- Συνάντηση με τον Κόσμο του Βιβλίου -

Είχα ανέκαθεν  μία ιδιαίτερη σχέση με αυτό που λέγεται "βιβλίο"... Είχα μαζί τους, επαφή... Με αυτό εννοώ πως, όταν έπιανα στα χέρια μου κάποιο βιβλίο, πολύ πριν καλά-καλά το διαβάσω, μπορούσα να "νιώθω" το περιεχόμενό του, την πρόθεσή του, την κατάσταση του συγγραφέα του... Και να έχω μία πρώτη "εικόνα" για το πού θα μπορούσε να με οδηγήσει...
Για μένα, κανένα "αντικείμενο" δεν είναι άψυχο... Μπορεί να φαίνεται έτσι, αλλά δεν είναι... Είχα πάντα τον ίδιο σεβασμό για τα αντικείμενα, που είχα και για κάθε φαινομενικά έμψυχο, έμβιο ον... Κατά μία έννοια, το κάθε βιβλίο είναι κι αυτό ένα "δημιούργημα"... Είναι το εξώφυλλο, οι σελίδες, οι λέξεις... Μα ό,τι υπάρχει κάτω από αυτές, είναι ό,τι τους δίνει ζωή... Το Νόημα της ύπαρξής τους.... Περιέχουν το νου, την πρόθεση, την ανάσα και το αίμα του συγγραφέα τους... Περιέχουν τα χρόνια από τις διαδρομές του δημιουργού τους, για να καταλήξουν να γίνουν "οντότητα" στα χέρια μας... Κι όπως αναφέρεται μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων": "Ο,τι κάνουμε, εμποτίζεται με την ενέργεια με την οποία το κάνουμε"... Και το κάθε βιβλίο, φέρει αυτήν την ενέργεια...
Κάθε βιβλίο, μπορεί να γίνει μία μεταφυσική εμπειρία... Μία ουσιαστική Σχέση επικοινωνίας... Μπορείς να το δεις κι έτσι... 

Προσωπικά, γύρεψα με αδιαπραγμάτευτη μανία - σχεδόν με λύσσα - τη Γνώση... Αυτό ήταν ό,τι με οδηγούσε διαρκώς.... Ο Δρόμος μου, φάνηκε από νωρίς να περνάει και μέσα από τα βιβλία...
Το βασικό μου ενδιαφέρον από πολύ μικρή - προερχόμενο από την ίδια την κλίση της ψυχής μου - ήταν τα μαθηματικά, οι θρησκείες, η μεταφυσική και ο αόρατος κόσμος... Οι αναζητήσεις μου, ήταν κυρίως "για αυτό που δεν φαίνεται"... Κι αν κάτι αναζητάς τόσο διακαώς, πώς μπορεί να σου αντισταθεί?...Πώς μπορείς να μη Συναντηθείς μαζί του?... Όταν ζητήσεις να μάθεις, τα βιβλία θα βρεθούν μπροστά στα πόδια σου, με την ταχύτητα του φωτός... 

Κάποια φορά - πολλά χρόνια πριν - τελειώνοντας από ένα μάθημα με τον τότε δάσκαλό μου της γιόγκα και λίγο πριν φύγω από το χώρο, με σταμάτησε προλαβαίνοντάς με στην έξοδο... Το βλέμμα του, είχε πρωτοφανώς κάτι παιχνιδιάρικο... "Πάρε αυτό", μου είπε, προτείνοντάς μου ένα μικρό βιβλίο με λευκό εξώφυλλο... "Έχει πολύ πλάκα, θα δεις...Να το ανοίξεις όταν θα γυρίσεις στο σπίτι... Όχι νωρίτερα... "...

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε... Επέστρεψα στο σπίτι... Κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας, στο αγαπημένο μου σημείο, κλείνοντας για λίγο τα μάτια... Πάντα το έκανα αυτό... Ήταν σαν να χαιρετούσα στο χώρο και στη ζωή μου, έναν καινούργιο φίλο... Και τον υποδεχόμουν... Κρατούσα το βιβλίο και με τα δύο μου χέρια, ένα από πάνω και ένα από κάτω....
"Καλώς όρισες... Για να δούμε τι έχεις να μου δείξεις... "...

Το βιβλίο ήταν σχετικό με τους Αγγέλους και τις Ταξιαρχίες... Και τη Βοήθεια που είναι για να προσφέρουν στους ανθρώπους, ειδικά σε δύσκολους καιρούς...

Κρατώντας έτσι για λίγη ώρα το βιβλίο κλειστό στα χέρια μου, ήταν σαν να "άκουσα" από κάπου αλλού, να έρχονται φωνές... Και ανοιχτόκαρδα, χαρούμενα γέλια...

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα "Ουπς!"... Κάτι γινόταν...

Αποφασίσα να  ανοίξω το βιβλίο... Και ήταν σαν να γέμισε η κουζίνα μου από αόρατους φίλους που περίμεναν να ελευθερωθούν με το άνοιγμα των σελίδων... Άρχισα να νιώθω πως κάποιος με γαργαλάει... Στο πρόσωπο, στα χέρια, στην πλάτη και παντού... 

"Δεν μπορεί...", ήταν η αμέσως επόμενη αντίδρασή μου, κλείνοντας το βιβλίο... Φυσικά όμως, δεν θα έμενα μόνο σε αυτή την πρώτη επαφή...
Το άνοιξα ξανά... Και ξανά.... Και ξανά...

Έχοντας κάθε φορά, την ίδια αίσθηση... Σαν κάποιος να με γαργαλάει, σαν να γεμίζει ο τόπος με φτερά, με γέλια και ανάλαφρες παρουσίες... Ήταν πολύ δυνατό, πολύ επαναληπτικό και πολύ χαρούμενο για να το έχω μόνο φανταστεί... Τους υποδέχτηκα, λοιπόν... Όλους... Μαζί τους, γελούσα κι εγώ...
Χρειάζεται να Δεις, να Δούμε... Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται... Και τίποτα δεν είναι χωρίς ψυχή... Γιατί, όλα τα πράγματα έχουν Δημιουργό... Χαμογελούσα διαρκώς σε αυτή την αποκάλυψη...
Ο Κόσμος των βιβλίων, είναι απλά μαγικός...

https://www.youtube.com/watch?v=iTD9w2GIZ10&ab_channel=RegianRe

Ο πειραματισμός μου με το περιβάλλον που μεταφέρει το κάθε βιβλίο, δεν σταμάτησε εκεί... Κάποια στιγμή, ένας φίλος μου πρότεινε να μελετήσω μία σειρά βιβλίων, γραμμένων από μία πολύ γνωστή και αναγνωρισμένη συγγραφέα (το όνομα της οποίας και δεν θα αναφέρω για συγκεκριμένους λόγους)... Η δική της θεματολογία, ήταν - τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα - η μεταφυσική και η πνευματικότητα...

Πήγα στο βιβλιοπωλείο να δω την εργασία της... Θεώρησα τότε πως θα ήταν χρήσιμο να διαβάσω και τη δική της δουλειά, η συγγραφέας αυτή είναι διακεκριμένη και χαίρει ιδιαιτέρας εκτιμήσεως... Δεν αναρωτήθηκα τότε, από "ποιούς"...

Αγόρασα κάποια από τα βιβλία της, δίνοντάς τους χώρο στη βιβλιοθήκη μου όσο θα περίμεναν τη σειρά τους... Όμως, η ευκολία αυτή που είχα να νιώθω τα βιβλία, δεν τα κράτησε για πολύ σε αυτή τη θέση... Καθώς συνδέθηκα κάποια στιγμή μαζί τους, "είδα" πως η συγγραφέας είχε σχέσεις με το Σκοτάδι και ιδιαίτερη κλήση προς τη Μαύρη Μαγεία... Τα βιβλία αυτά, ήταν γραμμένα με τέτοια πρόθεση και το σπίτι μου είχε αρχίσει να γεμίζει με τέτοια ενέργεια... Απόρησα πως κανείς δεν ανέφερε ποτέ κάτι τέτοιο στις εκτιμήσεις του για εκείνη... Είναι πολύ σημαντικό, τι βιβλία επιτρέπεις να υπάρχουν στο χώρο σου... Την επόμενη κιόλας ημέρα, έκανα κάτι που δεν κάνω γενικώς με τα βιβλία, σεβόμενη την ύπαρξή τους... Τα συγκεκριμένα όμως, τα ξεφορτώθηκα με ανακούφιση, νιώθοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να "αποσυνδέσω" και να "καθαρίσω" το χώρο μου από αυτά...

Αυτός ήταν πάντα κι ο λόγος που δεν πρότεινα ποτέ δικά μου διαβάσματα σε κάποιον... Όταν κανείς με ρωτούσε κάτι τέτοιο, είχα μόνο να συστήσω να επισκεφθεί ένα βιβλιοπωλείο, να κλείσει για λίγο τα μάτια του και να "ρωτήσει", να ζητήσει να καθοδηγηθεί προς το βιβλίο εκείνο που θα του ήταν χρήσιμο για εκείνη την περίοδο της ζωής του...

Κάπως έτσι, οδηγήθηκα κι εγώ μπροστά σε ένα άλλο "μαγικό" βιβλίο... Κυριολεκτικά, με τράβηξε κατά πάνω του..."Η Διαγνωστική του Κάρμα", μου προσέφερε πολλές από τις πληροφορίες που πλέον χρησιμοποιώ στις Συναντήσεις μου με τους ανθρώπους...

- A Course in Miracles - "Μαθήματα Θαυμάτων"

Ξεκίνησα με τη μελέτη του βιβλίου, τον καιρό που εκπαιδευόμουν στην πρακτική της Kriya Yoga, μετά από την ήπια προτροπή του δασκάλου μου....

Τα "Μαθήματα Θαυμάτων", ήταν για μένα ένα εξαιρετικά δύσκολο διάβασμα... Πιστεύω πως αντιδρούσα πολύ σε αυτό που "ένιωθα" πως θα μπορούσε να συμβεί... Να "μου" συμβεί...

Αν και ήμουν για χρόνια εκπαιδευμένη σε καταστάσεις αλλαγής της συνειδητότητας, το βιβλίο αυτό ήταν για μένα ένα όριο που θα χρειαζόταν να περάσω...

Τα σωματικά συμπτώματα στα οποία έδινα σημασία - καθώς για μένα ήταν η έμπρακτη "μετάφραση" για το ασυνείδητο - ήταν έντονα και, ως επί το πλείστον, δυσάρεστα... Διαπίστωνα πως, κάθε που το έπιανα στα χέρια μου, ένιωθα δυσφορία...Και ένα ανακάτωμα στο στομάχι...Σαν να μου επιφύλαγε μία έκπληξη... Σαν να μπορούσε να μου αποκαλύψει όλες τις ψευδαισθήσεις που, με μεγάλη φροντίδα και προσοχή, είχα επιτρέψει να θρέφουν τη ζωή μου...

Το βιβλίο είναι πολύ δυνατό και δεν διαβάζεται με το νου... Χρειάζεται να διαβαστεί με ανοιχτή καρδιά... Για μένα, λειτούργησε ως χειρουργική επέμβαση... Και ήταν - και συνεχίζει να είναι - μία ανατρεπτική διαδρομή... Το βιβλίο δύναται να καταργήσει τον Ψεύτικο Κόσμο... Είναι μία θεραπεία των λογισμών...Τα Μαθήματα Θαυμάτων, είναι ένα κάλεσμα να "ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε"... Χαριτολογώντας μεν, κυριολεκτικά δε...

Να έρθει εκείνη η γνήσια ώρα για το  "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα"...

Να επιτραπεί δηλαδή, να καταργηθούν όλες οι "προσωπικές μας μεταφράσεις" για όλους και όλα και, μέσα σε αυτόν τον Κενό Χώρο, να μπορέσει να αποκαλυφθεί η Αλήθεια σε όλο το Μεγαλείο της...

Μετά από χρόνια μελέτης και πρακτικής εφαρμογής, μετά από πολλές περιστροφές και αναζητήσεις, με πολύ σεβασμό και αναγνώριση για την ίδια την Προέλευση του βιβλίου, το υποδέχομαι στη ζωή μου ως το μέσον για το δικό μου τρόπο Υπηρεσίας...
Για αυτή τη Συνάντηση με το "Μαθήματα Θαυμάτων" που επέμεινε - παρά τις αντιδράσεις μου - να είναι Εδώ για μένα, στέκομαι με μία απέραντα σιωπηλή Ευγνωμοσύνη...
Από την καρδιά μου...

- Το Άγγιγμα του Αγγέλου -

Η *Α* ήταν το πρώτο παιδί που "ήρθε" στην οικογένεια... Είχα τη χαρά να μοιραστώ μαζί της τον πρώτο χρόνο της ζωής της, να την προσέχω όσο οι γονείς της εργάζονταν...

Η *Α* μου έμαθε πολλά για αυτό που είναι όλα τα παιδιά του κόσμου... Δηλαδή, άνθρωποι ολόκληροι και κανονικότατοι, προς το παρόν μέσα σε μικρά σωματάκια, με ένα υπέροχο άνοιγμα στον κόσμο, με ένα βλέμμα που ενθουσιάζεται και με μία καρδιά έτοιμη να νιώσει δέος για το παραμικρό... Ήταν μεγάλο μάθημα για μένα, που επέμενα να ξεχνάω και να αναλώνομαι στον κόσμο των μεγάλων...

Της έμαθα ο,τι μπορούσα... Της τραγουδούσα, πότε δυνατά για να την διασκεδάσω και πότε στο αυτί για να την νανουρίσω... Χορεύαμε... Μυρίζαμε... Όλες τις μυρωδιές... Τα λουλούδια, τα μπαχάρια, τα λαχανικά, τα φρούτα... Και μαζί της, ήταν σαν να ξαναμαθαίνω κι εγώ...

Είχε πολύ γρήγορα περάσει, από το στάδιο του να στέκεται στο καρότσι της όρθια, στο στάδιο του μπουσουλήματος και γρήγορα, σε αυτό των πρώτων βημάτων...

Εκείνη η εποχή, μας βρήκε σε διακοπές οικογενειακά... Ήταν πια καλοκαίρι και η *Α* πλησίαζε για να κλείσει τον πρώτο χρόνο της...

Οι "μεγάλοι" ήταν στη βεράντα και έπαιρναν το πρωινό τους, όταν το τηλέφωνό μου χτύπησε... Χρειαζόταν να επιλυθεί άμεσα μία διαφωνία, για την οποία δεν είχα καμία όρεξη... Μία συνομιλία που θα έκανα τα πάντα για να αποφύγω, καθώς δεν ήθελα να "κάνω πίσω" στις αρχικές μου θέσεις, αλλά η άλλη πλευρά ήταν ιδιαζόντως πιεστική...

Είχα αρχίσει ήδη να αναψοκοκκινίζω και να θυμώνω με τους ήδη υψηλούς τόνους του τηλεφωνήματος, όταν αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερα να πάω παραδίπλα, ώστε και να μην ενοχλώ και να μην ακούγομαι...

Κάθισα στο πεζούλι, με το ακουστικό στο αυτί μου και τις βαθιές μου αναπνοές επιστρατευμένες για παν ενδεχόμενο...

Η συζήτηση μεταμορφώθηκε πολύ γρήγορα σε σύρραξη... Προσπαθούσα να κρατήσω απ΄τα μαλλιά, και την ψυχραιμία μου και τις θέσεις μου... Όχι από εγωισμό, αλλά από μία βαθιά αίσθηση πως έτσι χρειαζόταν να γίνει...

Η κουβέντα με είχε συνεπάρει, η επιμονή μου ήταν έτοιμη να καμφθεί, ένιωθα στριμωγμένη στη γωνία...

Ξαφνικά, νιώθω πίσω στην πλάτη μου ένα απαλό και ζεστό άγγιγμα... Ήταν κάτι που δεν περίμενα, για αυτό και γύρισα να κοιτάξω τρομαγμένη... Καθόμουν σχεδόν κουλουριασμένη στο πάτωμα κι έτσι η πλάτη μου βρισκόταν πολύ χαμηλά για κάποιον από τους μεγάλους...

Το βλέμμα μου, συνάντησε κατευθείαν το βλέμμα της *Α*... Ήμασταν στο ίδιο ύψος...Είχε καταφέρει μόνη της να βηματίσει έως το σημείο που βρισκόμουν, ακολουθώντας τη φωνή μου... Τα μάτια της, είχαν μία ωριμότητα και μία κατανόηση που με έκαναν να απορήσω... Ένα ελαφρύ χαμόγελο στα μικρά της χείλια... Το άγγιγμά της ήταν παρέα με ένα νεύμα του μικρού κεφαλιού της, σαν πως όλα είναι εντάξει, δίνοντάς μου τη δύναμη και την προτροπή να φέρω εις πέρας και να τελειώσω με την κουβέντα...

Τώρα πια, αυτό μου ήταν εύκολο... Η προσοχή μου, δεν ήταν πλέον στο τηλέφωνο που μόλις είχα κλείσει και κόντευε να κυλήσει από τα χέρια μου, αλλά σε εκείνη, στην *Α*... Η παρουσία της εκείνη τη στιγμή, ήταν "πάνω στην ώρα"...

Πολύ έμοιαζε με παρέμβαση από Άγγελο...

Μπορεί να ήταν κι έτσι... Τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν το σιδερένιο εγωισμό που αποκτάται μεγαλώνοντας... Κι έτσι, πιο εύκολα μπορούν να γίνουν "φορείς" του Πνεύματος...

Όπως και να έχει, αυτός είναι ο τρόπος που την κοιτάζω από τότε...

Το βλέμμα μου, διαβάζει επάνω της  "Άγγελος..."

Όπως και να έχει...

*Α*, για όσα μου έμαθες κι όσα μου έμαθες ξανά, σε ευχαριστώ Άγγελέ μου....

https://www.youtube.com/watch?v=Z-HLxpWGCzc&ab_channel=NatalieMerchantVideo&ab_channel=NatalieMerchantVideo

- The Ripple Effect -

Είναι βέβαιο...Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο με βαθιές, αλλά προσωρινά ανεξερεύνητες γνώσεις... Όλοι και για όλα... Ερχόμαστε εδώ χωρίς τη Μνήμη...

Για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να ξαναθυμηθούμε... Για να εν-θυμηθούμε...

Είχα πάντοτε μία απέραντη αγάπη και συμπόνοια για όλους εκείνους που υπέφεραν... Η ίδια, προέρχομαι από μία οικογένεια που τα μέλη της - κι από τις δύο πλευρές - υπέφεραν πολύ, στην αρχή ή στο τέλος τους, από την ασθένεια αυτή, από την οποία και κατέληγαν...

Θυμάμαι να λέω ως παιδί, όταν μιλούσαν οι μεγάλοι για τον έναν ή τον άλλο και το "πρόβλημά του", ότι η ασθένεια αυτή είναι ψυχοσωματική... Με κοιτούσαν παράξενα... Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό ήταν επειδή ήμουν μικρή, ή, επειδή έλεγα μία αλήθεια που δεν μπορούσαν να παραδεχθούν... Είναι, φαίνεται, δύσκολο να δεχθούμε τη άρρηκτη σύνδεσή μας με τον Άλλο, είναι δύσκολο να παραδεχθούμε πως σε ο,τι συμβαίνει, είμαστε συνεργοί...

Κοιτούσα ανθρώπους που ήδη έπασχαν από καρκίνο, και μπορούσα να "δω" όλη τη θλίψη, όλο τον καταπιεσμένο θυμό, ο,τι κρατούσαν μέσα τους... Σίγουρη ότι αυτά ήταν η πηγή του "κακού"...Φορές, η καρδιά μου λύγιζε...

Δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση ανθρώπου από αυτούς, που να μην έχει δυσαρέσκεια για τη ζωή του... Για τους γύρω του...Για τους "δικούς του" ανθρώπους... Γιατί να είναι "έτσι" κι όχι "αλλιώς"... Ο καρκίνος είναι - κι αυτός, όπως και όλες - μία πολυπαραγοντική ασθένεια με απεύθυνση... Μία κραυγή εκ των έσω και προς τους ανθρώπους του περιβάλλοντος... Νιώθω πως, αν για τον οποιοδήποτε λόγο, εξέλειπαν τα "πρόσωπα", η ασθένεια δεν θα είχε λόγο ύπαρξης...

Ναι, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως η ασθένεια μπορεί να προέλθει από κακή διατροφή, από το περιβάλλον, από εθισμούς ή ο,τιδήποτε άλλο...

Για τον τρόπο που "έβλεπα" και "βλέπω" τα πράγματα, συνεχίζω να πιστεύω αυτό... Δυσλειτουργικές ανθρώπινες σχέσεις, διαταράσσουν την ψυχική Ισορροπία... Σε κάθε τέτοιο "κρούσμα", υπάρχει διαπιστωμένα στο περιβάλλον, ένας "σημαντικός Άλλος" με υπέρμετρο εγωισμό... Που λειτουργεί συνεργατικά με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου που "χάνει τη ρώμη του"... Ακόμη αποφεύγουμε να δούμε τον Άνθρωπο σαν Όλον...Δεν είναι τυχαίο, η μεγάλη ευαισθησία των ανθρώπων που πάσχουν από τη συγκεκριμένη ασθένεια...

Δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί, ως παιδί, είχα τέτοια συμπόνοια ειδικά για αυτές τις περιπτώσεις...

Ίσως γιατί θα χρειαζόταν να προσφέρω τη βοήθειά μου, όπως και έκανα πολλές φορές ως τώρα σε συγγενικά πρόσωπα... Ίσως, γιατί θα το ζούσα κι εγώ... Ίσως πάλι, γιατί "ετοιμαζόμουν" να βοηθήσω ακριβώς για αυτό το κομμάτι που πάντα πίστευα ότι πάσχει πραγματικά, με τη βοήθεια του Πνεύματος και της πνευματικής όρασης που διέθετα ως εργαλείο...

Πρόσφατα, "έλαβα" ένα Μήνυμα σχετικό...

Θα πήγαινα να ξαναδώ ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, μία δασκάλα μου από τα παλιά...

"Ζήτησα" να μου δοθεί ένα Μήνυμα, σαν δώρο χρήσιμο για την οικογένειά της που, τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται...

Το Μήνυμα ήταν σαφές, όσο ήταν και δύσκολο...

Η κόρη της πάσχει από καρκίνο... Μου ζητήθηκε, λοιπόν, να μεταφέρω το εξής Μήνυμα, όχι στην κόρη αλλά στη μητέρα την ίδια...

"Χρειάζεται να ζητήσει Συγνώμη, για όσα η κόρη της πιστεύει πως έχει κάνει....Η ίδια δεν μπορεί τώρα να θεραπευτεί μόνη της... Χρειάζεται να βοηθήσει η μητέρα για το μέρος που της αναλογεί.... Αν γίνει αυτό, μεγάλο κομμάτι της ασθένειας, θα εξαλειφθεί..."

Και μου "έδειξαν" πως, αμέσως μετά την "εκπομπή" αυτής της Λέξης, ως δια μαγείας, θα έφευγε μεγάλο ασθενές μέρος από το σημείο που έπασχε....

Καθώς η επίσκεψη αυτή θα ήταν, όπως ήθελα να πιστεύω, μία απλή κοινωνική επίσκεψη, αντέδρασα στην ιδέα της μεταφοράς ενός τέτοιου Μηνύματος...

Και τότε, το Μήνυμα συνεχίστηκε...

"Πες της, πως αν καταφέρει να το κάνει, να ζητήσει Συγνώμη, θα είναι σαν να το κάνουν ταυτόχρονα πολλές άλλες μητέρες...."

Και μου "έδειξαν" μία λίμνη που, όταν πετάξεις μέσα τους ένα πετραδάκι, αυτό κάνει κυματισμούς που απλώνουν στο νερό...

Η Θεραπεία θα απλωνόταν... Η Θεραπεία, θα ήταν και για τις δύο... Και για όλους....Τόσο είμαστε συνδεδεμένοι...

Το μέγεθος της εικόνας που μου παρουσίασαν, ήταν δαιδαλώδες...

Πώς μπορεί κάποιος να ζητήσει "συγνώμη" για κάτι που δεν έχει κάνει?... Ή, μήπως, έχει κάνει?... Και μπορεί αυτό να θεραπεύσει κάτι τόσο δύσκολο?... Και με ποιο τρόπο η "θεραπεία" θα ήταν και για τις δύο?...

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, εμφανίστηκε στο σπίτι και η κόρη... Δεν την περίμενα... Αλλά, φαίνεται πως χρειαζόταν να είναι εκεί, ώστε να γίνουν και για μένα τα πράγματα προφανή...

Κατά την απουσία της μητέρας, η κόρη μου την κακολογούσε... Κατά την απουσία της κόρης, κακολογούσε η μητέρα... Πατήρ πάντων, πόλεμος... 

Το Μήνυμα είχε δίκιο... Υπήρχε στην οικογένεια και μεταξύ των γυναικών, θυμός, θλίψη, φόβος και όλα τα "συστατικά" που δημιουργούν τον Πόνο...

Η θέση μου ήταν δυσχερής... Δεν είχα βρει ακόμη την κατάλληλη ευκαιρία... Δεν μπορούσα όμως και να αφήσω τα πράγματα έτσι...

Διεκδίκησα το χώρο μου και το χρόνο μου... Ζήτησα από την κόρη - με μία διακριτική αφορμή - να φύγει από το δωμάτιο... Έβαλα τη μητέρα και πρώην δασκάλα μου, να καθίσει απέναντί μου...

Και της μετέφερα το Μήνυμα...

Αφού με άκουσε, με τα μάτια ορθάνοιχτα για ο,τι συνέβαινε και για ο,τι μπορούσε να καταλάβει, έκανε μία παύση και είπε...

"Αφού θα βοήθησει κι άλλες μανάδες, θα το δω..."...

Σκέφθηκα εκείνη την ώρα, πως όλα εν σοφία εποίησε... Δηλαδή, μου είχαν μεταφέρει και το υπόλοιπο Μήνυμα, αυτό για τις άλλες μητέρες, ποντάροντας έτσι στην υπευθυνότητά της... Βοηθώντας την, δηλαδή, να υπερκεράσει την οποιαδήποτε άλλη σκέψη μεταθέτοντας τη σημασία του πράγματος και - ουσιαστικά - να υπερβεί εαυτόν...
"Θα πρέπει όμως να σκεφτώ και τον εγωισμό μου... Αν είναι να το κάνω για την κόρη μου... Καταλαβαίνεις...."...

Μάλιστα... Τότε κατάλαβα...

Έπασχαν και οι δύο... Η μία από την Ασθένεια, η άλλη από τον Εγωισμό...

Η εργασία μου είχε τελειώσει... Χρειαζόταν να μείνει μόνη της, το ίδιο κι εγώ...

Είμαστε συνδεδεμένοι... Ο Πόνος του Άλλου, είναι αναπόφευκτα δικός μας...
Θεραπευόμαστε εμείς και θεραπεύονται οι Άλλοι γύρω μας... Και αντίστροφα... 

Είμαστε Ένα, αλλά είμαστε πολύ μικροί ακόμη για να καταλάβουμε...

Και η Θεραπεία για την Πνευματική Ασθένεια, δεν μπορεί να είναι του υλικού κόσμου...

Η Θεραπεία για την Πνευματική Ασθένεια, είναι τα Φάρμακα της Ψυχής...

Συγχώρεσέ με... Σε αγαπώ... Είμαι Εδώ...

Κι όχι πολλά...

Μία συγνώμη...Μία υπαναχώρηση... Μία αγκαλιά...

Καταλαβαίνεις?...

Πολύ μικροί ακόμη...

https://www.youtube.com/watch?v=M0FKEDexivA&ab_channel=ABorlandFan

- Κατεχάκη -

Είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου... Πραγματικά... Χιλιόμετρα με χώριζαν από το τέλος κι εκείνης της ημέρας...

Η εργασία μου με το αυτοκίνητο συνεχιζόταν κανονικά... Καθημερινά, έως να συμπληρωθούν περί τα τριακόσια χιλιόμετρα ημερησίως...

Εκείνο το πρωινό ήταν ηλιόλουστο... Δυνατά λαμπερό, καθηλωτικά φωτεινό...

Διένυα την απόσταση από τα παράλια της Αττικής, κατευθυνόμενη τώρα προς τα βόρεια...

Είχα πολύ χρόνο, ακόμα κι έτσι...

Περνούσαν από το μυαλό μου όλες αυτές οι μαγικές στιγμές, όλες οι θεϊκές "συμπτώσεις" που, ουσιαστικά, με είχαν κρατήσει στη ζωή...

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά... Σχεδόν άκομψα δυνατά... Είχε ξαφνικά φυτρώσει μέσα μου η ανάγκη... Να μάθω...

"Γιατί με βοηθάτε έτσι?", φώναξα καθώς οδηγούσα... Ευτυχώς για τους γύρω, είχα πάντα μουσική στο αυτοκίνητο και για αυτό το λόγο, τα παράθυρα κλειστά... Κανείς δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνές μου...

"Σας ρωτάω!!!... Kαι θέλω μία απάντηση!!!...Χρειάζομαι μία απάντηση!!!... Γιατί με βοηθάτε τόσο πολύ???"...
Οι φωνές μου είχαν γίνει τώρα ουρλιαχτά, μέσα από τις ξαφνικές, ιδιόρρυθμες απαιτήσεις μου... 

Έτρεξα να στριμώξω το αυτοκίνητο στην ουρά που περίμενε αγωνιωδώς στο φανάρι της Κατεχάκη... Τελευταία, μεν, στη σειρά, αλλά είχα περάσει τους προηγούμενους... Είχα μάθει κι εγώ να βιάζομαι... Εκεί, στην ουρά, κρατώντας σφιχτά το τιμόνι, χαμήλωσα το κεφάλι και ανέπνευσα βαθιά...

"Παρακαλώ... Για μία απάντηση... Γιατί με βοηθάτε τόσο?"... Αυτό, δεν ήταν πια φωνές, αλλά μία ικεσία που ζητούσε το ταίρι της...

Η ώρα περνούσε και το φανάρι θα άναβε πράσινο εντός ολίγου...

Ο,τι επακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο... Γνώριζα πια πως, όταν ήταν να λάβω κάποιο Μήνυμα, βίωνα το περιβάλλον να αλλάζει και να γίνεται πιο αργό... Αυτό όμως που συνέβη, ούτε το είχα ξαναζήσει ούτε και επαναλήφθηκε ποτέ μέχρι τώρα...

Σαν να ήταν μία ταινία σε fast forward... Από το πουθενά, εμφανίστηκε μία κοπέλα με διαφημιστικές εφημερίδες στο χέρι... Εκεί, στην αρχή της ουράς, στο φανάρι... Οι περαστικοί περνούσαν γρήγορα, όχι σαν να έτρεχαν, μα σαν σε ταινία που παίζει στο γρήγορο... Ήμουν σαν να παρακολουθώ βουβό κινηματογράφο... Κοιτούσα την κοπέλα, η οποία έριξε - γρήγορα κι αυτή - μία ματιά σε όλα τα αυτοκίνητα, αποφασίζοντας να τα προσπεράσει όλα, με αφύσικα γρήγορη κίνηση... Σε fast forward, έφτασε στο αυτοκίνητό μου από τη μεριά του συνοδηγού... Μου χτύπησε το τζάμι... Όλα στο γρήγορο...

Την ίδια στιγμή γυρίζουμε και οι δύο το βλέμμα μας στην νέα ανησυχία των αυτοκινήτων... Το φανάρι άναβε πράσινο από στιγμή σε στιγμή και σαν ταύροι λίγο πριν την αρένα, οι οδηγοί ετοίμαζαν την πρώτη ταχύτητα για να ορμήσουν...

"Δεν έχουμε χρόνο", μου φωνάζει, "άνοιξε το παράθυρο"...

Στον επιτακτικό τόνο της φωνής της, απλά υπάκουσα και, ανοίγοντας το παράθυρο, ψέλλισα κάτι σαν "καλημέρα" ή "καλή δουλειά", έτσι, για να είμαι ευγενική... Η φωνή της, πάτησε πάνω από τη δική μου... "Δεν έχουμε χρόνο, πρέπει να φύγω...", φώναξε δυνατά, πάνω από τους βρυχηθμούς των αυτοκινήτων...

"Κοίτα τη σελίδα τρία", φώναξε, ρίχνοντας μέσα στο αυτοκίνητο μία φυλλάδα...

"Συγνώμη... Τι είπες?..."

"Σελίδα τρία", καθώς απομακρυνόταν με την ίδια αφύσικη ταχύτητα από το δρόμο...Fast forward...

Το φανάρι άναψε πράσινο... Η μεγάλη ουρά των αυτοκινήτων που ήταν να ξεκινήσει μέχρι να έρθει η σειρά μου, μου έδωσε το χρόνο που χρειαζόμουν... Ξεφύλλισα το διαφημιστικό.... Σελίδα τρία...Έβαλα πρώτη... Το πόδι μου στο γκάζι... Έτοιμη για απογείωση... Ξαναγυρίζω το βλέμμα μου στη σελίδα τρία...  Έγραφε....

https://www.youtube.com/watch?v=xiK2JlBpzvI&ab_channel=Angrypatience

Ένιωσα τα μάτια μου να ανοίγουν διάπλατα...

Τίποτα άλλο δεν αναγραφόταν στη σελίδα τρία... Μόνο αυτό... Με γράμματα, σαν και αυτά...

Άφησα το διαφημιστικό έτσι ανοιχτό, με τις μισές σελίδες του να χάσκουν στα πόδια της θέσης του συνοδηγού...

Γύρισα το κενό μου βλέμμα στο δρόμο, έξω από το παρμπρίζ... Ούτε ανέπνεα, ούτε καταλάβαινα, ούτε τίποτα... Μόνο οδηγούσα... Στο πουθενά...

Angel...  Άγγελος... Αγγελιαφόρος... Μεταφορέας Μηνυμάτων...

Ο,τι δεν θα μπορούσαν να πράξουν οι Ασώματοι... Θα το έκανα εγώ... Όταν μου το ζητούσαν...

Ήμουν υπό την Προστασία τους... Και στην Υπηρεσία τους... 

Εντεταλμένη...

https://www.youtube.com/watch?v=LbWbcDr4Umk&ab_channel=lauramvulaVEVO

- Σκουπίδια -

Μετά το τέλος της  συγκατοίκησης με τον *Σ*, χρειαζόμουν να "καθαρίσω" το χώρο... Δεν ήθελα τίποτα, κανένα αντικείμενο που να θυμίζει τις ημέρες αυτές...

Ένα πρωινό, αποφάσισα να ξεκινήσω τη διαδικασία... Έμπαινα μέσα σε κάθε δωμάτιο, με μία σακούλα σκουπιδιών στο χέρι και με την πρόθεση να πετάξω ο,τι δεν ήταν δικό μου...

Ξεκίνησα από αυτά... Ο,τι δεν ήταν δικό μου, θα πήγαινε στα σκουπίδια...

Όταν τελείωσα με τα προσωπικά του αντικείμενα που είχε επιμελώς εγκαταλείψει στο σπίτι, βρέθηκα, σχεδόν ασθμαίνουσα, μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα στο δωμάτιό μου... Ασθμαίνουσα βρέθηκα να κρατώ στα χέρια μου και δικά μου αντικείμενα... Παλιές φωτογραφίες μου από την εποχή που εργαζόμουν στο θέατρο...Στα σκουπίδια... Παλιά προγράμματα που είχα φυλαγμένα από αγαπημένες μου θεατρικές παραστάσεις... Στα σκουπίδια... Τις σημειώσεις διατροφής που ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου... Στα σκουπίδια... Τα ποιήματα που είχα γράψει σε νεαρή ηλικία....Στα σκουπίδια... Ευχετήριες κάρτες από αγαπημένους μου ανθρώπους που κάποτε είχαν ταιριάξει με δώρα για γιορτές και γενέθλια... Στα σκουπίδια.... Τους ηχογραφημένους διαλογισμούς... Στα σκουπίδια...

Ήμουν σε παροξυσμό... Ήθελα να τελειώνω με το παρελθόν... Λες και ήταν αυτό που μου έφταιξε... Χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ εκείνη την ώρα, με τι μεγέθους βία το έκανα... Εκτός εαυτού...

Όλα τα πράγματα, έξω... Όλα τα πράγματα, κάτω στο πάτωμα και μετά, μέσα στη σακούλα των σκουπιδιών...

Για πρώτη φορά τότε, "άκουσα" τη Φωνή να μου μιλάει τόσο έντονα και τόσο αυστηρά...

"Ύβρις !!!"...
Τραντάχτηκε το δωμάτιο... Σαν να έπεσε ένας κεραυνός, ακριβώς δίπλα μου...

Η αναπνοή μου σταμάτησε... Σαν να τράκαρα εκείνη την ώρα, με ένα τοίχο... Το δικό μου τοίχο...

Η Φωνή με συνέφερε... Με στόμα ανοιχτό, έτσι κοιτούσα... Όλα τα πράγματα, έξω... Όλα τα πράγματα στο πάτωμα... Τη ζωή μου πετούσα...

Τα χέρια μου σταμάτησαν να εργάζονται... Δεν υπάκουαν σε καμιά εντολή... Έστεκαν εκεί, μαραμένα πλάι στον κορμό μου... Ακίνητη και αμίλητη... Τα δώρα μου, πετούσα... Τα δώρα που μου έκανε η ζωή...
Ύβρις?... Ύβρις.... Εγώ?... Εγώ...

Δεν είχα νιώσει ποτέ τέτοιο συναίσθημα... Δεν υπήρχε πουθενά τόπος να κρυφτώ από την ντροπή... Δεν γνώριζα πόσο αγνώμων ήμουν...
"Ύβρις"... Μόλις είχα διαπράξει το μεγαλύτερο των εγκλημάτων...

Λες και δεν ήξερα πως ο,τι πετάς, επιστρέφει... Λες και ήθελα να σβήσω την πορεία της ζωής μου... Λες και ποτέ δεν την εκτίμησα... Για αυτό που ήταν... Για όλα τα δώρα...

Τι άνθρωπος ήμουν?... Κι απάντηση, δε βρήκα... Έμεινα να κοιτάζω... 

Ακίνητη....
Αμίλητη...
Γυμνή...

https://www.youtube.com/watch?v=-E0ZB5pjgrg&index=9&list=PLDfX-AOEsSUpv5z0varim5NlHzr5RIYwk&ab_channel=nxzvsndfhmwnqedqo

- Ο Επάνω Χώρος - 

Κι εγώ όπως όλοι, γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στον κόσμο... "Με" τους τρόπους του και "από" τους τρόπους του... "Με" τη σκέψη του και "από" τη σκέψη του... Είναι για όλους μας αναπόφευκτο... 

Κι εγώ όπως όλοι, θεωρούσα πως ο σωστός τρόπος για να "κάνει" κανείς τα πράγματα να συμβούν, είναι να τρέξει προς το μέρος τους... Να πάει εκείνος σε αυτά... Να κυνηγήσει, να αρπάξει, να διεκδικήσει ο ίδιος την Ευκαιρία... Να μη σταθεί σε μία μεριά... Να παλέψει... Να ματώσει για τα όνειρά του, γιατί μόνο τότε θα έχουν αξία... Και πώς αλλιώς θα καταφέρει να υλοποιήσει τα όνειρά του, αν δεν τα διεκδικήσει?.... Αυτό δεν μαθαίνουμε όλοι?... Την Έγκριση για το δικό σου "ανήκειν" στον κόσμο δεν θα την πάρεις, όσο δεν συμμετέχεις στους τρόπους του... Και μάθαμε να δεχόμαστε και να ζούμε με αυτό το φόβο της πιθανής μας απόρριψης...

Λες και δεν αρκεί που είσαι εδώ... 

Έκανα για πολύ καιρό, κι εγώ όπως όλοι... Σχεδόν μιμητικά... Με την αιτιολογία πως "έτσι κάνουν όλοι"... Ουσιαστικά, μουδιάζοντας την προσωπική μου αυθεντικότητα... Κι έμαθα με το δύσκολο και τον επίπονο τρόπο - με επανηλειμμένες μετωπικές συγκρούσεις πάνω σε ένα απροσπέλαστο κι αόρατο τοίχο - πως δεν είναι αυτός ο Τρόπος των Πραγμάτων... Σε αυτό στάθηκα τυχερή, γιατί συναντώντας αντιστάσεις μέσα από τον τρόπο του κόσμου, αποφάσισα να γυρέψω την πιθανότητα μιάς άλλης εκδοχής... Και να δοκιμάσω άλλη οδό... Ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία... Σταμάτησα να ψάχνω... Για να μπορέσω να δω τι θα συμβεί... Τι είναι να συμβεί... Τι είναι να έρθει προς τα εμένα... Αυτό που έρχεται από μόνο του προς τα εμάς, αυτό είναι για εμάς... Και χρειάζεται να σε Συναντήσει με τα χέρια ανοιχτά... Σε όλα τα ενδεχόμενα.... 

 
Είχα το βιβλιοπωλείο αυτό, σαν δεύτερο σπίτι μου... Το επισκεπτόμουν συχνά κι εκείνο φιλοξενούσε με τη σειρά του, τις αναζητήσεις μου... Και μου επέτρεπε να αγγίζω, να μυρίζω και να ξεφυλλίζω όλα τα βιβλία που είχε σε διαθεσιμότητα στους πάγκους του...
Ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους του, αναπτυσσόταν σταδιακά μία Σχέση... Που σύντομα μεταμορφώθηκε... Από σχέση πελατειακή, σε σχέση εμπιστοσύνης... Ανθρώπινη... Μπορούσαμε να μιλάμε... Και με ρωτούσαν για μένα, για τις ενασχολήσεις και τα αντικείμενα της εργασίας μου...
Μου άρεσε αυτό... Το εκτιμούσα... Πάντοτε πίστευα - ή καλύτερα, διαπίστωνα, μέσα από όλες τις εργασίες που έκανα κατά καιρούς - πως, αν εκλείπει ο παράγοντας "καρδιά" από ό,τι κάνεις, δεν μπορούν να δημιουργηθούν ώριμες και αποδοτικές σχέσεις... Και, κατ΄επέκταση, κερδοφόρες για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.... Με το ο,τιδήποτε... Δεν θεωρώ εαυτόν "ρομαντική", δεν το λέω έτσι... Ο αρπακτικός τρόπος του κόσμου όμως, είναι - αναπόφευκτα - περιορισμένων δυνατοτήτων...
Το βιβλιοπωλείο είχε αποφασίσει για εκείνη τη χρονιά κι εκείνα τα Χριστούγεννα, να οργανώσει μία σειρά εορταστικών εκδηλώσεων... Ανοίγοντας έτσι, διάπλατα τις πόρτες του σε όσους δεν το γνώριζαν έως τότε... Ή, σε όσους δίσταζαν πια να επισκεφθούν ένα τέτοιο χώρο... Κατά τα φαινόμενα, οι άνθρωποι απέχουν από το διάβασμα... Έχουν άλλες δουλειές...
Προσωπικά, το θεώρησα από τα καλά της "κρίσης"... Πενία, τέχνας κατεργάζεται... Χαριτολογώντας ή και κυριολεκτικά.... Και εφευρίσκει αλλιώτικους τρόπους να συμμετέχει σε αυτό το - μαζικής έκτασης - Παρανοημένο Όνειρο... Το βρήκα έναν ωραίο τρόπο... Δεν χρειάζεται έτσι κι αλλιώς, να βγάζεις χρήματα από το ο,τιδήποτε κάνεις... Κι αν είσαι αληθινός, θα έρθουν εκείνα να σε βρουν από μόνα τους... Είναι Νόμος...
Ανοίγοντας το βιβλιοπωλείο, θα άνοιγαν και τις καρδιές τους... Με το χαμόγελο, που υπήρχε σε περίσσεια, όλοι όσοι εργάζονταν εκεί... Και θα μοιράζονταν την αγάπη τους για το βιβλίο... Ήθελαν να δημιουργήσουν ένα χαρούμενο πεδίο... Έτσι είχα νιώσει... Ποτέ δεν χάνεις, έτσι... Και ήταν καιρός, οι καθεστωκύιες πελατειακές σχέσεις, να μεταμορφωθούν σε σχέσεις εμπιστοσύνης... 

Σε μία από τις επισκέψεις μου λοιπόν, λίγο πριν από εκείνες τις γιορτές, μου ζήτησαν να συμμετέχω στις εκδηλώσεις που οργάνωναν... Και τι καλύτερο, να παρουσιάσω ένα ανοιχτό μάθημα γιόγκα... Ήταν κάτι που ταίριαζε πολύ με το περιβάλλον και το αντικείμενο του χώρου...

Χάρηκα πολύ... Και μου άρεσε περισσότερο, το πόσο αβίαστα προέκυπτε... Οι δύο αγάπες μου, θα μπορούσαν τώρα να Συναντηθούν... Η άσκηση, με το βιβλίο... Το βρήκα θεϊκό... Και συμφώνησα... Θα γινόταν ένα Σάββατο πρωί... Το κλείσαμε... Είχα ακόμη πολύ χρόνο για σκέψη και οργάνωση... 

Θα μεσολαβούσαν περί τις τρεις εβδομάδες, μέχρι το ραντεβού μας εκείνο... 

Ετοίμασα στο μυαλό μου και κατέγραψα σε ένα χαρτί, τα περί της δικής μου παρουσίασης... Και έκανα μία βόλτα από το βιβλιοπωλείο, για να τους ενημερώσω σχετικά... Ζήτησα να δω και το χώρο στο πάνω πάτωμα, που θα μας φιλοξενούσε εκείνο το Σάββατο... Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο χώρος ήταν ακατάλληλος για τέτοια πράγματα... Σχετικά μικρός - για κόσμο και στρωματάκια - και γεμάτος έπιπλα... Στην ερώτησή μου, για το αν έχουν κάνει τη σχετική διαφήμιση για να το μάθει ο κόσμος, η απάντηση ήταν αρνητική... 

"Κάτι θα βρεις να κάνεις... Όλο και κάποια ιδέα θα έρθει..." με διαβεβαίωσε ευγενικά, η ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου.... Αποχώρησα, σκεπτική... 

Με είχαν καλέσει - είχα κληθεί - για αυτήν την παρουσίαση... Για τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, ήταν Σωστό... Το ό,τι ο χώρος προέκυπτε ακατάλληλος για άσκηση, μου έδειχνε απλά πως "κάτι άλλο χρειαζόταν"... Κάτι άλλο χρειαζόταν να δω... Κάτι άλλο ήταν να συμβεί... Εξ΄ίσου, ή και περισσότερο χρήσιμο... Έτσι είναι... Είχα ήδη μάθει να διακρίνω το "φαινόμενο" από την "ουσία"... 

Ναι... Η παρουσίαση, θα γινόταν... Οι ασκήσεις της γιόγκα, όχι... Το τι θα παρουσίαζα, παρέμενε αγνώστου ταυτότητας... Και πώς θα το μάθαινε ο κόσμος?... Και ποιοι θα έρχονταν?... 

Αποφάσισα - έτσι ξαφνικά, ενώ καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας - να μη με νοιάζει... Πως δεν με αφορά... Και πως, δεν ήταν δική μου δουλειά να αγωνιώ για κάτι τέτοια μικροπράγματα.... 

Εγώ, θα χρειαζόταν να είμαι Έτοιμη... Για παν ενδεχόμενο... Παρούσα... 

Είχα μόλις τρεις ημέρες, μέχρι την παρουσίαση... Κι ακόμη δεν είχα βρει το θέμα μου, ή τον τρόπο να γεμίσουν δημιουργικά, όλες εκείνες οι ώρες που μου είχαν δοθεί... 

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, από το να προσευχηθώ?... Ποιο άλλο Πεδίο, θα μπορούσε να προσέλθει προς Αρωγή?... Έστω και τώρα... Έστω και σαν τελευταία επιλογή... Ακόμη κι αν γνώριζα ήδη τον Τρόπο των Πραγμάτων, ακόμη παρέμεναν πολλές οι φορές που Ξεχνούσα... 

Έκλεισα τα μάτια... Εκεί, καθισμένη στο ίδιο τραπέζι της κουζίνας... Πήρα μία βαθιά ανάσα... Συνδέθηκα με το Φως... Και, μιλώντας από μέσα μου, παρέθεσα όλες τις λεπτομέρειες που με προβλημάτιζαν... Λες και δε γνωρίζουν... Και ζήτησα βοήθεια... Για να μπορέσω να προσφέρω... 

Το σώμα μου, άρχισε ξαφνικά να δονείται... Σχεδόν, σαν να αιωρούμαι... Και "άκουσα"... 

"Δεν θα κάνεις ασκήσεις... Θα πάρεις χρωματιστά χαρτόνια... Θα τα κόψεις σε μικρά, χαριτωμένα κομματάκια... Και θα γράψεις επάνω τους, με χρυσό μαρκαδόρο, τις Λέξεις... Με αυτές, θα εργαστείς... Όλες οι άλλες Πληροφορίες, θα δοθούν σε Εκείνο τον Τόπο, Εκείνη την Ώρα..."... 

Για τις επόμενες τρεις μέρες, εργάστηκα όπως μου δόθηκε... Στα χρωματιστά χαρτάκια, έγραψα με χρυσό μαρκαδόρο τις Λέξεις... "Γαλήνη", "Αγάπη", "Ειρήνη", "Ευγνωμοσύνη", "Ελευθερία", "Χαρά", "Δύναμη"... Έκανα τα χαρτάκια, μικρά ρολά... Και τα έδεσα... Με χρωματιστό σπάγγο... Τα έβαλα όλα σε ένα καλαθάκι... Αυτό, θα είχα μαζί μου... Τίποτα άλλο... Και τα μάτια και τα αυτιά μου, ανοιχτά... Το ότι δεν γνώριζα από την αρχή το τι να κάνω, το τι θα γινόταν, ή τι χρειαζόταν να γίνει, με κρατούσε σε μία κατάσταση διαύγειας... Σε μία κατάσταση παρουσίας... Ώστε να μπορώ κάθε φορά, να "διαβάσω" τα καινούργια δεδομένα... Η Περιπέτεια, δεν ήταν μόνο για το βιβλιοπωλείο ή για όσους θα έρχονταν... Η Περιπέτεια, ήταν πρώτα για μένα... 

Εκείνο το Σάββατο, έφτασα νωρίτερα από το κανονισμένο ραντεβού μας... Τακτοποίησα τον επάνω χώρο, τις καρέκλες και τα αντικείμενα που είχε... Στο τραπέζι, ένα μπουκέτο λευκά λίλιουμ που αγαπώ... Για ευωδία...

https://www.youtube.com/watch?v=wf0q7q9Zu5Y&ab_channel=LukeK79

Με είχαν Διαβεβαιώσει... Όλες οι Πληροφορίες που θα χρειαζόμουν, θα μου δίνονταν... Ακριβώς την Ώρα που θα ήταν χρήσιμες... Και ξανά, αυτή η προσευχή που βρίσκεται μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", ήταν μπροστά μου....Θα επαληθευόταν, εμπειρικά... Πώς αλλιώς?...

"Σε ποιο Μέρος θα με πας... Τι θα μου πεις να Κάνω... Τι θα μου πεις να Πω και σε Ποιον..."...

Και ήμουν σίγουρη και ήμουν ακλόνητα βέβαιη πως θα μου δοθούν "οι Κατάλληλες Λέξεις, στον Κατάλληλο Άνθρωπο, την Κατάλληλη Ώρα..."... Τώρα, ήμουν άδεια από την οποιαδήποτε "δική" μου θέληση... Τόσο απλό, τόσο απτό και τόσο πρακτικό, είναι αυτό το "Ας γίνει το Θέλημά Σου"...Δεν είναι θεωρητικολογία...  Ούτε θρησκοληψία, ούτε και δογματικό αγκίστρι... 

Είναι Σύνδεση με την Ανώτερη Πράξη... Για όλα τα πράγματα και σε κάθε περίπτωση... 

Κάθισα στην καρέκλα μου... Με κλειστά μάτια... Σε ησυχία... Χαμογέλασα... Σαν να ήταν κανονισμένο κι αυτό, το να μην με ενοχλήσει κανείς... Κανείς από τους ανθρώπους του βιβλιοπωλείου δεν ανέβηκε πάνω ποτέ... Θα έρχονταν, αποκλειστικά και μόνο, οι άνθρωποι που ήταν να "ακούσουν" κάτι... Σε μία στιγμή, κατάφερα να δω τη μεγάλη εικόνα... Αυτό που είχε ξεκινήσει σαν μία αυθόρμητη πρόσκληση από μέρους του βιβλιοπωλείου τρεις βδομάδες πριν, μεταμορφωνόταν τώρα, μπροστά μου, σε κάτι που διέθετε την οσμή του Μεγαλείου... 

"Γειά σας", είπε η πρώτη κοπέλα που ανέβηκε στον επάνω χώρο... "Ήρθα από περιέργεια, να δω τι κάνετε"... Έτσι ξεκίνησε... Απαλά... 

Της είπα να καθίσει απέναντί μου... Της πρότεινα το καλαθάκι με τα τυλιγμένα χαρτάκια μου... Διάλεξε ένα... Της ζήτησα να το ξετυλίξει... Και να μιλήσουμε λίγο, για τη Λέξη που "εντελώς τυχαία" είχε στα χέρια... 

Ο ένας μετά τον άλλο, έφευγαν από μένα με ένα τεράστιο χαμόγελο... Αλλιώτικοι.... Με το χαρτάκι τους και τη Λέξη τους, όχι μόνο στα χέρια ή στην τσάντα τους, μα στην καρδιά τους... Χριστουγεννιάτικοι... Χαρούμενοι... 

Και σιγά-σιγά, κι άλλοι άνθρωποι ανέβηκαν στον επάνω χώρο... Και κάποιοι από τους εργαζόμενους του βιβλιοπωλείου... 

"Είδα πως όλοι όσοι ανεβαίνουν εδώ, είναι κουρασμένοι και θλιμμένοι... Και κατεβαίνουν τις σκάλες χαρούμενοι... Θέλω κι εγώ...", μου είπε μία από τις πωλήτριες...

Όχι πως συνειδητοποιούσα και πολύ το τι έλεγα... Έβλεπα πως οι Λέξεις έρχονταν και έβγαιναν από μέσα μου, από μόνες τους... Και ήταν οι κατάλληλες... Και ήταν για τον κατάλληλο άνθρωπο... Και ήταν στην κατάλληλη ώρα... Και ήταν όντως έτσι...  Τι Μάθημα για μένα, Θεέ μου... 

Kι αυτές οι σκάλες του βιβλιοπωλείου?.. Πώς είχαν γίνει - έτσι, ξαφνικά - σκάλες που οδηγούσαν στον Παράδεισο, μέσα στο κέντρο της πόλης?...

https://www.youtube.com/watch?v=Zjr5H0YThWU&ab_channel=%D7%A2%D7%99%D7%93%D7%95%D7%A9%D7%A8%D7%95%D7%9F

Όπως είχαν προβλέψει για εκείνο το Σάββατο, η βροχή έξω από το βιβλιοπωλείο δυνάμωνε... Ξαφνικά, σταμάτησαν να ανεβαίνουν άνθρωποι... Όχι μόνο να ανεβαίνουν... Δεν έμπαιναν καν στο βιβλιοπωλείο... Και το βρήκα λογικό... Τι θα τους τράβαγε εδώ, έτσι μουσκεμένοι που θα ήταν όλοι?... Η βροχή, ήταν πια καταρρακτώδης... 

Θεώρησα πως αυτή ήταν η αποστολή μου για εκείνη τη μέρα... Και πως τώρα, λάμβανε τέλος... Κάτι με κράτησε εκεί, παρ΄όλα αυτά... Δεν βιάστηκα να φύγω... Και είπα, ας περιμένω λίγο ακόμη... 

Χωρίς να γνωρίζω πως το Καλύτερο θα επακολουθούσε... 

Άκουσα ξαφνικά να ανοίγει η πόρτα της εισόδου... Η βροχή, έκανε τρομερό θόρυβο... Κατάφεραν όμως να φτάσουν μέχρι τα αυτιά μου, οι εξής λέξεις... 

"Επάνω χώρο... Έχετε επάνω χώρο?..."... 

Της είπαν πως "ναι" και την κατεύθυναν σχετικά... Ήταν μιά γυναίκα... Μουσκεμένη, μέχρι το κόκκαλο... Δεν φαινόταν να την πειράζει... Δεν φαινόταν να είναι αυτό που την πείραζε.... 

Η αναπνοή της ήταν γρήγορη... Ασθμαίνουσα... Στάθηκε μπροστά μου κι οι σταγόνες από το παλτό της, έφτιαχναν μικρές λιμνούλες στο πάτωμα... 

"Κάποιος... Κάποιος... Κάποιος μου είπε...."... Δεν μπορούσε να καλομιλήσει... Της ζήτησα να καθίσει... Στην ίδια καρέκλα απέναντί μου, όπου είχαν καθίσει έως τώρα,  όλοι όσοι έρχονταν... 

Την κοίταξα στο πρόσωπο... Δεν είχε μόνο βροχή... Είχε και δάκρυα... 

"Περπατούσα στο δρόμο... Βρέθηκα έξω από το βιβλιοπωλείο... Περνώντας ακριβώς έξω από εδώ, άκουσα μέσα στο μυαλό μου - αλήθεια στο λέω - σαν κάποιος να μου λέει..."Πήγαινε μέσα... Στον επάνω χώρο... Είναι κάποιος που σε περιμένει... Είναι κάποιος που θα σε βοηθήσει... Στον επάνω χώρο... Πήγαινε στον επάνω χώρο..."...

Έκανε φιλότιμη προσπάθεια να αρθρώσει τα λόγια που έβγαιναν μαζί με λυγμό, μαζί με απορία και μαζί με μιά ανησυχία πως - ίσως, τώρα πια - είχε αρχίσει να τρελαίνεται και να ακούει φωνές... 

"Καταλαβαίνω", της είπα... "Έτσι είναι", της είπα... "Μίλησέ μου", της είπα... 

Ησύχασε... Και μου μίλησε για όλα... Για ώρα... Για αυτό χρειαζόταν να είναι η τελευταία από όλους, για εκείνη την ημέρα... Χρειαζόμασταν να έχουμε χρόνο.... 

Η Συγχρονικότητα και η Ρύθμιση των Πάντων, ξεπερνά κατά πολύ τη δική μας, μικρόνοη κατανόηση... 

Τα λόγια έρχονταν από μέσα μου - και για εκείνη - από μόνα τους... Εκείνη χρειαζόταν τη Βοήθεια κι εγώ χρειαζόμουν - ξανά και ξανά - αποδεικτικά στοιχεία για να δυναμώνει η Πίστη μου... 

Και οι δύο, Κερδισμένες... 

Όταν τα λόγια τελείωσαν, σηκώθηκε από την καρέκλα της... Το ίδιο κι εγώ... Έπεσε στην αγκαλιά μου, σαν μικρό παιδί... Τα δάκρυα της, είχαν στεγνώσει... Και ήταν σαν να είχε στεγνώσει κι από τη βροχή που κουβαλούσε, ανεβαίνοντας επάνω... Τώρα, χαμογελούσε... Το ίδιο κι εγώ... 

Αυτή η τελευταία Συνάντηση, χρειαζόταν και για μένα και για εκείνη... Οι ζωές μας, τη χρειάζονταν... Ήταν φανερό... 

Λίγο πριν κάνει το πρώτο βήμα για να κατέβει τις σκάλες, γύρισε να με κοιτάξει... Είχε καταλάβει...  Της χαμογέλασα... Είχαμε και οι δύο καταλάβει... Και τώρα, το Έβλεπα κι εγώ....
Το Ποιος ήταν που μας έφερε μαζί...
Το Ποιος ήταν που είχε οργανώσει από την Αρχή όλες αυτές τις Συναντήσεις, σε όλη τη λεπτομέρειά τους... 

Το Ποιος ήταν που βρισκόταν μαζί μας... Εκεί, στον Επάνω Χώρο... 

Ήταν φανερό...

Είχαν - όλα - τη Σφραγίδα Του...

https://www.youtube.com/watch?v=pT_Y-eodTv4&ab_channel=Moby

- Ένα Βήμα Πίσω -

Ήρθα σε αυτή τη ζωή, ερωτευμένη με την Αλήθεια... Πριν καν τη Συναντήσω... 

Πρώτα την ερωτεύτηκα και μετά την κατάλαβα... 

Tη γύρεψα πολύ... Τη γύρεψα παντού... Τη γύρεψα με ό,τι είχα και ό,τι ήμουν... 

Όχι πως ήξερα πού να ψάξω, όχι... Απλά, την Ήθελα... Τη ζητούσε η καρδιά μου.... Τόσο μανιακά και τόσο επίμονα.... Διακαώς... Ζήτημα ζωής και θανάτου... Μάλλον για αυτό δεν μου αντιστάθηκε... 

Δεν είναι εύκολο να τη Δεις... Και το βασικό εμπόδιο, βρίσκεται στις συνήθειες και την εκπαίδευσή μας... Κι αυτό που έχουμε συνηθίσει, είναι να παίρνουμε τα πράγματα "προσωπικά"... Τα πάντα, είναι προσωπικά και όλα περιστρέφονται γύρω μας, λες και η Ζωή γεννήθηκε για μας... 

Δε θα έλεγες, αλήθεια, πως σε αυτό βρίσκεται η ρίζα του εγωισμού μας?...

Αυτό το "απλό" γεγονός, το να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά, είναι που θολώνει τα νερά της καθαρής οπτικής μας, της Καθαρής Όρασης... Για κάθε πράγμα, όποια μορφή κι αν παίρνει... 

Κρατώντας τον εαυτό μας στο κέντρο των γεγονότων και θεωρώντας τον έτσι "το κέντρο του σύμπαντος".... Σαν αιτία και αποτέλεσμα, ταυτόχρονα... Για ποιο λόγο?...

Με αυτόν τον τρόπο, χάνουμε κάτι εξαιρετικά πολύτιμο... Την Μεγάλη Εικόνα...

Κάθε φορά, σε κάθε δική μου αναρώτηση για το ποια μπορεί να είναι η Αλήθεια για κάθε πράγμα και κάθε γεγονός ή ακόμη ποια θα μπορούσε να είναι η καλύτερη δυνατή δική μου πράξη σε κάθε θέμα, το Μήνυμα που λάμβανα ήταν το ίδιο...

"Η Αλήθεια βρίσκεται Ένα Βήμα Πίσω..."...

Τα Μηνύματα έχουν τη μορφή ενός κοάν, ενός γρίφου προς επίλυση... Το κατανοώ... Τουλάχιστον, τώρα πια... Γιατί, στην αρχή με εκνεύριζε λίγο... Τώρα, το κατανοώ... Η Γνώση, δεν μπορεί να είναι "μασημένη τροφή"... Θα δοθούν οι συντεταγμένες της - κατόπιν Αιτήσεως - αλλά το Δρόμο θα χρειαστεί ο καθένας να τον περπατήσει για λογαριασμό του... Για να μάθει και να σκέφτεται για λογαριασμό του... 

Μέσα από τη δική μου διαδρομή κατάλαβα πως δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις από την αρχή, για το πού να ψάξεις για την Αλήθεια... Μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", υπάρχει μία καταλυτική φράση που, προσωπικά, τη θεωρώ σαν προσευχή... Μπορεί να μη γνωρίζω πού να κοιτάξω, αλλά "Θέλω να δω τα πράγματα διαφορετικά... Χρειάζομαι να δω τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο..."... 

Με όποιο τρόπο κι αν το αναγγείλεις, αν γίνει από την καρδιά σου, ο τρόπος θα σου δοθεί... Το ίδιο και το Καθαρό Βλέμμα... Φτάνει να Θελήσεις... Να το Θελήσεις... Να το Ζητήσεις... 

"Θέλω να δω τα πράγματα διαφορετικά"....

Όταν θέλω να αστειευτώ με τον εαυτό μου που ακόμα αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί "λέξεις" για να περιγράψει τα πράγματα, λέω αυτό... Πως το ταξίδι προς την Αλήθεια, περνάει μέσα από ένα πολύ ιδιαίτερο Πεδίο... Που λέγεται "Πεδίο Αναίρεσης όλων των Διαμορφωμένων Πεποιθήσεων"... Για κάθε σκέψη και κάθε πεποίθηση που θεωρούμε πως στηρίζει και καθορίζει τις επιλογές μας.... Για να μην πω, και την ύπαρξή μας την ίδια... 

Ο Δρόμος για την Αλήθεια ξεκινά, όταν δεχθείς να τα ξεχάσεις όλα... Όλα όσα ήξερες... Κι αυτό δεν είναι εύκολο... Γιατί, μαζί με αυτά τα "όλα", θα χρειαστεί να ξεχάσεις και τον εαυτό σου... Εννοώ, τον εαυτό που έχεις κατασκευάσει... Αυτόν, τον ψεύτικο, που χτίζεται σιγά-σιγά και σχεδόν ύπουλα, όλα τα χρόνια, από την πρώτη σου αναπνοή... 

Η Αλήθεια βρίσκεται στο να Ξε-μάθεις... Κάνοντας ένα βήμα πίσω από ό,τι πίστευες ποτέ πως "γνωρίζεις"... 

"Εν οίδα...Ότι ουδέν οίδα...."...

Ένα βήμα πίσω... Τόσο απλό... Πώς δεν το είχα σκεφτεί ποτέ?... Ένα βήμα πίσω... 

Τόσο απλό.... Γι΄αυτό δεν το είχα σκεφτεί ποτέ...

Μία συναισθηματική απεμπλοκή, μία απόσταση από τα πράγματα, ένα βήμα πίσω και ξαφνικά - ακόμη κι αν δεν είσαι φωτισμένος διδάσκαλος που βαδίζει την τελείωσή του - απλά παρατηρείς...

Μέσα σε κενό χώρου και χρόνου... Και αναγνωρίζεις την αξία που έχει η Μεγάλη Εικόνα... Χωρίς να επιτρέπεις να σκοτιστεί η παρατήρησή σου με τις - τόσο αχρείαστες, όσο και αβάσιμες - δικές σου υποθέσεις και μεταφράσεις περί των πραγμάτων.... Όποια μορφή κι αν αυτά παίρνουν...

Είναι απλό, αλλά δεν είναι εύκολο... Δεν είναι εύκολο να πεις... 

"Αυτό ξέρω μόνο... Πως δεν ξέρω τίποτα"...

Ένα τέτοιο μικρό δώρο από σένα... Αυτό ζητά... Μικρό, όσο το βήμα σου προς τα πίσω... 

Φτάνει να το Θέλεις... Να το ζητά η καρδιά σου... Τόσο μανιακά και τόσο επίμονα... Διακαώς... 

Και - να ξέρεις - θα είναι ζήτημα ζωής... Και μόνο...
Για να σου αποκαλυφθεί έτσι τεράστια, έτσι μεγαλειώδης, έτσι καθαρή... 

Θα τη δεις να σε περιμένει... 

Ολόκληρη δική σου... 

Αναπόφευκτα... 

(Πρωτότυπο Μήνυμα στα αγγλικά : "Truth, is a step back...")

https://www.youtube.com/watch?v=1Z9G8BdnFGs&ab_channel=RobertAllen

- Μεταπτυχιακό -

Εργαζόμουν για χρόνια καθοδηγώντας τμήματα θεραπευτικής άσκησης και διάφορων άλλων μεθόδων εργασίας στο σώμα... Το σώμα, ήταν πάντα το σημείο από όπου ξεκινούσα... Πιθανολογώ, επειδή ταίριαζε στα πιστεύω μου... Δηλαδή στο ότι, μπορεί μία οποιαδήποτε εργασία να ξεκινήσει από κάτι τόσο απτό και τόσο φαινομενικά πρακτικό - όσο το σώμα - για να μπορέσει να βρει μία πιθανή διαδρομή προς το εσωτερικό, το πιο αιθερικό, το πιο φαινομενικά απρόσιτο... 

Αποφάσισα λοιπόν να προσθέσω στις γνώσεις και τις προσεγγίσεις μου, τεχνικές από παθητική άσκηση και χειροπρακτική μάλαξη... Με την πρόθεση να τις προσαρμόσω στα ήδη υπάρχοντα μαθήματα μου και να αποκτήσω - πρώτα εγώ - και να μπορώ να παρέχω μία πιο ολοκληρωμένη θεραπευτική εικόνα...

Βρήκα το κατάλληλο σεμινάριο για μένα και ξεκίνησα... Ασχολήθηκα, μελέτησα και έκανα την αρχική πρακτική μου, κατά τις επιταγές της κληρονομιάς που έφερε...

Μου φάνηκε ωραία ιδέα, να ξεκινήσω παράλληλα με τα μαθήματα και ιδιωτικές συνεδρίες... Θα ήταν για μένα ένα επιπλέον εισόδημα και ακόμη ένας τρόπος να προσφέρω...

Ξεκίνησα άμεσα... Άμεση ήταν και η ανταπόκριση, από ανθρώπους που μάθαιναν για μένα από στόμα σε στόμα...

Είχε περάσει ένα διάστημα ικανό, όταν συνειδητοποίησα κάτι... Οι άνθρωποι που έρχονταν, δεν ήταν απλά για να κάνουν κάτι ευχάριστο για τον εαυτό τους... Η πλειονότητά τους, έπασχε.... Οι περισσότεροι που συνέχιζαν μαζί μου, διέθεταν ακατέργαστες ψυχικές ιδιαιτερότητες, κάποιοι από αυτούς στιγματισμένοι από ψυχικές διαταραχές και διαγεγνωσμένοι ιατρικώς, κάποιοι ήδη σε φαρμακευτική αγωγή και παρακολούθηση...

Δεν μπορούσα να γνωρίζω το αν και το κατά πόσον, όλες οι μέθοδοι που είχα στα χέρια μου, μπορούσαν με ένα τρόπο να προσφέρουν το ο,τιδήποτε σε αυτούς τους ανθρώπους... Από την απλή ανακούφιση των συμπτωμάτων τους έως και την ανάκτηση των δυνάμεών τους... Δεν γνώριζα... Για μένα, ένα πράγμα μόνο ήταν Σίγουρο... Το ό,τι τίποτα δεν γίνεται τυχαία... Και το ότι, αφού αυτοί οι άνθρωποι έβρισκαν το δρόμο προς τα εμένα, αυτό δεν ήταν παρά μία ευλογία... Τόσο για εκείνους, όσο και για μένα... 

Και έφτασα να κατανοήσω στην πορεία πως, όποια μέθοδο κι αν κατέχουμε στα χέρια μας για να βοηθήσουμε, η Μέθοδος είναι απλά το Μέσον... Το ίδιο διαπίστωνα και για τον εαυτό μου τον ίδιο... Όλοι όσοι θεωρούμε ή αποκαλούμε εαυτόν "θεραπευτές", χρειάζεται να αναγνωρίσουμε την δράση μας ως Ενδιαμέσου... Η πραγματική θεραπεία, προέρχεται από αλλού... Και είναι έτσι... Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε - αναγνωρίζοντάς το ως "γεγονός" - είναι να επιτρέψουμε να κάνει τη δουλειά της... 

Αρκετές φορές είχε συμβεί, κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίας να ανοίξει η πνευματική μου όραση... Χωρίς τη δική μου πρόθεση και όχι ηθελημένα... Πριν, μετά ή και κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, έπαιρνα μηνύματα και συμβολικές εικόνες για την κατάσταση της ψυχής τους και το δρόμο που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν για να "ελευθερωθούν"... Τα οποία και μετέφερα στη συνέχεια στους ενδιαφερόμενους - όσο διακριτικά μπορούσα - αφήνοντάς τα να λειτουργούν συμπληρωματικά στην ίδια τη δράση της μεθόδου που ο καθένας από αυτούς επέλεγε... 

Σε πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις, η κατανάλωση της ενέργειάς μου ήταν τέτοια, που πολύ συχνά μετά το τέλος της συνεδρίας, χρειαζόμουν ύπνο για ώρες... Ίσως αυτό συνέβαινε γιατί κι εγώ η ίδια αντιστεκόμουν στην κάθοδο των Πληροφοριών... Ή, παρεμβαίνοντας με ένα τρόπο, αφού παρέμενα μολυσμένη από τον ιό που λέγεται "εγώ είμαι ο θεραπευτής κι εγώ κάνω τη θεραπεία".... Χωρίς να έχω ακόμη κατανοήσει - και ως εκ τούτου, εφαρμόσει σαν στάση - την Αλήθεια του πράγματος... Το ότι είμαστε όλοι το "μέσον" από όπου περνά η Ενέργεια... Σε τέτοιες περιπτώσεις αντίστασης και "κάντο μόνος σου", ο εγωισμός είναι που κουράζεται... Ή πάλι, το νευρικό μου σύστημα χρειαζόταν κι αυτό να περάσει από Εκπαίδευση, από Ενδυνάμωση και Ανοσοποίηση, πράγμα που γινόταν στον ίδιο τόπο και χρόνο και στην ίδια στιγμή που ο απέναντί μου λάμβανε τις απαντήσεις στα δικά του ερωτήματα... Ό,τι κι αν συνέβαινε πραγματικά, παρέμενε μία Περιπέτεια για δύο... 

Η αλήθεια είναι πως, κάποια στιγμή έφτασα να αναρωτιέμαι σχετικά και να αναζητώ το λόγο για τον οποίο Συναντώ τέτοιες περιπτώσεις.... Ή, γιατί τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι πιο απλά και πιο εύκολα... Την ίδια στιγμή που χαμογελούσα με τον εαυτό μου, σκεπτόμενη πως ακόμη ο νους μου ζητούσε απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν χρειαζόταν να τον αφορούν.... Λες και όλα είχαν να κάνουν με μένα...
Με πολύ καλωσύνη και υποστήριξη, έλαβα το εξής αποστομωτικό - όπως πάντα - Μήνυμα... 

"Μπορείς... Επειδή μπορείς..."....
Και κατάλαβα πως το Πνεύμα, χρησιμοποιεί τον καθένα από το Σημείο που εκείνος βρίσκεται... Δεν αναζητά τους φωτισμένους δασκάλους.... Προσωπικά, καθόλου δεν ήμουν εκεί... Μπορεί όμως να χρησιμοποιήσει τον οποιονδήποτε, μέσα σε αυτή την ισοδύναμη διαδικασία "θεραπευτή - θεραπευόμενου"... Με άλλα λόγια, "μαθητή - δασκάλου"... Και κατάλαβα, πως όλοι είμαστε ταυτόχρονα και τα δύο.... Και πως θα χρησιμοποιούσε κι εμένα... Ακόμη κι εμένα... 

Με την Επιβεβαίωση αυτή, συνέχισα τη δουλειά μου... Πλέον, χωρίς άλλες ερωτήσεις...

Συναντώ έκτοτε, πολλούς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες "προκλήσεις" στη ζωή τους...

Κάποιοι έρχονται να μιλήσουν για τους ίδιους, κάποιοι έχουν παιδιά που ασθενούν από κάτι ψυχικό... Αναγνωρίζω πως η βασική ανάγκη των ανθρώπων, είναι το να μιλήσουν σε κάποιον που μπορεί και είναι διαθέσιμος να ακούσει... Κι όχι να φιμώσουν τον εαυτό τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο... Και παρ'όλα αυτά, η σύγχρονη επιστήμη έχει παιχνιδιάρικα εφεύρει ένα σωρό ονόματα για ένα πλήθος συμπτωμάτων και τα αντίστοιχα χημικά για την ανακούφιση της συμπτωματολογίας... 

Η περιφερειακή κίνηση, όμως, δεν είναι ουσιαστική θεραπεία...Και δεν μπορούμε - σε όποιο τομέα κι αν εργαζόμαστε - να συνεχίζουμε να αγνοούμε ακόμη ένα γεγονός... Το πιο μεγαλειώδες αξίωμα για μένα, που είναι ετούτο... Η Ψυχή, γνωρίζει... 

Για τον τρόπο που "βλέπω" τα πράγματα, χρειαζόμαστε όλοι τώρα ένα Μεταπτυχιακό... Ανεξάρτητα από τον τομέα ή τη μέθοδο που φαινομενικά εργαζόμαστε, χρειαζόμαστε - περισσότερο τώρα από ποτέ άλλοτε - ένα άνοιγμα προς τις απέραντες - αν και τεχνηέντως παραγκωνισμένες - δυνατότητές μας... Και χρειάζεται να αναζητήσουμε ένα επιπλέον πτυχίο, που αφορά στην ανάπτυξη όλων των πιθανών ανθρώπινων δυνατοτήτων που αφήνουμε σε αχρειστία... Σε αυτές, συμπεριλαμβάνεται και η πνευματική όραση... Η ανακούφιση συμπτωμάτων, δεν έχει ισορροπία και δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική... Το σύμπτωμα θα επιστρέψει, αφού δεν έχουμε πάει στη ρίζα του... Δηλαδή, στην αιτία που το προκάλεσε... Χωρίς την ικανότητα να "δει" κάποιος το δρόμο μίας ψυχής, τις κατευθύνσεις μίας ψυχής και τα τραύματα που η ίδια έχει υποστεί από το περιβάλλον, το ψυχικό κληρονομικό μίασμα και το οικογενειακό κάρμα που έρχεται τέσσερις γενιές πριν, ή ακόμη και την ίδια την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, το να ονομάσεις κάτι κάπως με βάση μία οποιαδήποτε μέθοδο, είναι δικό μας σύμπτωμα αγνοίας... 

Πολλές φορές έχει συμβεί να "δω" πως το άτομο είναι μία χαρά ή πως όλα μπορούν να πάνε καλύτερα με μία άλλη διαχείριση... Προτείνοντας μία μετατόπιση της αντίληψης του, σχετικά με το θεωρούμενο "πρόβλημα"...
Όπως αναφέρεται και στο τρίτο παράρτημα του βιβλίου "Μαθήματα Θαυμάτων", "Κάθε θεραπεία, είναι ψυχοθεραπεία", εστιάζοντας έτσι στην αιτία όλων των αδυναμιών και συμπτωμάτων, που είναι η νοητική παραμόρφωση και η διαστρέβλωση της Αλήθειας... Ο νους, είναι το μόνο "πράγμα" που χρειάζεται τελικά τη Ρύθμιση...

Καταληκτικά, κάθε ασθένεια και όλες οι εκδοχές της, είναι μόνο σύμπτωμα του Έκπτωτου Νου... Προσωπικά, αυτό κρατώ στην καρδιά μου... Το με ποιο τρόπο θα μπορέσει ένας άνθρωπος που με τιμά με την παρουσία και την εμπιστοσύνη του, να νιώσει - να Δει - το Φως σε μιά πρόκληση που τώρα βιώνει και να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του σαν Ελεύθερος Άνθρωπος....Κάποιες φορές, μπορεί να προκύψει πλήρης ίαση των συμπτωμάτων... Άλλες πάλι φορές, μπορεί να χρειαστεί να συνεχίσει να πορεύεται, μαζί με τα καινούργια δεδομένα.... Πέρα από το σύμπτωμα και την οποιαδήποτε ονοματοδοσία της κατάστασης, να μένει ουσιαστικά Ελεύθερος... 

Για μένα, αυτό είναι Θεραπεία... 

Η Απελευθέρωση... 

Και Ολοκληρωμένη, είναι η Θεραπεία όπου και ο θεραπευτής μπορεί να αναγνωρίσει τη δράση της, για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου... 

Η κάθε Αληθινή Θεραπεία, είναι το εκατό τοις εκατό για τον καθένα και ταυτόχρονα, εξ΄ίσου μοιρασμένη και για τους δυό συμμετέχοντες...

Σε ρόλους που εναλλάσσονται με την ταχύτητα του φωτός... Για λογαριασμό του και εις το όνομά του... Πέρα από εγωισμούς και τις ταυτότητες του κόσμου, υπάρχει μόνο αυτό...
Ο Λόγος που είμαστε εδώ, είναι για την από κοινού Θεραπεία μας...Όποια μορφή κι αν παίρνει...
Και Εσύ και Εγώ και Μαζί...
Μόνο έτσι...

https://www.youtube.com/watch?v=kZnJSw2cNLc&index=31&list=RDvrj3-5DJvNg&ab_channel=DLoaw

- Παιδική Χαρά -

Περάσαμε τη ζωή μας - από γενιά σε γενιά και σε γενιά - στην Πολεμική....

Μαγέψαμε με τα λόγια μας... Γοητεύσαμε με τις "καλές προθέσεις" μας...Λικνιστήκαμε μπροστά σε μάτια που μας καταβρόχθιζαν... Απορρίψαμε δια ροπάλου ο,τι προκαλούσε την σιγουριά της κατασκευασμένης ύπαρξής μας... Λειτουργήσαμε την πειθώ μας για ίδιον συμφέρον και παίξαμε με ένα σωρό παιχνίδια και με ένα σωρό τερτίπια, εδώ...
Όλοι, παιχνίδια... Όλα, δικά μας παιχνίδια... Εδώ, στη δική μας Παιδική Χαρά...
Και είπαμε πως τίποτα, ποτέ δεν είναι Αρκετό...
Και είπαμε πως, αξίζουμε πάντα περισσότερα...
Και μείναμε Αγρίμια... 

Πάντα να νικάει αυτός με την πιο δυνατή γροθιά...

Με τη Βία κληρονομημένη και αναπόφευκτη...

Σαν παιδιά σε σώματα ενηλίκων...

Σαν παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ...
Κι ας δυσφορούμε... 

Αρκετά... Δεν θα το έλεγες?...

Η Αλλαγή, περιμένει να την επιλέξουμε... Ακόμη και χωρίς να γνωρίζουμε τι θα φέρει...
Κι ας ξεκινήσουμε μόνο από τις λέξεις...
Ακόμη κι αν μόνο πούμε...
"Αρκετά... Ως εδώ..."...
Θα τη σκεφτόσουν μιά τέτοια Αλλαγή?... 

Εγώ, τη σκέφτηκα...
Και είπα.. "Αρκετά"...
Και αποφάσισα, πρώτη εγώ...
Πρώτα, για μένα...
"Αρκετά... Ως εδώ..."...

(Πρωτότυπο Μήνυμα στα αγγλικά :

 "Enough is enough, but only when you say so...")

https://www.youtube.com/watch?v=bX7V6FAoTLc&ab_channel=ThibaultViaene&ab_channel=ThibaultViaene

https://www.youtube.com/watch?v=qSziMsr0bno&index=27&list=RDvrj3-5DJvNg&ab_channel=TheSoundOfEverything

- Το Περιβάλλον της Παρουσίας -

Επισκεπτόμουν τη *Χ* κάθε φορά που χρειαζόμουν ένα ευεργετικό άγγιγμα... Η *Χ*, είναι χαρισματική πρακτικός της Κρανιοιερής θεραπείας... Είναι μία διαδικασία πολύ απαλή για το σώμα αλλά ιδιαιτέρως δυνατή ενεργειακά... Άκρως αποτελεσματική, τουλάχιστον σε μένα... 

Εκείνη την ημέρα, έφτασα στη Συνάντησή μας με πολλή χαρά... Το χρειαζόμουν... Χωρίς πολλά λόγια και καθυστέρηση, ξάπλωσα στο κρεβάτι που είχε για τις θεραπείες της... Με σκέπασε με μία κουβέρτα... Δεν είχε περάσει πολύ ώρα και είχα ήδη βρεθεί μεταξύ ύπνου και ξύπνιου... Ήμουν έτοιμη... 

Σε αυτό το σημείο, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ένιωσα ξαφνικά πως δεν είμαστε μόνες μας μέσα στο δωμάτιο... Αντιλαμβανόμουν - χωρίς να κοιτάζω - πως μόλις είχαμε δεχθεί Επισκέψεις... Δεν είπα τίποτα σε κείνη... Δεν ήθελα καθόλου να μιλήσω εκείνη την ώρα... Ακόμη κι αν το ονειρευόμουν, δεν ήθελα να ξυπνήσω.... Μόνο χαμογέλασα.... Και ήταν σαν να έχουν σταθεί μπροστά μου και πάνω από το κεφάλι μου, ψηλόλιγνες αιθέριες οντότητες, που είχαν προσέλθει για να συμβάλλουν... Πιθανολογώ, για να συμμετάσχουν στη θεραπεία.... 

"Άφησέ μας τώρα.... Τώρα, αναλαμβάνουμε Εμείς..."....
Χαμογέλασα συναινώντας και ήταν σαν να δίνω την έγκρισή μου.... "Εντάξει..."...
Για ό,τι ήταν να γίνει, για ό,τι ήταν να συμβεί.... Ένιωθα απεριόριστα ασφαλής... 

Εγώ - που δεν γνώριζα τίποτα - "έφυγα" από τη μέση... Ήμουν σε Καλά Χέρια...
Μόνο αυτό κατάλαβα... Πως είχα - ξαφνικά - εγκαταλείψει το σώμα μου.... Έμοιαζε σαν να έχω λιποθυμίσει... Κι αφέθηκα ολοκληρωτικά....

"Μεταφέρθηκα" - με μετέφεραν - σε ένα σκοτεινό δωμάτιο... Σκοτάδι πηχτό και απόλυτο... Ούτε και ξέρω που βρίσκομαι, αν υπάρχει χώρος γύρω μου για να κινηθώ... Το νιώθω όμως σαν φυλακή, σαν περιορισμό...Φως, δεν υπάρχει πουθενά... Από κάπου έξω, ακούγονται φωνές.... Βρισιές και ουρλιαχτά... Σαν κάποιος να καυγαδίζει και να πετάει πράγματα στο πάτωμα... Εκκωφαντικό... Νιώθω να φοβάμαι... Έχω κουλουριαστεί, έχω αγκαλιάσει τα πόδια μου με τα χέρια, με το κεφάλι στα γόνατα... Κάνω μικρές κινήσεις πέρα-δώθε, σαν να χρειάζομαι να νανουρίσω και να παρηγορήσω τον εαυτό μου... Κλαίω, από το φόβο μου... Ο φόβος μου, ήταν πολύς.... Για τις φωνές και για το σκοτάδι... Σαν να γίνεται πόλεμος...

Βγάζω λίγο έξω τα μάτια μου και το μόνο που μπορώ να δω είναι μία μικρή βαλίτσα, ακριβώς δίπλα μου... Την αναγνωρίζω... Την ξέρω καλά... Είναι αυτή με την οποία ήρθα εδώ... Προσπαθώ να εξετάσω αν υπάρχω πραγματικά.... Δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχω - όχι μέσα σε τόσο σκοτάδι - ή αν το ονειρεύομαι πως υπάρχω...

Τίποτα δεν φάνηκε να έχει συμβεί, όταν ξαφνικά οι τσακωμοί σταμάτησαν... Χωρίς αιτία, χωρίς να σβήσει μαλακά η έντασή τους... Απλά, σταμάτησαν... Κι όχι μόνο είχαν σταματήσει οι φωνές, αλλά πλέον και κανένας "άλλος" δεν ήταν έξω... Ξαφνικά, τίποτα δεν ακουγόταν.... Ησυχία...

Χρειάστηκα λίγο χρόνο για να συνέλθω και να σιγουρευτώ... Δεν ακουγόταν τίποτα... Έκανα να σηκωθώ, πολύ διερευνητικά, καθώς δεν γνώριζα πόσο μικρό ή μεγάλο είναι το δωμάτιο που βρίσκομαι... Κατάφερα να σηκωθώ... Το σώμα μου είναι μικρό... Μικρού παιδιού... Μα είμαι πολύ δυνατή, έτσι νιώθω για κάποιο λόγο... Στάθηκα όρθια... Κοιτάζω κάτω... Στα μικρά μου ποδαράκια, φοράω κόκκινα παπούτσια... Με μπαρέτες... Τα αγαπημένα μου... Κι αυτά τα γνώριζα... Μου αρέσουν πολύ τα παπούτσια μου... Καθώς σηκώνομαι, δεν ξεχνώ να πάρω μαζί και τη βαλίτσα μου... Χωρίς να ψάξω πολύ, τα χέρια μου έπιασαν κάτι σαν πόρτα... Μία ξύλινη πόρτα... Δεν ήταν ποτέ κλειδωμένη και άνοιξε εύκολα.... Με το που την ακούμπησα με τα δάχτυλά μου...

Βγήκα έξω... Όχι χωρίς φόβο, ακόμα... Μπροστά μου, υπήρχαν σκάλες.... Αποφάσισα να ανεβώ... Ένα-ένα σκαλί.... Κι αυτό, με κάποια δυσκολία.... Είμαι ακόμη μουδιασμένη... Σαν να περπατάω για πρώτη φορά.... Ήμουν σε υπόγειο, λοιπόν...

https://www.youtube.com/watch?v=iRf7xjdfMfM&ab_channel=%CE%9B%CE%95%CE%A5%CE%9A%CE%9F%CE%99%CE%9B%CE%A5%CE%9A%CE%9F%CE%99

Προχωρώ αργά... Δεν ξέρω τι να περιμένω... Κι όμως, έτσι ξαφνικά, δεν ανησυχώ... Σαν να έχω ήδη σκεφτεί...."Τίποτα δεν μπορεί να είναι χειρότερο από εκεί που ήμουν ως τώρα...."....

Τα σκαλιά βγάζουν σε ένα πυκνό Δάσος... Με όλες τις εκδοχές των χρωμάτων της Φύσης... Ένα τεράστιο δέντρο είναι στα δεξιά μου... Παντού έχει Φως... Άχρονο... Σαν η εικόνα να είναι ακίνητη μα με μία έντονη, ζωντανή Παρουσία... Μιά καινούργια φρεσκάδα.... Ούτε λίγο αεράκι δεν διαταράσσει την Ησυχία... Δεν υπάρχει κανείς... Πουθενά... Κι όμως, μία απίστευτη αίσθηση Ασφάλειας γέμιζε την εικόνα, τον αέρα που ανέπνεα και όλα τα κύτταρά μου... Χαμογέλασα... Κι ήταν σαν να ήρθε αυτή η Διαπίστωση, από μόνη της...
"Ώστε τελικά, η Αληθινή Ασφάλεια, δεν έρχεται από τους άλλους ανθρώπους...."...
Παρακολουθούσα τις λειτουργίες του νου μου... Εξελισσόταν με την ταχύτητα του φωτός...  Τουλάχιστον, ως προς την Κατανόηση των Πραγμάτων... Και οι Διαπιστώσεις, συνέχισαν...
"Κι ώστε τελικά... Η Αληθινή Ασφάλεια, δεν έρχεται από συνθήκες... Ούτε από την ασφάλεια ζωής... Ούτε από εργασία... Ούτε καν από χρήματα.... "....
Δεν το περίμενα.... Σε αυτό το τελευταίο, γέλασα από τα σωθικά μου.... Ξαφνικά.... Μα τίποτα δεν ακούστηκε εκεί που ήμουν... Όπως βγήκε από μέσα μου, το γέλιο μου αναμίχθηκε με το Φως...
Είχα - ξαφνικά - απεξαρτηθεί.... Από Όλα.... Από ό,τι ένιωθα πως με περιόριζε...
Και συνέχισα.... Ήθελα πολύ να με γνωρίσω... Τώρα, που ήμουν απόλυτα μόνη και μόνη δεν ένιωθα... Και είδα...

Δεν πεινάω.... Δεν διψάω....Δεν έχω Ανάγκη καμμία... Και κανένα "Θέλω"... Τι άλλο θα μπορούσα να θέλω, παρά μόνο να είμαι εδώ.... Δε λείπει τίποτα... Καμμία Έλλειψη.... 

Κάτι σαν υπόλειμμα παρόρμησης από μέσα μου, βάλθηκε να δοκιμάσει να "κάνει" κάτι... Η πρόθεση της κίνησης, ματαίωσε αμέσως τον ίδιο τον εαυτό της... Δεν υπάρχει τίποτα να "κάνω", μόνο να "είμαι" εκεί...
Μένω εκεί... Κάτω από το Δέντρο...Το αποφάσισα.... Με τη βαλίτσα μου, ακουμπησμένη δίπλα μου... Ούτε καν θα την ανοίξω... Θα μείνω ακίνητη.... Τίποτα άλλο δεν υπάρχει...

Νιώθω να έχω αλλάξει... Σαν να έχω Μεταμορφωθεί... Σαν να ξαναγεννήθηκα, σε μιά Άλλη Συνθήκη... Ο Πόλεμος τελείωσε... Τον Πόλεμο, τον ξέχασα...

Κάθομαι τώρα στο μοσχοβολιστό χώμα... Κοιτάζω επάνω και γύρω μου... Δεν υπάρχει τίποτα.... Μόνο Φως και Φύση... Ούτε καν θυμάμαι πού ήμουν πριν...
Ούτε χαρά, ούτε λύπη... Μόνο Φως...

https://www.youtube.com/watch?v=lmGoJuUTx1U&ab_channel=everyonelovesbutters

Έμεινα - με "άφησαν" - σε αυτό το Πεδίο, ώσπου να απορροφηθούν και να ενσωματωθούν οι Συχνότητές του... Τώρα, είχα δει... Μου είχαν δείξει... 

Θα επέστρεφα στο σώμα μου... Και θα άνοιγα ξανά τα μάτια, σε αυτό που ονομάζουμε "πραγματικότητα".... Θα συνέχιζα τις εργασίες μου, τις ενασχολήσεις και τις έρευνές μου... Αυτό που είχε αλλάξει, δεν θα φαινόταν.... Θα παρέμενε αόρατο "δια γυμνού οφθαλμού".... Και δεν θα είχε καμμιά σημασία... Ο,τι είναι Σημαντικό, δεν φαίνεται.... 

Και το σημαντικό ήταν πως είχα δει... Ένα Άλλο Πεδίο, είναι άκρως αληθινό και αδιανόητα πιο υπαρκτό.... Τώρα, το γνώριζα... Και τώρα, θα το έφερα μαζί μου... 

Όπου πήγαινα και με όποιον βρισκόμουν.... Θα υπήρχε κάτι στα κύτταρά μου, που θα μιλούσε χωρίς λόγια... Για "κάτι άλλο" που υπάρχει για όλους μας.... Για "κάτι άλλο" που είναι ο δικός μας Παράδεισος.... Για "κάτι άλλο" που - χωρίς θορύβους - θα λέει πως ο Πόλεμος τελείωσε... 

Το Περιβάλλον της Παρουσίας, είναι ο Παράδεισος επί της γης... Ο Παράδεισος που μοιραζόμαστε... Και είναι για όλους, για κάθε στιγμή που θα ζητήσουμε "κάτι άλλο" από αυτό που έχουμε συνηθίσει.... Για κάθε στιγμή που θα πούμε "χρειάζομαι να δω διαφορετικά"... 

Αυτό είναι και η έννοια της φράσης... "Μέσα στον κόσμο, αλλά όχι από τον κόσμο αυτόν...".... Γιατί, αυτό θα γίνει... Αυτό θα συμβεί... Αυτό χρειάζεται...
Το Περιβάλλον της Παρουσίας, είναι το μόνο Πεδίο όπου μπορούμε να Συναντηθούμε αληθινά... Είναι το Περιβάλλον που μας Δημιούργησε.... Είναι το Περιβάλλον της Αγάπης... 

Είναι - στ΄αλήθεια - εύκολο.... 

Είναι ήδη Εδώ....
Και είσαι Ευπρόσδεκτος...

https://www.youtube.com/watch?v=SZ16mn757MA&t=45s&ab_channel=TheHonestGuys-Meditations-Relaxation

- Σκωτία -

Το 2011 και με αφορμή μία ευτυχή δημιουργική συγκυρία, βρέθηκα στη Σκωτία.... Ο τόπος, αποδείχθηκε ένας ιδιαίτερος "τόπος δύναμης" για μένα... Περπατούσα στους δρόμους, με την ευκολία του γνώριμου... Σαν να είχα βρεθεί εκεί, πολλές φορές πριν... Ένιωθα μία πρωτόγνωρη αίσθηση αυτοπεποίθησης, βαθιά στον κορμό της ύπαρξής μου... 

Οι τηλεπαθητικές μου ικανότητες αυξήθηκαν και με μεγάλη ευκολία μπορούσα να "βλέπω" και να επικοινωνώ με το "εσωτερικό" των ανθρώπων που Συναντούσα...

Κάνοντας μία βόλτα στους δρόμους και τα μαγαζιά του Εδιμβούργου, μπήκαμε με τη συνάδελφό μου, την *Χ*, σε ένα κατάστημα καλλυντικών... Όχι για να ψωνίσουμε, μα περισσότερο για χάζι... 

Είχαμε σταθεί μπροστά σε ένα πάγκο, όταν κάτι μου τράβηξε την προσοχή από μακρυά... 

Ήταν μία γυναίκα, μίας κάποιας ηλικίας, πολύ περιποιημένη στην εμφάνισή της... Με προσεγμένα τα μαλλιά της και το βάψιμό της και φορώντας την ποδιά με το χαρακτηριστικό του καταστήματος...

Μιλούσε στο τηλέφωνο, προσπαθώντας βέβαια να το κάνει διακριτικά καθώς βρισκόταν σε ώρα εργασίας, καλύπτοντας με το ελεύθερο χέρι της το ακουστικό του κινητού τηλεφώνου και γυρνώντας αντίθετα με το πόστο της, προς τον τοίχο...

Ήταν με την πλάτη γυρισμένη, όταν άρχισα να "βλέπω" την ενέργειά της να αλλάζει, τους ώμους της να ανασηκώνονται... Οι τόνοι στο τηλεφώνημα είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν... Σταδιακά, μιλούσε όλο και πιο έντονα έως που με μία απότομη κίνηση έκλεισε το τηλέφωνο... 

Γυρίζοντας το πρόσωπό της προς τα εμάς, παρατηρώ ότι είχε γεμίσει δάκρυα... Συνάδελφοί της, πλησίασαν να δουν τι συνέβη και εκείνη, με έντονες κινήσεις - όπως έβλεπα από μακρυά - και με λόγια που δεν άκουγα, προσπαθούσε να εξηγήσει...

Για άλλη μία φορά, ο τόπος γύρω μου άλλαζε... 

Ακούσια, το σώμα μου έστρεψε όλο προς το μέρος της... Δεν άντεχα να τη βλέπω να κλαίει... Και τότε, είδα να φεύγει από το κέντρο του στήθους μου και ευθεία μπροστά ένα δυνατό, κυλινδρικό λευκό φως... Έφτασε μέχρι το δικό της σώμα και την έλουσε... 

Παρατηρώ τις αντιδράσεις της που, χωρίς να έχει πάρει είδηση τι έχει συμβεί, η έκφραση του προσώπου της ήταν σαν να αναρωτιέται... Το κλάμα της, σταμάτησε γρήγορα και ένα χαμόγελο φώτισε ξανά το πρόσωπό της...  

Αν κάτι συνέβη που να βοηθήσε σε εκείνη τη στιγμή της, τότε είμαι χαρούμενη γι αυτό... 

Αλλά και την ευχαριστώ για τη μοναδική εμπειρία που μου χάρισε...

Η γυναίκα αυτή, μου έμαθε εκείνη την ημέρα με τη Συνάντησή μας, τι θα πει να μοιράζεσαι ακριβώς αυτό που είσαι... Χωρίς διεκδικήσεις και απαιτήσεις... Μόνο επειδή βρέθηκες εκεί... 

Απλά... 

Από καρδιάς...

https://www.youtube.com/watch?v=hoq4z8bCgyk&ab_channel=makissoflife