- Το Γράμμα στον *Γ* -
"Αγαπημένε μου... Έχουν περάσει χρόνια από τη Συνάντησή μας... Ή, μία μόνο στιγμή ... Ξέρεις, πως με τα νούμερα δεν τα πάω και τόσο καλά...
Έλεγα πως θα γράψω για σένα όταν θα έχει κι αυτό γίνει παρελθόν... Υπάρχει όμως κάτι, που έχει μία τέτοια γεύση ήδη, πριν καν ακόμη ονομαστεί "ιστορία"...
Αγαπημένε μου, έχω καιρό να σε κοιτάξω αληθινά... Δεν σε βλέπω πια... Σε κοιτάζω, μα δεν σε βλέπω... Στη θέση σου, υπάρχουν μόνο όλες οι προσμονές που δεν υλοποιήθηκαν... Λέω πως ήξερα τι ζητούσα... Δεν ήταν αλήθεια... Το "μόνη μου", ήξερα μόνο... Και είχα κουραστεί... Και ήθελα να σε πάρω μαζί μου... Θυμάσαι πώς έπιασα το χέρι σου και σε τράβηξα? Τη Ζωή γύρευα, στο έχω πει ξανά... Και για μένα, η Ζωή είναι να μοιράζεσαι, όλο τον ήλιο της κάθε μέρας, την εργασία, το φαγητό, την δραστηριότητα, την αγκαλιά, τη χαρά, την αγάπη...
Ναι, το ξέρω...Ήμουν εκεί... Οι δυσκολίες μαζεύτηκαν σωρό... Μα ποτέ δεν πτοήθηκα από δυσκολίες... Τις αγαπούσα πάντα κι έλεγα πως είναι μαθήματα για να προσπαθούμε, για να γίνουμε διαμάντια κι όχι να μένουμε κάρβουνα ασμίλευτα... Δεν μας στέρησαν τη Ζωή οι δυσκολίες, εμείς τη στερήσαμε από τους εαυτούς μας... Η Ζωή, ήταν εκεί για εμάς...Κάθε μέρα, όπως ο Ήλιος...
Έλεγα θα προσπαθούσαμε μαζί για όλα... Η Δημιουργία είναι η φύση όλων μας... Μα όσο κι αν πιστεύω κι εγώ στη ροή των πραγμάτων και τη μη-αντίσταση και όλα αυτά τα φιλολογικά, υπάρχει νιώθω και μία εκδοχή της ζωής που λέει "βάλε τα δυνατά σου, προσπάθησε, δες το και δράσε"... Μου αρέσει να περνάω μέσα από τοίχους, μου αρέσει να λέω πως, τοίχοι, δεν υπάρχουν...
Θυμάμαι πάντα πόσο χαρούμενη ήμουν όταν σε συνάντησα με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο... Σύμπτωση, θα το ονόμαζε μόνο κάποιος που δεν ξέρει... Είδα σε σένα το φως, αυτό που είναι μέσα σου κρυμμένο και αυτό που πάσχισα να σου δείξω... Μπορείς να είσαι τα πάντα, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα... Αυτό, προσπάθησα εγώ... Εσύ, δεν ξέρω ακόμα τι διαλέγεις...
Τώρα που γράφω αυτά, νιώθω προδομένη... Τον εαυτό μου προδίνω... Τον εαυτό μου, τον ξέχασα...
Αυτά τα "μαζί" που πόθησα, δεν υπάρχουν πια, μου τα κατάργησες με τον τρόπο σου... Και τώρα, βρίσκομαι εδώ να τα βάζω με τον εαυτό μου, για όσα βάλθηκα να αντέξω...
Η χαρά μου αργοπεθαίνει... Και αυτό, δεν το μπορώ... Η χαρά, είναι η ουσία μου... Η χαρά μου, δεν αναπνέει.... Κι ας ξέρω πως, από μένα εξαρτάται η χαρά μου...
Πάντα σου το έλεγα αυτό... Ξέχνα την κρίση και τις δυσκολίες και το χαμό που βλέπεις γύρω σου... Δυσκολίες έχει μόνο όποιος βρίσκει ένα άλλοθι για την παραίτηση και την οκνηρία του... Όποιος θέλει, βρίσκει και κάνει... Με χαρά, εις το όνομα της Ζωής... Η πληρωμή, δεν είναι πάντα σε χαρτονομίσματα... Ξέρεις εσύ, καλύτερα από όλους, ότι το γνωρίζω αυτό από ιδίαν πείρα....
Η Ζωή μας φώναζε διαρκώς, αγαπημένε μου... Τη Ζωή δεν ακούγαμε...
Σε φρόντισα από την αρχή... Όπως κάνει μία γυναίκα, όπως ξέρει μία γυναίκα... Ίσως αυτό να είναι ένα σφάλμα ή μία εμμονή, γιατί όλες μας, με την ταυτότητα της γυναίκας, μπορεί να φτάσουμε να κάνουμε πράγματα που μας υπερβαίνουν... Και το χρεωνόμαστε... Γυναίκα, σύντροφος, φίλη, συνεργάτης, μητέρα, με το όποιο κόστος... Ήθελα να είμαι Όλα... Επειδή μπορούσα... Ήθελα να ξέρεις πως είμαι Εδώ για όλα...
Είχα θεωρήσει τη ζωή σου για υποχρέωσή μου... Τι παρερμηνεία για την Αγάπη, από μέρους μου...
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήταν για μένα μία κόλαση... Το ξέρεις... Ένας απίθανος συνδυασμός αποκαλύψεων, προφάσεων, αντιστάσεων, επιθέσεων, απορίας... Μόνη μου ένιωθα να παλεύω με τα ανθρώπινα θηρία που βρέθηκαν στο δρόμο μας... Κι άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου... Και άρχισα να χάνω την Αγάπη... Και άρχισα να αμφιβάλλω....
Ήταν το καλοκαίρι που, μέσα σε κλάματα και έτσι περιτριγυρισμένη από θάλασσα, "ζήτησα" απεγνωσμένα να μάθω το Λόγο της συνάντησής μας, για να έχω ένα λόγο ύπαρξης... Το Μήνυμα το ξέρεις, σου το έχω πει....
"Του μίλησες για το Θεό"...
Έμεινα έκπληκτη προς στιγμήν, εκεί, βουτηγμένη μέσα στο νερό... Αλλά, πολύ λίγο μετά κατάλαβα, πως όλες οι γυναίκες με τον τρόπο τους, αυτό κάνουν... Έτσι πιστεύω... Ετούτες, είναι εδώ για το Θεό... Για την Ελπίδα, το Κουράγιο, τη Φροντίδα, τη Δημιουργία...
Η ύπαρξή μας η ίδια, θυμίζει Θεό...
Βρίσκομαι τώρα σε ένα σημείο, που δεν μπορώ να γνωρίζω ποια είναι η Αλήθεια... Τι γύρευες να κάνεις και τι μπορούσες... Δεν μπορώ να γνωρίζω πια, γιατί επέμεινα τόσο... Εκείνο που μας δόθηκε, εκείνο το "Μπορούμε να το κάνουμε ο,τι θέλουμε", εκείνο το τσαλακώσαμε... Εμείς, μαζί... Γιατί, ξέρεις, κι εγώ δεν κατάφερα να καταργήσω όλες τις δημιουργημένες μου πεποιθήσεις και τις εικόνες για το "πώς" των πραγμάτων... Αλήθεια, τι Καθρέφτης ο ένας για τον άλλο...
Χρειάζομαι τώρα να βρω, έναν Τρόπο Αλλιώς...
Το ξέρεις, έβαλα Αλυσίδες στα πόδια μου... Και τώρα, έχω βαρύνει... Τις εκκρεμότητες, που τόσο επέμενα να τακτοποιήσεις στη δική σου τη ζωή, τώρα τις έχω φορέσει εγώ... Υπήρξα αδιανόητα ασυνεπής...
Τα δάκρυα που έτρεξαν από τα μάτια μου για σένα, για κανέναν άλλο και ποτέ πριν... Ίσως αυτό να ήταν ένα σημάδι παράβασης του εαυτού μου, ίσως να χρειαζόταν να το έχω λογαριάσει... Οι κραυγές μου, που κάλυπτα με λόγια επαναστατικά και κουβέντες που σε ζάλιζαν, οι κραυγές μου δεν ακούστηκαν... Οι κουβέντες και τα λόγια, ήταν πάντα πολλά...Οι κραυγές, ήταν που γύρευαν την πράξη σου... Αυτές μαζεύτηκαν μέσα μου σαν πληγές...Από μένα, για μένα...
Την ξέχασα τη Ζωή... Και όλα αυτά που με κάνουν να στέκομαι και να χαμογελώ...Ήσουν μόνο η αφορμή... Και ίσως ήταν όλο για καλό, για να δω τι τελικά είναι που μετράει για τη Ζωή μου... Ίσως να χρειάζεται πρώτα να χάσουμε κάτι που το λέμε δεδομένο, για να καταλάβουμε αληθινά την αξία του...
Τη Ζωή μου χρειάζομαι να θυμηθώ, αγαπημένε μου... Και όλα όσα μου δίνουν χαρά, ακόμη και μέσα στη Θλίψη... Τη Ζωή χρειάζομαι...
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι είναι γραμμένο και αν χρειάζεται κάτι να κάνω... Το μόνο που θέλω, να αρχίσω να αναπνέω ξανά... Και να κοιτάζω ψηλά... Και να χαμογελάω... Σαν να βρίσκομαι, μετά από μία δραματική διαδρομή, σε ένα Νέο Σημείο Εκκίνησης...
Με άγνωστο ακόμη, τον Προορισμό...
Ξανά και όλα από την Αρχή...
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Δρόμος είναι για το Μαζί... Μόνο πως, μέχρι εδώ, με τον τρόπο μου το πάλεψα...
Και ξέρω τώρα, έτσι, στο τέλος αυτού του γράμματος, πως δεν απευθύνεται πραγματικά σε σένα...
Το γράμμα αυτό, είναι για μένα... Για την ανάσα που ζητώ... Για την ανάσα που τώρα, τολμώ να ζητήσω...
Για ο,τι είναι να γίνει... Ας είναι με το κεφάλι ψηλά...
Σ' Αγαπώ...
Σ' Ευχαριστώ...
Σε Απελευθερώνω..."