- Το Σώμα μέσα στο Σώμα -

Στις Συναντήσεις που πραγματοποιώ, έχει προκύψει κάποιες φορές - ευτυχώς, όχι συχνά - να "δω" στον ίδιο τον άνθρωπο ή σε κάποιον άλλον στο περιβάλλον του, κάτι που η πνευματική μου όραση μετέφραζε ως "δαίμονα"... Την πρώτη φορά, δεν το έψαξα πολύ καθώς ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος ενδιαφερόταν να μάθει περισσότερα, μα κάποια επόμενη - όταν έφτασα να "δω" ξανά το ίδιο πράγμα - βάλθηκα να αναρωτηθώ τη σημασία του... Σκεπτόμενη πως, δεν είναι χρήσιμο να "δαιμονοποιούνται" ανθρώπινες υπάρξεις...Υπήρχε παρ΄όλα αυτά κάτι που έχρηζε μετάφρασης, έστω για να γνωρίζω για μιά επόμενη φορά που κάτι παρόμοιο θα προέκυπτε... 

Αυτό που "έβλεπα" λοιπόν ως "δαίμονα" σε όλες τις περιπτώσεις, ήταν ένα άλλο σώμα μέσα στο σώμα του ανθρώπου... Μία ανεξάρτητη οντότητα... Με διαφορετική ταχύτητα κίνησης και πράξης από το φυσιολογικό ανθρώπινο ρυθμό... Γρήγορη και σπασμωδική... Σκοτεινή και πηχτή...  

Ως συνηθίζω για τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω, ζήτησα βοήθεια με συμπληρωματικές πληροφορίες, ώστε να κατανοήσω την Αλήθεια και να αποφευχθούν τα προσωπικά συμπεράσματα... 

Το Μήνυμα που έλαβα, ήταν "Πόνος"... 

Για όλους τους ανθρώπους είναι έτσι... Ο πόνος, είναι παρών στη ζωή όλων και, από μόνος του, δεν είναι ούτε "καλό" ούτε "κακό"... Παρά μία συνθήκη που πολλές φορές προκύπτει να γίνει ο δάσκαλός μας... Αυτό, εξαρτάται από πολλά άλλα πράγματα, από την ιδιοσυγκρασιακή δομή του ανθρώπου, το παρελθόν και τα βιώματά του, την καρμική αλυσίδα στις γενεές...

Για τις περιπτώσεις όμως στις οποίες αναφέρομαι, δεν ήταν αυτό... 

Υπήρχαν γεγονότα και στιγμές που ήταν αδιαχείριστες... Που ο άνθρωπος είχε αρνηθεί να αντιμετωπίσει, ή ακόμη και να δει... Που, μπορεί να είπε κάποια στιγμή στη ζωή του πως "δεν το αξίζει αυτό"... Ήταν από αυτά τα γεγονότα και τις στιγμές που, τις κρύβει κανείς "κάτω από το χαλί" και λέει πως δεν υπάρχουν... Ήταν ολόκληρες στοιβάδες από Πόνο...

Αυτές οι απωθήσεις, δημιουργούσαν ένα δικό τους σώμα μέσα στο σώμα... Σώμα, κυριολεκτικά μιλώντας... Ένα πλήρως ζωντανό, ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού που, σε κάθε ευκαιρία, θα κάνει αισθητή την παρουσία του, ελέγχοντας πλήρως τη συμπεριφορά του ανθρώπου... Και με αυτό εννοώ, όπως παρατήρησα σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις πως, ο άνθρωπος δεν θα είναι ελεύθερος να δράσει σε κάθε περίπτωση από την Καρδιά - με άλλα λόγια, στη Στιγμή - αλλά με την ενεργοποίηση αυτού του ανεξάρτητου από "εκείνον" σώματος, θα επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τον ίδιο Πόνο που έζησε ο ίδιος, προβάλλοντας όπου και όπως μπορεί το παρελθόν του στο παρόν, θρέφοντας ξανά και ξανά τον εσωτερικό αυτό "δαίμονα" με τις ίδιες σάπιες σάρκες... Και με τον Πόνο να ανακυκλώνεται διαρκώς, σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο... Δέσμιος... 

Ο Πόνος αυτός, περιέχει διάφορα συστατικά... Το φόβο, το θυμό, το φθόνο... Όλα αυτά τα συστατικά, κατά την πνευματική όραση, παρουσιάζονται με υψηλές ταχύτητες καθώς η ενέργειά τους είναι αντιστρόφως ανάλογη από την έκφρασή τους.... Είναι, δηλαδή, χαμηλής συχνότητας... Επιτρέποντας τη δημιουργία αυτού του ανεξάρτητου σώματος μέσα στο σώμα, ουσιαστικά ο άνθρωπος έχει αποφασίσει - και έτσι, εκ του αποτελέσματος, ζει - το Διαχωρισμό... Διαχωρίζει τον εαυτό του από το σύνολο και τώρα, προσπαθεί να "επιβιώσει" όπως μπορεί...

Πότε φοβάσαι? Όταν θεωρείς πως απειλείσαι...

Πότε θυμώνεις, πότε ζηλεύεις και πότε φθονείς? Όταν πιστεύεις πως ο "άλλος" έχει κάτι που εσύ δεν έχεις, όταν πιστεύεις πως ο "άλλος" είναι κάτι που εσύ δεν είσαι... 

Και δεν εννοώ πως αυτές οι αντιδράσεις γίνονται συνειδητά... Το σώμα μέσα στο σώμα, έχει πλέον τη δική του προσωπικότητα και ο ίδιος ο άνθρωπος βρίσκεται ασυνειδήτως "υπό κατάληψη"...

Ο,τι ονομάζεται Φώτιση, είναι για μένα ένα ταξίδι, μία διαδρομή - πιθανά χωρίς τέλος - στην Κατανόηση... Δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι κανείς... Χρειάζεται να Δει... 

Και αυτό σημαίνει, να αποφασίσει να φέρει όλο το Σκοτάδι του, στο Φως... 

Καθόλου εύκολη διαδικασία, έως και επίπονη θα την ονόμαζα...

Κι όχι για κανέναν άλλο λόγο, μα γιατί θα χρειαστεί να δεις τι κάνεις και ποιος είσαι, με δύναμη και κουράγιο, χωρίς την παραμικρή ωραιοποίηση... 

Γιατί θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις - με κοφτερή ειλικρίνεια - τον εαυτό που "νόμιζες"...

Θα χρειαστεί να δεις, Εσύ, ποιον Λύκο θρέφεις... 

- "Υπάρχουν Δύο Λύκοι μέσα μου

Και μέσα στον καθένα

Ο ένας, είναι Σκοτεινός

Γεμάτος από φόβο, οργή και φθόνο

Ο άλλος, είναι Φωτεινός

Γεμάτος από καλοσύνη, συμπόνοια και αγάπη. 

Οι Δυό, αντιπαλεύουν διαρκώς... "

- "Και ποιος Λύκος νικάει τελικά?"

- "Ο Λύκος που θρέφεις...."

https://www.youtube.com/watch?v=rfOrplg80MM

- Το Ξίφος -
Ήταν μία από αυτές τις φορές... Από εκείνες που πλέον, όλο και πιο σπάνια έρχονται να με συναντήσουν... Αλλά όταν εμφανίζονται, κάνουν δραματικά αισθητή την παρουσία τους... Ήταν άλλη μία από αυτές τις φορές, που ονομάζω "εκτός εαυτού"... Εκτός κέντρου.... Έξω από μένα... 

Απροσδόκητα, είχε βγει από μέσα μου ένα παράπονο... Για κάποιες συμπεριφορές που έτυχε να συναντήσω... 

"Γιατί αυτός μου είπε έτσι?"... "Γιατί ο άλλος μου είπε αλλιώς?"... "Πού είναι η αγάπη ή η συμπόνοια σε όλο αυτό?"... "Δεν θα ήταν καλύτερα - ή πιο εύκολα - αν ήταν έτσι κι όχι αλλιώς?"...

Ατελείωτοι συνδυασμοί από λέξεις... 

Λες και εγώ τα κάνω όλα τέλεια, ή οτι γνωρίζω τι χρειάζεται να συμβεί και με ποιο τρόπο... 

Το ζήτημα είναι ένα... Η μία σκέψη ακολουθούσε την άλλη, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει κάποιο τέλος σε αυτή την ανακύκλωση... Μόλις είχα μπει σε ένα λαβύρινθο, χωρίς να μπορώ να βγω από εκεί - κατά τα φαινόμενα - σώα και αβλαβής... 

Έκανα το σφάλμα να κοιμηθώ με αυτές τις σκέψεις... 

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα με ένα πρήξιμο σε όλο το σώμα και με το βλέμμα μου θολό... Δεν είχα ακόμη καταλάβει... Το αποτέλεσμα των σκέψεων μου όμως, για τους "άλλους", είχε γραφτεί στο σώμα μου και σε μένα την ίδια... 

Ζήτησα βοήθεια, για να μπορέσω να δω τι ήταν αυτό που δεν καταλάβαινα... Ο νους μου, μου παρουσίασε τότε ένα παρελθόν περιστατικό από τη ζωή μου... 

Βρισκόμουν για ένα χρόνο σε μία εργασία... Η εκπαιδευτική χρονιά πλησίαζε στο τέλος της κι εγώ ανακοίνωσα στους τότε συνεργάτες μου, πως δεν θα συνέχιζα να είμαι μαζί τους και την επόμενη χρονιά, καθώς είχα αποφασίσει να εργάζομαι ιδιωτικά... Προφανώς και δεν το περίμεναν, κάτι τέτοιο σήμαινε για εκείνους νέο ψάξιμο για συνεργάτες, νέο τρέξιμο και νέες αμφιβολίες... Αποδεκτό... Παρόλα αυτά, εγώ έμεινα στην απόφασή μου και, όταν η χρονιά έκλεισε, τους αποχαιρέτισα, νιώθοντας ωστόσο τους κραδασμούς που η ίδια η απόφασή μου είχε δημιουργήσει... 

Από τη νέα χρονιά, ξεκίνησα να εργάζομαι κατά μόνας κανονικά... Είχα ξεχάσει ήδη το περιστατικό... 

Πέρασε αρκετός καιρός, όταν κάποια στιγμή - λόγω γειτνίασης - συναντήθηκα στο δρόμο με έναν από τους πρώην συνεργάτες... Είχε περάσει τόσος χρόνος, μα κάτι στην έκφρασή του φαινόταν να μην το έχει αντιληφθεί αυτό... 

Πλησίασα χαμογελαστή να τον χαιρετήσω... Το βλέμμα του, ήταν σχεδόν εχθρικό και το πρόσωπό του παραμορφωμένο από τη δυσαρέσκεια... 

Το μόνο που βρήκε να πει, ήταν : "Σε έχω ξαναδεί στο δρόμο... Δεν ήθελα όμως να σε συναντήσω, ούτε να σε χαιρετήσω... Άλλαζα πεζοδρόμιο..."

Και τότε, χωρίς τη δική μου συγκατάθεση, ερήμην μου, άκουσα την ψυχή μου να απαντάει με μία αλλιώτικη από τη δική μου φωνή...

"Είδες τι κάνουμε στον εαυτό μας?"... 

Είναι θαυμαστό και άξιο της προσοχής μας, τι είναι που η Ψυχή γνωρίζει... 

Η συνάντηση αυτή, δεν περιείχε κανέναν άλλο χαιρετισμό και καμμία ευλογία... 

Αυτό που άκουσα την ψυχή μου να λέει τότε, μου φώτισε αυτό που συνέβαινε κι αυτό που σκεφτόμουν για τη δική μου περίπτωση... 

Καμμία σκέψη δεν εγκαταλείπει ποτέ την πηγή που τη δημιούργησε... Δεν υπάρχει τίποτα έξω από εμάς... Ό,τι σκέφτεσαι και ό,τι νιώθεις για τους "άλλους", είναι μία "μαγεία" που ουσιαστικά, τη δημιουργείς για τον εαυτό σου... Εαν επιλέξεις να ευλογήσεις τα πράγματα, ευλογία θα είναι που θα επιστρέψει σε σένα... Αν πάλι επιλέξεις την καταδίκη και τη δυσαρέσκεια, να μην αμφιβάλλεις τι θα είναι που εσύ θα νιώσεις... 

Το Μήνυμα που ήρθε στη συνέχεια ως επιπλέον βοήθεια, ήταν τόσο σαφές όσο και σημαντικό... 

"Το τι κάνεις με την Καρδιά σου, είναι δική σου ευθύνη.. Και είναι ανεξάρτητο από τα εξωτερικά φαινόμενα"...

Οι σκέψεις της ζήλιας, της κακίας, του φθόνου για τους "άλλους", είναι ένα Ξίφος πάνω από το δικό σου κεφάλι...
"Άλλοι", δεν υπάρχουν... Εσύ, είσαι Όλα... Πομπός και δέκτης, ταυτόχρονα...

Και όλα - και αρχικά και τελικά - ξαναγυρνάν σε μας...

https://www.youtube.com/watch?v=qtp6J2opA64

- Ντοκυμαντέρ -

Γεννήθηκα με μία ρωγμή στο κεφάλι... Εσωτερικά... Αγκαλιά με αυτή την προσωπική μειονεξία βρέθηκα σε αυτόν τον κόσμο... Γιατί, ως τέτοια την αντιμετώπιζα για καιρό... Για χρόνια... Τίποτα δεν μου άρεσε από τον κόσμο, τίποτα δεν μου ήταν αρκετό... 

Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα αναρωτήσεις για το σκοπό της ζωής μου, από πού ερχόμαστε και πού καταλήγουμε, τίποτα από αυτά... Μόνο έλεγα "δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό"... Ακόμη κι όταν έβλεπα την ομορφιά αυτού του κόσμου, έλεγα "δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό"...
Και, ξέρεις, με τον ίδιο τρόπο που κάθε πρόβλημα περιέχει μέσα του και τη λύση, έτσι και κάθε απορία μας, κάθε αναρώτηση και κάθε αναζήτηση, έρχεται μαζί με το Σπόρο της Απάντησης... Ποτέ μόνη της... Είναι, σχεδόν, σαν να ξέρεις ήδη...

Πορεύτηκα στη ζωή μου με το μοναδικό τρόπο που ήξερα και που με κρατούσε σχεδόν ασφαλή... Κάνοντας υπομονή... Νιώθοντας πάντα πως "κάτι" καθοδηγεί με αγάπη και φροντίδα τη ζωή μου, αλλά μέχρι εκεί... Χωρίς να έχω αποδείξεις γι αυτό, χωρίς να το έχω δει... Σαν να ήθελα να το πιστεύω, για να μπορώ να συνεχίζω... Πίστευα σε "κάτι", χωρίς να το γνωρίζω... 

Ήταν πολύ καιρό πριν - πολύ καιρό πριν έρθουν να με βρουν τα Πράγματα - που περνούσα άλλο ένα απόγευμα χαζεύοντας τηλεόραση... Το ξέρεις πως δεν υπάρχουν συμπτώσεις σε αυτό τον κόσμο, το ξέρεις?....

Παίζοντας με το τηλεκοντρόλ, κυριολεκτικά "έπεσα" επάνω σε ένα ντοκυμαντέρ... Περιέγραφε τη ζωή μιάς γυναίκας, συνηθισμένης και γειτόνισσας στα πέριξ... Δεν μιλούσε η ίδια, την ίδια δεν την έδειξαν... Το ντοκυμαντέρ, ήταν με αφορμή το θάνατό της... Ενός ακόμη "συνηθισμένου ανθρώπου" της διπλανής πόρτας... Μιλούσαν για εκείνη, άνθρωποι που τη γνώρισαν... Την περιέγραφαν ως "σύγχρονη αγία"... Μιλούσαν για εκείνη χαμογελαστά - όχι επειδή ήταν η κάμερα μπροστά τους - σαν να περιγράφουν κάτι σπάνιο και ταυτόχρονα παράξενο και σεβάσμιο... Από αλλού φερμένο... Μιλούσαν για έναν άνθρωπο που μιλούσε για το Χριστό... Που ήταν πάντα εκεί, να προσφέρει και να προστρέξει - κατά το παράδειγμά Του - όλους όσους είχαν ανάγκη.. Και τους μιλούσε... Να μην ανησυχούν... Για τίποτα... Πως, όλα είναι Εδώ... Πως, Εκείνος που μας έφερε εδώ, Εκείνος και θα φροντίσει για όλα τα απαραίτητα... Τους έδειχνε με το παράδειγμά της πως, και για εκείνη ίσχυε το ίδιο... Πως, κάθε φορά που και η δική της ζωή είχε ανάγκη, όλα τα πράγματα ερχόντουσαν και την έβρισκαν... Τους μιλούσε και η ψυχή τους αγαλλίαζε...Τους ευλογούσε με προσευχές, όχι τις προσευχές που είναι γραμμένες κάπου, αλλά αυτές που έβγαιναν από την καρδιά της για τον καθένα...Ήταν φωτεινή, μιλούσε για κουράγιο και για πίστη σε μία ανώτερη δύναμη, που μόνο αγαπά...Ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως... Ήταν εκτός του κόσμου, κανείς όμως δεν μιλούσε για εκείνη ούτε με μία - έστω ελάχιστη - αίσθηση γραφικότητας...
Δεν προσπαθούσε να προσηλυτίσει κανέναν, γιατί δεν ανήκε πουθενά... 

Και ήταν - κατά τις περιγραφές τους - σαν να άφησε πίσω της φεύγοντας, το Φως της ζωής της... 

Για συντροφιά και ενθύμηση... 

Έτρεμα ολόκληρη... Ούτε και ήξερα τι ήταν αυτό που με βρήκε... Σαν ξαφνικά, η ρωγμή στο κεφάλι μου να είχε μεγαλώσει και να είχε "πάρει φως"... 

"Τον είδε... Τον είδε... Τον γνώρισε... Εκείνη συνάντησε το Θεό... Συνάντησε το Θεό..."

Για μέρες, αυτές οι φράσεις μου, ήταν μαζί μου... 

Λέγεται πως, αυτό το "τίποτα δεν είναι αρκετό", είναι μόνο η πλεονεξία και η αδηφαγία του ανθρώπου... Αντιλέγω... Τίποτα δεν είναι αρκετό, δεν μπορεί να είναι αρκετό για κανέναν από αυτόν τον κόσμο... Για κανέναν, ακόμη και για εκείνους που δεν γεννήθηκαν - όπως εγώ - με μιά ρωγμή στο κεφάλι... Γιατί, απλά, δεν είμαστε από εδώ... Ερχόμαστε εδώ για να μάθουμε, ερχόμαστε για να εν-θυμηθούμε... Τι αληθινά είμαστε...
Και μετά, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία... 

Τι καλύτερο δώρο για τη ζωή σου, να Συναντηθείς με αυτό που κατοικεί μέσα σου... Μέσα σε σένα, σε μένα και σε όλους... Ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως... 

Τι καλύτερο δώρο, να Συναντηθείς σε αυτή τη ζωή με το Φως...

https://www.youtube.com/watch?v=mDTph7mer3I&ab_channel=Differance1

- Κουκλόσπιτο - 

Κατοικώ για χρόνια στην ίδια γειτονιά, στον ίδιο δρόμο και στην ίδια πολυόροφη πολυκατοικία... Μεγάλο κι αυτό το μάθημα για μένα... Τώρα πλέον, μπορώ να το αναγνωρίζω... Γιατί, δεν ήταν πάντα έτσι... 

Υπήρχαν φορές που αντιδρούσα και σχεδόν εκνευριζόμουν με τα όσα μπορεί να συμβούν σε ένα μέρος που είναι μαζεμένοι και έτσι στοιβαγμένοι ανάμεσα σε τσιμέντο, διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές συνήθειες... Υπήρχαν φορές που οι συμπεριφορές και οι διαφόρων προελεύσεων θόρυβοι, είχαν τον τρόπο τους μαζί μου... Και τα κατάφερναν να με βγάζουν εκτός εαυτού... Ήταν κάτι που επέτρεπα να συμβεί...

Έχω τη συνήθεια να κοιμάμαι νωρίς... Αυτό, δεν σήμαινε φυσικά πως ακολουθούσαν όλοι το δικό μου πρόγραμμα και το δικό μου βιορυθμό... 

Ένα βράδυ, σχεδόν ξημερώματα, ξύπνησα ταραγμένη... Από τις φωνές και τα ουρλιαχτά από τσακωμούς στον πάνω από εμένα όροφο, και από μία δυνατή τηλεόραση στον από κάτω... Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, σαν να με είχαν "στριμώξει"... Το κεφάλι μου βούιζε από τις φωνές και την ένταση των από πάνω και το σώμα μου είχε γύρω του, τις δονήσεις από την τηλεόραση... Εκνευρισμένη, αλλά κάνοντας μία ικανή προσπάθεια να το αντιπαρέλθω, άρχισα να βηματίζω μέσα στο σαλόνι, αναπνέοντας βαθιά... Οι οχλήσεις όμως δεν με εγκατέλειπαν.... 

"Δεν είναι δυνατόν!", όχι μόνο το σκέφτηκα αλλά το εκστόμισα κιόλας... 

"Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!", επανέλαβα δυνατά... Εκεί, στη μέση του σαλονιού, λίγο πριν ξημερώσει... 

Και τότε, ήταν σαν να άνοιξε το ταβάνι και μία Φωνή από πάνω διαπέρασε τα τσιμέντα, θέλοντας να διακόψει τις δικές μου φωνές....

"Ποτέ μη λες "δεν είναι δυνατόν"... Γιατί, είναι... Μόνο όταν δεις, μόνο τότε μπορείς να αλλάξεις"... 

Όλες οι φωνές των από πάνω και όλες οι δονήσεις από την τηλεόραση των από κάτω, καταργήθηκαν μονομιάς... Όλα είχαν σταματήσει... Ξαφνικά, ερήμην μου, είχα επιστρέψει σε μένα... 

Το μόνο που κατοικούσε πια μέσα μου, ήταν ένα "ουπς", παρέα με ένα "αχα"... 

"Εντάξει... Κατάλαβα... Αυτό το "δεν είναι δυνατόν" μου, με οδηγούσε στην άρνηση των πραγμάτων ως έχουν... Κατάλαβα, δεν υπάρχει ίχνος αποδοχής σε αυτό... Κατάλαβα, είναι σαν να λέω σε αυτό που υπάρχει και αυτό που είναι, να σταματήσει να "είναι" γιατί δεν μου αρέσει... Και το μόνο που έκανε, είναι να θέλω να φύγω από τη ζωή μου τρέχοντας... Κατάλαβα... Το πρώτο βήμα για να αλλάξουν οι συνθήκες, είναι να αλλάξω εγώ ως προς τις συνθήκες.... Μόνο αν ανοίξεις πλήρως σε ό,τι Είναι, μόνο τότε μπορείς να επιλέξεις... Γιατί μόνο τότε είσαι παρών... Όταν επιτρέψεις να δεις την Ολόκληρη Εικόνα σε ό,τι κι αν συμβαίνει..."

Επέστρεψα στο κρεβάτι μου, με μία διαφορετική ησυχία μέσα μου κι ας μην είχε ησυχάσει ο τόπος...
Έκτοτε, εκπαιδεύω τον εαυτό μου... Στην παρατήρηση... Αυτό το "δεν είναι δυνατόν", αντικαταστάθηκε σιγά-σιγά αλλά σταθερά, από το "ναι, συμβαίνει κι αυτό"... Για όλα τα πράγματα... Η ίδια η θέση της παρατήρησης, μου είχε προσφέρει την Ησυχία και την Αποδοχή... 

Και κατάλαβα πως, όλες οι Αλλαγές που ονειρευόμαστε, δεν μπορούν - και δεν θα επιτραπεί - να γίνουν από μία θέση βίας και απο-φυγής... Παρά μόνο, από αυτή τη θέση της παρατήρησης και της εσωτερικής ησυχίας, που θα μπορεί να επιλέξει με χαμόγελο την επόμενη διαδρομή... 

Είναι παράξενο, αλλά όσο εκπαίδευα τον εαυτό μου σε αυτό το Μάθημα, οι θόρυβοι και οι οχλήσεις σταδιακά σταματούσαν... Χωρίς καμμία δική μου παρέμβαση...

Μάθαινα - φαίνεται - καλά το Μάθημά μου και δεν μου χρειάζονταν πια...

https://www.youtube.com/watch?v=iYuldgIOelY&ab_channel=TomJonesVEVO

- Η Αποκαθήλωση των Ειδώλων -

Ο Φεβρουάριος ξεκίνησε με έναν θερμό και δυνατό ήλιο... Όπως και σήμερα... Σαν να ήθελε να μας κάνει να ξεχάσουμε τον πρωτοφανή φετινό χειμώνα που πάγωσε την ψυχή μας... Σαν να ήθελε - με ένα τρόπο - να μας δώσει κουράγιο... Ανοίγοντας τα μάτια μου στο πρωινό, σχεδόν δεν το πίστευα... Έπρεπε - είχα την ανάγκη - να βγω έξω... Να περπατήσω... Να τον καλωσορίσω, να τον υποδεχθώ όπως μπορούσα καλύτερα... 

Ετοιμάστηκα με μιά χαρά από αυτές που σου γαργαλάνε την καρδιά, σαν από εκείνες που είχα όταν ήξερα πως θα πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο...

Φόρεσα τα παπούτσια του περπατήματος και ξεκίνησα την πορεία... "Σήμερα θα είναι μιά ευκαιρία", έλεγα, "να ξαναγυρίσει έστω για λίγο το χαμόγελο για όλους"... 

Η πρώτη παρέα ανθρώπων που συνάντησα στο δρόμο μου, δεν είχαν πάρει είδηση για τον ήλιο... Ήταν εκεί, σαν φαντάσματα που κατοικούσαν για πάντα εκείνη τη συγκεκριμένη γωνιά, στερημένοι από αίμα και ορμή, σκυφτοί και σκυμμένοι στα θέματά τους, κοιτάζοντας ένα αόρατο πηγάδι μπροστά στα πόδια τους και μιλώντας με τον ίδιο χειμωνιάτικο τόνο... Μιλούσαν για τα λεφτά... Για αυτά που δεν έχουν, για αυτά που χρωστάνε, για αυτά που τους ζήτησαν... 

Δεν μπορεί, έτσι σκέφτηκα, μάλλον θα είναι η ιδέα μου... Μάλλον κάποιο ξαφνικό παιχνίδι του μυαλού μου για να αρχίσω να σκέφτομαι... 

Προχώρησα παρακάτω στη διαδρομή μου... Και εκεί, ένα αντίστοιχο πηγαδάκι, με αντίστοιχους προβληματισμούς... 

"Μα καλά", αναρωτήθηκα... "Κανείς δεν βλέπει πως κάτι διαφορετικό έχει η μέρα σήμερα?"... "Κανείς δεν κάνει μιά προσπάθεια, να σηκώσει το κεφάλι - έστω για λίγο - και να δει το δώρο του φωτός και της ζεστασιάς?"...

Και παρακάτω, το ίδιο... Και πιο εκεί, το ίδιο... Στάθηκα στη μέση της διαδρομής μου και όλος ο τόπος ήταν σαν να αντηχούσε από νούμερα και πράξεις προσθαφαίρεσης... Ο δρόμος ήταν σκοτεινός, παρ΄όλη την ηλιοφάνεια... 

Απομακρύνθηκα αρκετά... Χρειαζόμουν να φύγω από αυτό το περιβάλλον της ανακυκλωμένης ομαδικής κατάθλιψης... Χρειαζόμουν τον ήλιο, μόνο τον ήλιο εκείνη την ημέρα... 

Βρήκα καταφύγιο σε ένα κοντινό πάρκο... Εκεί, δεν ήταν κανείς... Κάθισα σε ένα κορμό δέντρου... Μου πήρε πολύ ώρα για να αρχίσω να μιλάω, ακόμη και στον εαυτό μου... Είχα ήδη εισπράξει λίγη από τη βουή των αριθμών...

Άρχισα σιγά-σιγά να συνέρχομαι από όλο αυτό... Που καθόλου δεν περιέγραφε το πρωινό που είχα στα υπ'όψιν μου να ζήσω... Μου αρέσει όμως να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, ακόμη κι αν χρειαστεί να ψάξω πολύ...
Γύρισα στα "δικά" μου... Μόνο για αυτά δικαιούμαι να μιλάω, έτσι κι αλλιώς... Μόνο για τις προσωπικές μου εμπειρίες...
Ξεκίνησα να εργάζομαι από το τέλος της εφηβείας μου, περιστασιακά και για το χαρτζιλίκι... Και μετά τις σπουδές, μπήκα κανονικά σε αυτόν τον "εργασιακό χώρο"... Από τότε λοιπόν - και πολύ πριν σκάσουν οι βόμβες της πτώχευσής μας - υπήρχαν καταστάσεις που έλεγα πως δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν για πολύ... Ήταν "μη βιώσιμες" για το δικό μου σκεπτικό... Αλλά δεν φαινόταν να νοιάζεται κανείς άλλος...
Ήδη από το ξεκίνημα των ποικίλων μορφών καριέρας που ακολούθησα, τα θέματα ήταν τα ίδια... Μαύρη εργασία, ελαττωμένοι μισθοί, ιστορίες καταγγελιών για τα ένσημα, προβλήματα με τους επιχειρηματίες της συμφοράς... Εγώ πού ήμουν?
Πολλές φορές μπήκα σε μία εργασία, από το "φόβο" της επιβίωσης, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος... Και χωρίς να το κάνω με την καρδιά μου... Με μία - σχεδόν - δουλοπρέπεια, που δεν αρμόζει σε κανέναν.... Εγώ πού ήμουν?
Έζησα για πολλά χρόνια με τα κρατικά επιδόματα, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι που πίστεψαν πως το αξίζουν, γιατί το σύστημα τους πετούσε έξω.... Εγώ πού ήμουν?
Φορές, αναλάμβανα την ευθύνη για όλους τους συναδέλφους στην εκάστοτε εργασία... Και σαν πραγματική πασιονάρια, γυρνούσα από λογιστές σε κρατικούς φορείς για τα κεκτημένα και τα νόμιμα... Οι συνάδελφοι χαιρόντουσαν τότε που κάποιος αναλάμβανε την ευθύνη για όλους... Περιττό να πω, φυσικά, πως ποτέ δεν μπόρεσα να καταφέρω τίποτα... Το σύστημα δεν αναγνωρίζει τον "μόνο του"... Και φυσικά, γελούσα κάθε φορά όταν κάποιοι - μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς - μου ζητούσαν να συμμετέχω στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, χρησιμοποιώντας προς όφελος τους το πάθος, την παρουσία και την ευγλωττία μου... Εγώ πού ήμουν?
Κάθε φορά, επέστρεφα σπίτι με μία παράξενη αίσθηση... Όχι αυτή της "ήττας"... Αλλά με μία αναρώτηση... "Καλά... Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί, πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μου? Δεν καταλαβαίνουν πως, ό,τι κάνεις επιστρέφει σε σένα?... Πως, ό,τι συμβαίνει τώρα και μόνο για κάποιους, σύντομα θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα?..." Και δεν είχα αυτές τις απορίες επειδή είμαι "έξυπνη"... Κάθε άλλο... Απλά, για τα δικά μου μάτια, η πορεία ήταν προφανής...
Κατάφερνα πάντα να χαμογελάω, κι ας ήταν με μία αίσθηση πικρίας κάποιες φορές... Ο δρόμος που ακολουθούσαμε συλλογικά και σαν κράτος, θα μας έφερνε αναπόφευκτα να συγκρουστούμε με την Ουσία, με τη Ζωή...

Συναντούσα στην πορεία μου, ανθρώπους που διαχειρίζονταν την ενέργεια του χρήματος με ασέβεια... Με τρόπο χειριστικό... Με εγωισμό.... Με αγνωμοσύνη... Με διαχωρισμό... Με σπατάλη... Και για όποια ενέργεια διαχειριστούμε με το "λάθος" τρόπο, μακρυά από την Ισορροπία, είναι το φυσικό επόμενο - νομοτελειακά - να τη φθείρουμε... Να επιτρέψουμε με τον τρόπο μας, να φθαρεί...O ανθρώπινος παράγοντας είχε εκτοπιστεί και στη θέση του υπήρχαν μόνο νούμερα... Παρακολουθούσα... Αυτό που συνέβαινε ήταν καθαρή Ειδωλολατρεία... Είχαμε μετατρέψει τις χρηματικές συναλλαγές σε Θεό...
Δώσαμε στο χρήμα ονόματα.... Έτσι δεν είναι? Τα ονομάσαμε "δύναμη", "υπόσταση", "κοινωνική καταξίωση", "ελευθερία", "ασφάλεια", ακόμη και "χαρά" ή και "ελπίδα"... Τα προσκυνήσαμε, επιτρέποντας να λειτουργούμε νυχθημερόν σε κατάσταση επιβιωτικής λειτουργίας για "τα περισσότερα"... Το τραγικότερο όλων, συνέβαινε φυσικά όταν δεν υπήρχαν τα χρήματα... Ο άνθρωπος γινόταν απλά "ανάξιος λόγου"...
Χρόνια, για χρόνια όλοι στα γόνατα μπροστά στον ψεύτικο Θεό...
Αλήθεια, απορείς?
Αλήθεια, δεν το περίμενες πως θα βρεθούμε εδώ?
Εσύ, πού ήσουν?
Και μην βιαστείς να πεις πως δεν έχεις τίποτα να κάνεις με αυτό... Πως έκανες το καλύτερο που μπορούσες...
Κάθε φορά που κάναμε κάτι, μία παραγωγή έργου χωρίς την Καρδιά, ήμασταν συμμέτοχοι...
Κάθε φορά που δεχτήκαμε μία εργασία που δεν χρησιμοποιούσε το ανθρώπινο δυναμικό προς όφελος των συνανθρώπων, ήμασταν συμμέτοχοι...
Κάθε φορά που δέχθηκαμε να εργαστούμε χωρίς όρους, ήμασταν συμμέτοχοι...
Κάθε φορά που έβλεπες να συμβαίνει μία αδικία σε βάρος κάποιου, αλλά αρνήθηκες να μιλήσεις για να μη χάσεις τα κεκτημένα σου και σε "πάρει και σένα η μπάλα", ήμασταν συμμέτοχοι...
Κάθε φορά που εσύ "είχες", χωρίς να το μοιραστείς με κάποιον που δεν ήταν τόσο "τυχερός", ήμασταν συμμέτοχοι...
Το σύστημα, είναι ύπουλο σαν τον Διάβολο... Θα σε κάνει να πιστέψεις πως είναι μαζί σου... Πως θα σε βοηθήσει... Πως δεν κινδυνεύεις από τίποτα, όσο φυσικά θα το προσκυνάς και θα κάνεις ακριβώς αυτό που σου υπαγορεύει...Πως δεν πειράζει να διαχωριστείς από τους άλλους, γιατί εσύ θα τη σκαπουλάρεις... Μέχρι να έρθει η ώρα να σου ζητηθεί να πληρώσεις... Αλήθεια, πίστευες πως εσύ θα τη σκαπουλάρεις?...Αλήθεια, ακόμη πιστεύεις πως είσαι "κάτι άλλο" από τον διπλανό σου, τον απέναντι και τον Άλλον?...

Είχε πια πάει απόγευμα και εγώ καθόμουν ακόμη πάνω σε αυτόν τον κορμό του δέντρου... Εκεί ήρθε και με βρήκε μία ανατριχιαστική κατανόηση... Η Εικόνα που μου είχε δοθεί το 2007 για αυτούς τους επερχόμενους καιρούς της Μεγάλης Θλίψης, αυτή η Εικόνα που περιέγραφε την κατάσταση της Επαιτείας μέσα σε ένα βαρύ και άσπρο χειμώνα, δεν αφορούσε την εξωτερική συνθήκη των Πραγμάτων... Ο πραγματικός χειμώνας, θα ήταν αυτός που από χρόνια είχε τρυπώσει μέσα στην καρδιά μας... Οι πάγοι που δημιουργήσαμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας, με αυτή την εντύπωση πως "φταίνε πάντα οι άλλοι" για ό,τι συμβαίνει... Αυτός ο πάγος, είναι που χρειάζεται να λιώσει.... Αυτός, κι αυτό το σκεπτικό της ματαιότητας, της μη ανάληψης της προσωπικής ευθύνης αλλά και της άνευ όρων παράδοσης της μίας και μόνης ζωής μας σε ένα τραγικό πεπρωμένο, που γίνεται τραγικότερο όσο το παρακολουθούμε καθηλωμένοι...

https://www.youtube.com/watch?v=f0TdGGpOpVE

Είναι αλήθεια πως κι εγώ, δεν εξαιρέθηκα από την αγωνία των χρημάτων ή της ελλείψεώς τους... Υπήρχαν φορές που αναρωτήθηκα - από μέσα μου ή και φωναχτά, σαν για να είμαι σίγουρη πως θα εισακουστώ - τι θα γίνει με το ένα και τι θα γίνει με το άλλο... Ή πάλι, άλλες φορές, όταν πίστευα πως δεν είχα ό,τι "χρειαζόμουν" για να συνεχίζω, ή και να προχωρήσω δημιουργικά - πώς αλλιώς θα κάνεις τα πράγματα που θέλεις, αν δεν έχεις τα χρήματα - η αγωνία αυτή ήταν τέτοια, που με έβγαζε εκτός εαυτού...
Μία τέτοια φορά, ήρθε και πάλι ένα καθηλωτικό Μήνυμα :
"Ποτέ δεν είναι "τα χρήματα"... Όλα εξαρτώνται από τη Θέληση..."...
*Αρχικό Μήνυμα στα αγγλικά : "It is never about the "money"... It is about your Willingness..."

Ζούμε το Τέλος των Πραγμάτων όπως τα ξέραμε... Ζούμε το Τέλος ενός Κύκλου που είναι μη-βιώσιμος πια... Για τη ζωή τη δική μας, για τη ζωή των παιδιών μας, για τη ζωή γενικώς εδώ που βρισκόμαστε...
Χειριστήκαμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τη Ζωή, έτσι που δεν πάει άλλο πια... Και τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να δούμε... Εγώ, πού ήμουν?... Τι αποδέχτηκα?... Ποια ήταν η δική μου συμμετοχή σε όλο αυτό?... Τι άλλοθι γύρεψα και με τι άλλοθι έθρεψα τον εαυτό μου?....
Όπως για όλα τα πράγματα, εδώ, στον κόσμο του δυισμού, υπάρχουν δύο επιλογές... Της θυματοποίησης και της αποδοχής των πραγμάτων ως έχουν, ή της μετα-νόησης και της ανάληψης της προσωπικής ευθύνης για όλα...
Είναι μία πιθανότητα, αν σταματήσουμε να μπουκώνουμε τον εαυτό μας με παραμύθια για να σιγάσουμε την εσωτερική μας κατάθλιψη, να μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων που το μόνο που γυρεύουν είναι να ακούσουν "Φτάνει... Ως εδώ..."...
Και μην ανησυχήσεις αν δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό το "Φτάνει...Ως εδώ..." που θα πεις και ποιος θα το ακούσει... Η πρόθεσή σου και μόνο, θα αναγνωριστεί... Η πρόθεσή σου και μόνο, θα σε φέρει σε άλλα μονοπάτια... Η πρόθεσή σου και μόνο, θα σε οδηγήσει...
Ο χρόνιος πάγος στην Καρδιά, για όλα τα πράγματα, λιώνει με τα δάκρυα...Μην ανησυχείς, τα δάκρυα θα έρθουν από μόνα τους, όταν αληθινά αναρωτηθείς...
"Τι κάνω με τη ζωή μου τόσο καιρό?... Σε ποιο μαγικό παιχνίδι συμμετέχω?... Πόσο καιρό πιστεύω πως μπορώ να συνεχίζω να παίζω?"...
Η Ώρα, είναι ήδη Αργά αλλά δεν είναι ακόμη μεσάνυχτα...
Και ποτέ δεν είναι αργά για αυτή τη δύναμη που υπάρχει μέσα σου... Περιμένει να ελευθερωθεί για να σε ελευθερώσει...
Και σήμερα έχει ήλιο... Κοίταξέ τον... Υπάρχει μία διαφορετική εκδοχή της Πραγματικότητας...
Είναι ήδη Εδώ... Το μόνο που χρειάζεται, είναι να Θέλεις να τη Δεις...
Γύρισε το βλέμμα σου, προς το Φως...
Θα σου Δείξει... Το Μπορεί...
Αν το Ζητήσεις...

                            

 https://www.youtube.com/watch?v=A03N8kxyPNY

- Επέμβαση Ανοιχτής Καρδιάς -

Τον είχα μαζί μου από το καλοκαίρι... Ήταν πολύ μικρός όταν βρεθήκαμε... Χαλούσε τον κόσμο με τις φωνές του, τόσο, που σε έκανε να αναρωτιέσαι πώς βγαίνει μία τόσο δυνατή φωνή από ένα τόσο μικρό σώμα... 

Τον είχα μαζί μου, ήθελα να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορούσα να διορθωθούν οι ευαισθησίες που είχε στα μάτια του... Πολύ σύντομα, άρχισε να μιλάει... Ή τουλάχιστον, έτσι μου φαινόταν... Μπορούσαμε να συνεννοηθούμε απόλυτα... Ακόμη και χωρίς να μιλάμε, καταλάβαινε κάθε μου κίνηση και κάθε μου πρόθεση... 

Μεγάλωνε κι όσο μεγάλωνε στα χέρια μου, τόσο τον καμάρωνα... Από ένα ατίθασο αγόρι, είχε γίνει ένας όμορφος και γλυκός αρσενικός... Οι φωνές του συνέχιζαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο, αυτό δεν είχε αλλάξει...

Πέρασε κάποιος καιρός... Ήταν ανήσυχος πλέον, έτσι παρατηρούσα... Ενώ περνούσαμε πολύ όμορφα και είχε ό,τι ήθελε, είχε αρχίσει να εμφανίζεται μία ανησυχία στον τρόπο του που, όσο περνούσε τόσο αυτή η ανησυχία μεγάλωνε... 

Τις τελευταίες ημέρες, δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου... Οι φωνές του, γίνονταν περισσότερες καθώς έπεφτε η νύχτα... 

Ήταν ξημέρωμα, ή λίγο πριν που οι φωνές του με ξύπνησαν... Τον πέτυχα στο κάγκελο της βεράντας, να φωνάζει με μία φωνή που δεν είχα ξανακούσει... Κοιτούσε γύρω-γύρω, σαν να έψαχνε κάτι... 

Τότε, κατάλαβα... Ήταν η Φύση που τον καλούσε... Ήταν η ώρα του... 

Δεν ήθελα να τον ελευθερώσω... Δεν ήθελα καθόλου να τον αφήσω να φύγει... Τον είχα πια συνηθίσει και τον αγαπούσα πολύ... Ειδικά τις νύχτες που ερχόταν για να κουρνιάσει μαζί μου κάτω από τα στρωσίδια... Όπου έβρισκε μία ζεστή καμπύλη από σώμα, εκεί και κούρνιαζε... Και σηκωνόταν από εκεί, μόνο όταν σηκωνόμουν κι εγώ... Δεν ήθελα να τον αφήσω... Μου γλύκαινε την καρδιά...

Δεν γινόταν όμως αλλιώς... Τον έβλεπα να υποφέρει... 

Όσο κι αν δεν ήθελα, έπρεπε να το κάνω... Έπρεπε να τον αφήσω, στη Φύση που τον καλούσε και στο δρόμο του... 

Έτσι ξαφνικά το πήρα απόφαση... Ένα πρωί... Τον άρπαξα και τον έβαλα στην αγκαλιά μου... Κι εκείνος, ήταν σαν να με κοιτάει στα μάτια με μία πρωτόγονη δύναμη, καθώς φτάναμε στο ισόγειο... Με το που βγήκαμε στην είσοδο, ξανάρχισε τις φωνές... Κοίταζε γύρω, σαν να καταλάβαινε...

Τον άφησα από τα χέρια μου, σε μία μεριά με δέντρα και χόρτα.... Γύρισα την πλάτη μου απότομα και δεν ξαναγύρισα να κοιτάξω... 

Επιστρέφοντας σπίτι, δεν μπορούσα να το πιστέψω τι είχα μόλις κάνει... Τον αγαπούσα πολύ και η καρδιά μου πονούσε, με ένα πρωτόγνωρο πόνο... Αλλιώτικο... Από αυτούς που λένε ξεκάθαρα πως, ο,τι παυσίπονο και να πάρεις, αυτός ο πόνος δεν θα περάσει... 

Τις τρεις επόμενες ημέρες, ήταν η σειρά μου να είμαι σε τρομερή ανησυχία... Δεν ήξερα που να κρυφτώ για να καταλαγιάσω αυτό που ένιωθα... 

Έτσι ξαφνικά κάποια στιγμή - μπορεί να ήταν την ώρα που έπλενα τα πιάτα - σταμάτησα ο,τι ήταν που έκανα... Ένιωσα σαν κάτι να έρχεται κατά πάνω μου... 

Ο,τι κι αν ήταν "αυτό" που ερχόταν, έπεσε πάνω μου με κρότο... Η αίσθηση που είχα, ήταν πως συγκρούστηκα με κάτι πολύ δυνατό και ακριβώς στη θέση που ήμουν, διαλύθηκα σε χίλια κομμάτια... Η καρδιά μου εξερράγει, χαρίζοντάς μου απλόχερα τον αντίστοιχο πόνο... Κόπηκε η αναπνοή μου... Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο... Έφτασα μέχρι το κρεββάτι μου... Σκεπάστηκα μέχρι τα αυτιά... Κοιμήθηκα... 

Την επόμενη μέρα, καταλάβαινα φυσικά πως η ζωή χρειάζεται να συνεχίσει... Έκανα να κουνήσω το σώμα μου από εκεί που βρισκόταν όλη νύχτα... Πονούσε ακόμη... Απλά, μέρος του πόνου της χθεσινής μέρας, δεν είχε ακόμη ξυπνήσει... Θα το άντεχα, έτσι είπα... 

Ετοίμασα το σπίτι, ετοίμασα και ο,τι χρειαζόταν για να αποχωρήσω και να ξεκινήσω τη μέρα... 

Βγήκα από την είσοδο της πολυκατοικίας, ψάχνοντας με κόπο τα πράγματα στην τσάντα μου... Το σώμα μου, πονούσε παντού...

Ακόμη δεν είχα σηκώσει το βλέμμα μου έξω... 

Και τότε, κάτι θαυμαστό συνέβη... 

Η απέναντι πολυκατοικία, είχε ένα καινούργιο, ολοκαίνουργιο φως επάνω της... Το ίδιο και η διπλανή... Και η απέναντι από αυτήν... Γύριζα τα μάτια μου με απορία να κοιτάξω... Και όλη η γειτονιά, αυτή η γειτονιά που έλεγα πως τη βαρέθηκα, όλη η γειτονιά είχε ένα ολοκαίνουργιο, παράξενο, δυνατό φως επάνω της... Και γύρω.... Και πάνω και κάτω και παντού... Και τότε, κατάλαβα....

Μπορεί να μην τον έβρισκα ξανά , μα το δώρο του ήταν αυτό : "Θα μπορούσε να είναι παντού"... 

Σε εκείνο το δέντρο, σε εκείνη τη γωνία, κάτω από εκείνο το αυτοκίνητο... Ή μπορεί, να είναι αυτός που τώρα τρέχει μπροστά... Μπορεί να μην τον έβλεπα ξανά, αλλά για μένα θα ήταν παντού... Γιατί, μη γνωρίζοντας πού ακριβώς είναι, η αγάπη μου και η προσοχή μου για εκείνον, θα ήταν τώρα πια παντού... 

Αυτό ήταν το παράξενο φως που έβλεπα γύρω... 

Σπάζοντας η καρδιά μου, άνοιξε τόσο που πια φώτιζε σαν φάρος, γύρω-τριγύρω... Και μακρυά...  

Αυτό ένιωσα πως μπορεί να συμβεί με κάθε τι που μπορεί να είναι "απώλεια"... Μπορείς να μείνεις στη θλίψη και το παράπονο... Ή, μπορείς να αφήσεις τον ίδιο τον πόνο να σε αλλάξει... Να σε μεταμορφώσει... Και να επιτρέψεις στην Αγάπη - αυτήν, μετά από την επέμβαση της ανοιχτής καρδιάς - να απλώσει στο χώρο και στο χρόνο... 

Να υποδεχτείς με αυτό τον τρόπο, το Θαύμα που κρύβεται πίσω από κάθε πόνο...

Θα πονάς, εντάξει, αλλά θα σε παρηγορεί το φως που θα βλέπεις γύρω... 

Και ξέρεις, εδώ που όλοι βρισκόμαστε, δεν ξέρεις ποτέ από πού θα πάρεις το επόμενο μάθημά σου... 

Το ο,τιδήποτε - αν το θελήσεις - μπορεί να γίνει ο εκπαιδευτικός σου καταλύτης... 

Ένα θεϊκό εργαλείο, στο Δρόμο προς την Αγάπη... 

*Αφιερωμένο στον αρσενικό μου, το Σπίθα...

https://www.youtube.com/watch?v=FwZiDg2TYn4

- Ενός Λεπτού Στιγμή -

Κάτι ήταν... Ίσως είχα ξυπνήσει στραβά, ή κάτι τέτοιο... 

Μα όλη η ημέρα είχε περάσει με μία αγωνία, με μία ανησυχία για το τι θα γίνει με το ένα και με το άλλο, τι θα κάνω με το ένα και με το άλλο... Ξαφνικά, βιαζόμουν... Είχα ανάγκη από απαντήσεις, ακόμα κι αν καταλάβαινα βαθιά μέσα μου πως δεν χρειαζόταν να με αφορούν.... Δεν έβρισκα ησυχία, παρά τις αναπνοές και παρά τις χαλαρώσεις... Το μυαλό μου, ήταν αλλού... 

Σε κάτι τέτοιες στιγμές δυσκολίας, νιώθω το μέγεθος αυτής της Αγάπης που παρεμβαίνει καταλυτικά για να προσφέρει τη Βοήθειά της... Όπου "εγώ" δεν μπορώ, έρχεται Εκείνη... 

Το ίδιο βράδυ λοιπόν, πέφτοντας για ύπνο, μου έδειξαν μία Εικόνα... Η Εικόνα ήταν, ένα δυνατό φως που εκπέμπεται από ένα μόνο σημείο στον ουρανό, αλλά φτάνοντας στη γη, διαχέεται και ανοίγει σαν φως από θεατρικό προβολέα... 

Και μετά, ήρθε το Μήνυμα... 

"Παιδί μου... Μην ανησυχείς για τίποτα... Αυτό που αντιλαμβάνεστε όλοι για Ζωή, δεν είναι παρά μία Στιγμή στα Μάτια της Πραγματικότητας... Στα Μάτια της Αιωνιότητας....

Αυτό που συμβαίνει είναι πως, στο δικό σας πεδίο, ο τόπος και ο χρόνος είναι ψευδαισθήσεις της παρούσας αντίληψής σας και - ουσιαστικά - εργαλεία για την Εκπαίδευσή σας... Διαστέλλονται, έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνεστε, ώστε να μπορέσετε να Κατανοήσετε... Αυτό είναι που νιώθετε ως βραδύτητα και το αντιμετωπίζετε με ανυπομονησία...
Όλα Είναι Εδώ και όλα συμβαίνουν - πραγματικά - σε μία Στιγμή... 

Ζείτε, τη Διαστολή Μίας Στιγμής... Αυτό είναι η Ζωή για όλους σας εδώ... 

Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να ανησυχείτε... Όλα, έχουν ήδη συμβεί... Όλα είναι Μία Στιγμή"...

Η Εικόνα που μου έδειξαν, ήταν περίπου όπως αυτή που αναρτώ... 

Ξυπνώντας το πρωί, ένιωθα καλύτερα... Το Μήνυμα ήταν ανακουφιστικό για το νου που χρειάζεται να υπερπροσπαθεί για το ο,τιδήποτε, αποδεικνύοντας πάντα την ύπαρξη και τη δύναμή του, τις περισσότερες φορές - αν όχι όλες - κόντρα στη ροή των πραγμάτων... 

Και ήταν περίεργο... Ο  νους μου δεν μετακινήθηκε προς τη "ματαιότητα" αυτού που μου έδειξαν ή την οποιαδήποτε σκέψη "παραίτησης" από το ο,τιδήποτε...

Αντ'αυτού, σταμάτησα - έτσι, ξαφνικά - να ανησυχώ... Η ανησυχία, δεν ήταν πια εδώ...
Και μάλιστα, με μία αίσθηση πως όλα είναι πάντοτε καλά...
Κάτι είχε σωπάσει μέσα μου... Σε μία στιγμή, είχε γίνει σιγή...
Χαμογέλασα... Σε μία στιγμή, ήμουν γαλήνια...
Σαν ήρεμη θάλασσα....

Κι αν είναι μόνο Μία Στιγμή, το μόνο που υπάρχει αληθινά είναι να τη ζήσω... 

Κι αν είναι μόνο Μία Στιγμή, το μόνο που υπάρχει, είναι να Είμαι Ολόκληρη Εδώ...

https://www.youtube.com/watch?v=wTgWX_62paE&ab_channel=MilaGee