- Απόφαση Ζωής - 

Ήμουν για καιρό μαζί της... Όπως εκείνη ήταν εκεί, μαζί μου πάντα στα δικά μου δύσκολα, έτσι ήμουν κι εγώ όταν απλωνόταν - ο ένας μετά τον άλλον - ο καρκίνος στο σώμα της... 

Τότε δεν είχα βέβαια τις γνώσεις και τις προσεγγίσεις που απέκτησα εκ των υστέρων για το θέμα... Έκανα όμως ο,τι μπορούσα... 

Καθάριζα το σπίτι όταν εκείνη δεν ένιωθε καλά τις δυνάμεις της, της μαγείρευα, έπλενα τα σεντόνια, σιδέρωνα... Και κάπου, έτσι μεταξύ καφέ και τσιγάρου, λέγαμε ανοησίες και ανέκδοτα για να περνάει η ώρα... 

Είχα καταφέρει να διακοσμήσω το σπίτι της από την αρχή, αλλιώς... Την έβλεπα να χαίρεται με την αλλαγή, σαν να της έδινε κουράγιο... 

Αγαπιόμασταν... 

Εκείνο τον καιρό, είχα επιλέξει να συναντώ έναν "θεραπευτή", για κάποια δικά μου θέματα... Καθώς περνούσαν οι συνεδρίες, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως ήταν κι εκείνος της ίδιας συνομοταξίας με τη δική μου... Μπορούσε να "βλέπει"... 

Μετά το τέλος μίας των επισκέψεών μου, επάνω στην κουβέντα του είπα "πηγαίνω τώρα να δω τη θεία μου... Θα της φτιάξω κοτόπουλο"...

Κι εκείνος, προς μεγάλη μου έκπληξη, απάντησε "Δεν ωφελεί.... Είναι πολύ αργά πια...."

Δεν έβγαλα μιλιά... Ένιωσα τα μάτια μου να γουρλώνουν μπροστά του, σαν να θέλω να ορμήσω επάνω του να τον φάω... 

Στο δρόμο της επιστροφής, που ήταν και μπόλικος, είχα άπλετο χρόνο να βρίσω... Τον στόλισα με ο,τι πιο βρισιά μου ερχόταν στο νου... Κι όχι για αυτό που είπε....Όχι....

Κι εγώ το ήξερα πως πεθαίνει... Και η ίδια το ήξερε πως πεθαίνει.... Και το περιβάλλον το γνώριζε... 

Εγώ όμως, είχα αρνηθεί να νιώσω ποτέ αυτό το "είναι αργά πια"... Κι όχι από άρνηση... Μα γιατί πιστεύω με βεβαιότητα πως ποτέ δεν είναι... Και πως, μέχρι την τελευταία στιγμή μπορείς να προσφέρεις.... Το καλύτερο που μπορείς.... 

Και ονόμαζε εαυτόν "θεραπευτή"... 

Εγώ συνέχιζα να κάνω αυτό που μπορούσα κι αυτό που πίστευα κι αυτό που έβλεπα πως της κάνει καλό... 

Θυμήθηκα τότε πως, όταν ήμουν ακόμη μικρή, τότε που όλοι πηγαινοερχόμασταν στις ξένες γλώσσες και τα φροντιστήρια, είχα βρεθεί για τα τελευταία μαθήματα γαλλικών σε παράρτημα της Γαλλικής Ακαδημίας... 

Η καθηγήτρια που είχαμε εκείνη τη χρονιά, βαριόταν οικτρά και το παραδεχόταν... Ήταν εκεί για τα συντάξιμα χρόνια και με ραθυμία έκανε τη δουλειά της... Με ραθυμία ανάσαινε κιόλας, εδώ που τα λέμε... Βαριόταν και που υπήρχε....

Είχαμε την τύχη να λείψει κάποια στιγμή, λόγω ασθενείας ή κάτι τέτοιο... 

Περί τα εξήντα παιδιά, μπήκαμε στη μεγαλύτερη αίθουσα του κτιρίου... Ούτε που φαινόταν ποιος θα έκανε το μάθημα... 

Σηκώθηκα στις μύτες... Μπροστά στο μαυροπίνακα, με γυρισμένη την πλάτη γιατί έγραφε, ήταν η αντικαταστάτρια.... Μία μεγάλη γυναίκα, όμως λυγερόκορμη, γρήγορη, αποφασιστική.... Έγραφε με μανία στον πίνακα, σαν να έλεγε "Σας έχω όλους... Όσα παιδιά και να έρθουν, σας έχω"... 

Είδα από μακρυά - καθώς γύρισε το πρόσωπό της να μας χαιρετίσει - πως είχε ήδη ιδρώτα στο μέτωπο και μία λάμψη έξαψης σε όλο το πρόσωπο... Μπορεί να ήταν μεγάλη σε ηλικία, ή έτσι την έβλεπα, αλλά ένιωσα τα μάτια μου να ανοίγουν διάπλατα και με χαρά, μπροστά στο θέαμα που είχα μπροστά μου.... Κάτι είχε συμβεί μέσα μου....

Την εβδομάδα μετά από αυτό, επέστρεψε η αρχική, ράθυμη δασκάλα... 

Εγώ όμως, δεν την έβλεπα πια... Εγώ, είχα αποφασίσει...

Χάρις στην μικρή, λυγερόκορμη φυσιογνωμία, είχα πάρει μία Απόφαση Ζωής...

"Αυτό θα κάνω... 

Ό,τι δουλειά και να κάνω, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ...

Κάθε φορά, για ό,τι χρειάζεται, θα είμαι το καλύτερο που μπορώ... 

Έτσι θέλω να περάσω τη Ζωή μου... 

Ανεξάρτητα με το ποιος βλέπει, ποιος εκτιμά, τι θα γίνει αργότερα, πόσο θα κουραστώ.... 

Μακάρι να έχω κι εγώ λίγο ιδρώτα στο μέτωπο και αυτή την έξαψη στο πρόσωπο..." 

Με το όποιο κόστος... 

Είμαι Εδώ, για το καλύτερο που μπορώ να κάνω για μένα και για όποιον Συναντώ...

Είμαι Εδώ, γιατί αρνούμαι να πω "είναι αργά πια"...

https://www.youtube.com/watch?v=OmLNs6zQIHo&ab_channel=Birdy

- New Age - 

Το να έχω έναν άλλο τρόπο αντίληψης, έναν άλλο τρόπο του να "βλέπω" τα πράγματα, είναι μία ιδιότητα που τη φέρω από παιδί... Από κατασκευής... 

Για μένα ήταν κάτι τόσο φυσικό, όπως το να αναπνέω... 

Νιώθοντας αυτή μου την ιδιότητα κάτι τόσο φυσικό για μένα, θεωρούσα πως είναι μία ιδιότητα που την έχουν όλοι οι άνθρωποι... Πράγμα που - ως φυσικό επόμενο - με έκανε να απορώ γιατί συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο...

"Μα καλά, δεν βλέπουν?", ήταν η μόνιμη αναρώτησή μου... "Δεν βλέπουν τι αποτέλεσμα έχει αυτή η σκέψη, ή το τάδε βλέμμα?"... Κι όχι για τους άλλους, μα και κυρίως για τους ίδιους....

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, για να απαντήσω πως αυτό είναι απλά ένα πεδίο με το οποίο δεν ασχολούμαστε... Ως "αόρατο", μας είναι και αδιάφορο... 

Στιγμή δεν θεώρησα τον εαυτό μου κάτι ξεχωριστό... Θα μπορούσα μάλιστα να παραδεχθώ πως, πολλές φορές αυτή η ιδιότητα με έκανε να απομονώνομαι και να απέχω από τα του κόσμου, λόγω δυσανεξίας... Γνώριζα όμως πως διέθετα ό,τι χρειαζόταν για να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά... 

Μπορούσα εύκολα να "δω" για παράδειγμα πως, η Ζήλια στο ενεργειακό - πνευματικό, οπτικό πεδίο, μεταφράζεται σαν εικόνα σε "φίδια"... Και ο Θυμός - ανάλογα με τη δύναμή του - σε βέλη, μαχαίρια, σπαθιά και ο,τι μεταλλικό που μπορεί να πληγώσει... Και αυτά, δεν είναι στην περιοχή της φαντασίας, καθώς έχουν πολύ δυνατό και ικανό, αληθινό αποτύπωμα στο υλικό πεδίο...
Η εμπειρία μου είναι πως, όταν κάποιος με τον οποίο βρεθήκαμε κάποτε σε διαμάχη, μου "έστειλε" ένα τέτοιο "μαχαίρι" με το θυμό του, χρειάστηκε να φτάσω μέχρι το νοσοκομείο από τους πολύ πραγματικούς πόνους που βίωνα... Και φυσικά, καθώς δεν ανήκε η συνθήκη αυτή στα "φαινόμενα", οι γιατροί δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τι ακριβώς μου συμβαίνει και αναγκάστηκα να απευθυνθώ σε έναν άλλο άνθρωπο με ανοιχτή την πνευματική όραση, που θα μπορούσε να το αντιληφθεί και να το απομακρύνει από πάνω μου... Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...

"Τι είναι Τοξικό?..."...

Αυτή ήταν η αναρώτησή μου... Γιατί παρατηρούσα πως, η τοξικότητα που μπορεί να δημιουργηθεί από τη συμπεριφορά και τις προθέσεις, τις κινήσεις και τις ανταλλαγές των ενεργειακών υλικών μεταξύ μας, μπορεί να είναι - και γίνεται - εξ'ίσου ζημιογόνα με κάθε είδους γνωστή  και παραδεκτή, ορατή "τοξικότητα"...

Πέρασα κοντά τρεις δεκαετίες στα συστήματα και τις μεθόδους εκπαίδευσης και άσκησης του σώματος, του νου και της ψυχής... Και διαπίστωσα πως, ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς το κάθε πράγμα, το κάθε σύστημα, την κάθε μέθοδο, μπορεί και δύναται να δημιουργήσει και διαφορετικό αποτύπωμα... 

Για παράδειγμα, πολύ και αλόγιστη άσκηση μπορεί να γίνει τοξική... 

Εμμονική φροντίδα για το τι θα φας και τι θα πιεις για την μακροβιότητα, δημιουργεί τέτοιο στρες στον οργανισμό, που μετατρέπεται τελικά σε τοξική... 

Εγωιστικές συμπεριφορές, με αλόγιστο και χωρίς συμπόνοια τρόπο στους ανθρώπους, στη φύση και στη ζωή, είναι στην εξέλιξή τους αναπόφευκτα τοξικές... 

"Τι είναι Τοξικό... ?"... 

Αυτή ήταν η αναρώτησή μου και δεν θα σταματούσα να ρωτάω, μέχρι να πάρω απάντηση... 

Και η Απάντηση ήρθε... 

Απλή και Αφοπλιστική... Ως όφειλε... 

"Τι είναι Τοξικό?..."...

Όλα όσα γίνονται κατά Παράβαση...
Όλα όσα δεν Είσαι....

"Όλα, εκτός από την Αγάπη..."...

https://www.youtube.com/watch?v=Bg671J01Asw&ab_channel=MeShabby1995

- Χωρίς τον Ξενοδόχο - 

Είναι αρκετός καιρός τώρα που αναρωτιέμαι... Χωρίς να παίρνω κάποια απάντηση, ούτε από τον εαυτό μου, μα ούτε και από κάπου αλλού... 

"Τι έχει συμβεί?... Γιατί τον τελευταίο - αρκετό - καιρό, ζω διαρκώς καταστάσεις εκπάγλου κάλλους?... Γιατί δεν πηγαίνει τίποτα καλά?... Η ζωή μου έχει γεμίσει με ανισορροπία, με χρέος, με πρωτοφανείς δυσκολίες... Γιατί?... Αφού οι προθέσεις μου είναι αγνές, είναι καλές, είναι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας και του φωτός... "... 

Δεν μπορούσα να καταλάβω.... Να κατανοήσω το νόημα πίσω από ό,τι συμβαίνει εδώ και κάποιο καιρό... Μα στ΄αλήθεια, ακόμη κι αν κάποιος προσπαθούσε να μου δώσει μία απάντηση, εγώ δεν ήμουν σε θέση να την ακούσω... Το μυαλό μου, μιλούσε συνέχεια... Το μυαλό μου, έκανε διαρκώς ερωτήσεις... Ήταν γεμάτο ερωτήσεις... Γεμάτο... Κι έτσι, δεν υπήρχε χώρος για τίποτα άλλο... 

Η διαδρομή των σκέψεών μου, ακούμπησε σε μία πρόσφατη σχετικά εμπειρία... Ακριβώς ένα χρόνο πριν, ξεκίνησα ένα μεγάλο ταξίδι... Μία μεγάλη περιπέτεια, σε κάτι που ποτέ δεν είχα πριν δοκιμαστεί... Και πάλι, κάθε φορά έλεγα "δεν μπορεί, θα πετύχει, αφού οι προθέσεις μου είναι αγνές"... Τι κακό, εξ'άλλου, περιέχει το να θες να εργαστείς, επάνω σε αυτό που καλά γνωρίζεις και έχεις εκπαιδευτεί για χρόνια?... Τι κακό έχει το να θες να εργαστείς και να είσαι εντάξει καθ΄όλα?...

Στα δικά μου, τα επίμονα μάτια, φάνταζε σπουδαίο... Τα δικά μου επίμονα μάτια, κοιτούσαν μόνο αυτό που ήθελαν... Και, ξέρεις ποιος είναι που έχει επίμονα μάτια... Ο εγωισμός...
Είχαν ήδη αρχίσει να μαζεύονται για να συμπράξουν και άλλα άτομα... Θα εργαζόμασταν όλοι μαζί, για ένα κοινό σκοπό... Και θα δημιουργούσαμε όλοι μαζί, μία κατάσταση όπου όλοι θα έβγαιναν κερδισμένοι... 

Η ξενοδόχος που παρουσιάστηκε ως "θαύμα", η κοπέλα που θα μας φιλοξενούσε με το αζημίωτο, διάφοροι που θα εξυπηρετούσαν και θα υποστήριζαν από διάφορες πλευρές... Όλοι οι ρόλοι, είχαν ήδη αρχίσει να παρουσιάζονται σε αυτό το θέατρο του παραλόγου... 

Κανονικά θα χρειαζόταν να είμαι ευχαριστημένη... Η καρδιά μου όμως, ήταν ανήσυχη... 

Καθ΄όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας του μεγάλου αυτού σχεδίου, έπαιρνα Μηνύματα που κάθε άλλο παρά σημασία τους έδινα... Η αίσθησή τους και η Εικόνα τους, σχεδόν περιέγραφαν την κόλαση.... Οι Εικόνες και τα Μηνύματα, δεν διαψεύσθηκαν... Ήταν όντως έτσι... Κόλαση... 

Κάποια στιγμή, άρχισα να αναρωτιέμαι και φωναχτά... Μήπως και με ακούσει κανείς και μου απαντήσει...Σε τέτοια απόγνωση βρισκόμουν και σε τέτοια ταραχή η καρδιά μου... 

"Μα τι διάολο?... Ο διάβολος μας έφερε εδώ?... Γιατί, μόνο έτσι εξηγείται... Όλες οι επιθέσεις που δέχομαι, όλες οι ανωμαλίες που συμβαίνουν, όλα τα στραβά και όλες οι αποκαλύψεις που μόνο το κακό έχουν μέσα τους..."... 

Κατάλαβες... Ας ήταν κάποιος "έξω από εμένα" να μπορώ να ρίξω το φταίξιμο, κι ας ήταν ακόμη κι αυτός... Μόνο να μπορούσα να βρω μία άκρη... 

Ήμουν τόσο παρασυρμένη από αυτό το "θέλω να το κάνω", "μπορώ να το κάνω", "θα ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες", τόσο τυφλωμένη από μία κεκαλυμμένη φιλοδοξία και επιμονή στο "δικό μου", που δεν έπαιρνα τίποτα μα τίποτα χαμπάρι... 

Ήταν πράγματι, μία από αυτές τις συνθήκες που θα έλεγες πως μπορούν να σε πεθάνουν... 

Η καρδιά μου, παρέμενε ταραγμένη... Ήμουν πλέον αποφασισμένη να βρω τι ήταν "αυτό" που έκανε τα πράγματα τόσο επικίνδυνα στραβά...

Και ήταν μόλις χθες, μετά από τόσο καιρό και πολλές αναρωτήσεις, που η Απάντηση ήρθε να με βρει... Μόλις χθες, μετά από τόσες ανατροπές, η Απάντηση ήρθε κάπου ανάμεσα στα δέντρα όπου περπατούσα, ψάχνοντας την Αλήθεια από την καρδιά μου...

Η Απάντηση, μίλησε με χαμογελαστή φωνή....

"Ε... Ήμασταν εδώ... Εσύ δεν ήθελες να δεις... Σου δίναμε διαρκώς τα σημάδια που χρειαζόσουν για να αλλάξεις "πορεία πλεύσης"... Κοντέψαμε να βυθίσουμε το καράβι, όταν επέστρεφες από αυτό το μέρος... Και όταν θα ξεκινούσες, δεν επιτρέπαμε στην πόρτα του σπιτιού να ανοίξει... Εσύ τα έβλεπες για "τυχαία" γεγονότα, γιατί είχες αρνηθεί το να "δεις"... 

Σκεφτόσουν πολύ... Αντί να "βλέπεις", "σκεφτόσουν"... 

Η Σκέψη, είναι όλα όσα θέλεις εσύ να κάνεις κι όσα νομίζεις πως μπορείς... 

Το να "Δεις", το να "Βλέπεις", είναι τα Σημάδια που δίνονται από Εδώ... 

Νόμιζες πως ήσουν εκεί, στα σχέδια και τη ζωή σου, αλλά ήσουν απούσα... Γιατί, σκεφτόσουν..."

Κάθισα επάνω σε έναν βράχο... Το Μήνυμα, μου μετέφερε μία άλλη πλευρά της πραγματικότητας, που, όχι πως δεν μπορούσα, αλλά δεν ήθελα να δω... Έπαιζα κρυφτό... Με τον εαυτό μου...

Τα πράγματα είχαν σοβαρέψει... Τα πράγματα ήταν που μου ζήτησαν να σοβαρευτώ κι εγώ... Και να σταματήσω να παίζω... Και να γυρίσω να κοιτάξω... Κατάματα, ό,τι ήταν που είχε συμβεί...
Ο,τιδήποτε είναι που κάνουμε ως επάγγελμα, όπως ονομάζεται και στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", είναι μία Αποστολή... Και ποιος είναι ο τρόπος να αναγνωρίσεις την Αποστολή σου?... Έρχεται εκείνη σε σένα...
Προσωπικά, υποκινημένη από κάποιες δύσκολες καταστάσεις που παρουσιάστηκαν στη ζωή μου, αποφάσισα "από μόνη μου" να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι... Μέσα στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" αναφέρεται...
"Προσοχή στον κίνδυνο που περιέχεται σε όλα τα σχέδια που αποφασίζεις να ξεκινήσεις μόνος σου.... "...
Και μπορεί να είχα τις καλύτερες των προθέσεων... Δεν μου το αμφισβητώ αυτό... Και μπορεί κάποιος, με τις καλύτερες των προθέσεων να καταφέρει να κάνει κάποια καλά πράγματα... Το ότι αποφασίζεις να κάνεις κάτι "από μόνος σου" όμως, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και η Αποστολή που χρειάζεται να αναλάβεις... Δεν είναι όλα τα πράγματα για όλους και δεν έχει καμμία σχέση με την ικανότητα ή τα ταλέντα σου... Απλά, δεν είναι να τα κάνουμε όλα εμείς...
Η υποκίνησή μου, ήταν αυτές οι δύσκολες καταστάσεις... Που, στην ουσία τους, είχαν την Έλλειψη... Αυτή την Έλλειψη πήγα να καλύψω... Με όποια μορφή έπαιρνε τότε στη ζωή μου... Χωρίς να έχω μπορέσει να Δω πως, όταν η υποκίνηση είναι η Έλλειψη, αυτό που ουσιαστικά δημιουργείται είναι περισσότερη Έλλειψη... Δεν ερχόμουν από ένα περιβάλλον Αφθονίας, ούτε τελικά - κι ας προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου και τους άλλους - από ένα περιβάλλον παραγωγικό και δημιουργικό, για το Καλύτερο Καλό Όλων των Εμπλεκομένων Πλευρών... Ο νους μου, διατηρούσε ζωντανή μόνο την Έλλειψη...
Με αυτό το δύσκολο και δύσβατο δρόμο, έφτασα να αναγνωρίσω κάτι που ίσως δεν θα μπορούσα να δω με άλλο τρόπο...
"Το Σχέδιο του Θεού, λειτουργεί... Το δικό μου, όχι... "...
Ήταν τόσο απλό... Γνώριζα τον Τρόπο των Πραγμάτων, όπως παρουσιάζεται μέσα από το βιβλίο... Κι ο Τρόπος αυτός, υποδεικνύει κάτι πολύ απλό... "Να Ρωτάς..."...Δεν είχα σταματήσει στιγμή - ούτε μία στιγμή - για να ρωτήσω... Είχα παραβλέψει, ακόμη κι αυτή την ίδια την Εκπαίδευσή μου....
Υπάρχει ένα μόνο Σημείο που επιτρέπει τη Θεουργία... Την Πραγματοποίηση όλων των Καλών και Ευγενών Πραγμάτων... Κι αυτό το Σημείο, είναι το σημείο που ο Οριζόντιος Άξονας της κίνησης στην τρίτη διάσταση, Συναντάται με τον Κάθετο Άξονα που είναι η Σύνδεση με την Πηγή...
Μόνο όταν κατοικούμε και δρούμε και αποφασίζουμε από αυτό το Ένα Σημείο, όλα τα πράγματα γίνονται εύκολα... Όλα τα πράγματα, περιέχουν το Φως...
Όλα τα υπόλοιπα σημεία - και είναι πολλά τα εκτός άξονα - είναι κίνηση εκτός του Φωτός... Τα πράγματα κινούνται τότε στο περιβάλλον του χάους, του φόβου, του "το κάνω μόνος μου", της αγωνίας, της έλλειψης... Είναι δηλαδή, με άλλα λόγια, το περιβάλλον της κόλασης... Όχι κάτι "έξω από εμάς" και ούτε κάτι "μετά θάνατον".... Είναι το Πεδίο της Παραβατικής Κίνησης... Το Πεδίο που ο ίδιος ο εγωισμός δεν θα επιτρέψει να το δεις... Γιατί, στόχος του είναι η παραβατική κίνηση, οι ανατροπές και - τελικά - η καταστροφή... Η δική μας, των άλλων, των καλών προθέσεων και όλα τα σχετικά... Είναι δύσκολο να τον καταλάβεις... Πώς να διακρίνεις κάτι που παρουσιάζεται τόσο θετικά, όσο οι καλές προθέσεις, η συνεργασία και η ενότητα...
Το Σφάλμα, δεν ήταν σε κάποιο διάβολο... Ούτε και σε κάποιο συγκεκριμένο άλλο πρόσωπο... Το Σφάλμα που ζητούσε Διόρθωση, ήταν στο δικό μου νου...
Εγώ, είχα πέσει στην παγίδα... Και δεν μπορούσε κανένας να με βγάλει από εκεί...
Ο καθένας από τα άτομα που συμμετείχαν στο εγχείρημα, θα χρειαζόταν ίσως - για το δικό του και μόνο καλό - να κάνει τον προσωπικό απολογισμό του.... Χωρίς αυτό να είναι κάτι που με αφορά... Εγώ, είχα αποφασίσει να εστιάσω στα δικά μου λάθη... Αν μη τι άλλο, για να μάθω... Και για να αποκτήσουν ένα αληθινό λόγο, τα δάκρυά μου...
Το Μάθημα για μένα ήταν τεράστιο... Τόσο, όσο και το μέγεθος του εγχειρήματος που αποπειράθηκα... Και είχα δουλειά να κάνω... Και είχα πράγματα να δω... Και είχα πράγματα να συγχωρήσω... Ήταν σοβαρό...
Τώρα, μπορούσα να δω... Εγώ ήμουν που κινήθηκα σε λάθος χώρο... Στο δικό μου λάθος χώρο... Εσωτερικά... Γι αυτό και δεν μπορούσα να βρω το Φως, σε τίποτα από ό,τι γινόταν...
Δεν είχα επιτρέψει να "φιλοξενηθώ" στο μόνο Σημείο, στη μόνη Περιοχή της ουσιαστικής ασφάλειας και προστασίας για όλα τα πράγματα... Και για μένα και για όλους... Κινήθηκα χωρίς τη Βοήθεια, χωρίς την Προστασία και χωρίς την Καθοδήγηση του Πραγματικού Ξενοδόχου... Κι ας με καλούσε επανηλειμμένως να επιστρέψω... Τι άλλο περίμενα να συμβεί?...
Τώρα, μπορούσα να καταλάβω... Αυτό, το μόνο Σημείο της Θεουργίας, το μόνο Σημείο τομής των δύο αξόνων, είναι που περιέχει "Τα Σωστά Πράγματα, στο Σωστό Χρόνο, στη Σωστή Στιγμή"...
Για το Καλύτερο Καλό Όλων των Εμπλεκομένων Πλευρών... Είναι το μόνο Σημείο που κατοικεί η Αγάπη... Το Φως... Η Αλήθεια... Η Δημιουργία... Ο Θεός... Όπως κι αν το πεις...
Είχα σκεφτεί τα πάντα...
Είχα υπολογίσει τα πάντα...
Χωρίς τον Ξενοδόχο... Χωρίς την Καρδιά.... 

Κι αυτός ο δρόμος, στέρησε από όλα την Αγάπη...

https://www.youtube.com/watch?v=Jh6wJuCxKv4&ab_channel=KalogeropoulosIraklis

- Στον Τροπικό του Καρκίνου - 

Το θυμάμαι πολύ καλά... Ανέκαθεν, από παιδί, είχα μία ιδιαίτερη ευαισθησία προς τους ανθρώπους που υπέφεραν από τη συγκεκριμένη ασθένεια... Από τον καρκίνο... Δεν μπορώ να γνωρίζω το γιατί - αν ήταν επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι και από τις δύο μεριές στην οικογένειά μου έφυγαν από τον κόσμο τούτο με αυτή την "αφορμή", ή γιατί ήταν να συναντηθώ κι εγώ μαζί του, ή γιατί υπήρχε κάτι "άλλο" που θα συναντούσα μέσα από εκεί...Γιατί, είναι αλήθεια, μου αποκάλυψε πράγματα που αλλιώτικα δεν θα μπορούσα να γνωρίζω.... Ήταν μία ευκαιρία... Ο,τι και να πω, παρόλα αυτά, θα είναι απλά υποθέσεις, που πιθανά να μην έχουν και καμία επαφή με την πραγματικότητα που με αφορά... Την πνευματική πραγματικότητα.... 

Θυμάμαι πολύ καλά, ως παιδί, να έχω μέσα μου μία απίστευτη συμπόνοια για αυτούς τους ανθρώπους... Όχι λύπηση, δεν εννοώ αυτό.... Συμπόνοια... 

Θα ήμουν γύρω στα δέκα, όταν συναντήθηκα με μία κοπέλα που έπασχε....Ήταν στις καλοκαιρινές μας διακοπές... Θυμάμαι να την κοιτάζω και ήταν σαν να λέω από μέσα μου, σαν να της απευθύνω αυτά τα λόγια : "Μην τους παρεξηγείς....Συγχώρεσέ τους... Δεν ξέρουν τι κάνουν....". Είχα νιώσει τότε, ακόμη κι αν ακόμη τότε δεν γνώριζα τις "ειδικές δυνατότητές" μου, πως, είχε να κάνει κι ο σύζυγός της με την παρούσα κατάστασή της... 

Στο σπίτι μας, όταν προέκυπτε να μιλήσουμε για τον ένα ή τον άλλο συγγενή που έπασχε, θυμάμαι να λέω "Όχι, δεν είναι αυτό που λέτε... Ο καρκίνος, είναι πολυπαραγοντική ασθένεια"....Κι ας μην ήξερα καν, τι σήμαινε η λέξη "πολυπαραγοντική"... 

Από τότε που συναντήθηκα μαζί του - και με τη βοήθεια των Δυνάμεων, επιβίωσα - ξεκίνησα να τον μελετώ... Με αγάπη και αφοσίωση... Σαν να τον καλωσόριζα, αφού είχε περάσει ο τρόμος του βιολογικού μου θανάτου... 

Έχω ασχοληθεί με διάφορα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν... Το σίγουρο, είναι ένα... Η ευαισθησία που ανέκαθεν είχα, με κάνει να μπορώ να "δω" συγκεκριμένα και με πολύ δυνατό τρόπο, τις απαρχές, τη διαδικασία και το πνευματικό "γιατί", το Λόγο με λάμδα κεφαλαίο, για τον καθένα άνθρωπο... Και διαπιστώνω πως, πολλές φορές, αν όχι όλες, προτού εκδηλωθεί μία κακοήθεια στο σώμα, έχει υπάρξει μία ή και περισσότερες "κακοήθειες" στη σκέψη, στο περιβάλλον και στους κοντινούς ανθρώπους του πάσχοντα... 

Δεν θα διαφωνήσω με αυτό, πως η όποια ασθένεια έχει να κάνει με τη χαμηλή πνευματική, ψυχική και στη συνέχεια σωματική, ανοσοποίηση του οργανισμού... Δεν θα διαφωνήσω επίσης στο ότι, η διατροφή, η άσκηση και όλα αυτά τα όμορφα παίζουν σημαντικό ρόλο... Παρόλα αυτά, προσωπικά δέχθηκα τον πρώτο μου καρκίνο ως χορτοφάγος, ασκητής της γιόγκα και με το χαμόγελο στα χείλη... Ψάχνοντας, βρήκα απαντήσεις που δεν μου άρεσαν... Που θα ήθελα και θα προτιμούσα να μην είχα βρει... Ύστερα όμως από αυτήν την πορεία, μπορώ να δω τη Μεγάλη Εικόνα... Για μένα αλλά και για άλλους, τώρα πια...

Η πνευματική διάσταση σε τέτοιες καταστάσεις, μπορεί να είναι - και συνήθως είναι - απρόσμενη... Η Αιτία της ασθένειας, μπορεί - και συνήθως είναι - τελείως αλλού, τελείως άλλη από αυτή που θα περιμέναμε, ή από αυτή που γνωρίζουν οι "γιατροί" του κόσμου αυτού... 

Κάθε ασθένεια, έρχεται για να θεραπεύσει εμάς και τους γύρω μας, μην το ξεχνάμε αυτό... 

Παραθέτω το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήρθε να με δει... Έχασε και τη γυναίκα και το παιδί του από αυτή την ασθένεια... Τώρα, έχει φτάσει να μισεί την ασθένεια, να μισεί τον εαυτό του, να μισεί τη ζωή... Και όμως, σε κάθε περίπτωση υπάρχουν επιλογές... Η Εικόνα λοιπόν που μου ήρθε, ήταν πως χρειάζεται να κάνει το δικό του Άλμα... Με την εμπειρία που είχε αποκτήσει και το σκοτάδι από όπου είχε περάσει η ψυχή του, χρειαζόταν την Υπέρβαση... Και η Εικόνα που μου ήρθε, ήταν να εργαστεί βοηθώντας ανθρώπους με καρκίνο.... Βοηθώντας άλλους να θεραπευθούν ή να ανακουφιστούν, θα θεραπευόταν ο ίδιος και η ζωή του...

Θέλω να πω... Δεν ξέρεις ποτέ... Ποια μπορεί να είναι η πνευματική αλήθεια που έχει αναλάβει το Δρόμο σου και σε ποια στροφή του, θα σε περιμένει για να σε αλλάξει... 

Μόνο να ξέρεις... Πως η Ζωή, είναι ένα λουλούδι με όλα τα χρώματα μέσα του... Και είναι όλα όμορφα, γιατί όλα φτιάχνουν αυτό το Ένα λουλούδι... 

Και η πνευματική αλήθεια που σε περιμένει πίσω από μία τέτοια δυσκολία, ή από οποιαδήποτε δυσκολία εδώ που τα λέμε, είναι για να ανοίξεις... Για να αλλάξεις... Για να δοκιμαστείς στις υπερβάσεις... 

Για να αποκτήσει και το δικό σου λουλούδι της Ζωής σου, όλα τα χρώματα....

https://www.youtube.com/watch?v=LPn0KFlbqX8

- Flipping Coins -

Μην πεις ποτέ, σε μένα ή στον εαυτό σου στον καθρέφτη... "Έκανα λάθος, συγνώμη"...

Δεν υπάρχει ίχνος εκπαίδευσης σε αυτό... 

Είναι ένα άλλοθι για τη ραθυμία σου, που σύντομα θα επαναλάβεις... 

Καλύτερα να πεις...

"Μόλις Ξύπνησα...

Ήμουν κοιμισμένος και, τώρα, Ξύπνησα...

Περπατούσα κοιμισμένος, 

Τους δρόμους του δικού μου εφιάλτη...

Κι εσύ πίστευες πως περπατάμε μαζί... 

Ήμουν κοιμισμένος... 

Μόλις Ξύπνησα

Τώρα, Βλέπω"...

Δεν υπάρχει "συγνώμη" για αυτό... 

Αληθινά, δεν μπορεί να σταθεί η Λέξη... 

Μόλις Ξύπνησα....

Έτσι κι αλλιώς, θα το ξέρεις κι εσύ... 

Όλα είναι Κορώνα - Γράμματα...

Είτε, θα φτάσεις πιο γρήγορα στην Αγάπη...

Είτε, θα παίζεις διαρκώς με τον εαυτό σου και με τους άλλους, 

Καθυστερώντας... 

Ό,τι και να διαλέξεις, κορώνα ή γράμματα, 

Δεν επηρεάζεται ο Δρόμος της Ψυχής σου... 

Μόνο ο Χρόνος της Άφιξής σου στην Ουσία... 

Η Αγάπη, είναι ο Τόπος που όλα θα επιστρέψουν... 

Και καλύτερα να σε βρει Ξύπνιο...

Έρχεσαι?...

https://www.youtube.com/watch?v=ZKAM_Hk4eZ0&ab_channel=ShadesOfChocolate

- Ο Πηλός - 

"Δεν είσαι αυτό... 

Αυτό, είναι μόνο το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος... 

Όμως, φτιάχτηκε από Χέρια Ικανά... 

Δεν είσαι αυτό... 

Δεν είναι Εσύ...

Εσύ, είσαι πολλά περισσότερα... 

Και τελείως άλλα...

Όμως, με αυτό πορεύεσαι σε αυτή τη ζωή... 

Σε αυτή την Αυταπάτη... 

Τον Πηλό σου... 

Να αγαπήσεις τον Πηλό σου..."

https://www.youtube.com/watch?v=j4ggyO-OFXU&ab_channel=RobbieWilliams&ab_channel=RobbieWilliams

- Prison Break - 

Καλή Νέα Χρονιά σε όλους! 

Καλή Φώτιση σε όλους μας, μιας και σήμερα είναι τέτοια η μέρα....

Καθώς μελετούσα διαισθητικά τις προθέσεις και τις τάσεις του Νέου Έτους, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε - χωρίς να θεωρηθεί παρεμβατικό στην Αλήθεια της κάθε στιγμής και τη Ροή των Πραγμάτων - ήταν με τρεις λέξεις, η εξής : 

"Αναταραχές - Αναχωρήσεις - Προκλήσεις "... 

Το Μήνυμα, μου φάνηκε ιδιαίτερο - αν μη τι άλλο - και ήταν επόμενο να ζητήσω περισσότερες πληροφορίες... Πώς θα μπορούσε μία χρονιά, να είναι μόνο γεμάτη από προκλήσεις, χωρίς να υπάρχει φυσικά και κάτι θετικό?... Το Σύμπαν λειτουργεί πάντοτε με αδιανόητη Ισορροπία...

Η Απάντηση ήταν πως, όσο περνάει ο χρόνος εδώ στην τρίτη διάσταση, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο επιτακτικά και όλο πιο κοντά στην Αλλαγή... Οι Τρεις Λέξεις που μου δόθηκαν, είναι μόνο για να καταστήσουν σαφές πως, όσο πάει, η εκπαίδευση όλων μας γίνεται όλο και πιο απαιτητική... Σαν να αλλάζουμε τάξεις, κατά μία έννοια... Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει, κατά τις μεταβάσεις των διαστάσεων...

Οι Τρεις αυτές Λέξεις. λοιπόν, θα είναι οι Δάσκαλοί μας για φέτος...Θα μας κάνουν πολλές φορές και συχνά, να νιώθουμε σαν "φυλακισμένοι"... Αυτή, εξ' άλλου, ήταν και η Εικόνα που μου δόθηκε αργότερα... Σαν να βρίσκεται ο καθένας "υπό περιορισμό", με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.... Και καταλαβαίνεις, ο τρόπος του καθενός θα είναι ο καταλληλότερος για εκείνον, για να τον κάνει να νιώσει την συγκεκριμένη κατάσταση στο έπακρο... 

Η Άσκηση, θα είναι να μείνουμε σε αυτό, να το νιώσουμε ολόκληρο και έτσι, να μπορέσουμε να τιθασεύσουμε το νου, που θα γυρεύει "κάτι άλλο, κάπως αλλιώς"... 

Πολλές φορές, η αίσθηση της Ακινησίας - ή, δέσμευσης και περιορισμού της εξωτερικής κίνησης - βοηθά σε μία υψηλού επιπέδου διαλογιστική και - εξελικτικά - απελευθερωτική διαδικασία... 

Θα μας ζητηθεί μία επίσης υψηλού επιπέδου Ψυχραιμία, που στη ρίζα της υπάρχει η Αναγνώριση του Τρόπου των Πραγμάτων, η Αποδοχή και η Εμπιστοσύνη ότι "Όλα Είναι Πάντοτε Καλά"... 

Και ίσως η Ψυχραιμία, δεν είναι η σωστή λέξη... Θα χρειαστεί να λειτουργήσουμε πολλές φορές αποστασιοποιημένα, σαν να παρακολουθούμε μία ταινία... Έξω από εμάς... 

Χωρίς συναισθηματική εμπλοκή... 

Ο Απώτερος Στόχος, να κερδηθούν πρωτόγνωρες ουσίες.... 

Η Ενηλικίωση, η Ωριμότητα και η έννοια της Ελευθερίας, διαφορετική από ό,τι έχουμε φανταστεί... 

Μια - Νέας Μορφής - Σοβαρότητα... 

Απεξάρτηση από τους εξωτερικούς παράγοντες... 

Βαθιά Κατανόηση του Τρόπου της Ζωής και ένας Νεοφερμένος, Ουσιαστικός Σεβασμός για ό,τι είναι Ζωή... 

Η Κατανόηση αυτού του επιπέδου, είναι Φώτιση... 

Μεγαλώνουμε, επιστρέφοντας στην Ιερή Ουσία του Αληθινού Εαυτού... 

Η Προστασία του Φωτός, θα είναι μαζί μας... Αυτό, είναι το μόνο σίγουρο...

Καλό Ταξίδι σε όλους, 

Έξω από τα κάγκελα του περιορισμού του Κόσμου αυτού... 

Το Κλειδί - μαζί με το Εμπόδιο - είναι στο Νου...