- Όλα τα Κομμάτια του Κόσμου -
Χρειάζεται Ειλικρίνεια...

Για να μπορώ να αναγνωρίζω όλα τα πράγματα του Κόσμου, χρειαζόταν να αναγνωρίσω με ειλικρίνεια, όλα τα πράγματα μέσα μου... Για να μπορώ να δω το Ψέμα, χρειαζόταν να δω το ψέμα μέσα μου... Για να μπορώ να βλέπω την Άγνοια, το Φόβο, την Αντίσταση, χρειαζόταν να δω τη δική μου άγνοια, το δικό μου φόβο και τις δικές μου αντιστάσεις...
Για να μπορώ να κοιτάζω τους δαίμονες που περιδιαβαίνουν στον Κόσμο, χρειαζόταν να κοιτάξω τους δικούς μου... 

Όλα τα Κομμάτια του Κόσμου είναι εδώ και είναι μέσα μας...

Η Κατανόηση των Πάντων, είναι ένας δρόμος που Eπιστρέφει... 

https://www.youtube.com/watch?v=3qd_rEYSyWY&ab_channel=RobertPlant

- Roller Coaster -

"Αφήστε με... Σταματήστε το... Θέλω να κατέβω..."
Η αναπνοή μου, είχε κοπεί...
"Θέλεις να κατέβεις?...
Μα δεν μπορείς να κατέβεις πια, παιδί μου...
Η Διαδρομή έχει ήδη ξεκινήσει..."

- "You want off?... You can' t get off now, Child... The Ride has begun..." - 

(Πρωτότυπο Μήνυμα στα αγγλικά)

https://www.youtube.com/watch?v=EW5xNtxWJEs&ab_channel=JustSomeRandomGuy100

- Μίνι -

Εδώ και κάποιον καιρό, έχουμε στο σπίτι μία γάτα... Είναι τυφλή από τη γέννα της, από αυτή τη γνωστή αρρώστια που κληρονομείται από τις μανάδες τους... 

Τη βρήκα πολύ μικρή, σχεδόν μόλις είχε γεννηθεί, έτσι παρατημένη και παραπεταμένη στο δρόμο... Μιά χούφτα σάρκα... Τη μάζεψα και τη φρόντισα... Την κράτησα ζεστή όσο χρειαζόταν για να μεγαλώσει και να δυναμώσει, η ζέστη δημιουργεί θαλπωρή και στην καρδιά... Την τάισα και την έθρεψα με ο,τι καλύτερο... 

Πολύ γρήγορα ανάρρωσε και ανένηψε τις δυνάμεις της...Άρχισε να βρίσκει εύκολα το δρόμο της μέσα στο σπίτι... Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις πως είναι τυφλή... 

Για όσο καιρό τώρα είναι μαζί μας, την παρατηρώ με αγάπη... Την αγκαλιάζω και της μιλάω, της λέω να ησυχάσει και πως δεν χρειάζεται όλο αυτό....Μα δεν φαίνεται να με ακούει ή να καταλαβαίνει τι της λέω... Γραπώνει με τα νύχια της τον κόσμο, από το φόβο της... Πιστεύω πως νιώθει πόσο την αγαπάμε... Αλλά αυτό, φαίνεται να μην μπορεί να την κάνει να υπερβεί την ευαισθησία της... Συνεχίζει να γραπώνεται, τα νύχια της είναι μόνιμα έξω, έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο... 

Κι ενώ γνωρίζει - ή νιώθει - πως βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, πως θα φροντίσουμε για την τροφή και τον ύπνο της χωρίς να χρειάζεται να "κάνει" κάτι εκείνη και για όσο θα βρίσκεται εδώ, πως την προσέχουμε και την παρακολουθούμε με αγάπη, εκείνη εκεί... Με τα νύχια έξω διαρκώς, να γραπώνεται από τον κόσμο με ένα μόνιμο φόβο... 

Το όνομά της είναι Μίνι... 

Αλλά, ξέρεις, θα μπορούσε να έχει το δικό μου όνομα ή το δικό σου... Δεν έχει σημασία που είναι γάτα... Το σημαντικό είναι πως είναι Τυφλή... Δεν μπορεί να δει... Την Αγάπη που είναι ήδη γύρω της... Δική της... Από γεννησιμιού της... 

Και ξέρεις, τώρα που σου γράφω αυτά, σου κλείνω το μάτι...

https://www.youtube.com/watch?v=aLR_bSzPTiY&list=RDaLR_bSzPTiY&ab_channel=pfenrw

- Σκοινοβάτης -

Με την Ευγένεια και την Καλοσύνη, είμαστε πολύ παλιές φίλες... Ήρθαν μαζί μου, όταν ήρθα κι εγώ εδώ... 

Όποτε χρειαζόταν να σχετιστώ με τον κόσμο, πάντα ετούτες καλούσα... Και εκείνες, ήταν πάντα εκεί... Να απαντήσουν, παρορμητικά και αυθόρμητα, σε ο,τι χρειαζόμουν...

Μέχρι που κατάλαβα πως έχουν γίνει για μένα μία εύκολη διέξοδος... Και, καμιά φορά, ένα εύκολο προσωπείο... Που καταφέρνει βέβαια να κρατά τις Ισορροπίες... Και έτσι, να αποφεύγεται η σύρραξη και οι επιθέσεις... Και ο Πόλεμος... 

Μέχρι που κατάλαβα πως η Ευγένεια και η Καλοσύνη είναι, μεν, κομμάτια μου αναπόσπαστα, αλλά με την εύκολη χρήση που γινόταν, μου είχαν τελικά φορέσει κάτι άλλο από αυτό που είμαι... Μακρυά από την Αλήθεια...Και σχεδόν, κοντά στο Ψέμα...

Γιατί η Αλήθεια, για να ειπωθεί και για να τη ζήσεις, χρειάζεται Αρετή και Τόλμη... Και την τόλμη αυτή, τη φοβόμουν...

Δεν είναι η Ευγένεια και η Καλοσύνη, μα η Αλήθεια είναι που λυτρώνει... Την Αλήθεια μας χρειάζεται να πούμε, την Αλήθεια μας χρειάζεται να ζήσουμε... Με το όποιο κόστος... Γιατί, ναι, η Αλήθεια, είναι ακριβή... Και δημιουργεί κραδασμούς...

Να τολμήσεις να είσαι ο εαυτός σου, να τολμήσεις να ζήσεις με την Αλήθεια σου....Είναι μεγαλειώδες, είναι καθαρό.... Εκφράζει την αφοβία σου για τη Ζωή... Και για το Θάνατο...

Η Αλήθεια και η Ελευθερία, είναι αδέλφια...Πηγαίνουν μαζί... 

Κι εγώ, τώρα ανάμεσά τους,  σε μία αναπάντεχα επικίνδυνη Ισορροπία... 

Με τα βήματά μου, σε τεντωμένο σκοινί...

https://www.youtube.com/watch?v=aw3mFXOwRgw&ab_channel=MichelePassavanti

- Αποκάλυψη Τώρα -

Τον καιρό που πραγματοποιούσα μαθήματα γιόγκα και θεραπευτικής κίνησης, είχα αρκετούς μαθητές που τα παρακολουθούσαν ανελλιπώς... Για χρόνια... Ένιωθα πραγματικά ευλογημένη που μπορούσα να βγάζω τα προς το ζην με αυτό που αγαπούσα να κάνω περισσότερο... 

Μία από τις μαθήτριές μου, είχε αποφασίσει να ανοίξει το σπίτι της για όλους εμάς, προσφέροντάς μας ένα απογευματινό τσάι... 

Ήμουν καλεσμένη κι εγώ, αποδέχθηκα την πρόσκληση αν και δεν ένιωθα ποτέ καλά με συναθροίσεις και παρόμοιες κοινωνικές εκφράσεις... 

Έφτασα στο σπίτι της νωρίς το απόγευμα εκείνο, κρατώντας ένα κουτί με γλυκά σοκολάτας... Τα αγαπημένα μου... 

"Έλα, το τσάι είναι έτοιμο", μου είπε η *Μ*, καλωσορίζοντάς με...

Τότε ακριβώς ήταν που έκανα το πρώτο "μεγάλο σφάλμα"...

"Σε παρακαλώ, επειδή η μέρα μου είχε πολύ τρέξιμο, μήπως θα μπορούσα αντί για το τσάι να έχω έναν καφέ?... Θα μου άρεσε πολύ "... 

Την είδα να κοντοστέκεται σιωπηλά... 

"Ευχαρίστως", μου είπε, χωρίς να το πολυεννοεί...

Και τότε, έκανα το αμέσως επόμενο "σφάλμα"....

"Ωραία! Ευχαριστώ! Κι εγώ θα βγω στη βεράντα σου, να καπνίσω μαζί κι ένα τσιγαράκι... "

Πάντα μου άρεσε αυτός ο συνδυασμός... Αγαπούσα να πίνω ένα φλυτζάνι καφέ και να καπνίζω ένα τσιγαράκι... Πάντα μετρημένα... Χωρίς να μπορώ να προβλέψω τότε τι μεγάλη τρικυμία θα έφερνε αυτό... Και χωρίς να γνωρίζω πως, αυτό ακριβώς που μου άρεσε πάντα, θα γινόταν κάποια στιγμή μετά από χρόνια, το Σημείο της δικής μου Κρίσης...

Οι τότε μαθήτριές μου, με κοιτούσαν με απορία, σαν να είχα βγάλει από την τσάντα μου τη σακούλα με τα ναρκωτικά προς κοινή χρήση... 

"Μα πώς....", είχαν κάποιες καταφέρει να ψελλίσουν..."Επιτρέπεται?... Είσαι δασκάλα γιόγκα..."...

Ήταν πολλές, οι μισές σχεδόν, που δεν άντεξαν αυτή την Αποκάλυψη... Σαν να είχε γκρεμιστεί απότομα, το βάθρο όπου με είχαν στήσει... Είχε σχεδόν ακουστεί ο κρότος από την πτώση του, μέσα στο σαλόνι...

Το αποτέλεσμα της επιλογής μου και των απανωτών "μεγάλων σφαλμάτων", φάνηκε σύντομα... Αυτές, οι μισές σχεδόν, με καλούσαν μία προς μία τηλεφωνικά να μου πουν πως κάτι έχει προκύψει και δεν θα μπορούν να συνεχίσουν μαζί μου...

Μάλιστα...

Πολύ σύντομα κατάλαβα πως, για να πάρουν κάποιες πληροφορίες από αυτές που είχα να δώσω, χρειαζόντουσαν να με τοποθετήσουν σε ένα επίπεδο, διαφορετικό από του κοινού ανθρώπου... Ίσως, στο επίπεδο ενός ανθρώπου απεξαρτημένου από την ύλη και τα υλικά αγαθά... Από τις πάσης φύσεως εξαρτήσεις... Από το φαγητό, τον ύπνο, την ανάγκη... Κι αυτό καλό θα ήταν, αν ήταν  όμως αλήθεια... Χρειάζονταν να προσβλέπουν σε κάτι, σε κάποιον... Κι εκείνο το απόγευμα, εγώ και οι επιλογές μου, αποσύραμε από το νου τους το είδωλο που είχαν δημιουργήσει... 

Κατανόησα πλήρως τη θέση τους...Δεν είχα μπορέσει - και δεν ήθελα - να διατηρήσω το ψεύτικο είδωλο... Πίστευα πως, αν έβλεπαν έναν άνθρωπο σαν όλους τους άλλους, τότε θα ήταν πιο εύκολο να δουν ότι είμαστε όλοι στα ίδια... Και πως ο καθένας εργάζεται από εκεί που βρίσκεται... Επιχειρηματικά, αυτό δεν ήταν καθόλου έξυπνο από μέρους μου... Έτσι λέω και έτσι το θυμάμαι γελώντας...

Το κάνουμε όμως, έτσι δεν είναι?... Τοποθετούμε "κάπου αλλού" ένα δάσκαλο, έναν γκουρού, έναν καθοδηγητή, ένα γιατρό, έξω από εμάς, γιατί έτσι μας φαίνεται πιο εύκολο να τον πιστέψουμε... Τον χρειαζόμαστε "τέλειο"... Το "ανθρώπινο" τρομάζει... Και απωθεί, αν δεν συνάδει με την εικόνα που θα όφειλες να φέρεις... Αποκλείοντας τεχνηέντως ο,τι δεν είναι ταιριαστό....

Κι όμως, εγώ ένιωθα πως αν δεν είχα πράξει έτσι, απλά θα έλεγα ψέμματα... Γιατί η δική μου αλήθεια, ήταν μία άλλη από αυτή που ήθελαν να πιστεύουν....

Όποτε προσβλέπεις σε κάτι, το τοποθετείς έξω από εσένα... Χρειάζεσαι να το "θεωρείς"...Να το κοιτάζεις εκ του μακρόθεν... 

Και έτσι, με την ίδια "τεχνοτροπία", χτίζουμε βάθρα για τους γονείς, τους συντρόφους, τους φίλους, το αφεντικό στη δουλειά, τους φιλοσόφους, τους ιερείς, τους "Μεγάλους Δασκάλους"... Το Θεό... Για εμάς το κάνουμε... Εμείς είμαστε που έχουμε την ανάγκη για κάποιον πάνω από εμάς... Από κάποιον ή κάτι που "ξέρει καλύτερα"... Για εμάς το κάνουμε... Γιατί μόνο έτσι ακούμε... Αν ακούσουμε τελικά... Και είμαστε πάντα έτοιμοι να διοχετεύσουμε εκεί όλη μας τη δύναμη, χωρίς να το καταλαβαίνουμε...Ακουμπάμε σε κάποιον Άλλο την Ευθύνη για εμάς και τη Λύτρωσή μας... Και φυσικά, γιατί να μας αρέσει όταν θα έρθει η ώρα να δούμε πως έχουμε κάνει λάθος? Θα προτιμήσουμε να μην το αντιμετωπίσουμε αυτό... Γιατί θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και το Λάθος μας... Το Ψέμα που φτιάξαμε... Για εμάς το κάνουμε...
Πάντα κάποιος πάνω από το κεφάλι μας, πάντα κάποιος πάνω από εμάς....
Και κυρίως, έξω από εμάς....

Όποτε χτίζεις βάθρα, για να τοποθετήσεις επάνω κάποιον ή κάτι, να είσαι έτοιμος εκ των προτέρων για τα Αποκαλυπτήρια... Και την αναπόφευκτη Αποκαθήλωση....
Όλα τα Είδωλα γκρεμίζονται... Θα στραμπουλίξουν το πόδι τους και θα πέσουν... Μπροστά στα μάτια σου... Αυτός είναι ο ρόλος τους... 

Σε τι προσβλέπεις?...

Όλα είναι εδώ και όλα μέσα μας είναι... Και όλοι στα ίδια....
Κανείς δεν εξαιρείται από την Ανθρώπινη Ταυτότητα, όσο βρίσκεται ακόμη εδώ...
Μαζί περπατάμε...
Πώς αλλιώς?...

https://www.youtube.com/watch?v=zpaqBXc5MTk&ab_channel=SiouxsieBansheesVEVO

- Mind Games -

"Όχι... Αυτό είναι πολύ για μένα... Έχω τόσες δουλειές να κάνω.... Τα πράγματα με ξεπερνάνε... Όχι, δεν μπορώ να ανταποκριθώ... Είναι σαν να χρειάζεται μονίμως να λύνω γρίφους... Όχι, δεν μπορώ... Όχι, δεν γίνεται..."...

Πόσες φορές το έχεις πει ή το έχεις σκεφτεί αυτό? Αυτό το "όχι"?...

Όσες κι εγώ?...Μπορεί και λιγότερες από αυτές που εγώ το έχω πει...

Σε μία τέτοια δική μου συνθήκη, έλαβα το Μήνυμα...

"Δύο-τρία πράγματα... Είναι μόνο δύο-τρία πράγματα..."...

Ο καθένας από εμάς, είναι για να κάνει δύο-τρία μεγάλα - και ίσως δύσκολα - πράγματα στη ζωή του... Όλα τα άλλα, είναι απλώς Παιχνίδια του Μυαλού...Και μόνο, απλές πρακτικότητες της ζωής που χρειάζονται να έρθουν εις πέρας... 

"Two or three things..."...
Έτσι δεν είναι?...

Μπορείς...
Έτσι δεν είναι?...
Καταλαβαίνεις...
Έτσι δεν είναι?...

Τα Μηνύματα, είναι πολλές φορές αποστομωτικά... 

https://www.youtube.com/watch?v=k02KIOUU8Hw&list=PLD141E36B4DAC5F13&ab_channel=UAintDeletingThis1

- Μαράκι -

"Παιδί μου!"... Αυτή η λέξη ήταν που βγήκε από μέσα μου, βλέποντας τη φωτογραφία που αποφάσισε να το σκάσει από το οικογενειακό άλμπουμ... Καθώς ξεσκόνιζα ένα ράφι, έπεσε στο πάτωμα ακριβώς μπροστά μου και μου έκοψε την ανάσα...

"Καρδιά μου...", ψιθύρισα... Την κοίταζα για ώρα, με χαμόγελο...
"Μαράκι μου..."... Θυμήθηκα το αθώο βλέμμα και τα φουσκωτά μαγουλάκια, γνώριμα από το παρελθόν... Τι θα μπορούσε να περιμένει άραγε από μένα?...

Η στιγμή με στοίχειωσε... Με καλούσε σε κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ... 

Τίποτα δεν είναι τυχαίο... Πήρα μία βαθιά ανάσα κι ετοιμάστηκα...

Διακόπτοντας ό,τι έκανα πριν, μεταφέρθηκα στο τραπέζι της κουζίνας... 

Κάθισα, βάζοντας τη φωτογραφία απέναντί μου...

Με αργές κινήσεις, σαν να πρόκειται για κάποια πολύ σημαντική τελετή... 

"Παιδί μου...Έλα...Όλα θα σου τα πω..."

"Από πού να ξεκινήσω?... 

Ας χαιρετηθούμε πρώτα... Είμαι ο εαυτός σου... Είμαι εσύ, μετά από πολλά χρόνια... Δεν έχω πια τα μαγουλάκια σου... Και τα μαλλιά μου, τώρα είναι πιο μακρυά... 

Το βλέπω, έτσι, καθώς σε κοιτάζω τώρα...Ό,τι είμαι σήμερα, το έχεις μέσα σου ήδη... Θα ξεχάσεις - θα τα ξεχάσεις όλα - μόνο για να τα ξαναθυμηθείς... Μόνο τότε θα είναι δικά σου... Να ξέρεις, έχεις μέσα σου πολλά...Κι ό,τι ξέρεις και ό,τι βλέπεις τώρα, αλήθεια είναι, παιδί μου... 

Μην αμφισβητήσεις τον εαυτό σου... Ποτέ... Εκείνος ξέρει... Να τον ακούς...

Θα περάσεις από πολλούς δρόμους, παιδί μου... Και θα τους βαδίσεις, όλους, με το κεφάλι ψηλά... Θα γνωρίσεις όλα τα πράγματα που θέλεις... Ναι, θα μελετήσεις τη γεωμετρία, θα γίνεις ηθοποιός, θα τραγουδήσεις μπροστά σε κόσμο, θα χορέψεις, θα διδάξεις με την αγάπη σου ανθρώπους, θα κάνεις ένα σωρό πράγματα... Όλα εκείνα τα πράγματα που τώρα σου λένε πως δεν μπορείς... Όλα εκείνα που τώρα, μπορεί να σου φαντάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα...Ναι... 

Θα πορεύεσαι πάντα με την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου... Και έχεις πολύ από αυτό, παιδί μου... Μόνο που, ξέρεις, η αγάπη αυτή θα σε τυφλώσει και καθαρά δεν θα βλέπεις... Μη φοβηθείς, μα κάποια στιγμή θα τη χάσεις την αγάπη αυτή... Και θα είναι μόνο, για να καθαρίσουν τα μάτια σου... Τίποτα άλλο, καρδιά μου....Θα ξαναβρείς την αγάπη, αλλιώτικα... 

Από ανθρώπους, δεν θα είναι... Μα να μην τους παρεξηγείς... Όχι... Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς... Κανένα παράπονο να μην έχεις....
Να σου πω ποιος θα σε αγαπήσει πραγματικά?... Ποιος σε αγαπάει ήδη πραγματικά?... Θα είναι έκπληξη, καρδιά μου, γιατί τότε, όταν το καταλάβεις αυτό, όταν το δεις, θα γίνει και η μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου... 

Θα συναντήσεις δυσκολίες, ναι... Αλλά, ούτε σε αυτές να δώσεις σημασία... Θα είναι εκεί, μόνο για να δεις πόσο δυνατή είσαι... Και πόσα θα μπορείς να αντέχεις... Αυτό θα είναι χρήσιμο, ζωή μου... 

Να, τώρα κοιτάω αυτά τα χεράκια σου... Ό,τι πιάνεις, χρυσός θα γίνεται... Θα φτιάξεις πράγματα με τα χέρια σου... Ρούχα, στολίδια, φαγητά... Πολλά... 

Και θα βοηθήσεις κόσμο με αυτά τα χέρια σου... Αυτός, είναι ένας από τους σκοπούς σου, εδώ, σε αυτή τη ζωή... Θα βοηθήσεις κόσμο, εκεί που άλλοι δεν θα μπορούν... Όμως, να μην περιμένεις "ευχαριστώ", παιδί μου... Ούτε και να το λογαριάσεις αυτό... Σου λέω, έτσι είναι οι άνθρωποι... Πολλά πράγματα θα σε κάνουν να απορήσεις και λίγα θα καταλάβεις από τα καμώματα του κόσμου... Και τη ζήλια και την κακία, θα τη δεχθείς από εκεί που δεν θα την περιμένεις.... Έτσι είναι αυτές... Πάντα έρχονται από εκεί που πληγώνει καλύτερα... Εσύ όμως, τη δουλειά σου... Προς τα επάνω να κοιτάς κι αυτό να ονειρεύεσαι... Και να ήξερες, ποιος σε προστατεύει, καρδιά μου... Ποιος σε προστατεύει...

Θα γνωρίσεις σπουδαίους ανθρώπους και ιδιαίτερους ανθρώπους... Κανένας δεν θα μπορεί να σου δώσει αυτό που ψάχνεις... Θα πάρει λίγο καιρό, αλλά θα καταλάβεις πως ό,τι ψάχνεις, είναι μέσα σου...Και τότε, θα τους ευχαριστήσεις όλους, γιατί θα σου έχουν κάνει εύκολο το να καταλάβεις πού είναι σημαντικό να ψάχνεις... 

Μεγαλώνοντας λίγο, θα φορέσεις μαύρα, παιδί μου... Και θα πενθείς μέσα σου, για αυτό που γνωρίζει η ψυχή σου, αλλά δεν θα μπορείς ακόμη να δεις....Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και να έχεις υπομονή... Η υπομονή είναι φάρμακο.... Θα δεις... Θα το δεις....Θα έρθει μόνο του... Έτσι γίνεται με τα σπουδαία πράγματα...

Είσαι πλούσια, καρδιά μου... Κι ας μην είναι αυτό κάτι που θα το καταλάβεις με τα υλικά αγαθά... Αυτά, δεν θα σε ενδιαφέρουν και πολύ...

Θα κάνεις κι άλλες δουλειές, πολλές... Που δεν θα ταιριάζουν σε σένα, έτσι θα φαίνεται... Και θα πιστέψεις πως είσαι η τελευταία των τελευταίων... Μα εκεί θα είναι που θα αρχίσεις να ανακαλύπτεις το δώρο της προσευχής... Και της πίστης... Και τότε, θα αρχίσουν τα θαύματα, ψυχή μου... 

Όταν θα έχεις πιστέψει πως γονάτισες, θα έρθουν για σένα.... Και θα σου φορέσουν αυτό που η ψυχή σου αγαπά από τώρα.. Το σημείο του σταυρού... Θα το φέρεις με χαρά και θα το μοιραστείς, ακόμη κι αν σε μισήσουν για αυτό... Είναι ο δρόμος σου, παιδί μου...

Θα κάνεις άλματα... Τίποτα δεν θα μπορεί να το σταματήσει αυτό... Τίποτα ποτέ δεν μπορεί... Να έχεις εμπιστοσύνη... Όλα Είναι Πάντα Καλά...

Και η σοφία που θα αποκτήσεις, δεν θα είναι από τα διαβάσματα και τα βιβλία και τους δασκάλους και τα λόγια... Θα είναι μόνο από την καρδιά σου και από αυτό το βλέμμα προς τον κόσμο, που θα επιμένει να είναι άδολο και ανιδιοτελές... Να επιμένεις....

Όσο για μένα...Θα ήθελα να σου πω πως θα είμαι εκεί, αλλά δεν μπορώ....Θα μου πάρει πολύ χρόνο, για να καταλάβω...

Ξέρεις... Θα χρειαστώ πολλά χρόνια... Μέχρι να σε αγαπήσω...
Συγχώρα με γι αυτό... 

Είσαι δυνατή... Να μην ανησυχείς για τίποτα... Δεν υπάρχει λόγος...
Να θυμάσαι να τραγουδάς και να χορεύεις... Είναι το βάλσαμο για σένα...
Να προχωράς... 

Σ΄αγαπώ, καρδιά μου... Πολύ..."...

Άνοιξα τα χέρια μου διάπλατα, μπροστά στη φωτογραφία, για να αγκαλιάσω όλα τα χρόνια που βρίσκονταν ανάμεσά μας... Όλα τα χρόνια που μας χώριζαν... Κι ήταν σαν να αγκαλιάζω ξεχασμένα κομμάτια του εαυτού μου...
Όλες οι Στιγμές, ενώθηκαν από μία αγκαλιά...

Και ήταν, σαν να μπήκε η μία μέσα στην άλλη...
Ο ένας εαυτός μέσα στον άλλο, σε μία Μεταμορφωτική Σύγκλιση...

Η φωτογραφία ήταν τραβηγμένη στη βεράντα του σπιτιού όπου μεγάλωσα...

Στο πλάι της, έγραφε "1977"...

https://www.youtube.com/watch?v=zJ-hKKglxTs&ab_channel=PolyMedien&ab_channel=PolyMedien

https://www.youtube.com/watch?v=Z_-aYFTs3E4&ab_channel=unforgottenbattle

- Πνευματική Ιδιοκτησία -

Υπήρχαν ανέκαθεν φορές που σκεφτόμουν αυτό ή το άλλο... Κάποιες από αυτές, οδηγούσαν σε μία δημιουργική διαδικασία... Άλλες πάλι φορές, τις περισσότερες, ήταν μόνο για να υποφέρω από σκέψεις...

Και το ξέρεις κι εσύ, όταν ξεκινήσει μία σκέψη χωρίς να την πάρεις είδηση, θα σε βγάλει όπου εκείνη θέλει... Και πολλές φορές δεν είναι μόνη της, έρχεται παρέα με άλλες και άλλες ακόμη... Είναι ατίθασες... Μπορούν να σε βάλουν σε δρόμους, από όπου θα θέλει δύναμη να επιστρέψεις... 

Ένα βράδυ, με βρήκε έτσι μπερδεμένη και χαμένη σε έναν τέτοιο δρόμο... Σπανίως αποτελώ εξαίρεση, έτσι κι αλλιώς...Οι σκέψεις με είχαν προλάβει... Έτσι με βρήκε και ο ύπνος... Και λίγο πριν ξυπνήσω, εκεί, σε αυτή τη Ρωγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ήρθε το Μήνυμα...

"Νομίζεις ότι σκέφτεσαι..."...

Ξυπνώντας το πρωί, το θυμόμουν... Δεν είχα καταλάβει το νόημά του, αλλά το θυμόμουν... Είχε χιούμορ και πάντα θυμάμαι πιο εύκολα τα πράγματα με χιούμορ... Όλα τα Μηνύματα που δέχομαι, προπάντων τα σοβαρά, είναι με χιούμορ... Με διακριτικό χαρακτηριστικό τους, ένα σύντομο και αξιομνημόνευτο παιχνίδισμα λέξεων... 

"You think that you think"...
Το Μήνυμα από μόνο του, με έβαλε στη διαδικασία να παρατηρήσω... Τον εαυτό μου και τον τρόπο που μπορούν να λειτουργούν οι σκέψεις... Κι αυτό, είναι κάτι που κανένας δεν μπορεί να "διδάξει" τον άλλον... Είναι κάτι που χρειάζεται να μάθει ο καθένας για τον εαυτό του, να εκπαιδεύσει ο καθένας τον εαυτό του σε αυτήν την Παρατήρηση...
Ας πούμε πως είναι μία όμορφη μέρα, ηλιόλουστη... Ξυπνάς με καλή διάθεση και χαμόγελο... Και βγαίνεις από το σπίτι, να ξεκινήσεις τη μέρα σου... Είναι σύνηθες πια, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς, σε αυτό το μόλις ξεκίνημα των Καιρών της Μεγάλης Θλίψης, να συναντήσεις ανθρώπους με νεύρα... Με μιζέρια νοητική... Με σκέψεις αρνητικές... Για να επιστρέψεις τελικά στο σπίτι σου, αλλαγμένος... Φέρνεις μαζί σου νεύρα, μιζέρια και αρνητικές σκέψεις...
Τι από αυτά είναι δικό σου?...
Τίποτα...
Οι σκέψεις, έχουν το δικό τους "σώμα"... Είναι πιθανές πραγματικότητες μίας άλλης διάστασης, μη υλοποιημένες ακόμη ώστε να αγκυροβολήσουν εδώ και να γίνουν ορατές... Και ο καθένας, μαζί με το φυσικό του σώμα, κουβαλάει γύρω του τις εκπορεύσεις από τις σκέψεις του... Αν θα μπορούσαμε να "βλέπουμε", αυτό θα γινόταν απολύτως και εύκολα κατανοητό από όλους... Έχω "δει" ανθρώπους, που οι εκπορεύσεις τους είναι σαν "σουπιές", με ένα μελανό, πυκνό σύννεφο να τους ακολουθεί... Αναπνέεις το νέφος αυτό και αμέσως δέχεσαι μία τέτοια κατάσταση στο δικό σου σύστημα... Γιατί το ευέλικτο ενεργειακό σώμα, συντονίζεται με αυτό που συναντάς... Για αυτό και μόνο το λόγο, είναι χρήσιμο να επιλέγουμε το πού θα βρεθούμε και με ποιους... Ναι, χρειάζεται Διάκριση...
Αν θέλουμε να λέμε πως είναι χρήσιμο να βλέπουμε τα πράγματα υπό το πρίσμα της Ενέργειας, τότε θα χρειαστεί να βλέπουμε όλα τα πράγματα έτσι... "Φωτισμένο", δεν σε κάνει κάποια εκπαίδευση στη γιόγκα, στο διαλογισμό ή σε όποια άλλη τεχνική ή πρακτική που θα σε ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους και θα υποστηρίξει τον εγωισμό σου... Αλλά αυτή, η Τέχνη της Παρατήρησης του Εαυτού και των σκέψεων... Και η - μετέπειτα ίσως - ανάληψη της ευθύνης για την παραμικρή σου έκφραση...
Όλα είναι Ενέργεια... Είναι συχνότητες... Και οι σκέψεις, έχουν κι αυτές τις δικές τους συχνότητες... Μπορείς να σκεφτείς κάτι καλό για κάποιον και, ακόμη κι αν σας χωρίζει χρόνος και απόσταση, εκείνος να νιώσει αμέσως καλύτερα, για κάποιον λόγο που δεν θα κατανοεί... Μπορεί να κουβαλάς κακία, θυμό, ζήλια... Και περπατώντας στο δρόμο να συναντηθείς με έναν ευαίσθητο λήπτη, ο οποίος δεν θα είναι ο αποδέκτης σου, δεν τον γνωρίζεις και δεν θα ήθελες να τον βλάψεις, που όμως θα νιώσει στα ξαφνικά πως κάτι τον πνίγει...
Οι σκέψεις μας είναι υπαρκτές... Είναι μαζί μας... Τις φέρουμε... Κι αν όλοι είχαμε ενεργοποιημένη την πνευματική όραση, θα μπορούσαμε καλύτερα να "δούμε" ο ένας τον άλλο... Και ίσως να ντρεπόμασταν για κάποιες από τις σκέψεις μας - ή τουλάχιστον, θα έπρεπε - αν θα ήταν ορατές και από άλλους...Θα βρισκόμασταν σε διαρκή έκθεση του εαυτού μας...
Το σκέφτεσαι?...
Θα μπορούσε να είναι βάναυσα αποκαλυπτικό... Προς το παρόν, καταφέρνει να μένει κρυφή, αυτή η εγγενής μας υποκρισία...
Τι είναι δικό σου?... Θα ήταν όμορφο να το ανακαλύψεις...
Μείνε ακίνητος... Παρατήρησε τι είναι που σκέφτεσαι... Όλα, ο,τι είναι που μπορεί να σκέφτεσαι... Σε διαβεβαιώ, θα γελάσεις με τον τρόπο και την άκομψη, ατίθαση κίνησή τους...
Και το πιο αστείο είναι πως, όταν οι σκέψεις καταλάβουν πως "τις έχεις πάρει είδηση", θα σε αφήσουν ήσυχο...
Μπορεί να πάρει χρόνο, μπορεί να γίνει μόνο σε μία Στιγμή...
Και ξαφνικά, μπορεί να νιώσεις άδειος... Και ξαφνικά, μπορεί να αντιληφθείς επιτέλους πως δεν είσαι οι σκέψεις σου... Και ξαφνικά, να νιώσεις πως έχεις αφήσει ένα τεράστιο βάρος από τους ώμους σου...
Και τότε, ανοίγει μπροστά σου ο Δρόμος μιας Πρωτόγνωρης Απεραντοσύνης...
Μόνο μοιάζει με Κενό, μα είναι ο Δρόμος της Ουσιαστικής σου Ύπαρξης...
Ο Δρόμος προς τα Μέσα... Αυτός, ο Λιγότερο Ταξιδεμένος...
Ο Αποκλειστικά Δικός σου...
Τι σκέφτεσαι?...

https://www.youtube.com/watch?v=SwYN7mTi6HM&ab_channel=VHTelevision

- Δείπνο για 144.000 -

Τον καιρό που βρισκόμουν κοντά στον τότε δάσκαλό μου, ως εκπαιδευόμενη στην Kriya Yoga, έκανε την εμφάνισή του ένας καινούργιος μαθητής... Η αλήθεια είναι πως ήμουν πολύ αφοσιωμένη σε αυτό που γινόταν και σεβόμουν τα πράγματα που μάθαινα... Έτσι που δεν έδινα σημασία ιδιαίτερη στους περαστικούς που έρχονταν και παρέρχονταν, που ήταν πολλοί σε όλο το διάστημα της δικής μου παραμονής...

Εκείνον όμως, τον είχα προσέξει... Είχε ξυρισμένο το κεφάλι του, ήταν μυώδης με δυνατό σώμα και η όλη προσεγμένη εμφάνισή του, φώναζε έκδηλα "μαθητής της γιόγκα"... Τα μάτια του, ήταν γυαλιστερά και το βλέμμα του ακουμπούσε στα πράγματα με έναν σχεδόν αδιάκριτο τρόπο... Με τον ίδιο τρόπο, κοίταζε κι εμένα... 

Πολύ σύντομα, ένα απόγευμα μετά το μάθημα, με πλησίασε και μου έπιασε την κουβέντα... Κατηφορίσαμε μαζί το δρόμο της επιστροφής προς το τρένο... Κατοικούσαμε την ίδια περιοχή των Αθηνών... Το βρήκε πολύ ενδιαφέρον και μία ωραία αφορμή να ξαναβρεθούμε... Εκεί, χωρίς να χάσει πολύ χρόνο, με προσκάλεσε την Κυριακή που ακολουθούσε, σε γεύμα... Συμφωνήσαμε να τηλεφωνηθούμε το ίδιο πρωινό, για να μου δώσει την ακριβή διεύθυνση και την ώρα που θα ήταν έτοιμο το μεσημεριανό μας... 

Χρειάστηκε να μιλήσουμε αρκετές φορές εκείνη την Κυριακή... Όλο μετέθετε την ώρα της Συνάντησής μας, πως κάτι διαρκώς προέκυπτε... Είχε πάει απόγευμα ήδη, κι εγώ ακόμη δεν ήξερα αν χρειαζόταν να τακτοποιήσω το θέμα του φαγητού στο σπίτι μου ή να περιμένω... 

Από την μία αναβολή στην άλλη, τελικά θα Συναντιόμασταν το βράδυ... Βράδυ, δεν μου άρεσε πλέον να κυκλοφορώ, καθώς το πρόγραμμά μου είχε αλλάξει... Ξυπνούσα αρκετά πρωί, αχάραγα σχεδόν, για τις πρακτικές μου... Δεν αντέδρασα όμως και συμφώνησα, ακόμη κι αν ήταν με ακεφιά... 

Είχε για τα καλά νυχτώσει όταν έφτασα έξω από την πόρτα του σπιτιού του, σκεπτόμενη πως θα ήταν ωραίο να έχει μαγειρέψει κάτι καλό... Κάτι τέτοιο, θα δικαίωνε την αναμονή και την πείνα μου... Επανειλημμένα, εξ'άλλου, μου είχε πλέξει το εγκώμιο για τον εαυτό του και τις μαγειρικές του ικανότητες... 

Μόλις άνοιξε η πόρτα, με υποδέχθηκε με τα ίδια γυαλιστερά μάτια... Ο χώρος του, ήταν επιτηδευμένος και επιμελώς κρατημένος σε ημίφως... Με μία απαλή μουσική να ακούγεται, χωρίς τίποτα να προσθέτει στην ατμόσφαιρα... Στο τραπέζι του σαλονιού, υπήρχαν αναμμένα κεριά και δύο ποτήρια κρασί... Μυρωδιές από φαγητό...Όχι... Πουθενά δεν ανακάλυπτε κάτι τέτοιο η όσφρησή μου... Και το ένστικτό μου, χωρίς να θέλω να ανησυχήσω, έπιανε κάτι περίεργο στον αέρα... 

Εκεί που πρώτα πήγε ο νους μου ήταν το αναμενόμενο, έως και φυσιολογικό θα το έλεγα... Δεν ήταν όμως έτσι... 

Αφού άρχισε να μιλάει - μονοπωλώντας τα λόγια και σχεδόν για να με ζαλίσει - περί ανέμων και υδάτων, είδα πως περνούσε η ώρα και η προοπτική της Συνάντησης άλλαζε από το αρχικό σχέδιο... Η δυσφορία μου ήταν πια δύσκολο να κρυφτεί...
Έκανε μία παύση, κι αφού απλώθηκε επιδεικτικά στον καναπέ του, με κοίταξε με σοβαρό ύφος και μου είπε :
"Άκου... Θα σου πω γιατί σε κάλεσα εδώ...Ξέρω πως ανήκεις στους 144.000... Είσαι μία από αυτούς... Και εγώ, είμαι εδώ για να σε σταματήσω... Κατάλαβες?"...
Ο τόνος της φωνής του, είχε κάτι αδιάφορα απειλητικό...
Το μόνο που είχα καταλάβει και με αφορούσε, ήταν ότι δεν είχε σκοπό να υποδεχθεί την όρεξή μου στο σπίτι του... Αυτό, και το ότι ήταν ώρα να φύγω...
Τίποτα άλλο δεν είχα καταλάβει, μα ούτε και αναρωτήθηκα... Μόνο μάζεψα χωρίς άλλη εξήγηση τα πράγματά μου και βγήκα από την πόρτα του... Χωρίς να κοιτάξω πίσω...
Δεν τον ξαναείδα έκτοτε... Ούτε κι εμφανίστηκε ξανά στο μάθημα...
Απορροφημένη με την εκπαίδευσή μου, έψαξα τις λεπτομέρειες για το νούμερο που είχε αναφέρει, πολύ αργότερα... Αφού είχα σχεδόν ξεχάσει τη Συνάντηση αυτή, τοποθετώντας την στην κατηγορία των Παραστρατημένων Νοών...

https://www.youtube.com/watch?v=vrj3-5DJvNg&ab_channel=ElenaProhorova

- Χρυσή Ευκαιρία -

Ερήμην μου... Έτσι έγιναν τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου... Εγώ, σχεδόν απλά υπάρχοντας και μία Δύναμη πάνω από τις δυνάμεις μου, να κατευθύνει τα βήματά μου και να καθορίζει τα αποτελέσματα... 

Είναι αρκετά χρόνια τώρα, όταν μία από τις τότε μαθήτριές μου, με σύστησε σε έναν άνθρωπο που χρειαζόταν βοήθεια για να ανανεώσει την επιχείρησή του... Μία - αρχικά - επιχείρηση διδασκαλίας μουσικής και μουσικοκινητικής αγωγής, ήθελε να επεκταθεί σε αυτά "τα μοντέρνα, τα καινούργια, τα προσοδοφόρα"... Ο ιδιοκτήτης, ήθελε να εντάξει στα προγράμματά του ο,τι τραβάει περισσότερο το κοινό, δηλαδή τον εναλλακτικό τρόπο άσκησης... Η επιχείρηση βρισκόταν σε προάστιο της Αθήνας, όμως οι αποστάσεις ή οι δυσκολίες ενός εγχειρήματος, ποτέ δεν με πτόησαν ώστε να μην το αναλάβω... Ουσιαστικά, ήθελε να του δείξω πώς γίνονται τα πράγματα βοηθώντας με τις γνώσεις και την εμπειρία μου, να βοηθήσω στην ανάπτυξη της επιχείρησης οργανωτικά και διαφημιστικά, αναλαμβάνοντας και να διδάξω τα μαθήματα που έκανα στο δικό μου χώρο... Χωρίς πολλά χρήματα στην αρχή, "για να δούμε πώς θα πάει"... Και όμως, τότε το είχα θεωρήσει μία ευκαιρία, θα ήταν καλό και για μένα, αν μη τι άλλο η γνωριμία με ανθρώπους που αλλιώτικα δεν θα είχα ίσως τον τρόπο να γνωρίσω... 

Δικό μου μεταφορικό μέσο δεν είχα, κι έτσι για εργασία δύο-τριών ωρών, ήμουν στο δρόμο πολλές ώρες... Παρ΄όλα αυτά, έκανα το καλύτερο που μπορούσα... Είχε άμεσα αρχίσει να έρχεται κόσμος για να συμμετέχει στα μαθήματα, κάποιοι μάλιστα με ιδιαίτερη ζέση και εκτίμηση στο πρόσωπό μου... 

Λίγο πριν συμπληρωθούν οι ημέρες ενός ακαδημαϊκού έτους, με κάλεσε στο γραφείο του... Να με ενημερώσει πως η καινούργια επιχείρηση πήγαινε πλέον πολύ καλά, και πως δεν θα με χρειαζόταν άλλο... Κατέβασα το βλέμμα χαμογελώντας, ήμουν αντιμέτωπη για άλλη μία φορά με γνωστές συμπεριφορές... Το ίδιο απόγευμα, θα μάζευα τα πράγματά μου και θα αποχωρούσα τελειωτικά... Ήμουν χαρούμενη έτσι κι αλλιώς, γιατί είχα ήδη προλάβει να φυτέψω τον Σπόρο σε κάποιες από τις καρδιές που με είχαν παρακολουθήσει όλο αυτό το διάστημα... 

Ξέρεις, ανάλογα με το "ποιος" είναι ο Εργοδότης σου, ανάλογα με το "για ποιον Εργάζεσαι", είναι και η Πληρωμή σου...

Τον επόμενο Σεπτέμβρη και πριν ξεκινήσει η νέα ακαδημαϊκή χρονιά, έλαβα ένα Μήνυμα... 

"Πήγαινε να πάρεις τη Χρυσή Ευκαιρία... Σελίδα 83..."

Τι να ήταν πάλι αυτό?... Τι να ήθελαν πάλι να μου δείξουν?... Έλεγα πως μάλλον πρόκειται για κάποια επόμενη εργασία, μία νέα αποστολή... 

Ο,τι μου ζητούσαν, ήταν εύκολο... Πετάχτηκα έως το περίπτερο και την αγόρασα... 

Χρυσή Ευκαιρία... Σελίδα 83... Μικρές Αγγελίες... Παράρτημα "Business"...Σελίδα 83...

Κατευθυνόμενο το βλέμμα μου, έπεσε ακριβώς εκεί που χρειαζόταν...

"Ζητείται...", η αγγελία περιέγραφε ακριβώς τα προσόντα και τις υπηρεσίες που είχα - σχεδόν αφιλοκερδώς - προσφέρει... Και από κάτω, το γνωστό τηλέφωνο επικοινωνίας της επιχείρησης του προαστίου... "Ζητείται..." και τούτο και κείνο και το άλλο, μαζί με τα μαθήματα, την οργάνωση και την κατ'εξακολούθηση διάσωση της επιχείρησης... Όλα, από έναν άνθρωπο, από ένα και μόνο άτομο... 

Κρατώντας την εφημερίδα στα χέρια, χαμογέλασα... Γιατί, μου ήρθε μία σκέψη που σπανίως κάνω για τον εαυτό μου... Κι αυτή η σκέψη ήταν πως είχα αφήσει πίσω μου έναν κενό χώρο, που δύσκολα θα μπορούσε να καλυφθεί... 

Αυτός ήταν ο μόνος Τρόπος για να καταλάβω τι είχε γίνει... Να το δω, σαν να ήταν "για κάποιον άλλον"...

Και τότε, το Μήνυμα συνεχίστηκε... 

"Δες τον εαυτό σου...."...

Κοιτούσα την αγγελία, σαν να μην είχα περάσει εγώ από όλο αυτό... Και, παρακινημένη από το άκουσμα του Μηνύματος, σκέφτηκα πως ένας τέτοιος άνθρωπος, που μπορούσε να καλύψει όλα αυτά τα πράγματα, μάλλον είναι ιδιαίτερος... Σίγουρα πολυπράγμων... Με γνώσεις και εμπειρία... Χρήσιμος... Οπωσδήποτε, χρήσιμος... 

"Δες τον εαυτό σου..."... 

Μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω... Κάτι χρειαζόταν να δω, γιατί κάτι είχα - εγώ, από μόνη μου - αμελήσει να κάνω... Είχα τόσο πολύ ασχοληθεί με το ένα και με το άλλο, που είχα ξεχάσει να δω "εμένα"... Γιατί κι αυτό, χρήσιμο είναι... 

Μόλις είχα λάβει μία αναπάντεχη, απρόσμενη και γεμάτη αγάπη Πληρωμή... Στο Σωστό Χρόνο...

Με κατεύθυνση προς την Εκτίμηση και την Αναγνώριση για την προσφορά μου... 

Μόλις μου είχε δοθεί μία Χρυσή Ευκαιρία...

https://www.youtube.com/watch?v=fcfUk5ptoCY&ab_channel=V

- Αυτό Το "Κάτι" -

Αυτό, ήταν από τις πρώτες μου Ασκήσεις στην Εμπιστοσύνη για τα Μηνύματα που λαμβάνω και που θα λάμβανα στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια όλης μου της ζωής... 

Για μεγάλα διαστήματα στη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου, είχα ζήτημα με τα πρακτικά θέματα... Σαν να μην μπορούσα ή να μην ήθελα να τα κατανοήσω και να τα φέρω εις πέρας... Σαν να κρύβομαι από αυτά... Όπως επίσης, για μεγάλα διαστήματα και πολύ πριν καταλάβω τι "συμβαίνει", βρισκόμουν στη θέση της ανεργίας... Τουλάχιστον, επίσημα... 

Μετά τη διακοπή της εργασίας μου ως ηθοποιός στο θέατρο, μεσολάβησε αρκετός καιρός χωρίς εισοδήματα... Και θεωρούσα λογικό, αφού δεν είχα εισοδήματα, να μην ενημερώνω και το κράτος σχετικά... Κι αυτό, ήταν κάτι που είχε επιβεβαιωθεί ως "σωστό" και από την τότε λογίστριά μου... 

Περιμένοντας λοιπόν να βρεθεί η επόμενη απασχόλησή μου, είχα καταχωνιάσει σε μια μεριά στην ντουλάπα μου, όλα τα χαρτιά των εκάστοτε προσλήψεων, απολύσεων, ενσήμων, όλα τα χαρτιά που για μένα σημείωναν την εξαίρεσή μου από την Εργασία... Λυπόμουν γι αυτό και δεν ήθελα να το σκέφτομαι... Κρύβοντάς τα εκεί, κάτω από τις κουβέρτες, έλεγα πως δεν υπάρχουν κιόλας... 

Είχε ήδη περάσει ο πρώτος χρόνος της εγγεγραμμένης μου ανεργίας, όταν άνοιξα την ντουλάπα για να πάρω ένα ρούχο από το ράφι... Προς μεγάλη μου έκπληξη, "είδα" τον πάκο αυτόν με τα χαρτιά, να "αναβοσβήνει" κάτω από τις κουβέρτες... Σαν να είναι ζωντανός...

Έκλεισα γρήγορα την ντουλάπα, θέλοντας να αγνοήσω το γεγονός και μεταθέτοντάς το στην περιοχή της φαντασίας... 

Έκτοτε, κάθε φορά που άνοιγα την ντουλάπα, τα χαρτιά αναβόσβηναν... Σαν να ήθελαν "κάτι" να μου πουν... 

Ως "βραδείας καύσεως" ύπαρξη, όπως συνηθίζω χαριτολογώντας να αποκαλώ τον εαυτό μου, βρήκα το θάρρος να αντιμετωπίσω το Μήνυμα, μετά από πολλά άνοιξε-κλείσε το φύλλο της ντουλάπας... 

Έβγαλα έξω τα χαρτιά και άρχισα να τα μελετάω... Πήρα τηλέφωνο και τη λογίστρια, η οποία για ακόμη μια φορά με διαβεβαίωσε πως δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα... 

Το μπλε φως που αναδιδόταν όμως από τα χαρτιά με επιμονή, είχε αρχίσει να με πείθει για το αντίθετο... Τα μάζεψα όλα και σχεδόν φοβισμένα, ξεκίνησα ένα πρωί για την εφορία... 

Το Μήνυμα ήταν πραγματικό.... Όπως και η καμπάνα που χτύπησε για την άδεια μου τσέπη... Χρειαζόταν να πληρωθεί το εκκρεμές πρόστιμο για την τριών χρόνων αποχή μου από την καταβολή των ενημερωτικών δηλώσεων... 

Γύρισα σπίτι μουδιασμένη... Δεν ήξερα τι ήταν το πιο σημαντικό από όλα ώστε να το αφήσω να μου τραβήξει την προσοχή... Η δική μου αμέλεια στα πρακτικά ζητήματα, η άγνοια της λογίστριας, τα χρήματα που χρειαζόμουν... Ή, το τι ήταν αυτό το "κάτι", που προσπαθούσε να μου μιλήσει... Γιατί, σίγουρα, ήταν "κάτι" που προσπαθούσε να τακτοποιήσει τις λεπτομέρειες της ζωής μου... Εκεί που εγώ δεν μπορούσα... Εκεί που εγώ αγνοούσα... 

Το ευτυχές ήταν πως, από τότε, όλες αυτές τις Ενδείξεις τις λαμβάνω σοβαρά υπ'όψιν, ακόμη κι αν επιλέγω να "κάνω του κεφαλιού μου" και να πράξω αλλιώς... Για να διαπιστώνω ξανά και ξανά, ότι υπάρχει "κάτι" - χωρίς να κάνω απόπειρες να το ονοματίσω - που δύναται να φροντίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια που εγώ παραβλέπω... 

Το πώς θα ντυθώ, το τι χρειάζομαι να φάω, το πού να πάω, το με ποιους, το πότε... 

Είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει "κάτι" που με φροντίζει... Που φροντίζει τη ζωή μου... Για όλα τα πράγματα και για κάθε εκδοχή της... Για όποια μορφή έχει τώρα, ή είχε κάποτε ή πρόκειται να πάρει....

Και κατάλαβα πως, αφού είναι έτσι για μένα, τότε είναι έτσι για όλους...

https://www.youtube.com/watch?v=1MDlMdu2gjw&ab_channel=Oggmonster

- Θεραπεία Πεποιθήσεων -

Ένιωθα πάντοτε τον εαυτό μου να είμαι "μητέρα"... Αυτός ήταν ο τρόπος που ένιωθα προς όλους τους ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους... Προς τους γονείς μου όταν ήμουν μικρή, προς την αδερφή μου όταν γεννήθηκε, προς τις σχέσεις μου, τους μαθητές μου, ακόμη και προς ανθρώπους της ζωής μου που τύχαινε να είναι πολύ μεγαλύτεροι από μένα σε ηλικία... Είχα μέσα μου έντονα την αίσθηση της φροντίδας, της συμβουλής, της τρυφερότητας, της δεκτικότητας, της αγάπης... Σχεδόν ένιωθα όλους τους ανθρώπους "παιδιά μου"...

Ειδικά προς τα παιδιά της ευρύτερης οικογένειας αλλά και πέρα από αυτά, όποτε συναντούσα στο δρόμο της ζωής μου παιδιά, τα θεωρούσα και τα ένιωθα "και δικά μου"...

Δικά μου, βιολογικά και εξ'αίματος παιδιά, δεν συνέβη να αποκτήσω... Ποτέ δεν έμεινα έγκυος σε κάποια από τις "σοβαρές" σχέσεις μου και μέσα από την τροπή που είχε πάρει η ζωή μου, αυτό ήταν κάτι που είχα ξεχάσει σαν ενδεχόμενο... 

Η εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου για το όλο θέμα, είχε προλάβει να συμπληρωθεί από πολύ νωρίς, από τις απόψεις των γιατρών σχετικά...

Ανέκαθεν βίωνα ανισορροπίες στην γεννητική περιοχή και μου είχαν πει πως, μεγαλώνοντας τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα σχετικά με πιθανή σύλληψη... Το θέμα "σοβάρεψε" όταν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από τη δεκαπενταετή περίπου καθημερινή άσκησή μου σε πρακτικές της γιόγκα, διαπιστώθηκε μία αιφνίδια συστροφή της μήτρας, που έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα, έως και αδύνατα... Το να χρησιμοποιήσω κάποια από τις μοντέρνες μεθόδους τεκνοποίησης, μου ήταν επιεικώς αδιανόητο, καθώς δεν θεωρώ σώφρον να επεμβαίνει κανείς στις επιταγές και τις προτάσεις της Φύσης.... Και έμενα σε αυτό...

Με τον *Γ* συναντήθηκα όταν πια είχα αρχίσει να ανακάμπτω και να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, σε μία επαγγελματική έκθεση... Αρκετό καιρό πριν εμφανιστεί κάποιος "σημαντικός" για τη ζωή  μου, δεχόμουν Μηνύματα σχετικά... Ήξερα πάντα, όχι το "πότε" ή το "πώς", αλλά το "γιατί" και υπό ποια συνθήκη θα έρθει κάποιος.. Το Μήνυμα που είχα πάρει για τον *Γ* ήταν ότι θα πρόκειται για "θεραπεία"... Και για τους δύο... Ίσως αυτό τελικά να είναι όλες οι σχέσεις...

Δεν πέρασε πολύς χρόνος, έως ότου βρεθούμε να μένουμε και να εργαζόμαστε μαζί... Η ζωή μου, είχε ταχύτατα αλλάξει ξανά σε συγκατοίκηση...

Εκείνο το πρωινό ήταν φωτεινό και ηλιόλουστο, ο Απρίλης είχε μπει για τα καλά... Κι ο καλύτερος τρόπος για να χαρώ τον ήλιο, ήταν να βγω έξω για άλλο ένα από αυτά τα δικά μου πολύωρα περπατήματα... Με τα ακουστικά μου για τη μουσική στα αυτιά και τις ρυθμικές, βαθιές μου αναπνοές... Περπατούσα, σαν να χορεύω στον ήλιο...

Ήταν σαν "κάτι" να επιμένει κάτι να μου δείξει... Σαν "κάποιος" να πιέζει το μάγουλό μου και να το στρέφει προς τα κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση κάθε φορά... Όποτε περνούσαν από μπρος μου έγκυες γυναίκες, το βλέμμα μου έπεφτε με αγάπη επάνω στις φουσκωμένες κοιλίτσες τους... 

Μα πώς... Αφού δεν το έχω στο μυαλό μου... 

Το Μήνυμα με βρήκε, σχεδόν χαμογελώντας, έτσι περπατώντας και χορεύοντας...

"Να καλωσορίσεις το Παιδί..."... Τι να κάνω???

Το ξέχασα... Έλεγα πως είναι το μυαλό μου, τώρα που ήμουν χαρούμενη και πάλι σε σχέση, μετά από καιρό...

Πολύ σύντομα, ξυπνούσα το πρωί από ναυτίες... Πολλά πρωινά έκτοτε, με βρήκαν μέσα στο μπάνιο να προσπαθώ να συνέλθω από κάτι που δεν καταλάβαινα... Η όρεξή μου είχε αυξηθεί κατακόρυφα, σαν να έτρωγα για δύο ή τρία άτομα... Είχα ένταση και νεύρα για δύο-τρία άτομα μαζί και οι διαθέσεις μου, μεταξύ χαράς και κλάματος, έπαιζαν μαζί μου σαν να ήταν λούνα-παρκ... Και τίποτα δεν είχα καταλάβει... Το Μήνυμα παρ΄όλα αυτά, συνεχιζόταν και στον ύπνο μου...
"Welcome the child"...
Αυτό, συνεχίστηκε για καιρό... Ήταν Σάββατο πρωί, που είχαμε κανονίσει να φύγουμε για μονοήμερη εκδρομή... Η ναυτία μου με είχε κάνει να σωριαστώ στο κρεβάτι και να μην μπορώ να σηκωθώ... Ήταν ο *Γ* κι όχι εγώ, που μου είπε : "Άκου...Πιστεύω πως πρέπει να αναβάλλουμε την εκδρομή μας... Είσαι έγκυος... Καλύτερα να μην ταλαιπωρηθείς μέχρι να το δούμε..."
Τι ήμουν? Πώς θα μπορούσε να είναι έτσι?
Έφυγε ψάχνοντας για φαρμακείο... Μου έφερε ένα τεστ...
Γούρλωσε τα μάτια του μπροστά στο θετικό αποτέλεσμα... 

Αυτό ήταν κάτι που με υπερέβαινε... Δεν μπορούσα καθόλου να το διαχειριστώ... Έτσι ακριβώς όμως... Αντί να χαίρομαι, ήταν σαν να συγκρούστηκα με ένα τοίχο... Τον τοίχο των Δημιουργημένων Πεποιθήσεων...
"Μα, μα, μα πώς??? Οι γιατροί μου το έχουν από καιρό αποκλείσει... Εξ΄άλλου, έχω και συστροφή μήτρας", είχα ψελλίσει, σαν μαθητής που απολογείται στον καθηγητή του για το γιατί δεν έχει διαβάσει σήμερα...
Χρειαζόμουν καθαρό αέρα... Ανέβηκα στο λόφο που είναι πάνω από το σπίτι... Το χώμα και τα δέντρα ήταν πάντα η πιο άδολη συντροφιά μου...
Ο ήλιος ήταν δυνατός, κι εκείνη την ημέρα... Έβγαλα τα παπούτσια μου και άρχισα να βαδίζω στο χώμα ξυπόλητη... Σε μια προσπάθεια να ισορροπήσω και να καταλάβω τι ήταν που είχε συμβεί...
Η σύγκρουση με ο,τι ήταν που "νόμιζα", με ο,τι ήταν που "πίστευαν" για μένα οι γιατροί που είχα κατά καιρούς επισκεφθεί, ήταν δριμύτατη και με κρότο... Σαν να γινόταν ένας πόλεμος μέσα μου... Για το ποιος θα νικήσει τελικά... Η πραγματικότητα που με "βρήκε", ή οι θεωρίες που στήριζαν την ύπαρξή μου ως γυναίκας και ως πιθανής μητέρας...
Φάνηκε πως δεν μπόρεσα να καταργήσω τις φορεμένες μου πεποιθήσεις... Αν και ήταν σαν να τις άκουγα να σπάνε, σαν αλυσίδες από γύρω μου που με κρατούσαν δέσμια χωρίς να τις έχω πάρει είδηση, η μάχη ήταν άνιση... Γιατί, από τα χρόνια, οι πεποιθήσεις είχαν βγάλει βαθιές ρίζες μέσα μου και είχαν από καιρό διεκδικήσει το μυαλό μου...
Ήμουν ξυπόλητη κι ένιωθα γυμνή... Ο ήλιος προσπαθούσε να με χαϊδέψει κι εγώ τίποτα.... Απαρηγόρητη...
Τότε ήταν που ένιωσα ένα δυνατό πόνο στην κοιλιά... Ένα δέντρο, με κράτησε από το να πέσω... Το κράτησα κι εγώ... Με το κεφάλι μου, σκυμμένο στο χώμα.... Γέμισα το λόφο με μια κραυγή... Ένιωσα αιχμηρά, σαν κάτι να "αδειάζει" από μέσα μου...
Ήξερα τότε πως ήμουν πάλι ίδια... Ήμουν πάλι "ένα" κι όχι "δύο" πια...
Βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και βρήκα το δρόμο για το σπίτι... Και από εκεί, στο κρεβάτι μου...
Είχε τελειώσει... Και το ήξερα...
Αυτό που πραγματικά είχε συμβεί, μου πήρε λίγο χρόνο να το κατανοήσω... Αυτό που είχε συμβεί, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν... Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν....
Ακόμη κι έτσι, είχαν καταργηθεί από μέσα μου ψευδείς πεποιθήσεις... Χαμογέλασα σε αυτό, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι μία δική μας πεποίθηση, τι άλλο από ψευδής... Τι άλλο από Τοίχος προς τη θέαση της Αλήθειας...
Ο Τοίχος, δεν υπήρχε πια... Και το θυμόμουν καλά... Ασχολούμαι χρόνια με τη θεραπεία... Και ναι, κάθε ουσιαστική θεραπεία πονάει λίγο... Γιατί κάθε πεποίθηση και κάθε τοίχος μέσα μας, κρατάει βαθιές ρίζες... Έτσι κι αλλιώς, μας έχει θρέψει για χρόνια...
Η Ουσιαστική Θεραπεία, πονάει λίγο... Η Ουσιαστική Θεραπεία, είναι η Απελευθέρωσή μας...
Αυτό, το να αντέχεις να μένεις με όλα τα ενδεχόμενα μονίμως ανοιχτά...
Σε μιά παντοτινή - σχεδόν μητρική - αγκαλιά με την Απεραντοσύνη των Πιθανοτήτων...
Ελεύθερος...
Ολόκληρος...
Κι ας πονάει λίγο...

https://www.youtube.com/watch?v=OFtNChII78k&ab_channel=DidoVEVO

- Ξένη Γη -

Ποτέ δεν ένιωσα πως ανήκω εδώ... Όχι από ξιπασιά... Μα αυτή είναι η αλήθεια... Ποτέ δεν ένιωσα πως ανήκω εδώ... 

Πέρασα σχεδόν όλα τα χρόνια της ζωής μου, προσπαθώντας καθ'υπέρβασιν εαυτού, αυτοβασανιζόμενη ποικιλοτρόπως και με κάθε πιθανό μέσο που μου δινόταν... 

Για να πω - και για να δείξω - πως ανήκω... 

Γνώρισα ανθρώπους και συνθήκες που γέμισαν τη ζωή μου... Και τη γέμισαν έντονα... Με γνώσεις, με εμπειρίες, με διαφόρων ειδών απασχολήσεις, με τοπία, χρώματα και μυρωδιές... Τίποτα από όλα τούτα δεν άλλαξαν την αίσθησή μου... Πολλά δοκίμασα, πολλά αγάπησα, πολλά έζησα...

Πάντα κρατώντας στη χειραποσκευή μου, τη Χαρά και την Ευγνωμοσύνη ζωντανές..

Ήταν όμως, σαν η Ψυχή μου να μην μπορούσε να ξεχάσει ποτέ...

Μεγάλωσα και ακόμη δεν ανήκω εδώ... 

Σαν η ζωή μου να ήταν μία περιδιάβαση σε μία Ξένη Γη...

Μία Terra Ingognita...

Με το νόστο της Επιστροφής, σε κάθε μου βήμα...

https://www.youtube.com/watch?v=-Wrw-ojKZtE&ab_channel=go4green

- Προσευχή -

Εκείνη την ημέρα

Χρειαζόμουν να Τον βρω...Να Του μιλήσω... 

Εκείνος γνωρίζει... Θα με βοηθήσει....

Θα Του πω για εκείνο και για το άλλο... 

Και για όλα όσα βασανίζουν την καρδιά μου...

Έφτασα μπροστά Του...

Η ανάσα μου κόπηκε...

Από τη χαρά μου...
Από τη Γλυκύτητα...

Κι από την Αγάπη...

Το μυαλό μου είχε αδειάσει,

Από όλα όσα πίστευα πως έχω να πω...

Κατέβασα το βλέμμα...

"Τίποτα... Δεν ήταν Τίποτα...
Όχι, δεν χρειάζομαι Τίποτα...

Μόνο ήρθα,

Να Σου πω "Ευχαριστώ"... 

Για όλα...

Τίποτα άλλο...

Τίποτα...."

https://www.youtube.com/watch?v=WohZm1GsAOw&ab_channel=lyricalkismet

- Το Κληρονομικό Μίασμα -

Δεν κατανοώ πάντοτε τα Μηνύματα που λαμβάνω... Έχω δεχθεί και Μηνύματα, για μένα ή για άλλους, που περιέχουν άγνωστες λέξεις ή που δεν αντιστοιχούν σε κάποιο νοητικό δεδομένο ήδη καταχωρημένο στο "σύστημά" μου.... Σε κάθε τέτοια περίπτωση, προηγείται ή επακολουθεί μία ανάλογη πληροφοριοδότηση... Με κάποιο τρόπο που θα καταφέρει να μου γίνουν τα πράγματα κατανοητά...

Είτε από ένα κείμενο που "τυχαία" θα πέσει στα χέρια μου, είτε από ένα βιβλίο που θα "χρειαστεί" να διαβάσω, είτε από κάτι που "απρόσμενα" θα ακούσω....

Δεν είμαι γιατρός, δεν έχω περάσει από τέτοια εκπαίδευση, αυτό όμως δεν μου "απαγόρευε" να μπορώ να "δω" ενεργειακά το σωματικό περιεχόμενο ενός ατόμου και να "ακούω" τις αντίστοιχες λέξεις που περιέγραφαν μία κατάσταση... Και πολύ διακριτικά, χωρίς φυσικά να τον ενημερώνω σχετικά, να του προτείνω να κοιτάξει αυτό ή το άλλο θέμα....

Αυτό, ήταν ανέκαθεν έτσι για μένα, ήταν κάτι που το θεωρούσα "φυσικό μου"...

Αρκετό καιρό αργότερα από όλες τις "περιπέτειες" που ήδη έχω αναγράψει και αφού μου δόθηκε η περίοδος χάριτος να ανακάμψω και να αρχίσω να ασχολούμαι ξανά με την καθημερινότητά μου σαν τίποτα να μην είχε συμβεί, έλαβα ένα Μήνυμα που έμελλε να μου παρουσιάσει - κατά μία έννοια - τη σοβαρότητα της κατάστασης που είχε προηγηθεί...

Το Μήνυμα ήταν "Το Κληρονομικό Μίασμα"...

Το Μήνυμα αυτό, δεν είχε προς το παρόν καμία αντιστοιχία μέσα μου κι έτσι δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε... Αναγνωρίζοντας πια τον Τρόπο των πραγμάτων, έμεινα για λίγο καιρό με αυτό, έως ότου συμπληρωθεί η εικόνα...

Πολύ σύντομα, το επόμενο Μήνυμα είχε την εντολή να επισκεφθώ ένα προσφιλές μου βιβλιοπωλείο... "Μάλλον, κάτι θα χρειαστεί να διαβάσω", έλεγα μέσα μου...

Έφτασα στο βιβλιοπωλείο με τις κεραίες μου ανοιχτές, καθώς επρόκειτο για καθοδήγηση... Έμεινα αρκετή ώρα μέσα, ξεφυλλίζοντας διάφορα βιβλία, χωρίς όμως να τους δίνω σημασία... Γνώριζα πως, ο,τι ήταν για μένα, θα κάνει την παρουσία του περισσότερο από έντονη...

Όσο ήμουν σκυμμένη πάνω από τον πάγκο των βιβλίων, κατάλαβα πως άνοιξε η πόρτα του καταστήματος... Δίπλα μου ακριβώς, ήρθε και στάθηκε ένας κύριος, επισκέπτης κι αυτός του βιβλιοπωλείου... Τη συνέχεια, δεν μπορώ με ακρίβεια να την περιγράψω... Το μόνο που θυμάμαι είναι πως, με το που σήκωσα το βλέμμα μου να τον κοιτάξω, ήταν σαν κάτι να με πέταξε κυριολεκτικά στην αντίθετη - από όπου ήδη βρισκόμουν - μεριά του βιβλιοπωλείου... Κρατήθηκα από ένα βιβλίο... Το βιβλίο έγραφε..."Η Διαγνωστική του Κάρμα"...
Το βιβλίο περιέγραφε, μεταξύ άλλων, ιστορίες ανθρώπων όπου τα ενεργειακά τους αποτυπώματα από δική τους προηγούμενη ζωή, ή κληρονομημένα αποτυπώματα από τις ζωές των προπατόρων τους, επηρεάζουν με κάποιο τρόπο την παρούσα κατάστασή τους. Σε θέματα υγείας, σχέσεων, οικονομικά και άλλα... Πορεύονται δηλαδή, κουβαλώντας αυτό που λέμε "κάρμα", μία αόρατη κληρονομιά, που καταφέρνει - ενώ δεν φαίνεται (!) - να επιδρά στην τωρινή τους ζωή... Και εκ των πραγμάτων, για να φτάνουν κι εκείνοι να το ψάχνουν, η επίδραση είναι προς την αρνητική πλευρά... 

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε με αυτό το βιβλίο μπορούσα να καταλάβω ακριβώς αυτό που θα χρειαζόταν... Διάφορα πράγματα μου περνούσαν από το μυαλό, ποτέ όμως δεν βασίστηκα σε κάτι βγαλμένο από το μυαλό μου... Οι επιπλέον "πληροφορίες" δεν άργησαν να εμφανιστούν... Αυτή τη φορά, έρχονταν με τη μορφή επεξηγηματικών εικόνων στη διάρκεια του ύπνου...

Εκεί και μου έδειξαν την προγονική γραμμή μου και το κάρμα που έδενε τη γενεά... Το Κληρονομικό Μίασμα άφηνε το στίγμα του στο κύτταρο της οικογένειας, άφηνε το σημάδι μίας Κρυμμένης Ταυτότητας....Ο,τι μένει κρυμμένο, είναι ο,τι επηρεάζει πιο ύπουλα...

Προέρχομαι βιολογικά, από μία οικογένεια που και από τις δύο πλευρές της υπήρχε η ρίζα της ασθένειας... Από κάθε της πλευρά, υπήρχε τουλάχιστον ένα άτομο με την ασθένεια του καρκίνου... Αυτό ήταν η βασική αιτία θανάτου, στις γιαγιάδες και στις γιαγιάδες των γιαγιάδων, και πήγαινε λέγοντας τέσσερις γενεές πριν... Και αναγράφω "γιαγιάδες", γιατί η ασθένεια στην περίπτωσή μας, προτιμούσε τις γυναίκες της οικογένειας... Η εικόνα που μου δόθηκε τότε ήταν πως, για λόγους που δεν ήταν απαραίτητο να μου γίνουν γνωστοί, αυτή η μακρυά περίοδος του κληρονομικού μιάσματος, θα σταματούσε σε αυτή τη γενεά, μαζί μου... Και όχι μόνο μαζί μου... Χωρίς να αναφέρω άλλες λεπτομέρειες, προέκυψε έτσι ώστε μέσω ημών, όλες οι γυναίκες-υποψήφιες για κάτι τέτοιο να μεταστρέψουν την "εντολή"... 

Φυσικά και δεν ασθενούσαν όλες οι γυναίκες της οικογένειας... Εκτός της ρίζας του κληρονομικού μιάσματος, η ιδιοσυγκρασία έπαιζε κι αυτή μεγάλο ρόλο... Όπως και η θέση που είχαν στην οικογένεια... Και οι αποκαλύψεις, συνεχίστηκαν...

Κάθε οικογένεια, σε κάθε πλευρά, είχε από τρία παιδιά... Πάντα, το ένα θεωρείτο το δυνατό, το ικανό, αυτό που αξίζει να φέρει το όνομα της οικογένειας... Το άλλο ήταν το αθώο, με χαμηλών τόνων προσωπικότητα, που θα έχει άσχημη κατάληξη κατά τη θεώρηση του περιβάλλοντος... Το τρίτο, ήταν το παραπεταμένο, το παιδί για όλες τις δουλειές, που θα φαγωνόταν - μεταφορικά - από ένα κανιβαλικό περιβάλλον οικογενειακής αγάπης... 

Στα πιο μακρινά κλαδιά του γενεαλογικού δέντρου, μπορεί να μην υπήρχε αυτή η συνθήκη των τριών παιδιών, υπήρχε παρόλα αυτά το κανιβαλικό περιβάλλον... Απαγορευόταν ένα παιδί να έχει τη "ζωή του", αν πρώτα δεν αποχωρούσαν οι γονείς,,, Και συνήθως, όταν πια ερχόταν αυτή η ώρα και αυτό γινόταν, το παιδί  ως μεσήλικας δεν είχε πλέον ζωή... Κάθε οικογένεια το όφειλε στον εαυτό της να έχει ένα "τέτοιο"... Και μόνον τότε ήταν ένα παιδί "άξιο τέκνο", όταν κατάφερνε να ανταπεξέλθει στο ρόλο του με το όποιο κόστος... 

https://www.youtube.com/watch?v=T5emcbg_wZk&ab_channel=UschisChannel2

Ζήτησα να σταματήσουν την παροχή των πληροφοριών, πιθανολογώ όμως πως είχε ήδη ολοκληρωθεί... Ήμουν θυμωμένη, έως και εξαγριωμένη με τις αποκαλύψεις... Ήμουν ευγνώμων στο Χέρι του Θεού και την Παρέμβασή Του που οδήγησε στη σωτηρία του σώματος, δεν ήξερα όμως αν θα μπορούσα να αντέξω όλο το "έργο", να το δω και να το διαχειριστώ... Δεν ήθελα να τα βάλω με την οικογένειά μου, αν και τελικά αυτό που έγινε ήταν να επιλέξω να απέχω από τους κόλπους της, για όσο καιρό θα επεξεργαζόμουν τις πληροφορίες... Το δραματικότερο όλων είναι ότι αντιλήφθηκα πως - αν όχι σε όλες - στις περισσότερες οικογένειες συμβαίνουν τέτοια... Το δραματικότερο όλων ήταν πως θεωρούμε τους εαυτούς μας "φυσιολογικούς" και ξορκίζουμε τέτοιες συμπεριφορές επειδή "είθισται", ενώ απλά είναι εγκληματικές για τη Ζωή... 

....

Πέρασε ένα ικανό διάστημα έως ότου να επεξεργαστώ τις πληροφορίες... Το επικίνδυνο θα ήταν να τα "βάλω" με κάποιον... Το δύσκολο θα ήταν να καταφέρω την υπέρβαση που δείκνυε το πώς έχουν τα πράγματα, να μην κρίνω ή κατακρίνω κανέναν, ώστε στο τέλος της διαδικασίας να μπορέσω - αν γινόταν - να δω από όσο πιο πολύ μπορούσα από απόσταση... Το τι κάνουμε μέσα στην άγνοιά μας... 

....

Το Ξίφος που δύναται να παρέμβει και να κόψει στη ρίζα το κάρμα και την επιρροή των ενεργειακών αποτυπωμάτων, είναι η συνειδητότητα....Η Επίγνωση για τις πράξεις μας την κάθε στιγμή... Το να επικαλεστούμε να "καθαρίσουμε" από ο,τι μπορεί να μας έχει επιβληθεί για να καταφέρουμε να υπάρχουμε με γνησιότητα... 

Θέλει θάρρος, θέλει δύναμη, θέλει υπομονή... Θέλει διάκριση και ψυχραιμία... Θέλει αποκλεισμό πεποιθήσεων... Θέλει να αναπτύξουμε τέτοιες ποιότητες στην παρατήρησή μας... Και προ πάντων, θέλει να Θέλεις... 

- Συνάντηση με τη Διατροφή -

Η Μακροβιοτική διατροφή παρουσιάστηκε στη ζωή μου, μετά από μία ακόμη έρευνά μου για εναλλακτικούς τρόπους σωστής και ολοκληρωμένης διατροφής....Χρειαζόταν να αναπροσαρμόσω τον τρόπο και τα υλικά με τα οποία διατρεφόμουν, ώστε η ενέργειά μου να είναι πιο καθαρή και δυνατή... Και με την πρόθεση, να υποστηρίξω τις σωματικές μου "ευαισθησίες" και με αυτόν τον τρόπο...

Το φάρμακο, η τροφή...

Η πρώτη τέτοια ομάδα με την οποία ήρθα σε επαφή, πραγματοποιούσε ενημερωτικά σεμινάρια με ένα κόστος απροσπέλαστο για τον προσωπικό οβολό μου... Το άφησα για λίγο καιρό, πιστεύοντας πως θα βρεθεί μία άλλη εκδοχή...

Ένα πρωί, καθώς βρισκόμασταν όλοι οι συνάδελφοι της εταιρείας στην πρωινή μου εργασία και στο γραφείο του αφεντικού για ενημέρωση, η αίσθηση της ακοής μου άρχισε να δυναμώνει... Σίγουρη ότι χρειάζεται να ακούσω κάτι που θα ειπωθεί, ενέτεινα την προσοχή μου...

"Για δες, εκεί στο Θησείο στο κατάστημα που συνεργαζόμαστε, θα γίνονται παρουσιάσεις Μακροβιοτικής διατροφής", τον ακούσαμε όλοι να λέει...

Αυτό, ήταν το έναυσμα για να το ψάξω... Όντως, εκεί θα γινόντουσαν τα σεμινάρια που γύρευα και με ένα κόστος εξαιρετικά διαχειρίσιμο.. Αποφάσισα να συμμετέχω...

Παρακολούθησα τα σεμινάρια και εφάρμοσα το πρωτόκολλο της συγκεκριμένης διατροφής για ένα χρόνο, δηλαδή για όσο διάστημα συμμετείχα... Πάντοτε, εφάρμοζα πρώτα επάνω μου την οποιαδήποτε γνώση - είτε επρόκειτο για ασκήσεις yoga, για θεραπευτικές σωματικές πρακτικές και καθαρισμούς, για βότανα και συμπληρώματα διατροφής - προτού να αναγνωρίσω τη δράση και την ποιότητά της και την προτείνω σε άλλους...

Το πρωτόκολλο της Μακροβιοτικής, με κατεύθυνση τη θεραπευτική διατροφή που παρακολούθησα, ήταν για μένα ένα άνοιγμα σε ένα κόσμο που δεν γνώριζα...

Προερχόμενη από την πατρίδα του εμπνευστή της, την Ιαπωνία, περιείχε νέα συστατικά, νέες συνταγές, νέους τρόπους μαγειρέματος... Διατροφή με μεγάλη δύναμη να βάλει "τα πράγματα στη θέση τους", που ξεκινούσε βάζοντας τάξη στο "πιάτο"... Η απαρχή της, είναι ουσιαστικά χορτοφαγική με ισορροπία στις αναλογίες των υλικών προς βρώση...

Τον επόμενο χρόνο και μετά από μία σειρά ευτυχών συμπτώσεων, βρέθηκα μαζί με την ομάδα αυτή στην οργάνωση και παραγωγή των σεμιναρίων... Λαμβάνοντας έτσι επιπλέον γνώσεις και δοκιμάζοντας τις δυνατότητές μου μπροστά σε κόσμο για την παρασκευή των υλικών και την παρουσίαση...

Είχα μελετήσει διάφορες προτάσεις διατροφής από διάφορες παραδόσεις κατά καιρούς, πέρα από την ήδη εμπειρία μου στη βασική Μεσογειακή διατροφή... Πριν από τη Μακροβιοτική, συναντήθηκα με την Ιδιοσυγκρασιακή Διατροφή, αυτή τη φορά από την πλευρά της Κινέζικης Ιατρικής.

Είχα συσσωρεύσει πληροφορίες... Είχα δοκιμάσει ένα σωρό από υλικά και η κουζίνα μου, είχε γεμίσει από σκευάσματα παντός είδους... Είχα αρχίσει να ζω για να διατρέφομαι σωστά κι όχι να διατρέφομαι σωστά για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις απαιτήσεις αυτού που ήταν η ζωή μου...

Είχα αμελήσει να "ακούω" τις ανάγκες του σώματός μου...

Η φροντίδα για το φαγητό, είχε γίνει ένα - ωφέλιμο, θα έλεγε κανείς παρ΄όλα αυτά - αλλά τελικά, είδος εξάρτησης και δέσμευσης...

Είχα υιοθετήσει ένα μη-βίαιο τρόπο διατροφής, που εφαρμοζόταν με βίαιη προσκόλληση...

Κατάλαβα σύντομα πως, δεν ήμουν για να είμαι "ταγμένη" σε ένα συγκεκριμένο είδος διατροφής, πόσο μάλλον αν αυτό δεν δύναται να με υποστηρίξει στην παρούσα - κάθε φορά - φάση της ζωής μου...

Και πήρα τα πράγματα από την αρχή...  Παρέα με τη γνώση αλλά πια, μαζί με την επίγνωση της κάθε επιλογής...

Μπορούσα, έτσι νιώθω, να διακρίνω την ανάγκη του σώματος από τη βουλιμική τάση... Δεν ήταν ποτέ πως ορεγόμουν το κρέας, ποτέ από παιδί δεν μπόρεσα να το χωνέψω. Υπήρχαν όμως φορές, που το σώμα μου το ζητούσε... Και το έτρωγα... Σαν ιεροτελεστία και σαν φάρμακο...Ένιωθα πως το να αποκλείσω δραστικά κάποιες τροφές από ένα οργανισμό που έχει χρόνια συνηθίσει σε κάποια δεδομένα, δεν ήταν σώφρον από μέρους μου..

Εστίασα στο μέτρο και την απλότητα... Και σε αυτήν την υπέροχη - επαναστατική στη ρίζα της - πολυτέλεια που λέει :

"Τρώω όταν πεινάω, πίνω όταν διψάω, κοιμάμαι όταν νυστάζω"... Χωρίς να νιώθω πως, αν καταναλώσω κάποια φορά μία μη-χορτοφαγική τροφή, θα χρειαστεί να πεθάνω από τύψεις για τη φύση ή τις ενοχές πως έχω επιφέρει ζημία στον οργανισμό μου...

Μαγειρεύω με ηρεμία και αγάπη, με επιλεγμένα αλλά λίγα και μετρημένα κάθε φορά υλικά, χωρίς φοβερούς συνδυασμούς για να μετατραπεί σε νόστιμο κάτι που δεν είναι...

Το σώμα κι εγώ, συνεργαζόμαστε...Ακούω τι έχει να μου ζητήσει και να μου πει ώστε, ο,τι είναι να γίνει θρέψη και τροφή μου, να έχει την Αλήθεια, τη Δύναμη και την Ενέργεια της κάθε στιγμής, με ευγνωμοσύνη για αυτό που υπάρχει κάθε φορά μπροστά μου...

- Το Φορτηγάκι -

Ξεκίνησα να εργάζομαι από μικρή ηλικία... Ήθελα... Μου άρεσε να γνωρίζω καινούργια πράγματα, νέους ανθρώπους και συνθήκες... Μου άρεσε να προσφέρω... Και το χαρτζιλίκι, στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως παρελκόμενο, για την αγορά ενός καινούργιου βιβλίου ή μιας μουσικής... Χωρίς πολλές απαιτήσεις...

Μία φίλη, μου είχε μιλήσει τότε για μία συγγενή της που θα άνοιγε ένα ζαχαροπλαστείο πολυτελείας σε εξίσου πολυτελή συνοικία των Αθηνών... Πήγαμε μαζί...
Ξεκίνησα από την επόμενη κιόλας ημέρα...

Το κατάστημα μόλις στηνόταν και κανείς δεν γνώριζε τι χρειαζόταν να κάνει, σε ποιο πόστο είναι ή τι ήταν απαραίτητο για την εύρυθμη λειτουργία του.. Ούτε καν η ίδια η ιδιοκτήτρια, που ήταν και υπεύθυνη του εγχειρήματος...

Η κατάληξη ήταν να εργαζόμαστε ολημερίς, τρέχοντας πανικόβλητοι και προσπαθώντας να φέρουμε εις πέρας τις ανάγκες του "νεογέννητου"... Από το κουβάλημα των προμηθειών, στην εξυπηρέτηση πελατών, στα τηλέφωνα και πίσω για την καθαριότητα...

Μου άρεσε να βλέπω πως τα καταφέρνω... Αυτό βέβαια, το έβλεπα μόνο εγώ... Η ιδιοκτήτρια είχε παράπονα, μονίμως και από όλους... Με αποτέλεσμα, να δημιουργεί εντάσεις και παρεξηγήσεις, ακόμη και όπου δεν χρειαζόταν...

Σύντομα, πολύ σύντομα, η συνεργασία διαλύθηκε εις τα εξ'ων συνετέθη... Είχα στεναχωρηθεί...

Κι ενώ από την αρχή γνώριζα πως ήταν κάτι προσωρινό, το μυαλό μου είχε αρχίσει να αναρωτιέται κάθε πιθανή ερώτηση που θα μπορούσε να συνθέσει σε λέξεις... Ακόμη και το αν θα καταφέρω ποτέ να βρω άλλη δουλειά... Κι ας ήταν που μόλις ξεκινούσα...

Πέρασαν χρόνια από τότε...

Πρόσφατα, καθώς περπατούσα σε κεντρικό δρόμο, συνάντησα σταθμευμένο το φορτηγάκι της εταιρείας... Μάθαινα για την προσπάθεια που είχε γίνει να ανασυνταχθεί η επιχείρηση και να στηθεί από την αρχή ... Χαμογέλασα, βλέποντας το λογότυπο από το παρελθόν, που στόλιζε με τα καλλιγραφικά γράμματά του το πλάι του φορτηγού...

Και τότε, ήταν σαν να άκουσα μία φωνή - χαμογελαστή κι εκείνη - να λέει...

"Θυμάσαι τότε που ανησυχούσες, πιστεύοντας πως ήταν το Τέλος?...
Και δεν ήταν... Δεν θα μπορούσε να είναι...
Γιατί, Τέλος, δεν υπάρχει...
Ποτέ..."

https://www.youtube.com/watch?v=tQk2PPBB0fU&ab_channel=ErikFaberVEVO

- Συνάντηση με την Ομοιοπαθητική -

Κάθε θεραπευτική μέθοδος έχει να προσφέρει τα δώρα της, σε αυτόν που τα "δέχεται"... Από την εμπειρία και την πορεία μου μέσα από όλες σχεδόν τις μεθόδους που γνώρισα, δύναμαι να καταλήξω πως όλες οι θεραπευτικές μέθοδοι λειτουργούν... Αν κάποιος δεν τις δεχτεί, τότε απλά, δεν είναι για εκείνον...

Η Συνάντησή μου με την ομοιοπαθητική, για το διάστημα που τη δοκίμασα στο σώμα μου, είχε θαυμαστή και απρόσμενη δράση... Για μένα, η ομοιοπαθητική έδρασε άμεσα σε ψυχοπνευματικό επίπεδο... Κάτι που βρίσκω φυσιολογικό, καθώς πρόκειται για ενεργειακά "φάρμακα", αλλά κυρίως επειδή η δική μου η τάση και αναζήτηση ήταν σε αυτό το επίπεδο... Ο,τιδήποτε χρησιμοποιούσα, το κατεύθυνα δια της προθέσεώς μου προς τα εκεί, χωρίς να αποκλείω να εξετάζω τις ενδείξεις των σωματικών συμπτωμάτων...

Χρειάστηκα πολύ λίγο χρόνο για την ερευνητική μου μελέτη σχετικά με την ομοιοπαθητική... Παρατηρώντας και παρακολουθώντας τη δράση της και τις αντιδράσεις από το σώμα μου, σαν να πρόκειται για κάποιον "τρίτο"... Και αυτό το ίδιο το σώμα, έξω από "εμένα"... 

Ο πρώτος μήνας ήταν καταλυτικός... Με ένα πολύ απλό και αναμενόμενο "φάρμακο", σωστό όμως στην επιλογή του, το σώμα μου απέβαλε με όποιον τρόπο μπορούσε, το "παρελθόν"... Ήταν ξεκάθαρο από τα αποτελέσματα, πως αυτό γινόταν... Δεν πέρασε λίγος καιρός ακόμη, όταν η δράση του "φαρμάκου", πέρασε και πιο βαθιά...

"Αιτείτε και δοθήσεται υμίν"... Έτσι είναι...

Ένιωθα μέσα μου να έρχεται μία μεγάλη Αλλαγή που ακόμη δεν μπορούσα να περιγράψω... Ούτε τι είναι, ούτε από πού έρχεται, ούτε πώς θα υλοποιηθεί...

Η Αλλαγή, ήρθε στον ύπνο μου.. Πολύ συνήθης τόπος για τις Αλλαγές... Ή, για το ξεκίνημά τους... Ήταν ακόμη πρώιμο, για να μπορέσω να δω πως αυτό θα ήταν το δώρο της θεραπείας για μένα...

Στο όνειρο, ήμουν ιππότης... Μαχόμουν για τη Δικαιοσύνη... Το σπαθί μου ήταν το ίδιο μεγάλο με το σώμα μου, αλλά είχα τη δύναμη να το κατευθύνω... Γύρω, γινόταν πόλεμος... Ένας πολύ σημαντικός πόλεμος... Τίποτα όμως δεν μπορούσε να με πτοήσει... Μαχόμουν με θάρρος και ανδρεία...

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον του πολέμου, Συναντώ ξαφνικά τους προπάτορές μου... Καταλάβαινα πως ήταν η Ώρα... Πως χρειαζόταν να μη δειλιάσω, παρά τους δισταγμούς μου... Πως χρειαζόταν να τους σκοτώσω... Εις το όνομα της Δικαιοσύνης - ένας προς έναν - έπεσαν από το ξίφος μου...

Ξύπνησα κάθιδρη.... Περισσότερο, επειδή άρχισα να αμφιβάλλω για την ποιότητά μου ως ανθρώπου... Δεν ήξερα τι ήταν που είχε συμβεί... Χρειαζόμουν άμεσα τη συμβουλή του ομοιοπαθητικού που με παρακολουθούσε... Ίσως να ήταν κάποια παρενέργεια...

Στη Συνάντηση που κανόνισα πολύ σύντομα, έφτασα μαζί με τις ενοχές μου... Εκείνος, με ψυχραιμία, μου ζήτησε να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια τη συνθήκη...  Δεν είχα αντίρρηση... 

Όχι, δεν υπήρχε αίμα... Δεν υπήρχε βία... Ούτε φωνές... Τίποτα δυσάρεστο... Ήταν σαν κάτι που χρειαζόταν να γίνει... 

Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, έτσι όπως καθόμουν απέναντί του, ήταν...
"Έχω χάσει τη γαλήνη μου από τότε... Τι άνθρωπος είμαι?..."...

Η πρότασή του, κατάφερε να μου δώσει μία άλλη ματιά για το θέμα... Μιά ματιά που δεν είχα καταφέρει από μόνη μου να δω... 

"Έχασες τη γαλήνη που πίστευες πως είχες..."...
Ήταν αλήθεια... Γιατί και μόνο στο άκουσμα της φράσης, είχα ολόκληρη αναριγήσει...
Και συνέχισε, λέγοντας....

"Σαν πραγματικός πολεμιστής, "καθάρισες" από όλες τις αρνητικές πεποιθήσεις που σου είχαν επιβληθεί από το οικογενειακό περιβάλλον... Τώρα, θα βρεθεί μία πιο ουσιαστική γαλήνη... Τώρα, θα βρεις τη δική σου..."...

Με συνόδευσε προς την πόρτα της εξόδου...
"Ελευθερώθηκες...", μου είπε χαμογελώντας...
"Με το σπαθί σου..."...

https://www.youtube.com/watch?v=CingEwu6vA8&index=12&list=RDaLR_bSzPTiY&ab_channel=RadialbyTheOrchard

- Οι Σταυροφόροι της Σωτηρίας -

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου ως εργαζόμενης στην εταιρεία με τα συμπληρώματα διατροφής, ξεκίνησα ως πωλήτρια στα φαρμακεία.... Περνώντας από αλλεπάλληλα επιμορφωτικά σεμινάρια, ώστε να μάθω σε βάθος τα προϊόντα, να "παίζω στα δάχτυλα" τα συστατικά τους και να μπορώ - επιστρατεύοντας την πειθώ μου σχετικά - να τα προτείνω με ευκολία και ασφάλεια...Ήθελα να κάνω τη δουλειά που είχα κληθεί να κάνω, σωστά... Και αυτό, για μένα σήμαινε πάντα, να μπορώ με επίγνωση να προτείνω κάτι χωρίς να είναι επιβλαβές...

Από τους πάγκους των φαρμακείων, μετατέθηκα σύντομα στα γραφεία των ιατρών και τα νοσοκομεία... Η εταιρεία χρειαζόταν μονίμως έσοδα για να "τραφεί" και αυτό είχε φανεί μία καλή λύση...

Ήδη από τη θητεία μου στα φαρμακεία, είχα μείνει άναυδη με τον αριθμό - και μάλιστα, ολοένα αυξανόμενο στα τρία χρόνια που παρέμεινα - των ανθρώπων που προσέρχονταν στο ταμείο με κόκκινες συνταγές... Απορούσα με αυτό, καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω πώς θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζικά, να πάσχουν πραγματικά... Φαινόταν σαν η κατάθλιψη να έχει πάρει έκταση επιδημίας...Πολλές φορές όταν μπορούσα να ξεκλέβω χρόνο, τους έπιανα την κουβέντα και τους προκαλούσα να μου μιλήσουν γι αυτό... Ενεργοποιώντας συχνά την πνευματική μου όραση, "έβλεπα" πως οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι που αντιμετώπιζαν κάποιο θεωρητικό "αδιέξοδο", έχοντας κάνει την παρούσα συνθήκη της κρίσης ένα εύκολο άλλοθι...

Στην πραγματικότητα, έβλεπα ανθρώπους με χαμένη την κατεύθυνσή τους στη ζωή και με μία αλλόκοτη αγάπη για την παραίτηση...Όχι όμως που να χρήζουν φαρμακευτικής αγωγής...

Μελετούσα και μόνη μου εκείνο τον καιρό, όποια διεθνή μελέτη έπεφτε στα χέρια μου σχετικά με φάρμακα και συμπληρώματα... Για να ανακαλύψω πως, τα αντικαταθλιπτικά που δίνονται σαν καραμέλες σε περίπτερο, περιέχουν ουσίες που δύνανται να επηρεάσουν μόνιμα τον εγκέφαλο και να προκαλέσουν βλάβες ανεπιστρεπτί... Θα μπορούσε να πει κανείς, πως ενδείκνυνται μόνο για περιπτώσεις που πραγματικά είναι δύσκολες και κατά μία έννοια, δεν γίνεται αλλιώς...

Αυτό που παρατηρούσα όμως ήταν,  πως το φαρμακείο αντιμετωπιζόταν σαν ένας τόπος ιερός, για κάποιον που έψαχνε τη σωτηρία του από κάτι... Κανείς δεν κατάφερνε να δει, πως ένα τέτοιο κατάστημα είναι μέρος ενός συστήματος υπέρογκου τζίρου σε βάρος της υγείας... Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που κατανάλωναν και συνεχίζουν να καταναλώνουν "χάπια", είτε πρόκειται για χημικά είτε για τα άλλα, τα υποτιθέμενα λιγότερο βλαβερά, υποστηρίζουν - με την άγνοιά τους ή εθελοτυφλώντας - μία επικερδέστατη βιομηχανία...

Όταν πλέον άρχισα να επισκέπτομαι τους γιατρούς, ολοκληρώθηκε μέσα στο μυαλό μου η εικόνα... Συναντούσα γιατρούς διαφορετικών ειδικοτήτων, σε διαφορετικούς τομείς και διαφορετικά νοσοκομεία... Άλλους μικρότερους και άλλους... μεγαλογιατρούς...

Αφού συστηνόμουν και τους μιλούσα για λίγο σχετικά με τα προϊόντα, η απάντηση από όλους ήταν πάντοτε η ίδια... Αφού σηκώνονταν από το "θρόνο" τους και κλείνοντας την πόρτα του γραφείου τους, ζητούσαν να μάθουν το μέγεθος του κέρδους που θα είχαν από κάτι τέτοιο... Άλλοι ζητούσαν χρήματα, άλλοι ταξίδια, άλλοι εκδρομές εκπαιδευτικές και συνέδρια... Κανείς μα κανείς, δεν θέλησε να μάθει για την ποιότητα των προϊόντων ή τις αντενδείξεις ή ο,τιδήποτε...

Σκέφτηκα πως, πίσω από κάθε αντιβίωση που είχα πάρει ως παιδί, πίσω από κάθε παυσίπονο ή κάθε καινούργιο προϊόν που γυρεύει να καταξιωθεί στην αγορά, είναι μία τέτοια συμφωνία... Για ο,τι έχει περάσει ποτέ από τον οργανισμό μας, κάποιοι έχουν προηγουμένως σφίξει τα χέρια για μία νέα, προσοδοφόρα συνεργασία...

Κάποτε, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο του παιχνιδιού, ρωτούσα κάποιους από τους γιατρούς για τις συνταγογραφήσεις τους και κυρίως για τα αντικαταθλιπτικά...

Η απάντηση ήταν κάθε φορά η ίδια... Το κέρδος τους από κάθε συνταγή... Τις αντενδείξεις, όφειλε ο ίδιος ο ασθενής να τις κοιτάξει και να κρίνει ανάλογα... Αν μπορέσει...

Το ίδιο ίσχυσε για όλους τους γιατρούς, για όλες τις κατευθύνσεις...

Συχνά, λίγο πριν φύγω από τις συναντήσεις αυτές, σήκωνα το κεφάλι μου να κοιτάξω πάνω από τις καρέκλες τους...

Όλοι είχαν εικόνες του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου αγίου εκεί... Το Θεό του, κανείς...

Κάθε φορά που εξερχόμουν από μία τέτοια επίσκεψη, κοίταζα στα κλεφτά τους ανθρώπους στην αναμονή, εκεί στους διαδρόμους... Όλους αυτούς που είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους σε κάποιο γιατρό, για τη σωτηρία τη δική τους ή του αγαπημένου τους...

Κάθε φορά, έφευγα με το κεφάλι σκυφτό... Για να μην κοιτάξουν στα μάτια μου... Για να μη δουν ο,τι είχα δει...

Ας έμενε - ευχόμουν - η Ελπίδα τους ζωντανή, να κυκλοφορεί ελεύθερη μέσα στους διαδρόμους του συμφέροντος...

https://www.youtube.com/watch?v=9eh0rAUwZSQ&ab_channel=dagonsio