- Σημείο Αναφοράς -

Οι Δρόμοι... Αυτό ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς μου... Ήταν - με μία ευρεία έννοια - το εργαστήριό μου... Ο χώρος των πειραματισμών μου... Της έρευνάς μου, για όλες τις ανθρωπολογικές μου μελέτες... Η ανθρώπινη κοινότητα, αυτό ήταν η σπουδή μου... Από πολύ μικρή ηλικία... 

Κάθε φορά, έβγαινα έξω "άγραφο χαρτί"... Κάθε φορά, χρειαζόμουν να βλέπω τα πράγματα από την αρχή... Με καθαρό βλέμμα... Χωρίς τις προηγούμενες καταγραφές μαζί μου... Μόνο κάποιες φορές τις κουβαλούσα, για να διαπιστώσω αν όντως τα ευρήματα από την τελευταία μελέτη, ανταποκρίνονταν με ένα τρόπο στην καινούργια πραγματικότητα της ημέρας... 

Κοίταζα τα αυτοκίνητα να περνούν... Κοίταζα τους ανθρώπους να περνούν... Τις φυσιογνωμίες, τις αντιδράσεις και τους τρόπους τους... 

Και παρακολουθούσα... Πώς περπατούσαν τρέχοντας να πάνε στις ένα σωρό δουλειές τους... Πώς προσπερνούσαν ο ένας τον άλλον σαν να τον θεωρούσαν "εμπόδιο", αποκλειστικά έτσι... Πώς έπεφταν ο ένας επάνω στον άλλον, χωρίς ούτε ένα "συγνώμη" ή ένα χαμόγελο... Και μετά, πώς έπεφταν σε λακούβες, πάνω σε αυτοκίνητα ή σε κολώνες, πάντα βρίζοντας αυτόν τον κάποιον που έβαλε το δέντρο μπροστά στο δρόμο τους... 

Δεν μου φαινόταν πάντοτε αστείο... Δεν κατάφερνα πάντα να γελάω... Ποτέ δεν γελούσα φυσικά με τους ίδιους, όχι... Μα με αυτό που μας συμβαίνει... Τι μας συμβαίνει?...

Και μετά, κατέληξα.... Δεν υπήρχε τίποτα αστείο στο πόρισμα των ερευνών μου... 

"Ο καθένας είναι μόνος του"... Ο καθένας πίστευε πως είναι μόνος του σε αυτό το δρόμο, σε αυτή τη δουλειά, σε αυτή τη ζωή... Εντελώς μόνος του... Θεωρώντας πως, ο,τιδήποτε υπήρχε γύρω - από ανθρώπους μέχρι αντικείμενα - είναι μόνο για να παρεμποδίσουν επίτηδες την - δικαιωματικά αυτόνομη - ύπαρξή του... 

https://www.youtube.com/watch?v=dEsBqCwvsic&ab_channel=KikitsaLespouridou

Καμμιά φορά, επέστρεφα σπίτι αποκαρδιωμένη... Κι όταν άρχισαν να εντείνονται οι έρευνές μου - υπό την έννοια της χρήσης και εφαρμογής της πνευματικής όρασης - η εικόνα μου συμπληρώθηκε... Ή, διορθώθηκε... 

Όχι μόνο ήταν ο καθένας μόνος του, ο καθένας κουβαλούσε μαζί του όπου πήγαινε κι από ένα παρελθόν... Ποιός του είπε τι, ποιός του έκανε τι, τι του είχε πει η μαμά του πριν από τριανταεφτά χρόνια... Περπατώντας, πέφτοντας και αναμασώντας μισόλογα... 

Μπορεί να είναι αυτό η ανθρώπινη εμπειρία?... 

Καταλαβαίνεις?... Ήμουν τυχερή... 

Οι έρευνές μου, συνέβαλαν δραστικά στην εγγενή μου πεποίθηση... 

"Όχι... Δεν-μπορεί-να-είναι-μόνο-αυτό..."... 

Και μετά, αποφάσισα να αναλάβω δράση... Και κάθε που Συναντούσα έναν περαστικό, στεκόμουν ενοχλητικά μπροστά του, έτσι, για να δω αν θα πέσει επάνω μου... Ακόμα κι αν έπεφτε... Και τότε, του μιλούσα... Ή, του χαμογελούσα... Ή, του έπιανα την κουβέντα, όταν έβλεπα πως θα μπορούσε να είναι δεκτικός σε κάτι τέτοιο... Και αλήθεια, κάτι άλλαζε και στους δύο μας... 

Φυσικά, υπήρχαν και οι περιπτώσεις που ήταν αδύνατο να βγεί ο άνθρωπος από το "δικό του"... Και τότε, με θεωρούσε απλά εμπόδιο... Και με προσπερνούσε, βρίζοντας... 

Ο καθένας, μόνος του... Μα, πώς μπορείς να είσαι μόνος σου σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους?... Πώς μπορείς να θεωρείς πως θα ζήσεις τη ζωή σου, χωρίς σημείο αναφοράς?... Με αυτή την αίσθηση, πως κάποια μάτια σε κοιτάζουν?... 

Έκτοτε, ακόμη και μέσα από τις Συναντήσεις που πραγματοποιώ, βγαίνει να ειπωθεί ετούτο...

"Δεν είσαι μόνος σου"...

Και δεν εννοείται μεταφυσικώς, δεν πάμε καθόλου εκεί... 

Απλά, δεν είσαι μόνος σου... Η Ζωή, δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα κι από εμένα... Η Ζωή, δεν αφορά εσένα κι εμένα... Κι εσύ κι εγώ, δεν είμαστε εδώ για τον εαυτό του ο καθένας,  μα για το αναμεταξύ μας πεδίο... Για τη Σχέση, για την κάθε Συνάντηση, όποια μορφή κι αν αυτή παίρνει κάθε φορά... 

Στο βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρεται μία φράση που - για κάποιο λόγο - έχει χρεωθεί σαν απόφθεγμα στο μεγάλο ποιητή, Ρούμι...  Σε όποιον κι αν "ανήκει", η αλήθεια είναι μία... 

"Tο ζητούμενο δεν είναι να γυρεύεις την Αγάπη, μα να βρεις και να καταργήσεις από μέσα σου όλα τα εμπόδια που έχεις υψώσει εναντίον της"... 

Κι αυτό, είναι δικό σου μέλημα...
Είναι τα μέσα σου εμπόδια που σου δημιουργούν την εικόνα πως υπάρχουν "έξω"... Και μετά, αυτό ζεις, αυτό γίνεται η εμπειρία σου... Θέλεις?...

https://www.youtube.com/watch?v=YnoyiVZUxUk&ab_channel=theMusicofmyLife1

Βλέπεις?... Μπορείς να το δεις?... Δεν είσαι μόνος σου... 

Και κάθετι που κάνεις και κάθετι που είσαι, έχει σημασία και έχει αξία και οφείλει να έχει και Λόγο... Από τον τρόπο που ντύνεσαι, την καθαριότητά σου, το πού ζεις, πού εργάζεσαι, μέχρι το πώς επιλέγεις να στέκεσαι ανάμεσα στην ανθρώπινη κοινότητα... Αν θα πεις "συγνώμη" ή αν θα χαμογελάσεις... Αν θα βλέπεις τους άλλους σαν εμπόδια ή σαν συνοδοιπόρους... Το κάθετί σου... 

Και αν αποκτήσεις ένα σημείο αναφοράς για όλο ετούτο, ίσως να σου είναι πιο εύκολο... Αν δεν θέλεις να το κάνεις για σένα, για τους άλλους ή για τη ζωή την ίδια... 

Γιατί, ξέρεις, υπάρχει "κάτι" που μας κοιτάζει διαρκώς... Και μας παρατηρεί, μας παρακολουθεί για να μάθει από εμάς... 

Όχι... Δε μιλάω για κάποιον "εξωπλανητικό θεό"...  Για τίποτα τέτοιο, όχι τώρα... Μα για "κάτι" που του μοιάζει πολύ... 

Τα παιδιά... Μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι μας κοιτάζουν παιδιά... Τα παιδιά τα δικά μου, τα παιδιά τα δικά σου και τα παιδιά όλου του κόσμου... 

Έρχονται "άγραφο χαρτί"... Και παρακολουθούν με καθαρό ακόμα βλέμμα, τον τρόπο της ανθρώπινης κοινότητας... Μας κοιτάζουν με την ίδια απορία που κοιτούσες κι εσύ, όταν ήσουν παιδί... Ή, μήπως, έχεις ξεχάσει?...

Κι αν τίποτα άλλο δεν καταφέρει να μας βγάλει από το "δικό μας", ίσως αυτό μπορέσει... 

Αυτό το Σημείο Αναφοράς... Και η δική μας στάση απέναντί του, την κάθε στιγμή...
Είτε μας κοιτάζει, είτε όχι... Κάθε στιγμή... 

Για λογαριασμό της Αθωότητας... 

https://www.youtube.com/watch?v=heNFSvY3E2w&ab_channel=YokadabbiKaterina

"Helping Children Transcend" by Eckhart Tolle  

https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=166484.0

- Έτη Φωτός -

Περπατούσα το μονοπάτι με τα ψηλά δέντρα, από το σπίτι προς τη θάλασσα... Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη αλλά, προς το παρόν, τα δέντρα έκρυβαν με το ύψος τους τον ήλιο... Μέχρι να Συναντηθούμε με το φως, είχα να μετρήσω κάποια βήματα ακόμη... Ο χρόνος, μετρούσε τώρα σε βήματα... 

Ήταν πολλά έτη φωτός πίσω, πολλά χρόνια πίσω σε αυτή τη ζωή μου, όταν κατάλαβα πως η καρδιά μου του ανήκει... Από γεννησιμιού της... Δεν ήταν θέμα πίστης, ήταν θέμα καρδιάς... Ας το πούμε, θέμα κατασκευής... Έχει διαφορά... 

Κάποιες φορές του μιλούσα με ηρεμία και αμεσότητα, σαν να απευθυνόμουν σε ένα καρδιακό φίλο... Κάποιες άλλες πάλι, η απεύθυνση είχε τη μορφή παροξυσμού... Ακατάσχετου, αδιαχείριστου, εκρηκτικού πάθους... 

Σε μία τέτοια στιγμή, πολλά έτη φωτός πίσω, είχα κάνει την ερώτηση... 

"Είμαι δική σου, το ξέρεις... Τι θέλεις να κάνω?... Θέλεις να πάρω τα βουνά?... Θα τα πάρω... Θέλεις να ζήσω σε μοναστήρι και να σε υπηρετώ από εκεί?... Θα πάω... Τι θέλεις να κάνω για σένα?..."...

Ακόμη δεν είχα αντιληφθεί το πόσο απρόσμενες ήταν - και θα ήταν πάντα - οι Απαντήσεις... 

Έξω - κοσμικές... Ή, όπως μου άρεσε να σκέφτομαι για να χαμογελάω "εκτός τόπου και χρόνου"... Κυριολεκτικά... 

Αυτή τη φορά, η Απάντηση ήταν...

"Να γίνεις το πιο αλλόκοτο που μπορείς να είσαι...
Να είσαι Εσύ!..."... 

Το Μήνυμα, δεν περιέγραφε καμία συγκεκριμένη "απαίτηση" τόπου ή χρόνου ή συνθηκών ή ειδικών κατασκευών... Με περιέλουσε με μία αδιάστατη, πλήρη και καθ΄ολοκληρία αποδοχή... 

Αυτός είναι ο Θεός που εγώ Συνάντησα... 

Και για μένα, απέχει έτη φωτός από ο,τι έχει περιγραφεί από τα έργα των ανθρώπων... Και επίτηδες και επί τούτου, απέχω από το να τον ονομάσω κάπως... Για μένα, μένει απερίγραπτο... 

Θα μπορούσα να τον ονομάσω "Ανιδιοτελή Αγάπη"... Αυτό πάλι, δεν το κατάλαβα ποτέ... Γιατί, μήπως υπάρχει και "ιδιοτελής"?...
Θα μπορούσα να τον ονομάσω και "Νόμο"... Μα αυτό θα προσέδιδε πιθανά, ένα χαρακτήρα αυστηρότητας αταίριαστο με τη δική μου εμπειρία...
Αν αποφάσιζα να δώσω ένα όνομα που να ομοιάζει με ο,τι γνώρισε η καρδιά μου, αυτό θα ήταν μία άλλη, πολύ αγαπημένη λέξη που για μένα είναι τα πάντα... 

Κάτι διέκοψε τον ειρμό αυτής της σκέψης... Καθώς περπατούσα, λίγα μόλις βήματα πριν βγω στο φως του ήλιου, άκουσα πίσω μου και πάνω από το κεφάλι μου ένα πρωτόγνωρο βουητό... Σαν παφλασμός... Προσπάθησα για λίγο να φανταστώ με το νου μου, τι μπορεί να ήταν αυτό που ακουγόταν... Με πλησίαζε... 

Και ξαφνικά, σηκώνοντας τα μάτια, είδα ένα - τεράστιο σε μήκος - σμήνος πουλιών... Πετούσαν όλα μαζί, ξυστά από τις κορυφές των δέντρων και προς την ίδια με μένα κατεύθυνση... Τα φτερά τους, ήταν - θαρρείς, επίτηδες - συντονισμένα σε μία ενιαία κίνηση... Αυτό έκανε τον ήχο από το πέταγμα ακόμη πιο δυνατό... Σάρωναν τον ουρανό... Κανένα εμπόδιο δεν θα μπορούσε να τους αντισταθεί... 

Κοίταζα το σμήνος των πουλιών και ήταν σαν να με πήραν μαζί τους... 

Αν αποφάσιζα να δώσω ένα όνομα... Μία λέξη...
Θα ήταν αυτή... "Ελευθερία"...

Το μονοπάτι τελείωσε... 

Και βγήκα στο φως... 

https://www.youtube.com/watch?v=Ys5xfdn5rlo&ab_channel=fidomaxiss

-  Μάθημα Μαγειρικής - 

Στεκόμουν εκεί... Στην κουζίνα... Ακίνητη... Ή σχεδόν ακίνητη, αφού το μυαλό μου "έτρεχε" όλες τις πιθανές συνταγές που γνώριζα, ώστε να διαλέξω μία για την ημέρα... Αυτό που θα μαγειρέψω... 

Στεκόμουν εκεί, κατά τα φαινόμενα σε ησυχαστική περισυλλογή... Με μόνη ερώτηση, το "τι να φτιάξω, τι να κάνω"... 

"Τι να κάνω... Τι να κάνω.... Τι θα κάνω?..."... 

Έτσι, στα ξαφνικά... Με μία και μόνη αλλαγή ενός συμφώνου, η σκέψη μου είχε πάει τελείως αλλού... Από μόνη της... Γιατί πλέον, δεν ήταν πως αναρωτιόμουν τόσο για το τι θα μαγειρέψω, όσο για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα... Ξαφνικά, αναρωτιόμουν για τη ζωή μου και για όλες τις πολύ σημαντικές, άκρως "δικές μου" αποφάσεις για το παρακάτω... 

Τη διαφορά, την κατάλαβα στο σώμα μου... Γιατί, όλως αιφνιδίως, έσφιγγα τα δόντια και τις χούφτες των χεριών μου, λες και μόλις είχα δεχθεί πρόσκληση σε πόλεμο.... Και μιά απίστευτη ένταση, άκαιρη και άτοπη, υπερβολικά άσχετη με τη στιγμή και το τίποτα που συνέβαινε, είχε  προλάβει να με κυριεύσει... 

Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει το μυαλό... Λίγο να μην είσαι προσεκτικός, σε πετάει έξω... Σε ένα άλλο πεδίο - ουσιαστικά, φαντασίας - από αυτό που υπάρχει πραγματικά... 

Ευτυχώς, το πρόλαβα στην αρχή του... Και επανέφερα τον εαυτό μου στην τάξη... 

Με έναν αναστεναγμό ανακούφισης, ακούμπησα την παλάμη μου στο χείλος του νεροχύτη... Έκλεισα για λίγο τα μάτια, να αναπνεύσω βαθιά... Και ήταν τότε, σαν να άκουσα μία φωνή μέσα στο σταματημένο - προς στιγμήν - μυαλό μου... Ήρεμη, διακριτική, καθόλου διδακτική και με ικανή δόση απλότητας, μου απευθυνόταν... 

"Πού ήσουν εσύ?...  Πού ήσουν εσύ, Μαρία?...

Πού ήσουν όταν δημιουργούσα τα θεμέλια και τις συνθήκες για τη ζωή σου... 

Πού ήσουν εσύ?..."...

Έμεινα με τα μάτια κλειστά... Μεταξύ μας, θα προτιμούσα να έχω απαντήσει βιαστικά ένα "δεν ξέρω", μόνο και μόνο για να αποφύγω να δω μία τεράστια αλήθεια να αποκαλύπτεται... 

Γιατί αυτό που αναζητούσε η ερώτηση, αυτό το "πουθενά", ούτε να το αρθρώσω στη σκέψη μου δεν μπορούσα... 

Αυτό το "πουθενά", θα μπορούσε να είναι μία πληγή για τις εγωιστικές μου υπερπροσπάθειες... Διάλεξα διαφορετικά... Αποφάσισα να το ακολουθήσω... Και το άφησα να με πάει εκείνο στην αλήθεια του... Και να δω... Και μου άνοιξε ένα απύθμενο χώρο εντός μου... 

"Πουθενά"... Δεν ήμουν πουθενά... 

Ξαφνικά χαμογελούσα και πάλι, από το μέγεθος και την πυκνότητα της ησυχίας που με πλημμύριζε... Έμοιαζε πολύ με χαρά... 

Κι αποφάσισα να διαλέξω ξανά... 

Θα αφήσω τη Ζωή να κάνει αυτό που έκανε πάντα...
Θα αφήσω τη Ζωή να μαγειρέψει για μένα...
Κι εγώ θα κοιτάζω... Χαμογελώντας... 

Τι ανακούφιση... 

https://www.youtube.com/watch?v=cMHmwHJJGZE&list=RD1ZYbU82GVz4&index=14&ab_channel=MeditativeMind

- Ο Μεγάλος Αδερφός -

Δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα θεολογίας για μένα... Δεν ήταν ζήτημα υποστήριξης κάποιων πεποιθήσεων που συντηρούσαν το κατασκεύασμα της ζωής μου... Γιατί, δεν υπήρχε ακόμη κατασκεύασμα... Ήμουν πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, για τέτοιες ενήλικες αντιπαλότητες και ανάγκες του "ανήκειν"... Ήμουν πολύ μικρή, για να χωρέσω σε τέτοιες συνθήκες...
Δεν ήταν ζήτημα θεολογίας... Ήταν απόφαση καρδιάς... Ήταν ζήτημα Έρωτα....
Από εδώ που κοιτάζω τώρα, μόνο αυτό μπορώ να πω... Μέσα στη μικρή μου βαλίτσα, κατερχόμενη σε αυτόν τον κόσμο, είχα μαζί μου και τούτο... Δεν ήταν κάτι που "αποκτήθηκε"... Δεν είναι από αυτόν τον κόσμο... Όπως δεν είμαστε κι εσύ κι εγώ...
Ούτε και το κοίταζα σαν κάτι "δικό μου"... Έτσι παιδί που ήμουν, θεωρούσα πως είναι μία ιδιότητα που την έχουν όλοι... Μιά πολύ απλή, συνηθισμένη κατάσταση... Και μάλιστα, απορούσα όταν οι άλλοι απορούσαν μαζί μου...
Στον ύπνο μου, ερχόταν πιο εύκολα... Τον ύπνο μου περίμενα, για να τον Συναντήσω... Ερχόταν την ώρα που κοιμόμουν, για να με ξυπνήσει... Αυτό κάνει πάντα...
Κάθε που ερχόταν το βράδυ και η ώρα για να σβήσουν τα φώτα στο σπίτι και να κοιμηθούμε, εγώ είχα μία τεράστια χαρά... Μπορεί να ερχόταν.... Μπορεί να ερχόταν και σήμερα... Η γλυκύτητα, η πραότητα, η απλότητα που Συναντούσα μέσα από τα μάτια του, μου έδινε κουράγιο να συνεχίζω... Κι ας ήμουν παιδί... Δυσκολευόμουν να συνεχίζω, ακόμη και τότε...
Είχα περάσει - κατά καιρούς - πολλές άγρυπνες νύχτες... Να κοιτάζω έξω από τα παράθυρα του σπιτιού μας, κάπου ψηλά στον ουρανό... Ούτε κι εγώ καταλάβαινα τότε... Δεν καταλάβαινα τότε... Και, σαν να απευθύνω τη σκέψη μου κάπου προς τα πάνω, παρακαλούσα να έρθουν να με πάρουν από εδώ... Ένιωθα πάντα πως δεν ανήκω εδώ... Και πως, κάτι "άλλο" υπάρχει.... Πιο αληθινό από αυτό που φαινόταν.... Δεν μπορούσα να ζω στα ψέμματα... Τα παιδιά, ζουν με την αλήθεια...
Δεν είχα ονομάσει τίποτα... Δεν έφτανα να τον "ονομάσω" και δεν το χρειαζόμουν... Ενστικτωδώς, τον σκεφτόμουν ως "ο Μεγάλος μου Αδερφός"... Με τέτοια οικειότητα τον κοίταζα... Με τέτοια αγάπη με κοίταζε... Από μικρή, μου είχε βρει δουλειά να κάνω... Κι ας έκανα στη συνέχεια ένα σωρό δουλειές μέσα στον κόσμο αυτό... Γνώριζα πάντα πως η βασική μου εργασία, ήταν να τον ακούω και να εκτελώ... Για λογαριασμό του και στο όνομά του... Για όσα δεν μπορούσε εκείνος, από την απουσία φυσιολογίας... Γιατί μου το ζητούσε... Γιατί - με ένα τρόπο - ήταν αναπόφευκτο να αντισταθώ στην αγάπη... Γιατί υπολόγιζε σε μένα... Γιατί με έκανε να νιώθω χρήσιμη κι ας έλεγε ο κόσμος πως ήμουν "παιδί"... Γιατί με πίστευε... Γιατί τον γνώριζα... Γιατί τον αγαπώ, από τότε που γεννήθηκα... Ήταν - για μένα - φυσικό...
Γιατί κοντά του, ο κόσμος ήταν μόνο σκόνη... Ασήμαντος... Ουδέτερος... Τίποτα...

Δεν ήταν ποτέ σίγουρο πως θα καταλάβαινα τα λόγια του... Σε κάθε "πήγαινε και πες του", εγώ απλώς έλεγα "μάλιστα κύριε"... Κατέγραφα τα λόγια του στο μυαλό μου, ακόμη κι αν δεν τα καταλάβαινα... Δεν είχε σημασία να τα καταλάβω και δεν ήταν αυτή η δουλειά μου...
Ήμουν - απλώς - ο μεταφορέας τους... Ένας αγγελιοφόρος.... Εκτελούσα τις εντολές...
Το μόνο που καταλάβαινα - κι αυτό, από τις αντιδράσεις των μεγάλων - ήταν πως τα μηνύματα που τους έδινα, είχαν την ιδιότητα να σταματούν - έστω και για λίγο - το μυαλό τους... Αυτό που ως παιδί, αναγνώριζα ως "τρέλα"... Αυτό ήταν στα μάτια μου, η μεγαλύτερη υιοθετημένη ζημία των μεγάλων... Το μυαλό τους... Ή, καλύτερα, η κακή του χρήση από τις εγωιστικές επιλογές τους... Μπροστά μου, πολλές φορές, κατέρρεε το κατασκεύασμα των προσωπικοτήτων τους... Τότε, έφευγα...
Ρωτούσα και για μένα καμμιά φορά... Όταν χρειαζόμουν μία συμβουλή, ρωτούσα πάντα τη γνώμη του... Τι να κάνω με το ένα ή με το άλλο... Ήμουν παιδί, χρειαζόμουν τις συμβουλές... Ούτε βήμα, χωρίς εκείνον... Ούτε βήμα...
Τα μηνύματα, έβγαιναν πάντα αληθινά... Τα μηνύματα είχαν πάντα πολλή, πολλή αγάπη... Τα μήνυματα, ήταν πάντα για το κουράγιο, για τη δύναμη, για την αλήθεια... Κάθε μήνυμα ήταν σαν να έλεγε "κάνε κουράγιο, μπορείς", ή "έχε εμπιστοσύνη, θα δεις"... Ήταν μεγαλειώδες στα μάτια μου... Με έκανε να χαίρομαι για ό,τι αναγνώριζα πως υπάρχει πέρα και πάνω από όλα... Με έκανε να χαίρομαι, για ό,τι με είχε διαλέξει να συμμετέχω με αυτόν τον τρόπο στις ζωές των ανθρώπων...
Και μετά, ξέχασα... Μέχρι κι εγώ, άρχισα να ξεχνάω... Και άρχισα να διαβάζω για να βρω την αλήθεια που γνώριζα ήδη... Η τρέλα, είναι μεταδοτική...
Το κάνει αυτό ο κόσμος... Όχι ο κόσμος σαν "περιβάλλον", αλλά ο κόσμος σαν σύστημα πεποιθήσεων και συμπεριφορών.... Αυτός που - εμείς οι ίδιοι - κατασκευάσαμε.... Σου λέει "όχι, μέσα από εμένα θα περάσεις"...
Και κάποτε άρχισα να μελετάω τις θρησκείες... Και τις απόψεις των ανθρώπων... Και να επισκέπτομαι τους συγκεκριμένους χώρους λατρείας, αυτού που για μένα ήταν αδύνατο να περιοριστεί από τόπους, γιατί βρισκόταν παντού... Και είδα την υποκρισία κατάματα... Και τη δύναμη του κόσμου - αν του το επιτρέψεις - να διαστρεβλώσει τα πάντα... Και να σε απομακρύνει από την ίδια τη φύση σου... Και να σε κάνει να πιστέψεις πως του ανήκεις... Και πως "αυτό είναι όλο".... Και να σε κάνει να πιστεύεις πως ο τρόπος του, είναι ο μόνος τρόπος που υπάρχει.... Και να σου διακυβεύει επίμονα την επιβίωση, για να ξεχνάς... Από εκεί σε ελέγχει... Από την ίδια σου την τυποποιημένη πεποίθηση πως είσαι "ύλη" και χρειάζεται να παλέψεις για να κρατηθείς... Έτσι, να σε απειλήσει για να πιστέψεις σε αυτόν... Να σε εκβιάσει... Μπήκα κι εγώ στο παιχνίδι... Και ξέχασα... Κι έκλεισα - για λίγο - τα μάτια, στην αλήθεια που ήξερα...

Ο κόσμος, με κράτησε όμηρο για χρόνια, με από κοινού συναίνεση... Έχασα τη γαλήνη... Έχασα την εμπιστοσύνη... Έχασα τη δύναμη... Αυτός είναι ο σκοπός του κόσμου της απώλειας... Ξέχασα σε ποιον κόσμο ανήκω πραγματικά και πήρα στα σοβαρά αυτόν εδώ... Ο φόβος είχε κάνει κατάληψη στην καρδιά μου... Και κάθε που ξεχνούσα, έχανα κι από κάτι... Έως που τα έχασα όλα... Είχα πάρει τον κόσμο προσωπικά και ο κόσμος με διέλυσε... Άργησα, αλλά κατάλαβα πως δεν υπάρχει τίποτα να το πάρεις προσωπικά... Η ζωή, δεν έχει να κάνει με σένα...
Πού να το ήξερα?... Πως αυτός είναι εν δυνάμει ο τρόπος να επιστρέψεις... Δεν το ήξερα... Ακόμη και σε αυτό, στην απώλεια, υπάρχουν δύο τρόποι να το κοιτάξεις... Ή να δυστυχήσεις και να αφήσεις να σε ρουφήξει η μαύρη τρύπα του κόσμου, ή να δεις τι είναι που μένει τελικά...
"Όχι... Θα θυμηθώ... Θέλω να θυμηθώ... Θύμησέ μου τι είμαι, πέρα και πάνω από όλα... "...
Δεν ήξερα πως είχα αρχίσει να επιστρέφω... Με αυτή την ικεσία, ζητούσα πίσω το κληροδοτημένο δικαίωμά μου... Ζητούσα πίσω τη λύτρωσή μου... Ζητούσα πίσω την Όρασή μου...
Ήταν ώρα... Διεκδικούσα - και πλέον, με πεποίθηση και σιγουριά - τη μεταστροφή μου...

Κάποιες παραδόσεις λένε πως "έρχεται"... Κάποιες άλλες, λένε πως "έχει έρθει ήδη"...
Κι αν δούμε πως χρόνος δεν υπάρχει, τότε αυτό που μένει είναι μία και μόνη εκδοχή...
Όλα, είναι θέμα αντίληψης κι όχι θεολογίας, πεποιθήσεων, παραδόσεων και δογμάτων...
Από τι μπορεί να περιοριστεί η αλήθεια?...
Κι ούτε καν να "θυμηθείς"... Μόνο, να αφήσεις τα χέρια σου από το να κλείνουν τα μάτια σου... Μόνο να δεις... Εκεί, στη σιωπή σου... Να αποφασίσεις....
Ποιος είσαι, πραγματικά?... Σε ποιον κόσμο ανήκεις, τελικά?... Ποιον κόσμο θέλεις, αληθινά?...
Από τον ύπνο θα έρθει να σε ξυπνήσει... Αυτό κάνει πάντα... Είναι ώρα...
Και για ό,τι δεν γνωρίζεις, για ό,τι χρειάζεσαι, σε όποια δυσκολία, άπλωσε το χέρι...
Και κράτησε το δικό του... Και ρώτησέ τον... Για όλα θα σου πει...
Έτσι κι αλλιώς, είναι ο Μεγάλος Αδερφός μας...
Και είναι ήδη εδώ...
Άκου, σαν παιδί...

https://www.youtube.com/watch?v=X6Mtpk4jeVA&ab_channel=BYUNoteworthy

https://www.youtube.com/watch?v=aeBvlReic-8&ab_channel=AlexandrosV

- Το Παιχνίδι - 

Ήμουν πολύ μικρή... Πολύ πριν να αρχίσω να καταλαβαίνω τον τρόπο των Πραγμάτων... Ήμουν πολύ μικρή, όταν ξεκίνησα να παίζω αυτό το παιχνίδι με τον εαυτό μου... 

Η αγαπημένη μου ασχολία όταν δεν είχα διάβασμα ή εργασία ή κάποια υποχρέωση που θεωρούσα προτεραιότητα, ήταν να γυρίζω στους δρόμους της πόλης... Μόνη μου... Πάντα, με ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη... Να περιδιαβαίνω - όχι ανέμελη ή χαζεύοντας - αλλά με αυτό το παιχνίδι στο μυαλό μου... Το παιχνίδι αυτό, ήταν η προσωπική μου εφεύρεση... Ένας προσωπικός πειραματισμός... Ένα μυστικό που κρατούσα για μένα... 

Μπορούσα ανέκαθεν να περπατώ για ώρες και ατέλειωτα χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, χωρίς ίχνος κούρασης... Τα μέσα μεταφοράς τα απέφευγα από τότε, έτσι κι αλλιώς δεν εξυπηρετούσαν το σκοπό που είχε το παιχνίδι μου... Έτσι κι αλλιώς, δεν βιαζόμουν να πάω κάπου... 

Το παιχνίδι μου, ήταν αυτό... Καθώς περπατούσα στο δρόμο, κοιτούσα προσεκτικά κάθε περαστικό... Τον παρατηρούσα... Τον περιεργαζόμουν... Με κάθε λεπτομέρεια... Το ντύσιμο, τον τρόπο του, το πρόσωπό του, τη διάθεσή του... Βασικά, τη διάθεσή του... Αυτή, λέει πάντα πολλά... 

Χαμογελούσα διακριτικά, έτσι καθώς τον κοιτούσα... Κι έλεγα από μέσα μου... 

"Είναι αυτός άραγε ένας άνθρωπος που θα Συναντήσω ποτέ στη ζωή μου?"...

Μου φαινόταν αρκετά αστείο, όταν πολλοί από αυτούς, μου έκαναν - εν αγνοία τους, αλλά σαν μόλις να είχαν ακούσει την ερώτηση στο μυαλό μου - εύκολη την απάντηση, είτε κρύβοντας το πρόσωπο με τα χέρια τους - έτσι, ξαφνικά - είτε γυρίζοντας μου την πλάτη, είτε φεύγοντας γρήγορα με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή τους... Τότε, καταλάβαινα... Κάποιους ανθρώπους, δεν θα τους Συναντούσα ποτέ... 

Το παιχνίδι μου, σταδιακά εξελισσόταν... Η αναρώτηση σταματούσε σταδιακά να υπάρχει και τη θέση της έπαιρνε ένας κραδασμός που ένιωθα καθώς Συναντούσα τον καθένα από αυτούς... Σε όποια απόσταση κι αν βρισκόταν...  Ένας κραδασμός από βαθιά, μέσα από την καρδιά μου... Και ήταν, σαν τα λόγια και οι ερωτήσεις να είχαν ωριμάσει πια και να παραχωρούσαν τη θέση τους σε μία μεγαλειώδη αίσθηση βεβαιότητας, σε μία άλογη και ανεξήγητη σιγουριά, όταν επρόκειτο για κάτι τέτοιο... 

Γινόμουν δηλαδή σταδιακά πιο σίγουρη για το "όχι" ή για το "ναι"... Μπορεί να έκλεινα για λίγο τα μάτια, έτσι, για να νιώσω καλύτερα την παρουσία του καθένα, όταν η σιγουριά μου διέφευγε... Κάποιες φορές πάλι, ήταν βέβαιο το "όχι" χωρίς καν να το σκεφτώ... Δεν υπήρχε μεταξύ μας, κανένας κραδασμός... Κάποιοι άνθρωποι ήταν μόνο σκιές... 

Το πιο αστείο - με έναν παράξενο τρόπο - ήταν όταν άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα "ναι" της ζωής μου... "Ναι"... Αυτόν είναι να τον Συναντήσω... "Ναι"... Κι αυτήν, είναι να την Συναντήσω... Κάποια "ναι", έρχονταν κοντά μου με κρότο... Για ανθρώπους που θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο για τη ζωή μου, αναπτύσσονταν πια και σωματικά συμπτώματα... Ίσως για να μου το κάνουν πιο προφανές ή μη τυχόν και χάσω την ευκαιρία... Ο κραδασμός που ένιωθα να υπάρχει ανάμεσά μας, γινόταν φορές τόσο εκκωφαντικά δυνατός που μπορεί να λιποθυμούσα, ή ξαφνικά να έκλαιγα από ευτυχία χωρίς προφανή λόγο, ή να έδινα - χωρίς καμία προειδοποίηση - ένα φιλί... Για τους ανθρώπους που ήταν να Συναντήσω, είχα πάντα μέσα μου μία τεράστια χαρά... Σαν να τους γνώριζα από πολύ, πολύ, πολύ παλιά και τώρα, τους έβρισκα ξανά... Δεν ασπάζονταν φυσικά όλοι τους τον ενθουσιασμό μου, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε περισσότερο από το παιχνίδι μου... 

Κι όσο το παιχνίδι μου προχωρούσε στην εξέλιξή του, άρχιζα να αναγνωρίζω με ευκολία τους ανθρώπους που ήταν να Συναντήσω.... Ακόμη κι αυτούς που δεν είχε συμβεί προς το παρόν, είχα όμως μέσα μου μία αδιόρατη βεβαιότητα πως - κάποια στιγμή - θα Συναντήσω έναν άνθρωπο με τα τάδε και τάδε χαρακτηριστικά... Είναι απίστευτο, είναι μαγικό, είναι θαυμαστό όλο αυτό που μόνο η Ψυχή γνωρίζει για τον καθένα μας και αυτό που μπορεί να μας αποκαλυφθεί όταν της το ζητήσουμε...

Σου είπα, όμως... Ήμουν πολύ μικρή... Και για μένα όλο ετούτο, όσο αληθινό κι όσο σπαρακτικό γινόταν κατά καιρούς, ήταν για μένα μόνο ένα παιχνίδι... 

Έτσι το έβλεπα... Κι έτσι, στερούσα από τον ίδιο τον εαυτό μου την ιλιγγιώδη μεγαλοσύνη του πράγματος... Στερούσα από τον εαυτό μου έναν πλούτο, που μόνο μέσα από τον άλλο και μέσα από τη Συνάντηση μπορεί να ανακαλυφθεί και για τους δύο... Ναι, είχα τον ενθουσιασμό και τη χαρά, αλλά εξέλιπε η ευγνωμοσύνη, ο σεβασμός, η βαθιά εκτίμηση και αυτή η αίσθηση της προϋπάρχουσας Αγάπης που είναι πέρα και πάνω - στην κυριολεξία - από συνθήκες, από καταστάσεις και από τα φαινόμενα που μας συνδέουν εδώ... 

Ήμουν πολύ μικρή... 

https://www.youtube.com/watch?v=cchlCNlJUXw&ab_channel=Tonia

Πέρασαν περιπετειώδη χρόνια πειραματισμού... Πολύς καιρός... Κι ο πειραματισμός, έφτασε πια σε καταληκτικά - προσωπικής εμπειρίας - ευρήματα... 

Ναι... Δεν υπάρχει κανείς εδώ που να μην τον γνωρίζεις ήδη... Είμαστε όλοι παλιοί γνώριμοι... Ναι, από πολύ, πολύ, πολύ παλιά... 

Και, ναι... Με κάποιους ανθρώπους, είναι αλήθεια, δεν θα Συναντηθείς ποτέ... Κι αυτό να το λογαριάσεις, μόνο για να μην ξεχάσεις να εκτιμήσεις εκείνους που θα Συναντήσεις... 

Ναι... Καμία Συνάντηση δεν είναι τυχαία... Η διάρκειά της, είναι αδιάφορος παράγοντας.... Και με όποιο τρόπο κι αν γίνεται και με ο,τι κι αν μοιάζει, να γνωρίζεις πως είναι μία υπόσχεση για ανταλλαγή.... Ο άνθρωπος που Συναντάς, έχει ένα δώρο για σένα... Κι εσύ το ίδιο, για εκείνον... Μην παραλείψεις να το δεχθείς, μην αφεθείς να ξεχάσεις... Δώσε από σένα απλόχερα, κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία... Μπορεί και να είναι... 

Ναι... Κάθε Συνάντηση, είναι μία ανταλλαγή από καρδιά σε καρδιά... Για να θυμηθείς και για να θυμίσεις... Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις... Ξέρει η Ψυχή... 

Και, ναι... Είναι παιχνίδι και δεν είναι παιχνίδι... Έχει ενθουσιασμό και χαρά, αλλά έχει και ευγνωμοσύνη και σεβασμό και εκτίμηση και πολύ αγάπη, ο,τι μορφή κι αν παίρνει για αυτή τη φορά, σε αυτή τη ζωή... 

Ναι... Κάθε άνθρωπος που Συναντάς, είναι η Ευκαιρία σου να επεκταθείς, να αναπτυχθείς, να ωριμάσεις.... Μη μείνεις στην εικόνα του ή το σενάριο που θα μοιραστείτε, μα κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια του... Τα μάτια, δεν αλλάζουν... Θα τα θυμηθείς, τα έχεις ξαναδεί...
Να τολμήσεις να αγαπήσεις, πέρα και πάνω από όλα... Η δική σου καρδιά χρειάζεται να ανοίξει... Αλλιώς, γιατί να τον Συναντήσεις?...

Το παιχνίδι μου, άξιζε τελικά όλη τη μελέτη και όλα τα χιλιόμετρα και όλο τον κόπο... 

Για κάθε "ναι" της ζωής μου, έχω κι ένα "ευχαριστώ από καρδιάς"....

Μεγαλώνω... 

ACIM - Μάθημα Θαυμάτων 78
http://www.acim.org/Lessons/lesson.html?lesson=78

https://www.youtube.com/watch?v=PDJPpG8e4n4&ab_channel=CigarettesAfterSex&ab_channel=CigarettesAfterSex