- Το Σχέδιο -

Δεν μπορεί... Θα το πήρες μυρωδιά κι εσύ... 

Αυτό, με τα βουνά από τα σκουπίδια, ως την τελευταία τάση της καλοκαιρινής μας ζωής στο κέντρο της πόλης... Θα το μύρισες, θα το είδες, θα το θαύμασες... Και πιθανά, θα κούνησες με συγκατάβαση και σκεπτικισμό το κεφάλι σου, μέχρι να το γυρίσεις από την άλλη και να συνεχίσεις το δρόμο σου... Τι να κάνεις κι εσύ?... Μπορεί να κάνει τίποτα για το ο,τιδήποτε κανείς από εμάς?...

Ένα από τα πρόσφατα απογεύματα, βρέθηκα σε μία συνοικιακή συζήτηση σχετικά... Από αυτές τις γνωστές σε όλους μας, όπου ο καθένας έχει κάτι να πει, ο καθένας έχει να καταθέσει την άποψή του και στη συνέχεια - αφού ξεθυμάνει - να γυρίσει το κεφάλι και να συνεχίσει το δρόμο του, ή να αποφασίσει να κλειστεί ξανά πίσω στο δυάρι ή το τριάρι που προστατεύει τη ζωή του από την ανάληψη δράσης... 

Η κουβέντα ήταν φυσικά γύρω από τα σκουπίδια και αυτούς τους "δύσμοιρους" - απλήρωτους για καιρό - ανθρώπους που με κάθε δυνατό τρόπο, χρειαζόταν να κάνουν την ύπαρξη και τη δύναμή τους φανερή σε όλους μας, δείχνοντάς μας την τροπή που μπορεί να πάρει η καθημερινότητά μας διά της απουσίας τους... Ξέρεις, από αυτές τις συζητήσεις που στην επιφάνειά τους δείχνουν να έχουν μία βαθειά κατανόηση των θεμάτων, ενώ εσωτερικά θα ήθελαν όλοι να ουρλιάξουν ή να βρίσουν για την εύλογη δυσοσμία και τα ποντίκια που  έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους... 

Εγώ, άκουγα... Μόνο... Παρακολουθούσα αυτά που είχαν να πουν οι συγκάτοικοι της περιοχής... 

Κι όταν όλοι εξάντλησαν τα λόγια τους, γύρισαν και προς τη μεριά μου... Πολύ ευγενικό από μέρους τους... Θέλησαν να με βάλουν κι εμένα στη συζήτηση, ρωτώντας και τη δική μου άποψη... Στην ερώτηση "Εσύ τι λες?...", απάντησα ήρεμα : "Ας κάνουν διαλογισμό"... 

Σώπασαν όλοι μεμιάς, λες και μόλις είχα ρίξει μία χειρότερη βόμβα δυσοσμίας... Κοιταχτήκανε μεταξύ τους σιωπηλά και - το ίδιο ευγενικά, όπως πριν - αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην κουβέντα και να αποχωρήσουν... Μπορεί να θεώρησαν πως είμαι απλά "εκτός τόπου και χρόνου", ή πως κάνω διαφήμιση στη δουλειά μου ή πως ψάχνω "πελάτες", τη στιγμή που μελετούσαμε ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η καθαριότητα... Κατανοώ πως η πρότασή μου μπορεί να ακούστηκε "απρόσμενη" κι όμως, μέσα από τη δική μου παρατήρηση και την εμπειρία μου πλέον για τον Τρόπο που λειτουργούν τα Πράγματα, διέθετε μία - δυσνόητη, ίσως - Αλήθεια... 

Το έχω παρατηρήσει και στη δική μου ζωή που δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη ή αλλιώτικη από τη ζωή άλλων ανθρώπων... Μέσα στον κόσμο ζω κι εγώ, μέσα στην ίδια συνθήκη ζούμε όλοι, όπου κι αν βρισκόμαστε... Το έχω παρατηρήσει, το έχω νιώσει στη σάρκα μου, το έχω δει εκ του αποτελέσματος και κατ΄επανάληψη... Όποτε έχω κάνει κάποια "δικά μου" σχέδια, παίρνοντας τις "δικές μου" αποφάσεις για διάφορα πράγματα, τίποτα ποτέ δεν έχει λειτουργήσει... Κι ακόμη και αν τα σχέδια και οι αποφάσεις έμοιαζαν να προδιαθέτουν για την επιτυχία, με την ολοκλήρωσή τους διαπίστωνα - και κάθε φορά με απορία, λόγω των αρχικών καλών μου προθέσεων - πως δεν λειτουργούσαν... Κι αυτό το λέω έτσι "απαλά", για να αποφύγω τις λεπτομέρειες που, πολλές φορές έγιναν σχεδόν ανατριχιαστικές... Και ήταν, σαν κάθε τέτοια επαναστατική κίνηση μου, να έληγε άδοξα... Χωρίς το αποτέλεσμα ή την τροπή που εγώ είχα υπολογίσει... Χρειάστηκε να περάσω από προσωπικές ανατρεπτικές διαδικασίες, έως ότου αναγνωρίσω τον Τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα... 

Ζούμε σε ένα περιβάλλον Διαχωρισμού, όπου κατανοούμε τα πράγματα ξεχωρίζοντάς τα... Άλλο το ένα και άλλο το άλλο, όποιο κι αν είναι αυτό... 

Μέσα από ένα τέτοιο σκεπτικό διαχωρισμού, έχουμε ακούσει ή γνωρίσει το διαλογισμό σαν έννοια, μέσα από τις πρακτικές της γιόγκα... Όσοι ασχολούνται με αυτήν, μπορούν να ασχοληθούν και με το διαλογισμό, όσοι όμως είναι ξένοι ως προς αυτά τα πράγματα, απλά δεν ασχολούνται γιατί "δεν τους αφορά"... 

Υπάρχει ένα ευλογημένο στοιχείο μέσα στην προσωπική μου ιδιοσυγκρασία... Ένα στοιχείο που, όσο εμποδιστικό βρέθηκε να είναι πολλές φορές για την εξέλιξή μου, άλλο τόσο ευνοϊκό μου στάθηκε... Κι αυτό το στοιχείο, είναι η αντίδρασή μου... Μία αντίδραση, που ποτέ δεν με άφησε να ησυχάσω και να αποδεχθώ ό,τι μου λένε και ό,τι συναντώ, χωρίς να περάσω την πληροφορία μέσα από το σύστημά μου και να δω - με μελέτη και διερεύνηση - το αν και το κατά πόσο μπορεί να ενσωματωθεί και να γίνει δική μου... 

Και αυτό το σημειώνω εδώ, για να πω το εξής... Όλα τα χρόνια που συμμετείχα σε ομάδες γιόγκα και διαλογισμού, ακόμη και τον καιρό που καθοδηγούσα τις δικές μου ομάδες, μου φαινόταν πως κάτι δεν πάει καλά... Το ότι η φύση του διαλογισμού περιοριζόταν στην ακατάσχετη επανάληψη διαφόρων λέξεων - των λεγόμενων "μάντρας" - ή τον ανεδαφικό οραματισμό μιάς αμμουδερής παραλίας ή του παραδείσου του ίδιου, μου φαινόταν αδιανόητο και σχεδόν υποτιμητικό για τη νοημοσύνη τη δική μου και των συμμετεχόντων... Φορές, και αστείο.... Στην καλύτερη, έμοιαζε σαν παιδιάστικο παιχνίδι ενώ στη χειρότερη, σαν ένα τρόπο καθοδηγούμενου ξεστρατήματος του νου... Mπορεί να λειτουργούσαν "χαλαρωτικά" για τις εντάσεις του σώματος, αλλά είναι άλλο η χαλάρωση και άλλο ο διαλογισμός...
Ένιωθα πως υπάρχει μία άλλη Αλήθεια πίσω από όλα τούτα, μία Αλήθεια που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως και που χρειάζεται να ανακαλυφθεί... Και που, κανένας δεν ασχολείται μαζί της, γιατί κανείς δεν την γνωρίζει ή δεν έχει θελήσει να βαδίσει προς τα εκεί... 

Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή, μία λέξη που προκαλεί ανατριχίλες άμα την εκφώνισή της... Τοποθετώντας τη διαδικασία της προσευχής σε κάποιο δόγμα, σε κάποια οργανωμένη θρησκεία, κάνουμε το ίδιο με αυτό που κάνουμε και με το διαλογισμό... Εάν "ανήκουμε" κάπου, τότε όλα εντάξει και πολύ ευχαρίστως... Εάν δεν "ανήκουμε" κάπου, τότε απλά δεν μας αφορά... 

Αυτό που δεν κατανοούμε ακόμη, είναι πως τόσο ο διαλογισμός όσο και η προσευχή παρέχουν τη δυνατότητα - φυσικά, μέσα από την πειθαρχημένη καθημερινή άσκηση και πρακτική τους - να ανοίξουν τις Πόρτες στο περιβάλλον της Κβαντικής Πραγματικότητας... Αυτό που ονομάζεται "Περιβάλλον του Θεού", ή "Γνώση του Αγίου Πνεύματος", ή με όποιο άλλο όνομα... Το όνομα, δεν έχει σημασία... Το σημαντικό είναι ότι μπορούμε όλοι, μέσα από μία διαδικασία, να αποκτήσουμε πρόσβαση στο Περιβάλλον αυτό που διαθέτει απλόχερα όλες τις Απαντήσεις, σε κάθε Ερώτημα.... Είναι ένα ίδωμα όλων των καταστάσεων από ψηλά, σαν να κοιτάζουμε όλα τα θέματα μέσα από τα μάτια ενός αετού... Γιατί είναι τέτοια συνθήκη, χωρίς καμμία ποιητική υπερβολή....
Οι ριζοσπαστικές και απρόσμενες Απαντήσεις για όλα τα Ερωτήματα, δεν βρίσκονται στο να αρνηθεί κανείς την τρισδιάστατη πραγματικότητα στην οποία συμμετέχουμε, αλλά σε μία αρχικά αόριστη Σκέψη που πολύ σύντομα γίνεται Πεποίθηση, πως υπάρχει η πιθανότητα να υφίσταται ένας άλλος Τρόπος Επίλυσης... Εξ' άλλου, γιατί να επιμένουμε να επιλύουμε όλα τα θέματα από τον ίδιο νοητικό τρόπο που τα δημιούργησε?...
Και επαναλαμβάνω - μόνο για να το υπογραμμίσω ξανά και ξανά - πως η διαδικασία αυτή δεν είναι μία ικανότητα κάποιων ιδιαίτερων, χαρισματικών ανθρώπων, αλλά μία εγγενής, κληροδοτημένη δυνατότητα για τον καθένα, ως "παιδιά" του ίδιου Δημιουργού... Το ότι περιορίζουμε την άποψη για τον εαυτό μας στα πράγματα που βλέπουμε, στο φυσικό σώμα και τις ανάγκες του και σε όλα τα πρακτικά, παραμένοντας εγκλωβισμένοι στο Κελί της τρίτης διάστασης, είναι επειδή ακόμη αρνούμαστε να δούμε ποιοί και τι ακριβώς είμαστε...

"Για να συμμετέχουμε στη σωτηρία του κόσμου, χρειάζεται να έχουμε ένα σχέδιο... Αλλά, κανένα σχέδιο δεν μπορεί να λειτουργήσει, εάν δεν διαλογιστούμε"... Κι αυτό ισχύει για όλα τα πράγματα, τα μικρά και τα μεγάλα... Είναι μία απόλυτα πρακτική πραγματικότητα που αποτελεί τη μόνη πραγματική επανάσταση... Γιατί, η πραγματική επανάσταση είναι η Μεταστροφή στον τρόπο σκέψης και αντίληψης... Και μάλιστα, από μία θέση Πραότητας και Εμπιστοσύνης... Είναι ο μόνος σοβαρός δρόμος για την ανάληψη ευθύνης και την Ενηλικίωση... 

Είναι απλό, αλλά δεν είναι εύκολο και είναι πάντα ζήτημα προσωπικής επιλογής... Η νοητική μετακίνηση προυποθέτει και προαπαιτεί ριζικές αλλαγές στον τρόπο που κοιτάζει κανείς τον εαυτό του και στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα... Στον τρόπο που κινείται και σε αυτά που πιστεύει... Ενέχει καθολικές ανατροπές, που μόνο για καλό μπορεί να είναι και στροφή 180° για όλες τις δημιουργημένες πεποιθήσεις... Και όλα τούτα είναι μόνο λόγια, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, που ζωντανεύουν και επαληθεύονται μόνο από τη δική σου, προσωπική εμπειρία...
Για να ξεκινήσουμε ένα καινούργιο δρόμο, συνήθως χρειάζεται να "πιάσουμε πάτο"... Για να γίνει το πρώτο βήμα προς μία νέα διαδρομη, συνήθως χρειάζεται να βαρεθούμε εξωφρενικά τους ίδιους και τους ίδιους δρόμους που χρόνια περπατάμε... 

Υπάρχει λοιπόν ένα Σχέδιο, που περιλαμβάνει κι εσένα και όλα τα πράγματα της ζωής σου... Που σε περιέχει, σε  περικλύει και σε περιμένει... Κι όταν δεις πως τίποτα από ό,τι έχεις δοκιμάσει δεν λειτουργεί, πως καμμία από τις επαναστάσεις σου δεν ευδοκίμησε, τότε να γνωρίζεις πως είσαι στο Σωστό Σημείο για Αλλαγή Πλεύσης... 

Για να ανακαλύψεις πως υπάρχει ένας άλλος Τρόπος στη διάθεσή σου, ανά πάσα στιγμή παρών για να τον επιλέξεις... 

Η Επιλογή, πάντα δική σου θα είναι...
Δεν είναι υποχρεωτικό, θα ήταν όμως χρήσιμο... 
Το μόνο που χρειάζεται, είναι να θέλεις...

ACIM - Μάθημα Θαυμάτων 71

http://www.acim.org/Lessons/lesson.html?lesson=71

- Μεταξύ Γυναικών -

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στο σχολείο ακόμη ή και νωρίτερα, έκανα πάντα παρέα με αγόρια... Δεν διέθετα βέβαια τη δική τους φυσική ρώμη ώστε να συμμετέχω στο ποδόσφαιρο, ούτε και το ικανό ύψος για να παίζω μπάσκετ... Όμως εκεί, στα διαλείμματα, προτιμούσα να κάθομαι μαζί τους... Έλεγαν μονίμως ανέκδοτα και γελούσαν από την καρδιά τους... Έδιναν σφαλιάρες ο ένας στον άλλον με τρυφερότητα, φώναζαν και έκαναν φασαρία αποκαλώντας ο ένας τον άλλον "μαλάκα" σαν να απέδιδαν το καλύτερο κομπλιμέντο...Πώς να το πω, έβριζαν με αγάπη... Κι εγώ εκεί, ανάμεσά τους, χαμογελούσα... Γελούσα κι εγώ από την καρδιά μου κι αναρωτιόμουν πού να έβρισκαν άραγε τόσα αστεία μαζεμένα... Τους ευχαριστούσα συχνά που με έκαναν παρέα, χωρίς ποτέ τίποτα "πονηρό" να συμβαίνει... Έμοιαζα, εξ'άλλου, πάντοτε σαν τη μικρή αδερφή τους, σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμασταν.... 

Μου φαινόταν πως τα αγόρια είχαν κάτι που δεν μπορούσα να βρω μεταξύ των κοριτσιών... Θαρρείς, μία αθωότητα για την οποία δεν ντρέπονταν... Αυτό που έλεγαν, αυτό και ήταν.... Τίποτα πισώπλατο ποτέ... Τίποτα κρυφό... Γελούσαν παρέα και ήταν εκεί ο ένας για τον άλλο, σαν να καταλάβαιναν πως χρειαζόταν για κάποιον - ακόμα αδιευκρίνιστο - λόγο, να υποστηρίζουν το φύλο τους... Σαν να υπήρχε μία τέτοια - προαπαιτούμενη για την επιβίωσή τους - ανάγκη, μέσα σε αυτόν τον επικίνδυνο γυναικοκρατούμενο κόσμο... 

Από την άλλη, ποτέ δεν μπόρεσα να έχω καλές σχέσεις με κορίτσια... Είχα την εντύπωση, πως υπήρχε κάτι μέσα σε κάθε θηλυκή ύπαρξη που διέφερε από τις δικές μου προτιμήσεις... Κάτι, ίσως, σκοτεινό... Μία επίπλαστη σοβαρότητα... Ανεξάρτητη από την ηλικία... Ίσως να είναι ορμονικό, τι να πω... Τα κορίτσια δεν έλεγαν αστεία και σχεδόν ποτέ δεν γελούσαν... Όταν ήταν για να πειράξουν κάποιο άλλο κορίτσι, το έκαναν μόνο για να το πληγώσουν... Κι όταν έπαιρναν αυτή τη λέξη από τα αγόρια, όταν δηλαδή αποκαλούσαν κάποια από το είδος τους "μαλάκα", το εννοούσαν με όλη την προσβολή του κόσμου... 

Και πάλι, μεγαλώνοντας, στο πανεπιστήμιο ή στη δραματική σχολή ή αργότερα στις άλλες σπουδές μου και στις διάφορες εργασίες μου, εισέπραττα την ίδια εντύπωση... Και το αναφέρω εντοπίζοντας μία δική μου ανικανότητα προσαρμογής στο συνηθισμένο, καθώς είχε αρχίσει να με ενοχλεί... Έλεγα στον εαυτό μου πως, δεν γίνεται να συνεχίσω με αυτά τα μυαλά... Πως χρειάζεται να κάνω παρέα και με άτομα του ίδιου με μένα φύλου... Εξ' άλλου, είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν στα αυτιά μου, κρίσεις σχετικά με το άτομό μου.... Μπορεί να ήταν λογικό επόμενο, για κάποιον που έβλεπε την εικόνα... Οι φήμες ήταν ως προς τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις... Ίσως ένιωθαν πως κάνοντας παρέα μόνο με αγόρια, απέρριπτα εκείνες... Δεν μπορώ να γνωρίζω... Είχαν να λένε... Πάντα έχουν... Δεν χρειάζεται ποτέ απόδειξη για τέτοια πράγματα... 

Και στα ενήλικα χρόνια μου, το ίδιο έβλεπα.... Μόνο που πια, το φαινόμενο παρουσιαζόταν πιο δυνατό... Τα αγόρια που είχαν γίνει πια άντρες, είχαν μείνει ολόιδιοι... Με τα αστεία τους, τα γέλια και τις φωνές, τα "κομπλιμέντα"... Οι γυναίκες, προτιμούσαν να κατηγορούν, να κουτσομπολεύουν, να ζηλεύουν, να διεκδικούν, να μηχανορραφούν... Βασίλισσες χωρίς θρόνο κι όλος ο κόσμος του χεριού τους... Σαν να χρειάζεται μονίμως να αποδείξουν κάτι... Ίσως, τη γενετική τους υπεροχή... Πιθανολογώ, κληρονομιά από τις οικογένειές τους ή από τις μανάδες τους τις ίδιες... Μιά παραμόρφωση και μία παρανόηση, από μία χρόνια κληρονομημένη καταπίεση... Μάλλον... Η οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο του κάθε ανθρώπου... Εκεί μαθαίνει τα πρώτα του πράγματα... Και οι οικογένειες, το πρώτο που διδάσκουν είναι ο Πόλεμος... 

Μου ήταν ανατριχιαστικό... Η στάση τους, ήταν για μένα έκδηλα διαχωριστική... Ήταν πάντα, σαν να έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας... Όμως, αν ήθελα να με φωνάξουν κι εμένα "φυσιολογική" - αν και, παρεμπιπτώντως, αυτό είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ τι σημαίνει - αν ήθελα να αποδείξω πως ανήκω στο "φύλο" μου, θα χρειαζόταν να συμπορευτώ μαζί τους και να ανεχτώ αυτό το διαχωρισμό... Κι ας έλεγα πάντα πως, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε... Κανένας με κανέναν... 

Δεν καταλάβαινα.... Ήταν για μένα προφανές πως, αφού μαθαίνουν από νωρίς σε τέτοια πράγματα, αφού υποστήριζαν τις θηριωδίες μεταξύ γυναικών σαν να είναι κάτι φυσιολογικό, πώς θα μπορέσουν αργότερα να είναι αλλιώς?... Πώς θα μπορούσαν να αγαπήσουν όταν θα χρειαζόταν?...Λυπόμουν - μυστικά - τους άντρες που θα γίνονταν "δικοί τους" στο μέλλον...

Βαδίζω πια κοντά στα πρώτα "-ήντα" μου... Και χρειάστηκε να περάσω από πολλές τρικυμίες μέχρι να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να "υπογραμμίζεις το προφανές"... Πόσο σημαντικό είναι να καταφέρουμε να υποστηρίζουμε - με το να το ζούμε - το Κληροδότημά μας... Πόσο υπεύθυνο είναι να Τιμάμε αυτά που σχεδόν προσπερνάμε...

Αναγνώρισα, πολύ εκ των υστέρων, πως κι εγώ η ίδια δεν ήξερα τι να κάνω και πως να υπάρχω με το φύλο μου... Δεν ήξερα πώς να Τιμήσω τη θηλυκότητά μου... Γιατί, πρώτα εμείς χρειάζεται να τιμήσουμε τον εαυτό μας, οι άλλοι έπονται... Δεν ήξερα πώς να αναγνωρίσω - πρώτη, εγώ - τις ανάγκες που πηγάζουν από αυτήν μου την ταυτότητα, δεν γνώριζα πώς να σεβαστώ το αίμα μου το ίδιο, πώς να εκτιμήσω το κορμί μου, τι χρειαζόταν να "κάνω" ώστε να ανταποκριθώ πλήρως σε αυτό το ρόλο που έλεγε πως γεννήθηκα γυναίκα....

Συνήθως κάνουμε τα αντίθετα από ό,τι χρειάζεται, ίσως γιατί συνήθως έτσι μαθαίνουμε... Κάνουμε πολύ δρόμο και πολύ κόπο στην προσπάθειά μας να απέχουμε από το προφανές, μόνο για να ξαναγυρίσουμε σε αυτή την Ουσία, χρόνια μετά...

Πρόσφατα, έτυχε να Συναντήσω μία άλλη γυναίκα και να μιλήσουμε για αρκετή ώρα και για διάφορα... Έφτασε η κουβέντα και σε τέτοια πράγματα... Και προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν αρχίσαμε να μιλάμε για τη γυναικεία μας θέση και φύση, μεταμορφώθηκε σε αρσενικό... "Κανένας δεν θα με κάνει υποχείριό του, κανένας δεν θα μου πει πώς θα ζήσω τη ζωή μου, κανένας δεν θα με βάλει στην κουζίνα"... Είχε ενδιαφέρον... Το πώς παλεύουμε να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας, με τον πλέον ασύμβατο τρόπο... Κι από ποιόν - άραγε - κινδυνεύουμε, παρεκτώς από την ίδια μας τη συμπεριφορά?....

Kαι δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε... Μόνο, κοίτα... Κοίταξε στον καθρέφτη σου... 

Είμαι Γυναίκα... Θηλυκό... O Yποδοχέας της Ζωής... Η Δεκτικότητα... Το Διαπερατό... Η Ήρεμη Δύναμη... Η Αποδοχή... Η Μη-Βία... Η Τροφός... Η Μάνα, ανεξάρτητα με τον αν θα αποκτήσουμε δικά μας παιδιά για αυτή τη ζωή...Μία παρουσία που λέει "είμαι εδώ για σένα"... Η έμμηνος ρύση... Το Αίμα το ίδιο, δηλαδή η Ζωή... Οι ορμόνες... Οι καμπύλες... Η Φύση... 

Αυτό είναι το πρώτο που χρειάζεται να υπηρετήσουμε... Να το Τιμήσουμε... Είναι σοβαρό.... Εϊναι σημαντικό...Και μόνο όταν το αποδεχθούμε - κι όχι αγνοώντας το - θα προχωρήσουμε... 

Ονομάσαμε "καταπίεση" το σπίτι, τα παιδιά, την κουζίνα, γιατί πιστέψαμε πως δεν μας αρμόζουν... Και πως - και στη δική μας περίπτωση - πάντα "κάτι άλλο" είναι αυτό που "αξίζουμε"... Κι όμως, λέω πως, αν όλα αυτά τα κάναμε με την καρδιά μας, γιατί όλα αυτά είναι η Υπηρεσία μας για αυτή τη ζωή, θα είμασταν πολύ καλύτερα και με τον εαυτό μας και με τους άλλους... Ο Σεβασμός, ξεκινάει από εκεί... Και η αντιπαλότητα, μόνο μέσα μας... 

Και μεταξύ μας?... Μεταξύ γυναικών?... Υπάρχει αλήθεια κάτι που να μας διαχωρίζει τόσο δραματικά?... Πόσο δύσκολο είναι να δούμε πως περπατάμε τους ίδιους δρόμους?... Πως μας συνδέουν τόσα πολλά?... Και σε προτρέπω... Μην κοιτάξεις έξω από σένα για να απαντήσεις... Δες την Αλήθεια, όπως περιγράφεται καθαρά σε αυτό το Πρώτο Ρούχο που φοράει η ψυχή μας, για αυτή τη ζωή... Σε αυτή τη σάρκα, που γνωρίζει τον Πόνο στη σάρκα της...
Τι άλλο πιο κοινό, αλήθεια?...
Γυναίκες πρώτα, αυτό χρειάζεται να ζήσουμε... Γυναίκες, στην καλύτερη εκδοχή μας...

https://www.youtube.com/watch?v=8Cy-AzcefpI

Περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και τώρα, μου είναι πιο καθαρό... Σε κάθε άντρα, βλέπω κι έναν "αδερφό"... Σε κάθε γυναίκα, κοιτάζω το πρόσωπο μιάς "φίλης" που αναπόφευκτα περνάει από τις ίδιες με μένα διαδρομές... Και καταφέρνω να χαμογελάω που ακόμη η Ουσία της κυτταρικής μας συγγένειας, μας διαφεύγει...

Η Νέα Εποχή, αυτή που μόλις και ξημερώνει, φέρει μαζί της και ανάλογες νοητικές και συμπεριφορικές Μετακινήσεις... 

Ο κάθε άνθρωπος, άσχετα με το φύλο του, θα γνωρίζει τη θέση του... Γιατί πια, θα έχει υπηρετήσει πλήρως το Συμβόλαιο της Ψυχής του, χωρίς αντίδραση και χωρίς αντίσταση, χωρίς φόβο και πάθος - μέσα στο οποίο είναι σημειωμένο και το φύλο του - θα έχει εισπράξει την εμπειρία που θα χρειάζεται η Ψυχή του για να ωριμάσει και θα έχει κάνει ένα βήμα πιο πέρα... Μακρυά από τις λέξεις "πατριαρχία", "μητριαρχία" και άλλους εγωισμούς.... Μακρυά από κάθε είδους Πόλεμο... 

Η Νέα Εποχή, φέρει μαζί της την Αδελφοσύνη... 

Μπορεί να μην είμαστε εδώ για να το δούμε, όμως μπορούμε να πούμε πως δεχόμαστε να γίνουμε οι Προάγγελοί της... 

Με την Αποδοχή του προφανούς... Με την επιστροφή στην Απλότητα... Με το Σεβασμό στην Ουσία μας... 

Μπορούμε να πούμε πως δεχόμαστε να την Κυοφορήσουμε... Και να αλλάξουμε το Παράδειγμά μας, για χάρη των παιδιών μας και των παιδιών όλου του κόσμου... 

Να το συμφωνήσουμε - μυστικά - έτσι, μεταξύ γυναικών...

Και τώρα, έτσι όπως γράφω αυτά, καταλαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου, το γιατί εκτιμούσα τόσο πολύ την παρέα των αγοριών, τότε αλλά και αργότερα... 

Επέμεναν στην Αθωότητά τους... 

Η εγγενής τους απλότητα, τους έφερνε πιο κοντά στο Θεό... 

Και με εκείνα τα γέλια τους, έπαιρναν μαζί τους κι εμένα...

- Το Παιχνίδι των Ερωτήσεων  -

Τι συμβαίνει?... Τι έχεις?... Γιατί είσαι εδώ?...Τι γυρεύεις?...

Τι λες?... Πώς το ξέρω πως κάτι σου συμβαίνει?... Μα, είναι προφανές... 

Δεν είσαι ευτυχισμένος... Δεν είσαι χαρούμενος... Έχεις καιρό να κοιμηθείς ήσυχα...

Τι σου συμβαίνει, αλήθεια?... 

Πόσο νομίζεις πως "έχει" ακόμη?... Ή, μήπως νομίζεις πως όλα είναι "θέμα χρόνου"?... 

Τι σου συμβαίνει και δεν είσαι ευχαριστημένος με τίποτα, τώρα, εδώ που μιλάμε?... 

Τι σου συμβαίνει?... Σου παίρνουν τη ζωή από τα χέρια σου?... Γιατί παραπονιέσαι?... Μήπως και την διεκδίκησες ποτέ?... 

Τι σου συμβαίνει?... Αλήθεια τώρα... Σε μένα μπορείς να το πεις... Η θλίψη είναι γραμμένη στο πρόσωπό σου... Το ίδιο και η απέχθειά σου για τα πράγματα... Για όλα τα πράγματα... 

Μισείς, αυτό είναι το θέμα... Ήθελες να είσαι αλλού... Ήθελες να μη σε ενοχλεί η ζωή σου... Γιατί, μήπως της το ζήτησες ποτέ?... Γιατί, μήπως την αγάπησες ποτέ?...

Να εκτιμήσουμε τη Στιγμή, αυτό δεν το μάθαμε... Ψιλά γράμματα...

Να εκτιμήσουμε ο ένας τον άλλον με Σοβαρότητα και Σεβασμό για αυτό που είναι - ό,τι κι αν είναι αυτό - ποτέ δεν το κάναμε... Παρά, γεμίσαμε την εικόνα του "άλλου" προβάλλοντας επάνω του τις δικές μας απόψεις για το πώς πρέπει να είναι... Τι άνθρωποι είμαστε?....

Είμαστε τυφλοί... Αυτό συμβαίνει... Είμαστε τυφλοί σε αυτό που είναι η Αλήθεια... Και το μόνο που κάνουμε, είναι να γινόμαστε η ενσωμάτωση της διαστρέβλωσής της....

Μα και φυσικά μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου στην τύχη... Όλοι το κάνουν... Μα και φυσικά μπορείς να την αφήσεις να περάσει... Γιατί θα περάσει... 

Πάσχουμε από χρόνια φλεγμονή στην ύπαρξή μας... Από μιά διαρκή ανησυχία και ανικανοποίηση... Γιατί, κάτι άλλο και κάπως αλλιώς, είναι αυτό που "αξίζουμε"... Κι ακόμη κι έτσι... Τι σε εμποδίζει να αλλάξεις?... Εσύ ή ο φόβος σου?... Το ρίσκο, είναι επικίνδυνη λέξη... Καλύτερα να κατηγορήσεις κάποιον άλλον... Αυτό, δεν φέρνει Ανατροπές...
Τι συμβαίνει?... 

Να σου πω?....

Λες ψέμματα... Πρώτα στον εαυτό σου... Λες ψέμματα, γι΄αυτό έχεις χάσει τη χαρά σου...

Αυτή είναι η πηγή των ασθενειών σου... Της μόνιμης αδιαθεσίας σου... Το ξέρεις?...Λένε πως ο καρκίνος, η σκλήρυνση κατά πλάκας και άλλες τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, είναι θέμα διατροφής, άσκησης και τα παρόμοια...Αυτό είναι μία επιμέρους αλήθεια, όχι η ολόκληρη....Κι ας μην πάμε σε αυτά... Και μόνο η κατάθλιψή σου, το δείχνει... Λες ψέμματα... Έχεις αποκοπεί από την Αλήθεια σου... Είσαι ένα περίβλημα γεμάτο ψέμματα... Μισείς τη ζωή σου, μισείς και όλους τους άλλους... Και τους κατηγορείς, για όλα όσα δεν έκανες και δεν κάνεις εσύ... 

Μη βιαστείς να πεις "όχι εγώ"... Γιατί, αν κάνεις λίγο σιωπή, θα δεις πως αυτή είναι η μόνη αλήθεια... Λες ψέμματα, χωρίς να ξέρεις πόσο κακό κάνεις στην ίδια σου την Ψυχή...
Δεν ξέρεις πως κάθε κόκκος άμμου που πέφτει στην κλεψύδρα της ζωής σου, σε φέρνει και πιο κοντά στο Τέλος για αυτή τη φορά?... Τι σου συμβαίνει?... Ούτε αυτό το ξέρεις?... 

Πόσο ακόμη θα περιδιαβαίνεις το κενό χωρίς Πίστη?.... Τι πιστεύεις?.. Σε τι πιστεύεις?.... Πιστεύεις σε κάτι?.... Η λέξη "Θεός" σου προκαλεί αλλεργία, έτσι δεν είναι?.... Και η Αγάπη, το ίδιο... Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον...

Αυτή η μέρα, δεν θα ξαναέρθει ποτέ... Δεν θα Συναντηθούμε ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο... Τι περιμένεις λοιπόν για να μου πεις την αλήθεια σου?...

Τι σου συμβαίνει?.... Έχεις ήδη πεθάνει?.... Ή σου είναι αφόρητο να γίνεις Άνθρωπος?... 

Μήπως θεωρείς πως η μόνη ατράνταχτη απόδειξη του ότι είσαι άνθρωπος, είναι αυτή η αδικαιολόγητη υπερευαισθησία σου?...Είναι παράξενο... Την Αλήθεια σου θα τη δεις, μόνο όταν μπορέσεις να δεις τα ψέμματά σου... Δια της Ιερής Αφαιρέσεως... Κατάματα και χωρίς περιστροφές... Γυμνά... Με καθαρά μάτια... Τα ψέμματά σου, πρώτα...Μόνο όταν μείνεις τελείως γυμνός... Χωρίς τίποτα...

Πότε περιμένεις να κάνεις τις επιλογές που θα θρέψουν επιτέλους την Ψυχή σου?... Θαρρείς πως είναι απλό?... Την Ακεραιότητά σου, αυτήν κομματιάζεις... Τις επιλογές σου, πώς τις κάνεις?... Με ποια άλλοθι γιατρεύεις τον πόνο σου?...Γιατί, αν κάνεις επιλογές για να "αρέσεις" ή για να είσαι "ασφαλής", μόλις σε δέσμευσαν δαίμονες με γλυκόλογα... Κι αν πάλι μου πεις "ναι, αλλά....", να ξέρεις είναι κι αυτό ένας καλά κρυμμένος δαίμονας... Δεν είναι εύκολο να τον αναγνωρίσεις... Σε τι αφήνεσαι να στηριχτείς?....Ύπαγε οπίσω μου...
Το τίμημα που πληρώνεις, όταν δεν αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη της δικής σου ζωής, είναι απροσμέτρητα τεράστιο... Και ό,τι δεν κοιτάς, δεν μπορείς να το αλλάξεις...
Δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους, το ξέρεις?... Και ξέρεις πως, αυτοί που θα δυσαρεστηθούν πρώτοι, θα είναι "οι δικοί σου" άνθρωποι... Αυτοί θα σε πούνε "προδότη", αυτό δεν τολμάς... Να προδώσεις τους κανόνες των άλλων...Και να βγεις "εκτός"... Μα, είσαι ήδη στην κόλαση... Και το νιώθεις... Ήδη, έχεις προδώσει τον εαυτό σου... 

Τη ζωή των άλλων, ζεις τόσον καιρό... Όλοι, τις ζωές κάποιων άλλων ζούμε.... Με τα ψέμματα... 

Τη δική σου Ζωή, αλήθεια, πότε θα την ζήσεις?... Τη δική σου Αλήθεια, πότε αλήθεια θα τη δεις?...Αυτή είναι η μόνη σου δύναμη... Πότε θα σταματήσεις τα παιχνίδια?... Πότε θα μεγαλώσεις?...
Το Μεγαλείο σου, βρίσκεται στην Αλήθεια... Εκείνη σε κάνει ανίκητο, εκεί να στοχεύσεις...
Το βέλος, κατευθείαν στο Κέντρο...
Αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει ποτέ...

Αν όχι Τώρα, πότε?...
Δεν θα Συναντηθούμε ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο...
Τι περιμένεις για να επιστρέψεις στην Αγάπη?...

https://www.youtube.com/watch?v=9TR6QuOj-Gw&ab_channel=Taktwo2

- Οι Απόντες -

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους... Μεταξύ άλλων, το βλέπω σαν εκπαιδευτική ευκαιρία για τον εαυτό μου... Παρατηρώ τον τρόπο που περπατούν, το πώς κλίνει το κεφάλι τους προς τη γη όταν διασχίζουν το δρόμο και ταυτόχρονα σκέφτονται, τον τρόπο που απευθύνονται και μιλούν στους γύρω τους, τον τόνο της φωνής τους... Και μέσα από αυτή την παρατήρηση, εξετάζω το τι κάνω κι εγώ... Το πώς είμαι κι εγώ... Μαθαίνω πολλά από τους ανθρώπους... 

Το έχεις ίσως παρατηρήσει κι εσύ... Οι περισσότεροι άνθρωποι "απουσιάζουν"... Από τη ζωή τους την ίδια... Με το μυαλό τους σε μιά διαρκή συνομιλία με τον εαυτό του... Είναι εύκολο να διαβάσεις στα πρόσωπα, κάτι τέτοιο... Αυτό που, ενώ για παράδειγμα βρίσκεσαι στο σούπερ μάρκετ κάνοντας τα ψώνια σου, σκέφτεσαι ανύπαρκτα γεγονότα από την παιδική σου ηλικία... Ποιος έκανε τι, ποιος είπε τι, ποιος ήταν ο φταίχτης και τέτοια... Κι ενώ δεν συμβαίνει τίποτα που θα δικαιολογούσε μία παρόμοια αντίδραση, το πρόσωπο αποκτά ξαφνικά μία αίσθηση δυσαρέσκειας... Εκεί ακριβώς, μπροστά στο ράφι με τις μουστάρδες... Με την ελάχιστη επίγνωση του περιβάλλοντος χώρου, ίσα για να δώσουν τα χρήματα στο ταμείο σωστά ή μην τους πατήσει κάποιο αυτοκίνητο ή για να μην συγκρουστούν με τον περαστικό που έρχεται από την αντίθετη από αυτούς κατεύθυνση... Αν και, πολλές φορές, συμβαίνει κι αυτό... Σε μία διαρκή εξωσωματική κατάσταση... Άπαντες Απόντες... Σαν υπνοβάτες...

Εκείνο το απόγευμα, είχα αρκετό χρόνο να επενδύσω στη Σπουδή μου κι αποφάσισα να μείνω λίγη περισσότερη ώρα έξω στο δρόμο... Για να συνεχίσω την παρατήρηση... 

Αν μπεις κι εσύ στη διαδικασία, θα καταλάβεις πως όλα αυτά δεν είναι επίκριση αλλά μία διαπιστωμένη και συνηθισμένη συμπεριφορά... Και τα εξαιρετικά εργαλεία της παρατήρησης και της αυτο-παρατήρησης, είναι που ανοίγουν το δρόμο για την Αλλαγή των πραγμάτων... Χρειάζεται να δεις... Πώς αλλιώς?...

Γύρισα σπίτι, έχοντας στα χέρια μου μία ικανή δειγματοληψία προς μελέτη... Και φυσικά, βάλθηκα στη συνέχεια να αναρωτιέμαι... Για το ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που συμβαίνει αυτό... 

Όπως κάνω πλέον για όποια ερώτηση έχω, κάθομαι σε Ησυχία... Και όταν συμβεί αυτή η Ησυχία μέσα μου, τότε κάνω την ερώτηση που χρειάζομαι... Οι Απαντήσεις έρχονται είτε με λέξεις είτε με εικόνες... Παρουσιάζεται κάθε φορά, ό,τι μπορεί να είναι πιο βοηθητικό... 

Το ενδιαφέρον ήταν πως, αυτή τη φορά δεν παρουσιάστηκε μία άμεση Απάντηση... Παρά, μία εικόνα από το παρελθόν του ίδιου του εαυτού μου... Θα χρειαζόταν να ψάξω... Για να λάβω την Απάντηση στο γρίφο που είχα προς επίλυση μπροστά μου, χρειαζόταν να δω αυτό το στιγμιότυπο από τη δική μου ζωή... Και μελετώντας την κατάσταση της ύπαρξής μου "τότε", να μπορέσω να αναγνώσω αυτό που είναι διαφορετικό σε μένα "τώρα"...
Ήταν λοιπόν σαν να μεταφέρθηκα - με ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο - σε ένα καλοκαίρι, πολλά καλοκαίρια πριν... Δεν μπορούσα να συμμετέχω στη δράση της εικόνας που έβλεπα, μόνο να την παρακολουθήσω γινόταν... Σούρουπο... Ζέστη... Μαζί με τον σύντροφό μου, καθισμένοι σε ένα παγκάκι στην πλατεία Κολωνακίου... Αποφεύγοντας με πεποίθηση τα πολύβουα καφέ της περιοχής, επιλέξαμε να καθίσουμε εκεί που ήταν πιο ήσυχα... Από ένα σνακ, στο χέρι... Μιλούσαμε με οικειότητα, όπως κάναμε πάντα... Παρά τη ζέστη του καλοκαιριού, υπήρχε μεταξύ μας μία ελαφριά ατμόσφαιρα που μας δρόσιζε και τους δυό...
Κοιτούσα την εικόνα από μακρυά και χαμογελούσα... Μία όμορφη εικόνα από το παρελθόν... Με γέμιζε με μία γλυκειά αίσθηση, που δεν ήταν νοσταλγία για κάτι... Όχι... Ήταν, απλά, γλυκειά η στιγμή... Από μόνη της...
Όσο παρέμενα θεατής, να παρατηρώ την εικόνα, δεν μπορούσα να βρω τη λύση στο γρίφο μου... Χρειάστηκε, με ένα τρόπο, να "κατοικήσω" ξανά αυτό που ήταν τότε το σώμα μου, για να δω πώς ένιωθα... Να "κατοικήσω" εκείνη τη στιγμή, σαν να είναι τώρα...
Ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις τον "άλλο", είναι να μπεις στη θέση του... Κι όχι μεταφορικά...Εντελώς κυριολεκτικά.... Να κατοικήσεις το σώμα και τη συνθήκη...Έτσι χρειαζόταν και για μένα... Για να καταλάβω, χρειαζόταν να μπω στη θέση αυτού του "άλλου", σε εκείνη τη συνθήκη, σε αυτό που ήμουν εγώ η ίδια, τότε...

Παράξενο... Ενώ θα μπορούσα να νιώθω - και τότε, όπως και τώρα - τη γλυκύτητα των πραγμάτων, μου ήταν αδύνατο... Κοίταξα δίπλα μου το σύντροφό μου, τα σνακ στα χέρια μας, τα δέντρα που μας περιστοίχιζαν, τις μυρωδιές της πλατείας... Πολυτέλεια και αφθονία, μαζί... Κι όμως... Δεν ήμουν ήσυχη, ούτε και ικανοποιημένη με αυτό που υπήρχε... Κάτι μου έλειπε... Κάτι με εμπόδιζε από το να Εκτιμήσω τη στιγμή από την καρδιά μου, για αυτό ακριβώς που ήταν τότε... Τη γλυκύτητα εκείνη, δεν μπορούσα να τη δώ... Κάτι έλειπε...

Έτσι ξαφνικά, η εξίσωση άρχισε να ξεδιπλώνει τη λύση της...
Το βασικό μου αίσθημα, ήταν πως είμαι μόνη μου... Αποκομμένη... Από όλα... Ο σύντροφός μου ήταν δίπλα μου, μα δεν μπορούσα να τον αγγίξω... Φαινόταν να κάθομαι στο παγκάκι, μα δεν είχα την αίσθησή του... Καταλάβαινα τις μυρωδιές, μα δεν μπορούσαν να περάσουν μέσα μου... Εντελώς μόνη μου... Αποκομμένη... Κι όχι, δεν έφταιγαν τα πράγματα... Ήταν σαν να είμαι υποχρεωμένη να ζω "μέσα σε μία φούσκα" που με περιόριζε και με διαχώριζε αποφασιστικά από όλους και όλα...
Ήταν ανατριχιαστικό σαν παρατήρηση και συγκλονιστικό σαν συνειδητοποίηση... 

Και πριν καν προλάβω να πάρω μία ανάσα για να χωνέψω αυτό που μόλις είχα δει, μεταφέρθηκα - με άλλο ένα τέτοιο ταξίδι στο χρόνο - χρόνια μετά, στο πολύ κοντινό παρελθόν... Σε εκείνη τη συνθήκη που μου είχε μόλις αποκαλύψει το περιορισμένο και το παροδικό της ζωής μου... Καθισμένη σε ένα βράχο, επάνω στο βουνό που επισκέπτομαι συχνά, να κλαίω και να φωνάζω... Η ύπαρξη της "φούσκας", ήταν όντως αλήθεια κι όχι ιδέα μου... Γιατί, ήταν τότε που την ένιωσα να εκρήγνυται γύρω μου και να σπάει... Και αλήθεια, ήταν σαν να παίρνω την πρώτη πραγματική αναπνοή της ζωής μου... Σαν να γεννιόμουν μόλις, σε έναν Νέο Κόσμο..
Η αποκάλυψη που είχε συνταράξει τη ζωή μου τότε, είχε γίνει η δική μου αφορμή για να διαρραγεί αυτή η "φούσκα" που με έτρεφε με περιορισμό, όλα μου τα χρόνια... 

Και θυμήθηκα πως τότε - μόλις κατάλαβα τι συνέβαινε - έβαλα κάτι τρανταχτά γέλια όπως ποτέ άλλοτε... Ολόκληρο το βουνό με άκουσε... Γελούσα, καταλαβαίνοντας πως "ουδέν κακόν, αμιγές καλού"... Γιατί, αυτή η δική μου αποκάλυψη, μου αποκάλυπτε τώρα ένα Νέο Τρόπο να υπάρχω... Για όσο χρόνο είχα ακόμη, θα ήμουν πλέον χωρίς τη "φούσκα" μου... Ελεύθερη και Ενωμένη με όλα...
Αυτό ήταν που συνέβαινε λοιπόν και σε μένα... Κάτι μου έλειπε... Κι αυτό που έλειπε, ήταν "εγώ"... Εγώ η ίδια, έλειπα από τη ζωή μου... Από ό,τι ήταν η κάθε στιγμή... Ήμουν Απούσα...
Αυτό ήταν λοιπόν που παρατηρούσα και στους ανθρώπους που Συναντούσα, εκείνο το απόγευμα της περιήγησής μου στο δρόμο... Όλοι μέσα στη "φούσκα" τους... Σε διαδικασία εκκόλαψης....
Αυτό είναι το Ξύπνημα... Να ελευθερωθείς επιτέλους από τη "φούσκα" που σε περιορίζει... Με όποιο τρόπο θα είναι ο κατάλληλος για σένα... Ο τρόπος θα έρθει να σε βρει, όταν θα είναι η στιγμή σου... Η Ζωή, ξέρει...
Και τότε, θα Ξυπνήσεις κι εσύ σε αυτό το όμορφο γεγονός... Αυτό που περιέχει όλη τη γλυκύτητα των πραγμάτων, εδώ, για να τη γευτείς κι εσύ...
Και θα δεις πως δεν είσαι μόνος σου, πως είμαστε όλοι Ένα με όλα και πως, αυτό που είμαστε δεν περιορίζεται στα στενά όρια της δικής σου "φούσκας" ή αργότερα, του δικού σου σώματος... Και καταλαβαίνεις τότε, πως δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή που να λέει "εγώ σταματάω εδώ" και "εσύ αρχίζεις εκεί"... Τα Σύνορα, μόνο στον ύπνο σου τα βλέπεις...
Και τότε, δεν θα είσαι από τους Απόντες... Θα υπάρχεις σε ένα Νέο Κόσμο, με ένα Νέο Τρόπο...
Απολύτως Παρών...
Αυτό, είναι το κρυμμένο δώρο κάθε Ανατροπής... Για κάθε είδους "απώλεια", με όποιο όνομα κι αν παρουσιάζεται, υπάρχει ένα δώρο για σένα που χρειάζεται να το δεις...
Μην το φοβηθείς, αυτό το "μπαμ" που θα ακούσεις... Δεν ήρθε το τέλος...
Αυτό, θα είναι μόνο η Αρχή...

https://www.youtube.com/watch?v=36Srr08PN_Y

- Το Μυστικό των Δέντρων - 

Σήμερα, πήγα Εκεί... Μετά από πολύ καιρό, πήγα ξανά στο Σπίτι μου... Εκεί, στο μέρος που ονομάζω "Σπίτι μου"... Μέσα στο βουνό, ανάμεσα στα δέντρα, ένας τόπος δικός μου... Κρυφός και κρυμμένος, μόνο για μένα...Ένας τόπος που έχει χωρέσει όλες μου τις εκδοχές, μαζί... 

Εκεί δοκίμασα για πρώτη φορά στη ζωή μου, άγρια σπαράγγια... Εκεί πηγαίνω όταν θέλω να γελάσω δυνατά ή να κλάψω από την καρδιά μου, να φωνάξω ή να προσευχηθώ... Εκεί είναι που τα δέντρα κάνουν ένα άνοιγμα προς τον Ουρανό, σαν να είναι ο τόπος έτοιμος, φτιαγμένος για τέτοια πράγματα...Μακρυά από τον κόσμο... Στην ασφάλεια της Φύσης... 

Πριν από πολύ καιρό - που μοιάζει να είναι μόνο μία στιγμή - πήγα πάλι εκεί... Κουβαλούσα μαζί μου, έναν βαθύ αναστεναγμό... Μιά ανάσα που δεν έλεγε να βγει από μέσα μου, όσο βρισκόμουν ανάμεσα στον κόσμο...

Φτάνοντας, άφησα τα πράγματά μου στη ρίζα ενός μεγάλου δέντρου... Και το μπουφάν που φορούσα πάνω από την κοντομάνικη μπλούζα μου... Έτσι, με γυμνά χέρια, αγκάλιασα το δέντρο σφιχτά... Με αγάπη... Γυρεύοντας παρηγοριά... Και ήταν σαν να Συναντούσα ένα καλό φίλο, μετά από καιρό... Το μάγουλό μου, στον κορμό του... Έκλεισα τα μάτια μου... Και τα λόγια έβγαιναν από μόνα τους...

"Δεν ξέρω πού πάω... Ούτε και ξέρω τι κάνω... Εδώ που τα λέμε, μόνο για ένα είμαι σίγουρη... Τα έχω κάνει θάλασσα με τη ζωή μου... Δεν ξέρω τίποτα πια... Ό,τι προσπάθεια και να κάνω, πάει χαμένη... Φαίνεται πως τίποτα από ό,τι κάνω, δεν λειτουργεί... Τίποτα δεν λειτουργεί... Ποτέ δεν πίστευα πως θα φτάσω να τα έχω κάνει τόσο θάλασσα... Μόνο σιωπή έχω... Ούτε καν δάκρυα... Μόνο σιωπή..."...

Τα λόγια μου, ήταν ψιθυριστά αλλά έβγαιναν με τη δύναμη μιάς κραυγής από μέσα μου... Γιατί σοβαρολογούσα... Γιατί ήταν αλήθεια... Και γιατί χρειαζόμουν απελπισμένα βοήθεια... 

Και μιλούσα, γνωρίζοντας πως απευθύνομαι σε ένα κορμό δέντρου... Κι όμως, ευχόμουν κάποιος να με ακούει... Και να ανταποκριθεί στην έκκλησή μου...

Γύρισα το κεφάλι μου προς τα πάνω... Προς τα δέντρα... Και ήταν, πράγματι, σαν κι εκείνα να είχαν γυρίσει προς το μέρος μου και να με κοιτάζουν...Όμως, δεν μιλούσαν... Δεν μίλησαν... Τίποτα δεν είπαν... Έμειναν ριζωμένα εκεί, ακλόνητα και ακίνητα... Δείχνοντάς μου τη στοργή τους από απόσταση.... Σαν να διαθέτουν συμπόνοια για την ανθρώπινη εμπειρία... Σαν να είχαν μία Γνώση, που εγώ δεν διέθετα ακόμη για τη ζωή μου... 

Στέκονταν εκεί, με μιά αλλιώτικη Σοβαρότητα ριζωμένη στη Στιγμή.... Ακριβώς μέσα στο χώμα.... 

Αποφάσισα να καθίσω στη ρίζα του μεγάλου δέντρου...Ήταν όμορφα φτιαγμένη, σαν κάθισμα για κουρασμένους περαστικούς... Ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω, στον κορμό του... Ήμουν άνετα, εκεί...Σαν στο σπίτι μου... 

Έπιασε κι ένα γλυκό αεράκι... Χρειαζόταν εκείνη την ώρα, ο καιρός είχε αρχίσει ήδη να γίνεται καλοκαιρινός... Εκεί ακουμπησμένη, ένιωσα πως λίγο ακόμα και θα με πάρει ο ύπνος... Το θρόϊσμα των φύλλων, έκανε ένα νανουριστικό "φφφ...σσσσ" και "φφφ....σσσσ"... Μπορεί και να κοιμήθηκα για λίγο... 

"Φφφ...σσσσ".... "Άφφφησσσσέ τοοοο".... "Άφφφησσσσέ τοοοο".... "Άφησέ τοοο".... Το θρόϊσμα των φύλλων, άρχισε να φτιάχνει λέξεις ή μήπως ήταν η φαντασία μου?... Όχι, τώρα άκουγα καθαρά...

"Άφησέ το".... 

Άνοιξα τα μάτια μου... Είχα μία αίσθηση πως κάποιος μου μιλάει... Γύρισα να κοιτάξω γύρω, μα κανείς δεν ήταν εκεί... 

"Ζήτησες τη βοήθειά μας.. Πώς μπορούμε να μην τη δώσουμε σε όποιον τη ζητάει?... Για αυτό είμαστε εδώ..."... 

Έμεινα ακίνητη... Σαν για να προσπαθήσω να καταλάβω από πού έρχεται αυτό που άκουγα... Το μυαλό μου είχε σταματήσει... 

"Άκου... Μείνε Ακίνητη και άκου...."...

Τίποτα από ό,τι γινόταν δεν καταλάβαινα... Αλλά δεν με πείραζε... Πήρα μία βαθιά ανάσα, σαν να λέω "Εντάξει"... Και έκλεισα τα μάτια, σαν να λέω "Ακούω"...

"Καλώς όρισες στο σπίτι σου... Γιατί, είναι το σπίτι σου... Κι όχι επειδή του έδωσες αυτό το όνομα... Το αντίθετο συμβαίνει... Είναι όντως το σπίτι σου και Αυτό που μέσα σου γνωρίζει τα πάντα, το Συναντά ως τέτοιο... Κι όχι μόνο δικό σου σπίτι... Είμαστε εδώ, για όποιον χρειάζεται καταφύγιο"...
Χαμογέλασα... Καταλάβαινα τι εννοούσε αυτή η φωνή που έβγαινε από το βάθος της γης, μέσα από τον κορμό ή ανάμεσα από τα φύλλα.... Δεν άνοιξα τα μάτια... Κι η φωνή, συνέχισε...
"Είσαστε περίεργο είδος, εσείς οι άνθρωποι... Σας παρατηρούμε αιώνες... Θυμήσου, είμαστε εδώ πολύ πριν έρθετε εσείς και θα είμαστε εδώ για πολύ χρόνο ακόμη, αφού φύγετε... Είσαστε περίεργο είδος... Θεωρείτε πως όλα, εδώ, είναι φτιαγμένα για εσάς, με μιά πολύ αλλόκοτη απαίτηση... Σαν να είναι όλα "του χεριού" σας... Κινείστε σαν αφεντάδες σε δικό σας χωράφι, σαν κάποιος να σας διόρισε διαχειριστές της ζωής... Και αρνείστε να δείτε πως δεν είναι έτσι... Η ζωή, διαρκώς σας το λέει... Διαρκώς επιμένει... Μα δεν παίρνετε από λόγια... Κι όταν φτάνετε να διαλύσετε τα πάντα στη ζωή σας - γιατί αυτό, μόνοι σας το κάνετε - τότε μόνο είναι που γυρεύετε βοήθεια... Πέφτετε στα γόνατα και παρακαλάτε... Και η βοήθεια έρχεται, γιατί έρχεται πάντα... Κι όταν πάλι σηκωθείτε όρθιοι στα πόδια σας, τότε πάλι αρχίζετε τα ίδια, από την αρχή... Και αυτή η επανάληψη, δεν σας εντυπωσιάζει διόλου... Το λέτε "έτσι είναι η ζωή"... Μόνοι σας τυφλωνόσαστε και μόνοι σας παραπατάτε...
Εμείς τα Δέντρα, είμαστε Αδέλφια σας... Είμαστε πολύ συγγενείς, με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο... Είμαστε εδώ για να μας κοιτάξετε... Κι όσοι από εσάς είναι έτοιμοι, να μπορέσουν να δουν...
Εμείς δεν παραπονιόμαστε για το πού βρισκόμαστε... Γνωρίζουμε καλά Ποιος μας έφερε Εδώ, γνωρίζουμε Ποιος μας Θρέφει, γνωρίζουμε την Αποστολή μας... Κι Εκείνος Γνωρίζει, σε ποιο γεωγραφικό σημείο είμαστε χρήσιμοι... Δεν θα θέλαμε να είμαστε κάπου αλλού, γιατί το κάθε Δέντρο γνωρίζει τη Θέση του... Εσείς, φυσικά, χρησιμοποιείτε διαρκώς τα πόδια και τα χέρια σας... Και τους ζητάτε μονίμως να σας "πάνε κάπου"... Συνήθως, κάπου αλλού από εκεί που ήδη βρίσκεστε... Και ούτε μία στιγμή δεν κατανοείτε πως, τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό το σύμπαν... Είναι όλα οργανωμένα, στην παραμικρή λεπτομέρειά τους... Δεν είστε τυχαία εκεί που είστε... Και ισχύει αυτό για τον καθένα σας...
Η Ελεύθερη Βούληση - που είναι χαρακτηριστικό σας - είναι εκεί, μόνο για να σας προκαλεί διαρκώς... Το ονομάζετε "αναφαίρετο δικαίωμα", αλλά σας λέμε πως είναι μόνο μία "ατέλεια προς κατάργηση"... Ένα "σφάλμα προς διόρθωση", στο σύστημά σας... Η Ελεύθερη Βούλησή σας, θα σας προκαλεί και θα σας πείθει μονίμως πως "μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε"... Το οποίο, φυσικά, είναι αλήθεια για το είδος σας... Μέχρι να κατανοήσετε τη ζημιά που προκαλεί... Ενδυναμώνει τόσο τον εγωισμό σας, που πιο τυφλοί στην Αλήθεια γινόσαστε... Για ποιο Λόγο να εμπιστευτείτε την Ελεύθερη Βούληση, εκτός από το να ικανοποιήσετε τον εγωισμό σας?....Αυτή είναι η Εγγενής σας Παραφροσύνη, ένας τρόπος  διαστρέβλωσης της Αλήθειας τόσο αναπόσπαστα ανθρώπινος, τόσο οργανικά δικός σας, που γίνεται αδιόρατος... Ένας πραγματικός εχθρός για την Εξέλιξή σας, που μένει αόρατος μέχρι να Θελήσετε να τον κοιτάξετε κατά πρόσωπο... Μέχρι τότε όμως, θα έχετε παράπονα πως τίποτα δεν πάει καλά... Περιμένατε κάτι άλλο, αλήθεια?...

Θα ήθελες να μάθεις το Μυστικό των Δέντρων?...
Που, φυσικά, δεν είναι "μυστικό", παρά μόνο για όσους δεν μπορούν να δουν... Εμείς, το φανερώνουμε διαρκώς... Με τον τρόπο μας, με τη στάση μας...
Κοίταξέ μας... Εμείς, έχουμε Κατανοήσει... Εμείς, παραδιδόμαστε πλήρως στο Θέλημά Του... Μένουμε διαρκώς σε Ακινησία, μονίμως σε Σύνδεση με την Πηγή των Πάντων... Κάθετα... Οι Ρίζες μας είναι στη Γη, για να θυμόμαστε από πού ερχόμαστε και πού θα καταλήξουμε... Η άλλη μας άκρη, μονίμως προς τον Ουρανό... Μιλάμε μαζί Του συνεχώς... Και Εκείνος, μας μιλάει πάντα για την καλύτερη εκδοχή μας... Εκείνος, φροντίζει...
Κι όπως φροντίζει εμάς και Όλα τα Πράγματα, θα φροντίσει και για τον καθένα από εσάς... Είναι λογικό, έτσι δεν είναι?... Γιατί να αποτελείτε εξαίρεση?... Κι αυτό, όταν φυσικά το επιτρέψετε... Η δική σας διαδικασία είναι να υπερβείτε την Ελεύθερη Βούληση που κατευθύνει με παράλογο τρόπο τις ζωές σας και να δώσετε χώρο στη Ροή της Ζωής... Μόνο Αυτή γνωρίζει το καλύτερο για τον καθένα από εσάς... Γιατί, μόνο Αυτή γνωρίζει τον καθένα από εσάς, έτσι που, ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον εαυτό σας... Σκοπός της Ροής, είναι η Αυτοπραγμάτωσή σας...
Εμμένοντας στην Ελεύθερη Βούληση που, κι εσύ ακόμη το ονομάζεις "επανειλημμένες προσπάθειες με την καλύτερη των προθέσεων", ή κάτι τέτοιο, αυτό που ουσιαστικά γίνεται είναι να αντιτίθεστε με ευγενικό τρόπο, στον Τρόπο των Πραγμάτων... Αυτό που ονομάζετε "επιμονή" με ευγενικά και συγχωρητικά λόγια για τα λάθη σας, είναι μόνο "ξεροκεφαλιά" και "αντίσταση" στη Ροή... Κανείς από εσάς δεν μπορεί να γνωρίζει τι είναι Σχεδιασμένο.... Και όλοι μας, είμαστε μέρος του Σχεδίου.. Μπορείς να το δεχθείς αυτό?... Το ότι έχεις ένα δικό σου, σημαντικό ρόλο να παίξεις και γι αυτό χρειάζεται να αφήσεις τον Σκηνοθέτη να σε κατευθύνει?... Η Αποδοχή αυτού του πράγματος, ξεριζώνει - και, όχι χωρίς πόνο - την πλέον άχρηστη και σάπια ρίζα του εγωισμού... Η μεγαλύτερη χάρη που μπορείτε να ζητήσετε από το Δημιουργό - πρώτα για τον εαυτό σας και ύστερα για την Ενότητα - είναι να ελαττωθεί σε σημείο εξαφάνισης ο εγωισμός σας...
Να γνωρίζεις, μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό... Να Ρωτάς, μόνο έτσι μπορείς να γνωρίσεις.... Να Ρωτάς, για ό,τι απορία, για το κάθε σου βήμα... Να μη λες πως "εσύ ξέρεις", να Ρωτάς...
Πιστεύετε πως έχετε πολλά προβλήματα, αλλά έχετε μόνο ένα, πολύ βασικό... Κι αυτό, είναι η Αποκοπή σας από το Θεό... Ευτυχώς, η Σύνδεσή σας μπορεί να ανακτηθεί ανά πάσα στιγμή το ζητήσετε, με τη Θέλησή σας από καρδιάς...
Άφησέ το.... Άφησε σιγά-σιγά την κίνηση που σε πηγαίνει πέρα-δώθε στα εξωτερικά πράγματα... Που σε αποσπά, σε διασπά και σε κουράζει... Τίποτα δεν συμβαίνει κατ'ουσίαν εκεί έξω...
Και δοκίμασε....Άρχισε να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου... Στην Ακινησία.... Στην ύπαρξή σου στον "κάθετο άξονα" κι όχι σε αυτή την αέναη, σπασμωδική κίνηση μέσα στο χάος...
Αυτό, είναι η Απάντηση σε κάθε Ερώτηση...
Αυτό, είναι το Κλειδί για Όλα...
Αυτό είναι το Μυστικό των Δέντρων..."...
Είχε αρχίσει να νυχτώνει... Ο ήλιος θα φώτιζε για λίγο ακόμη, σαν να είχε συνομωτήσει με τα Δέντρα να κρατήσει λίγες ακτίνες φωτός έως ότου θα έφτανα στο αυτοκίνητο... Ήμουν σαν μουδιασμένη... Κινήθηκα αργά, σαν να έκανα τις κινήσεις για πρώτη φορά... Να πατήσω στα πόδια μου, να πάρω την τσάντα μου, το μπουφάν μου τελευταίο... Το μυαλό μου, ήταν ακόμη σταματημένο.... Γύρισα να φύγω, ξεχνώντας να χαιρετήσω όπως έκανα κάθε φορά...
"Μαρία"...
Ακούστηκε η ίδια φωνή που μιλούσε τόση ώρα... Χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα πως, αφού γνώριζε τόσα πράγματα, το πιο φυσικό ήταν να γνωρίζει και το όνομά μου... Χωρίς να το έχω πει... Δεν χρειαζόταν... Γύρισα προς το μέρος των Δέντρων...
"Θα είμαστε Εδώ.... Θα σε περιμένουμε.."...
Έκανα ένα νεύμα με το κεφάλι... Είχα μόλις δώσει τη συγκατάθεσή μου... Θα λάμβανα τα λόγια τους σοβαρά υπ'όψιν μου... Θα τα έπαιρνα μέσα μου... Η Αλλαγή, δεν θα αργούσε να έρθει... Είχα τους πιο καλούς Δασκάλους....

Σήμερα, πήγα πάλι Εκεί... Μετά από πολύ καιρό, πήγα ξανά στο Σπίτι μου... Μέσα στο βουνό, ανάμεσα στα Δέντρα... Περπατούσα τώρα αργά προς το μέρος τους... Λίγο έλειψε να μην με αναγνωρίσουν... Είχα, φαίνεται, αλλάξει... Πλησιάζοντας, χαμογέλασα... Και ήταν σαν να ομολογούσα με τη στάση μου, πως έμαθα το Μάθημά μου... Για τη Δύναμη της Παρουσίας, που εκείνα γνώριζαν καλά... Είχα αποκτήσει εκείνη τη Γνώση που τα Δέντρα δεν μπορούσαν τότε, άκαιρα, να μου αποκαλύψουν... Με δέχθηκαν πάλι με στοργή... Έχουν μεγάλο σεβασμό για την ανθρώπινη εμπειρία... Βρήκα ένα κομμάτι γης, ανάμεσά τους... Στάθηκα... Ακίνητη... Όχι μόνο στο σώμα... Ήμουν Ακίνητη μέσα μου... Το ότι βρισκόμουν ανάμεσά τους, με βοηθούσε και μου έδινε κουράγιο... Χρειαζόταν να μου δείχνουν, γιατί ο Τρόπος ήταν ακόμη ξένος για μένα... Μα σύντομα, θα ήταν και δικός μου Τρόπος... Ένιωσα να βγάζω ρίζες από τα πόδια μου... Μέχρι βαθιά, στο κέντρο της γης... Ο κορμός μου, παρέμενε ακίνητος... Δυνατός... Όμοιος με τους άλλους κορμούς των δέντρων που έστεκαν δίπλα μου... Σήκωσα και τα χέρια ψηλά, σαν είχα κλαδιά... Το κεφάλι μου, από μόνο του έκλινε προς τον ουρανό... Αυτή είναι η φυσική του θέση... Το Μάθημα, έμπαινε σε Εφαρμογή...Πώς αλλιώς θα είχε αξία?...
Στεκόμουν τώρα κι εγώ, ανάμεσά τους...
Στεκόμουν τώρα, όμοια με εκείνα...

Ήμουν Ακίνητη... 

Σαν Δέντρο...

https://www.youtube.com/watch?v=xNN7iTA57jM&ab_channel=TheGuildofAmbience

- Μοιρασμένο Μυστικό -

"Θα σου πω κάτι", είπε ξαφνικά η *Μ*, μία πολύ όμορφη γυναίκα και φίλη που ήρθε να με βρει στις Συναντήσεις που πραγματοποιώ... 

"Θα το πω σε σένα, γιατί νιώθω πως μπορώ όλα να σου τα πω...Και δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα σκεφτείς για μένα, αν πιστέψεις πως υπερβάλλω ή αν με θεωρήσεις "ψώνιο""... 

Και συνέχισε, λέγοντας αυτά τα λόγια που έβγαιναν εκείνη την ώρα μόνα τους... Από κάπου βαθιά μέσα της...

"Πιστεύω πως, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι για μένα κι ό,τι κι αν γίνεται στη ζωή μου, εγώ έχω έρθει εδώ για ένα σπουδαίο σκοπό... Ένα σημαντικό σκοπό... Και ας μη γνωρίζω ακόμη ποιος είναι ή τι εννοώ ακριβώς... Αλήθεια σου λέω!..."... 

Έμεινα εμβρόντητη... Δε με είχε συνηθίσει έως τώρα, σε παρόμοιες εξομολογήσεις... Στέκομουν ακίνητη απέναντί της... Αυτό ήταν το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνη την ώρα... Τα λόγια της ήταν αποκαλυπτικά και όχι μόνο για εκείνη... Είχα πολύ έντονα την αίσθηση πως ξαφνικά είχα μπροστά μου ένα παιδί, πως τώρα μου μιλούσε ένα παιδί... Με μιά αλήθεια και με μιά αθωότητα, που μόνο τα παιδιά καταφέρνουν να εκφράσουν... Σαν ένα παιδί που βαρέθηκε να παίζει με τους ρόλους του κόσμου... Ακόμη κι η φωνή της ήταν αλλιώτικη... Πιο εσωτερική... 

Η Αλήθεια, έχει περίεργους τρόπους να εκφράζεται καμμιά φορά... Και φυσικά έλεγε αλήθεια... 

Κουνούσα καταφατικά για αρκετή ώρα το κεφάλι μου.... Μέχρι να καταφέρω να της χαμογελάσω.. 

"Είναι όντως έτσι", της είπα... "Και είναι έτσι για όλους"...

Θα συμφωνούσες κι εσύ... Έτσι δεν είναι?... 

Όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο Μυστικό... Και το κρατάμε σαν Μυστικό, μη τυχόν και μας παρεξηγήσουν ή πιστέψουν πως υπερβάλλουμε ή μας θεωρήσουν "ψώνια"... 

Κι εσύ το έχεις νιώσει... Κι εσύ το έχεις πει στον ίδιο σου τον εαυτό, εκεί που κάθεσαι μόνος σου, όταν δεν υπάρχει κανένας άλλος γύρω για να σε ακούσει ή για να σε κρίνει... Εγώ, είχα απλά την τύχη εκείνη την ώρα, να δεχθώ την εκ βαθέων εξομολόγηση της αλήθειας της... 

Είμαστε εδώ, ο καθένας για ένα Σκοπό... Ένα σπουδαίο Σκοπό... Ένα σημαντικό Σκοπό... Ούτε περισσότερο και ούτε λιγότερο σημαντικό από όλων των άλλων... Και δεν είναι υπεροψία, είναι ταπεινότητα να αναγνωρίζει κανείς κάτι τέτοιο...Όλα τα άλλα, είναι ψευδή προσωπεία ενός κεκαλυμμένου εγωισμού...
Αναφέρεται μάλιστα και μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", πως "έχουμε και για αυτά τα δύο - την υπεροψία και την ταπεινότητα - πολύ μπερδεμένες και εκ διαμέτρου αντίθετες εντυπώσεις"...

Και είναι πράγματι ταπεινότητα, όταν αναγνωρίσουμε το Ποιοι Είμαστε... Το τι Είμαστε....
Η Προέλευση, χαρακτηρίζει και τα δώρα που διαθέτουμε στις αποσκευές μας... 

Αργότερα, θυμήθηκα και μία άλλη γυναίκα που είχε έρθει στο παρελθόν να με βρει στις Συναντήσεις... Και με εκείνη, είχε προκύψει το ίδιο θέμα... 

Και σε εκείνη τότε, το Μήνυμα που είχε έρθει, είναι αυτό που αναφέρω... Γιατί, όταν θα αφήσουμε το Μυστικό που μοιραζόμαστε να έρθει στο φως, με αυτό ακριβώς θα έχουμε να κάνουμε... Αυτό θα χρειαστεί να αντέξουμε... Και τίθεται ζήτημα "αντοχής", μόνο και μόνο γιατί δεν το έχουμε συνηθίσει... Κανείς δεν μας το έχει πει έως τώρα... Δεν το γνωρίζουμε.... Δεν είχαμε ποτέ την εκπαίδευση ή την ενημέρωση σχετικά...
Αλλά, αυτό είναι κάτι που η ίδια η Ζωή το αναλαμβάνει - σαν εκπαίδευση και σαν διαδικασία - για λογαριασμό όλων μας και για λογαριασμό του καθενός από εμάς...
Αυτό είναι το Μυστικό μας... Πέρα και πάνω από όποια συνθήκη φαινομενικά ζούμε, από ό,τι φαινομενικά "κάνουμε", είμαστε εδώ όλοι ανεξαιρέτως για να αναγνωρίσουμε πως είμαστε γεννήματα φωτός... Και είμαστε εδώ για να ενσωματώσουμε - να ενσαρκώσουμε - να ζήσουμε και να μοιραστούμε το Μεγαλείο από όπου προερχόμαστε... Χωρίς άλλους εγωπαθείς δισταγμούς και παραπλανημένες ταπεινότητες.... Με αποφασιστικότητα... Και λίγο σαν παιδιά...
Μόνο αυτό θα χρειαστεί... 

"Το Φως σου... Θα χρειαστεί να αντέξεις το Φως σου"...

https://www.youtube.com/watch?v=ocDlOD1Hw9k&ab_channel=PinkVEVO

- Στα Πόδια του Διδασκάλου - 

Θα το γνωρίζεις κι εσύ... Μπορεί να ασχολείσαι με κάτι για καιρό, μπορεί να είναι πολύ συγκεκριμένη η εργασία σου για χρόνια κι όμως, να μην έχεις απολύτως κατανοήσει τη θέση σου ανάμεσα στα πράγματα... Η Ουσία, συνήθως, μας διαφεύγει... 

Ως γνωστό, ασχολούμαι με τη γιόγκα, τη διατροφή και τη μάλαξη για δεκαετίες τώρα... Πάντα έλεγα πως μαθαίνω κι εγώ διαρκώς από αυτό που κάνω, μέσα από τους άλλους ανθρώπους... Για το πώς να το κάνω καλύτερα... Για το πώς μπορώ να είμαι διαρκώς καλύτερη... Μαθήτρια και δασκάλα, ταυτόχρονα...
Τίποτα δεν μπορεί να λείπει... 

Και ήταν μόλις σήμερα, που μιά πολύ ουσιαστική κατανόηση ήρθε να με βρει... Γιατί, έτσι συμβαίνει με τα σωστά πράγματα... Έρχονται εκείνα και σε βρίσκουν... Όπου κι αν είσαι... 

Σήμερα, ήταν μία ακόμη από τις εβδομαδιαίες συνεδρίες μάλαξης που πραγματοποιώ για ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο... Έναν νεαρό, ογδονταέξι ετών... Είμαστε μαζί σε αυτή τη διαδικασία για περίπου τρία χρόνια τώρα και κάθε, μα κάθε φορά μου μαθαίνει κάτι με τον τρόπο του... Ή, ίσως και ερήμην του, γιατί απλά ήταν η Στιγμή... 

Είχαμε λοιπόν ολοκληρώσει τη συνεδρία, από τις άκρες των ποδιών, στον κορμό, στα χέρια και πλάι και πίσω και ξανά μπρος... Και λίγο πριν κλείσουμε, για αυτή τη φορά, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να επιστρέψω στα πόδια του... Εξ΄άλλου, με τα πόδια είναι που έχει το θέμα... Εκεί είναι που χρειάζεται τη μεγαλύτερη ανακούφιση... 

Η σύζυγός του, μας έχει βρει και ένα χειροποίητο λάδι που προορίζεται για αυτή τη δουλειά... 

Έβαλα αρκετή ποσότητα στα χέρια μου, τρίβοντάς τα μεταξύ τους για να το ζεστάνω... Πήρα το ένα του πόδι και άρχισα να κάνω μαλάξεις.... Στο πέλμα, στην πατούσα, στον αστράγαλο, στην κνήμη και ξανά πίσω... Με αφοσίωση... 

Και παρατηρώ ξαφνικά πως, η όλη διαδικασία με οδηγεί στο να κάνω τις κινήσεις αυτές όλο και πιο αργά... Πιο αργά... Και πιο αργά... Σαν να χρειαζόταν κάτι να δω... 

Και εκεί, γονατισμένη μπροστά στα πόδια του Δασκάλου μου, αυτή η βραδύτητα μετατράπηκε σε τρυφερότητα και πολύ γρήγορα, σε σεβασμό... Ξαφνικά, δεν έβλεπα μπροστά μου εμένα, την τέχνη μου ή τον άνθρωπο, αλλά τη Συνθήκη που μας περιείχε... Έβλεπα αυτό που μου διέφευγε... Το σημαντικό, ήταν αυτή η Ολόκληρη Συνθήκη...

Παρατηρούσα συχνά πως, σε αυτόν τον κόσμο των εναλλακτικών θεραπειών, ξεφεύγουμε λίγο ή πολύ από το θέμα μας, θεωρώντας πως "είμαστε κάτι"... Και πως, γνωρίζουμε περισσότερο από άλλους ανθρώπους, τα ανθρώπινα πράγματα... Και με αυτή τη σκέψη, είμαστε τελείως εκτός τόπου και χρόνου... Και τότε είναι που προσβαλλόμαστε από την ασθένεια της Έπαρσης... Ευτυχώς, όχι ανεπιστρεπτί... 

Η Αλήθεια που μόλις μου είχε αποκαλυφθεί, ήταν πως στην πραγματικότητα χρειάζεται να είμαστε "στην Υπηρεσία" του ανθρώπου... Αυτή είναι η θέση μας... Στα γόνατα... Και με σεβασμό, να εκτελούμε όσο καλύτερα γίνεται ό,τι είναι, προς το παρόν, αυτό που "κάνουμε"... 

Επιστρέφοντας σπίτι, σκεφτόμουν...Πως αυτό, ισχύει για όλους... Αν είσαι δάσκαλος γιόγκα, είσαι εδώ για να υπηρετείς τον άνθρωπο και το Όλον, μέσα από αυτή την υπηρεσία που - όχι τυχαία - σου δόθηκε... Όχι για να επιδεικνύεις τι καλά το κάνεις εσύ, υποστηρίζοντας μία πολύ επικίνδυνη παρανόηση... Πρώτος εσύ θα νιώθεις πως "κάτι δεν είναι σωστό", ακόμη κι αν αποφύγεις να το κοιτάξεις... Αν είσαι θεραπευτής, της όποιας κατεύθυνσης, είσαι εδώ για να υπηρετείς τον άνθρωπο και το Όλον, μέσα από αυτό... Και ομοίως, αν εργάζεσαι σε περίπτερο, η υπηρεσία σου είναι αυτή... Αν είσαι οδηγός ή στέλεχος σε μία επιχείρηση ή ταμίας στο σούπερμάρκετ, η υπηρεσία σου είναι αυτή... 

Η εικόνα της Υπηρεσίας, μπορεί και αλλάζει μορφές.... Η ουσία της όμως, είναι η έννοια της Προσφοράς... Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "Προσφορά" εννοώντας πως δεν θα πληρωθείς... Αυτό είναι απαραίτητο για αυτόν τον κόσμο, όσο είναι και δίκαιο... Εννοώ πως αλλάζει μέσα σου ο Τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, ο Τρόπος που φέρεσαι, ο Τρόπος που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου και την τέχνη σου και τους ανθρώπους που θα σε αναζητήσουν... 

"Πώς μπορώ να βοηθήσω?"... "Πώς μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα?..." 

Όχι αλλάζοντας αντικείμενο, αλλά τη στάση απέναντι στον άνθρωπο και στην ίδια τη χρήση του αντικειμένου, που είναι το μέσον για να Συναντηθείτε... Και τότε καταλαβαίνεις πως, δεν υπάρχουν "διαφορετικές εργασίες", άλλες χειρότερες και άλλες καλύτερες... Ανώτερης και κατώτερης ποιότητας... Αυτές που σε αναδεικνύουν καλύτερα και αυτές που σε προσβάλλουν και που απεύχεσαι για σένα... Το θέμα δεν είναι η μορφή, αλλά ο Τρόπος... Ο άνθρωπος που θα επιλέξεις να Είσαι, όταν θα κάνεις αυτό που  χρειάζεται να γίνει...

Η Ερώτηση είναι μονάχα αυτή... "Πώς μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα?"... 

Πώς μπορώ να είμαι η καλύτερη εκδοχή μου, μέσα από αυτό που φαίνεται πως κάνω?... 

Αυτό και μόνο, μπορεί να αλλάξει τη σκέψη σου... Πολύ πρακτικά... Και έτσι, να μην έχεις πια νεύρα ή να μην νιώθεις καταπίεση από την εργασία που κάνεις - κούραση, ναι, είναι πιθανό - μα όχι καταπίεση από ένα αίσθημα που σου λέει διαρκώς πως δεν "είσαι εσύ για αυτά" και πως, κάτι καλύτερο σε περιμένει κάπου αλλού... Η Ουσία, θα είναι στην Παρούσα Συνθήκη, όποια κι αν είναι κάθε φορά... Με αφορμή αυτήν την Ερώτηση, θα διαπιστώνεις πως γίνεσαι και πιο χαρούμενος... Δεν θα αφήνεσαι να σε επηρεάζουν τα εξωτερικά φαινόμενα... Πως αποκτάς μία αίσθηση Σκοπού, Προορισμού... Με αυτά τρέφεται η Ψυχή... Και τελικά, θα καταλάβεις πως εργάζεσαι - όχι για λογαριασμό κάποιου ή για τον εαυτό σου - αλλά για την Ενότητα των Πραγμάτων... Θα είσαι στην Υπηρεσία τους... Η Ερώτηση και μόνο, μπορεί να μετατρέψει την όποια συνθήκη, από χρηματική συναλλαγή σε ανθρώπινη συνδιαλλαγή ανωτέρου επιπέδου... Κι αυτό, δημιουργεί σε ό,τι κάνεις, μία Ιερότητα... Μία Ευλάβεια που ξεχνάμε, μα χρειάζεται πια να θυμηθούμε... 

Τα μεγαλύτερά μου μαθήματα, τα έχω πάρει από εργασίες που φαινομενικά ήταν ανάρμοστες για το επίπεδο, τα ταλέντα και τις εκπαιδεύσεις μου... Κι όμως... Ο διαχωρισμός μεταξύ των πραγμάτων, είναι μόνο στο μυαλό κι όχι ιδίωμα της Αλήθειας... 

Η πιο σημαντική εκπαίδευση που λαμβάνουμε όλοι μας σε αυτή τη ζωή, είναι η απελευθέρωσή μας από τις πεποιθήσεις και τα περιοριστικά δεσμά του ίδιου μας του εγωισμού... 

Η Ερώτηση και μόνο, μπορεί να φέρει τεράστια Αλλαγή...Για όλες τις πλευρές που συμμετέχουν... 

Και τελικά, το πηγαίο χαμόγελο στο πρόσωπό σου και τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων που σε Συναντούν θα είναι σαφής Ένδειξη πως συμμετείχες κι εσύ σ' αυτή την Αλλαγή, σε αυτή τη δημιουργία της Ενότητας, σε αυτή τη Συνθήκη που πια απαιτεί από εμάς τη γέννησή της...

Πως, για αυτήν την Αλλαγή, έβαλες κι εσύ το δικό σου λιθαράκι με το δικό σου όνομα επάνω του γραμμένο...
Πως είχες κι εσύ κάτι να κάνεις με αυτό... 

Για τον Άνθρωπο που μπόρεσες να είσαι...Την κάθε Στιγμή....
Ολόκληρος Παρών...
Μαθητεύων δια βίου... 

Εκεί, στα Πόδια του Διδασκάλου...

- "Ζητούνται Συνεργάτες" -

Μου αρέσει να πιάνω κουβέντα με τους ανθρώπους... Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ... Γνωστούς και αγνώστους - χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη καταχρηστικά - αφού σε κάποιο επίπεδο, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας... Μου είναι εύκολο να ανοίγω κουβέντα, πάντοτε μου ήταν... Και είναι κάθε φορά φανερό πως και ο ενδεχόμενος συνομιλητής που συναντώ - ανεξάρτητα από τη διάρκεια της επαφής μας - έχει πραγματικά την ανάγκη να εκφράσει και να μοιραστεί την κατάστασή του... Ίσως κι αυτό να είναι ένα σημείο των καιρών...

Θα το έχεις συναντήσει κι εσύ, στις δικές σου διαδρομές... Υπάρχει ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που μιλάει για ένα συγκεκριμένο πράγμα, παραπονούμενος σχετικά με αυτό, έτσι που όχι μόνο πια είναι φανερό, όχι μόνο πια έχει γίνει αποδεκτό, αλλά και πλέον τείνει να καθορίσει την καθημερινότητα που μοιραζόμαστε... Το βλέπεις γύρω σου, αν όχι και σε σένα τον ίδιο... Είτε φωναχτά παραδεχόμενος το γεγονός είτε από μέσα του, φέροντας την προσωπική του κατάθλιψη δεξιά κι αριστερά, αυτό που ακούς - σχεδόν από τον καθένα πια - είναι ..."Είμαι άνεργος", ή "Δεν έχω δουλειά", ή "Δεν ξέρω τι να "κάνω""... 

Έχει πολύ ενδιαφέρον, αν το κοιτάξεις από μακρυά... Αυτή τη μόνη ζωή που έχουμε, για ετούτη τη φορά, την έχουμε δεσμεύσει κατά εγκληματικό τρόπο και την έχουμε περιορίσει στο επίπεδο της "απασχόλησης"... Και είναι λογικό, αφού για πολύ καιρό, για πολλά χρόνια, η "δουλειά" που έκανε ο καθένας, τον προσδιόριζε κιόλας... Αυτό ξέραμε, αυτό καταλαβαίναμε... Εκτός από την κάλυψη για τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες του, του έδινε ταυτότητα... Κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό... Γιατί χωρίς ταυτότητα, σχεδόν δεν υπάρχουμε... Γιατί πάντοτε, ψάχναμε την ταυτότητά μας "έξω" από εμάς... 

Είναι μεγάλη παγίδα, αυτή που στήνουμε για τον εαυτό μας... Αυτή που λέει πως, ο κόσμος σε έχει - με ένα τρόπο - απορρίψει κι έτσι, αν δεν έχεις δουλειά, είσαι ένα τίποτα... 

Είναι μεγάλη παγίδα... Σε κλειδώνει... Σε παγώνει... Σε μαζεύει... Και το γνωρίζω καλά... Από την κατ' επανάληψιν δική μου πείρα... Κι όχι μόνο τώρα, που τα πράγματα έχουν αναμφίβολα δυσκολέψει για τους περισσότερους... Τέτοια είναι η δική μου καθολική εμπειρία ζωής... Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ξεκινούσα και σταματούσα από δουλειές με την ταχύτητα μιάς αναπνοής... Η προσωπική μου διαδρομή, με έφερε στο σημείο να κατανοήσω βαθιά το Εφήμερο των πραγμάτων και το αναπόφευκτο της Αλλαγής...  Η διαρκής αλλαγή, είναι το μόνο σίγουρο πράγμα για αυτή τη ζωή... Το καλύτερο όμως ήταν - όπως το βλέπω φυσικά εκ των υστέρων - πως, μεταβαίνοντας από τη μία εργασία στην άλλη, δεν προλάβαινα να ησυχάσω... Δεν προλάβαινα να χορτάσω από ψευδαισθήσεις... Δεν προλάβαινα να αποκτήσω "ταυτότητα"... Δεν προλάβαινα να πω για τον εαυτό μου "κάνω αυτό" και άρα, να βγάλω το συμπέρασμα πως "είμαι αυτό"... 

Και θυμάμαι, για κάθε τέτοια περίοδο της ζωής μου, έλεγα πως δεν πείραζε κιόλας... Κι όχι επειδή τα είχα όλα λυμένα... Απεναντίας... Αλλά, δεχόμουν την κάθε τέτοια περίοδο, σαν μία ακόμη περίοδο Εκπαίδευσης... Ακόμη και τότε που δεν μου ήταν τα Πράγματα τόσο ξεκάθαρα σαφή... 

Και δεσμευόμουν να την αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... 

Σηκωνόμουν λοιπόν το πρωί, με πρόγραμμα και πειθαρχία... Ντυνόμουν με τα καλύτερα ρούχα μου, περιποιόμουν τον εαυτό μου και πριν βγω από το σπίτι, καθόμουν για λίγο ήσυχη, με τα μάτια κλειστά κι έλεγα σαν μία δική μου προσευχή...
"Πατέρα... Πού θα με κατευθύνεις σήμερα?... Τι θα με οδηγήσεις να κάνω?... Τι θα με οδηγήσεις να πω και σε ποιόν?"...
Και μετά... "Είμαι Εδώ... Είμαι στη Διάθεσή Σου"...

Κι έβγαινα στο δρόμο... Χαιρετούσα και χαμογελούσα σε όποιον συναντούσα, χωρίς να με ενδιαφέρει το τι εντύπωση θα κάνω... Προσευχόμουν από μέσα μου για όλους και όλα, δίνοντας ευχές... Κοιτούσα τον ήλιο και έλεγα "ευχαριστούμε"... Έπιανα κουβέντα με ανθρώπους... Ποτέ δεν ξέρεις ποια κουβέντα σου μπορεί να είναι χρήσιμη σε κάποιον... Από τι θα τον "σώσεις"... Κυριολεκτικά και μεταφορικά...Χωρίς υπερβολή... Και, αντιστρόφως, φυσικά... Μονόδρομος, ποτέ... 

Και γύριζα σπίτι, γεμάτη... Δεν είχα στο νου μου πως "δεν έχω δουλειά"... Είχα υπ'όψιν μου πως, αντιθέτως, "είχα μία αποστολή"... Τότε ακόμη, δεν γνώριζα πόσο σημαντικό ήταν αυτό... Τότε ακόμη, δεν γνώριζα πόσο Αλήθεια ήταν αυτό...
Αυτός ο Τρόπος, έφτασε τελικά να αλλάξει ολόκληρη τη στάση μου, ακόμη και τις περιόδους που βρισκόμουν σε κάποια τυπική εργασία... Και εκείνα τα πρωινά, με τα ίδια λόγια στο νου μου ξεκινούσα... 

Και τώρα πια, γνωρίζω και είναι μία γνώση από καταγεγραμμένη εμπειρία... Και τώρα πια, το λέω σε όσους Συναντώ... Και τώρα πια, το λέω και σε σένα... 

Αν είσαι από εκείνους που αυτόν τον καιρό "δεν έχουν δουλειά", αναλογίσου το ενδεχόμενο να αποκτήσεις μία "αποστολή"... 

Βάλε τον εαυτό σου στην άκρη... Και όλα όσα σου λέει το μυαλό σου με απαξία, για την - με βεβαιότητα - προσωρινή σου κατάσταση... Και ετοιμάσου... 

Σήκω λοιπόν το πρωί... Με πρόγραμμα και πειθαρχία... Ντύσου με τα καλύτερα ρούχα σου, όποια κι αν είναι... Περιποιήσου τον εαυτό σου και πριν βγεις από το σπίτι, κάθισε λίγο ήσυχος... Πάρε μία βαθιά ανάσα και πες...

"Σε ποιο μέρος θα με οδηγήσεις σήμερα?... Τι θα με οδηγήσεις να κάνω?... Τι θα με οδηγήσεις να πω και σε ποιον?"... 

Δεν χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι, ούτε να περιμένεις κάτι... Μόνο πες, "έχω μία αποστολή"... Διορίζεσαι άμεσα, με μόνη αυτή την Απόφασή σου... 

Και δοκίμασε... 

Ίσως χρειαστεί να χαιρετήσεις με το καλύτερό σου χαμόγελο όλους όσους Συναντάς... Ίσως, να νιώσεις πως χρειάζεται να δίνεις ευχές από όπου περνάς... Ίσως χρειαστεί να συνομιλήσεις με αγνώστους... Κάνε το, με τη βεβαιότητα στο μυαλό σου πως είστε γνωστοί... Μίλησε με οικειότητα, για όλα τα θέματα, για ό,τι προκύψει να πείτε... Άκου κι εσύ, με τη σειρά σου... 

Και θα δεις... Θα αρχίσεις να βλέπεις... Ένα - ένα, θα ξεδιπλώνονται θαύματα μπροστά σου... Μοιρασμένα θαύματα... Και για σένα και για εκείνον και για όλους... Θα είσαι στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, με το σωστό άνθρωπο και θα έχεις στο στόμα σου τα σωστά λόγια... 

Θα είσαι γεμάτος, γιατί θα ξέρεις πως έχεις μία "αποστολή"... Κι εσύ και η ημέρα σου, θα είναι κινούμενες ευλογίες... Θα δεις... 

Πρόκειται για μία Θεϊκή Αποστολή, μερικής ή πλήρους απασχόλησης, με δυνατότητα επέκτασης... Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο... Κάθε μέρα... Χωρίς ρεπό... 

Δεν είναι "δουλειά", είναι μία πολύ σημαντική και υπεύθυνη εργασία... Είναι μία Αποστολή που θα αλλάξει - πρώτα - εσένα τον ίδιο... Γιατί, γρήγορα θα φύγεις  από τα "δικά σου"...
Τα "δικά σου" είναι που σε μικραίνουν, που περιορίζουν τον κόσμο σου... Τα "δικά σου" είναι που σε κάνουν να πιστεύεις πως είσαι κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό από όλους τους άλλους και πως εσένα "μόνο" συντροφεύουν τα πιο μεγάλα από τα προβλήματα... Τα "δικά σου" είναι η καταδίκη σου, γιατί τα "δικά σου" θα σε κάνουν πάντα να νιώθεις μόνος και αδύναμος μπροστά στα πράγματα του κόσμου....
Η Μεταστροφή σου, από τον Ιδιωτισμό στην Προσφορά, θα είναι το γιατρικό σου... Για το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα... Και σιγά-σιγά, θα κατανοήσεις πολλά από τα ερωτηματικά σου, για το ποιος είσαι, για το πού πας και για ποιο λόγο είσαι εδώ...

Για την Πληρωμή σου, να μην αναρωτηθείς... Ούτε και να ανησυχείς... Η Πληρωμή σου κι αν θα είναι αποκάλυψη... Η Πληρωμή σου θα έρχεται πάντα - δεν έχει σημασία από πού - για να καλύψει όλες τις ανάγκες σου... Φτάνει να μη Δρας για την Πληρωμή, φτάνει να μην την περιμένεις... 

Η Αγάπη, είναι για Όλα Πάντα στην Ώρα Της... Και είναι έτσι... 

Και τώρα πλέον, δεν θα είσαι "άνεργος"... Τώρα, θα έχεις Αναλάβει... Θα συμμετέχεις - με τη δύναμη της Θέλησής σου και την Παρουσία σου - σε μία σιωπηλή μα Καταλυτική Επανάσταση... Αυτή που λέει πως "τίποτα δεν θα μας βάλει κάτω"... Αυτή που λέει πως "είμαστε Εδώ και είμαστε όλοι μαζί"... Αυτή που λέει πως, το είδαμε το Σκοτάδι και τώρα ξέρουμε τι μπορεί να κάνει... Και, πεισματικά αρνούμαστε την περαιτέρω επίδρασή του σε εμάς και στις ζωές μας... Αυτή που λέει πως, εργαζόμαστε για το Φως, για τη Ζωή - όχι θεωρητικά ή φιλοσοφικά ή μεταφυσικά ή "όποτε το θυμόμαστε" - μα με πεποίθηση ταγμένοι στην Πλευρά Του... Πολύ πρακτικά... Με την ίδια μας την Ύπαρξη...

Ζητούνται Συνεργάτες, λοιπόν...

Χρειάζεσαι... 

Είσαι Σημαντικός και Είσαι Απαραίτητος... 

Έρχεσαι?...

ACIM : Μάθημα Θαυμάτων 100

http://acim.org/Lessons/lesson.html?lesson=100

https://www.youtube.com/watch?v=2hGRcScbmqg

- Χωρίς Όνομα -

Κάθε Συνάντηση, είναι ένα Δώρο... Κάθε Συνάντηση και μία Ευκαιρία... Για να μοιραστούμε, να μάθουμε και να ωριμάσουμε... 

Καμμία Συνάντηση - σε καμμία στιγμή της ζωής - δεν υπόκειται στο Τυχαίο... Συναντάμε πάντοτε, όλοι μας, τους ανθρώπους εκείνους που θα βοηθήσουν ένα μέρος της ψυχής μας στο επόμενο βήμα της... Είτε θα είναι για μία στιγμή - στο δρόμο ή στη σειρά του σούπερ μάρκετ - είτε θα είναι για μία ζωή - ο εραστής, ο σύντροφος, το παιδί μας, ο φίλος, με την όποια ιδιότητα - όλοι είναι μέρος του προσωπικού μας Σχεδίου Εκπαίδευσης... Με όλους, εξ' άλλου, έχουμε Συναντηθεί ξανά... Σε άλλες μορφές, σε άλλες συνθήκες, σε άλλα σενάρια... Μα δεν υπάρχει κανένας που να μην τον γνωρίζουμε ήδη από Παλιά... Θα Συναντήσουμε τις ψυχές εκείνες με τις οποίες έχουμε Συμβόλαιο, υπογεγραμμένο πρωτού κατέλθουμε εδώ... Όχι όλους τους ανθρώπους, μονάχα εκείνους που θα μας βοηθήσουν να ενθυμηθούμε... Το τι θα επιλέξουμε να "κάνουμε" με τη Συνάντηση, αυτό θα είναι μία προσωπική μας υπόθεση και επαφίεται στο κομμάτι εκείνο που λέγεται "ελεύθερη βούληση"... 

Η γνώση πως κάθε άνθρωπος που Συναντώ, φέρει κι ένα κομμάτι της ψυχής μου και αποτελεί μία εκπαιδευτική μου διαδικασία που μέλλει να ανακαλύψω, μου δημιουργούσε ανέκαθεν ένα βαθύ αίσθημα Ευλάβειας... Για το πρόσωπο και τη συνθήκη... Κι ακόμη κι αν στη διαδρομή το ξεχνούσα, επέμενα να επανέρχομαι συχνά σε αυτό... Μέσα από την ψυχή συνεννοούμαστε - από αυτό που είναι Άφατο και Αόρατο - κι όχι από τις εφήμερες συνθήκες, τις ιδιοσυγκρασίες και τα παρελθόντα... 

Σε μία πρόσφατη βόλτα μου στο κέντρο, συνάντησα τον "Π"... Ένα γλυκύτατο άντρα, με το χαμόγελο στα χείλη και τα γυαλιά του ηλίου, αναπόσπαστο μέρος της εμφάνισής του... Ευγενικός... Απροσδιορίστου ηλικίας και καταγωγής... Είχε, για μένα, κάτι ξενικό στον τρόπο και την ομιλία του... Καθόμασταν στο ίδιο πεζούλι, κάνοντας διάλειμμα από τους περιπάτους μας... Εκεί, σε κενό χρόνο, για να αφομιώσουμε τις εικόνες μέχρι να σηκωθούμε ξανά... 

Μου έπιασε την κουβέντα... Όχι μόνο δεν αντιστάθηκα σε αυτό, παρά συμμετείχα ένθερμα... Για το λόγο που προανέφερα... Ποτέ δεν ξέρεις - για κανέναν από τους δύο - τι είναι να φανερωθεί... Από τη μία κουβέντα στην άλλη, φτάσαμε να γελάμε μέχρι δακρύων... Το ότι μοιραζόμασταν γέλια τρανταχτά - εκεί, μέσα στη θλίψη της Αθήνας - ήταν για μένα ήδη το πρώτο θαύμα... 

Είχαμε και οι δύο την αίσθηση πως γνωριζόμαστε από παλιά... "Σαν να είσαι αδερφή μου", μου είπε κάποια στιγμή και αναρίγησα από τη βαθειά Αλήθεια της αίσθησής του και την Οικειότητα που έχουμε τη δυνατότητα να μοιραστούμε, όταν συναντάμε τον καθένα "εν ελευθερία"... Θα μπορούσαμε να μη συναντηθούμε ποτέ ξανά... Κι εκείνος, όπως κι εγώ, φάνηκε να έχει τη διάθεση να εκφραστεί, ακριβώς στον Τόπο και το Χρόνο που συναντηθήκαμε... Στη Στιγμή... 

Αποφασίσαμε να περπατήσουμε παρέα... Στα δρομάκια του Μοναστηρακίου, με ένα μήλο στο χέρι ο καθένας, για τη δροσιά... Μου έδειξε ένα όμορφο, παραδοσιακό καφενείο που πάντα το προσπερνούσα και πότε δεν είχα επισκεφθεί... Μπήκαμε μέσα για έναν καφέ...  Καθίσαμε απέναντι ο ένας στον άλλο και τον κοίταξα... Είχα ξεχάσει την ανανέωση που μπορεί να προσφέρει μια ξαφνική Συνάντηση... Ανάμεσα στα παλιακά πράγματα του καταστήματος, τις αντίκες και τις παραδοσιακές φιγούρες που ήταν έτοιμες καθ΄ όλα να υποδεχθούν ξένους από όλο τον κόσμο, είχαμε προλάβει να βρούμε το τραπεζάκι που θα μας φιλοξενούσε... 

Είπαμε πολλά πράγματα... Από αυτά που είναι "περί ανέμων και υδάτων", μέχρι εκείνα που βρίσκονται ενδομύχως για τα πρόσωπα, τα πράγματα και τις καταστάσεις του καθενός... Από έναν καφέ κι ένα άνοιγμα ψυχής για τον καθένα... Όπως θα μιλούσαμε σε ένα ψυχολόγο... Ή, σε ένα καλό φίλο... Με αυτή τη σειρά... Γιατί το έχουμε ξεχάσει αυτό και προτιμούμε - ή, αναγκαστικά κατευθυνόμαστε - προς τον ψυχολόγο... Να μας ακούσει κάποιος... Σαν να έχουν εκλείψει οι φίλοι που ανοίγουν τις καρδιές τους ή που δανείζουν - χωρίς δεύτερη σκέψη - τη σιωπή τους για να ακούσουν... Οι φίλοι είναι πολύτιμο πράγμα... 

Ανταλλάξαμε τηλέφωνα... Συμφωνήσαμε σε αυτό, θα ήταν ωραίο να επαναλάβουμε μία τέτοια Συνάντηση στο μέλλον... Και, είναι αλήθεια και για κείνον και για μένα, αλλιώς γυρίσαμε σπίτι, αλλιώς συνεχίσαμε την ημέρα μας... Συμβαίνει αυτό, όταν μοιράζεσαι τον εαυτό σου από καρδιάς... 

Και μετά, γυρνάς στο σπίτι... Επιστρέφεις σε αυτό που είναι η καθημερινότητά σου... Και σιγά-σιγά, ξεχνάς... Η εμπειρία όπως την έζησες, αρχίζει να φθείρεται... Να γίνεται κάτι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, που δεν είσαι και τόσο σίγουρος πως το έζησες... Με τον τρόπο που το έζησες... Γιατί και ο τρόπος φθίνει... Και τότε είναι που παίρνει μπροστά το μυαλό... Κι αρχίζει να κάνει μεταφράσεις... Κι αρχίζει να τακτοποιεί τα πράγματα, όπως μόνο εκείνο ξέρει... Κι αρχίζει να τα ονομάζει, να τα μετατρέπει, να τα αλλοιώνει σε σχέση με αυτό που "ήταν", ό,τι ήταν αυτό που ήταν τη στιγμή που λάμβαναν χώρα... Θα δεις, αν το κοιτάξεις πραγματικά, πως όταν δίνεσαι σε κάτι την ώρα που το ζεις, δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα... Γιατί δεν προλαβαίνουν... Δεν υπάρχει χώρος... Είσαι, απλά, απολύτως Παρών σε αυτό που γίνεται... 

Η επόμενη επικοινωνία μας, ήταν τηλεφωνική... Η χαρά της πρώτης Συνάντησης, είχε διατηρηθεί στη φωνή... 

"Περάσαμε πολύ ωραία", είπε κάποια στιγμή... "Είσαι πολύ γλυκειά, πολύ καλή και τα μάτια σου είναι πολύ φωτεινά"... "Αλλά..."... 

"Αλλά?, ρώτησα... Το "αλλά", πάντοτε μεταστρέφει τα πράγματα... Έχει προσωπικότητα, από μόνο του...

"Είσαι ιδιαίτερη, διορατική... Αλλά, έχεις και αυτό το...Πώς να το πω... "Απόκοσμο"... Να ξέρεις, το φοβάμαι, αυτό"... 

Η εμπειρία που μοιραστήκαμε, είχε ήδη μπει σε κουτάκι... Και το αποκαλυπτικό για μένα ήταν πως, κάθε φορά που μου απέδιδε ένα "όνομα", μία "ονομασία", ένα "χαρακτήρα", ένιωθα σαν να κόβεται από γύρω μου κι ένα κομμάτι του εαυτού μου... Ήταν παράξενο, γιατί δεν ένιωθα να "προστίθεται" κάτι, παρά να αφαιρείται...Σε κάθε του γενναία προσπάθεια να με περιγράψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εγώ ένιωθα ολοένα και πιο στερημένη... Για κάθε χαρακτηριστικό που μου απήυθυνε, ήταν σαν να ακούω ένα "χρατς" και μία πτώση... Η εμπειρία, είχε προλάβει να μετατραπεί σε νοητική περιγραφή και με αυτόν τον τρόπο, είχε χάσει τους ζωτικούς της χυμούς... Τη φρεσκάδα της... Κοίτα τώρα... 

Χαμογελούσα για καιρό, καθώς το σκεφτόμουν αυτό... 

"Αν με ονομάσεις, με αρνείσαι"... Και ισχύει, όπως διαπίστωσα, για όλα...  Για ένα λουλούδι, ένα δέντρο, για τον ήλιο ή τον ουρανό... Τα κοιτάζουμε μέσα από το όνομα που τους δίνουμε και σύντομα, δεν κοιτάμε πλέον το αντικείμενο παρά μόνο το ίδιο το όνομα που έχουμε δώσει... Λουλούδι, δέντρο, ήλιος, ουρανός... Και δεν τα βλέπουμε πια...

Η πλήρης κατανόηση ήρθε για μένα μέσα από έναν άλλο άνθρωπο που ζήτησε Οδηγίες, μέσα από τις Συναντήσεις που πραγματοποιώ... Και ο ίδιος, αναζητούσε μία διευκρίνιση σχετικά με την ταυτότητα και τον προορισμό του... 

Και, κάποια στιγμή, το Μήνυμα που ήρθε ήταν τόσο μακροσκελές, όσο και άκρως κατατοπιστικό... 

"Είμαι Και Τούτο  Και Κείνο Και Όλα Μαζί Και Πολλά Περισσότερα"... 

Μαζί με χειρονομίες που έδειχναν προς το Άπειρο... 

Αυτό χρειαζόταν να λέει εκείνος - σαν γιατρικό - για να επιτρέψει στην ψυχή του να ελευθερωθεί και για να αφαιρεθούν από το νου του άπαντες οι περιορισμοί, έσωθεν ή έξωθεν προερχόμενοι... 

Αυτό Είναι...
"Είμαι Και Τούτο Και Κείνο Και Όλα Μαζί Και Πολλά Περισσότερα"... 

Αυτή η πολύ απροσδιόριστη και απεριόριστη, είναι η Αληθινή μας Ταυτότητα... 

Και η δική μου και η δική σου και του καθένα μας... 

Ό,τι ισχύει για τον Έναν - άλλωστε - ισχύει για όλους... 

Χωρίς Όνομα, ούτε Όριο...

Δοκίμασε να το πεις, για να δεις....
"Είμαι Και Τούτο Και Κείνο Και Όλα Μαζί Και Πολλά Περισσότερα"... 

Ή, αλλιώς... "Εγώ - Ειμί"...

Τόσο Απλά...

https://www.youtube.com/watch?v=6WIfK-_WbTM