορία... Μελετούσα ένα βιβλίο της γιόγκα, πλούσιο σε φωτογραφικό υλικό και μυθιστορίες... Μία από αυτές, την κράτησα... 

Σε μία αμμουδερή παραλία, τα κύματα είχαν ξεβράσει μυριάδες από αστερίες... Ένα παιδί περπατούσε στην άμμο και κοίταξε όλους αυτούς τους αστερίες, να είναι έξω από τα νερά τους... Την ίδια στιγμή, κάποιος άλλος περνούσε από εκεί, την ώρα που το παιδί αποφάσιζε να σηκώσει έναν αστερία με τα χέρια του και να τον πετάξει πίσω στη θάλασσα... 

"Μα τι κάνεις εκεί?", είπε ο άνθρωπος στο παιδί... "Δε βλέπεις τι γίνεται? Δε βλέπεις πόσοι αστερίες έχουν ξεβραστεί? Τι σημασία μπορεί να έχει, αν επιστρέψεις πίσω στη θάλασσα έναν και δύο?"... 

"Έχει σημασία για αυτόν", είπε το παιδί, πετώντας τον αστερία που είχε στα χέρια του, πίσω στο νερό... "Έχει σημασία για αυτόν"....

Όλα είναι καλά και χρήσιμα και τίποτα χωρίς αξία... Όλα εξαρτώνται από το πώς θα τα χρησιμοποιήσεις και για ποιο λόγο... Το θέμα είναι, να επιστρέψεις πίσω στα "νερά σου"... 

Να γυρίσεις Σπίτι κι ας μένεις ακόμη εδώ...
Θα υπάρχουν πολλοί αστερίες που θα πιστέψουν τελικά για "σπίτι' τους, αυτή την Άνυδρη Γη... Και θα προσπαθήσουν να πείσουν κι εσένα για αυτό...
Εσύ, τη Θάλασσα να κοιτάς...

Με κάποιο τρόπο - με τον όποιο τρόπο - να γίνεις ο Σωσμένος... 

 https://www.youtube.com/watch?v=EjeM2aRV1-A