- Ταξίδι στο Βορρά -
Με τον *Σ* είχαμε Συναντηθεί ξανά, πριν από χρόνια... Είναι από τους ανθρώπους της ζωής μου με τον οποίο ένιωθα πάντοτε να μοιραζόμαστε μία πολλή δυνατή σύνδεση... Και τον περιλαμβάνω αξιωματικά στους "ανθρώπους της ζωής μου", ακριβώς για αυτόν τον λόγο... Ένιωθα πάντα σαν να μην υπάρχει μεταξύ μας κανένας διαχωρισμός και καμμία απόσταση, χρονική ή τοπική... Κι ας μη συναντιόμασταν... Ένιωθα πάντα το τι κάνει και πού βρίσκεται... Το πώς είναι κι αν είναι καλά... Ακόμη κι όταν μόνο τον κοίταζα - έτσι, από μακρυά - χωρίς άλλη ανταλλαγή, ένιωθα πως το πεδίο μεταξύ μας είναι εκρηκτικό... Ανατρεπτικό... Εν δυνάμει, άκρως μεταμορφωτικό... Και σε αυτή την εγγενή μου ουσία - αυτή, του πειραματικού ερευνητή - το στοιχείο αυτό φαινόταν μεγαλειώδες... Και άκρως ελκυστικό... Και άξιο προσοχής και σεβασμού...
Και περίμενα...
Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, ήμασταν ακόμη παιδιά... Όχι ηλικιακά, μα σε σχέση με τις εμπειρίες μας και την ωρίμανσή μας μέσα από αυτές... Δεν είναι ο χρόνος που μας ωριμάζει... Και τα παιδιά, θεωρούν τα πάντα σαν παιχνίδι... Οι λίγες μέρες που είχαν περιθάλψει τη Συνάντησή μας τότε, είχαν σταματήσει απότομα... Ή τουλάχιστον, έτσι μου είχε φανεί... Συνέχιζα να έχω αυτή την αίσθηση του "ατελείωτου", του "ανολοκλήρωτου"... Πως κάτι είχε δια-κοπεί πρόωρα, πριν καν ωριμάσει... Πως είχαν αφεθεί μεταξύ μας "εκκρεμότητες"... Με έναν κάποιον αδιευκρίνιστο τρόπο, που δεν κατάφερα ποτέ να κάνω λέξεις για μένα ή για εκείνον...
Τότε, ευτυχώς, είχα καταφέρει να διοχετεύσω την απορία μου για τον τρόπο της εξέλιξης των πραγμάτων μεταξύ μας, σε καλλιτεχνική δημιουργία... Και τα κείμενα που είχαν γραφτεί μέσα από την εσωτερική διαδρομή μου, παρουσιάστηκαν με επιτυχία στο παγκόσμιο θεατρικό φεστιβάλ της Σκωτίας... Όπως γνώριζαν οι τότε συνεργάτες μου κι όπως αργότερα εκμυστηρεύτηκα και στον ίδιο, είχαμε κάνει "μαζί" αυτό το ταξίδι στο Βορρά...
Μέσα από μία σειρά καλά οργανωμένων, "τυχαίων" γεγονότων, βρεθήκαμε και πάλι, πρόσφατα... Κι αυτό, προς μεγάλη μου έκπληξη... Δεν ήταν κάτι τέτοιο μέσα στα σχέδιά "μου", ούτε και περίμενα να μου φέρει η ζωή ξανά - ή, τόσο σύντομα - ένα τέτοιο δώρο... Σκεφτόμουν πως χρειαζόμουν χρόνο να χωνέψω τα νέα δεδομένα της καθημερινότητάς μου, να κατασταλάξω σε σχέση με το τι είναι να κάνω εδώ που τώρα βρίσκομαι και διάφορους άλλους τέτοιους αντιπερισπασμούς... Για να φτάσω να γελάσω με τον εαυτό μου σκεπτόμενη πως, όλα τα πράγματα στη ζωή - κι αυτά που ονομάζουμε "καλά" κι αυτά που ονομάζουμε "κακά" - συμβαίνουν ξαφνικά και ερήμην μας... Σε μία στιγμή... Και πως, τελικά, αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο σημαντικό και πολύ πιο αληθινό από αυτό που εμείς έχουμε κατά νου...
Και αυτή τη φορά, σε αυτή τη Συνάντηση και σε ετούτη τη χρονική στιγμή, τίποτα από τα πριν δεν είχε αλλάξει... Το πεδίο μεταξύ μας, παρέμενε φορτισμένο... Σχεδόν εκρηκτικό... Εν δυνάμει μεταμορφωτικό...
Το Μάθημα, είχε ήδη μπει σε λειτουργία... Κάθε Συνάντηση, συμβαίνει - καθόλου τυχαία - στην κατάλληλη χρονική στιγμή, μεταξύ των συγκεκριμένων ατόμων που το πεδίο ανάμεσά τους μπορεί να φιλοξενήσει την ικανότερη δυνατή συνθήκη για την ωρίμανση της ψυχής τους...
Συναντιώμασταν και πάλι, τώρα, σε αυτό που φαινόταν να είναι μία Δεύτερη Ευκαιρία... Και για τους δύο... Τουλάχιστον...
Μπήκαμε σύντομα σε αυτό το στάδιο που θα μπορούσε να ονομαστεί και "ερωτευμένοι"... Αυτό που στα αγγλικά λέγεται "falling into love"... Ήμασταν έτοιμοι για την Πτώση...
Ακόμη πιο σύντομα κι αμέσως μόλις το αναγνώρισα, απευθύνθηκα στον "προσωπικό μου ψυχοθεραπευτή"... Έκλεισα τα μάτια, πήρα μία βαθιά αναπνοή και άρχισα να ψιθυρίζω...
"Λοιπόν... Κάτι γίνεται εδώ... Μάλλον μας δίνεται ακόμη μία ευκαιρία... Σε αυτή τη ζωή... Τραγικό... Τέλειο... Παραδίδω τη συνθήκη στα χέρια σου... Βοηθησέ με να είμαι το καλύτερο που μπορώ, για ο,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί... "...
Και δεν το έκανα αυτό επειδή είμαι "πολύ καλό παιδί".... Καθόλου... Αλλά επειδή, γνωρίζοντας τον εαυτό μου, ξέρω το πόσο ικανή είμαι για την καταστροφή και το σαμποτάζ κάθε είδους... Συμβαίνει αυτό, τολμώ να πω "αρχετυπικά", ειδικά στους ανθρώπους με δυνατό νοητικό σύστημα... Κι αυτή τη φορά, ήμασταν δύο από δαύτους... Η κατάσταση, αν έμενε μόνο στα χέρια μας, θα ήταν άκρως επικίνδυνη...
Ούτε το έκανα για να αποποιηθώ των ευθυνών μου, εγκαταλείποντας τα πράγματα σε μία τυχαία μοίρα... Αλλά για να μπορέσω να φύγω από τη μέση... Για να μπορέσω να το ζήσω, χωρίς τις παρεμβάσεις του εγωισμού... Γιατί μου άρεσε που Συναντιώμασταν ξανά... Γιατί και μόνο που το αναγνώριζα ως "δεύτερη ευκαιρία", είχα την - ελαφρώς εκβιαστική - απαίτηση από τον εαυτό μου να μην τα θαλασσώσει... Μου ήταν σημαντικό...
Και μαθητεύω αρκετό καιρό τώρα, τόσο στο ίδιο το βιβλίο όσο και στην παρατήρηση του τρόπου των πραγμάτων, ώστε να ξέρω το εξής... Πως είναι άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη... Πως όταν για κάτι αιτηθείς τη θεραπεία σου, όταν αφήσεις μία κατάσταση "στα χέρια του Θεού" - με τον τρόπο που αναφέρεται μέσα στο βιβλίο ¨Μαθήματα Θαυμάτων", που δεν έχει καμμία σχέση με θεολογίες - τότε φρόντισε να είσαι έτοιμος για όλα... Γιατί όλα τα πράγματα που είναι ικανά να σου σπάσουν τα νεύρα, όλα τα πράγματα που είναι ικανά να σε βγάλουν εκτός εαυτού, αποστέλλονται ταχυδρομικά με εξπρές κούριερ και θα είναι κοντά σου μέχρι το ίδιο βράδυ... Γιατί, αυτός είναι ο τρόπος που θεραπευόμαστε όλοι μας... Και η θεραπεία είναι - ουσιαστικά - η αναγνώριση των σημείων που υπολειπόμαστε... Τα σημεία όπου τα καλώδια μέσα στον εγκέφαλό μας μπλέκουν, τόσο άσχημα ώστε να φτάσουμε να καταφερόμαστε ενάντια στον άλλον, επιστρατεύοντας τον νευρωτικό εαυτό μας, το θυμωμένο εαυτό μας, τον εαυτό που θέλει να έχει τον έλεγχο... Τα σημεία που διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε προς το παρόν τη δύναμη - ή την ανοσοποίηση - να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων... Τα σημεία που νομίζουμε πως είναι τα δυνατά μας κι όμως είναι η αχίλλειος πτέρνα μας... Αυτά τα σημεία, μόνο ο έτερος συμβαλλόμενος είναι σε θέση να τα υποκινήσει ώστε να αποβληθούν... Αυτός είναι, έτσι κι αλλιώς, ο στόχος της Σύμβασης μιας Συνάντησης μεταξύ των δύο... Κι αυτός είναι ο τρόπος - φευ! - να γνωρίζεις αν βρίσκεσαι στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, με το σωστό πρόσωπο....
Το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων" μιλάει για όλα τα πράγματα, χωρίς να μιλάει για κάτι ειδικά συγκεκριμένο.... Ξεκαθαρίζοντας από την αρχή πως πρόκειται για "πρακτικές ασκήσεις"... Που μόνο μέσα από την εφαρμογή τους, μπορεί κάποιος να τις κατανοήσει... Μόνο μέσα από την προσωπική εμπειρία, μπορεί να επαληθευτεί η αξία και η χρησιμότητά τους...
Ένα μεγάλο του μέρος, αναφέρεται στις Προσωπικές Σχέσεις... Ονομάζοντάς τες "άσυλο για τις ψυχές", καθιστά σαφές πως το περιβάλλον των ρομαντικών σχέσεων συμβαίνει στη βάση του "Ήταν μοιραίο να Συναντηθούμε, αλλά το τι θα κάνουμε με τη Συνάντηση, είναι δικό μας θέμα".... Και αναφέρει πως εκεί ανάμεσα βρίσκεται το Πεδίο όπου ο εγωισμός θα προσπαθήσει να καλλιεργήσει τον εαυτό του όσο περισσότερο μπορέσει... Όπως αναφέρεται, "ο εγωισμός μιλάει πρώτος και μιλάει δυνατότερα από κάθε άλλη φωνή μέσα σου"... Με απώτερο σκοπό, φυσικά, τη διάλυση της σχέσης... Γιατί, ο εγωισμός, είναι το μέρος εκείνο του νου που ακόμη δεν έχει ενοποιηθεί με την αληθινή του φύση και το κομμάτι εκείνο που πασχίζει διαρκώς για την επιβίωσή του, προτείνοντας εαυτόν ως "αυτοφροντίδα", ενώ ουσιαστικά είναι το μέρος εκείνο του νου που επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως "έχω δίκιο" και πως "ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος"... Κι έτσι, να αποφύγω την όποια αλλαγή μου επισημαίνεται πως θα μου ήταν εν δυνάμει χρήσιμη... Αρκετά ανατριχιαστικά, το βιβλίο αναφέρει πως "πολλοί άνθρωποι, θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να αλλάξουν τρόπο"... Ο εγωικός νους είναι βαθιά, κατάλληλα καμουφλαρισμένα και σε βαθμό εθισμού, αυτο-καταστροφικός...
Η Σχέση κινδυνεύει, κυρίως στην αρχή της... Αρχή, μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη εβδομάδα ή οι πρώτοι δύο μήνες... Ανάλογα με την ετοιμότητα των εμπλεκομένων πλευρών... Όσο πιο έτοιμοι για την Αλλαγή, για την Αποτοξίνωση, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσουν τα συμπτώματα... Και αναφέρει συγκεκριμένα πως, με το που θα Συναντηθούν δύο μεταξύ τους, ικανά δυνατοί, με την πρόθεση και στο υπόβαθρο της από κοινού θεραπείας τους, ο εγωισμός θα αρχίσει να ουρλιάζει, να κράζει, να βρίζει... Και ξέρεις, κάθε τέτοια φορά που ωρύεσαι και φωνάζεις πως "η κατάσταση είναι απαράδεκτη", σε κοιτάει "κάποιος" από πάνω και λέει "Πολύ ωραία... Πάμε καλά...."...
Χαριτολογώντας - ή και όχι - κατά τη Συνάντηση μεταξύ δύο ικανά δυνατών, συμβατών για τη συνθήκη της Σχέσης, είναι σαν να πραγματοποιείται ένας εξορκισμός... Για την αποβολή όλων των περιορισμών του καθενός από τους συμμετέχοντες, προς τον εξαγνισμό τους... Η πορεία προς την Αυτοπραγμάτωση, περνάει πρώτα και απαραιτήτως από το Καθαρτήριο... Και είναι η πρώτη και τελευταία φορά μέσα στο βιβλίο, που χρησιμοποιούνται πλάγια γράμματα, για να εφιστήσουν την προσοχή...
Χαριτολογώντας - ή και όχι - κατά τη Συνάντηση μεταξύ δύο ικανά δυνατών, συμβατών για τη συνθήκη της Σχέσης, είναι σαν να πραγματοποιείται ένας εξορκισμός... Για την αποβολή όλων των περιορισμών του καθενός από τους συμμετέχοντες, προς τον εξαγνισμό τους... Η πορεία προς την Αυτοπραγμάτωση, περνάει πρώτα και απαραιτήτως από το Καθαρτήριο... Και είναι η πρώτη και τελευταία φορά μέσα στο βιβλίο, που χρησιμοποιούνται πλάγια γράμματα, για να εφιστήσουν την προσοχή...
"Αυτές τις κραυγές του εγωισμού, μην τις ακούτε... Όχι τώρα..."...
Το βιβλίο "Μαθήματα Θαυμάτων", ως μέσον της Πνευματικής Ψυχοθεραπείας, παρουσιάζει μία τελείως άλλη εκδοχή από αυτή που έχουμε έως τώρα συνηθίσει... Πηγαίνει ας πούμε κάποιος στον ψυχοθεραπευτή του - όχι, δεν είναι ανέκδοτο - για να παραπονεθεί για τη συνθήκη της παρούσας - ή άλλης - σχέσης του... Και ο ψυχοθεραπευτής τον ρωτάει : "Η σχέση αυτή, σου δίνει όσα χρειάζεσαι?"... Το βιβλίο, ρωτάει αλλιώς : "Δίνεις εσύ στη σχέση αυτή, ό,τι θα μπορούσες καλύτερο?"... Και για να απαντήσεις στην ερώτηση, χρειάζεται μία βίαια ειλικρινής, σχεδόν κοφτερή ματιά στον τρόπο που υπάρχεις και φέρεσαι... Σημειώνοντας πως "ό,τι είναι που λείπει, είναι αυτό που εγώ δεν δίνω σε κάθε περίπτωση", επιστρέφοντας την αιτία στην προσωπική ευθύνη και συμμετοχή...
Είναι σημαντικό - έτσι πιστεύω - να αρχίσουμε επιτέλους να κοιτάζουμε τη Ζωή για αυτό ακριβώς που είναι... Ένα Πνευματικό Ταξίδι προς το Βορρά... Προς την Ανώτερη Εκδοχή σου... Ή αλλιώς, μία Διαδρομή από το Φόβο προς την Αγάπη... Από τις ψευδαισθήσεις και τους παλιούς μας τους τρόπους που δραματικά επαναλαμβάνουμε - ακόμη κι αν ξέρουμε πως έχουν καταστρέψει για λογαριασμό μας πολλές ευκαιρίες - προς την Αλήθεια αυτού που είμαστε... Ένα Εκπαιδευτικό, Πνευματικό Ταξίδι για την Ωρίμανση της Ψυχής... Aυτό είναι που όλοι μοιραζόμαστε κι ας έχει φαινομενικά ο καθένας το δικό του σενάριο ζωής... Κι αυτό είναι που εκμαιεύει, από μόνο του, το σεβασμό προς την παρουσία του "άλλου" στη ζωή μας... Και προϋποθέτει την υπομονή, την καλοσύνη, την επιείκεια... Εάν η κάθε μας Σχέση δεν μπει - δεν την τοποθετήσουμε εμείς οι ίδιοι και από την αρχή της - μέσα σε ένα Ιερό Περιέκτη, τότε θα γίνει ένα καζάνι που βράζει... Για να εκραγεί φυσικά, κάποια στιγμή... Αναπόφευκτα... Και τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι, μέσα από όλες τις συναναστροφές για τις οποίες δεν καταφέραμε να είμαστε το καλύτερο που θα μπορούσαμε...
Στο βιβλίο, αναφέρεται...
"Όλοι όσοι Συναντιούνται, θα Συναντηθούν ξανά έως ότου η Σχέση θεραπευθεί ολοκληρωτικά..."...
Αυτό είναι το μέγεθος της Αγάπης που υπάρχει για όλους μας...
Αυτό είναι το μέγεθος της Αγάπης που υπάρχει ανάμεσά μας...
Και τίποτα άλλο δεν υπάρχει...
Και τίποτα άλλο δεν υπάρχει...
Τίποτα άλλο...
"You have been an inspiration"...
"You have been an inspiration"...
Εις το Επανιδείν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.