- Σημείο Αναφοράς -

Οι Δρόμοι... Αυτό ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς μου... Ήταν - με μία ευρεία έννοια - το εργαστήριό μου... Ο χώρος των πειραματισμών μου... Της έρευνάς μου, για όλες τις ανθρωπολογικές μου μελέτες... Η ανθρώπινη κοινότητα, αυτό ήταν η σπουδή μου... Από πολύ μικρή ηλικία... 

Κάθε φορά, έβγαινα έξω "άγραφο χαρτί"... Κάθε φορά, χρειαζόμουν να βλέπω τα πράγματα από την αρχή... Με καθαρό βλέμμα... Χωρίς τις προηγούμενες καταγραφές μαζί μου... Μόνο κάποιες φορές τις κουβαλούσα, για να διαπιστώσω αν όντως τα ευρήματα από την τελευταία μελέτη, ανταποκρίνονταν με ένα τρόπο στην καινούργια πραγματικότητα της ημέρας... 

Κοίταζα τα αυτοκίνητα να περνούν... Κοίταζα τους ανθρώπους να περνούν... Τις φυσιογνωμίες, τις αντιδράσεις και τους τρόπους τους... 

Και παρακολουθούσα... Πώς περπατούσαν τρέχοντας να πάνε στις ένα σωρό δουλειές τους... Πώς προσπερνούσαν ο ένας τον άλλον σαν να τον θεωρούσαν "εμπόδιο", αποκλειστικά έτσι... Πώς έπεφταν ο ένας επάνω στον άλλον, χωρίς ούτε ένα "συγνώμη" ή ένα χαμόγελο... Και μετά, πώς έπεφταν σε λακούβες, πάνω σε αυτοκίνητα ή σε κολώνες, πάντα βρίζοντας αυτόν τον κάποιον που έβαλε το δέντρο μπροστά στο δρόμο τους... 

Δεν μου φαινόταν πάντοτε αστείο... Δεν κατάφερνα πάντα να γελάω... Ποτέ δεν γελούσα φυσικά με τους ίδιους, όχι... Μα με αυτό που μας συμβαίνει... Τι μας συμβαίνει?...

Και μετά, κατέληξα.... Δεν υπήρχε τίποτα αστείο στο πόρισμα των ερευνών μου... 

"Ο καθένας είναι μόνος του"... Ο καθένας πίστευε πως είναι μόνος του σε αυτό το δρόμο, σε αυτή τη δουλειά, σε αυτή τη ζωή... Εντελώς μόνος του... Θεωρώντας πως, ο,τιδήποτε υπήρχε γύρω - από ανθρώπους μέχρι αντικείμενα - είναι μόνο για να παρεμποδίσουν επίτηδες την - δικαιωματικά αυτόνομη - ύπαρξή του... 

https://www.youtube.com/watch?v=dEsBqCwvsic&ab_channel=KikitsaLespouridou

Καμμιά φορά, επέστρεφα σπίτι αποκαρδιωμένη... Κι όταν άρχισαν να εντείνονται οι έρευνές μου - υπό την έννοια της χρήσης και εφαρμογής της πνευματικής όρασης - η εικόνα μου συμπληρώθηκε... Ή, διορθώθηκε... 

Όχι μόνο ήταν ο καθένας μόνος του, ο καθένας κουβαλούσε μαζί του όπου πήγαινε κι από ένα παρελθόν... Ποιός του είπε τι, ποιός του έκανε τι, τι του είχε πει η μαμά του πριν από τριανταεφτά χρόνια... Περπατώντας, πέφτοντας και αναμασώντας μισόλογα... 

Μπορεί να είναι αυτό η ανθρώπινη εμπειρία?... 

Καταλαβαίνεις?... Ήμουν τυχερή... 

Οι έρευνές μου, συνέβαλαν δραστικά στην εγγενή μου πεποίθηση... 

"Όχι... Δεν-μπορεί-να-είναι-μόνο-αυτό..."... 

Και μετά, αποφάσισα να αναλάβω δράση... Και κάθε που Συναντούσα έναν περαστικό, στεκόμουν ενοχλητικά μπροστά του, έτσι, για να δω αν θα πέσει επάνω μου... Ακόμα κι αν έπεφτε... Και τότε, του μιλούσα... Ή, του χαμογελούσα... Ή, του έπιανα την κουβέντα, όταν έβλεπα πως θα μπορούσε να είναι δεκτικός σε κάτι τέτοιο... Και αλήθεια, κάτι άλλαζε και στους δύο μας... 

Φυσικά, υπήρχαν και οι περιπτώσεις που ήταν αδύνατο να βγεί ο άνθρωπος από το "δικό του"... Και τότε, με θεωρούσε απλά εμπόδιο... Και με προσπερνούσε, βρίζοντας... 

Ο καθένας, μόνος του... Μα, πώς μπορείς να είσαι μόνος σου σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους?... Πώς μπορείς να θεωρείς πως θα ζήσεις τη ζωή σου, χωρίς σημείο αναφοράς?... Με αυτή την αίσθηση, πως κάποια μάτια σε κοιτάζουν?... 

Έκτοτε, ακόμη και μέσα από τις Συναντήσεις που πραγματοποιώ, βγαίνει να ειπωθεί ετούτο...

"Δεν είσαι μόνος σου"...

Και δεν εννοείται μεταφυσικώς, δεν πάμε καθόλου εκεί... 

Απλά, δεν είσαι μόνος σου... Η Ζωή, δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα κι από εμένα... Η Ζωή, δεν αφορά εσένα κι εμένα... Κι εσύ κι εγώ, δεν είμαστε εδώ για τον εαυτό του ο καθένας,  μα για το αναμεταξύ μας πεδίο... Για τη Σχέση, για την κάθε Συνάντηση, όποια μορφή κι αν αυτή παίρνει κάθε φορά... 

Στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρεται μία φράση που - για κάποιο λόγο - έχει χρεωθεί σαν απόφθεγμα στο μεγάλο ποιητή, Ρούμι...  Σε όποιον κι αν "ανήκει", η αλήθεια είναι μία... 

"Tο ζητούμενο δεν είναι να γυρεύεις την Αγάπη, μα να βρεις και να καταργήσεις από μέσα σου όλα τα εμπόδια που έχεις υψώσει εναντίον της"... 

Κι αυτό, είναι δικό σου μέλημα...
Είναι τα μέσα σου εμπόδια που σου δημιουργούν την εικόνα πως υπάρχουν "έξω"... Και μετά, αυτό ζεις, αυτό γίνεται η εμπειρία σου... Θέλεις?...

https://www.youtube.com/watch?v=YnoyiVZUxUk&ab_channel=theMusicofmyLife1

Βλέπεις?... Μπορείς να το δεις?... Δεν είσαι μόνος σου... 

Και κάθετι που κάνεις και κάθετι που είσαι, έχει σημασία και έχει αξία και οφείλει να έχει και Λόγο... Από τον τρόπο που ντύνεσαι, την καθαριότητά σου, το πού ζεις, πού εργάζεσαι, μέχρι το πώς επιλέγεις να στέκεσαι ανάμεσα στην ανθρώπινη κοινότητα... Αν θα πεις "συγνώμη" ή αν θα χαμογελάσεις... Αν θα βλέπεις τους άλλους σαν εμπόδια ή σαν συνοδοιπόρους... Το κάθετί σου... 

Και αν αποκτήσεις ένα σημείο αναφοράς για όλο ετούτο, ίσως να σου είναι πιο εύκολο... Αν δεν θέλεις να το κάνεις για σένα, για τους άλλους ή για τη ζωή την ίδια... 

Γιατί, ξέρεις, υπάρχει "κάτι" που μας κοιτάζει διαρκώς... Και μας παρατηρεί, μας παρακολουθεί για να μάθει από εμάς... 

Όχι... Δε μιλάω για κάποιον "εξωπλανητικό θεό"...  Για τίποτα τέτοιο, όχι τώρα... Μα για "κάτι" που του μοιάζει πολύ... 

Τα παιδιά... Μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι μας κοιτάζουν παιδιά... Τα παιδιά τα δικά μου, τα παιδιά τα δικά σου και τα παιδιά όλου του κόσμου... 

Έρχονται "άγραφο χαρτί"... Και παρακολουθούν με καθαρό ακόμα βλέμμα, τον τρόπο της ανθρώπινης κοινότητας... Μας κοιτάζουν με την ίδια απορία που κοιτούσες κι εσύ, όταν ήσουν παιδί... Ή, μήπως, έχεις ξεχάσει?...

Κι αν τίποτα άλλο δεν καταφέρει να μας βγάλει από το "δικό μας", ίσως αυτό μπορέσει... 

Αυτό το Σημείο Αναφοράς... Και η δική μας στάση απέναντί του, την κάθε στιγμή...
Είτε μας κοιτάζει, είτε όχι... Κάθε στιγμή... 

Για λογαριασμό της Αθωότητας... 

https://www.youtube.com/watch?v=heNFSvY3E2w&ab_channel=YokadabbiKaterina

"Helping Children Transcend" by Eckhart Tolle  

https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=166484.0

- Έτη Φωτός -

Περπατούσα το μονοπάτι με τα ψηλά δέντρα, από το σπίτι προς τη θάλασσα... Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη αλλά, προς το παρόν, τα δέντρα έκρυβαν με το ύψος τους τον ήλιο... Μέχρι να Συναντηθούμε με το φως, είχα να μετρήσω κάποια βήματα ακόμη... Ο χρόνος, μετρούσε τώρα σε βήματα... 

Ήταν πολλά έτη φωτός πίσω, πολλά χρόνια πίσω σε αυτή τη ζωή μου, όταν κατάλαβα πως η καρδιά μου του ανήκει... Από γεννησιμιού της... Δεν ήταν θέμα πίστης, ήταν θέμα καρδιάς... Ας το πούμε, θέμα κατασκευής... Έχει διαφορά... 

Κάποιες φορές του μιλούσα με ηρεμία και αμεσότητα, σαν να απευθυνόμουν σε ένα καρδιακό φίλο... Κάποιες άλλες πάλι, η απεύθυνση είχε τη μορφή παροξυσμού... Ακατάσχετου, αδιαχείριστου, εκρηκτικού πάθους... 

Σε μία τέτοια στιγμή, πολλά έτη φωτός πίσω, είχα κάνει την ερώτηση... 

"Είμαι δική σου, το ξέρεις... Τι θέλεις να κάνω?... Θέλεις να πάρω τα βουνά?... Θα τα πάρω... Θέλεις να ζήσω σε μοναστήρι και να σε υπηρετώ από εκεί?... Θα πάω... Τι θέλεις να κάνω για σένα?..."...

Ακόμη δεν είχα αντιληφθεί το πόσο απρόσμενες ήταν - και θα ήταν πάντα - οι Απαντήσεις... 

Έξω - κοσμικές... Ή, όπως μου άρεσε να σκέφτομαι για να χαμογελάω "εκτός τόπου και χρόνου"... Κυριολεκτικά... 

Αυτή τη φορά, η Απάντηση ήταν...

"Να γίνεις το πιο αλλόκοτο που μπορείς να είσαι...
Να είσαι Εσύ!..."... 

Το Μήνυμα, δεν περιέγραφε καμία συγκεκριμένη "απαίτηση" τόπου ή χρόνου ή συνθηκών ή ειδικών κατασκευών... Με περιέλουσε με μία αδιάστατη, πλήρη και καθ΄ολοκληρία αποδοχή... 

Αυτός είναι ο Θεός που εγώ Συνάντησα... 

Και για μένα, απέχει έτη φωτός από ο,τι έχει περιγραφεί από τα έργα των ανθρώπων... Και επίτηδες και επί τούτου, απέχω από το να τον ονομάσω κάπως... Για μένα, μένει απερίγραπτο... 

Θα μπορούσα να τον ονομάσω "Ανιδιοτελή Αγάπη"... Αυτό πάλι, δεν το κατάλαβα ποτέ... Γιατί, μήπως υπάρχει και "ιδιοτελής"?...
Θα μπορούσα να τον ονομάσω και "Νόμο"... Μα αυτό θα προσέδιδε πιθανά, ένα χαρακτήρα αυστηρότητας αταίριαστο με τη δική μου εμπειρία...
Αν αποφάσιζα να δώσω ένα όνομα που να ομοιάζει με ο,τι γνώρισε η καρδιά μου, αυτό θα ήταν μία άλλη, πολύ αγαπημένη λέξη που για μένα είναι τα πάντα... 

Κάτι διέκοψε τον ειρμό αυτής της σκέψης... Καθώς περπατούσα, λίγα μόλις βήματα πριν βγω στο φως του ήλιου, άκουσα πίσω μου και πάνω από το κεφάλι μου ένα πρωτόγνωρο βουητό... Σαν παφλασμός... Προσπάθησα για λίγο να φανταστώ με το νου μου, τι μπορεί να ήταν αυτό που ακουγόταν... Με πλησίαζε... 

Και ξαφνικά, σηκώνοντας τα μάτια, είδα ένα - τεράστιο σε μήκος - σμήνος πουλιών... Πετούσαν όλα μαζί, ξυστά από τις κορυφές των δέντρων και προς την ίδια με μένα κατεύθυνση... Τα φτερά τους, ήταν - θαρρείς, επίτηδες - συντονισμένα σε μία ενιαία κίνηση... Αυτό έκανε τον ήχο από το πέταγμα ακόμη πιο δυνατό... Σάρωναν τον ουρανό... Κανένα εμπόδιο δεν θα μπορούσε να τους αντισταθεί... 

Κοίταζα το σμήνος των πουλιών και ήταν σαν να με πήραν μαζί τους... 

Αν αποφάσιζα να δώσω ένα όνομα... Μία λέξη...
Θα ήταν αυτή... "Ελευθερία"...

Το μονοπάτι τελείωσε... 

Και βγήκα στο φως... 

https://www.youtube.com/watch?v=Ys5xfdn5rlo&ab_channel=fidomaxiss

-  Μάθημα Μαγειρικής - 

Στεκόμουν εκεί... Στην κουζίνα... Ακίνητη... Ή σχεδόν ακίνητη, αφού το μυαλό μου "έτρεχε" όλες τις πιθανές συνταγές που γνώριζα, ώστε να διαλέξω μία για την ημέρα... Αυτό που θα μαγειρέψω... 

Στεκόμουν εκεί, κατά τα φαινόμενα σε ησυχαστική περισυλλογή... Με μόνη ερώτηση, το "τι να φτιάξω, τι να κάνω"... 

"Τι να κάνω... Τι να κάνω.... Τι θα κάνω?..."... 

Έτσι, στα ξαφνικά... Με μία και μόνη αλλαγή ενός συμφώνου, η σκέψη μου είχε πάει τελείως αλλού... Από μόνη της... Γιατί πλέον, δεν ήταν πως αναρωτιόμουν τόσο για το τι θα μαγειρέψω, όσο για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα... Ξαφνικά, αναρωτιόμουν για τη ζωή μου και για όλες τις πολύ σημαντικές, άκρως "δικές μου" αποφάσεις για το παρακάτω... 

Τη διαφορά, την κατάλαβα στο σώμα μου... Γιατί, όλως αιφνιδίως, έσφιγγα τα δόντια και τις χούφτες των χεριών μου, λες και μόλις είχα δεχθεί πρόσκληση σε πόλεμο.... Και μιά απίστευτη ένταση, άκαιρη και άτοπη, υπερβολικά άσχετη με τη στιγμή και το τίποτα που συνέβαινε, είχε  προλάβει να με κυριεύσει... 

Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει το μυαλό... Λίγο να μην είσαι προσεκτικός, σε πετάει έξω... Σε ένα άλλο πεδίο - ουσιαστικά, φαντασίας - από αυτό που υπάρχει πραγματικά... 

Ευτυχώς, το πρόλαβα στην αρχή του... Και επανέφερα τον εαυτό μου στην τάξη... 

Με έναν αναστεναγμό ανακούφισης, ακούμπησα την παλάμη μου στο χείλος του νεροχύτη... Έκλεισα για λίγο τα μάτια, να αναπνεύσω βαθιά... Και ήταν τότε, σαν να άκουσα μία φωνή μέσα στο σταματημένο - προς στιγμήν - μυαλό μου... Ήρεμη, διακριτική, καθόλου διδακτική και με ικανή δόση απλότητας, μου απευθυνόταν... 

"Πού ήσουν εσύ?...  Πού ήσουν εσύ, Μαρία?...

Πού ήσουν όταν δημιουργούσα τα θεμέλια και τις συνθήκες για τη ζωή σου... 

Πού ήσουν εσύ?..."...

Έμεινα με τα μάτια κλειστά... Μεταξύ μας, θα προτιμούσα να έχω απαντήσει βιαστικά ένα "δεν ξέρω", μόνο και μόνο για να αποφύγω να δω μία τεράστια αλήθεια να αποκαλύπτεται... 

Γιατί αυτό που αναζητούσε η ερώτηση, αυτό το "πουθενά", ούτε να το αρθρώσω στη σκέψη μου δεν μπορούσα... 

Αυτό το "πουθενά", θα μπορούσε να είναι μία πληγή για τις εγωιστικές μου υπερπροσπάθειες... Διάλεξα διαφορετικά... Αποφάσισα να το ακολουθήσω... Και το άφησα να με πάει εκείνο στην αλήθεια του... Και να δω... Και μου άνοιξε ένα απύθμενο χώρο εντός μου... 

"Πουθενά"... Δεν ήμουν πουθενά... 

Ξαφνικά χαμογελούσα και πάλι, από το μέγεθος και την πυκνότητα της ησυχίας που με πλημμύριζε... Έμοιαζε πολύ με χαρά... 

Κι αποφάσισα να διαλέξω ξανά... 

Θα αφήσω τη Ζωή να κάνει αυτό που έκανε πάντα...
Θα αφήσω τη Ζωή να μαγειρέψει για μένα...
Κι εγώ θα κοιτάζω... Χαμογελώντας... 

Τι ανακούφιση... 

https://www.youtube.com/watch?v=cMHmwHJJGZE&list=RD1ZYbU82GVz4&index=14&ab_channel=MeditativeMind

- Ο Μεγάλος Αδερφός -

Δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα θεολογίας για μένα... Δεν ήταν ζήτημα υποστήριξης κάποιων πεποιθήσεων που συντηρούσαν το κατασκεύασμα της ζωής μου... Γιατί, δεν υπήρχε ακόμη κατασκεύασμα... Ήμουν πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, για τέτοιες ενήλικες αντιπαλότητες και ανάγκες του "ανήκειν"... Ήμουν πολύ μικρή, για να χωρέσω σε τέτοιες συνθήκες...
Δεν ήταν ζήτημα θεολογίας... Ήταν απόφαση καρδιάς... Ήταν ζήτημα Έρωτα....
Από εδώ που κοιτάζω τώρα, μόνο αυτό μπορώ να πω... Μέσα στη μικρή μου βαλίτσα, κατερχόμενη σε αυτόν τον κόσμο, είχα μαζί μου και τούτο... Δεν ήταν κάτι που "αποκτήθηκε"... Δεν είναι από αυτόν τον κόσμο... Όπως δεν είμαστε κι εσύ κι εγώ...
Ούτε και το κοίταζα σαν κάτι "δικό μου"... Έτσι παιδί που ήμουν, θεωρούσα πως είναι μία ιδιότητα που την έχουν όλοι... Μιά πολύ απλή, συνηθισμένη κατάσταση... Και μάλιστα, απορούσα όταν οι άλλοι απορούσαν μαζί μου...
Στον ύπνο μου, ερχόταν πιο εύκολα... Τον ύπνο μου περίμενα, για να τον Συναντήσω... Ερχόταν την ώρα που κοιμόμουν, για να με ξυπνήσει... Αυτό κάνει πάντα...
Κάθε που ερχόταν το βράδυ και η ώρα για να σβήσουν τα φώτα στο σπίτι και να κοιμηθούμε, εγώ είχα μία τεράστια χαρά... Μπορεί να ερχόταν.... Μπορεί να ερχόταν και σήμερα... Η γλυκύτητα, η πραότητα, η απλότητα που Συναντούσα μέσα από τα μάτια του, μου έδινε κουράγιο να συνεχίζω... Κι ας ήμουν παιδί... Δυσκολευόμουν να συνεχίζω, ακόμη και τότε...
Είχα περάσει - κατά καιρούς - πολλές άγρυπνες νύχτες... Να κοιτάζω έξω από τα παράθυρα του σπιτιού μας, κάπου ψηλά στον ουρανό... Ούτε κι εγώ καταλάβαινα τότε... Δεν καταλάβαινα τότε... Και, σαν να απευθύνω τη σκέψη μου κάπου προς τα πάνω, παρακαλούσα να έρθουν να με πάρουν από εδώ... Ένιωθα πάντα πως δεν ανήκω εδώ... Και πως, κάτι "άλλο" υπάρχει.... Πιο αληθινό από αυτό που φαινόταν.... Δεν μπορούσα να ζω στα ψέμματα... Τα παιδιά, ζουν με την αλήθεια...
Δεν είχα ονομάσει τίποτα... Δεν έφτανα να τον "ονομάσω" και δεν το χρειαζόμουν... Ενστικτωδώς, τον σκεφτόμουν ως "ο Μεγάλος μου Αδερφός"... Με τέτοια οικειότητα τον κοίταζα... Με τέτοια αγάπη με κοίταζε... Από μικρή, μου είχε βρει δουλειά να κάνω... Κι ας έκανα στη συνέχεια ένα σωρό δουλειές μέσα στον κόσμο αυτό... Γνώριζα πάντα πως η βασική μου εργασία, ήταν να τον ακούω και να εκτελώ... Για λογαριασμό του και στο όνομά του... Για όσα δεν μπορούσε εκείνος, από την απουσία φυσιολογίας... Γιατί μου το ζητούσε... Γιατί - με ένα τρόπο - ήταν αναπόφευκτο να αντισταθώ στην αγάπη... Γιατί υπολόγιζε σε μένα... Γιατί με έκανε να νιώθω χρήσιμη κι ας έλεγε ο κόσμος πως ήμουν "παιδί"... Γιατί με πίστευε... Γιατί τον γνώριζα... Γιατί τον αγαπώ, από τότε που γεννήθηκα... Ήταν - για μένα - φυσικό...
Γιατί κοντά του, ο κόσμος ήταν μόνο σκόνη... Ασήμαντος... Ουδέτερος... Τίποτα...

Δεν ήταν ποτέ σίγουρο πως θα καταλάβαινα τα λόγια του... Σε κάθε "πήγαινε και πες του", εγώ απλώς έλεγα "μάλιστα κύριε"... Κατέγραφα τα λόγια του στο μυαλό μου, ακόμη κι αν δεν τα καταλάβαινα... Δεν είχε σημασία να τα καταλάβω και δεν ήταν αυτή η δουλειά μου...
Ήμουν - απλώς - ο μεταφορέας τους... Ένας αγγελιοφόρος.... Εκτελούσα τις εντολές...
Το μόνο που καταλάβαινα - κι αυτό, από τις αντιδράσεις των μεγάλων - ήταν πως τα μηνύματα που τους έδινα, είχαν την ιδιότητα να σταματούν - έστω και για λίγο - το μυαλό τους... Αυτό που ως παιδί, αναγνώριζα ως "τρέλα"... Αυτό ήταν στα μάτια μου, η μεγαλύτερη υιοθετημένη ζημία των μεγάλων... Το μυαλό τους... Ή, καλύτερα, η κακή του χρήση από τις εγωιστικές επιλογές τους... Μπροστά μου, πολλές φορές, κατέρρεε το κατασκεύασμα των προσωπικοτήτων τους... Τότε, έφευγα...
Ρωτούσα και για μένα καμμιά φορά... Όταν χρειαζόμουν μία συμβουλή, ρωτούσα πάντα τη γνώμη του... Τι να κάνω με το ένα ή με το άλλο... Ήμουν παιδί, χρειαζόμουν τις συμβουλές... Ούτε βήμα, χωρίς εκείνον... Ούτε βήμα...
Τα μηνύματα, έβγαιναν πάντα αληθινά... Τα μηνύματα είχαν πάντα πολλή, πολλή αγάπη... Τα μήνυματα, ήταν πάντα για το κουράγιο, για τη δύναμη, για την αλήθεια... Κάθε μήνυμα ήταν σαν να έλεγε "κάνε κουράγιο, μπορείς", ή "έχε εμπιστοσύνη, θα δεις"... Ήταν μεγαλειώδες στα μάτια μου... Με έκανε να χαίρομαι για ό,τι αναγνώριζα πως υπάρχει πέρα και πάνω από όλα... Με έκανε να χαίρομαι, για ό,τι με είχε διαλέξει να συμμετέχω με αυτόν τον τρόπο στις ζωές των ανθρώπων...
Και μετά, ξέχασα... Μέχρι κι εγώ, άρχισα να ξεχνάω... Και άρχισα να διαβάζω για να βρω την αλήθεια που γνώριζα ήδη... Η τρέλα, είναι μεταδοτική...
Το κάνει αυτό ο κόσμος... Όχι ο κόσμος σαν "περιβάλλον", αλλά ο κόσμος σαν σύστημα πεποιθήσεων και συμπεριφορών.... Αυτός που - εμείς οι ίδιοι - κατασκευάσαμε.... Σου λέει "όχι, μέσα από εμένα θα περάσεις"...
Και κάποτε άρχισα να μελετάω τις θρησκείες... Και τις απόψεις των ανθρώπων... Και να επισκέπτομαι τους συγκεκριμένους χώρους λατρείας, αυτού που για μένα ήταν αδύνατο να περιοριστεί από τόπους, γιατί βρισκόταν παντού... Και είδα την υποκρισία κατάματα... Και τη δύναμη του κόσμου - αν του το επιτρέψεις - να διαστρεβλώσει τα πάντα... Και να σε απομακρύνει από την ίδια τη φύση σου... Και να σε κάνει να πιστέψεις πως του ανήκεις... Και πως "αυτό είναι όλο".... Και να σε κάνει να πιστεύεις πως ο τρόπος του, είναι ο μόνος τρόπος που υπάρχει.... Και να σου διακυβεύει επίμονα την επιβίωση, για να ξεχνάς... Από εκεί σε ελέγχει... Από την ίδια σου την τυποποιημένη πεποίθηση πως είσαι "ύλη" και χρειάζεται να παλέψεις για να κρατηθείς... Έτσι, να σε απειλήσει για να πιστέψεις σε αυτόν... Να σε εκβιάσει... Μπήκα κι εγώ στο παιχνίδι... Και ξέχασα... Κι έκλεισα - για λίγο - τα μάτια, στην αλήθεια που ήξερα...

Ο κόσμος, με κράτησε όμηρο για χρόνια, με από κοινού συναίνεση... Έχασα τη γαλήνη... Έχασα την εμπιστοσύνη... Έχασα τη δύναμη... Αυτός είναι ο σκοπός του κόσμου της απώλειας... Ξέχασα σε ποιον κόσμο ανήκω πραγματικά και πήρα στα σοβαρά αυτόν εδώ... Ο φόβος είχε κάνει κατάληψη στην καρδιά μου... Και κάθε που ξεχνούσα, έχανα κι από κάτι... Έως που τα έχασα όλα... Είχα πάρει τον κόσμο προσωπικά και ο κόσμος με διέλυσε... Άργησα, αλλά κατάλαβα πως δεν υπάρχει τίποτα να το πάρεις προσωπικά... Η ζωή, δεν έχει να κάνει με σένα...
Πού να το ήξερα?... Πως αυτός είναι εν δυνάμει ο τρόπος να επιστρέψεις... Δεν το ήξερα... Ακόμη και σε αυτό, στην απώλεια, υπάρχουν δύο τρόποι να το κοιτάξεις... Ή να δυστυχήσεις και να αφήσεις να σε ρουφήξει η μαύρη τρύπα του κόσμου, ή να δεις τι είναι που μένει τελικά...
"Όχι... Θα θυμηθώ... Θέλω να θυμηθώ... Θύμησέ μου τι είμαι, πέρα και πάνω από όλα... "...
Δεν ήξερα πως είχα αρχίσει να επιστρέφω... Με αυτή την ικεσία, ζητούσα πίσω το κληροδοτημένο δικαίωμά μου... Ζητούσα πίσω τη λύτρωσή μου... Ζητούσα πίσω την Όρασή μου...
Ήταν ώρα... Διεκδικούσα - και πλέον, με πεποίθηση και σιγουριά - τη μεταστροφή μου...

Κάποιες παραδόσεις λένε πως "έρχεται"... Κάποιες άλλες, λένε πως "έχει έρθει ήδη"...
Κι αν δούμε πως χρόνος δεν υπάρχει, τότε αυτό που μένει είναι μία και μόνη εκδοχή...
Όλα, είναι θέμα αντίληψης κι όχι θεολογίας, πεποιθήσεων, παραδόσεων και δογμάτων...
Από τι μπορεί να περιοριστεί η αλήθεια?...
Κι ούτε καν να "θυμηθείς"... Μόνο, να αφήσεις τα χέρια σου από το να κλείνουν τα μάτια σου... Μόνο να δεις... Εκεί, στη σιωπή σου... Να αποφασίσεις....
Ποιος είσαι, πραγματικά?... Σε ποιον κόσμο ανήκεις, τελικά?... Ποιον κόσμο θέλεις, αληθινά?...
Από τον ύπνο θα έρθει να σε ξυπνήσει... Αυτό κάνει πάντα... Είναι ώρα...
Και για ό,τι δεν γνωρίζεις, για ό,τι χρειάζεσαι, σε όποια δυσκολία, άπλωσε το χέρι...
Και κράτησε το δικό του... Και ρώτησέ τον... Για όλα θα σου πει...
Έτσι κι αλλιώς, είναι ο Μεγάλος Αδερφός μας...
Και είναι ήδη εδώ...
Άκου, σαν παιδί...

https://www.youtube.com/watch?v=X6Mtpk4jeVA&ab_channel=BYUNoteworthy

https://www.youtube.com/watch?v=aeBvlReic-8&ab_channel=AlexandrosV

- Το Παιχνίδι - 

Ήμουν πολύ μικρή... Πολύ πριν να αρχίσω να καταλαβαίνω τον τρόπο των Πραγμάτων... Ήμουν πολύ μικρή, όταν ξεκίνησα να παίζω αυτό το παιχνίδι με τον εαυτό μου... 

Η αγαπημένη μου ασχολία όταν δεν είχα διάβασμα ή εργασία ή κάποια υποχρέωση που θεωρούσα προτεραιότητα, ήταν να γυρίζω στους δρόμους της πόλης... Μόνη μου... Πάντα, με ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη... Να περιδιαβαίνω - όχι ανέμελη ή χαζεύοντας - αλλά με αυτό το παιχνίδι στο μυαλό μου... Το παιχνίδι αυτό, ήταν η προσωπική μου εφεύρεση... Ένας προσωπικός πειραματισμός... Ένα μυστικό που κρατούσα για μένα... 

Μπορούσα ανέκαθεν να περπατώ για ώρες και ατέλειωτα χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, χωρίς ίχνος κούρασης... Τα μέσα μεταφοράς τα απέφευγα από τότε, έτσι κι αλλιώς δεν εξυπηρετούσαν το σκοπό που είχε το παιχνίδι μου... Έτσι κι αλλιώς, δεν βιαζόμουν να πάω κάπου... 

Το παιχνίδι μου, ήταν αυτό... Καθώς περπατούσα στο δρόμο, κοιτούσα προσεκτικά κάθε περαστικό... Τον παρατηρούσα... Τον περιεργαζόμουν... Με κάθε λεπτομέρεια... Το ντύσιμο, τον τρόπο του, το πρόσωπό του, τη διάθεσή του... Βασικά, τη διάθεσή του... Αυτή, λέει πάντα πολλά... 

Χαμογελούσα διακριτικά, έτσι καθώς τον κοιτούσα... Κι έλεγα από μέσα μου... 

"Είναι αυτός άραγε ένας άνθρωπος που θα Συναντήσω ποτέ στη ζωή μου?"...

Μου φαινόταν αρκετά αστείο, όταν πολλοί από αυτούς, μου έκαναν - εν αγνοία τους, αλλά σαν μόλις να είχαν ακούσει την ερώτηση στο μυαλό μου - εύκολη την απάντηση, είτε κρύβοντας το πρόσωπο με τα χέρια τους - έτσι, ξαφνικά - είτε γυρίζοντας μου την πλάτη, είτε φεύγοντας γρήγορα με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή τους... Τότε, καταλάβαινα... Κάποιους ανθρώπους, δεν θα τους Συναντούσα ποτέ... 

Το παιχνίδι μου, σταδιακά εξελισσόταν... Η αναρώτηση σταματούσε σταδιακά να υπάρχει και τη θέση της έπαιρνε ένας κραδασμός που ένιωθα καθώς Συναντούσα τον καθένα από αυτούς... Σε όποια απόσταση κι αν βρισκόταν...  Ένας κραδασμός από βαθιά, μέσα από την καρδιά μου... Και ήταν, σαν τα λόγια και οι ερωτήσεις να είχαν ωριμάσει πια και να παραχωρούσαν τη θέση τους σε μία μεγαλειώδη αίσθηση βεβαιότητας, σε μία άλογη και ανεξήγητη σιγουριά, όταν επρόκειτο για κάτι τέτοιο... 

Γινόμουν δηλαδή σταδιακά πιο σίγουρη για το "όχι" ή για το "ναι"... Μπορεί να έκλεινα για λίγο τα μάτια, έτσι, για να νιώσω καλύτερα την παρουσία του καθένα, όταν η σιγουριά μου διέφευγε... Κάποιες φορές πάλι, ήταν βέβαιο το "όχι" χωρίς καν να το σκεφτώ... Δεν υπήρχε μεταξύ μας, κανένας κραδασμός... Κάποιοι άνθρωποι ήταν μόνο σκιές... 

Το πιο αστείο - με έναν παράξενο τρόπο - ήταν όταν άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα "ναι" της ζωής μου... "Ναι"... Αυτόν είναι να τον Συναντήσω... "Ναι"... Κι αυτήν, είναι να την Συναντήσω... Κάποια "ναι", έρχονταν κοντά μου με κρότο... Για ανθρώπους που θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο για τη ζωή μου, αναπτύσσονταν πια και σωματικά συμπτώματα... Ίσως για να μου το κάνουν πιο προφανές ή μη τυχόν και χάσω την ευκαιρία... Ο κραδασμός που ένιωθα να υπάρχει ανάμεσά μας, γινόταν φορές τόσο εκκωφαντικά δυνατός που μπορεί να λιποθυμούσα, ή ξαφνικά να έκλαιγα από ευτυχία χωρίς προφανή λόγο, ή να έδινα - χωρίς καμία προειδοποίηση - ένα φιλί... Για τους ανθρώπους που ήταν να Συναντήσω, είχα πάντα μέσα μου μία τεράστια χαρά... Σαν να τους γνώριζα από πολύ, πολύ, πολύ παλιά και τώρα, τους έβρισκα ξανά... Δεν ασπάζονταν φυσικά όλοι τους τον ενθουσιασμό μου, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε περισσότερο από το παιχνίδι μου... 

Κι όσο το παιχνίδι μου προχωρούσε στην εξέλιξή του, άρχιζα να αναγνωρίζω με ευκολία τους ανθρώπους που ήταν να Συναντήσω.... Ακόμη κι αυτούς που δεν είχε συμβεί προς το παρόν, είχα όμως μέσα μου μία αδιόρατη βεβαιότητα πως - κάποια στιγμή - θα Συναντήσω έναν άνθρωπο με τα τάδε και τάδε χαρακτηριστικά... Είναι απίστευτο, είναι μαγικό, είναι θαυμαστό όλο αυτό που μόνο η Ψυχή γνωρίζει για τον καθένα μας και αυτό που μπορεί να μας αποκαλυφθεί όταν της το ζητήσουμε...

Σου είπα, όμως... Ήμουν πολύ μικρή... Και για μένα όλο ετούτο, όσο αληθινό κι όσο σπαρακτικό γινόταν κατά καιρούς, ήταν για μένα μόνο ένα παιχνίδι... 

Έτσι το έβλεπα... Κι έτσι, στερούσα από τον ίδιο τον εαυτό μου την ιλιγγιώδη μεγαλοσύνη του πράγματος... Στερούσα από τον εαυτό μου έναν πλούτο, που μόνο μέσα από τον άλλο και μέσα από τη Συνάντηση μπορεί να ανακαλυφθεί και για τους δύο... Ναι, είχα τον ενθουσιασμό και τη χαρά, αλλά εξέλιπε η ευγνωμοσύνη, ο σεβασμός, η βαθιά εκτίμηση και αυτή η αίσθηση της προϋπάρχουσας Αγάπης που είναι πέρα και πάνω - στην κυριολεξία - από συνθήκες, από καταστάσεις και από τα φαινόμενα που μας συνδέουν εδώ... 

Ήμουν πολύ μικρή... 

https://www.youtube.com/watch?v=cchlCNlJUXw&ab_channel=Tonia

Πέρασαν περιπετειώδη χρόνια πειραματισμού... Πολύς καιρός... Κι ο πειραματισμός, έφτασε πια σε καταληκτικά - προσωπικής εμπειρίας - ευρήματα... 

Ναι... Δεν υπάρχει κανείς εδώ που να μην τον γνωρίζεις ήδη... Είμαστε όλοι παλιοί γνώριμοι... Ναι, από πολύ, πολύ, πολύ παλιά... 

Και, ναι... Με κάποιους ανθρώπους, είναι αλήθεια, δεν θα Συναντηθείς ποτέ... Κι αυτό να το λογαριάσεις, μόνο για να μην ξεχάσεις να εκτιμήσεις εκείνους που θα Συναντήσεις... 

Ναι... Καμία Συνάντηση δεν είναι τυχαία... Η διάρκειά της, είναι αδιάφορος παράγοντας.... Και με όποιο τρόπο κι αν γίνεται και με ο,τι κι αν μοιάζει, να γνωρίζεις πως είναι μία υπόσχεση για ανταλλαγή.... Ο άνθρωπος που Συναντάς, έχει ένα δώρο για σένα... Κι εσύ το ίδιο, για εκείνον... Μην παραλείψεις να το δεχθείς, μην αφεθείς να ξεχάσεις... Δώσε από σένα απλόχερα, κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία... Μπορεί και να είναι... 

Ναι... Κάθε Συνάντηση, είναι μία ανταλλαγή από καρδιά σε καρδιά... Για να θυμηθείς και για να θυμίσεις... Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις... Ξέρει η Ψυχή... 

Και, ναι... Είναι παιχνίδι και δεν είναι παιχνίδι... Έχει ενθουσιασμό και χαρά, αλλά έχει και ευγνωμοσύνη και σεβασμό και εκτίμηση και πολύ αγάπη, ο,τι μορφή κι αν παίρνει για αυτή τη φορά, σε αυτή τη ζωή... 

Ναι... Κάθε άνθρωπος που Συναντάς, είναι η Ευκαιρία σου να επεκταθείς, να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις.... Μη μείνεις στην εικόνα του ή το σενάριο που θα μοιραστείτε, μα κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια του... Τα μάτια, δεν αλλάζουν... Θα τα θυμηθείς, τα έχεις ξαναδεί...
Να τολμήσεις να αγαπήσεις, πέρα και πάνω από όλα... Η δική σου καρδιά χρειάζεται να ανοίξει... Αλλιώς, γιατί να τον Συναντήσεις?...

Το παιχνίδι μου, άξιζε τελικά όλη τη μελέτη και όλα τα χιλιόμετρα και όλο τον κόπο... 

Για κάθε "ναι" της ζωής μου, έχω κι ένα "ευχαριστώ από καρδιάς"....

Μεγαλώνω... 

ACIM - Μάθημα Θαυμάτων 78
http://www.acim.org/Lessons/lesson.html?lesson=78

https://www.youtube.com/watch?v=PDJPpG8e4n4&ab_channel=CigarettesAfterSex&ab_channel=CigarettesAfterSex

- Ολική Αμνηστία -

Δεν μπορούσα να σε καταλάβω... Για πολύ καιρό... Δεν μπορούσα να καταλάβω το πώς σκέφτεσαι... Δεν μπορούσα να μπω στο μυαλό σου και να καταλάβω τι κάνεις... 

Αν και σε είχα ήδη Συναντήσει και σε αγαπούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το να σε καταλάβω, μου ήταν αδύνατο... Δεν μπορούσα να σε χωρέσω μέσα μου... 

Διάβαζα για σένα, όπως κάνουν πολλοί άλλοι άνθρωποι... Και μάθαινα για σένα από αυτά που διάβαζα... Και καμμιά φορά, μάθαινα για σένα πιο άμεσα, με ένα τρόπο... Από το Αποτύπωμά σου, στις ζωές των ανθρώπων... Κι εξακολουθούσα, παρ΄όλα αυτά, να μην καταλαβαίνω... 

Θυμήθηκα πως μελετούσα πριν χρόνια, μία τότε νέα ενεργειακή, θεραπευτική μέθοδο... Ριζοσπαστική, ανατρεπτική, αποτελεσματική... Σκεφτόμουν πως αυτός που την ανακάλυψε, θα πρέπει να ήταν ξεχωριστός... Η μέθοδος, μόλις είχε κάνει την εμφάνισή της κι εγώ βρέθηκα να μελετώ το βιβλίο που είχε γράψει ο άνθρωπος που τη συνέλαβε... 

Στο βιογραφικό του αναφερόταν η πορεία της ζωής του, πριν και μέσα από τη μέθοδο... Μεταξύ άλλων, πως τα κλειδιά της μεθόδου του "παρουσιάστηκαν", μετά από τη δολοφονία της γυναίκας του, από τα ίδια του τα χέρια... 

Έκλεισα το βιβλίο με θυμό και αποφάσισα να το δωρίσω σε μία φίλη που το αναζητούσε... Προσωπικά, θα το ξεφορτωνόμουν... 

Μαζί με το βιβλίο, είχα απορρίψει και τη μέθοδο και τον άνθρωπο... 

Αυτός, για μένα, ήταν ένας "άνθρωπος κακός"... 

Πώς μπορούσες να τον συγχωρέσεις?... Για ποια δικαιοσύνη?... Μα τι κάνεις, τέλος πάντων?... 

Καταλαβαίνεις?... Δεν μπορούσα να καταλάβω... Το ότι είχα άποψη για τον Τρόπο των Πραγμάτων, με κρατούσε τυφλή... Και ήταν μόνο τα δικά μου χέρια που μου έκλειναν τα μάτια... 

Μα επειδή χρειαζόταν να σε καταλάβω, επειδή χρειαζόταν να σε γνωρίσω, αποφάσισες να φέρεις ένα παρόμοιο φαινόμενο λίγο πιο κοντά σε μένα... Στην περιφέρεια της ζωής μου, κάποια χρόνια μετά... 

Και μου έφερες ένα ικανό παράδειγμα για τη δειγματοληψία μου... 

Έναν άνθρωπο με τόσο σκοτεινές πτυχές, ίδιος η κόλαση... Με τέτοια δύναμη απόλυτης και κυριολεκτικής καταστροφής, ακόμη και για τους κοντινούς του... 

Παρακολουθούσα με δάκρυα στα μάτια, για χρόνια... 

Πώς μπορούσες να το επιτρέπεις να συμβαίνει?... Τι σου συμβαίνει?...

Και έβλεπα... Τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, να του προσφέρεται... Για να παίρνει κι αυτός ανάσες και να συνεχίζει... 

Και συνέχιζα να μην καταλαβαίνω... Επέμενα σε αυτό... Γύριζα να κοιτάζω αλλού... 

Κι επειδή χρειαζόταν να καταλάβω, τώρα πια θα έπρεπε να φέρεις το φαινόμενο ακριβώς μπροστά στα μάτια μου, σε μένα την ίδια... Σε μένα, που λέω πως δεν μου φαίνεται, μα είχα κι εγώ το δικό μου μερίδιο στο "κακό"... 

Χωρίς καν να σε προσκαλέσω, άνοιξες την Πόρτα και μπήκες, στην Κατάλληλη Στιγμή... 

Πρώτα, έσωσες την ψυχή μου... Σχεδόν ταυτόχρονα, το νου μου που ήταν έτοιμος να ξεφύγει... 

Και μετά, ήρθε η ώρα για το σώμα... Έβαλες το χέρι σου εκεί που ήταν ο Πόνος... Πήρες το θάνατο από πάνω μου και με άφησες να συνεχίζω, δίνοντάς μου ακόμη ζωή... 

Σε ποιον?... Γιατί τώρα?... Γιατί σε μένα?... Τι ιδιαίτερο έχω?...

Η Αναξιότητά μου, με πλημμύριζε μαζί με τις απορίες μου... 

Απαντήσεις όμως δεν δίνονται, αν δεν κάνεις τη Σωστή Ερώτηση... 

Με πολύ κόπο, βρέθηκε... Ήρθε, μόνο όταν άδειασα από Απαιτήσεις... 

"Τι θέλεις από εμένα?..."...

"Είστε όλοι εδώ, για να μάθετε για την Αγάπη... Μάθε την Αγάπη... Από το Ίδιο το Παράδειγμα... 

 Δες, με τι Αγάπη κρατώ τον κόσμο στα χέρια μου..."... 

"Είδες τι κάνει το Έλεος... Είδες τι κάνει η Γενναιοδωρία... Είδες τις Αμέτρητες Ευκαιρίες... 

Είδες...Κι έτσι, τώρα Γνωρίζεις... 

Δεν μετρώ... Δεν ξεχωρίζω... Δεν κρίνω... Ευκαιρίες, δίνονται απλόχερα έως ότου επιστρέψετε ολοκληρωτικά το νου σας στο Γεννήτορα... Μιά για Πάντα... Αμετακίνητα... 

Μάθε για την Αγάπη... Αυτή είναι η Αποστολή σας εδώ... Για όλους, το ίδιο... 

Να είσαι το Έλεος.... Να είσαι η Γενναιοδωρία... Να είσαι οι Αμέτρητες Ευκαιρίες... 

Μάθε την Αγάπη, με το να είσαι η Αγάπη... Και μάθε, Ασκώντας την... 

Όταν ξεχνιέσαι, εμένα να κοιτάζεις... Και να βλέπεις τον κόσμο, μέσα από τα μάτια μου... 

Τώρα, καταλαβαίνεις..."...

Ήταν αλήθεια... 

Κι αυτό που μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω, με άφηνε χωρίς λέξεις μπροστά στο Μεγαλείο που υπενθύμιζε... 

Γι αυτό το απέφευγα... Γι αυτό δεν μπορούσα να σε χωρέσω... Εγώ, ήμουν μικρή... 

Το Μεγαλείο, το φοβόμαστε...
Θα χρειαζόταν να φύγω από τον εαυτό μου, για να Συναντήσω τον Εαυτό μου...
Θα χρειαζόταν να τεντωθώ πέρα από το γνωστό, συμπαθητικό μου περίγραμμα... Θα χρειαζόταν να επεκταθώ πέρα από συνθήκες, τους συνειρμούς και τις ταυτότητες... Πέρα από το "καλό" και το "κακό" και όλα τα προκατασκευασμένα δίπολα...

Ολική Αμνηστία... 

Προς όλους ανεξαιρέτως, για εμάς τους ίδιους... Άνευ ορίων και άνευ όρων... 

Όπως Εκείνος...Όμοιοι με Εκείνον.... 

Για την Αγάπη... 

Καταλαβαίνω...

https://www.youtube.com/watch?v=7Gqr2s_6A8w&t=2s&ab_channel=OmegaInstituteforHolisticStudies

- "Do Your Part" -

Η πιο σημαντική απόφαση που πήρα ποτέ έως τώρα για τη ζωή μου, είναι το να σταματήσω αποφασιστικά να παίρνω αποφάσεις για τη ζωή μου... 

Ακούγεται παράδοξο κι όμως είναι πολύ αλήθεια... 

Θυμάμαι ακόμα - και δεν πιστεύω πως θα ξεχάσω ποτέ - τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα... Τον τρόπο που άλλαξε τη βασική μου διαδρομή... 

Κάθισα μπροστά στο μέρος που προσευχόμουν καθημερινά... Με μία διαφορετική σοβαρότητα... Με μία διαφορετική αποφασιστικότητα... Με μία διαφορετική ψυχραιμία... Και δεν ήταν πως ο φόβος απουσίαζε... Καμμία σχέση... Μαζί με το φόβο μου, κάθισα εκεί... Ολόκληρη... Ακίνητη... 

Κοίταξα ευθεία μπροστά μου και το βλέμμα μου διαπερνούσε κάθε αντικείμενο... Και όλους τους τοίχους... Κοίταζα ευθεία μπροστά μου και απευθυνόμουν σε μία Πανταχού Παρουσία, στον Γνώστη των Πάντων... Όχι με θρασύτητα, αλλά για καθαρές εξηγήσεις... 

Είχα τη Βεβαιότητα και είχα τη Σιγουριά πως θα καταλάβαινε... Μας ξέρει ήδη, έτσι κι αλλιώς... 

Πήρα το χρόνο μου... Η Συνάντηση, είχε Σημασία για μένα... Χρειαζόμουν να είμαι ακριβής...
"Δεν λειτουργεί... Η ζωή μου, όπως είναι μέχρι τώρα, δεν λειτουργεί... Είμαι κουρασμένη και είμαι εξαντλημένη... Δεν πιστεύω τίποτα πια από τα πράγματα του κόσμου...
Το μόνο που πιστεύω, είναι Εσύ... Το μόνο που πιστεύω, είναι πως μόνο Εσύ Γνωρίζεις...
Παραδίνομαι... Παραδίνω τη ζωή μου στα Χέρια Σου..."...
Σηκώθηκα μπροστά Του... Και στάθηκα στα δύο μου πόδια, με την ίδια Σιγουριά και την ίδια Βεβαιότητα πως με ακούει...
"Είμαι εδώ, τώρα, ολοκληρωτικά Διαθέσιμη για Σένα... Γεννηθήτω το Θέλημά Σου..."...
Με αυτά τα τελευταία λόγια, τόσο αποφασιστικά και τόσο δραστικά, μπήκα σε μία Αλλιώτικη Ευθυγράμμιση...
Πολύ σύντομα μετά από αυτό, η ζωή γύρω μου κατέρρευσε...
Πατούσα επάνω στα ερειπωμένα θεμέλια και στεκόμουν όρθια...
Με Σιγουριά, με Βεβαιότητα, τώρα και με Αφοβία...
"Είμαι Εδώ, Τώρα και για Πάντα, Ολόκληρη δική Σου... Τι Θέλεις να κάνω?..."...
Και το μόνο που ήρθε σαν Απάντηση, ήταν...
"Το Μέρος που σου αναλογεί..."...
Υπάκουσα...

https://www.youtube.com/watch?v=IR5_rTCi-Bo&ab_channel=SadeVEVO

- Conjuctio -

Τίποτα σημαντικό δεν συνέβαινε... Φαινομενικά, τουλάχιστον... 

Ήταν μία ζεστή μέρα... Συμφωνούσαμε σε αυτό... Και ως τέτοια τη ζούσαμε... Εμείς...

Αποφασίσαμε να πιούμε τον καφέ μας έξω... Στο αγαπημένο μας μαγαζί, με τα τραπέζια του έξω στον ήλιο κι αυτά... 

Ακόμη μου είναι περίεργο που αναφέρομαι σε πληθυντικό αριθμό... Ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς έγινε... 

"Εμείς"... Έτσι ξαφνικά κι αυτό... "Εμείς"... 

Ακόμη μου αρέσει ο καφές... Η πικρή γεύση του... Αυτό, τίποτα άλλο... Το πικρό, με ζωντανεύει... 

Καθίσαμε στον ήλιο... Φορούσα μαύρα, έτσι, για σιγουριά... Με ζέσταιναν ακόμη πιο πολύ... 

Σε κοιτούσα να μου μιλάς... Χαμογελούσα κι από μέσα κι από έξω μου... Απολαμβάνω τη δύναμή σου, τον τρόπο σου, τη σκέψη σου, το φως που βλέπω στο πρόσωπό σου... Θα μου άρεσε να έβλεπες τι βλέπω σε σένα... Σε ακούω... Κι όχι μόνο με τα αυτιά μου... 

Τίποτα σημαντικό δεν συνέβαινε... Τίποτα, πέρα από αυτά... 

Όσο για το μυαλό μου, παραμένει άδειο... Μπορώ και το παρατηρώ... Το μυαλό μου, είναι η ίδια η εικόνα που σε τρόμαξε... Ένα άδειο πλοίο, χωρίς επιβάτες, να πηγαινοέρχεται στη διαδρομή του... Σαν να χρειάζεται να κάνει τη δουλειά του, παρ'όλα αυτά... Δεν χρειάζεται να τρομάζεις.... 

Έτσι άδεια σε κοιτούσα... Και έτσι ξαφνικά, κάτι άλλαξε... Ακριβώς μπροστά στα μάτια μου... 

Κοιτούσα εσένα και έβλεπα σε στιγμιότυπα, όλα τα πρόσωπα των ανδρών της ζωής μου... Όλα... Όλα τα πρόσωπα των ανδρών με τους οποίους είχα κατά καιρούς σχετιστεί ως γυναίκα, σε αυτή τη ζωή... 

Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε... Άραγε ήταν προβολές από μέρους μου?... Δεν ένιωθα πως κάτι τέτοιο ήταν αυτό που γινόταν... Έμεινα να κοιτάζω, αποφεύγοντας να κάνω μεταφράσεις για το τι και το πώς και αποφασίζοντας δραστικά να κρατήσω την ψυχραιμία μου, για λογαριασμό και των δυό μας...

Όλα τα πρόσωπα των ανδρών, πέρασαν από μπροστά μου - ερήμην σου - χρησιμοποιώντας αδιάκριτα το δικό σου πρόσωπο και το δικό σου σώμα... 

Τους ήξερα όλους... Πολύ καλά... Τα ονόματα όμως, δεν τα έβλεπα... Τα αληθινά τους ονόματα... Μόνο ένα, ήταν κοινό για όλους... Και ερχόταν μαζί με κάθε εικόνα... 

"Ένοχος"... "Ένοχος"... "Ένοχος"...

Ήταν όλοι τους, οι άνδρες που είχα κρίνει... Που είχα καταδικάσει... Στη λήθη ή στο θάνατο, επειδή δεν κατάφεραν να χωρέσουν στο "πλαίσιο της ημερήσιας διάταξης" που είχα ετοιμάσει για εκείνους... Χωρίς να το καταλαβαίνω... Στο πλαίσιο της "ξεχωριστής" προσωπικής σχέσης, που πολύ περίτεχνα προσαρμοζόταν κάθε φορά και στην κάθε περίπτωση, ακριβώς για να μην τους χωρέσει... Στη φυλακή που προόριζα για κατοικία τους... Ελεύθερος, κανείς... Ούτε εκείνοι, ούτε εγώ... Ένοχοι και οι δύο... Τόσο βαθύ και τόσο αδιόρατο είναι το μίσος για τον εαυτό μας... 

Ήταν οι άντρες που έλεγα πως έχω αγαπήσει, μα βρίσκονταν ακόμη ασυγχώρητα θαμμένοι μέσα μου, ασυγχώρητα εγκλωβισμένοι, όμηροι των παραπόνων που έλεγα - με ευκολία - πως έχω ξεχάσει και πως έχω αφήσει πίσω... Οι άνδρες που έκρινα ως απόντες, ως ανάξιους, ως φταίχτες...
Έχουμε πολύ διεστραμμένη εντύπωση για την Ευτυχία...
Και για κάθε "σ΄αγαπώ", ένα μυτερό αγκίστρι στις σάρκες τους, ικανό να τους κρατήσει αλυσοδεμένους στη μαγεία της λέξης και μιά κοφτερή λεπίδα πάνω από τα κεφάλια τους, για κάθε που παρέκκλιναν από το προδιαγεγραμμένο σενάριο...
Έχουμε πολύ διεστραμμένη εντύπωση για την Αγάπη...
Ένας προς ένας, εκεί, μπροστά στα μάτια μου...
Το κάθε πρόσωπο, ζητούσε να λυτρωθεί.... Να απελευθερωθεί...

Τώρα πια, κάτι σημαντικό συνέβαινε... Δεν μπορούσα να γνωρίζω το λόγο... 

Όπως και δεν μπορούσα να ξέρω - πριν από αυτό - το πόσο ραγισμένη ήμουν πραγματικά... 

Αυτός ο ίδιος ο τρόπος μου, που δικαιολογούσε φυσικά και απόλυτα κάθε "δική μου" στάση και κάθε "δική μου" επιλογή - καταδικάζοντας ισόβια όλους τους άλλους - έσπαγε τη δική μου ψυχή σε κομμάτια... 

Όταν η παρέλαση των προσώπων τελείωσε, δεν ήξερα τι να πω... Δεν ήξερα τι να σου πω... Έμεινα σιωπηλή να σε κοιτάζω, μα τώρα το βλέμμα μου σε διαπερνούσε... Η σιωπή μου, απλωνόταν πέρα από εσένα... Ένιωθα πως με ένα τρόπο, σύντομα, θα φανερωνόταν ο Λόγος των Πραγμάτων...
Είχα κρίνει και σύντομα θα κρινόμουν - με έναν τρόπο - κι εγώ... 

Κατέβασα για λίγο το κεφάλι... Χρειαζόμουν να σταματήσω να βλέπω... Το αστείο είναι πως, όταν το ταξίδι ξεκινήσει, κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει... Ούτε η καλύτερη των προθέσεων... 

Έκλεισα τα μάτια στον ήλιο... Ήταν από τις σπάνιες φορές που μου έρχεται για Μήνυμα, μία λέξη που δεν γνωρίζω τι θα πει... 

"The Redeemer"... 

Και μόνο όταν φτάσαμε επιτέλους στο σπίτι, αναζήτησα τη λέξη... Κρυφά από εσένα... 

"Ο Λυτρωτής"...

Δεν μπορούσα να καταλάβω... 

Ό,τι συνέβαινε, με ξεπερνούσε ήδη... Ό,τι μας ξεπερνά, πονάει για λίγο - ή για όσο - έως ότου επεκταθούμε σε καινούργια όρια... Δεν μπορούσα να γνωρίζω τι με περίμενε, ένιωθα όμως πως είναι για μένα... 

Χρειαζόταν να καθαρίσει το παρελθόν... Χρειαζόμουν την Εξιλέωση για να προχωρήσω... 

Θα χρειαζόταν να δω...

Είχα ήδη χάσει τη Νηφαλιότητά μου... Δεν χρειαζόταν να περιμένω τη νύχτα... Δεν πίνω, το ξέρεις... Το χρησιμοποίησα μόνο για να νομιμοποιήσω πρακτικά την κατάστασή μου... Για να έχω μία δικαιολογία για τον εαυτό μου... Ένιωθα στριμωγμένη... Το καλύτερο, με περίμενε στη γωνία... 

Όταν ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε, το Τέρας είχε ήδη ξυπνήσει... Κυκλοφορούσε μέσα μου, φαινομενικά ανενόχλητο... Με διεκδικούσε, σαν να του ανήκω από παλιά... Πολύ σύντομα, θα άρχιζε να μιλάει... Το ένιωθα... Ευτυχώς, εσύ είχες προλάβει να κοιμηθείς... 

"Ξεφορτώσου τον..."... "Πες του να φύγει..."... "Πες του πως τελειώσατε..."...

Ήθελα να κλάψω, μα δεν το έκανα... Βρισκόμουν για πρώτη φορά, στο σημείο να μπορώ να παρακολουθώ τις υποδείξεις, χωρίς να αντιδρώ... Χωρίς να τις εκτελώ... Ήταν δύσκολο, μα ήμουν αποφασισμένη να δω... Φαινόταν να είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, το να κρατήσω το στόμα μου κλειστό... Κι όμως... Για πρώτη φορά στη ζωή μου, το έκανα... Δεν γνώριζα μέχρι εκείνη τη στιγμή, τι ευλογημένη υπέρβαση μπορεί να είναι, το να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό... 

Σηκώθηκα και άλλαξα δωμάτιο... Ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμέτωπη με πρωτοφανή ψυχραιμία, μπροστά σε Αυτό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας... Μπροστά σε Αυτό που υπάρχει για να σαμποτάρει ό,τι καλό, ό,τι αγαθό, ό,τι δημιουργικό για την ίδια τη ζωή.... 

Ήμουν τώρα, σαν δύο γυναίκες... Σε ικανή απόσταση ασφαλείας αναμεταξύ τους... Η μία, ακίνητη, να παρακολουθεί την άλλη που επιτίθετο επί παντός επιστητού... 

Και ήμουν αποφασισμένη, όχι μόνο να "δω", μα τώρα και "να κάνω" όλα τα πράγματα αλλιώς... Ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε πως "δεν θα κάνω τίποτα"... Πως θα απέχω από την οποιαδήποτε πράξη... Πως θα τολμούσα να αποσυνδέσω τη δράση από την ευτελή παρόρμηση...
Για λογαριασμό και των δυό μας... 

Την έχω ξανακούσει αυτή τη φωνή... Όλα τα χρόνια της ζωής μου, είναι εκεί... Παρούσα... Μιλάει δυνατά και μιλάει πολύ και μιλάει διαρκώς...
Σε όλους ανεξαιρέτως... Μέσα σε όλους μας, κατοικεί...

Αυτοσυστήνεται ως "αυτοφροντίδα", μα είναι η φωνή από τα σκοτάδια του ίδιου του εαυτού... Την έχω ξανακούσει αυτή τη φωνή και την έχω υποστηρίξει και την έχω ακολουθήσει, μόνο για να δω πολύ εκ των υστέρων πως, οι συστάσεις της έχουν αποδιοργανώσει και καταστρέψει όποια ευκαιρία μου παρουσιαζόταν, σε όποιο τομέα της ζωής μου... Είναι η φωνή που καταδικάζει ισόβια όλους τους άλλους... Είναι η φωνή που μέσα από τους άλλους, καταδικάζει εμάς τους ίδιους... Είναι η φωνή της χειρότερης εκδοχής μας, αυτό που ονομάζεται Εγωισμός...  Είναι το κομμάτι του ίδιου του νου μας που, αποσπασμένο από την απόλυτη Αγάπη, στρέφεται ενάντια στον εαυτό του... Κι έτσι, η δυναμική που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για λογαριασμό της Αγάπης, χρησιμοποιείται τώρα για λογαριασμό των πάσης φύσεως νευρώσεων... Μία αυτοάνοση ασθένεια... 

Είναι η Εσφαλμένη Αντίληψη του Διαχωρισμού μεταξύ μας... Του Διαχωρισμού που γεννά την Πολεμική...Προς πάσα κατεύθυνση, σε όλες τις σχέσεις και σε όλα τα επίπεδα... Γιατί, όπως θεωρείς πως το βασικό στοιχείο αυτού του κόσμου είναι ο Διαχωρισμός, θα θεωρείς αυτόν τον κόσμο επικίνδυνο και πως θα πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου, πως χρειάζεται να διεκδικήσεις, να παλέψεις και - το βασικότερο - να μην εμπιστευτείς... Η Γαλήνη, δεν μπορεί να κατοικεί εδώ...
Μέσα στο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρεται ως εξής...
"Το πρόβλημα δεν είναι πως δεν πιστεύετε στην Αγάπη... Το πρόβλημα είναι πως δεν πιστεύετε μόνο στην Αγάπη..."...

Έλεγα πως αυτή την επιθετική πλευρά, την είχα κατά πολύ θεραπεύσει... Έκανα λάθος... Απλά, βρισκόταν σε ύπνωση... Πολύ βαθιά ύπνωση, πολύ βαθιά μέσα μου... Πολύ βαθιά... Και οι πληγές που κοιμόντουσαν, βγήκαν ξανά στην επιφάνεια με αφορμή την παρουσία σου... Σαν μία διαδικασία επώδυνης αποτοξίνωσης... Το σώμα μου, πονάει ακόμα... 

Όμως τώρα, αφού είχα αποφασίσει να κάνω τα πράγματα αλλιώς, τώρα μπορούσα να την παρακολουθώ... Και να δωρίζω στον εαυτό μου τη Δυνατότητα να Επιλέξει... Η Δυνατότητα αυτή, κάποτε απουσίαζε... Όχι πια... 

Και τώρα, όπως η Νηφαλιότητά μου επέστρεφε, μπορούσα να αναγνωρίσω τη δική μου ευθύνη για όσα έκρινα και δίκαζα στους "άλλους"... Θα μπορούσες να πεις φυσικά πως, κάθε σχέση είναι μία συνεργατική διαδικασία και πως ποτέ δεν "φταίει" μόνο ένας... Κι εγώ θα συμφωνούσα, μόνο στο βαθμό που αυτό δεν θα γινόταν ένα άλλοθι για αποχή από την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης, ακόμη κι αν το δικό μας μέρος είναι το μικρότερο σε ποσοστό... Η Ωρίμανσή μας, ξέρεις, δεν συμβαίνει με ποσοστά... Το μέρος που αναλογεί στον καθένα, είναι το εκατό τοις εκατό... Κι όταν αντέξεις να δεις όλα τα κομμάτια σου, τότε είναι που επιστρέφεις πίσω στον εαυτό σου, Ολόκληρος...
Όταν ελευθερώνεις κάποιον από το Αγκίστρι, ελευθερώνεσαι αυτόματα κι εσύ ο ίδιος...
Όταν αποσύρεις το Ξίφος πάνω από το κεφάλι του άλλου, το αποσύρεις από το δικό σου... 

Ανέτρεξα πολλές φορές μέσα στη σιωπή μου, σε αυτή την εικόνα... Για να την απορροφήσω... Για να την κατανοήσω... Για να την αγαπήσω... 

Η Ενοχή, δεν είναι για κανέναν η Αλήθεια... "Ένοχος", είναι ένας χαρακτηρισμός καταδίκης μεταξύ σωμάτων, στον κόσμο των Μορφών που ξέρει μόνο να επιτίθεται, να κρίνει και να αμύνεται... Αυτόν τον κόσμο, που χρειάζεται να υπερβούμε, αν ποτέ θελήσουμε να κάνουμε τα πράγματα "αλλιώς"... Και η Υπέρβαση, δεν είναι μόνο για κάποιους, υπολογίζεται για όλους... Αυτό που είναι η Μετα-Φυσική, δηλαδή το Πέρα από το Φυσικό, είναι απλώς ένα όνομα με πολλές πρακτικές προεκτάσεις προς εφαρμογή...
Και η Συγχώρεση για τον εαυτό μας και για τους άλλους, για ό,τι θεωρούμε ότι μας έκαναν ή ό,τι θεωρούμε ότι κάναμε - όπως αναφέρεται στο "Μαθήματα Θαυμάτων" - δεν είναι παρά Επιλεκτική Μνήμη... Κι όχι "επιλεκτική", σύμφωνα με ό,τι αποφασίζουμε εμείς να θυμόμαστε, για να κρατάμε ζωντανό το Παράπονο... Επιλεκτική Μνήμη, ώστε να κρατήσουμε μόνο το Όμορφο και το Αληθινό, μόνο την Αγάπη που μας έφερε κοντά, την Αγάπη που μας έθρεψε και την Αγάπη που μας ελευθερώνει... 

Λυτρωτής.... Το κάθε πρόσωπο που παρουσιάζεται στη ζωή, είναι ένας εν δυνάμει Λυτρωτής... Aπό όλη την προσωπική μας ακαμψία, τις γνώμες, τις απόψεις και τις πεποιθήσεις μας... Από τον ίδιο μας τον εαυτό...
Το κάθε πρόσωπο, είναι μία Ιερή Αφορμή να Αναγεννηθούμε στην καλύτερη εκδοχή μας...
Η Δεύτερη Γέννησή μας, δεν αφορά στη σάρκα αλλά στο πνεύμα...
Κι αυτό, μέσα από τον Άλλο, καλύτερα...
Το κάθε πρόσωπο, είναι μία εν δυνάμει Ευκαιρία Εξιλέωσης, που περιμένει υπομονετικά να την αιτηθούμε για τον εαυτό μας, κάθε στιγμή που θα επιλέξουμε να Δούμε Αλλιώς... Αλλιώς, πέρα από ό,τι οι αισθήσεις του σώματος υποδεικνύουν, σε αυτό που η Ψυχή γνωρίζει πως είναι η Αλήθεια...
Και, αλήθεια... Αν μπορέσουμε να Συναντήσουμε με αυτόν τον τρόπο τον "άλλο", τότε ανοίγουμε το Δρόμο για το Θαύμα που δεν αποκλείει τίποτα και κανέναν αλλά περιλαμβάνει τα πάντα... Και είναι και για εμάς και για τον άλλον και για όλους... Για την Ένωση των Πάντων...
Ακόμη και αυτών, των φυσικών σωμάτων, που φαίνεται να είναι το Σύνορο μεταξύ μας... Που φαίνεται να είναι το Όριο που μας διαχωρίζει... Που είναι η Απαρχή της Ψευδαίσθησης, σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων... 

Τώρα, καταλάβαινα... Ήμουν εγώ που δεν είχα μπορέσει να δω πραγματικά... Σε κάθε ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν, ήμουν εγώ που δεν είχα μπορέσει να κάνω την υπέρβαση που οι περιστάσεις απαιτούσαν ή υποδείκνυαν ή γονιμοποιούσαν και για τις δύο πλευρές... Την υπέρβαση του εαυτού μου απέφευγα, αυτήν που θα με μετακινούσε πέρα από το "γνωστό", το "δικό μου", το "όπως εγώ το θέλω", ή, "όπως εγώ το νομίζω καλύτερα"...
Όλοι το κάνουμε αυτό... Έτσι δεν είναι?... Φοβόμαστε να αφήσουμε το "δικό μας"... Γιατί γνωρίζουμε πως κάθε τέτοια φορά, είναι κι ένας μικρός θάνατος για όσα νομίζουμε πως "ξέρουμε"... Τι ξέρουμε, αλήθεια?...
Κι έτσι, όλοι Συναντάμε τον άλλο μέσα από τα δικά μας πλαίσια... Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι... Μέχρι να αναγνωρίσουμε πως αυτός ο τρόπος, ο δικός μας τρόπος, δεν λειτουργεί... Και η απλή απόδειξη πως δεν λειτουργεί, είναι η απουσία της Γαλήνης από την καρδιά μας... Τι μπορούμε να ξέρουμε, άραγε?...
Κάθε σχέση - και ειδικά, κάθε προσωπική σχέση, με τη δυναμική ενοποίηση των σωματικών και ψυχικών υλικών - είναι Περιέκτης για μία Θεϊκή Αλχημιστική Διαδικασία...
Χρειάζεται Φροντίδα και χρειάζεται την Ολοκληρωτική Παρουσία των Πρώτων Ύλων, από τον πιο βαθύ τόπο της Ψυχής...
Είναι το Δοχείο για τη Μεταμόρφωση των Επί Μέρους στην πλέον πολύτιμη εκδοχή τους...
Οι αλχημιστές, ονόμαζαν το στάδιο αυτό Conjunctio...
Και ήταν Ένωση, Μεταμόρφωση και Αναδημιουργία, μαζί...
Κάποιος θα πρέπει να μας αγάπησε πολύ, για να μας αξιώσει...
Και δεν ήμασταν Εμείς...

- Υπό Εξαφάνιση -

Οι διαδικασίες που πραγματοποιούνταν σχετικά με την αποδόμηση αυτού που ήταν η ζωή μου, βρίσκονταν πια στην τελευταία τους ευθεία.... Όλα τα πρακτικά είχαν τακτοποιηθεί... Με μεσίτες, δικηγόρους, συμβολαιογράφους και τόνους από χαρτιά και υπογραφές... 

Μόνο κάποιες - πολύ λίγες - ημέρες έμεναν για να ξεκινήσω από την αρχή... 

Δεν αδημονούσα... Ήμουν πολύ κουρασμένη για κάτι τέτοιο... Τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά... Ο βαθμός της κούρασής μου, ήταν αντιστρόφως ανάλογος με το βαθμό των αντιστάσεών μου... Κι όσο η κούραση μεγάλωνε, τόσο οι πάσης φύσεως αντιστάσεις μου, φλέρταραν με το μηδέν... 

Υπό εξαφάνιση... 

Δεν μπορούσα να δω πόσο καλό ήταν αυτό... Ήμουν άδεια... Κενή...
Και, ίσως γι αυτό, πιο αληθινή... 

Εκείνη τη στιγμή, βρισκόμουν μέσα στο σαλόνι του σπιτιού... Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβαινε με εκείνον - ειδικά - το χώρο... Εκείνη ήταν η Περιοχή, όπου λάμβανα τα περισσότερα από τα Μηνύματα, όλα τα χρόνια που πέρασα σε αυτό το σπίτι... Ήταν παράξενο... Το άφηνα έτσι... 

Βρισκόμουν στο τελείωμα του πακεταρίσματος κάποιων πραγμάτων... Είχα από την αρχή αποφασίσει πως, φεύγοντας, δεν θα πάρω σχεδόν τίποτα μαζί μου... Τίποτα από το παρελθόν, μαζί μου... 

Μηδενικές αντιστάσεις, μηδενικές αντιδράσεις...
Αυτή η κόπωση που με είχε αδειάσει, είχε ταυτόχρονα επιτρέψει στην ικανότητά μου της λήψης των Μηνυμάτων και τη δεκτικότητά μου σχετικά με αυτά, να αυξηθεί... 

Ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν κάποιο Μήνυμα, χωρίς να ρωτήσω λέξη παραπάνω... Χωρίς να ζητήσω διευκρινήσεις... Χωρίς να αντιδράσω... Μόνο άκουγα...

"Μείνε ακίνητη... Το Σύστημα θα σταματήσει να δουλεύει με τον τρόπο που ήξερες... Θα γίνεις μάρτυρας της Εξαφάνισης του σύμπαντός σου, όπως έως τώρα το γνώριζες... Τρείς ημέρες θα χρειαστούν... Το Σύστημα θα επανεκκινηθεί τρείς ημέρες μετά.... Τότε, θα είναι Αλλιώς.... Θα δεις... Μείνε ακίνητη..."...
Είμαι πια σε θέση να αναγνωρίζω τη στιγμή που έρχεται ένα Μήνυμα, από την αλλαγή της πυκνότητας στον περιβάλλοντα χώρο... Και να καταλαβαίνω για την ορθότητά του, μέσα από τον Τρόπο του... Η Αναγγελία, γίνεται με καταλυτική αγάπη.... Με σοβαρότητα... Με σταθερότητα και βεβαιότητα... Για ο,τιδήποτε μεταφέρει, παραμένει κάτι που δεν μπορείς να αγνοήσεις... 

Δεν καταλάβαινα τι σήμαιναν όλα αυτά που μου είχαν μόλις δοθεί... Και δεν είχε καμμία σημασία... Απλώς, το άκουσα.... Δεν ήταν σαν τίποτα που θα μπορούσα να φανταστώ - ή, να προλάβω... 

Σχεδόν αμέσως μετά το Μήνυμα, ήταν σαν να άκουσα τον εκκωφαντικό ήχο μίας Μηχανής, εκεί ακριβώς όπου βρισκόμουν... Μέσα στο σαλόνι... Ο ήχος της, ερχόταν από ολόγυρά μου... Μέσα από τη Σφαίρα μου... Σαν να ήταν μία Μηχανή από κάποιο εργοστάσιο... Δυνατή... Με πολλά γρανάζια και πολλές παράλληλες λειτουργίες... Ακουγόταν σαν να επιβραδύνεται η κίνησή της... Έως ότου - το ίδιο εκκωφαντικά - σταμάτησε.... Χωρίς να ξέρω τι σήμαινε αυτό, μου κόπηκε η αναπνοή... Το κενό, διεκδικούσε τα πάντα με την παρουσία του... 

Χρειάζεται να το αναγνωρίσω στον εαυτό μου αυτό... Αν και ήμουν στο κενό, διατηρούσα μία ψυχραιμία απαράμιλλη... Ούτε ξέρω πού τη βρήκα... Πιθανολογώ, πως ήταν κι αυτή μία συχνότητα που μου μεταδόθηκε μέσα από το ίδιο το Μήνυμα... Η ψυχραιμία αυτή, έμελλε να αποτελέσει το αντίδοτο για ό,τι ήταν που ερχόταν... 

Βρισκόμουν ακόμη στη μέση του σαλονιού... Μετά το σταμάτημα της Μηχανής, σήκωσα το βλέμμα μου να κοιτάξω το χώρο... Δεν έβλεπα τίποτα... Στην κυριολεξία... Κάνοντας με τα χέρια μου να πιάσω, να ακουμπήσω, δεν είχα καμμία αίσθηση υλικού αντικειμένου στην αφή... Το σπίτι, το περίγραμμά του, μαζί με όλα τα έπιπλα και τους επιμέρους χώρους, εξαφανίζονταν... Σταδιακά... Σαν κομμάτια από ένα πάζλ που το χαλάς για να το ξαναφτιάξεις... Απλά, έπεφταν... 

Απορημένη, έφτασα μέχρι την κουζίνα... Η παροχή του νερού και το ρεύμα, μόλις είχαν διακοπεί... Κι ας είχα φροντίσει να τα πληρώσω.... Το ψυγείο, είχε πολύ λίγα πράγματα μέσα... Θα το έλεγες, αμέλεια από μέρους μου... Το πορτοφόλι μου, επίσης... Θα έλεγες και για αυτό πως, ήταν φυσικό επόμενο της τότε συνθήκης... Συνέπεσαν - μέσα από μία τυχαιότητα - όλα μαζί... Ή, μήπως όχι?...

Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω.... Δεν ήταν τυχαίο... Η παροχή της Ενέργειας είχε διακοπεί... Η παροχή της Τροφοδοσίας μου, είχε διακοπεί... Όλα, υπό εξαφάνιση... 

Ένιωθα πως θα χρειαζόταν μεγάλη διακριτικότητα από μέρους μου, αυτές τις τρείς ημέρες... Και ταυτόχρονα, πως δεν υπήρχε τίποτα για να φοβηθώ... 

Αποφάσισα να παραμείνω εντός αυτού του "υπό εξαφάνιση" χώρου, για το διάστημα που είχε προαναγγελθεί.... Εσώκλειστη... Σιωπηλή... 

Θα μπορούσα να το είχα ονομάσει "αγριευτικό" όλο αυτό... Προτίμησα να μην το ονομάσω καθόλου και μόνο να το ζήσω με έναν απέραντο σεβασμό, όπως κάνω για τα περισσότερα πράγματα που ξεπερνούν τη δυνατότητα της κατανόησής μου, μένοντας με τη βεβαιότητα πως - πάντα μα πάντα - είναι για την Ανάπτυξη και την Επέκτασή μας... Για την Αυτοπραγμάτωση... Ακόμη κι αν δεν το αναγνωρίζουμε... 

Πέρασα τις τρείς ημέρες υπό το φως των κεριών.... Με λιγοστό νερό και ακόμη λιγότερο φαγητό... Δεν ένιωθα πως έχω κάτι ανάγκη, έτσι κι αλλιώς... Ο κενός χρόνος, έμοιαζε πολύ με το μέσα μου κενό...  Το σύμπαν μου, είχε εξαφανιστεί... Το μέσα, το έξω, όλα υπό εξαφάνιση... Όλα, ήταν ιδιότυπα ταιριαστά.... Κι αυτό - είναι η αλήθεια - με κρατούσε με εμπιστοσύνη, σε κατάσταση ενάργειας.... Παρακολουθούσα - και μάθαινα - για τον Τρόπο των Πραγμάτων...
Κι αυτή τη φορά, δεν μου "αποκαλυπτόταν" απλώς... Με συμπεριελάμβανε... 

https://www.youtube.com/watch?v=FPbU-phJrPc

Για τις τρείς αυτές ημέρες, έμεινα ολοκληρωτικά δεκτική... Απόλυτα ανοιχτή σε ενδεχόμενα... Σιωπηλή, σαν να είχα ξεχάσει να μιλάω... Σοβαρή, μέσα σε αυτό που έμοιαζε σαν μία Συμπαντική Τελετουργία Επανόρθωσης, για όλα τα πράγματα... Η Επανόρθωση, ήταν εξ' άλλου, αυτό που είχα αιτηθεί...
Κι αν διέθετα "σώμα" για αυτές τις τρείς ημέρες, θα έλεγα πως ήμουν στα γόνατα...
Από Ευλάβεια... Από Ευγνωμοσύνη... Από Ένστικτο...
Ούτε τώρα αδημονούσα για κάτι... Ένιωθα πως ό,τι συνέβαινε ήταν χρήσιμο και - το πιο σημαντικό - πέρα από το πεδίο της διάνοιας... Απρόσιτο... Το άφηνα έτσι...
Με το τέλος των τριών ημερών, έλαβα ένα αποκλειστικά οπτικό Μήνυμα...
Η ίδια Μηχανή, τα ίδια γρανάζια, η ίδια εγγενής ιδιοσυγκρασία, ξεκινούσε τώρα από την αρχή... Ήταν όμως, σαν να είχε επαναρρυθμιστεί σε διαφορετικές συχνότητες... Αλλιώς...
Ο εκκωφαντικός ήχος της Επανεκκίνησης, ήταν κι αυτός αλλιώς... Σαν να είχε επιταχυνθεί... Κάποιες από τις συχνότητες που ανέκαθεν αναγνώριζα στο Πρόγραμμά μου, είχαν ολοσχερώς καταργηθεί... Και είχαν προστεθεί κάποιες - υψηλότερης συχνότητας - που περίμεναν να ενσωματωθούν...
Το Παλαιό Πρόγραμμα, είχε επισήμως πεθάνει...
Η ίδια Μηχανή - που ήμουν εγώ - είχε τώρα αλλάξει Λειτουργικό...
Το σύμπαν μου εξαφανίστηκε, μόνο για να στηθεί από την αρχή...
Και, αν θα μπορούσα να κάνω λέξεις την αίσθησή μου, τότε θα έλεγα πως η Αλλαγή του Συστήματος με μετατόπισε σε ένα Νέο Πεδίο Λειτουργίας...
Ασαφές, όσο ακόμη εκλείπει η Εμπειρία... Πραγματικό, όσο το Ένστικτο...
Δεν νιώθω πως είμαι μία "άλλη", σίγουρα όμως νιώθω "αλλιώς"... Κι ας μένει - προς το παρόν - απροσδιόριστο και για μένα την ίδια...
Οι ημέρες που ακολούθησαν - έκτοτε έως και σήμερα - μου επαληθεύουν παραδειγματικά πως ένας Άλλος Τρόπος έχει μπει σε Λειτουργία... Από τα αποτελέσματα και από τα πράγματα που έρχονται να σε βρουν, έτσι το καταλαβαίνεις...
Προς το παρόν, χωνεύω την Αλλαγή...
Προς το παρόν, μαθαίνω - παρατηρώντας - για τον Τρόπο των Πραγμάτων...
Για την Επανόρθωση όλων των Πραγμάτων, τώρα ξεκινάω από την Αρχή...
Βήμα το βήμα, σε αυτό το  Νέο Πεδίο...
Αλλιώς...
Μου είναι αρκετό...

- Μαύρη Πέτρα -

Δεν ξέρω τίποτα... Τίποτα για τίποτα, πια... 

Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα... Ούτε καν για αυτό που τώρα λέω... Δεν γνωρίζω το σκοπό κανενός πράγματος... Δεν έχω κανένα σχέδιο... Δεν έχω καμμιά απολύτως βεβαιότητα και - ταυτόχρονα - καμμία απορία για το ο,τιδήποτε... 

Και παρατηρώ πως όχι μόνο δεν ξέρω τίποτα για τίποτα, δεν γνωρίζω καν το λόγο που κάποιες πράξεις συμβαίνουν, ακόμη κι αν η διαδρομή και η υλοποίησή τους περνάει μέσα από τα ίδια μου τα χέρια... Η πράξη μου, φαινομενικά προπορεύεται του λόγου που τη δημιουργεί, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα... Είναι σαν κάτι άλλο να με κινεί κι όχι μία στοχευμένη δική μου πρόθεση...
Το ενδιαφέρον μου, για όλα τα πράγματα που πίστευα πως με καθορίζουν, απουσιάζει.... 

Το "δικό μου", απουσιάζει... Και μάλιστα, χωρίς να μου λείπει...
Κι ακόμη κι αυτή, η άλλοτε άρρηκτη σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος έχει τώρα διασταλλεί...
Περπατάω αργά... Στην ίδια - έρημη από ανθρώπους - παραλία... Απόλυτα μόνη.... Και βρίσκω κάτι σε αυτή την Ερημία, στο μήκος και την προοπτική που προσφέρει η έκτασή της, να με θεραπεύει... Για αυτό και επιστρέφω... Από τι μπορεί να με θεραπεύει?... Δεν γνωρίζω..
Κοιτάζω το ίδιο αργά γύρω μου.... Μπορώ και διακρίνω έναν προς έναν τους κόκκους της άμμου...

Το βλέμμα μου πέφτει ξαφνικά επάνω σε μία μαύρη πέτρα... Και σε μία άλλη, λίγο πιο κάτω... Και σε άλλη μία... Το μόνο που μπορώ να πω - αν χρειάζονταν ποτέ οι λέξεις - είναι πως ετούτες εδώ, είναι παράταιρες... Σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες πέτρες που υπάρχουν γύρω και με το ανοιχτό χρώμα της άμμου... Σαν να έχουν έρθει εδώ από μόνες τους... Ίσως από ένα ηφαίστειο που εξερράγει κάπου μακρυά... Τόσο διαφορετικές και τόσο μαύρες ήταν...
Και χαμογέλασα στην ιδέα πως, αυτές οι πέτρες μπορεί να είναι κομμάτια από το ηφαίστειο της δικής μου ζωής, που πριν λίγο καιρό εξερράγει... Και που - μέσα από μία παροξυστικά ποιητική μου στιγμή - είχα ονομάσει χαριτολογώντας "οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας μου"...

Έτσι ξαφνικά, νιώθω πως είναι απαραίτητο να τις μαζέψω... Απαραίτητο για μένα, όχι για αυτές... Να τις συγκεντρώσω όλες μαζί σε μία στίβα και να τις πάρω μαζί μου πίσω στο σπίτι... Πως θα μου χρειαστούν κι ας μην ξέρω ακόμα το πού... 

Οι πέτρες, μου το έλεγαν ξεκάθαρα με τον τρόπο τους... Πως είναι δικές μου τώρα, για να με βοηθήσουν σε κάτι χρήσιμο... Πήρα το λόγο τους στα σοβαρά... Μέσα στο αυτοκίνητο και γραμμή για το σπίτι... 

Στο δρόμο της επιστροφής, το μυαλό μου ήταν κενό από την οποιαδήποτε σκέψη... Απλά, οδηγούσα... Ο δρόμος, δεν είχε σημασία... Ένας μεγάλος όγκος από πέτρα ήταν στα αριστερά μου... Οι απογευματινές ακτίνες του ήλιου, τον έκαναν να μοιάζει πορτοκαλί... Με μεγάλη βραδύτητα και πολύ προσπάθεια από μέρους τους, βρήκαν το χώρο κάποιοι συνειρμοί και κατοίκησαν προς στιγμήν το μυαλό μου... Και τότε θυμήθηκα κάτι που έλεγα πάντα στον εαυτό μου... Πως, αν ποτέ αξιωνόμουν μία τέτοια αλλαγή στη ζωή μου - σαν και αυτή που τώρα ζω - θα ήταν κοντά σε ένα άλλο βουνό... Σε ένα βουνό που αγάπησα πολλά χρόνια πριν... Το αγάπησα με την πρώτη ματιά, γιατί το γνώριζα από παλιά... Είχα γονατίσει μπροστά του - εκπλήσσοντας ακόμα και τον εαυτό μου για αυτή μου τη στάση - με δάκρυα στα μάτια... Και πίστευα πάντα πως θα ήταν εκείνο που θα συντρόφευε την Αλλαγή μου... 

Οι συνειρμοί λειτουργούσαν με δυσκολία.... Το παρατηρούσα... Εργάζονταν σαν τα γρανάζια μίας μηχανής που έχει καιρό να δουλέψει, αφού κανείς δεν τη χρησιμοποιούσε πια...
Ανάμεσα σε κάποιο κενό τους, κάτι με φώναξε να σταματήσω να οδηγώ... Έκανα στην άκρη... Και το αυτοκίνητο και μένα την ίδια...
Φάνηκε πως το βουνό, είχε δυό λόγια να μου πει... Και χρειαζόταν να ακούσω... 

"Κοίταξέ με... Κοίτα με από εκεί που είσαι... Όχι από τον τόπο που είσαι, αλλά από τη θέση που βρίσκεσαι... Αυτήν, την άδεια από σκέψη... Έχει σημασία?... Έχει, λες, σημασία αυτό που σκεφτόσουν?.... Για το πού ανήκεις ή το πού θα ήταν καλύτερα?... Τι σχέση έχει η Αλήθεια με την Προτίμηση?... Η Αλήθεια, είναι αυτό που συμβαίνει ήδη... Προτίμηση, είναι μόνο ένα ενδεχόμενο που σε αποσπά... Δεν έχεις αντιληφθεί ακόμη το Μέγεθος της Αλλαγής... Αυτό, θα γίνει σιγά-σιγά... Όλο το Πριν, έχει τελειώσει για πάντα... Τώρα πια, δεν ανήκεις πουθενά... Μη σε τρομάζει αυτό... Ανήκεις παντού και δεν ανήκεις πουθενά... Το παντού και το πουθενά, είναι ένα τώρα... Όλα, είναι ένα τώρα... Τότε γίνονται όλα τα Πράγματα, όταν τίποτα δεν έχει πια Σημασία..."...

Το μέγεθος της Πληροφορίας, ξεπερνούσε κατά πολύ κάθε δική μου προσωρινή δυνατότητα κατανόησης... Το μόνο που ένιωθα, ήταν πως υπήρχε κάτι βαθιά ουσιαστικό να ανακαλυφθεί μέσα από αυτά τα λόγια... 

Γύρισα σπίτι και έβγαλα τις μαύρες πέτρες από το αυτοκίνητο... Τις άφησα όλες μπροστά μου, χωρίς ακόμη να ξέρω τι να τις κάνω... Μόνο κοιτούσα....
Για να μάθω, αποφάσισα να ρωτήσω τις ίδιες... 

"Εντάξει... Είμαι έτοιμη τώρα... Δηλαδή, μάλλον...", σκέφτηκα, χαμογελώντας αμήχανα για αυτήν την καθολική αβεβαιότητα που με πλημμύριζε...
Αβεβαιότητα ακόμη και για την ίδια την ετοιμότητά μου... 

"Είμαι έτοιμη...Σας ακούω... Γιατί είσαστε εδώ?..."...

Κοιτούσα βαθιά μέσα στην ουσία της μαύρης πέτρας... Κατευθείαν στην ψυχή της... 

https://www.youtube.com/watch?v=u9Dg-g7t2l4&ab_channel=Disturbed

"Δεν μπορείς... Δεν μπορείς να προχωρήσεις από εδώ που είσαι τώρα, αν δεν τα αφήσεις όλα πίσω στη στάχτη όπου ανήκουν ήδη, μα δεν το έχεις ακόμη καταλάβει... 

Χρειάζεται να δεις... Δεν μπορείς να επιστρέψεις στο παλιό... Όσο κι αν φοβάσαι, δεν γίνεται πια... Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πλέον για να επιστρέψεις σ' αυτό... Και δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα για σένα γιατί τώρα, τίποτα δεν είναι πλέον δικό σου...
Είσαι ακόμη μουδιασμένη... Κι αυτό, γιατί δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η Εσωτερική σου Ρύθμιση στο Καινούργιο... Το μαύρο, απορροφά τα πάντα... Θα απορροφήσουμε εμείς, ό,τι δεν χρειάζεσαι πια.... Γι αυτό είμαστε εδώ... Η κάθε μία, θα πάρει και ένα κομμάτι από τα απομεινάρια των ψευδαισθήσεών σου... Πάρε μας, μία προς μία, στα χέρια σου... Γύρεψε στο νου σου τι είναι που αφήνεις πίσω για πάντα... Με την εκπνοή σου, δώσε το σε μας...
Χρειάζεται να γνωρίζεις πως πρόκειται για μία βαθιά, ουσιαστική θεραπεία... Μη το φοβηθείς... Γι αυτό είμαστε εδώ... Κοίταξέ τα όλα...Όποτε είσαι έτοιμη..."...
Έκλεισα τα μάτια... Είχα μόλις κατανοήσει πως θα ήταν μία ιεροτελεστία αποδέσμευσης...
Έκλεισα τα μάτια και οι εικόνες άρχισαν εύκολα να έρχονται στην επιφάνεια του νου μου....
Αυτό είναι μάλλον η Θεραπεία... Σαν ένα ηφαίστειο που για καιρό ζυμώνει την εκτόνωσή του και ξαφνικά, όλο του το μάγμα βγαίνει στην επιφάνεια προς απελευθέρωση....
Κι όχι απαραίτητα με εκρηκτικό τρόπο... Γιατί διαπίστωνα πως, με κάθε εικόνα που ανερχόταν και σε κάθε εκπνοή μου προς τα έξω, μία βαθιά θλίψη έκανε ταυτόχρονα την αντίστροφη πορεία προς τα μέσα.... Για ό,τι άφηνα πίσω και για ό,τι δεν υπήρχε πια...
Ό,τι πίστευα πως με καθορίζει, ό,τι έλεγα πως είμαι, ό,τι μου είχαν πει άλλοι πως είμαι, με αποχωριζόταν με μία εκπνοή... Στη μαύρη πέτρα.... Ούτε κι αυτό δικό μου, ούτε κι εκείνο δικό μου... Δικό μου, τίποτα... Και σε κάθε τέτοια εκπνοή, αναγνώριζα δια της αφαιρέσεως αυτό που μένει...
Δεν ήταν φόβος... Μόνο μία θλίψη που ριζωνόταν κατάβαθα σαν συγκίνηση που έκανε το σώμα μου να σείεται εσωτερικά, μαζί με μία πρωτόγνωρη ευλάβεια για όλη αυτή την τελετή παράδοσης και παραλαβής...
Και όταν η διαδικασία που μου είχαν υποδείξει οι μαύρες πέτρες έλαβε τέλος, τότε κατάλαβα...
Τώρα, δεν ανήκω πουθενά... Και "πουθενά", θα πει "ούτε καν σε μένα"...
"Εγώ", δεν υπάρχω πια... Κι ούτε καν μου λείπω...
Γύρισα το βλέμμα μου προς το βουνό... Και ήταν σαν να ήμουν κι εγώ τώρα μία μαύρη πέτρα... Καταμεσίς αυτής της Ερημίας που φιλοξενούσε κι εκείνες....
Δεν είμαι μέρος της.... Είμαι η ίδια η Ερημία...

https://www.youtube.com/watch?v=73I-S88Csfw&ab_channel=AnandaDas

Ξέρεις, έχουμε πολλές δημιουργημένες πεποιθήσεις και απόψεις για όλα τα πράγματα, που δεν είναι παρά δικές μας νοητικές κατασκευές - προσαρμοσμένες κατά βούληση, ώστε να μοιάζουν με αυτό που μας "λείπει" - με τεράστια απόσταση από την Αλήθεια...
Ακόμη και η εικόνα που έχουμε για την Ελευθερία την ίδια...
Πίσω από Χίμαιρες τρέχουμε... Αενάως...
Πάντα πίστευα πως, Ελευθερία θα πει να "κάνεις το δικό σου"...
Πως η λέξη, έχει μέσα της ταξίδια και μετακίνηση και δρόμους και φασαρία...
Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια...
Όταν δεν ανήκεις πουθενά, μόνο τότε ανήκεις παντού...
Όταν δεν ανήκεις πουθενά, μόνο τότε είσαι Ελεύθερος...
Κι όπως ισχύει για όλα τα Πράγματα, δεν πρόκειται ποτέ να Συναντηθείς μαζί τους γυρεύοντας Έξω για να τα βρεις...

Η Ελευθερία - κι αυτή, όπως όλα - είναι Δρόμος προς τα Μέσα...
Η Ελευθερία, δεν είναι κάτι που "έχεις" ή που "κάνεις"...  Ελευθερία, είναι αυτό που είσαι, αυτό που είμαι, αυτό που είμαστε....

Είναι αποκαλυπτικά αντιφατικό, το πόση Ακινησία απαιτεί...
Είναι αναπάντεχα τρομακτικό, το πόση Σιωπή χωράει...
Δεν μοιάζει με τίποτα από ό,τι μπορούμε ποτέ να φανταστούμε...
Κι ακόμη κι αυτό, δεν έχει πια Σημασία...

https://www.youtube.com/watch?v=rSSVDGY0dP4&ab_channel=Britten_One

https://www.youtube.com/watch?v=atyvdC15HFA&ab_channel=neofromD