- Στα Πόδια του Διδασκάλου - 

Θα το γνωρίζεις κι εσύ... Μπορεί να ασχολείσαι με κάτι για καιρό, μπορεί να είναι πολύ συγκεκριμένη η εργασία σου για χρόνια κι όμως, να μην έχεις απολύτως κατανοήσει τη θέση σου ανάμεσα στα πράγματα... Η Ουσία, συνήθως, μας διαφεύγει... 

Ως γνωστό, ασχολούμαι με τη γιόγκα, τη διατροφή και τη μάλαξη για δεκαετίες τώρα... Πάντα έλεγα πως μαθαίνω κι εγώ διαρκώς από αυτό που κάνω, μέσα από τους άλλους ανθρώπους... Για το πώς να το κάνω καλύτερα... Για το πώς μπορώ να είμαι διαρκώς καλύτερη... Μαθήτρια και δασκάλα, ταυτόχρονα...
Τίποτα δεν μπορεί να λείπει... 

Και ήταν μόλις σήμερα, που μιά πολύ ουσιαστική κατανόηση ήρθε να με βρει... Γιατί, έτσι συμβαίνει με τα σωστά πράγματα... Έρχονται εκείνα και σε βρίσκουν... Όπου κι αν είσαι... 

Σήμερα, ήταν μία ακόμη από τις εβδομαδιαίες συνεδρίες μάλαξης που πραγματοποιώ για ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο... Έναν νεαρό, ογδονταέξι ετών... Είμαστε μαζί σε αυτή τη διαδικασία για περίπου τρία χρόνια τώρα και κάθε, μα κάθε φορά μου μαθαίνει κάτι με τον τρόπο του... Ή, ίσως και ερήμην του, γιατί απλά ήταν η Στιγμή... 

Είχαμε λοιπόν ολοκληρώσει τη συνεδρία, από τις άκρες των ποδιών, στον κορμό, στα χέρια και πλάι και πίσω και ξανά μπρος... Και λίγο πριν κλείσουμε, για αυτή τη φορά, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να επιστρέψω στα πόδια του... Εξ΄άλλου, με τα πόδια είναι που έχει το θέμα... Εκεί είναι που χρειάζεται τη μεγαλύτερη ανακούφιση... 

Η σύζυγός του, μας έχει βρει και ένα χειροποίητο λάδι που προορίζεται για αυτή τη δουλειά... 

Έβαλα αρκετή ποσότητα στα χέρια μου, τρίβοντάς τα μεταξύ τους για να το ζεστάνω... Πήρα το ένα του πόδι και άρχισα να κάνω μαλάξεις.... Στο πέλμα, στην πατούσα, στον αστράγαλο, στην κνήμη και ξανά πίσω... Με αφοσίωση... 

Και παρατηρώ ξαφνικά πως, η όλη διαδικασία με οδηγεί στο να κάνω τις κινήσεις αυτές όλο και πιο αργά... Πιο αργά... Και πιο αργά... Σαν να χρειαζόταν κάτι να δω... 

Και εκεί, γονατισμένη μπροστά στα πόδια του Δασκάλου μου, αυτή η βραδύτητα μετατράπηκε σε τρυφερότητα και πολύ γρήγορα, σε σεβασμό... Ξαφνικά, δεν έβλεπα μπροστά μου εμένα, την τέχνη μου ή τον άνθρωπο, αλλά τη Συνθήκη που μας περιείχε... Έβλεπα αυτό που μου διέφευγε... Το σημαντικό, ήταν αυτή η Ολόκληρη Συνθήκη...

Παρατηρούσα συχνά πως, σε αυτόν τον κόσμο των εναλλακτικών θεραπειών, ξεφεύγουμε λίγο ή πολύ από το θέμα μας, θεωρώντας πως "είμαστε κάτι"... Και πως, γνωρίζουμε περισσότερο από άλλους ανθρώπους, τα ανθρώπινα πράγματα... Και με αυτή τη σκέψη, είμαστε τελείως εκτός τόπου και χρόνου... Και τότε είναι που προσβαλλόμαστε από την ασθένεια της Έπαρσης... Ευτυχώς, όχι ανεπιστρεπτί... 

Η Αλήθεια που μόλις μου είχε αποκαλυφθεί, ήταν πως στην πραγματικότητα χρειάζεται να είμαστε "στην Υπηρεσία" του ανθρώπου... Αυτή είναι η θέση μας... Στα γόνατα... Και με σεβασμό, να εκτελούμε όσο καλύτερα γίνεται ό,τι είναι, προς το παρόν, αυτό που "κάνουμε"... 

Επιστρέφοντας σπίτι, σκεφτόμουν...Πως αυτό, ισχύει για όλους... Αν είσαι δάσκαλος γιόγκα, είσαι εδώ για να υπηρετείς τον άνθρωπο και το Όλον, μέσα από αυτή την υπηρεσία που - όχι τυχαία - σου δόθηκε... Όχι για να επιδεικνύεις τι καλά το κάνεις εσύ, υποστηρίζοντας μία πολύ επικίνδυνη παρανόηση... Πρώτος εσύ θα νιώθεις πως "κάτι δεν είναι σωστό", ακόμη κι αν αποφύγεις να το κοιτάξεις... Αν είσαι θεραπευτής, της όποιας κατεύθυνσης, είσαι εδώ για να υπηρετείς τον άνθρωπο και το Όλον, μέσα από αυτό... Και ομοίως, αν εργάζεσαι σε περίπτερο, η υπηρεσία σου είναι αυτή... Αν είσαι οδηγός ή στέλεχος σε μία επιχείρηση ή ταμίας στο σούπερμάρκετ, η υπηρεσία σου είναι αυτή... 

Η εικόνα της Υπηρεσίας, μπορεί και αλλάζει μορφές.... Η ουσία της όμως, είναι η έννοια της Προσφοράς... Και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη "Προσφορά" εννοώντας πως δεν θα πληρωθείς... Αυτό είναι απαραίτητο για αυτόν τον κόσμο, όσο είναι και δίκαιο... Εννοώ πως αλλάζει μέσα σου ο Τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, ο Τρόπος που φέρεσαι, ο Τρόπος που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου και την τέχνη σου και τους ανθρώπους που θα σε αναζητήσουν... 

"Πώς μπορώ να βοηθήσω?"... "Πώς μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα?..." 

Όχι αλλάζοντας αντικείμενο, αλλά τη στάση απέναντι στον άνθρωπο και στην ίδια τη χρήση του αντικειμένου, που είναι το μέσον για να Συναντηθείτε... Και τότε καταλαβαίνεις πως, δεν υπάρχουν "διαφορετικές εργασίες", άλλες χειρότερες και άλλες καλύτερες... Ανώτερης και κατώτερης ποιότητας... Αυτές που σε αναδεικνύουν καλύτερα και αυτές που σε προσβάλλουν και που απεύχεσαι για σένα... Το θέμα δεν είναι η μορφή, αλλά ο Τρόπος... Ο άνθρωπος που θα επιλέξεις να Είσαι, όταν θα κάνεις αυτό που  χρειάζεται να γίνει...

Η Ερώτηση είναι μονάχα αυτή... "Πώς μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα?"... 

Πώς μπορώ να είμαι η καλύτερη εκδοχή μου, μέσα από αυτό που φαίνεται πως κάνω?... 

Αυτό και μόνο, μπορεί να αλλάξει τη σκέψη σου... Πολύ πρακτικά... Και έτσι, να μην έχεις πια νεύρα ή να μην νιώθεις καταπίεση από την εργασία που κάνεις - κούραση, ναι, είναι πιθανό - μα όχι καταπίεση από ένα αίσθημα που σου λέει διαρκώς πως δεν "είσαι εσύ για αυτά" και πως, κάτι καλύτερο σε περιμένει κάπου αλλού... Η Ουσία, θα είναι στην Παρούσα Συνθήκη, όποια κι αν είναι κάθε φορά... Με αφορμή αυτήν την Ερώτηση, θα διαπιστώνεις πως γίνεσαι και πιο χαρούμενος... Δεν θα αφήνεσαι να σε επηρεάζουν τα εξωτερικά φαινόμενα... Πως αποκτάς μία αίσθηση Σκοπού, Προορισμού... Με αυτά τρέφεται η Ψυχή... Και τελικά, θα καταλάβεις πως εργάζεσαι - όχι για λογαριασμό κάποιου ή για τον εαυτό σου - αλλά για την Ενότητα των Πραγμάτων... Θα είσαι στην Υπηρεσία τους... Η Ερώτηση και μόνο, μπορεί να μετατρέψει την όποια συνθήκη, από χρηματική συναλλαγή σε ανθρώπινη συνδιαλλαγή ανωτέρου επιπέδου... Κι αυτό, δημιουργεί σε ό,τι κάνεις, μία Ιερότητα... Μία Ευλάβεια που ξεχνάμε, μα χρειάζεται πια να θυμηθούμε... 

Τα μεγαλύτερά μου μαθήματα, τα έχω πάρει από εργασίες που φαινομενικά ήταν ανάρμοστες για το επίπεδο, τα ταλέντα και τις εκπαιδεύσεις μου... Κι όμως... Ο διαχωρισμός μεταξύ των πραγμάτων, είναι μόνο στο μυαλό κι όχι ιδίωμα της Αλήθειας... 

Η πιο σημαντική εκπαίδευση που λαμβάνουμε όλοι μας σε αυτή τη ζωή, είναι η απελευθέρωσή μας από τις πεποιθήσεις και τα περιοριστικά δεσμά του ίδιου μας του εγωισμού... 

Η Ερώτηση και μόνο, μπορεί να φέρει τεράστια Αλλαγή...Για όλες τις πλευρές που συμμετέχουν... 

Και τελικά, το πηγαίο χαμόγελο στο πρόσωπό σου και τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων που σε Συναντούν θα είναι σαφής Ένδειξη πως συμμετείχες κι εσύ σ' αυτή την Αλλαγή, σε αυτή τη δημιουργία της Ενότητας, σε αυτή τη Συνθήκη που πια απαιτεί από εμάς τη γέννησή της...

Πως, για αυτήν την Αλλαγή, έβαλες κι εσύ το δικό σου λιθαράκι με το δικό σου όνομα επάνω του γραμμένο...
Πως είχες κι εσύ κάτι να κάνεις με αυτό... 

Για τον Άνθρωπο που μπόρεσες να είσαι...Την κάθε Στιγμή....
Ολόκληρος Παρών...
Μαθητεύων δια βίου... 

Εκεί, στα Πόδια του Διδασκάλου...