- Η Αντίθετη Κατεύθυνση -

Εκείνο το βράδυ, μύριζε παντού άνοιξη... Είχα αποφασίσει να περάσω το απόγευμά μου, περπατώντας στο Μοναστηράκι.... Τώρα, είχε πια νυχτώσει.... 

Σε μία στιγμή, καταλαβαίνω πως ένας νεαρός άντρας έρχεται προς τα εμένα... Από την αντίθετη από τη δική μου κατεύθυνση.... Τον έβλεπα να με κοιτάει από μακρυά... Το είχα ήδη νιώσει πως θα μου μιλούσε και πως χρειαζόταν κάτι... 

Σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου... Ένα βήμα, μας χώριζε μόνο... Του χαμογέλασα... 

Και τον ακούω να μου λέει... 

"Σε παρακαλώ... Δώσε μου λίγα χρήματα... Δεν έχω να φάω... Ούτε έχω πού να μείνω... Δεν έχω κανέναν... "....

Κοιταχτήκαμε για λίγο στα μάτια... Ίσως του φάνηκε πως ό,τι έλεγε δεν ήταν ακόμη αρκετό για να με πείσει... Και εξακολούθησε, συνεχίζοντας... 

"Μέχρι και η μάνα μου, με έδιωξε..." ...

Τον κοίταζα χωρίς να μιλάω... Έψαχνα μέσα μου, μήπως και καταλάβω.... Ναι, ήταν αλήθεια τα όσα μου έλεγε... Και άρχισα να αναρωτιέμαι... Τι θα μπορούσα να του δώσω?....Τι θα μπορούσε να είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόταν?... 

Χωρίς να το σκεφτώ περαιτέρω, παρατηρώ τα χέρια μου να ανοίγουν σε αγκαλιά και να τον σφίγγω επάνω μου με χαμόγελο.... Με τρυφεράδα... Σαν να του λέω... "Παιδί μου..."

Ο νεαρός έμεινε για λίγο εκεί... Πολύ λίγο μετά, παραπάτησε προς τα πίσω γουρλώνοντας τα μάτια... Σαν να μην μπορούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί... Το ίδιο κι εγώ... 

Κάνοντας κι άλλα βήματα προς τα πίσω, γύρισε κι απομακρύνθηκε τρέχοντας... 

Όσο μπορούσε πιο γρήγορα... 

Κι "άκουσα" τότε, προς μεγάλη μου έκπληξη... 

"Η Αγάπη δεν είναι αυτού του κόσμου... 

Και η Δύναμή της, μπορεί να σε κάνει να τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση... "....

https://www.youtube.com/watch?v=PQNBii8Kogw&ab_channel=PyneappleExpress

- Επτά -

Εκείνη τη χρονιά - το χειμώνα του δύο χιλιάδες επτά - έλαβα το πρώτο Μήνυμα με τη μορφή ονείρου, σχετικά με αυτό που ερχόταν...

Η εικόνα που δέχθηκα, ήταν ένα παγωμένο, χιονισμένο τοπίο.... Όλα γύρω, ήταν άσπρα... Όχι λευκά... Άσπρα... Μαζί με μία απόκοσμη σιωπή... Παντού... Σαν να είχαν παγώσει κι οι λέξεις...
Δεν μπορούσα να δω τίποτα... Δεν παρουσιαζόταν ένα χαρούμενο τοπίο... Μόνο μία συνθήκη πολύ δύσκολη...Το χιόνι και το κρύο φαινόταν να μη βοηθούν ούτε στο ελάχιστο αυτό που συνέβαινε...
Μέσα στο όνειρο, προχώρησα... Τα αργά μου βήματα με οδήγησαν μπροστά σε μιά μεγάλη συστάδα από ανθρώπους...
Ήταν όλοι ρακένδυτοι, με τα χέρια απλωμένα και ζητώντας βοήθεια... Όλοι, στη σειρά... Το τρομαχτικό ήταν πως κανένας δεν είχε εξαιρεθεί... Για πρώτη φορά ίσως, όλοι μαζί... Και όλοι στα ίδια...
Ξύπνησα με την ίδια παγωμένη σιωπή μέσα μου... Ακόμη κι αν είχα ανοίξει τα μάτια μου σε μιά καινούργια ημέρα, δεν είχα μπορέσει να συνέλθω... Και δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω...
Έκτοτε, κοίταζα κάθε μέρα τον ορίζοντα... Όσο μπορεί κάποιος να βρει ορίζοντα ανάμεσα στο μπετόν... Προσπαθούσα να κοιτάζω μακρυά και προσπαθούσα να καταλάβω αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω... Να κάνουμε... 

Σαν να ήταν το γραμμένο, να συναντηθούμε με την Επαιτεία...

Είχα μία ενδόμυχη βεβαιότητα τότε... Κι ας το απευχόμουν....
Το όνειρο ήταν προμήνυμα...
Μίας ανατρεπτικής - για όλους ανεξαιρέτως - πραγματικότητας...
Ήταν στο δρόμο μας.... Κάπου μακρυά στον ορίζοντα μας... Κι ας μη το βλέπαμε... Είμασταν συνεργοί... Την είχαμε - με ένα τρόπο - προσκαλέσει...
Και θα την Συναντούσαμε ...
Αναπόφευκτα...

https://www.youtube.com/watch?v=wqCpjFMvz-k&index=26&list=RDlqZEp4Fb6qw&ab_channel=NCherryYNDourVEVO

- Μορφέας -

- "Γιατί με ξυπνήσατε?... 

    Γιατί τώρα?"...

- "Δεν θα μπορούσες να αντέξεις... Νωρίτερα, δεν θα μπορούσες να το αντέξεις...

    Τώρα, χρειάζεται να Δεις... 

    Και το να Δεις, θα σε ελευθερώσει από το Όνειρο...

    Δημιουργούμε ένα Ελεύθερο Όν..."...

(Πρωτότυπο Μήνυμα στα αγγλικά : "We are creating a Free Being")

https://www.youtube.com/watch?v=VZvARSvqjtI&ab_channel=DLoaw

- Έκπληξη -

Την ώρα που στεκόμουν μπροστά στον *Τ* για την εξέταση, προσπαθούσα να μη σκέφτομαι τίποτα από ό,τι θα μπορούσε να είναι...
Είχα μεγάλη πίστη ότι η Φωνή στο όνειρό μου και το δικό του "Σε περίμενα", με είχαν φέρει σε ένα ιδιότυπα ασφαλή τόπο....

Έστρεψα το βλέμμα, να κοιτάξω έξω από την μπαλκονόπορτα... Σαν να άκουγαν τα αυτιά μου ήχους που δεν είχα ξανακούσει... Σαν ξαφνικά να μαζεύονται γύρω από το σπίτι του, μαύρα αρπακτικά πουλιά... Αυτή ήταν η εικόνα που "είχα"... Χωρίς να της δώσω και ιδιαίτερη σημασία την ώρα εκείνη...

Όταν πια ένιωσα την ανάγκη να βγω τρέχοντας από το σπίτι του για να πάρω αέρα, μία έκπληξη με περίμενε, από έξω ακριβώς...

Η πνευματική μου όραση, "έβλεπε" πραγματικά να πετούν μαύρα αρπακτικά πουλιά... Το στενό δρομάκι, είχε γεμίσει από τις κραυγές τους... Που όμως, μόνο εγώ άκουγα...

Ασθμαίνοντας - και όλα αυτά, πολύ γρήγορα - κοίταξα στο τέλος του δρόμου... Το αυτοκίνητό μου, το είχε σηκώσει γερανός για να το πάρει.... Γύρω τριγύρω, υπήρχαν άνθρωποι που έβριζαν και φώναζαν για τον "ασυνείδητο οδηγό" που άφησε το αυτοκίνητό του τόση ώρα, μπροστά στην στάση του λεωφορείου... Η αλήθεια είναι, πως δεν είχα προσέξει τη σήμανση, που ήταν κρυμμένη καλά πίσω από ένα δέντρο...

Όταν κατάλαβαν πως εγώ ήμουν ο "δράστης", άρχισαν όλοι μαζί να με βρίζουν και να απειλούν... Κρατώντας σφιχτά στο χέρι μου αυτό το κοινό μπουκάλι από βότκα, και με μεγάλη προσοχή να μη μου το σπάσουν, άρχισα να ζητάω "συγνώμη" και τη συμβολή τους στην καλύτερη διευθέτηση της κατάστασης... Έφτασε αστυνομία, περιπολικά, τροχαία και ό,τι άλλο θα μπορούσε να γεμίσει ασφυκτικά ένα μικρό δρομάκι... Η έντασή μου ήταν τέτοια, όπως και η δυσκολία μου να διαχειριστώ την ώρα εκείνη τις τόσες φωνές από αγνώστους, που τα γόνατά μου λύγισαν...

"Σας παρακαλώ", είπα, "λίγο νερό"... Έμεινα με τη δίψα, ενώ οι φωνές και οι απειλές συνεχίζονταν...

Πήραν τα στοιχεία μου, πήραν το αυτοκίνητο, μου ζήτησαν και χρήματα προκαταβολικά....

Κάθισα στο πεζοδρόμιο, κρατώντας το κεφάλι μου να μη σπάσει... Κλαίγοντας και σε απορία για το από πού θα μπορούσα να ζητήσω βοήθεια...

Έβαλα τους αγκώνες μου πάνω στα γόνατά μου, τις παλάμες σφιχτά επάνω στα κλεισμένα μου μάτια, να μη βλέπω...

Όταν ξαφνικά, "άκουσα" τη Φωνή να μου λέει "Σήκωσε το κεφάλι σου"...

Σήκωσα το κεφάλι με απορία, ξανά... Ένα ταξί, είχε σταματήσει ακριβώς μπροστά μου... Αυτοματικά, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα...

"Πού πάμε?", με ρώτησε ο οδηγός χαμογελώντας...

Άρχισα να ψελλίζω λέξεις, που ούτε κι εγώ θα μπορούσα να καταλάβω... Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη από το κλάμα, την κούραση και την απορία...

Ο οδηγός, πιάνει με το δεξί του χέρι την καρέκλα του συνοδηγού και στρέφει προς τα πίσω να με κοιτάξει, έτσι που έτρεμα στο πίσω κάθισμα... Τότε τον είδα πραγματικά για πρώτη φορά... Ήταν μελαχροινός, φωτεινός και ήταν ντυμένος στα λευκά...

Με κοίταξε με χαμόγελο - βαθιά μέσα στα μάτια - και προς μεγάλη μου έκπληξη, αποκαλώντας με με το όνομά μου, είπε...

"Μαρία, δεν χρειάζεται να θρηνείς πια.... Χαμογέλα...."...
Και γύρισε στο τιμόνι του, για να συνεχίσει τη δουλειά του...

"Με ξέρεις???"... , τον ρώτησα... "Πώς γίνεται???"...

Δεν απάντησε...

Με άφησε ακριβώς μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου, ακολουθώντας με με το βλέμμα του, για να είναι σίγουρος πως θα μπω μέσα...
Πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου και κρατώντας σφιχτά το μπουκάλι με το φάρμακό μου, γύρισα να τον δω, για άλλη μία φορά....
Με κοιτούσε ακόμη...
Χαμογελώντας... 

Το μυαλό μου, είχε σταματήσει...
(Οκτώβρης 2013)

https://www.youtube.com/watch?v=tebjshm7f_I&ab_channel=BruceSpringsteenVEVO

- Συνάντηση με τον *Τ* -

Πολύ συχνά πλέον, πήγαινα να επισκεφθώ τον *Τ*...

Κάθε φορά, μου έδινε κάποιο άλλο βότανο, για κάποια άλλη δυσλειτουργία που παρουσίαζε το σώμα μου, κάθε φορά μάθαινα και μία ακόμη θεραπευτική συνταγή. Για το ένα ή για το άλλο...

Τα απογεύματα πήγαινα να τον συναντήσω... Στεκόμουν μπροστά του, όρθια, στο δεξί του χέρι κρατούσε το χειροποίητο εκκρεμές του με το αγαπημένο σημείο του Σταυρού, ενώ με το αριστερό και με προτεταμένα τα δύο δάχτυλά του, το δείκτη και τον μέσο, "διάβαζε" την ενέργεια μέσα στο σώμα μου, αψηφώντας την πυκνότητα της ύλης του σώματός μου... Σαν να με περνάει από ακτινογραφία.... Η ενέργειά του, ήταν τόσο δυνατή και τόσο απαλή συγχρόνως, που πολλές φορές με γαργαλούσε... Και το έπαιρνα για παιχνίδι...

Σιγά σιγά, μετά από τις πολλές επισκέψεις μου, άρχισα να μαθαίνω και τη δική του ιστορία... Ιδιαίτερος άνθρωπος από μικρός, μιλούσε στα δέντρα και τα πουλιά κι εκείνα τον άκουγαν. Στο ξεκίνημά του, έκανε θεραπείες αποκλειστικά με τη χρήση της Ενέργειας του Πνεύματος. Μετά, χρησιμοποίησε συνδυαστικά και θεραπευτικές συνταγές, από τα βότανα που έψαχνε... Η ικανότητά του ήταν τέτοια, που κοιτάζοντας ένα φυτό, μπορούσε να "δει" τη σύστασή του και τις θεραπευτικές ιδιότητες, με την ακριβή δοσολογία για την ετοιμασία του φαρμάκου...

Κάποια στιγμή στο παρελθόν της ζωής του, ασθενώντας βαριά, βρέθηκε στο νοσοκομείο... Και αυτό, είναι μία ιστορία που την λέει πια σε όλους, μία ιστορία με την οποία και ο ίδιος ακόμη απορεί... Γιατί, τόση μα τόση Αγάπη, είναι δυσνόητη για τον κόσμο μας... Έτσι φαίνεται...

Ακόμη και για τους ανθρώπους που την έχουν βιώσει στη ζωή τους...

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο, είδε ένα όνειρο... Σαν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, είδε αγγέλους... Να κουβεντιάζουν μεταξύ τους και να συμφωνούν, πως ο *Τ* χρειάζεται να επιστρέψει σε αυτόν τον κόσμο, γιατί η συμβολή του στο Μεγάλο Σχέδιο θα ήταν καταλυτική... 

"Τον *Τ* τον χρειαζόμαστε", τους άκουσε να λένε... Και τον "επέστρεψαν"...

Λίγες μέρες αργότερα, αφήνοντας έκπληκτους τους γιατρούς, γύρισε στο σπίτι...

Και συνέχισε να εργάζεται ανελλιπώς, με συνέπεια, ακούραστος, επτά ημέρες την εβδομάδα, κάθε ημέρα, την ίδια ώρα. Ήταν πάντοτε εκεί, χωρίς ραντεβού από τους ανθρώπους που έρχονταν...

"Δεν μπορείς να ξέρεις τι ώρα θα έρθει κάποιος"...

Στα μάτια μου, ήταν σαν να είχε βρει αυτή τη Συνέπεια, αυτόν τον τρόπο, αυτή την Προσφορά για να ανταποκριθεί με ευγνωμοσύνη, σε ό,τι το Πνεύμα του είχε απλόχερα χαρίσει... Είχε λάβει Ζωή και ήταν ταγμένος να την επιστρέφει σε όσους τη ζητούσαν... Με τη βοήθεια του Πνεύματος... 

Εργαζόταν αδιαλείπτως στην Υπηρεσία Του... Και με την Πίστη, τη Δύναμη και την Αγάπη του, έδειχνε - σε μένα, όπως και σε όλους όσους μπορούσαν να δουν - πως ο Δρόμος αυτός που γύρευα, όντως υπήρχε... Δε μιλούσε πολύ, όχι για αυτά τα πράγματα... Μόνο μου έδειχνε...
Ο τρόπος του, ήταν που είχε σημασία...
Κι έγινε - για αυτό το λόγο - Δάσκαλός μου... 

https://www.youtube.com/watch?v=P_NpxTWbovE&ab_channel=oneandonlyck&ab_channel=oneandonlyck

- Ειδικές Δυνάμεις -

Ποτέ δεν θεωρούσα πως ό,τι ήμουν, ήταν κάτι το διαφορετικό από όλους τους άλλους... Πως διέθετα κάτι ξεχωριστό από άλλους ανθρώπους... Το πίστευα, πως όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες με εμένα δυνατότητες... Ίσως απλά δεν τις ασκούσαν, ίσως δεν ήθελαν να τις κοιτάζουν, ίσως και να μην τους ενδιέφερε... Μπορεί και να μην είχαν χρόνο... Είχα καταλάβει πως οι μεγάλοι δεν προλάβαιναν να κάνουν και πολλά πράγματα... Εννοώ, πράγματα ουσίας... Είχαν πάντα πολλές δουλειές που τους απασχολούσαν... 

Από μικρή είχα αυτή την ευκολία να ακούω την σιγανή, διακριτική, καλοσυνάτη φωνή μέσα στο μυαλό μου... Την είχα μάθει... Την είχα συνηθίσει να μου μιλάει... Της μιλούσα κι εγώ με τη σειρά μου... Τη γνώριζα καλά... Ειδικά όταν το Μήνυμα που δεχόμουν, αφορούσε στη χαρά και την ευτυχία κάποιου άλλου, το δεχόμουν με τέτοια χαρά, σαν να είναι για μένα... Και το παρέδιδα στον παραλήπτη του, με τον ίδιο τρόπο... 

Εκείνο το βράδυ στον ύπνο μου, ήταν η πρώτη φορά που είδα το πρόσωπο τόσο καθαρά... Ένα φωτεινό πρόσωπο, με ήρεμα μάτια και γλυκό χαμόγελο... Σαν από κάπου αλλού... Κι όχι από εδώ... 

Τη χαρά που ένιωσα με αυτή τη θέα, τη θυμάμαι μέχρι και σήμερα... Και δεν πιστεύω πως θα την ξεχάσω ποτέ... 

"Μαρία..."... άκουσα να λέει... "Πήγαινε σε παρακαλώ σε αυτή τη γυναίκα... Και πες της, πως το παιδί που ονειρεύεται να κάνει, το παιδί που τόσο θέλει, έρχεται... Πήγαινε και πες της πως είναι έγκυος ήδη... Να μη φοβάται για τίποτα..."....

Η γυναίκα αυτή, ήταν οικογενειακή μας φίλη... Προσπαθούσε να μείνει έγκυος από τον καιρό που παντρεύτηκε, μα οι γιατροί είχαν αντίθετες προβλέψεις για την εξέλιξη του πράγματος... Αν και ήμουν μικρή, είχα νιώσει τον πόνο της και είχα καταλάβει την προσμονή της....

Το Μήνυμα που είχα λάβει τότε, με έκανε να πετάξω από τη χαρά μου... Ήταν αυτό που θα λέγαμε, χαρμόσυνα νέα... 

Την Συνάντησα την επόμενη ημέρα το πρωί στο σπίτι μας... Μιλούσε με τη μητέρα μου, πίνοντας τον καφέ τους...

"Θέλω κάτι να σας πω...", φώναξα, διακόπτοντας τις δύο γυναίκες... "Έχω ένα Μήνυμα για εσάς..."... Το χαμόγελό μου, μάλλον έφτανε μέχρι τα αυτιά μου... Αυτό ίσως ήταν που έκανε τις δύο γυναίκες να σταματήσουν ό,τι έκαναν και να με προσέξουν.... 

Η αντίδρασή τους στο άκουσμα του Μηνύματος, ήταν φυσικά η αναμενόμενη... Γέλασαν με τα καμώματά μου... Ήμουν, έτσι κι αλλιώς, ένα "ιδιαίτερο παιδί".... Με ειδικές δυνατότητες... 

Δεν τις παρεξήγησα... Εγώ ήξερα πως ήταν αλήθεια... Και σύντομα θα φαινόταν... Γύρισα την πλάτη μου χοροπηδώντας και επέστρεψα στο δωμάτιο και τα διαβάσματά μου... Δεν είχα να ανησυχώ για κάτι... Η Αποστολή μου, είχε ολοκληρωθεί.... 

Λίγο καιρό μετά, επαληθεύθηκαν τα λόγια για την εγκυμοσύνη της...

Ήμουν μόλις επτά-οκτώ χρονών... Και χάρηκα πολύ που συμμετείχα - με ένα τρόπο - στη χαρά της... Δεν παρεξήγησα κανέναν... Δεν μπορούσαν να καταλάβουν... 

Τα παιδιά χρειάζεται να είναι επιεική με τους μεγάλους... 

https://www.youtube.com/watch?v=_fuIMye31Gw&ab_channel=EstoyPerdida

- Ξαφνικός Επισκέπτης - 

Εκείνο τον καιρό, εκπαιδευόμουν εντατικά σε ένα συγκεκριμένο είδος της γιόγκα.... Χρειαζόταν να διανύω καθημερινά αρκετά χιλιόμετρα για να φτάσω... Ξυπνούσα πριν ακόμη χαράξει η μέρα, για να μπορώ να είμαι στην ώρα μου.... 

Μετά από ένα πολύωρο μάθημα στο χώρο του δασκάλου μου, θα γύριζα στις δικές μου εργασίες που θα κρατούσαν μέχρι αργά το βράδυ... Τη συγκεκριμένη ημέρα, είχαμε κάνει πολύ δυναμικές, βαθιές ασκήσεις αναπνοής... Και ήδη, με το τέλος του μαθήματος, είχα μία αισθηση πως είχαν λειτουργήσει άκρως αποτελεσματικά επάνω μου... Ο νους μου ήταν σταματημένος... Είχε παραδοθεί σε ένα εκστατικό κενό... Και να το ήθελα, δεν μπορούσα να σκεφτώ.... Σχεδόν μου ήταν δύσκολο να βρω το δρόμο για το σπίτι... 

Με τα πολλά, έφτασα στο σταθμό του τρένου... Από εκεί, θα χρειαζόταν να περπατήσω κάποια ακόμη ώρα, μέχρι να επιστρέψω... Οι δρόμοι είχαν πολύ φασαρία, ήταν ώρα αιχμής πλέον... Ένιωθα να με κουράζει όλη αυτή η βουή και η υπερκινητικότητα που υπήρχε στο περιβάλλον... 

Αποφάσισα να καθίσω σε ένα παγκάκι... Ακριβώς έξω από το σταθμό... Ένιωθα, ξαφνικά, ανήμπορη... Εξουθενωμένη... Χρειαζόμουν να ανακτήσω - έστω για λίγο - τις δυνάμεις μου, για να μπορώ να συνεχίσω... 

Πήρα μία ακόμη βαθιά ανάσα, που με οδήγησε να κρατήσω το κεφάλι μου μέσα στις παλάμες μου...  Με τους αγκώνες, επάνω στα γόνατά μου... Έκλεισα για λίγο τα μάτια... Και χωρίς να κοιτάζω, μου φάνηκε πως το περιβάλλον γύρω μου είχε ξαφνικά ησυχάσει... 

Και τότε, "άκουσα" μία φωνή μέσα στο νου μου, να μου απευθύνεται.... 

"Μιχαήλ... Το όνομά μου είναι Μιχαήλ..."...

Σήκωσα τα μάτια στον έξω κόσμο... Και αντιλήφθηκα μία εκτυφλωτική παρουσία, να στέκει μπροστά μου και να μου συστήνεται... 

Τα χέρια του, ήταν ανοιχτά στο πλάι... 

Η οικειότητα της φωνής του ήταν πρωτόγνωρη... Και η αίσθηση της Παρουσίας αυτού του Ξαφνικού Επισκέπτη, με είχε μόλις γεμίσει με μιά απόκοσμη Ασφάλεια... 

"Το όνομά μου είναι Μιχαήλ.."...
Ίσως, για να μην ξεχνώ σε ποιον κόσμο - αλήθεια - ανήκω... Σε ποιον κόσμο - αλήθεια - ανήκουμε...
Ίσως, για να μην παίρνω την κούρασή μου και τα πράγματα αυτού του κόσμου τόσο σοβαρά, λες και είναι αληθινά...
Ίσως, για να μου θυμίσει... "Είμαι Πάντα Εδώ..."... Και να μου δώσει Κουράγιο... 

Και ήταν σαν να έλεγε έτσι, με το φιλικό χαιρετισμό Του...

"Μόνος του... Κανείς... Ποτέ..."...
Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά... Και στάθηκα όρθια... Μάζεψα τα πράγματά μου... Και ξεκίνησα για το σπίτι...
Οι Δυνάμεις Ήρθαν και οι δυνάμεις μου επέστρεψαν... Ευτυχώς, το μυαλό μου συνέχιζε να μένει κενό... Ευτυχώς, γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να χωρέσει αυτή τη συνειδητοποίηση...
Χαμογελούσα σε κάθε μου βήμα, έτσι, καθώς καταλάβαινα...
"Όλα - Είναι - Εδώ..."...
Και μετά... " Όλοι - Εδώ - Είναι..."...
Ο δρόμος για την επιστροφή μου, δεν μου φαινόταν πια να είναι τόσο μακρύς...
Η καρδιά μου, πετούσε...

(Πρωτότυπο αρχικό Μήνυμα στα αγγλικά... "Michael... My name... Is Michael")...

https://www.youtube.com/watch?v=seGhTWE98DU&ab_channel=vidsquare

- Για τον Πατέρα -

https://www.youtube.com/watch?v=73I-S88Csfw&index=29&list=PLE0B25765D589A447