- Ταξίδι στη Θεραπεία -

Με αυτή την αναρώτηση, άνοιξα τα μάτια μου στο φως εκείνης της ημέρας.... Κι ας ήταν πολύ νωρίς το πρωί... Κι ας μου φαινόταν πως υπήρχε κάτι πρωταρχικά παράδοξο στη γεύση της... Αυτή η αναρώτηση με ξύπνησε, κι όχι το φως... Ξαφνικά... 

"Τι θα πει "θεραπεία"?... "...

Το παράδοξο ήταν πως, όλα τα χρόνια της ζωής μου με αυτό ασχολήθηκα... Με ό,τι είχε να κάνει με την έννοια και τις απανταχού πρακτικές της θεραπείας...Πρώτα για μένα και στη συνέχεια για όπου αλλού γύρω μου εντόπιζα την απουσία υγείας και την έλλειψη σθένους, με όποια μορφή κι αν παρουσιαζόταν... 

Και θα μπορούσε να πει κανείς πως ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσο πεισματικά με κάτι, όλα τα χρόνια της ζωής του, θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζει την ερμηνεία της λέξης... Να είναι σε θέση  να δώσει εξηγήσεις... 

"Τι θα πει "θεραπεία"?..."...

Κι όμως... Έτσι φαίνεται πως χρειαζόταν να γίνει... Να ξεκινήσει εκείνη η ημέρα με την αναγνώριση πως, αν κάποιος μου έκανε αυτή την ερώτηση, εγώ δεν θα ήξερα να απαντήσω... 

Το ταξίδι μου, ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν... Από πολύ μικρή, ανεξάρτητα από όποια εργασία φαινόταν πως "κάνω", είχα πάντα στο νου μου αυτό... Πως η θέση μου ήταν να φέρω την αλλαγή προς μία πιο φωτεινή κατάσταση, όπου κι αν βρισκόμουν... Είτε αυτό αφορούσε σε ανθρώπους είτε σε συνθήκες είτε σε χώρους... Κι ας μη μου το ζητούσε κανείς... Κι ας το κρατούσα ανομολόγητο, από το φόβο πως θα κριθεί ως υπεροψία... "Ποια νομίζω πως είμαι?..."... Δεν το έλεγα σε κανέναν... Αλλά, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... Θαρρείς πως ήταν τέτοια η ύπαρξή μου, από μόνη της... Πως ό,τι ήταν που βρισκόταν εντός μου, με κατεύθυνε προς τα εκεί... Χωρίς να μπορώ - ή να θέλω - να του αντισταθώ.... Σαν να υπήρχε - ερήμην  μου - μία αποστολή που με είχε επιλέξει... Είχα πάντα μία αδιαχείριστη έλξη προς το φως και - ταυτόχρονα - μία ενδόμυχη αίσθηση ευθύνης για όποιον Συναντούσα αλλά και για όσους δεν θα Συναντούσα ποτέ κατά πρόσωπο σε αυτή τη ζωή... Αν το κοιτάξεις κι αν το δεις, είναι βαθιά συγκινητικό το πόσα είναι που η Ψυχή γνωρίζει... 

Η απαρχή του ταξιδιού, ήταν μία πολύ δυνατή ώθηση που ανέκαθεν ένιωθα... Που αν χρειαζόταν να την κάνω λέξεις, θα ήταν το "πρέπει να ψάξω"... Αυτό το "πρέπει", πουθενά αλλού και για κανέναν άλλον λόγο δεν το χρησιμοποιούσα... Μόνο για ετούτο... Και ίσως τελικά να ήταν καλό για μένα που δεν πολυμιλούσα για αυτά τα πράγματα αφού ακόμη κι έτσι, ακόμη και στη σιωπή μου, πολλές φορές κατηγορήθηκα πως "δεν μπορώ να κάτσω σε μία μεριά" ή για ένα γενικότερο αίσθημα "ανικανοποίητου" που δεν συμβάδιζε με την εικόνα του "ζεν", που ζητούσε επιτακτικά η ταυτότητα κάποιου που ανήκει στην ομάδα των εναλλακτικών θεραπειών... Εγώ όμως, ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... Κι αυτό από μόνο του, είναι λόγος σοβαρός... Αυτό, το να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς... Θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει "μανία" ή "ακατάσχετη - σε βαθμό αυτοβασανισμού - λατρεία για τη Γνώση"... Μία έν-πυρη διαρκής κίνηση ανάμεσα από φλόγες που με έκαιγαν ζωντανή στο διηνεκές... Εγώ, έπρεπε να ψάξω...

https://www.youtube.com/watch?v=t4Y1wDdMYH4&ab_channel=dypodo

"Τι θα πει "θεραπεία"?..."... 

Σαν κάποιος να μου ψιθυρίζει βασανιστικά αυτή την ερώτηση, που επίμονα επαναλαμβανόταν... Και ήξερα πια πως ήταν αναπόφευκτο... Χρειαζόταν να μπορέσω να απαντήσω... Χρειαζόμουν να λύσω το γρίφο, λες και η ημέρα γεννήθηκε για να αφιερωθεί στην πιθανότητα αυτής της ανακάλυψης... Και χρειαζόταν - όσο κι αν με δυσκόλευε - να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων... 

Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και άρχισα να ψάχνω... Άνοιξα ντουλάπες και συρτάρια, μήπως και η απάντηση βρισκόταν παραπεταμένη κάπου ανάμεσα στα πράγματά μου, στα βιβλία και στις ατελείωτες σημειώσεις μου... Δεν μπορεί, κάπου θα την είχα βάλει και το είχα ξεχάσει... Δεν μπορεί να μην το ήξερα... Θα το είχα απλώς ξεχάσει... Κι αυτό, όπως και πολλά άλλα... Και κοιτούσα έξω από εμένα... Και δεν τη βρήκα πουθενά... 

Ντύθηκα και βγήκα έξω... Σα θεριό ανήμερο, που δεν μπορεί να κάτσει σε μία μεριά... Ναι... Και μαζί μου για συντροφιά, είχα κι αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου... 

Χαμογέλασα προς στιγμήν... Ίσως τελικά να είχαν δίκιο... Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... 

Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι... Σαν να ήμουν όλο αυτόν τον καιρό, ασυνεπής... Προς όσους ερχόντουσαν σε μένα για ό,τι ήταν που "έκανα" κάθε φορά, στον εαυτό μου τον ίδιο αλλά κυρίως, προς το πρόσωπο της θεραπείας...

Ντύθηκα καλά και βγήκα έξω... Ο χειμώνας εδώ, είναι παρών για τα καλά... Πήρα τους δρόμους... Και ήμουν μόνη μου... Ο χειμώνας - μεταξύ πολλών άλλων - είναι μία καλή δικαιολογία για να μένουν οι άνθρωποι κλεισμένοι... Περπατούσα στο δρόμο που ανεβαίνει το βουνό... Και ένιωθα σαν να με κυνηγάει η ερώτηση από πίσω... Θα Συναντιόμασταν αναπόφευκτα... Κι αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, μου έδινε μία αίσθηση ανακούφισης και μου δυνάμωνε την υπομονή μου, κάθε φορά που την έχανα... 

Σταμάτησα το περπάτημα για λίγο... Αποφάσισα να πάρω μία βαθιά ανάσα... Έστω, για λίγο... 

"Δεν καταλαβαίνω... Τι μπορεί να είναι αυτό που λέμε "θεραπεία"?...."...
Την Αλήθεια ζητούσα, όχι τις περιγραφές...

Η ανάσα μου... Μάλλον εκείνη ήταν η υπεύθυνη για την ξαφνική ρωγμή μέσα στο κεφάλι μου... Εκεί, κάπου ανάμεσα στη βαθιά μου εισπνοή και σε μιά επιμηκυμένη αναπόφευκτη εκπνοή, συνέβη ερήμην μου ένα κενό... Και ήταν σαν να άκουσα τον ίδιο ψίθυρο που προηγουμένως έκανε την ερώτηση, να απευθύνεται στην αδυναμία μου υποστηρικτικά... 

"Look around..."... 

Τα αγγλικά, ήταν η γλώσσα που ένιωθα πιο οικεία μου... Σαν να ήταν η μητρική μου... Τα πιο απρόσμενα των Μηνυμάτων, τα έχω λάβει σε αυτή τη γλώσσα... Μα η μορφή, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει ποτέ σημασία... 

"Look around"...

Υπάκουσα... Και στάθηκα ακίνητη... Μέσα κι έξω... Στο δρόμο που ανεβαίνει το βουνό... Και άρχισα να κοιτάζω γύρω... Είχα ξαφνικά μία σιγουριά που ανάβλυζε από τη ρίζα μου και μία ανεξήγητη βεβαιότητα πως σε αυτό το "κοίταξε γύρω", κατοικούσε αυτό που χρειαζόταν να δω...

https://www.youtube.com/watch?v=kpSOC7KvDwI&ab_channel=ValentiaaliasSelini

Συνδιαλεγόμουν τώρα με τη φωνή που μου απευθυνόταν...
"Εντάξει... Κοιτάζω... Θα ήθελες να σου πω τι βλέπω?... Είναι ήσυχα εδώ... Όμορφα... Καθηλωτική ομορφιά... Τα χρώματα είναι έντονα... Χειμωνιάτικα σκούρα... Τα βουνά, είναι όμορφα... Τα δέντρα, είναι όμορφα... Η θάλασσα, δροσίζει το δρόμο μας... Μαζί μας κι αυτή... Χειμωνιάτικα όμορφη... Δεν ξέρω τι άλλο να πω... Δεν μπορώ να δω κάτι άλλο... Συγχώρα με... Η καρδιά μου φλέγεται... Και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα από την ομορφιά που βλέπω... Το ξέρεις... Με ξέρεις... Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται...."...
Μάλλον τα βήματα που βάδιζα όπως μου τα υποδείκνυε η καρδιά μου, με οδηγούσαν στο σωστό δρόμο.... Γιατί, με το που τελείωσε η φράση μέσα στο μυαλό μου, κάτι με οδήγησε να γυρίσω το κεφάλι μου προς τα πίσω... Και δεν έβλεπα πια αυτά που - μέχρι πριν λίγο - βρισκόντουσαν εκεί... Αλλά τα άλλα... Αυτά που είχα ξεχάσει... Και τώρα - έτσι ξαφνικά, μέσα στο χειμώνα - βρέθηκα να περπατάω γυμνή και άδεια, το δρόμο της ζωής μου προς τα πίσω...

Και θυμήθηκα... Έρχομαι χρόνια σε αυτό το μέρος... Όλα τα χρόνια μου... Σαν μικρό παιδί, σαν έφηβη, σαν κάπως μεγαλύτερη, με την οικογένειά μου ή μόνη μου, με σχέσεις ή χωρίς, για διακοπές ή για να ξεφύγω... Είχε συντροφεύσει όλες τις εκδοχές μου... Και ενώ ήταν πάντα εδώ για να μας φιλοξενεί, εγώ ποτέ έως τώρα δεν είχα μπορέσει να δω αυτή την ομορφιά... Κάποιες φορές, ονόμαζα το μέρος "μίζερο"... Κάποιες φορές, το ονόμαζα "μέσ΄την εγκατάλειψη" και "παραμελημένο"... Κάποιες άλλες, τολμούσα να το χαρακτηρίσω "βαρετό" ή "όλο τα ίδια και τα ίδια" ή, απλά, με ένα απαξιωτικό "ουφ"... Και ξέρεις, ό,τι ονόμαζα, αυτό και ζούσα τελικά... Ήταν ο καιρός που "τίποτα δεν μου ήταν αρκετό"... Και την ομορφιά, δεν είχα μπορέσει να τη δω...  Ποτέ πριν... 

Το νήμα από τις εικόνες της ζωής μου, με έκανε να αναρωτηθώ... Πώς ήταν δυνατόν να μην έχω μπορέσει να δω την ομορφιά?... Ήταν δυνατόν να έχει αλλάξει ο τόπος τόσο πολύ?... Τι υπήρχε πια το τόσο διαφορετικό?... Και τότε, κατάλαβα... Δεν ήταν ο τόπος που είχε αλλάξει... Ήταν τα μάτια μου... Ήμουν εγώ... Εγώ ήμουν που είχα αλλάξει... Τι άλλο μπορεί να αλλάξει ποτέ, έτσι κι αλλιώς?... Είχε μεταμορφωθεί ο τρόπος της αντίληψης μου για τα πράγματα.... Βρισκόμουν - ξαφνικά - σε ένα σημείο όπου δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου... Βρισκόμουν στο ίδιο μέρος με όλα τα προηγούμενα χρόνια μου, αλλά τώρα πια - πώς να στο πω - μέσα σε ένα άλλο πεδίο... Αλλιώτικο... Καινούργιο κάθε φορά που το κοιτούσα κι ας ήταν όλα στη γνώριμη θέση τους... Ήταν ένα πεδίο άπειρης φρεσκάδας... Που με οδηγούσε σε ένα άλλο ίδωμα και - αναπόφευκτα - σε μία αλλιώτικη εμπειρία... Και τώρα, ρουφούσα διψασμένη ό,τι κοιτούσα... Όπου ακουμπούσε το μάτι μου, εκεί ήταν και η Χαρά μου... Θαρρείς πως τώρα, η Χαρά μου ήταν παντού... Και η εντύπωσή μου για όλα τα πράγματα, είχε μία βαθιά - σχεδόν ευλαβή - γεύση από Εκτίμηση που με άφηνε χωρίς καθόλου λόγια...
Και το "έτσι" και το "αλλιώς" μου, ήταν τώρα όλα μαζί μου εδώ...
Ίσως, για να τα αγαπήσω... Και τα δύο...

https://www.youtube.com/watch?v=aCnf46boC3I&ab_channel=CritiquesMaster

Η ημέρα ξημέρωνε τώρα για δεύτερη φορά... Ένα "ω, θεέ μου", κατάφερε να περάσει σαν βολίδα από το μυαλό μου... Μαζί με την αναγνώριση... "Εγώ ήμουν"... Κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση... Εγώ... Εγώ ήμουν που κοίταζα "αποτυχίες" ή "δυσκολίες" ή "ματαιώσεις"... Έτσι ονόμαζα τα πράγματα, από έλλειψη εμπιστοσύνης στη ζωή... Εγώ ήμουν που έβλεπα ασχήμια, καθώς ό,τι διέθετα προς τον κόσμο - ακόμη και χωρίς να το αναγνωρίζω - ήταν η απαξία, η αντίδραση κι η δυσαρέσκεια... Δική μου ήταν η ευθύνη για το πώς κοίταζα ό,τι έβλεπα... Και για τον τρόπο που έφτανε να γίνει τελικά η εμπειρία μου... Μόνο εγώ είχα την ευθύνη για τη γεύση της ζωής μου... Και ήμουν εγώ που την είχα - προς στιγμήν - καταδικάσει... Κανένας άλλος, για τίποτε άλλο και πουθενά αλλού....
Για όλα τα ανεμοδαρμένα μου ύψη, ο άνεμος ήμουν μόνο εγώ...
"Ω, θεέ μου...."...
Ξεκίνησα με δυσκολία το δρόμο της επιστροφής μου στο σπίτι... Η αποκάλυψη αυτή, είχε καταφέρει να απλώσει παντού σιωπή... Ήμουν αποκαμωμένη, αλλά ήμουν και χαρούμενη... Παράξενο, αλλά υπήρχαν ταυτόχρονα και τα δυό... Γιατί τώρα, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω... Και το ταξίδι μου, είχε από μόνο του λύσει το γρίφο για λογαριασμό μου...
Πέρα από μεθόδους και μορφές, πέρα από όποιο όνομα, η πραγματική Θεραπεία είναι στο νου... Και μάλιστα, στο δικό μας νου κι όχι κάποιου "άλλου".... Η πραγματική Θεραπεία δεν έχει καμμία σχέση με το πεδίο του φυσικού σώματος και δεν αφορά στην επιβίωση ή την αποβίωση του... Αυτό και ό,τι άλλο υλοποιείται, ανήκει στο πεδίο του Αποτελέσματος... Ο νους όμως, είναι το πεδίο της Αιτίας... Και δεν βρίσκεται έξω από εμάς... Κι αυτή είναι μία καταλυτικά - σχεδόν τρομαχτικά - αποκαλυπτική αλήθεια... Το μόνο σφάλμα που επιδέχεται Διόρθωσης - εάν και εφ'όσον το ζητήσουμε - είναι ο τρόπος που "βλέπουμε", ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα... Και μέσα σε αυτά τα "πράγματα", είμαστε κι εμείς... Κανένας χειρότερος εχθρός, από εμάς... Και κανένας καλύτερος βοηθός, από εμάς... Εμείς Είμαστε Όλα...
Όλα μαζί και πολλά περισσότερα... Αυτή είναι η φύση μας...
Και τώρα το έβλεπα... Ο νους μου ήταν - όλως αιφνιδίως - Ολόκληρος...
Όλη η δύναμή μου, είχε επιστρέψει πίσω σε μένα... Γιατί το Σθένος, κατοικεί στην Ολοκληρία...
Το είχα ζητήσει... Ο νους μου, είχε θεραπευτεί...
Και αυτό ήταν ό,τι πιο τολμηρό θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ...
Δεν φτάνει να το θελήσεις, θα χρειαστεί και να το αντέξεις...
Μέσα στη σιωπή της Επιστροφής μου, μόνο αυτό είχα...
Ένα χαμόγελο κι ένα "ευχαριστώ"...
Και τα δύο, για όλα...

https://www.youtube.com/watch?v=TPOM20kgWlc&ab_channel=spmnh