- Ολική Αμνηστία -

Δεν μπορούσα να σε καταλάβω... Για πολύ καιρό... Δεν μπορούσα να καταλάβω το πώς σκέφτεσαι... Δεν μπορούσα να μπω στο μυαλό σου και να καταλάβω τι κάνεις... 

Αν και σε είχα ήδη Συναντήσει και σε αγαπούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το να σε καταλάβω, μου ήταν αδύνατο... Δεν μπορούσα να σε χωρέσω μέσα μου... 

Διάβαζα για σένα, όπως κάνουν πολλοί άλλοι άνθρωποι... Και μάθαινα για σένα από αυτά που διάβαζα... Και καμμιά φορά, μάθαινα για σένα πιο άμεσα, με ένα τρόπο... Από το Αποτύπωμά σου, στις ζωές των ανθρώπων... Κι εξακολουθούσα, παρ΄όλα αυτά, να μην καταλαβαίνω... 

Θυμήθηκα πως μελετούσα πριν χρόνια, μία τότε νέα ενεργειακή, θεραπευτική μέθοδο... Ριζοσπαστική, ανατρεπτική, αποτελεσματική... Σκεφτόμουν πως αυτός που την ανακάλυψε, θα πρέπει να ήταν ξεχωριστός... Η μέθοδος, μόλις είχε κάνει την εμφάνισή της κι εγώ βρέθηκα να μελετώ το βιβλίο που είχε γράψει ο άνθρωπος που τη συνέλαβε... 

Στο βιογραφικό του αναφερόταν η πορεία της ζωής του, πριν και μέσα από τη μέθοδο... Μεταξύ άλλων, πως τα κλειδιά της μεθόδου του "παρουσιάστηκαν", μετά από τη δολοφονία της γυναίκας του, από τα ίδια του τα χέρια... 

Έκλεισα το βιβλίο με θυμό και αποφάσισα να το δωρίσω σε μία φίλη που το αναζητούσε... Προσωπικά, θα το ξεφορτωνόμουν... 

Μαζί με το βιβλίο, είχα απορρίψει και τη μέθοδο και τον άνθρωπο... 

Αυτός, για μένα, ήταν ένας "άνθρωπος κακός"... 

Πώς μπορούσες να τον συγχωρέσεις?... Για ποια δικαιοσύνη?... Μα τι κάνεις, τέλος πάντων?... 

Καταλαβαίνεις?... Δεν μπορούσα να καταλάβω... Το ότι είχα άποψη για τον Τρόπο των Πραγμάτων, με κρατούσε τυφλή... Και ήταν μόνο τα δικά μου χέρια που μου έκλειναν τα μάτια... 

Μα επειδή χρειαζόταν να σε καταλάβω, επειδή χρειαζόταν να σε γνωρίσω, αποφάσισες να φέρεις ένα παρόμοιο φαινόμενο λίγο πιο κοντά σε μένα... Στην περιφέρεια της ζωής μου, κάποια χρόνια μετά... 

Και μου έφερες ένα ικανό παράδειγμα για τη δειγματοληψία μου... 

Έναν άνθρωπο με τόσο σκοτεινές πτυχές, ίδιος η κόλαση... Με τέτοια δύναμη απόλυτης και κυριολεκτικής καταστροφής, ακόμη και για τους κοντινούς του... 

Παρακολουθούσα με δάκρυα στα μάτια, για χρόνια... 

Πώς μπορούσες να το επιτρέπεις να συμβαίνει?... Τι σου συμβαίνει?...

Και έβλεπα... Τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, να του προσφέρεται... Για να παίρνει κι αυτός ανάσες και να συνεχίζει... 

Και συνέχιζα να μην καταλαβαίνω... Επέμενα σε αυτό... Γύριζα να κοιτάζω αλλού... 

Κι επειδή χρειαζόταν να καταλάβω, τώρα πια θα έπρεπε να φέρεις το φαινόμενο ακριβώς μπροστά στα μάτια μου, σε μένα την ίδια... Σε μένα, που λέω πως δεν μου φαίνεται, μα είχα κι εγώ το δικό μου μερίδιο στο "κακό"... 

Χωρίς καν να σε προσκαλέσω, άνοιξες την Πόρτα και μπήκες, στην Κατάλληλη Στιγμή... 

Πρώτα, έσωσες την ψυχή μου... Σχεδόν ταυτόχρονα, το νου μου που ήταν έτοιμος να ξεφύγει... 

Και μετά, ήρθε η ώρα για το σώμα... Έβαλες το χέρι σου εκεί που ήταν ο Πόνος... Πήρες το θάνατο από πάνω μου και με άφησες να συνεχίζω, δίνοντάς μου ακόμη ζωή... 

Σε ποιον?... Γιατί τώρα?... Γιατί σε μένα?... Τι ιδιαίτερο έχω?...

Η Αναξιότητά μου, με πλημμύριζε μαζί με τις απορίες μου... 

Απαντήσεις όμως δεν δίνονται, αν δεν κάνεις τη Σωστή Ερώτηση... 

Με πολύ κόπο, βρέθηκε... Ήρθε, μόνο όταν άδειασα από Απαιτήσεις... 

"Τι θέλεις από εμένα?..."...

"Είστε όλοι εδώ, για να μάθετε για την Αγάπη... Μάθε την Αγάπη... Από το Ίδιο το Παράδειγμα... 

 Δες, με τι Αγάπη κρατώ τον κόσμο στα χέρια μου..."... 

"Είδες τι κάνει το Έλεος... Είδες τι κάνει η Γενναιοδωρία... Είδες τις Αμέτρητες Ευκαιρίες... 

Είδες...Κι έτσι, τώρα Γνωρίζεις... 

Δεν μετρώ... Δεν ξεχωρίζω... Δεν κρίνω... Ευκαιρίες, δίνονται απλόχερα έως ότου επιστρέψετε ολοκληρωτικά το νου σας στο Γεννήτορα... Μιά για Πάντα... Αμετακίνητα... 

Μάθε για την Αγάπη... Αυτή είναι η Αποστολή σας εδώ... Για όλους, το ίδιο... 

Να είσαι το Έλεος.... Να είσαι η Γενναιοδωρία... Να είσαι οι Αμέτρητες Ευκαιρίες... 

Μάθε την Αγάπη, με το να είσαι η Αγάπη... Και μάθε, Ασκώντας την... 

Όταν ξεχνιέσαι, εμένα να κοιτάζεις... Και να βλέπεις τον κόσμο, μέσα από τα μάτια μου... 

Τώρα, καταλαβαίνεις..."...

Ήταν αλήθεια... 

Κι αυτό που μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω, με άφηνε χωρίς λέξεις μπροστά στο Μεγαλείο που υπενθύμιζε... 

Γι αυτό το απέφευγα... Γι αυτό δεν μπορούσα να σε χωρέσω... Εγώ, ήμουν μικρή... 

Το Μεγαλείο, το φοβόμαστε...
Θα χρειαζόταν να φύγω από τον εαυτό μου, για να Συναντήσω τον Εαυτό μου...
Θα χρειαζόταν να τεντωθώ πέρα από το γνωστό, συμπαθητικό μου περίγραμμα... Θα χρειαζόταν να επεκταθώ πέρα από συνθήκες, τους συνειρμούς και τις ταυτότητες... Πέρα από το "καλό" και το "κακό" και όλα τα προκατασκευασμένα δίπολα...

Ολική Αμνηστία... 

Προς όλους ανεξαιρέτως, για εμάς τους ίδιους... Άνευ ορίων και άνευ όρων... 

Όπως Εκείνος...Όμοιοι με Εκείνον.... 

Για την Αγάπη... 

Καταλαβαίνω...

https://www.youtube.com/watch?v=7Gqr2s_6A8w&t=2s&ab_channel=OmegaInstituteforHolisticStudies

- "Do Your Part" -

Η πιο σημαντική απόφαση που πήρα ποτέ έως τώρα για τη ζωή μου, είναι το να σταματήσω αποφασιστικά να παίρνω αποφάσεις για τη ζωή μου... 

Ακούγεται παράδοξο κι όμως είναι πολύ αλήθεια... 

Θυμάμαι ακόμα - και δεν πιστεύω πως θα ξεχάσω ποτέ - τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα... Τον τρόπο που άλλαξε τη βασική μου διαδρομή... 

Κάθισα μπροστά στο μέρος που προσευχόμουν καθημερινά... Με μία διαφορετική σοβαρότητα... Με μία διαφορετική αποφασιστικότητα... Με μία διαφορετική ψυχραιμία... Και δεν ήταν πως ο φόβος απουσίαζε... Καμμία σχέση... Μαζί με το φόβο μου, κάθισα εκεί... Ολόκληρη... Ακίνητη... 

Κοίταξα ευθεία μπροστά μου και το βλέμμα μου διαπερνούσε κάθε αντικείμενο... Και όλους τους τοίχους... Κοίταζα ευθεία μπροστά μου και απευθυνόμουν σε μία Πανταχού Παρουσία, στον Γνώστη των Πάντων... Όχι με θρασύτητα, αλλά για καθαρές εξηγήσεις... 

Είχα τη Βεβαιότητα και είχα τη Σιγουριά πως θα καταλάβαινε... Μας ξέρει ήδη, έτσι κι αλλιώς... 

Πήρα το χρόνο μου... Η Συνάντηση, είχε Σημασία για μένα... Χρειαζόμουν να είμαι ακριβής...
"Δεν λειτουργεί... Η ζωή μου, όπως είναι μέχρι τώρα, δεν λειτουργεί... Είμαι κουρασμένη και είμαι εξαντλημένη... Δεν πιστεύω τίποτα πια από τα πράγματα του κόσμου...
Το μόνο που πιστεύω, είναι Εσύ... Το μόνο που πιστεύω, είναι πως μόνο Εσύ Γνωρίζεις...
Παραδίνομαι... Παραδίνω τη ζωή μου στα Χέρια Σου..."...
Σηκώθηκα μπροστά Του... Και στάθηκα στα δύο μου πόδια, με την ίδια Σιγουριά και την ίδια Βεβαιότητα πως με ακούει...
"Είμαι εδώ, τώρα, ολοκληρωτικά Διαθέσιμη για Σένα... Γεννηθήτω το Θέλημά Σου..."...
Με αυτά τα τελευταία λόγια, τόσο αποφασιστικά και τόσο δραστικά, μπήκα σε μία Αλλιώτικη Ευθυγράμμιση...
Πολύ σύντομα μετά από αυτό, η ζωή γύρω μου κατέρρευσε...
Πατούσα επάνω στα ερειπωμένα θεμέλια και στεκόμουν όρθια...
Με Σιγουριά, με Βεβαιότητα, τώρα και με Αφοβία...
"Είμαι Εδώ, Τώρα και για Πάντα, Ολόκληρη δική Σου... Τι Θέλεις να κάνω?..."...
Και το μόνο που ήρθε σαν Απάντηση, ήταν...
"Το Μέρος που σου αναλογεί..."...
Υπάκουσα...

https://www.youtube.com/watch?v=IR5_rTCi-Bo&ab_channel=SadeVEVO

- Conjuctio -

Τίποτα σημαντικό δεν συνέβαινε... Φαινομενικά, τουλάχιστον... 

Ήταν μία ζεστή μέρα... Συμφωνούσαμε σε αυτό... Και ως τέτοια τη ζούσαμε... Εμείς...

Αποφασίσαμε να πιούμε τον καφέ μας έξω... Στο αγαπημένο μας μαγαζί, με τα τραπέζια του έξω στον ήλιο κι αυτά... 

Ακόμη μου είναι περίεργο που αναφέρομαι σε πληθυντικό αριθμό... Ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς έγινε... 

"Εμείς"... Έτσι ξαφνικά κι αυτό... "Εμείς"... 

Ακόμη μου αρέσει ο καφές... Η πικρή γεύση του... Αυτό, τίποτα άλλο... Το πικρό, με ζωντανεύει... 

Καθίσαμε στον ήλιο... Φορούσα μαύρα, έτσι, για σιγουριά... Με ζέσταιναν ακόμη πιο πολύ... 

Σε κοιτούσα να μου μιλάς... Χαμογελούσα κι από μέσα κι από έξω μου... Απολαμβάνω τη δύναμή σου, τον τρόπο σου, τη σκέψη σου, το φως που βλέπω στο πρόσωπό σου... Θα μου άρεσε να έβλεπες τι βλέπω σε σένα... Σε ακούω... Κι όχι μόνο με τα αυτιά μου... 

Τίποτα σημαντικό δεν συνέβαινε... Τίποτα, πέρα από αυτά... 

Όσο για το μυαλό μου, παραμένει άδειο... Μπορώ και το παρατηρώ... Το μυαλό μου, είναι η ίδια η εικόνα που σε τρόμαξε... Ένα άδειο πλοίο, χωρίς επιβάτες, να πηγαινοέρχεται στη διαδρομή του... Σαν να χρειάζεται να κάνει τη δουλειά του, παρ'όλα αυτά... Δεν χρειάζεται να τρομάζεις.... 

Έτσι άδεια σε κοιτούσα... Και έτσι ξαφνικά, κάτι άλλαξε... Ακριβώς μπροστά στα μάτια μου... 

Κοιτούσα εσένα και έβλεπα σε στιγμιότυπα, όλα τα πρόσωπα των ανδρών της ζωής μου... Όλα... Όλα τα πρόσωπα των ανδρών με τους οποίους είχα κατά καιρούς σχετιστεί ως γυναίκα, σε αυτή τη ζωή... 

Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε... Άραγε ήταν προβολές από μέρους μου?... Δεν ένιωθα πως κάτι τέτοιο ήταν αυτό που γινόταν... Έμεινα να κοιτάζω, αποφεύγοντας να κάνω μεταφράσεις για το τι και το πώς και αποφασίζοντας δραστικά να κρατήσω την ψυχραιμία μου, για λογαριασμό και των δυό μας...

Όλα τα πρόσωπα των ανδρών, πέρασαν από μπροστά μου - ερήμην σου - χρησιμοποιώντας αδιάκριτα το δικό σου πρόσωπο και το δικό σου σώμα... 

Τους ήξερα όλους... Πολύ καλά... Τα ονόματα όμως, δεν τα έβλεπα... Τα αληθινά τους ονόματα... Μόνο ένα, ήταν κοινό για όλους... Και ερχόταν μαζί με κάθε εικόνα... 

"Ένοχος"... "Ένοχος"... "Ένοχος"...

Ήταν όλοι τους, οι άνδρες που είχα κρίνει... Που είχα καταδικάσει... Στη λήθη ή στο θάνατο, επειδή δεν κατάφεραν να χωρέσουν στο "πλαίσιο της ημερήσιας διάταξης" που είχα ετοιμάσει για εκείνους... Χωρίς να το καταλαβαίνω... Στο πλαίσιο της "ξεχωριστής" προσωπικής σχέσης, που πολύ περίτεχνα προσαρμοζόταν κάθε φορά και στην κάθε περίπτωση, ακριβώς για να μην τους χωρέσει... Στη φυλακή που προόριζα για κατοικία τους... Ελεύθερος, κανείς... Ούτε εκείνοι, ούτε εγώ... Ένοχοι και οι δύο... Τόσο βαθύ και τόσο αδιόρατο είναι το μίσος για τον εαυτό μας... 

Ήταν οι άντρες που έλεγα πως έχω αγαπήσει, μα βρίσκονταν ακόμη ασυγχώρητα θαμμένοι μέσα μου, ασυγχώρητα εγκλωβισμένοι, όμηροι των παραπόνων που έλεγα - με ευκολία - πως έχω ξεχάσει και πως έχω αφήσει πίσω... Οι άνδρες που έκρινα ως απόντες, ως ανάξιους, ως φταίχτες...
Έχουμε πολύ διεστραμμένη εντύπωση για την Ευτυχία...
Και για κάθε "σ΄αγαπώ", ένα μυτερό αγκίστρι στις σάρκες τους, ικανό να τους κρατήσει αλυσοδεμένους στη μαγεία της λέξης και μιά κοφτερή λεπίδα πάνω από τα κεφάλια τους, για κάθε που παρέκκλιναν από το προδιαγεγραμμένο σενάριο...
Έχουμε πολύ διεστραμμένη εντύπωση για την Αγάπη...
Ένας προς ένας, εκεί, μπροστά στα μάτια μου...
Το κάθε πρόσωπο, ζητούσε να λυτρωθεί.... Να απελευθερωθεί...

Τώρα πια, κάτι σημαντικό συνέβαινε... Δεν μπορούσα να γνωρίζω το λόγο... 

Όπως και δεν μπορούσα να ξέρω - πριν από αυτό - το πόσο ραγισμένη ήμουν πραγματικά... 

Αυτός ο ίδιος ο τρόπος μου, που δικαιολογούσε φυσικά και απόλυτα κάθε "δική μου" στάση και κάθε "δική μου" επιλογή - καταδικάζοντας ισόβια όλους τους άλλους - έσπαγε τη δική μου ψυχή σε κομμάτια... 

Όταν η παρέλαση των προσώπων τελείωσε, δεν ήξερα τι να πω... Δεν ήξερα τι να σου πω... Έμεινα σιωπηλή να σε κοιτάζω, μα τώρα το βλέμμα μου σε διαπερνούσε... Η σιωπή μου, απλωνόταν πέρα από εσένα... Ένιωθα πως με ένα τρόπο, σύντομα, θα φανερωνόταν ο Λόγος των Πραγμάτων...
Είχα κρίνει και σύντομα θα κρινόμουν - με έναν τρόπο - κι εγώ... 

Κατέβασα για λίγο το κεφάλι... Χρειαζόμουν να σταματήσω να βλέπω... Το αστείο είναι πως, όταν το ταξίδι ξεκινήσει, κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει... Ούτε η καλύτερη των προθέσεων... 

Έκλεισα τα μάτια στον ήλιο... Ήταν από τις σπάνιες φορές που μου έρχεται για Μήνυμα, μία λέξη που δεν γνωρίζω τι θα πει... 

"The Redeemer"... 

Και μόνο όταν φτάσαμε επιτέλους στο σπίτι, αναζήτησα τη λέξη... Κρυφά από εσένα... 

"Ο Λυτρωτής"...

Δεν μπορούσα να καταλάβω... 

Ό,τι συνέβαινε, με ξεπερνούσε ήδη... Ό,τι μας ξεπερνά, πονάει για λίγο - ή για όσο - έως ότου επεκταθούμε σε καινούργια όρια... Δεν μπορούσα να γνωρίζω τι με περίμενε, ένιωθα όμως πως είναι για μένα... 

Χρειαζόταν να καθαρίσει το παρελθόν... Χρειαζόμουν την Εξιλέωση για να προχωρήσω... 

Θα χρειαζόταν να δω...

Είχα ήδη χάσει τη Νηφαλιότητά μου... Δεν χρειαζόταν να περιμένω τη νύχτα... Δεν πίνω, το ξέρεις... Το χρησιμοποίησα μόνο για να νομιμοποιήσω πρακτικά την κατάστασή μου... Για να έχω μία δικαιολογία για τον εαυτό μου... Ένιωθα στριμωγμένη... Το καλύτερο, με περίμενε στη γωνία... 

Όταν ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε, το Τέρας είχε ήδη ξυπνήσει... Κυκλοφορούσε μέσα μου, φαινομενικά ανενόχλητο... Με διεκδικούσε, σαν να του ανήκω από παλιά... Πολύ σύντομα, θα άρχιζε να μιλάει... Το ένιωθα... Ευτυχώς, εσύ είχες προλάβει να κοιμηθείς... 

"Ξεφορτώσου τον..."... "Πες του να φύγει..."... "Πες του πως τελειώσατε..."...

Ήθελα να κλάψω, μα δεν το έκανα... Βρισκόμουν για πρώτη φορά, στο σημείο να μπορώ να παρακολουθώ τις υποδείξεις, χωρίς να αντιδρώ... Χωρίς να τις εκτελώ... Ήταν δύσκολο, μα ήμουν αποφασισμένη να δω... Φαινόταν να είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, το να κρατήσω το στόμα μου κλειστό... Κι όμως... Για πρώτη φορά στη ζωή μου, το έκανα... Δεν γνώριζα μέχρι εκείνη τη στιγμή, τι ευλογημένη υπέρβαση μπορεί να είναι, το να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό... 

Σηκώθηκα και άλλαξα δωμάτιο... Ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμέτωπη με πρωτοφανή ψυχραιμία, μπροστά σε Αυτό που βρίσκεται μέσα σε όλους μας... Μπροστά σε Αυτό που υπάρχει για να σαμποτάρει ό,τι καλό, ό,τι αγαθό, ό,τι δημιουργικό για την ίδια τη ζωή.... 

Ήμουν τώρα, σαν δύο γυναίκες... Σε ικανή απόσταση ασφαλείας αναμεταξύ τους... Η μία, ακίνητη, να παρακολουθεί την άλλη που επιτίθετο επί παντός επιστητού... 

Και ήμουν αποφασισμένη, όχι μόνο να "δω", μα τώρα και "να κάνω" όλα τα πράγματα αλλιώς... Ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε πως "δεν θα κάνω τίποτα"... Πως θα απέχω από την οποιαδήποτε πράξη... Πως θα τολμούσα να αποσυνδέσω τη δράση από την ευτελή παρόρμηση...
Για λογαριασμό και των δυό μας... 

Την έχω ξανακούσει αυτή τη φωνή... Όλα τα χρόνια της ζωής μου, είναι εκεί... Παρούσα... Μιλάει δυνατά και μιλάει πολύ και μιλάει διαρκώς...
Σε όλους ανεξαιρέτως... Μέσα σε όλους μας, κατοικεί...

Αυτοσυστήνεται ως "αυτοφροντίδα", μα είναι η φωνή από τα σκοτάδια του ίδιου του εαυτού... Την έχω ξανακούσει αυτή τη φωνή και την έχω υποστηρίξει και την έχω ακολουθήσει, μόνο για να δω πολύ εκ των υστέρων πως, οι συστάσεις της έχουν αποδιοργανώσει και καταστρέψει όποια ευκαιρία μου παρουσιαζόταν, σε όποιο τομέα της ζωής μου... Είναι η φωνή που καταδικάζει ισόβια όλους τους άλλους... Είναι η φωνή που μέσα από τους άλλους, καταδικάζει εμάς τους ίδιους... Είναι η φωνή της χειρότερης εκδοχής μας, αυτό που ονομάζεται Εγωισμός...  Είναι το κομμάτι του ίδιου του νου μας που, αποσπασμένο από την απόλυτη Αγάπη, στρέφεται ενάντια στον εαυτό του... Κι έτσι, η δυναμική που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για λογαριασμό της Αγάπης, χρησιμοποιείται τώρα για λογαριασμό των πάσης φύσεως νευρώσεων... Μία αυτοάνοση ασθένεια... 

Είναι η Εσφαλμένη Αντίληψη του Διαχωρισμού μεταξύ μας... Του Διαχωρισμού που γεννά την Πολεμική...Προς πάσα κατεύθυνση, σε όλες τις σχέσεις και σε όλα τα επίπεδα... Γιατί, όπως θεωρείς πως το βασικό στοιχείο αυτού του κόσμου είναι ο Διαχωρισμός, θα θεωρείς αυτόν τον κόσμο επικίνδυνο και πως θα πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου, πως χρειάζεται να διεκδικήσεις, να παλέψεις και - το βασικότερο - να μην εμπιστευτείς... Η Γαλήνη, δεν μπορεί να κατοικεί εδώ...
Μέσα στο "Μαθήματα Θαυμάτων", αναφέρεται ως εξής...
"Το πρόβλημα δεν είναι πως δεν πιστεύετε στην Αγάπη... Το πρόβλημα είναι πως δεν πιστεύετε μόνο στην Αγάπη..."...

Έλεγα πως αυτή την επιθετική πλευρά, την είχα κατά πολύ θεραπεύσει... Έκανα λάθος... Απλά, βρισκόταν σε ύπνωση... Πολύ βαθιά ύπνωση, πολύ βαθιά μέσα μου... Πολύ βαθιά... Και οι πληγές που κοιμόντουσαν, βγήκαν ξανά στην επιφάνεια με αφορμή την παρουσία σου... Σαν μία διαδικασία επώδυνης αποτοξίνωσης... Το σώμα μου, πονάει ακόμα... 

Όμως τώρα, αφού είχα αποφασίσει να κάνω τα πράγματα αλλιώς, τώρα μπορούσα να την παρακολουθώ... Και να δωρίζω στον εαυτό μου τη Δυνατότητα να Επιλέξει... Η Δυνατότητα αυτή, κάποτε απουσίαζε... Όχι πια... 

Και τώρα, όπως η Νηφαλιότητά μου επέστρεφε, μπορούσα να αναγνωρίσω τη δική μου ευθύνη για όσα έκρινα και δίκαζα στους "άλλους"... Θα μπορούσες να πεις φυσικά πως, κάθε σχέση είναι μία συνεργατική διαδικασία και πως ποτέ δεν "φταίει" μόνο ένας... Κι εγώ θα συμφωνούσα, μόνο στο βαθμό που αυτό δεν θα γινόταν ένα άλλοθι για αποχή από την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης, ακόμη κι αν το δικό μας μέρος είναι το μικρότερο σε ποσοστό... Η Ωρίμανσή μας, ξέρεις, δεν συμβαίνει με ποσοστά... Το μέρος που αναλογεί στον καθένα, είναι το εκατό τοις εκατό... Κι όταν αντέξεις να δεις όλα τα κομμάτια σου, τότε είναι που επιστρέφεις πίσω στον εαυτό σου, Ολόκληρος...
Όταν ελευθερώνεις κάποιον από το Αγκίστρι, ελευθερώνεσαι αυτόματα κι εσύ ο ίδιος...
Όταν αποσύρεις το Ξίφος πάνω από το κεφάλι του άλλου, το αποσύρεις από το δικό σου... 

Ανέτρεξα πολλές φορές μέσα στη σιωπή μου, σε αυτή την εικόνα... Για να την απορροφήσω... Για να την κατανοήσω... Για να την αγαπήσω... 

Η Ενοχή, δεν είναι για κανέναν η Αλήθεια... "Ένοχος", είναι ένας χαρακτηρισμός καταδίκης μεταξύ σωμάτων, στον κόσμο των Μορφών που ξέρει μόνο να επιτίθεται, να κρίνει και να αμύνεται... Αυτόν τον κόσμο, που χρειάζεται να υπερβούμε, αν ποτέ θελήσουμε να κάνουμε τα πράγματα "αλλιώς"... Και η Υπέρβαση, δεν είναι μόνο για κάποιους, υπολογίζεται για όλους... Αυτό που είναι η Μετα-Φυσική, δηλαδή το Πέρα από το Φυσικό, είναι απλώς ένα όνομα με πολλές πρακτικές προεκτάσεις προς εφαρμογή...
Και η Συγχώρεση για τον εαυτό μας και για τους άλλους, για ό,τι θεωρούμε ότι μας έκαναν ή ό,τι θεωρούμε ότι κάναμε - όπως αναφέρεται στο "Μαθήματα Θαυμάτων" - δεν είναι παρά Επιλεκτική Μνήμη... Κι όχι "επιλεκτική", σύμφωνα με ό,τι αποφασίζουμε εμείς να θυμόμαστε, για να κρατάμε ζωντανό το Παράπονο... Επιλεκτική Μνήμη, ώστε να κρατήσουμε μόνο το Όμορφο και το Αληθινό, μόνο την Αγάπη που μας έφερε κοντά, την Αγάπη που μας έθρεψε και την Αγάπη που μας ελευθερώνει... 

Λυτρωτής.... Το κάθε πρόσωπο που παρουσιάζεται στη ζωή, είναι ένας εν δυνάμει Λυτρωτής... Aπό όλη την προσωπική μας ακαμψία, τις γνώμες, τις απόψεις και τις πεποιθήσεις μας... Από τον ίδιο μας τον εαυτό...
Το κάθε πρόσωπο, είναι μία Ιερή Αφορμή να Αναγεννηθούμε στην καλύτερη εκδοχή μας...
Η Δεύτερη Γέννησή μας, δεν αφορά στη σάρκα αλλά στο πνεύμα...
Κι αυτό, μέσα από τον Άλλο, καλύτερα...
Το κάθε πρόσωπο, είναι μία εν δυνάμει Ευκαιρία Εξιλέωσης, που περιμένει υπομονετικά να την αιτηθούμε για τον εαυτό μας, κάθε στιγμή που θα επιλέξουμε να Δούμε Αλλιώς... Αλλιώς, πέρα από ό,τι οι αισθήσεις του σώματος υποδεικνύουν, σε αυτό που η Ψυχή γνωρίζει πως είναι η Αλήθεια...
Και, αλήθεια... Αν μπορέσουμε να Συναντήσουμε με αυτόν τον τρόπο τον "άλλο", τότε ανοίγουμε το Δρόμο για το Θαύμα που δεν αποκλείει τίποτα και κανέναν αλλά περιλαμβάνει τα πάντα... Και είναι και για εμάς και για τον άλλον και για όλους... Για την Ένωση των Πάντων...
Ακόμη και αυτών, των φυσικών σωμάτων, που φαίνεται να είναι το Σύνορο μεταξύ μας... Που φαίνεται να είναι το Όριο που μας διαχωρίζει... Που είναι η Απαρχή της Ψευδαίσθησης, σε αυτόν τον κόσμο των φαινομένων... 

Τώρα, καταλάβαινα... Ήμουν εγώ που δεν είχα μπορέσει να δω πραγματικά... Σε κάθε ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν, ήμουν εγώ που δεν είχα μπορέσει να κάνω την υπέρβαση που οι περιστάσεις απαιτούσαν ή υποδείκνυαν ή γονιμοποιούσαν και για τις δύο πλευρές... Την υπέρβαση του εαυτού μου απέφευγα, αυτήν που θα με μετακινούσε πέρα από το "γνωστό", το "δικό μου", το "όπως εγώ το θέλω", ή, "όπως εγώ το νομίζω καλύτερα"...
Όλοι το κάνουμε αυτό... Έτσι δεν είναι?... Φοβόμαστε να αφήσουμε το "δικό μας"... Γιατί γνωρίζουμε πως κάθε τέτοια φορά, είναι κι ένας μικρός θάνατος για όσα νομίζουμε πως "ξέρουμε"... Τι ξέρουμε, αλήθεια?...
Κι έτσι, όλοι Συναντάμε τον άλλο μέσα από τα δικά μας πλαίσια... Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι... Μέχρι να αναγνωρίσουμε πως αυτός ο τρόπος, ο δικός μας τρόπος, δεν λειτουργεί... Και η απλή απόδειξη πως δεν λειτουργεί, είναι η απουσία της Γαλήνης από την καρδιά μας... Τι μπορούμε να ξέρουμε, άραγε?...
Κάθε σχέση - και ειδικά, κάθε προσωπική σχέση, με τη δυναμική ενοποίηση των σωματικών και ψυχικών υλικών - είναι Περιέκτης για μία Θεϊκή Αλχημιστική Διαδικασία...
Χρειάζεται Φροντίδα και χρειάζεται την Ολοκληρωτική Παρουσία των Πρώτων Ύλων, από τον πιο βαθύ τόπο της Ψυχής...
Είναι το Δοχείο για τη Μεταμόρφωση των Επί Μέρους στην πλέον πολύτιμη εκδοχή τους...
Οι αλχημιστές, ονόμαζαν το στάδιο αυτό Conjunctio...
Και ήταν Ένωση, Μεταμόρφωση και Αναδημιουργία, μαζί...
Κάποιος θα πρέπει να μας αγάπησε πολύ, για να μας αξιώσει...
Και δεν ήμασταν Εμείς...

- Υπό Εξαφάνιση -

Οι διαδικασίες που πραγματοποιούνταν σχετικά με την αποδόμηση αυτού που ήταν η ζωή μου, βρίσκονταν πια στην τελευταία τους ευθεία.... Όλα τα πρακτικά είχαν τακτοποιηθεί... Με μεσίτες, δικηγόρους, συμβολαιογράφους και τόνους από χαρτιά και υπογραφές... 

Μόνο κάποιες - πολύ λίγες - ημέρες έμεναν για να ξεκινήσω από την αρχή... 

Δεν αδημονούσα... Ήμουν πολύ κουρασμένη για κάτι τέτοιο... Τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά... Ο βαθμός της κούρασής μου, ήταν αντιστρόφως ανάλογος με το βαθμό των αντιστάσεών μου... Κι όσο η κούραση μεγάλωνε, τόσο οι πάσης φύσεως αντιστάσεις μου, φλέρταραν με το μηδέν... 

Υπό εξαφάνιση... 

Δεν μπορούσα να δω πόσο καλό ήταν αυτό... Ήμουν άδεια... Κενή...
Και, ίσως γι αυτό, πιο αληθινή... 

Εκείνη τη στιγμή, βρισκόμουν μέσα στο σαλόνι του σπιτιού... Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβαινε με εκείνον - ειδικά - το χώρο... Εκείνη ήταν η Περιοχή, όπου λάμβανα τα περισσότερα από τα Μηνύματα, όλα τα χρόνια που πέρασα σε αυτό το σπίτι... Ήταν παράξενο... Το άφηνα έτσι... 

Βρισκόμουν στο τελείωμα του πακεταρίσματος κάποιων πραγμάτων... Είχα από την αρχή αποφασίσει πως, φεύγοντας, δεν θα πάρω σχεδόν τίποτα μαζί μου... Τίποτα από το παρελθόν, μαζί μου... 

Μηδενικές αντιστάσεις, μηδενικές αντιδράσεις...
Αυτή η κόπωση που με είχε αδειάσει, είχε ταυτόχρονα επιτρέψει στην ικανότητά μου της λήψης των Μηνυμάτων και τη δεκτικότητά μου σχετικά με αυτά, να αυξηθεί... 

Ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν κάποιο Μήνυμα, χωρίς να ρωτήσω λέξη παραπάνω... Χωρίς να ζητήσω διευκρινήσεις... Χωρίς να αντιδράσω... Μόνο άκουγα...

"Μείνε ακίνητη... Το Σύστημα θα σταματήσει να δουλεύει με τον τρόπο που ήξερες... Θα γίνεις μάρτυρας της Εξαφάνισης του σύμπαντός σου, όπως έως τώρα το γνώριζες... Τρείς ημέρες θα χρειαστούν... Το Σύστημα θα επανεκκινηθεί τρείς ημέρες μετά.... Τότε, θα είναι Αλλιώς.... Θα δεις... Μείνε ακίνητη..."...
Είμαι πια σε θέση να αναγνωρίζω τη στιγμή που έρχεται ένα Μήνυμα, από την αλλαγή της πυκνότητας στον περιβάλλοντα χώρο... Και να καταλαβαίνω για την ορθότητά του, μέσα από τον Τρόπο του... Η Αναγγελία, γίνεται με καταλυτική αγάπη.... Με σοβαρότητα... Με σταθερότητα και βεβαιότητα... Για ο,τιδήποτε μεταφέρει, παραμένει κάτι που δεν μπορείς να αγνοήσεις... 

Δεν καταλάβαινα τι σήμαιναν όλα αυτά που μου είχαν μόλις δοθεί... Και δεν είχε καμμία σημασία... Απλώς, το άκουσα.... Δεν ήταν σαν τίποτα που θα μπορούσα να φανταστώ - ή, να προλάβω... 

Σχεδόν αμέσως μετά το Μήνυμα, ήταν σαν να άκουσα τον εκκωφαντικό ήχο μίας Μηχανής, εκεί ακριβώς όπου βρισκόμουν... Μέσα στο σαλόνι... Ο ήχος της, ερχόταν από ολόγυρά μου... Μέσα από τη Σφαίρα μου... Σαν να ήταν μία Μηχανή από κάποιο εργοστάσιο... Δυνατή... Με πολλά γρανάζια και πολλές παράλληλες λειτουργίες... Ακουγόταν σαν να επιβραδύνεται η κίνησή της... Έως ότου - το ίδιο εκκωφαντικά - σταμάτησε.... Χωρίς να ξέρω τι σήμαινε αυτό, μου κόπηκε η αναπνοή... Το κενό, διεκδικούσε τα πάντα με την παρουσία του... 

Χρειάζεται να το αναγνωρίσω στον εαυτό μου αυτό... Αν και ήμουν στο κενό, διατηρούσα μία ψυχραιμία απαράμιλλη... Ούτε ξέρω πού τη βρήκα... Πιθανολογώ, πως ήταν κι αυτή μία συχνότητα που μου μεταδόθηκε μέσα από το ίδιο το Μήνυμα... Η ψυχραιμία αυτή, έμελλε να αποτελέσει το αντίδοτο για ό,τι ήταν που ερχόταν... 

Βρισκόμουν ακόμη στη μέση του σαλονιού... Μετά το σταμάτημα της Μηχανής, σήκωσα το βλέμμα μου να κοιτάξω το χώρο... Δεν έβλεπα τίποτα... Στην κυριολεξία... Κάνοντας με τα χέρια μου να πιάσω, να ακουμπήσω, δεν είχα καμμία αίσθηση υλικού αντικειμένου στην αφή... Το σπίτι, το περίγραμμά του, μαζί με όλα τα έπιπλα και τους επιμέρους χώρους, εξαφανίζονταν... Σταδιακά... Σαν κομμάτια από ένα πάζλ που το χαλάς για να το ξαναφτιάξεις... Απλά, έπεφταν... 

Απορημένη, έφτασα μέχρι την κουζίνα... Η παροχή του νερού και το ρεύμα, μόλις είχαν διακοπεί... Κι ας είχα φροντίσει να τα πληρώσω.... Το ψυγείο, είχε πολύ λίγα πράγματα μέσα... Θα το έλεγες, αμέλεια από μέρους μου... Το πορτοφόλι μου, επίσης... Θα έλεγες και για αυτό πως, ήταν φυσικό επόμενο της τότε συνθήκης... Συνέπεσαν - μέσα από μία τυχαιότητα - όλα μαζί... Ή, μήπως όχι?...

Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω.... Δεν ήταν τυχαίο... Η παροχή της Ενέργειας είχε διακοπεί... Η παροχή της Τροφοδοσίας μου, είχε διακοπεί... Όλα, υπό εξαφάνιση... 

Ένιωθα πως θα χρειαζόταν μεγάλη διακριτικότητα από μέρους μου, αυτές τις τρείς ημέρες... Και ταυτόχρονα, πως δεν υπήρχε τίποτα για να φοβηθώ... 

Αποφάσισα να παραμείνω εντός αυτού του "υπό εξαφάνιση" χώρου, για το διάστημα που είχε προαναγγελθεί.... Εσώκλειστη... Σιωπηλή... 

Θα μπορούσα να το είχα ονομάσει "αγριευτικό" όλο αυτό... Προτίμησα να μην το ονομάσω καθόλου και μόνο να το ζήσω με έναν απέραντο σεβασμό, όπως κάνω για τα περισσότερα πράγματα που ξεπερνούν τη δυνατότητα της κατανόησής μου, μένοντας με τη βεβαιότητα πως - πάντα μα πάντα - είναι για την Ανάπτυξη και την Επέκτασή μας... Για την Αυτοπραγμάτωση... Ακόμη κι αν δεν το αναγνωρίζουμε... 

Πέρασα τις τρείς ημέρες υπό το φως των κεριών.... Με λιγοστό νερό και ακόμη λιγότερο φαγητό... Δεν ένιωθα πως έχω κάτι ανάγκη, έτσι κι αλλιώς... Ο κενός χρόνος, έμοιαζε πολύ με το μέσα μου κενό...  Το σύμπαν μου, είχε εξαφανιστεί... Το μέσα, το έξω, όλα υπό εξαφάνιση... Όλα, ήταν ιδιότυπα ταιριαστά.... Κι αυτό - είναι η αλήθεια - με κρατούσε με εμπιστοσύνη, σε κατάσταση ενάργειας.... Παρακολουθούσα - και μάθαινα - για τον Τρόπο των Πραγμάτων...
Κι αυτή τη φορά, δεν μου "αποκαλυπτόταν" απλώς... Με συμπεριελάμβανε... 

https://www.youtube.com/watch?v=FPbU-phJrPc

Για τις τρείς αυτές ημέρες, έμεινα ολοκληρωτικά δεκτική... Απόλυτα ανοιχτή σε ενδεχόμενα... Σιωπηλή, σαν να είχα ξεχάσει να μιλάω... Σοβαρή, μέσα σε αυτό που έμοιαζε σαν μία Συμπαντική Τελετουργία Επανόρθωσης, για όλα τα πράγματα... Η Επανόρθωση, ήταν εξ' άλλου, αυτό που είχα αιτηθεί...
Κι αν διέθετα "σώμα" για αυτές τις τρείς ημέρες, θα έλεγα πως ήμουν στα γόνατα...
Από Ευλάβεια... Από Ευγνωμοσύνη... Από Ένστικτο...
Ούτε τώρα αδημονούσα για κάτι... Ένιωθα πως ό,τι συνέβαινε ήταν χρήσιμο και - το πιο σημαντικό - πέρα από το πεδίο της διάνοιας... Απρόσιτο... Το άφηνα έτσι...
Με το τέλος των τριών ημερών, έλαβα ένα αποκλειστικά οπτικό Μήνυμα...
Η ίδια Μηχανή, τα ίδια γρανάζια, η ίδια εγγενής ιδιοσυγκρασία, ξεκινούσε τώρα από την αρχή... Ήταν όμως, σαν να είχε επαναρρυθμιστεί σε διαφορετικές συχνότητες... Αλλιώς...
Ο εκκωφαντικός ήχος της Επανεκκίνησης, ήταν κι αυτός αλλιώς... Σαν να είχε επιταχυνθεί... Κάποιες από τις συχνότητες που ανέκαθεν αναγνώριζα στο Πρόγραμμά μου, είχαν ολοσχερώς καταργηθεί... Και είχαν προστεθεί κάποιες - υψηλότερης συχνότητας - που περίμεναν να ενσωματωθούν...
Το Παλαιό Πρόγραμμα, είχε επισήμως πεθάνει...
Η ίδια Μηχανή - που ήμουν εγώ - είχε τώρα αλλάξει Λειτουργικό...
Το σύμπαν μου εξαφανίστηκε, μόνο για να στηθεί από την αρχή...
Και, αν θα μπορούσα να κάνω λέξεις την αίσθησή μου, τότε θα έλεγα πως η Αλλαγή του Συστήματος με μετατόπισε σε ένα Νέο Πεδίο Λειτουργίας...
Ασαφές, όσο ακόμη εκλείπει η Εμπειρία... Πραγματικό, όσο το Ένστικτο...
Δεν νιώθω πως είμαι μία "άλλη", σίγουρα όμως νιώθω "αλλιώς"... Κι ας μένει - προς το παρόν - απροσδιόριστο και για μένα την ίδια...
Οι ημέρες που ακολούθησαν - έκτοτε έως και σήμερα - μου επαληθεύουν παραδειγματικά πως ένας Άλλος Τρόπος έχει μπει σε Λειτουργία... Από τα αποτελέσματα και από τα πράγματα που έρχονται να σε βρουν, έτσι το καταλαβαίνεις...
Προς το παρόν, χωνεύω την Αλλαγή...
Προς το παρόν, μαθαίνω - παρατηρώντας - για τον Τρόπο των Πραγμάτων...
Για την Επανόρθωση όλων των Πραγμάτων, τώρα ξεκινάω από την Αρχή...
Βήμα το βήμα, σε αυτό το  Νέο Πεδίο...
Αλλιώς...
Μου είναι αρκετό...

- Μαύρη Πέτρα -

Δεν ξέρω τίποτα... Τίποτα για τίποτα, πια... 

Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα... Ούτε καν για αυτό που τώρα λέω... Δεν γνωρίζω το σκοπό κανενός πράγματος... Δεν έχω κανένα σχέδιο... Δεν έχω καμμιά απολύτως βεβαιότητα και - ταυτόχρονα - καμμία απορία για το ο,τιδήποτε... 

Και παρατηρώ πως όχι μόνο δεν ξέρω τίποτα για τίποτα, δεν γνωρίζω καν το λόγο που κάποιες πράξεις συμβαίνουν, ακόμη κι αν η διαδρομή και η υλοποίησή τους περνάει μέσα από τα ίδια μου τα χέρια... Η πράξη μου, φαινομενικά προπορεύεται του λόγου που τη δημιουργεί, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα... Είναι σαν κάτι άλλο να με κινεί κι όχι μία στοχευμένη δική μου πρόθεση...
Το ενδιαφέρον μου, για όλα τα πράγματα που πίστευα πως με καθορίζουν, απουσιάζει.... 

Το "δικό μου", απουσιάζει... Και μάλιστα, χωρίς να μου λείπει...
Κι ακόμη κι αυτή, η άλλοτε άρρηκτη σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος έχει τώρα διασταλλεί...
Περπατάω αργά... Στην ίδια - έρημη από ανθρώπους - παραλία... Απόλυτα μόνη.... Και βρίσκω κάτι σε αυτή την Ερημία, στο μήκος και την προοπτική που προσφέρει η έκτασή της, να με θεραπεύει... Για αυτό και επιστρέφω... Από τι μπορεί να με θεραπεύει?... Δεν γνωρίζω..
Κοιτάζω το ίδιο αργά γύρω μου.... Μπορώ και διακρίνω έναν προς έναν τους κόκκους της άμμου...

Το βλέμμα μου πέφτει ξαφνικά επάνω σε μία μαύρη πέτρα... Και σε μία άλλη, λίγο πιο κάτω... Και σε άλλη μία... Το μόνο που μπορώ να πω - αν χρειάζονταν ποτέ οι λέξεις - είναι πως ετούτες εδώ, είναι παράταιρες... Σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες πέτρες που υπάρχουν γύρω και με το ανοιχτό χρώμα της άμμου... Σαν να έχουν έρθει εδώ από μόνες τους... Ίσως από ένα ηφαίστειο που εξερράγει κάπου μακρυά... Τόσο διαφορετικές και τόσο μαύρες ήταν...
Και χαμογέλασα στην ιδέα πως, αυτές οι πέτρες μπορεί να είναι κομμάτια από το ηφαίστειο της δικής μου ζωής, που πριν λίγο καιρό εξερράγει... Και που - μέσα από μία παροξυστικά ποιητική μου στιγμή - είχα ονομάσει χαριτολογώντας "οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας μου"...

Έτσι ξαφνικά, νιώθω πως είναι απαραίτητο να τις μαζέψω... Απαραίτητο για μένα, όχι για αυτές... Να τις συγκεντρώσω όλες μαζί σε μία στίβα και να τις πάρω μαζί μου πίσω στο σπίτι... Πως θα μου χρειαστούν κι ας μην ξέρω ακόμα το πού... 

Οι πέτρες, μου το έλεγαν ξεκάθαρα με τον τρόπο τους... Πως είναι δικές μου τώρα, για να με βοηθήσουν σε κάτι χρήσιμο... Πήρα το λόγο τους στα σοβαρά... Μέσα στο αυτοκίνητο και γραμμή για το σπίτι... 

Στο δρόμο της επιστροφής, το μυαλό μου ήταν κενό από την οποιαδήποτε σκέψη... Απλά, οδηγούσα... Ο δρόμος, δεν είχε σημασία... Ένας μεγάλος όγκος από πέτρα ήταν στα αριστερά μου... Οι απογευματινές ακτίνες του ήλιου, τον έκαναν να μοιάζει πορτοκαλί... Με μεγάλη βραδύτητα και πολύ προσπάθεια από μέρους τους, βρήκαν το χώρο κάποιοι συνειρμοί και κατοίκησαν προς στιγμήν το μυαλό μου... Και τότε θυμήθηκα κάτι που έλεγα πάντα στον εαυτό μου... Πως, αν ποτέ αξιωνόμουν μία τέτοια αλλαγή στη ζωή μου - σαν και αυτή που τώρα ζω - θα ήταν κοντά σε ένα άλλο βουνό... Σε ένα βουνό που αγάπησα πολλά χρόνια πριν... Το αγάπησα με την πρώτη ματιά, γιατί το γνώριζα από παλιά... Είχα γονατίσει μπροστά του - εκπλήσσοντας ακόμα και τον εαυτό μου για αυτή μου τη στάση - με δάκρυα στα μάτια... Και πίστευα πάντα πως θα ήταν εκείνο που θα συντρόφευε την Αλλαγή μου... 

Οι συνειρμοί λειτουργούσαν με δυσκολία.... Το παρατηρούσα... Εργάζονταν σαν τα γρανάζια μίας μηχανής που έχει καιρό να δουλέψει, αφού κανείς δεν τη χρησιμοποιούσε πια...
Ανάμεσα σε κάποιο κενό τους, κάτι με φώναξε να σταματήσω να οδηγώ... Έκανα στην άκρη... Και το αυτοκίνητο και μένα την ίδια...
Φάνηκε πως το βουνό, είχε δυό λόγια να μου πει... Και χρειαζόταν να ακούσω... 

"Κοίταξέ με... Κοίτα με από εκεί που είσαι... Όχι από τον τόπο που είσαι, αλλά από τη θέση που βρίσκεσαι... Αυτήν, την άδεια από σκέψη... Έχει σημασία?... Έχει, λες, σημασία αυτό που σκεφτόσουν?.... Για το πού ανήκεις ή το πού θα ήταν καλύτερα?... Τι σχέση έχει η Αλήθεια με την Προτίμηση?... Η Αλήθεια, είναι αυτό που συμβαίνει ήδη... Προτίμηση, είναι μόνο ένα ενδεχόμενο που σε αποσπά... Δεν έχεις αντιληφθεί ακόμη το Μέγεθος της Αλλαγής... Αυτό, θα γίνει σιγά-σιγά... Όλο το Πριν, έχει τελειώσει για πάντα... Τώρα πια, δεν ανήκεις πουθενά... Μη σε τρομάζει αυτό... Ανήκεις παντού και δεν ανήκεις πουθενά... Το παντού και το πουθενά, είναι ένα τώρα... Όλα, είναι ένα τώρα... Τότε γίνονται όλα τα Πράγματα, όταν τίποτα δεν έχει πια Σημασία..."...

Το μέγεθος της Πληροφορίας, ξεπερνούσε κατά πολύ κάθε δική μου προσωρινή δυνατότητα κατανόησης... Το μόνο που ένιωθα, ήταν πως υπήρχε κάτι βαθιά ουσιαστικό να ανακαλυφθεί μέσα από αυτά τα λόγια... 

Γύρισα σπίτι και έβγαλα τις μαύρες πέτρες από το αυτοκίνητο... Τις άφησα όλες μπροστά μου, χωρίς ακόμη να ξέρω τι να τις κάνω... Μόνο κοιτούσα....
Για να μάθω, αποφάσισα να ρωτήσω τις ίδιες... 

"Εντάξει... Είμαι έτοιμη τώρα... Δηλαδή, μάλλον...", σκέφτηκα, χαμογελώντας αμήχανα για αυτήν την καθολική αβεβαιότητα που με πλημμύριζε...
Αβεβαιότητα ακόμη και για την ίδια την ετοιμότητά μου... 

"Είμαι έτοιμη...Σας ακούω... Γιατί είσαστε εδώ?..."...

Κοιτούσα βαθιά μέσα στην ουσία της μαύρης πέτρας... Κατευθείαν στην ψυχή της... 

https://www.youtube.com/watch?v=u9Dg-g7t2l4&ab_channel=Disturbed

"Δεν μπορείς... Δεν μπορείς να προχωρήσεις από εδώ που είσαι τώρα, αν δεν τα αφήσεις όλα πίσω στη στάχτη όπου ανήκουν ήδη, μα δεν το έχεις ακόμη καταλάβει... 

Χρειάζεται να δεις... Δεν μπορείς να επιστρέψεις στο παλιό... Όσο κι αν φοβάσαι, δεν γίνεται πια... Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πλέον για να επιστρέψεις σ' αυτό... Και δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα για σένα γιατί τώρα, τίποτα δεν είναι πλέον δικό σου...
Είσαι ακόμη μουδιασμένη... Κι αυτό, γιατί δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η Εσωτερική σου Ρύθμιση στο Καινούργιο... Το μαύρο, απορροφά τα πάντα... Θα απορροφήσουμε εμείς, ό,τι δεν χρειάζεσαι πια.... Γι αυτό είμαστε εδώ... Η κάθε μία, θα πάρει και ένα κομμάτι από τα απομεινάρια των ψευδαισθήσεών σου... Πάρε μας, μία προς μία, στα χέρια σου... Γύρεψε στο νου σου τι είναι που αφήνεις πίσω για πάντα... Με την εκπνοή σου, δώσε το σε μας...
Χρειάζεται να γνωρίζεις πως πρόκειται για μία βαθιά, ουσιαστική θεραπεία... Μη το φοβηθείς... Γι αυτό είμαστε εδώ... Κοίταξέ τα όλα...Όποτε είσαι έτοιμη..."...
Έκλεισα τα μάτια... Είχα μόλις κατανοήσει πως θα ήταν μία ιεροτελεστία αποδέσμευσης...
Έκλεισα τα μάτια και οι εικόνες άρχισαν εύκολα να έρχονται στην επιφάνεια του νου μου....
Αυτό είναι μάλλον η Θεραπεία... Σαν ένα ηφαίστειο που για καιρό ζυμώνει την εκτόνωσή του και ξαφνικά, όλο του το μάγμα βγαίνει στην επιφάνεια προς απελευθέρωση....
Κι όχι απαραίτητα με εκρηκτικό τρόπο... Γιατί διαπίστωνα πως, με κάθε εικόνα που ανερχόταν και σε κάθε εκπνοή μου προς τα έξω, μία βαθιά θλίψη έκανε ταυτόχρονα την αντίστροφη πορεία προς τα μέσα.... Για ό,τι άφηνα πίσω και για ό,τι δεν υπήρχε πια...
Ό,τι πίστευα πως με καθορίζει, ό,τι έλεγα πως είμαι, ό,τι μου είχαν πει άλλοι πως είμαι, με αποχωριζόταν με μία εκπνοή... Στη μαύρη πέτρα.... Ούτε κι αυτό δικό μου, ούτε κι εκείνο δικό μου... Δικό μου, τίποτα... Και σε κάθε τέτοια εκπνοή, αναγνώριζα δια της αφαιρέσεως αυτό που μένει...
Δεν ήταν φόβος... Μόνο μία θλίψη που ριζωνόταν κατάβαθα σαν συγκίνηση που έκανε το σώμα μου να σείεται εσωτερικά, μαζί με μία πρωτόγνωρη ευλάβεια για όλη αυτή την τελετή παράδοσης και παραλαβής...
Και όταν η διαδικασία που μου είχαν υποδείξει οι μαύρες πέτρες έλαβε τέλος, τότε κατάλαβα...
Τώρα, δεν ανήκω πουθενά... Και "πουθενά", θα πει "ούτε καν σε μένα"...
"Εγώ", δεν υπάρχω πια... Κι ούτε καν μου λείπω...
Γύρισα το βλέμμα μου προς το βουνό... Και ήταν σαν να ήμουν κι εγώ τώρα μία μαύρη πέτρα... Καταμεσίς αυτής της Ερημίας που φιλοξενούσε κι εκείνες....
Δεν είμαι μέρος της.... Είμαι η ίδια η Ερημία...

https://www.youtube.com/watch?v=73I-S88Csfw&ab_channel=AnandaDas

Ξέρεις, έχουμε πολλές δημιουργημένες πεποιθήσεις και απόψεις για όλα τα πράγματα, που δεν είναι παρά δικές μας νοητικές κατασκευές - προσαρμοσμένες κατά βούληση, ώστε να μοιάζουν με αυτό που μας "λείπει" - με τεράστια απόσταση από την Αλήθεια...
Ακόμη και η εικόνα που έχουμε για την Ελευθερία την ίδια...
Πίσω από Χίμαιρες τρέχουμε... Αενάως...
Πάντα πίστευα πως, Ελευθερία θα πει να "κάνεις το δικό σου"...
Πως η λέξη, έχει μέσα της ταξίδια και μετακίνηση και δρόμους και φασαρία...
Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια...
Όταν δεν ανήκεις πουθενά, μόνο τότε ανήκεις παντού...
Όταν δεν ανήκεις πουθενά, μόνο τότε είσαι Ελεύθερος...
Κι όπως ισχύει για όλα τα Πράγματα, δεν πρόκειται ποτέ να Συναντηθείς μαζί τους γυρεύοντας Έξω για να τα βρεις...

Η Ελευθερία - κι αυτή, όπως όλα - είναι Δρόμος προς τα Μέσα...
Η Ελευθερία, δεν είναι κάτι που "έχεις" ή που "κάνεις"...  Ελευθερία, είναι αυτό που είσαι, αυτό που είμαι, αυτό που είμαστε....

Είναι αποκαλυπτικά αντιφατικό, το πόση Ακινησία απαιτεί...
Είναι αναπάντεχα τρομακτικό, το πόση Σιωπή χωράει...
Δεν μοιάζει με τίποτα από ό,τι μπορούμε ποτέ να φανταστούμε...
Κι ακόμη κι αυτό, δεν έχει πια Σημασία...

https://www.youtube.com/watch?v=rSSVDGY0dP4&ab_channel=Britten_One

https://www.youtube.com/watch?v=atyvdC15HFA&ab_channel=neofromD

- Παυσίλυπον -

Είναι αλήθεια... Δεν ξεκίνησα εγώ αυτό το ταξίδι... Όχι εγώ κι όχι από μόνη μου...
Το ταξίδι ήρθε και με βρήκε... Εκείνο, από μόνο του και με δική του πρωτοβουλία... Εύκολο ή δύσκολο, είναι το ταξίδι που με διάλεξε... Ως τέτοιο, το σέβομαι και το στηρίζω... Δεν έχω καμμία υπερηφάνεια και δεν χρεώνω στον εαυτό μου κανενός είδους νίκη και κανενός είδους ήττα... Δεν νιώθω πως είμαι εγώ που υποκινώ τα πράγματα... Όχι πια... Απλά - ακόμη κι αν αυτή η λέξη είναι κατ' ευφημισμόν - συμμετέχω, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορώ... 

Έτσι συμβαίνει με τα σωστά πράγματα... Εννοώ, με αυτά που είναι να Συναντηθεί ο καθένας από εμάς, σχεδόν αναπόφευκτα... Το έχω διαπιστώσει κατ΄επανάληψη... Έρχονται και σε βρίσκουν εκείνα, όπου και όπως κι αν είσαι...
Η προσωπική Ετοιμότητα, δεν είναι απαραίτητο προαπαιτούμενο... Η Ζωή, είναι πάντα έτοιμη για λογαριασμό μας... 

Όσο βρισκόμουν μέσα στην τρικυμία της ανακατάταξης των πραγμάτων της ζωής μου, περνούσα αρκετό χρόνο σε σιωπή... Και - όπως το βλέπω τώρα από μακρυά - ήταν σιωπή μαζί με μία αίσθηση σοβαρότητας για την επικείμενη ανάληψη των ευθυνών των επιλογών "μου"... Απαιτούσα με αυτόν τον τρόπο από τον εαυτό μου, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που είχαν έρθει για μένα, ακόμη κι αν οι συντεταγμένες τους παρέμεναν ασαφείς... 

Γνώριζα πως από εδώ και πέρα, θα κινούμαι σε ένα άγνωστο, πρωτόγνωρο περιβάλλον... Και δεν εννοώ τον τόπο, γιατί ο τόπος που προς το παρόν διαμένω, μου είναι γνώριμος... Μιλάω για ένα πρωτόγνωρο τρόπο... Πως θα υπάρχω με έναν διαφορετικό τρόπο από ό,τι "πριν"... Πως θα χρειαζόταν να αντέχω τους κραδασμούς της νέας συνθήκης... 

Για τις συνέπειες, δεν σκέφτηκα... Είπα μόνο "ας έρθουν"... Θα έρχονταν κι αυτές, ήταν το μόνο σίγουρο... Γιατί από τη στιγμή που αποφάσιζα να κινηθώ με έναν άλλο τρόπο από τον συνήθη κατεστημένο, οι αντιδράσεις από ένα περιβάλλον που είχε μάθει αλλιώς, θα ήταν απλά ένα φυσικό επακόλουθο... Προς το παρόν, μου αρκούσε που - για πρώτη φορά στη ζωή μου - διεκδικούσα την ευκαιρία να ζήσω μία αλλιώτικη αλήθεια... Όποια κι αν ήταν, ήταν για μένα...

Ακόμη αντιμετωπίζω συνέπειες μέσα σε αυτόν τον επανακαθορισμό σχέσεων και πραγμάτων και ίσως το ίδιο θα εξακολουθήσει για καιρό ακόμη, έως ότου τα πράγματα επαναρυθμιστούν - για όλες τις πλευρές - σε μία νέα ισορροπία... 

Οι πιο άμεσες και έντονες αντιδράσεις που δέχθηκα, ήταν αυτές από το οικογενειακό περιβάλλον... Παρακολουθώ τους οικείους μου κάθε στιγμή - έχω αυτή την ευκαιρία εδώ που είμαι - ευχόμενη να αποδεχθούν στο χρόνο τους αυτή την αλλαγή.... Ο τρόπος της, μένει ακόμη ανεξερεύνητος... Ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα να πω σχετικά... Ούτε καν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ...

Ήταν μία από αυτές τις ημέρες... Είχα συναντηθεί με τους οικείους μου για να μιλήσουμε... Και ήταν μία από αυτές τις ημέρες που βγήκα εκτός... Εκτός εαυτού... Ξέρεις κι εσύ πώς είναι... Η μία κουβέντα φέρνει την άλλη και όλοι μεταλλάσσονται σε κάτι που δεν είναι... Στη χειρότερη εκδοχή τους... 

Γύρισα στο σπίτι, έξαλλη... Είχα καιρό να δω τον εαυτό μου έτσι... Βρόντηξα την πόρτα πίσω μου με θυμό... Τα είχα βάλει με τους γονείς μου, ούτε και ξέρω για ποιο λόγο... Είχα ένα γενικότερο παράπονο, για το έως πότε θα χρειάζεται να απολογούμαι ή το πόσο καιρό θα χρειαστεί αυτή η νέα ρύθμιση στα πράγματα, ή ο,τιδήποτε... Όταν το μυαλό ξεκινάει τις κουβέντες, όλες οι διαδρομές καταλήγουν σε λαβύρινθο... Ο λόγος που είχε πυροδοτήσει τα πράγματα, μου διέφευγε... Προσπαθούσα να θυμηθώ, μα δεν τα κατάφερα... Προσπάθησα κιόλας να θυμηθώ ποιος το ξεκίνησε όλο αυτό, να κάνω τη διαδρομή προς τα πίσω, λες και είχε σημασία...Ήταν αδύνατο....Πάντως, όποιος κι αν ήταν αυτός ο λόγος, είχε τον τρόπο του μαζί μου... Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, είχα επιτρέψει να μου συμβεί αυτό που συμβαίνει στον καθένα από εμάς σε τέτοιες καταστάσεις...
Πέφτουμε... Κυριολεκτικά... Πέφτουμε σε ύπνωση... Στο λήθαργο που μας κάνει να ξεχνάμε... Και μπαίνουμε σε ρόλους και συμπεριφορές που αναπαράγουν τα παιχνίδια του "ποιος έχει δίκιο"... Κι αυτά, είναι παιχνίδια που παίζονται στο Σκοτάδι...

Πρόλαβα και έφυγα, πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα... Έτρεξα γρήγορα, όσο πιο γρήγορα μπορούσα και κάθισα μπροστά στο μέρος που προσεύχομαι...Πήρα κάποιες ανάσες που με συνέφεραν από το θυμό... Ευτυχώς, απέφυγα τεχνηέντως να αρχίσω να κατηγορώ τους υπόλοιπους για την κατάσταση που τώρα βρισκόμουν... 

Με μιά απόγνωση που με έπνιγε, ζήτησα βοήθεια... 

"Δεν το πιστεύω ότι τα έκανα τόσο θάλασσα... Πώς μπόρεσα να μου ξεφύγω έτσι?...Βοήθησέ με... Βοήθα με να δω... Δείξε μου έναν άλλο τρόπο να δω τα πράγματα... Βοήθησέ με... Τι υπάρχει που δεν βλέπω?....Τι υπάρχει να δω που μπορεί να με βοηθήσει?..."... 

Όλα, σε πρώτο ενικό... Χρειαζόμουν να δω τι ήταν που απουσίαζε από τη μεριά μου... Τι μπορεί να ήταν που εγώ δεν προσέφερα στο πεδίο ανάμεσά μας... Ποια ήταν η δική μου συμμετοχή σε όλο αυτό... 

Έκλεισα για λίγο τα μάτια... 

Και δεν άργησε να επισκεφθεί το νου μου, μία εικόνα που με αφόπλισε... 

Ο νους μου φωτίστηκε ξαφνικά και είδα... Τους δύο γονείς μου, ως παιδιά... 

Παιδιά... Με το χαμόγελο και την ανάσα της προοπτικής και της υπόσχεσης για ζωή... Με την ελπίδα και τα όνειρα... Με το καθαρό, αθόλωτο ακόμη βλέμμα και την αγάπη, που μόνο η Αθωότητα γνωρίζει... Χωρίς την κούραση ή την απογοήτευση ή τη ματαίωση που έρχεται δυνητικά με τα χρόνια...

Η ανάσα μου κόπηκε... Ξέσπασα σε λυγμούς... 

Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω, ήταν..."Τι κάνω?...Τι κάνω?..."...

Η Βοήθεια, είχε παρέμβει μέσα από το νου μου, με τον πιο καταλυτικό τρόπο... 

"Τι κάνουμε?..."...

Με ποιον θυμώνεις?... Σε ποιον κρατάς κακία?... Ποιον δεν συγχωρείς?... Για ποιο λόγο?.... Θυμάσαι άραγε?.... Εγώ, είχα ήδη ξεχάσει...

"Τι κάνουμε ο ένας με τον άλλο?....Πού κοιτάμε?... Σε ποια πράγματα στεκόμαστε,  αφήνοντάς τα να περιορίζουν την ήδη περιορισμένη προοπτική μας?..."....

Ένιωσα την καρδιά μου να ανοίγει εκρηκτικά, μπροστά σε αυτή την αποκάλυψη...
Όταν σώπασαν οι λυγμοί μου, έκλεισα πάλι για λίγο τα μάτια... Και παρατήρησα πως όλος ο προηγούμενος θυμός, είχε εξαφανιστεί χωρίς καν να αφήσει χνάρια... 

"Συγχωρέστε με... Δεν μπορούσα να δω... Συγχωρέστε με... Τώρα, βλέπω... Συγχωρέστε με..."...

Το ζήτησα και από τους δυό... Σαν να το ζητάω σιωπηλά από τις ψυχές τους, όχι από αυτό που φαίνεται στον Κόσμο των σωμάτων...
Κι όταν λίγο ακόμη ησύχασα, δεν έχασα ευκαιρία.... Αποφάσισα να επεκτείνω αυτό το ίδωμα.... Με αυτή την αφορμή, να δω με τα μάτια του νου μου - ένα προς ένα - όλα τα πρόσωπα της ζωής μου... Όλα τα πρόσωπα της ζωής μου, μέσα από αυτήν την παυσίλυπο θέαση... Όλα τα πρόσωπα της ζωής μου, όλους όσους αγάπησα κι όλους όσους δεν τα κατάφερα, ως παιδιά... Και αλήθεια, δεν υπήρχε κάτι άλλο να πω για κανέναν... Αντί να κοιτάζω μέσα από τα γεγονότα, τα συμβάντα, το ποιος έκανε τι και το ποιος είπε τι κι όλο αυτό το μπέρδεμα που ζούμε, όταν θεωρούμε πως είμαστε "αποκλειστικά κάτοικοι αυτού του κόσμου", τώρα κοιτούσα Αλλιώς... Κοιτούσα αποφασιστικά κατευθείαν μέσα στα μάτια τους... Και αναγνώρισα πως δεν είχα πια ούτε θυμό, ούτε κακία, μα ούτε και ανέβαλα πια καμμιά συγχώρεση για κανέναν... Και το πιο σπουδαίο ήταν πως, όπως κοιτούσα την Αθωότητα μέσα στον καθένα, επέστρεφα κι εγώ πίσω στη δική μου... 

Ο Κόσμος των Μορφών, μας τυφλώνει... Κρατάει την Αλήθεια καλά κρυμμένη... Με αυτόν τον τρόπο, επιβιώνει...

Και ο λόγος, είναι πολύ απλός... Γιατί, αν καταφέρναμε να δούμε αυτή την αλήθεια μέσα στον άλλο, μέσα στον καθένα, τότε η κάθε Συνάντηση - από την πιο φευγαλέα μέχρι αυτές που κρατούν για μιά ζωή - θα ήταν κατά πρόσωπο Συνάντηση με την Αθωότητα, με την Αγάπη, με το Θεό... Όλα, μέσα από τον άλλον... Και όλα, από τον άλλον και μέσα σε σένα...
Ποιον θα είχες να πολεμίσεις, τότε?... Ο Κόσμος, θα τελείωνε για πάντα...
Τι ανακούφιση μου προσέφερε... Τι γιατρικό για όλα τα πράγματα, να μπορείς να πεις....
"'Ό,τι και να λες, ό,τι και να κάνεις, σε Βλέπω... Είσαι Αθώος στα μάτια μου..."...
Κι ο ένας με τον άλλο - γιατί μόνο "μαζί" γίνεται αυτό - να Επιστρέφουμε διαρκώς...
Πέρα από τον Κόσμο των Μορφών, στην Αθωότητα που μοιραζόμαστε...
Θα σε δω Εκεί...

https://www.youtube.com/watch?v=q1NHXSR3R7I