- Η Δύναμη της Προσευχής - 

Το θυμάμαι πολύ καλά... Γιατί δεν συνέβη μόνο μιά και δύο φορές... Κατ΄επανάληψη, κάθε που συναντούσα έναν άνθρωπο, ανεξάρτητα από τη σχέση που μπορεί να είχαμε και ανεξάρτητα από το χαρακτήρα αυτής καθεαυτής της συνάντησής μας, κάποια στιγμή στην κουβέντα επανερχόταν ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα... Απρόσμενο, έτσι θα το ονόμαζα κιόλας... Γιατί, δεν ήταν πως είχαμε λίγο πριν, τέτοιου τύπου κουβέντες ή πως ήταν τέτοιο το υπόβαθρο της συνάντησής μας... Όχι... Ποτέ δεν μπήκα από μόνη μου σε τέτοιου είδους κουβέντες με ανθρώπους, ποτέ δεν υποκίνησα από μόνη μου παρόμοιες συζητήσεις, αν δεν ήταν εκείνοι πρώτοι να τις προκαλέσουν ή να τις αναζητήσουν... 

Και θυμάμαι πολύ καλά... Ό,τι και να ήταν που λέγαμε, ερχόταν μία στιγμή που συνέβαινε μία παύση... Ερχόταν μία στιγμή, που όλα σταματούσαν... Όλες οι κουβέντες, για όλα τα πράγματα που φαινόταν μέχρι εκείνη την ώρα να μας ενδιαφέρουν... Και απλωνόταν σιωπή... Σαν για μιά και μόνο στιγμή - πιθανά, όσο χρειαζόταν - να βυθίζονταν βαθιά μέσα στον εαυτό τους... Και σαν - έτσι ξαφνικά - ό,τι και να λέγαμε προηγουμένως να μην είχε πια καμμιά σημασία... Σαν όλη τους η προσοχή να στρεφόταν - έτσι ξαφνικά - προς τα μέσα... Σε μιά βαθιά Ουσία, ανεξερεύνητη ακόμη για εκείνους... Αλλά άκρως ποθητή, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο... 

Δεν μπορώ να γνωρίζω το γιατί διάλεγαν εμένα για μάρτυρα αυτής της συγκεκριμένης αναρώτησης... Μπορεί να ρωτούσαν κι άλλους ανθρώπους για το ίδιο πράγμα, δεν μπορώ να το γνωρίζω... Είχα όμως δεχθεί την αγωνία αυτής της ίδιας αναρώτησης, ξανά και ξανά από διαφορετικά πρόσωπα... 

Τώρα που γράφω αυτά, τους θυμάμαι όλους, έναν προς έναν... Και τους "ακούω", μέσα στο νου μου, σαν να έχουν όλοι μία και μόνη φωνή... 

"Δεν ξέρω... Δεν ξέρω πώς να προσευχηθώ... Δεν ξέρω πώς να προσεύχομαι..."...

Το θαυμαστό για μένα ήταν πως δεχόμουν με χαρά αυτήν την αναρώτηση, ειδικά όταν γινόταν από ανθρώπους που δεν θα το περίμενα... Με έναν τρόπο, μου αρέσει ακόμη να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι... 

Βουτούσα τότε κι εγώ με τη θέλησή μου, μέσα στη σιωπή ... Και ένιωθα ένα χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό μου... Σαν να είχαμε βρει ξαφνικά, ένα κοινό τόπο ύπαρξης... Μιά κοινή αναζήτηση για την ουσία και όχι για το φαίνεσθαι των πραγμάτων... 

Χωρίς να ξέρω πως ξέρω, αυτό που πάντοτε έλεγα κι αυτό που αβίαστα έβγαινε από μέσα μου ήταν η λέξη "Απλά"...

"Απλά... Να λες τα λόγια απλά... Σαν να μιλάς σε κάποιον πολύ δικό σου... Που γνωρίζεις πως δεν θα σε κρίνει... Που θα σε ακούει σιωπηλά... Που θα σε καταλαβαίνει, ό,τι και να πεις... Αν σε βοηθάει, μπορείς να χρησιμοποιείς καταγεγραμμένες προσευχές... Αν όχι, τότε μόνο αυτό, πες τα λόγια απλά...Να είναι δικά σου και μέσα από εσένα, την κάθε Στιγμή..."... 

Τώρα πια, θα συμπλήρωνα και κάτι ακόμη... 

Μην ανησυχείς... Να μην κρύψεις τίποτα... Όλα τα βλέπει και όλα τα γνωρίζει... Κι εσένα και τον καθένα και κάθε καρδιά... Σε γνωρίζει ήδη... Μας γνωρίζει όλους... Είμαστε όλοι παιδιά Του Ενός Πατρός... Πώς είναι δυνατόν να μην σε γνωρίζει?... Σκέψου πως στέκει απέναντί σου, σε κοιτάει και σου χαμογελάει... 

Σαν να σου λέει : "Ξέρω τι θες να μου πεις, ξέρω τι σε βασανίζει... Ακούω"... 

Αυτό που χρειάζεται από σένα, είναι να αφήσεις την κάθε σκέψη σου, όλες τις σκέψεις σου Εκεί... Κάθε σκέψη, κάθε μέρα, κάθε πρωί... Όλους τους δισταγμούς, όλες τις δειλίες, όλους τους φόβους, όλες τις ενάντιες σκέψεις, όλη την έχθρα σου, όλη την κακία, όλα τα δάκρυά σου κι όλες τις ευχαριστίες σου... 

Η Προσευχή, είναι ένας τρόπος Απελευθέρωσης... Η Προσευχή, είναι Ομολογία... Όπως μου αρέσει να λέω - έτσι, για να γελάω κι εγώ λίγο με τον τρόπο μου - η Προσευχή είναι τρόπος αλκαλοποίησης του νου - και μέσω αυτού, και του σώματος - από όλη την τοξικότητα των πάσης φύσεως και από πάσα κατεύθυνση προερχομένων εντάσεων... Είναι μία ουσιώδης αλχημιστική διαδικασία στα χέρια σου, κάθε στιγμή... Ένα τεράστιου μεγέθους Δώρο, που αγνοούμε... Ένας τρόπος επαναπρογραμματισμού του νου στο παρόν και με αυτόν τον τρόπο, ένας άμεσος τρόπος επαναπρογραμματισμού αυτού που θα βιωθεί σαν συνθήκη ως "μέλλον"... Μία, εκ βαθέων καθημερινή ψυχοθεραπευτική διαδικασία προς τον Μόνο Αληθινό Θεραπευτή... Η Προσευχή, είναι ο Δρόμος που οδηγεί στο Θαύμα... Είναι το Μέσον... Χρειάζεται να γίνεται εκ βαθέων, με αλήθεια από την Αλήθεια σου... Και αν κάτι παραλείψεις, ξαναγύρισε και πες το... Με λόγια που θα κατανοείς, όχι με κουβέντες άλλων... Περίμενε λίγο, με κλειστά τα μάτια... Μην έχεις τα λόγια έτοιμα... Τα αληθινά λόγια θα έρθουν από μόνα τους... Απλά... Να λες τα λόγια απλά... Σαν παιδί... 

Το έχω ξαναγράψει... Ασχολήθηκα πολύ - γιατί ήταν το ενδιαφέρον μου αυτό - με ό,τι έχει να κάνει με τις οργανωμένες θρησκείες παγκοσμίως... Και θεωρώ πως η μεγαλύτερη επιτυχία τους, ήταν να πάρουν το Θεό από τους ανθρώπους και να τον τοποθετήσουν κάπου μακρυά... Και κάπου "έξω"... Αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο, ό,τι θα μπορούσε να είναι πιο χρήσιμο για τον καθένα... Δηλαδή, την αναγνώριση της αξίας της Πρωταρχικής Σχέσης... Με πιο απλά λόγια, αποτρέποντας τον καθένα από εμάς να αναπτύξει και να εδραιώσει μία εντελώς τίμια, ειλικρινή, άμεση και προσωπική σχέση με το θείο...Οι οργανωμένες θρησκείες συσχέτισαν το "Θεό" με το "Φόβο".... Και ο φόβος, είναι το μόνο εξαιρετικό μέσο καταστολής των μαζών... Και μόνο η αναφορά στη λέξη "φόβος", διακόπτει κάθε ζωτική, οργανική συνδιαλλαγή... 

Όχι πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται πραγματικά για το Φως, μέσα από τους κόλπους της οργανωμένης θρησκείας... Δεν κατονομάζω ανθρώπους, παρά μόνο συστήματα...

Ό,τι ποτέ έγραψα εδώ και ό,τι πρόκειται να γράψω σχετικά, δεν έχει καμμία αναφορά σε οργανωμένες θρησκείες... Το Φόβο τον απεύχομαι, τόσο για τον εαυτό μου όσο και για κάθε συνάνθρωπό μου... Ο Φόβος, είναι καθεστώς ανελευθερίας... Και μου δόθηκε, ευτυχώς, από πολύ μικρή ηλικία να γνωρίσω στη σάρκα μου πως ο Θεός, είναι Αγάπη... Και πολύ αργότερα, μου δόθηκε να κατανοήσω πως, μέσα στα ζητούμενα του Δημιουργού για όλους εμάς και για τον καθένα ξεχωριστά, είναι το να ζήσει με ελευθερία - και άρα, χωρίς φόβο - το Δώρο της Ζωής του... 

Μπορείς λοιπόν να το δοκιμάσεις... Ακόμη κι αν δεν πιστεύεις σε τίποτα... Ακόμη κι αν πιστεύεις πως δεν ακούει κανείς... Μπορείς να το δοκιμάσεις έτσι, σαν προσωπικό σου πείραμα... 

Κάθε πρωί, πριν ξεκινήσεις το ο,τιδήποτε η μέρα σου απαιτεί, στάσου για λίγο έτσι, με τα μάτια κλειστά... Ή ανοιχτά... Πάντως, στραμμένα μέσα σου... Και ψάξε να δεις, τι είναι που θα ήθελες να πεις... Να ζητήσεις βοήθεια... Να ζητήσεις προστασία... Να ζητήσεις ευλογίες για την ημέρα σου... Να στείλεις ευχές για όλους τους ανθρώπους που ξέρεις πως θα συναντήσεις, πριν τους συναντήσεις, αλλά και για όλους όσους δεν γνωρίζεις πως θα βρεθούν δίπλα σου μέσα στην ημέρα... 

Ο,τι μπορεί η καρδιά σου να χρειάζεται... 

Και θα δεις, θα δεις αλλαγές... Και στην ημέρα σου και στους ανθρώπους που θα συναντάς και σε σένα τον ίδιο... Για όλα τα πράγματα της ζωής σου... Και θα δεις, σιγά-σιγά θα καταλαβαίνεις πως είναι κάτι χρήσιμο... Πως είναι κάτι απαραίτητο... 

Γιατί η Προσευχή, με αυτή την ουσία, με αυτή τη βάση της προσωπικής σχέσης, είναι τροφή για την ψυχή... Είναι δροσιά μέσα από τη φωτιά του κόσμου... Και καταλαβαίνω τώρα, το λόγο που όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συνάντησα, αναζητούσαν μία απάντηση και μία βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση... Η ψυχή τους ήταν που πεινούσε, η ψυχή είναι που δεν μπορεί να τραφεί με τη ματαιότητα του κόσμου... Και - ευτυχώς για όλους μας - η ψυχή είναι που γνωρίζει τι είναι πραγματικά αναγκαίο, η ψυχή είναι που μας υποκινεί να στραφούμε τελικά - μετά από αλλεπάλληλους κύκλους - προς την κατεύθυνση του Φωτός... 

Μην κρατήσεις τίποτα δικό σου... Καμμία σκέψη... Με την καρδιά και τα χέρια ανοιχτά, άφησέ τες όλες σε Εκείνον που τις γνωρίζει ήδη...

https://www.youtube.com/watch?v=99j0zLuNhi8

Υπάρχουν πολλές καταγεγραμμένες ιστορίες σχετικά με τη Δύναμη της Προσευχής... 

Κάποτε, συνέβη ένα τροχαίο δυστύχημα σε μεγάλη λεωφόρο... Ένα από τα αυτοκίνητα καταστράφηκε εντελώς... Η οδηγός του, βρέθηκε χτυπημένη στο κεφάλι μετά από καραμπόλα και τη μετωπική της σύγκρουση με το παρμπρίζ... Η ίδια είναι που αναφέρει την ιστορία αυτή... Γιατί, εκείνη ήταν που έζησε αυτήν την παρακάτω εξωσωματική εμπειρία... Και ήταν, σαν να βλέπει το σώμα της από πολύ ψηλά, να βρίσκεται έτσι παρατημένο μέσα στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου, ενώ ταυτόχρονα μπορούσε να ακούει τις φωνές και τα παράπονα των υπόλοιπων οδηγών, που λόγω του δυστυχήματος είχε διακοπεί η κυκλοφορία τους... Κανένας από αυτούς δεν πήγε να βοηθήσει ή να συνδράμει στον τόπο... Και ξαφνικά, όπως αναφέρει η ίδια, είδε ένα δυνατό φως να βγαίνει από ένα γειτονικό αυτοκίνητο... Από εκεί ψηλά που βρισκόταν, δεν μπορούσε να καταλάβει τι διαφορετικό συνέβαινε... Το αστρικό σώμα, μπορεί να ταξιδεύει στο χωροχρόνο με μεγάλη ευκολία... Πήγε, λοιπόν, να δει... Και έκπληκτη είδε μία γυναίκα, στο γειτονικό αυτοκίνητο, αντί να βρίζει και να φωνάζει - όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι - να κάθεται στη θέση της του οδηγού και να προσεύχεται με όλη της την καρδιά να σωθεί, όποιος ήταν που είχε χτυπήσει... Η γυναίκα που είχε βγει από το σώμα της μετά το δυστύχημα, ένιωσε μία μεγάλη ευγνωμοσύνη για την προσπάθεια της γειτονικής οδηγού, όταν ένιωσε μία τεράστια δύναμη να την επιστρέφει πίσω στο σώμα της... 

Η γυναίκα νοσηλεύτηκε για καιρό, γλυτώνοντας τη μόνιμη αποσύνδεση από το φυσικό της σώμα... Όταν συνήλθε από το κώμα, ζήτησε ένα χαρτί και ένα μολύβι... Και ζήτησε να της βρουν την οδηγό του αυτοκινήτου με τα στοιχεία που είχε προλάβει να καταγράψει, όσο ακόμη το αστρικό της σώμα βρισκόταν σε εκκρεμότητα... 

Όταν ανέκαμψε εντελώς, επισκέφθηκε τη γυναίκα που είχε προσευχηθεί για εκείνην... 

Πρόσφατα, χρειαζόμουν κι εγώ μία βοήθεια από κάποιον... Όσο κι αν προσευχόμουν, είχα την αίσθηση πως για το συγκεκριμένο θέμα, θα ήταν καλό να συμμετέχει και κάποιος άλλος... Πήγα να βρω έναν πολύ έμπιστο και φωτεινό άνθρωπο, μεγάλο σε ηλικία μα πάντα παιδί... Εκείνος, εργάζεται μέσα από την εκκλησία της ενορίας... Με δύναμη και σθένος, με θέληση και υπομονή... 

Χρειαζόμουν μία σύμπραξη, η Προσευχή μεγαλώνει σε Δύναμη όταν συμπράττουν οι καρδιές προς έναν κοινό στόχο... Και όντως, για το θέμα που είχα ζητήσει τη σύμπραξη, έλαβα πολύ σύντομα βοήθεια... Το θέμα όμως, δεν ήταν αυτό... 

Κάποια στιγμή, επέστρεψα σε αυτόν τον άνθρωπο, να του προσφέρω ένα μικρό δώρο για τη βοήθεια που δέχθηκε να προσφέρει σε εμένα... Μου μίλησε για το γιό του... Το στερνοπούλι του, που παρουσίαζε πολλά προβλήματα τα τελευταία χρόνια... Και μέσα από την κουβέντα μας, βρέθηκα να έχω πολλές κοινές απασχολήσεις με εκείνον... 

"Θα μου άρεσε να γνωρίσει ο γιος μου, έναν άνθρωπο σαν κι εσένα... Θα τον βοηθούσε πολύ"... Αυτές ήταν οι λέξεις του, γεμάτες από περίσκεψη και νοιάξιμο για το παιδί του... 

Δεν πέρασε καιρός - ούτε καν εβδομάδα - όταν βρέθηκα σε μία παρέα... Από όλα τα άτομα που βρίσκονταν εκεί, ένιωθα να οδηγούμαι να καθίσω δίπλα και να πιάσω τελικά κουβέντα με ένα και μόνο πρόσωπο... Υπήρχε - χωρίς να τον γνωρίζω - μία αίσθηση οικειότητας από μέρους μου... Και - δεν μπορώ να το εξηγήσω - ένιωθα πως ο χώρος μεταξύ μας είναι φωτεινός... Καθαρός... Σαν κάποιος να μας έφερε να συναντηθούμε... 

"Δεν μπορώ να στο εξηγήσω", έφτασα να πω σε ανύποπτο χρόνο, "μα κάποιος έχει προσευχηθεί για εμάς...Κάποιος προσευχήθηκε να συναντηθούμε"... 

Τον είδα να κοντοστέκεται... Σαν κάτι από τα λόγια μου, να του φάνηκε αληθινό... Ψάξαμε να βρούμε κοινούς γνωστούς... Ή, κοινές παρέες... 

Αυτό που αφήσαμε τελευταίο, ήταν και το πιο χρήσιμο... Το άτομο που μόλις είχα συναντήσει, ήταν ο γιος του ανθρώπου που με είχε βοηθήσει με την προσευχή του...
Κάποιος είχε προσευχηθεί για εμάς... Και ο Δρόμος για τη Συνάντησή μας ήταν ανοιχτός...

Για ό,τι και να πω εγώ και για ό,τι και να πει κάποιος άλλος, αυτό που έχει σημασία είναι μόνο η προσωπική εμπειρία... Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποφασίζει ο καθένας για το Σημαντικό... 

Για μένα, αυτό είναι που κάνει η Προσευχή... Καθαρίζει το νου από το περιττό... Από όλες τις μπερδεμένες, ανούσιες ή ακόμη και ανάρμοστες σκέψεις... Όλοι χάνουμε το δρόμο και όλοι κάνουμε σκέψεις ανάρμοστες με την Αλήθεια της Ουσίας μας... Μπερδευόμαστε και σκοτεινιάζουμε... Παραδίδοντάς τες, είναι που καθαρίζει ο νους... Και με αυτόν τον τρόπο, καθαρίζει ο τόπος μέσα σου και γύρω σου... Και ανοίγει ο Δρόμος προς τα καθημερινά Θαύματα... 

Και με αυτό, δεν εννοώ πως ό,τι ο καθένας ζητήσει στην Προσευχή του θα υλοποιηθεί... Εννοώ πως, παραδίδοντας καθ' ολοκληρία το βιβλίο της ζωής σου εκεί όπου πραγματικά ανήκει, επιτρέπεις στον Μεγάλο Ενορχηστρωτή να αναλάβει δράση για το κάθετι... Γίνεσαι διαφανής για τον εαυτό σου, ένας διαφανής συνεργάτης για την ίδια τη Ζωή... Κι ένας συν-δημιουργός με το Δημιουργό... 

Μπορείς να το δοκιμάσεις... Κάθε πρωί, με το δικό σου τρόπο και τα δικά σου απλά λόγια... Κι ας μην πιστεύεις σε κάτι, κι ας μην πιστεύεις σε τίποτα... 

Πολύ σύντομα, θα δεις, θα αρχίσεις να αναγνωρίζεις την παυσίλυπο δράση της διαδικασίας... Η ψυχή σου θα είναι που θα το αναζητά... 

Η ψυχή σου θα αρχίσει να τρέφεται.... Κι εσύ, όλο και πιο δυνατός θα γίνεσαι.... Γιατί, θα αρχίσεις να αναγνωρίζεις από πού θα έρχεται αυτή η δύναμη που θα νιώθεις... 

Η δύναμή σου, θα είναι η Δύναμη της Προσευχής σου... 

Και κάθε πρωί, θα έχεις ραντεβού με τη Διαφάνεια... 

Και κάθε πρωί, το Βιβλίο της Ζωής σου θα ξαναγράφεται από την αρχή... 

Κάθε πρωί... 

Με λόγια απλά...

Έτσι απλά.... 

https://www.youtube.com/watch?v=qr5QyBdnXp4