- Μαθήματα στα Θαύματα -

Δεν ήξερα... Μαθητεύω σε αυτό το βιβλίο με το όνομα "Μαθήματα Θαυμάτων", για καιρό τώρα... Για χρόνια... Και όμως, δεν ήξερα... Κοιτάζεις έναν τίτλο, διαβάσεις κάποιες λέξεις, το ανοίγεις κιόλας και του δίνεις όλη σου την προσοχή... Και μάλιστα, του δίνεις κι ένα σημαντικό μέρος από την εγγενή σου πειθαρχία... Έτσι λες, για να πιστεύεις πως έχεις κάνει το κατά δύναμη... Και μπορεί και πάλι να μην ξέρεις... Μπορεί και πάλι να μην αποφύγεις να κάνεις τις δικές σου μεταφράσεις... Λες κι εσύ ξέρεις καλύτερα... Για μένα μιλάω... 

Στην αρχή αντιδρούσα, θυμάμαι... Πολύ... Εξωφρενικά πολύ... Παράλογα πολύ... Ακόμη και στη θέα του βιβλίου... Πριν καν το ανοίξω... Ήταν λες και κινδύνευα από "κάτι"... Λες και το βιβλίο είχε τη δύναμη να καθαρίσει κάτι από μέσα μου, που δεν ήθελα να αφήσω... Που θα έκανε τα πάντα για να μείνει ζωντανό... Ανακαλύπτω πως ήταν όντως έτσι... Δεν ήξερα... 

Στο πρώτο του μέρος, το βιβλίο περιέχει όλο το νοητικό υπόβαθρο που - όπως ξεκαθαρίζει - απαιτείται για την αποδόμηση του προυπάρχοντος κατασκευασμένου νοητικού συστήματος στο οποίο βασίζεται το ονειρικό πεδίο της τρίτης διάστασης... Το δεύτερο μέρος, περιέχει τις καθημερινές ασκήσεις που οδηγούν σε αυτή την αποδόμηση και, στη συνέχεια, την αντίληψη ενός άλλου ιδώματος του κόσμου... Σε κανένα σημείο δε λέει "είναι εύκολο" ή "είναι δύσκολο", μόνο αναφέρεται ως "διαφορετικό".... Κάτι "άλλο"....

Λέξεις... Θα μπορούσαν να είναι μόνο λέξεις... Το κλειδί για όλο αυτό, όπως τολμώ να πω και για όλα τα πράγματα, είναι η Εφαρμογή... Η πρακτική εφαρμογή όλων όσων μελετούσα και η παρατήρηση για τον τρόπο τους και το αποτέλεσμά τους στο περιβάλλον... Η Ενσωμάτωση... 

Έκλεισα ήδη τους τρείς μήνες της παραμονής μου σε αυτή την νέα εκδοχή της ζωής μου... Μακρυά από την Αθήνα, μέσα στη φύση, με άλλους ανθρώπους, σε άλλες συνθήκες.... Ακόμη προσαρμόζομαι... Και μπορώ να πω πως αυτή η αλλαγή, με κάνει αναπόφευκτα να παρατηρώ περισσότερο και να είμαι - όσο γίνεται - περισσότερο παρούσα... 

Χρόνος... Ο χρόνος - μεταξύ πολλών άλλων - μου έχει δοθεί σε αφθονία... Και είμαι ευγνώμων για αυτό, γιατί είναι μία ευκαιρία για μένα να μπω στη διαδικασία της πρακτικής εφαρμογής στη δική μου ζωή, για όλα όσα προτείνω σε άλλους μέσα από τις Συναντήσεις που πραγματοποιώ... Και βρίσκω μιά τιμιότητα μέσα σε αυτό γιατί αν δεν τα ζήσω εγώ, πρώτη, δεν μου δίνεται δικαίωμα να τα μεταφέρω... Το "δάσκαλε που δίδασκες", δεν θα το ήθελα...

Και παρατηρώ... Κι αναρωτιέμαι... 

Τι είναι το Θαύμα?... Τι μπορείς να χαρακτηρίσεις ως τέτοιο?... Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει τις κόρες των ματιών μας να ανοίγουν έκθαμβες μπροστά σε κάτι?... Η ανάσταση νεκρών?... Η θεραπεία ασθενών?... Ο διαχωρισμός της Ερυθράς Θάλασσας?... Τι, από όλα αυτά?.... 

Στο βιβλίο αναφέρεται "Το Θαύμα προκύπτει φυσικά, αβίαστα, σαν έκφραση της Αγάπης"... Και συμπληρώνω εδώ, πως η λέξη "Αγάπη" δεν αφορά στην αγάπη μεταξύ ανθρώπων, σε αυτό το ατελείωτο δούναι και λαβείν με όλα τα πίσω μπρος.... Αγάπη, είναι ένα περιβάλλον υψηλής συχνότητας, το οποίο ενεργοποιείται ανά πάσα στιγμή με μόνο προαπαιτούμενο, την αντίληψή του... Την αναγνώριση της ύπαρξής του... 

Το Θαύμα, λοιπόν, μπορεί να είναι ο,τιδήποτε... Απρόσμενο και κάθε στιγμή... Ο,τιδήποτε καταφέρει να μας βγάλει από την τραγική ασθένεια του νου.... Η ρίζα της άγνοιάς μας, είναι η πεποίθηση οτι "γνωρίζουμε"...  Κανείς δεν στοχεύει εκεί, σε αυτή την ουτοπία, για να βρει το γιατρικό.... Σε αυτή την αποδοχή της απόλυτης και καθ' ολοκληρία άγνοιάς μας για το ο,τιδήποτε... Όλοι βαθιά μέσα μας, έχουμε την πεποίθηση πως "γνωρίζουμε"... Είναι τρόπος επιβίωσης... Κανείς δεν το κάνει αυτό, κανείς δεν μπορεί να το κάνει από μόνος του... Είμαστε όλοι ο "γρίφος", δεν είμαστε η "λύση"... Για αυτό και χρειαζόμαστε τον "άλλο".... Σαν καθρέφτη για τις παρανοήσεις μας, σαν οδηγό για το προχώρημά μας... Και είναι όντως πολύ δύσκολο να φύγει κανείς από αυτό... Και μιλάω για μένα, τώρα, γιατί δεν ήξερα... Γιατί, με το που θα πεις, με το που θα παραδεχθείς αυτό το "δεν γνωρίζω", ο κόσμος σου - όπως τον ήξερες - θα καταστραφεί... 

Έτσι ξεκίνησαν τα Θαύματα, στη δική μου ζωή... Εννοώ, τότε ξεκίνησα να τα αναγνωρίζω... Ένα χρόνο πριν... Όταν βρέθηκα ανάμεσα σε ένα βουνό από απώλειες... Όταν σταμάτησα να λέω "φταίει εκείνος και φταίει κι ο άλλος για αυτό".... Όταν σταμάτησα να κατηγορώ... Όταν έφτασα να πω "Θέλω να δω εγώ τι έχω κάνει".... Όταν έφτασα να δω πως, με όλα αυτά που "ήξερα", η ζωή μου είχε γίνει ένα έρημο τοπίο... Στο λέω, ένας χρόνος δάκρυα δεν ήταν αρκετός.... Ήταν όμως ικανός, για να δω μπροστά μου όλο το έργο μου και για να αναλάβω ολόκληρη την ευθύνη για τη ζωή μου....
Το Θέλησα... 

Κι από τότε που ήρθα εδώ, δεν θα μπορούσα να πω πως "είναι εύκολο" ή "είναι δύσκολο"... Θα έλεγα όμως, πως είναι "αλλιώς"...

Και είδα και κατάλαβα πως, Θαύματα συμβαίνουν κάθε στιγμή... Πως, όταν έφυγα από τις δικές μου πεποιθήσεις - αυτές που κατασκευάζονται από μιά κάποια ανάγκη - για το "τι είναι καλύτερο", "πόσο πρέπει να διαρκεί κάτι", "τι χρειάζεται να γίνει" και όλες αυτές τις παρανοήσεις που μας θρέφουν, ακόμα και για αυτή την ίδια την πεποίθηση για το "πώς χρειάζεται να μοιάζει ένα Θαύμα", κάθε φορά κι ένα Θαύμα ήταν εκεί για να πάρει τη θέση τους μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου... 

Και μετά, άρχισε από μόνο του ένα ταξίδι προς τα πίσω... Στα πίσω της ζωής μου... Και είδα και κατάλαβα... Τα Θαύματα ήταν εκεί, κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση... Και δεν χρειάζονταν ποτέ, τίποτα από εμένα... Ούτε την αποδοχή μου, ούτε το χαρακτηρισμό τους ως "μικρά" ή "μεγάλα".... Όπως αναφέρει σχετικά και το βιβλίο,  "Δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας στο Θαύμα"... Και αναγνώρισα τη δική μου ευθύνη που έλεγα διαρκώς πως "δεν είμαι ευχαριστημένη με το ένα ή με το άλλο" και έλαβα μία άλλη άποψη, μιά άλλη εικόνα για τη ζωή μου, πως ό,τι ποτέ συνέβη είχε μία ροή, πέρα από ό,τι μπορούσα εγώ να "κάνω" ή να "φανταστώ" σχετικά... Ούτε η ζωή μου με χρειαζόταν για να εξελιχθεί... Και αυτό, μόλις με είχε κάνει - έτσι, ξαφνικά - να εκτιμήσω βαθιά τον τρόπο της... 

Αυτό κάνει το Θαύμα... Σε μετακινεί - αναπόφευκτα - πέρα από το διαχωρισμό... Μακρυά, πέρα και πάνω... Γιατί, είναι ίσης αξίας ένα χαμόγελο από έναν περαστικό όταν το χρειάζεσαι, με μία κουβέντα από κάποιον αγαπημένο όταν πιστεύεις πως θα τρελαθείς από τη σιωπή, με ένα χρηματικό ποσό που σου δωρίζεται ξαφνικά όταν δυσκολεύεσαι και ίσης αξίας με μία καταλυτική θεραπεία που σε αξιώνει ακόμα με ζωή... Κι αρχίζεις να μαθαίνεις - όχι χωρίς σεβασμό ή δέος - για το πόσο Ένα είναι Όλα....

Το κοινό τους σημείο, είναι πως όλα σε Σώζουν.... Από την παρανόηση, μόνο από αυτό χρειαζόμαστε Σωτηρία... Και όλα, με ένα τρόπο, αποκαλύπτουν πως, Θαύματα συμβαίνουν διαρκώς για όσους έχουν "μάτια να δουν και αυτιά για να ακούσουν"... Δηλαδή, απλά, για όσους είναι παρόντες... Και δεικνύουν πως υπάρχει πάντα Βοήθεια... Για το ο,τιδήποτε... Και αν δεν καταφέρνουμε να το αναγνωρίζουμε, είναι μόνο επειδή αρνούμαστε - σχεδόν πεισματικά - την ύπαρξη μιάς άλλης, διαφορετικής αλήθειας.... Κι αυτό μας κλείνει τα μάτια... 

Δεν ήξερα... Μα άρχισα να μαθαίνω, μόνο όταν άρχισα να εφαρμόζω... Όταν άρχισα να ενσωματώνω τη γνώση, από νοητική κατασκευή σε διαδρομή μέσα από την καρδιά και προς τα έξω, στο ο,τιδήποτε Συναντώ... Με βεβαιότητα και με σιγουριά.... Ότι υπάρχει - διαθέσιμος για όλους - ένας άλλος τρόπος... Που δεν είναι "εύκολος" ή "δύσκολος", μα "διαφορετικός"... "Αλλιώτικος"... Που μπορεί να είναι και επίπονος.... Που μπορεί να χρειαστεί τα δάκρυά σου για καιρό... Που χρειάζεται τη Συγχώρεση και την Εξιλέωση, πρώτα από εσένα....Που μπορεί - για αυτόν ακριβώς το λόγο - να σε αλλάξει.... Από μέσα και προς τα έξω... Για να αντικρίσουμε τελικά, την Απλότητα.... Πως ό,τι είναι μέσα, είναι και έξω... Πως ό,τι είναι στον έναν, είναι σε όλους... Κι ό,τι κατανοείς, σε διαμορφώνει... Αναπόφευκτα...
Για μένα μιλάω..... Κι αφού θέλω να είμαι ειλικρινής, χρειάζεται να το παραδεχθώ... Και φυσικά έχω γίνει μάρτυρας πολλών θαυμάτων εδώ που είμαι... Και για κάποια από αυτά, έχω μερίδιο συμμετοχής... Και άρχισα να τα αναγνωρίζω, μόνο όταν έφυγα τελείως από τη δική μου πεποίθηση για το "πώς" των πραγμάτων.... Κι όταν ο παλαιός προγραμματισμός κάνει μικρές επαναστάσεις προς την επανεκκίνησή του, καταλαβαίνω πως μπορεί να βρεθώ ξανά σε αυτό το σημείο που βρίσκεται ο κόσμος, σε αυτό το σημείο που λέει "τίποτα δεν είναι αρκετό"... Και το αναγνωρίζω - δεν μου είναι πια τυφλό σημείο - και εθελούσια επιστρέφω στην πραγματικότητα που γίνεται γεννήτορας για όλα τα Θαύματα... Στην Παρούσα Στιγμή, που λέει για όλα πως "Όλα είναι πάντοτε καλά, ακριβώς όπως είναι"... 

Κι όχι πως δεν κάνω λάθη... Φυσικά και κάνω... Ακόμα... Μα τώρα πια, αυτά τα παραστρατήματα έχουν τη δύναμη να μου ζητήσουν το λόγο... Ο πήχυς, έχει ανέβει... Και αυτό είναι όντως δύσκολο... Με ταπεινώνει κάθε φορά ό,τι γνωρίζω πως θα χρειαζόταν να εφαρμόσω, αλλά από οκνηρία ή από συνήθεια το απέφυγα... 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις ένα πράγμα... Και αυτό που κάνει το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", είναι να δείξει με το δικό του τρόπο, έναν άλλο τρόπο... Το βασικό κριτήριο, πιστεύω, για να δει κανείς αν κάτι λειτουργεί ή όχι, είναι η πρακτική εφαρμογή... Μπορείς να δεις τον κόσμο σαν μία τυχαιότητα, μπορείς να τον δεις σαν ένα περιβάλλον υλοποίησης καθημερινών θαυμάτων... Μπορείς να ζεις σαν τίποτα να μην είναι θαύμα, μπορείς και να ζεις σαν τα πάντα να είναι θαύμα...  Από τον καθένα μας εξαρτάται το σε ποιο πεδίο θα επιλέξει να ζει...
Το να επιλέξω να κοιτάζω τον κόσμο με άλλα μάτια - δεν εννοώ μέσα από κάποιο πρίσμα ή με ροζ γυαλιά - αλλά κρατώντας στο νου αυτή και μόνη τη σκέψη, ότι μία άλλη πραγματικότητα είναι πιθανή, ανοίγεται ο δρόμος προς αυτή την κατεύθυνση... 

Και τώρα αυτό, το λέω και για μένα και για σένα και για όλους... Έχουμε μία Ευκαιρία... Να ζήσουμε, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα απολύτως... Έχουμε την Ευκαιρία να επικαλεστούμε για κάθε στιγμή, το Θαύμα στη ζωή τη δική μας, των αγαπημένων μας, όλων όσων Συναντούμε και όσων δεν θα Συναντήσουμε ποτέ... Κι έχουμε την Ευκαιρία, να συμμετέχουμε σε μία λεπτοφυή, αλλά ουσιαστική αλλαγή.... Μόνο να το Θελήσουμε... Κι ας μην καταλαβαίνουμε.... 

Και σου λέω, τώρα από την εμπειρία μου... Και τώρα, δε μιλάω μόνο για μένα...

Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τίποτα... Γιατί, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα.... 

Το να ζήσουμε χωρίς πεποιθήσεις και χωρίς προσωπικές προκατασκευές μέσα στο Θαύμα, μέσα στο Φως, ακόμη και παρέα με τις παρεκκλίσεις που μας επαναφέρουν - ναι, μαζί κι αυτές - αυτό είναι η ευχή μου - ή, πιο τολμηρά, το όραμά μου - για μένα και για σένα και για όλους...
Με μόνη την Απόφασή μας να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε... Συν-Δημιουργοί Θαυμάτων...

Υπάρχει Άλλος Τρόπος...Είναι ήδη Εδώ...

Πάμε, αν το Θελήσεις...

Μαζί... Πώς αλλιώς?...