-  Μάθημα Μαγειρικής - 

Στεκόμουν εκεί... Στην κουζίνα... Ακίνητη... Ή σχεδόν ακίνητη, αφού το μυαλό μου "έτρεχε" όλες τις πιθανές συνταγές που γνώριζα, ώστε να διαλέξω μία για την ημέρα... Αυτό που θα μαγειρέψω... 

Στεκόμουν εκεί, κατά τα φαινόμενα σε ησυχαστική περισυλλογή... Με μόνη ερώτηση, το "τι να φτιάξω, τι να κάνω"... 

"Τι να κάνω... Τι να κάνω.... Τι θα κάνω?..."... 

Έτσι, στα ξαφνικά... Με μία και μόνη αλλαγή ενός συμφώνου, η σκέψη μου είχε πάει τελείως αλλού... Από μόνη της... Γιατί πλέον, δεν ήταν πως αναρωτιόμουν τόσο για το τι θα μαγειρέψω, όσο για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα... Ξαφνικά, αναρωτιόμουν για τη ζωή μου και για όλες τις πολύ σημαντικές, άκρως "δικές μου" αποφάσεις για το παρακάτω... 

Τη διαφορά, την κατάλαβα στο σώμα μου... Γιατί, όλως αιφνιδίως, έσφιγγα τα δόντια και τις χούφτες των χεριών μου, λες και μόλις είχα δεχθεί πρόσκληση σε πόλεμο.... Και μιά απίστευτη ένταση, άκαιρη και άτοπη, υπερβολικά άσχετη με τη στιγμή και το τίποτα που συνέβαινε, είχε  προλάβει να με κυριεύσει... 

Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει το μυαλό... Λίγο να μην είσαι προσεκτικός, σε πετάει έξω... Σε ένα άλλο πεδίο - ουσιαστικά, φαντασίας - από αυτό που υπάρχει πραγματικά... 

Ευτυχώς, το πρόλαβα στην αρχή του... Και επανέφερα τον εαυτό μου στην τάξη... 

Με έναν αναστεναγμό ανακούφισης, ακούμπησα την παλάμη μου στο χείλος του νεροχύτη... Έκλεισα για λίγο τα μάτια, να αναπνεύσω βαθιά... Και ήταν τότε, σαν να άκουσα μία φωνή μέσα στο σταματημένο - προς στιγμήν - μυαλό μου... Ήρεμη, διακριτική, καθόλου διδακτική και με ικανή δόση απλότητας, μου απευθυνόταν... 

"Πού ήσουν εσύ?...  Πού ήσουν εσύ, Μαρία?...

Πού ήσουν όταν δημιουργούσα τα θεμέλια και τις συνθήκες για τη ζωή σου... 

Πού ήσουν εσύ?..."...

Έμεινα με τα μάτια κλειστά... Μεταξύ μας, θα προτιμούσα να έχω απαντήσει βιαστικά ένα "δεν ξέρω", μόνο και μόνο για να αποφύγω να δω μία τεράστια αλήθεια να αποκαλύπτεται... 

Γιατί αυτό που αναζητούσε η ερώτηση, αυτό το "πουθενά", ούτε να το αρθρώσω στη σκέψη μου δεν μπορούσα... 

Αυτό το "πουθενά", θα μπορούσε να είναι μία πληγή για τις εγωιστικές μου υπερπροσπάθειες... Διάλεξα διαφορετικά... Αποφάσισα να το ακολουθήσω... Και το άφησα να με πάει εκείνο στην αλήθεια του... Και να δω... Και μου άνοιξε ένα απύθμενο χώρο εντός μου... 

"Πουθενά"... Δεν ήμουν πουθενά... 

Ξαφνικά χαμογελούσα και πάλι, από το μέγεθος και την πυκνότητα της ησυχίας που με πλημμύριζε... Έμοιαζε πολύ με χαρά... 

Κι αποφάσισα να διαλέξω ξανά... 

Θα αφήσω τη Ζωή να κάνει αυτό που έκανε πάντα...
Θα αφήσω τη Ζωή να μαγειρέψει για μένα...
Κι εγώ θα κοιτάζω... Χαμογελώντας... 

Τι ανακούφιση... 

https://www.youtube.com/watch?v=cMHmwHJJGZE&list=RD1ZYbU82GVz4&index=14&ab_channel=MeditativeMind